Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. R.

przeciwko:

M. C.

M. K.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powódki M. R. kwotę 4 459,62 zł (cztery tysiące czterysta pięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo co do pozwanego M. C. oraz co do dalszych odsetek;

3)  zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powódki kwotę 1 440,00 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1185/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11.04.2016 r. powódka M. R. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. C. oraz M. K. kwoty 4 459,69 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od poszczególnych kwot cząstkowych do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że powództwo oparte jest na przepisie art. 299 Kodeksu Spółek Handlowych i obejmuje roszczenie wierzyciela przeciwko członkom zarządu (...) Sp. z o.o. w M.. Powódka wyjaśniła, że dysponując tytułem wykonawczym przeciwko dłużnikowi (...) Sp. z o.o. w M., dwukrotnie wszczęła postępowanie egzekucyjne, które okazały się bezskuteczne. Powódka wezwała pozwanych do zapłaty, pozwani jednak nie zapłacili.

W odpowiedzi na pozew pozwany M. C. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Pozwany w pierwszej kolejności podniósł zarzut przedawnienia roszczeń, wskazując że upłynął 3 letni okres przedawnienia liczony od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Pozwany nadto podniósł, iż w dacie ustępowania z funkcji prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. w M., kondycja finansowa spółki była dobra, gdyż na bieżąco regulowała ona swe zobowiązania, a co za tym idzie nie było podstaw do ogłoszenia upadłości. Spółka zatem miała majątek, z którego wierzyciel mógł być zaspokojony.

W odpowiedzi na pozew pozwany M. K. oświadczył, iż od dnia 25 stycznia 2013 r. nie jest właścicielem, ani nie pełnił funkcji Prezesem zarządu. Wobec powyższego podniósł, że wszelkie roszczenia wobec niego są błędne w ustaleniach faktycznych.

Pismem procesowym z dnia 8 czerwca 2017 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego M. K. kosztów procesu. Pozwany nadto wskazał, że w rzeczywistości pełnił funkcje prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. w M. od dnia 23 sierpnia 2012 r. do dnia 25 stycznia 2013 r. Pozwany wskazał, że w okresie kiedy pełnił funkcję prezesa zarządu nie istniał stan uzasadniający zgłoszenie upadłości.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 30 listopada 2011 r. Sąd Rejonowy w Mikołowie Wydział I Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt I Nc 3516/11 nakazując (...) Sp. z o.o. w M., aby zapłaciła na rzecz M. R. kwotę 2 901,00 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty:

- 483,59 zł od dnia 9 kwietnia 2011 r,.

- 440,50 zł od dnia 9 czerwca 2011 r.,

- 440,50 zł od dnia 9 lipca 2011 r.,

- 440,50 zł od dnia 9 sierpnia 2011 r.,

- 440,50 zł od dnia 9 września 2011 r.,

- 171,56 zł od dnia 1 października 2011 r.,

- 483,59 zł od dnia 1 października 2011 r.,

oraz kwotę 25 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Stwierdzona powyższym tytułem wykonawczym wierzytelność powódki powstała w wyniku braku zapłaty przez (...) Sp. z o.o. w M. należności z tytułu czynszu najmu pomieszczeń biurowych znajdujących się w budynku w M., przy ulicy (...) 65, stanowiącego własność powódki.

dowód: akta sprawy I Nc 3516/11, nakaz zapłaty z dnia 30 listopada 2011 r. wraz z klauzulą wykonalności (k.15,16).

Powódka M. R. na podstawie uzyskanego tytułu wykonawczego, tj. nakazu zapłaty z dnia 30 listopada 2011 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Mikołowie I Wydział Cywilny, sygn. I Nc 3516/11, złożyła w dniu 27 lutego 2012 r. do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Mikołowie G. S. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego z majątku (...) Sp. z o.o. w M.. Egzekucja została skierowana do całego majątku. Egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna, co skutkowało umorzeniem postępowania w dniu 21 listopada 2012 r.

dowód: akta egzekucyjne KM 539/12, postanowienie (k.18).

Powódka M. R. na podstawie tego samego tytułu wykonawczego, złożyła w dniu 3 grudnia 2012 r. do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Sosnowcu D. G. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego z majątku (...) Sp. z o.o. w M.. Egzekucja została skierowana do całego majątku. Egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna, co skutkowało umorzeniem postępowania w dniu 30 czerwca 2014 r. W/w Postanowienie uprawomocniło się w dniu 6 sierpnia 2014 r.

dowód: akta egzekucyjne KM 3756/12, postanowienie (k.19).

