Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 220/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2017 r. w G. sprawy z powództwa B. M. przeciwko W. K. z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. G.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanemu W. K., aby opróżnił z należących do niego rzeczy lokal mieszkalny przy ul. (...) w G.;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  orzeka, że pozwanemu nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

IV.  znosi pomiędzy stronami koszty procesu;

V.  kosztami interwencji ubocznej obciąża Gminę M. G., uznając je za poniesione.

Sygn. akt I C 220/17

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

W. K. był najemcą lokalu przy ul. (...) w G. od 1995 r.

Okoliczność bezsporna

Budynek, w którym znajduje się w/w lokal nabyła w lutym 2016 r. B. M..

Dowód: odpis z księgi wieczystej, k. 12-16

W lutym 2016 r. B. M. samowolnie dokonała zajęcia przedmiotowego lokalu i posiada go do chwili obecnej z wyłączeniem W. K..

Dowód: odpis wyroku z uzasadnieniem, k. 5-8

W. K. płacił czynsz najmu do czerwca 2016 r. Wpłaty były jednak zwracane mu przez powódkę. Później W. K. nie płacił, bo uznawał, że nie ma to sensu, a poza tym nie ma za co, bo nie posiada i nie korzysta z lokalu. Z kolei powódka zwracała czynsz uważając, że jej się nie należy, bo pozwany tam nie zamieszkuje.

Dowód: zeznania powódki, k. 45

zeznania pozwanego, k. 39v

W listopadzie 2016 r. powódka wezwała pozwanego do uregulowania zaległego czynszu w dodatkowym miesięcznym terminie. Wobec nieuregulowania rozwiązała umowę najmu w grudniu 2016 r. (doręczenie pozwanemu w dniu 2 stycznia 2017 r.).

Dowód: pisma, k. 9-10

zpo, k. 11

Aktualnie w spornym lokalu znajduje się część różnych ruchomości będących własnością pozwanego.

Okoliczności bezsporne

Pozwany aktualnie zamieszkuje stale w Wielkiej Brytanii i tam pracuje zarobkowo. Najmuje w Wielkiej Brytanii lokal, w którym stale zamieszkuje. W Polsce pojawiał się i pojawia się sporadycznie, tylko w czasie przysługującego mu urlopu wypoczynkowego od brytyjskiego pracodawcy.

Dowód: zeznania pozwanego, k. 39v

Ocena dowodów

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda i pozwanego. Są one spójne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne.

Pozostałe okoliczności faktyczne wynikają z niekwestionowanych dokumentów prywatnych, urzędowych oraz są bezsporne.

Kwalifikacja prawna

Powódka jest właścicielem budynku, w którym znajduje się przedmiotowy lokal. Aktualnie jest także posiadaczem samoistnym tego lokalu. Znajduje się w nim część ruchomości stanowiących własność pozwanego.

Umowa najmu została skutecznie rozwiązana przez powódkę w trybie art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Faktem jest, że od czerwca 2016 r. strony zaprzestały rozliczania trwającej umowy najmu (powódka zwracała wpłaty, pozwany w tej sytuacji zaprzestał wnoszenia dalszych). Za ten tymczasowy stan wstrzymania rozliczeń odpowiedzialne są obie strony.

Jednak wezwanie skierowane w listopadzie 2016 r. do pozwanego powinno mu jednoznacznie uzmysłowić niebezpieczeństwo skutecznego rozwiązania umowy najmu w razie dalszego braku wpłat. Od tego momentu można przyjąć, że pozwany miał świadomość, że dalsze nieuiszczanie czynszu grozi rozwiązaniem umowy najmu. Nawet jeżeli pozwany uznawał, że powódka może wciąż zwracać wpłaty, mógł dokonać spełnienia świadczenia do depozytu sądowego (por. art. 486 k.c.). Pozwany w owym czasie – jak zeznał – konsultował się w kwestii zwrotów wpłat czynszu z prawnikiem, a więc był w sytuacji umożliwiającej uzyskanie fachowej porady, w tym z wariantem dotyczącym składania czynszu do depozytu sądowego.

Tak więc nawet mimo pewnego nietypowego początkowego powodu zaprzestania wpłat, późniejsze zachowania stron umożliwiają zdaniem Sądu uznanie wypowiedzenia umowy najmu z grudnia 2016 r. za skuteczne i rozwiązujące umowę najmu z dniem 1 marca 2017 r.

Ponieważ obecnie powódka jest we władaniu lokalem, powództwo windykacyjne okazało się zasadne jedynie co do zakresu obejmującego nałożenie na pozwanego obowiązku opróżnienia lokalu z jego ruchomości, o czym orzeczono na mocy art. 222 § 1 k.c. w punkcie I. sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo eksmisyjne oddalono na mocy art. 222 § 1 k.c. a conatrario, gdyż sąd musi brać pod uwagę stan faktyczny z chwili wyrokowania (art. 316 § 1 k.p.c.) – punkt II. sentencji.

Ponieważ pozwany posiada miejsce zamieszkania poza terytorium gminy G., tj. w Wielkiej Brytanii najmuje lokal będący miejscem jego stałego pobytu, orzeczono, że nie przysługuje mu prawo do lokalu socjalnego poprzez niespełnienie fakultatywnych ani obligatoryjnych przesłanek przyznania prawa do takiego lokalu ( punkt III. sentencji na mocy art. 14 ust. 3 i ust. 4 a contrario ustawy o ochronie praw lokatorów […]).

Koszty

Z uwagi na fakt, że każda ze stron przegrała proces w istotnym stopniu, zaś samo roszczenie miało charakter niepieniężny (a więc niemożliwym jest precyzyjne, np. procentowe wyliczenie stopnia, w jakiej każda ze stron proces przegrała), zniesiono pomiędzy stronami koszty procesu w punkcie IV. sentencji na mocy art. 100 k.p.c.

Na mocy art. 107 zdanie trzecie k.p.c. a contrario kosztami interwencji ubocznej obciążono Gminę M. G., gdyż nie przyczyniła się do wyjaśnienia niniejszej sprawy ( punkt V. sentencji).