Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: Kamila Michalak

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Macieja Jóźwiaka

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2017 r.

sprawy A. Z. (1)

oskarżonego z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt II K 780/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D. kwotę 516,60 (pięciuset szesnastu i 60/100) złotych, w tym 96,60 (dziewięćdziesięciu sześciu
i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 180 (sto osiemdziesiąt) złotych opłaty.

SSO Ryszard Małachowski

Sygn. akt IV Ka 317 / 17

UZASADNIENIE

A. Z. (1) został oskarżony o to, że w dniu 19 lipca 2016r., ok. godz. 19:00, w J., działając wspólnie i w porozumieniu z P. R. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch pilarek spalinowych marki S. oraz (...) 370 o łącznej wartości 1.500 zł, działając na szkodę Z. S., przy czym A. Z. (1) zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwa umyślne w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokami Sądu Rejonowego w Goleniowie w sprawach: sygn. akt II K 80 / 11 z dnia 14 marca 2011r. za czyny z art. 278 § 1 k.k. i 279 § 1 k.k., sygn. akt II K 349 / 11 z dnia 17 października 2011r. za czyn z art. 278 § 1 k.k., sygn. akt II K 26 / 11, objętymi wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Goleniowie w sprawie II K 553 / 13 z dnia 26 listopada 2013r. na karę łączna trzech lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 12 października 2012r. do 11 października 2015r. z zaliczeniem zatrzymania w okresie od 6 grudnia 2011r. do 7 grudnia 2011r., to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 13 grudnia 20165r., sygn. akt II K 780 / 16, uznał oskarżonego A. Z. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, kwalifikowanego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za ten czyn, na podstawie art. 278 § 1 k.k., wymierzył A. Z. (1) karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył A. Z. (1) okres zatrzymania w okresie od 19. 07. 2016r. godz. 19:25 do 20. 07. 2016r. godz. 23:00 ustalając, że stanowi to dwa dni zatrzymania równoważne dwóm dniom kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 4 ust. 1 i 3 i § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1801 ) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. D. kwotę 516,60 zł tytułem wynagrodzenia za udzielenie oskarżonemu A. Z. (1) pomocy prawnej z urzędu, w tym kwotę 96,60 zł tytułem podatku VAT.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części jego dotyczącej oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23. 06. 1973r. o opłatach w sprawach wymierzył karnych A. Z. (1) opłatę w kwocie 180 złotych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli oskarżony A. Z. (1) oraz jego obrońca.

A. Z. (1) w sporządzonej przez siebie w sposób opisowy apelacji zakwestionował swoje sprawstwo w zakresie zarzuconego mu czynu wskazując przy tym jednocześnie, że został zastraszony przez P. S. w ten sposób, że jak nie ukradnie pił, to zrobi on krzywdę jego córce oraz konkubinie. Podniósł nadto, że to, że był w przeszłości karany, nie oznacza że dokonał zarzuconego mu w niniejszej sprawie czynu.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części, to jest w zakresie wymiaru kary orzeczonej wobec A. Z. (1). Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego polegającą na wymierzeniu kary 7 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji gdy w przypadku oskarżonego wystarczające byłoby orzeczenie kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, a mianowicie kary 3 miesięcy pozbawienia wolności. Stawiając powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie kary poprzez orzeczenie wobec ww. oskarżonego kary w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obydwie apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do apelacji oskarżonego, albowiem zakwestionował on swoje sprawstwo w zakresie zarzuconego mu czynu. A. Z. (1) mimo iż będąc przesłuchiwanym w toku dochodzenia przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia w sprawie, o doprowadzenie zaś na rozprawę przed Sądem Rejonowym nie wnioskował, mimo że został w tym zakresie pouczony, to w sporządzonej przez siebie apelacji podniósł, iż nie przyznaje się do jego popełnienia. Wskazać jednak należy, że Sąd I instancji prawidłowo ocenił wyjaśnienia A. Z. (1) złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których przyznał się do kradzieży dwóch pił spalinowych, albowiem były szczere, logiczne i spójne, a nadto korespondowały z wyjaśnieniami P. R., a także z zeznaniami świadków P. P., który obserwował zdarzenie z udziałem oskarżonego oraz Z. S., na szkodę którego oskarżony dokonał kradzieży. Z zeznań P. P., które Sąd meriti trafnie uznał za wiarygodne wynika, że świadek ten zaobserwował jak dwóch mężczyzn weszło do domu należącego do Z. S. i następnie wybiegło z niego, przy czym mimo, że wchodząc nie mieli nic ze sobą, to już wychodząc zauważył, że jeden miał w rękach piłę spalinową, a drugi torbę. Po chwili zaś P. P. wraz trójką mężczyzn dokonał zatrzymania oskarżonego oraz P. R., po przyjeździe zaś na miejsce zdarzenia Policji, Z. S. zostały zwrócone skradzione na jego szkodę przez A. Z. (1) i P. R. piły.