Pozwany M. C. funkcję członka zarządu (...) Sp. z o.o. w M. pełnił od dnia 6 kwietnia 2011 r. do dnia 23 sierpnia 2012 r.

dowód: odpis pełny KRS (k.20-22).

Pozwany M. K. został powołany na członka zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w M. w dniu 6 kwietnia 2011 r. Funkcję tę pełnił do dnia 25 stycznia 2013 r. kiedy to uchwałą nr 1 Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki (...) Sp. z o.o. w M. został odwołany z zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w M..

dowód: uchwała nr 1 (k.130), umowa sprzedaży udziałów (k.131-132,133), zeznania pozwanego M. K. (k.139-140), odpis pełny KRS (k.20-22).

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie stwierdzić należy, że powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka R. R. oraz o wystąpienie do US w M. o informację oraz o dowód z opinii biegłego – dowody złożone przez pozwanego M. C. albowiem dowody te wobec podniesionego zarzutu przedawnienia nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd ograniczył dowód z przesłuchania stron do przesłuchania pozwanego M. K., ponieważ tylko on wobec wezwania stawił się w tym celu. Sąd uznał jego zeznania za wiarygodne w zasadniczej części, ponieważ pozostają w zgodzie z powstałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie w szczególności dowodów z dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie pozwu okazało się uzasadnione w odniesieniu tylko co do jednego z pozwanych M. K., zaś co do pozwanego M. C. powództwo należało oddalić.

Powódka oparła swe roszczenie na zasadzie odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wobec nieuregulowania zobowiązania przez spółkę (...) Sp. z o.o. w M..

Pozwani oparli swoją obronę na zarzucie braku niewypłacalności spółki podczas pełnienia przez nich funkcji w zarządzie, a ponadto pozwany M. C. podniósł zarzut przedawnienia.

Przechodząc do prawnej oceny zgłoszonego roszczenia należy zaznaczyć, że jako podstawę prawną odpowiedzialności pozwanych powód wskazywał art. 299 k.s.h. i na gruncie tego przepisu dokonano oceny żądania. Zgodnie z art. 299 k.s.h. , jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania (§ 1). Członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności, o której mowa w § 1, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody (§ 2). Przepisy § 1 i § 2 nie naruszają przepisów ustanawiających dalej idącą odpowiedzialność członków zarządu (§ 3).

Powyższe przepisy kształtują szczególnego rodzaj odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązania samej spółki. Przesłankami odpowiedzialności opartej na art. 299 § 1 k.s.h. są: szkoda, istnienie zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz bezskuteczność egzekucji wobec spółki.

Odpowiedzialność członków zarządu ma charakter subsydiarny, bowiem aktualizuje się wtedy, gdy egzekucja przeciwko samej spółce okaże się bezskuteczna. Co przy tym istotne, odpowiedzialność tę ponoszą wszyscy członkowie zarządu, jednakże mogą – zgodnie z § 2 – w niektórych przypadkach uwolnić się od tej odpowiedzialności. Podzielić przy tym należy stanowisko Sądu Najwyższego, że członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie może ponosić odpowiedzialności za zobowiązania, które powstały w okresie, w którym nie pełnił tej funkcji, ani za te, które powstały w okresie, w którym członek zarządu pozostając w zarządzie nie mógł, wskutek szczególnych regulacji (np. decyzji sądu upadłościowego) tego zarządu odnośnie majątku sprawować ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV CSK 485/15, L. ).

W przedmiotowej sprawie powódka sprostała ciężarowi dowodów określonemu
w art. 6 k.c. Udowodniła bowiem zarówno bezskuteczność egzekucji, jak i fakt, że dochodzone roszczenie istniało w okresie, w którym pozwani M. C. oraz M. K. pełnili funkcję członków zarządu (...) Sp. z o.o. w M.. Pozwany M. C. funkcję członka zarządu pełnił od dnia 6 kwietnia 2011 r. do dnia 23 sierpnia 2012 r. natomiast pozwany M. K. został powołany na członka zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w M. w dniu 6 kwietnia 2011 r., a funkcję tę pełnił do dnia 25 stycznia 2013 r.

Jak wynika z materiału dowodowego w sprawie wierzytelności powódki powstały na skutek braku zapłaty przez (...) Sp. z o.o. w M. za faktur pochodzących z okresu od kwietnia 2011 r. do października 2011 r. (okoliczność bezsporna).

