Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 05 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Jerzy P. Naworski (spr.)

Sędziowie: SO Zbigniew Krepski, SO Joanna Rusińska

po rozpoznaniu w dniu 05 grudnia 2017 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku dłużnika J. K.

o ogłoszenie upadłości

na skutek zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie przewodniczącej w Sądzie Rejonowym w Toruniu z dnia 21 sierpnia 2017r., sygn. akt V GU 214/17

postanawia

oddalić zażalenie

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem przewodnicząca w Sądzie Rejonowym zarządziła zwrot wniosku dłużnika o ogłoszenie upadłości konsumenckiej wskazując, że ponieważ nie spełniał warunków formalnych określonych w art. 491 ² ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 2171 ze zm., dalej jako p.u.) wnioskodawca został wezwany do usunięcia braków formalnych, z których, mimo upływu terminu, nie wszystkie zostały usunięte. Dłużnik nie wskazał bowiem terminów zapłaty wszystkich zobowiązań wyjaśniając, że nie jest w stanie dokładnie ich określić z uwagi na przepadnięcie części dokumentacji w czasie przeprowadzki. Dłużnik podał również, że część wierzytelności została sprzedana innym podmiotom, które podają rozbieżne terminy i w związku z tym nie jest w stanie podać dokładnych dat ich wymagalności. Co więcej, jak podkreśliła przewodnicząca, dłużnik nie oznaczył prawidłowo wierzytelności spornych wobec niego, gdyż nie podał przed jakim sądem i z jakiego tytułu toczą się przeciwko niemu postępowania sądowe oraz jaka jest wartość przedmiotu sporu. Z tego powodu, na podstawie art. 130 § 2 k.p.c. w zw. z art. 35 p.u. przewodnicząca zarządziła zwrot wniosku (k. 33-33, s. 2).

W zażaleniu na to zarządzenie dłużnik wniósł o jego uchylenie zarzucając mu naruszenie przepisów podstępowania mających wpływ na wynik sprawy, a w szczególności art. 130 ¹ § 2 k.p.c. w zw. z art. 35 p.u. przez jego niewłaściwe zastosowanie, skutkujące błędnym stwierdzeniem, że nie uzupełnił braków formalnych w wyznaczonym terminie. W uzasadnieniu zażalenia skarżący podkreślił, że nie wskazał terminów zapłaty poszczególnych wierzytelności, gdyż w czasie kilku przeprowadzek zawieruszyła się część dokumentacji, a ponadto wiele wierzytelności zostało scedowanych, a cesjonariusze podają rozbieżne terminy zapłaty. Co istotne, zdaniem skarżącego, wszystkie zobowiązania stały się wymagalne przed wyrejestrowaniem z rejestru, a więc przed 24 września 2015 r. Takie stwierdzenie jest wystarczające w świetle powołanego orzecznictwa sądowego. Co do spisu wierzytelności spornych, to według żalącego się takich nie ma, natomiast w procesach sądowych jako pozwany domaga się jedynie rozłożenia należności na raty (k. 36-39).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Po oświadczeniu skarżącego, że nie ma wierzytelności spornych pozostaje do rozważenia jedynie kwestia nieuzupełnienie braku formalnego wniosku polegającego na niewskazaniu terminów zapłaty wierzytelności. Racją ma skarżący, że nie jest wykluczone określenie takich terminów w sposób mniej precyzyjny. Zgodnie ze stosowanym per analogiam art. 23 ust. 3 p.u., jeżeli dłużnik nie może dołączyć do wniosku dokumentów, o których mowa w ust. 1, powinien podać przyczyny ich niedołączenia oraz je uprawdopodobnić. Ponieważ terminy płatności wynikają z dokumentów analogia z wymienionego przepisu w odniesieniu do tego elementu wniosku wymaganego przez art. 491 ² ust. 4 pkt 5 p.u. jest uprawniona. Inną sprawą jest to, czy skarżący uprawdopodobnił przyczyny uniemożliwiające podanie konkretnych terminów zapłaty.

W świetle art. 243 k.p.c. w zw. z art. 35 p.u., nie jest wystarczające zawarte we wniosku o ogłoszenie upadłości i powtórzone w zażaleniu oświadczenie dłużnika o kilku przeprowadzkach i zawieruszeniu się dokumentacji. Uprawdopodobnienie w zasadzie nie może opierać się na samych twierdzeniach strony. Przeprowadza się je za pomocą środków nieskrępowanych wymaganiami stawianymi co do formy przez przepisy o postępowaniu dowodowym. Na marginesie dodać trzeba, że skarżący nie uczynił żadnego wysiłku w kierunku ustalenia terminów płatności, choć wystarczało zwrócenie się do wierzycieli z prośbą o informację na ten temat. Nie stanowi uzupełnienia analizowanego braku formalnego stwierdzenie skarżącego, że wszystkie wierzytelności były wymagalne przed konkretnym dniem, w tym przypadku przed dniem wykreślenia dłużnika z ewidencji działalności gospodarczej (24 września 2015 r.).

W konsekwencji zgodzić trzeba się z przewodniczącą, że nie został uzupełniony brak formalny wniosku o ogłoszenie upadłości przez wskazanie terminów zapłaty poszczególnych wierzytelności, co w świetle art. 130 ¹ § 2 zd. 1 (a nie art. 130 § 2) k.p.c. w zw. z art. 35 p.u., nakazywało zwrot wniosku.

Z przedstawionych względów należało na podstawie art. 385 w z. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. i art. 35 p.u. oddalić zażalenie jako bezzasadne.

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)