Wskazać zatem należy, że podnoszenie przez A. Z. (2) w treści apelacji zarzutu, że nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu jawi się jako chybione w sytuacji, gdy zarówno ze złożonych przez niego uprzednio wyjaśnień, jak też z zeznań świadków wynika, że nie ma wątpliwości, iż dokonał on zarzucanego mu czynu, tym bardziej, że znaleziono przy nim skradzione piły. Nadto zarzut A. Z. (1) jawi się jako nielogiczny, skarżący bowiem z jednej strony zakwestionował w treści apelacji swoje sprawstwo, jednocześnie jednak wskazał, że został zastraszony przez wskazanego przez niego mężczyznę, który zagroził mu, że jeśli nie ukradnie pił, to wyrządzi krzywdę jego rodzinie. Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że zarzut oskarżonego jako nielogiczny oraz sprzeczny z prawidłowo ocenionym przez Sąd o quo materiałem dowodnym okazał się całkowicie chybiony, a jego celem było wyłącznie dążenie do uniknięcia przez A. Z. (1) odpowiedzialności karnej.

Reasumując, stwierdzić należy, że wbrew wywodom zawartym w apelacji oskarżonego Sąd I instancji dokonał trafnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym wyjaśnień A. Z. (1), w których przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, i w jej następstwie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne uznając w konsekwencji oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd odwoławczy nie znalazł także podstaw do korekty zaskarżonego wyroku w zakresie wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego. Wskazać należy, że ferując rozstrzygnięcie w tym zakresie Sąd meriti trafnie wziął pod uwagę z jednej strony średni stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu oraz jego zawinienia, uprzednią karalność oskarżonego, w tym za każdym razem za czyny z art. 278 § 1 kk, a także popełnienie przez oskarżonego zarzuconego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, z drugiej zaś strony uwzględnił okoliczność, że skradzione przez niego przedmioty zostały oddane od razu Z. S. w nienaruszonym stanie, choć nie nastąpiło to z inicjatywy oskarżonego. W tych okolicznościach zasadnie zatem Sąd I instancji uznał, że brak jest podstaw, by wymierzyć oskarżonemu karę w najniższym możliwym wymiarze, to jest 3 miesięcy pozbawienia wolności, jak tego chce obrońca oskarżonego. Wskazać bowiem należy, że A. Z. (1) dopuścił się po raz kolejny czynu przeciwko mieniu za nic mając cudzą własność, oskarżony ponownie postanowił wzbogacić się koszem innej osoby, a zatem słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że motywacja, która mu przyświecała zasługiwała na dezaprobatę. A. Z. (1), zamiast uczciwie zarobić potrzebne mu pieniądze, postanowił je ukraść nie zastanawiając się, że zachowaniem swoim wyrządza szkodę innej osobie. Co więcej oskarżony z uwagi na to, że był już w przeszłości trzykrotnie karany za czyny z art. 278 § 1 kk winien był zrozumieć naganność swojego postępowania, tymczasem popełnienie kolejnego czynu i to o tożsamej kwalifikacji prawnej dowodzi, że wymierzone mu uprzednio kary nie spełniły swojej funkcji, nie przekonały bowiem go o nieopłacalności popełniania przestępstw, nie wyrobiły w nim poczucia poszanowania prawa oraz nie zapobiegły popełnieniu przez oskarżonego kolejnego czynu. W tych okolicznościach, mając na względzie, iż oskarżony zarzuconego mu czynu dokonał w warunkach powrotu do przestępstwa, o którym mowa wart. 64 § 1 kk, stwierdzić należy, że zasadnie Sąd Rejonowy wymierzył A. Z. (1) karę powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, to jest karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Trafnie także, uwzględniając wskazane wyżej przesłanki, które poczytał na niekorzyść A. Z. (1) przy wymiarze kary, Sąd Rejonowy uznał, iż nie zasługuje on na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. W przekonaniu bowiem również Sądu odwoławczego orzeczenie wobec A. Z. (1) kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, w szczególności, z uwagi na jego uprzednią karalność, w tym za przestępstwa podobne, a zatem nie zapobiegłoby to jego powrotowi do przestępstwa.

Korekty nie wymagało także rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II tiret pierwszy części dyspozytywnej wyroku Sądu Rejonowego jako, że orzeczono je zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Nie podzielając zarzutów i wniosków apelacji Sąd odwoławczy, na podstawie art. 437 § 1 kpk, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2016r., poz.1714 ).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł w oparciu o art. 636 § 1 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U. z 1983r., nr 49, poz. 223 ze zm. ), nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty tych należności.

SSO Ryszard Małachowski