Zatem powyższa wierzytelność istniała i była wymagalna w okresie kiedy pozwani, pełnili funkcję członka zarządu (...) Sp. z o.o. w M..

Natomiast bezskuteczność egzekucji w toku postępowania zastała udowodniona postanowieniem komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wydanym na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. z dnia 21 listopada 2012 r., jak i z dnia 30 czerwca 2014 r.

Należy wskazać, że ustalenie, że egzekucja przeciwko spółce okazała się bezskuteczna może nastąpić na podstawie każdego dowodu, z którego wynika, że spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie ma majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzyciela (podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 roku,
V CKN 416/01, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 129).

Pozwani podnosili, że majątek spółki, w której pozwani pełnili funkcje członków zarządu, wystarczał na zaspokojenie roszczeń powódki i w okresie, w którym pozwani pełnili swoje funkcje w zarządzie tej spółki, nie wystąpiły okoliczności wymagające złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Wniosek o dowód z opinii biegłego, który w zakresie wiadomości specjalnych jako jedyny mógł rozstrzygnąć wątpliwości w tym zakresie został zawnioskowany tylko przez pozwanego M. C..

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 10 prawa upadłościowego w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 r., upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny.

W doktrynie przyjmuje się, że przez „niewypłacalność" należy rozumieć taki stan rzeczy, w którym majątek dłużnika nie wystarczy na pokrycie wierzytelności, choćby stan ów nie został stwierdzony orzeczeniem sądu.

Na niewypłacalność dłużnika może wskazywać np. bezskuteczność prowadzenia egzekucji przez któregokolwiek z jego wierzycieli, złożenie wykazu majątku przez dłużnika, zaprzestanie płacenia przez niego długów itp.; nie jest jednak „niewypłacalnością" stan krótkotrwałego i przejściowego wstrzymania wypłat (zob. M. Pyziak-Szafnicka, Ochrona wierzyciela w razie niewypłacalności dłużnika, Warszawa 1995, s. 89 i nast.; podobnie SN w wyroku z 23.3.2000 r., II CKN 874/98, niepubl.).

Z kolei art. 11 prawa upadłościowego i naprawczego w brzmieniu sprzed zmiany, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2016 r. stanowi, że:

1.  Dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych,

2.  Dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje.

Wobec powyższego należy podkreślić, że w myśl art. 299 § 2 k.s.h. członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności w trzech sytuacjach : (1) jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe (przy czym ta okoliczność w ogóle nie miała zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż stosowny wniosek nie był zgłaszany ani nie wszczęto stosownego postępowania); (2) jeżeli wykaże, że choć nie doszło we właściwym czasie do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości ani nie wszczęto postępowania układowego, to miało miejsce nie z jego winy; oraz (3) jeżeli wykaże, że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody.

Zaistnienia żadnej z powyższych przesłanek pozwani nie wykazali. Nie wykazują ich w szczególności złożone przez pozwanych w postępowaniu dokumenty. Pozwany M. K. nie wykazał również, że nie miał dostępu do ksiąg finansowych spółki. Domniemywa się bowiem, że członkowie zarządu spółki mają dostęp do dokumentacji spółki. Jeżeliby było inaczej, członek zarządu winien złożyć rezygnację z pełnienia funkcji w terminie 14 dni od tego dnia. Pozwany M. K. stwierdził, że pomimo tego, że nie miał dostępu do dokumentacji finansowej spółki, to jednak trwał na stanowisku przez ponad pół roku.

Przedmiotowa spółka nie dość, że nie na bieżąco, to w ogóle nie regulowała chociażby względem powódki zobowiązań wynikających z zawartej umowy najmu, co czyni twierdzenia pozwanych nieprawdziwymi. Pozwany M. C. twierdził, iż na dzień ustępowania z funkcji członka zarządu spółka posiadała aktywa w wysokości 550 tyś zł z tyt. zobowiązań US w M. w stosunku do spółki, z nadwyżki podatku. Pozwany M. K. twierdził sklei, że nie miał dostępu do dokumentacji spółki, ponieważ poprzedni prezes pomimo wezwań nie złożył mu ich. Co więcej z uzyskanej przez komornika sądowego w sprawie KM 539/12 informacji uzyskanej od Urzędu Skarbowego wynika, że w spółce na dzień 20 czerwca 2012 r. nie przysługiwały wierzytelności w tut. urzędzie.

Należy podkreślić, że z art. 299 § 2 k.s.h. wynika domniemanie winy członka zarządu w niezgłoszeniu wniosku o upadłość we właściwym czasie. Pozwany M. K. w ocenie Sądu nie wykazał, ani nie powołał żadnych dowodów, które mogłyby to domniemanie obalić.

W sprawie niniejszej pozwany M. C. podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art. 117 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu ( § 1 ). Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne ( § 2 ).

Przedawnienie roszczeń służy zapewnieniu bezpieczeństwu obrotu prawnego. Nie jest bowiem tak, że wszelkie roszczenia są nielimitowane w czasie. Skutkiem przedawnienia jest przekształcenie zobowiązań w zobowiązania naturalne czyli takie, które nie mogą być dochodzone i egzekwowane, jednakże nic nie stoi na przeszkodzie, aby dłużnik dobrowolnie wykonał swoje zobowiązanie. Gdyby w systemie prawnym instytucja przedawnienia nie występowała, wówczas nieograniczony czas dochodzenia roszczeń wiązałby się z istotnymi problemami natury dowodowej i mógłby prowadzić do wydawania orzeczeń niezgodnych z prawem lub niesprawiedliwych, opartych na wybiórczym materiale dowodowym. Strona pozwana mogłaby wówczas zostać pozbawiona prawa do obrony, nie dysponując już przeciwdowodami.

W odniesieniu do roszczeń opartych na art. 299 §1 k.s.h. wskazuje się, że posiadają one charakter deliktowy, w związku z czym ich przedawnienie reguluje treść art. 442 ¹ k.c. (wejście w życie 10 sierpnia 2007 r.), zgodnie z którym roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę ( § 1 ). Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia ( § 2 ).

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje na kanwie niniejszej sprawy co do zasady należało przyjąć 3-letni termin przedawnienia roszczenia w odniesieniu do pozwanych członków zarządu.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że zainicjowane przez powódkę postępowanie egzekucyjne wobec spółki zostało umorzone ze względu na bezskuteczność, czemu dano wyraz w postanowieniu z dnia 21 listopada 2012 r., Pozew zgodnie z prezentatą urzędu pocztowego został wniesiony 11 kwietnia 2016 r, a zatem po upływie 3-letniego terminu przedawnienia, licząc od dnia 21 listopada 2012 r.

Odnosząc się do zarzutu nadużycia przez pozwanego M. C. prawa poprzez powołanie się na zarzut przedawnienia należy wskazać, że zgodnie z art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. W orzecznictwie dopuszcza się zastosowanie powyższej reguły również do zarzutu przedawnienia. Niemniej jednak strona powołująca się na art. 5 k.c. powinna wykazać jego zasadność poprzez przedstawienie stosownych okoliczności. W niniejszej sprawie Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia skuteczności powołania się strony powodowej na art. 5 k.c.

W tych okolicznościach powództwo podlegało oddaleniu w całości w stosunku do pozwanego M. C., o czym Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne jedynie w stosunku do pozwanego M. K. i w związku z tym w punkcie I sentencji wyroku zasądzono od pozwanego M. K. na rzecz powódki M. R. kwotę 4 459,62 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty w a w pozostałym zakresie co do odsetek oddalono powództwo również w zakresie pozwanego M. K..

O odsetkach orzeczono po myśli art. 481 k.c. , ponieważ należne są od dnia ich wymagalności wobec dłużnika, jeżeli zaś roszczenie nie ma oznaczonego terminu to od dnia wyznaczonego wezwaniem do zapłaty (art. 455 k.c.). Ponieważ brak jest dowodu na ustalenie daty doręczenia pozwanemu M. K. wezwania do zapłaty długu spółki (...) sp. z o.o. w M., należało przyjąć datę wytoczenia powództwa.

W punkcie drugim wyroku oprócz dalszych odsetek od pozwanego M. K. oddalono również roszczenie w stosunku do pozwanego M. C. wobec skutecznie podniesionego zarzutu przedawnienia roszczenia. Bez znaczenia bowiem pozostaje dla tego zarzutu okoliczność, że powódka bezpośrednio po zakończeniu jednej egzekucji rozpoczęła drugą. Termin przedawnienia zaczął biec od umorzenia z powodu bezskuteczności już tej pierwszej, zaś wniesienie drugiej nie przerywa biegu tego przedawniania, ponieważ egzekucja toczona była wobec spółki, a nie wobec pozwanego.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie III wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 223 zł tytułem opłaty od pozwu, 1 200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804) oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, co daje łączną kwotę 1 440 zł.

SSR Jolanta Brzęk