Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Małgorzata Janicz

Sędziowie: SA – Zbigniew Kapiński (spr.)

SA – Ewa Jethon

Protokolant: – Aleksandra Baran

przy udziale Prokuratora Piotra Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2017 r.

sprawy

1. S. Z. urodz. (...) w W. s. M. i A. z d. S.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. (x2), art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

2. D. P. urodz. (...) w W. s. M. i I. z d. C.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r.

3. Ł. J. urodz. (...) w W. s. C. i J. z d. M.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 56 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art.4 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k.

4. L. K. urodz. (...) w W. s. Z. i M. z d. S.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

5. K. M. urodz. (...) w W. s. R. i A. z d. S.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 245 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

6. M. W. (1) urodz. (...) w N. s. J. i R. z d. B.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r., art. 4 § 1 k.k. i art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 4 § 1 k.k. i art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r., art. 4 § 1 k.k. i art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29.07.2005 r., art. 245 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

7. M. M. (4) urodz. (...) w W. s. K. i I. z d. C.

oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r., art. 245 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k., art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców wszystkich oskarżonych oraz prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 18 grudnia 2015 r. sygn. akt XVIII K 59/12

I.  prostuje oczywistą omyłkę pisarską zawartą w pkt XVI części rozstrzygającej wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. M. (4) w ten sposób, że w miejsce słów „czynu zarzucanego mu w pkt XXIV” wpisać słowa „czynu zarzucanego mu w pkt XXXIV”;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego M. W. (1) w ten sposób, że w miejsce orzeczonej wobec tego oskarżonego w pkt XVII kary łącznej 120 stawek grzywny orzeka karę łączną grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda;

III.  w pozostałym zakresie w odniesieniu do oskarżonych: S. Z., D. P., Ł. J., L. K., K. M., M. W. (1) i M. M. (4) utrzymuje w mocy;

IV.  zwalnia oskarżonych wymienionych w pkt III od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydatkami obciążając Skarb Państwa;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: T. D., R. K., K. J. (1) i K. K. (2) – Kancelarie Adwokackie w W. po 738 zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu oskarżonych L. K., M. M. (4) i M. W. (1) wykonywaną w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 18 grudnia 2015 r. wydał wyrok w odniesieniu m. in. do: S. Z., D. P., Ł. J., L. K., K. M. i M. W. (1), którym Prokuratura Okręgowa w Warszawie zarzuciła popełnienie łącznie 36 czynów w różnych konfiguracjach osobowych. Przedmiotowym wyrokiem Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł w sposób następujący:

I. S. Z., D. P. , Ł. J., L. K., K. M., R. P., M. W. (1) uznał za winnych tego, że w okresie od początku kwietnia 2008 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. w przypadku Ł. J., w okresie od października 2006 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. w przypadku S. Z., w okresie od połowy maja 2008 r. do dnia 2 października 2008 r. w przypadku D. P., w okresie od połowy maja 2008 r. do dnia 4 listopada 2008 r. w przypadku L. K., K. M. i R. P., w okresie od połowy maja 2008 r. do dnia 15 października 2008 r. w przypadku M. W. (1), w W., N., T. M. i P. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez R. S. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw, a w tym dokonywanie wymuszeń rozbójniczych, czerpanie korzyści z nierządu, wprowadzanie do obrotu narkotyków

tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie tego artykułu wymierzył kary pozbawienia wolności: S. Z. 2 lat, Ł. J., D. P., L. K. po 1 roku i 6 miesięcy, K. M., R. P., M. W. (1) po 1 roku;

II. L. K., K. M., M. W. (1) uznał za winnych tego, że w lipcu 2008 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi mężczyznami pobili T. M. (1) i D. M. (1), narażając ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § l k.k. lub art. 157 § l k.k., przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 2 lata pozbawienia wolności;

III. D. P., L. K., K. M., R. P. uznał za winnych tego, że w okresie od około połowy sierpnia 2008 r. do dnia 10 października 2008 r. w przypadku K. M. i R. P., od około połowy sierpnia 2008 r. do dnia 4 listopada 2008 r. w przypadku L. K., od około połowy sierpnia 2008 r. do dnia 2 października 2008 r. w przypadku D. P. w W., T. M. i innych miejscowościach bez wymaganego prawem zezwolenia wspólnie i w porozumieniu posiadali broń palną w postaci dwóch pistoletów maszynowych skorpion wraz z dwoma magazynkami amunicji, pistolet typu CZ i dwa pistolety kaliber 9 mm nieustalonego typu wraz z amunicją, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 3 lata pozbawienia wolności;

IV. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. K. M. i R. P. uznał za winnych tego, że w okresie od lipca 2008 r. do 8 sierpnia 2008 r. w N., okolicach W., a w tym przy trasie z M. do Z., działając wspólnie i w porozumieniu z innym osobami w zamiarze, aby G. C. (1) ps. (...), L. K. ps. (...), Ł. J. ps. (...), S. Z. ps. (...) czerpali korzyści z uprawiania prostytucji przez kobiety, udzielali im pomocy w dokonaniu przestępstwa w ten sposób, że brali udział w pobiciach prostytuujących się kobiet, uczestniczyli w spotkaniach mających na celu ich podporządkowanie wskazanym osobom i innym członkom grupy, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył im kary po 2 lata pozbawienia wolności oraz po 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

V. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. Ł. J. i S. Z. uznał za winnych tego, że w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy połową maja 2008 r. a dniem 8 sierpnia 2008 r. w Z., działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) usiłowali wprowadzić do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci kokainy w ten sposób, że proponowali ich nabywanie celem dalszej odsprzedaży mężczyźnie o ps. (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowę nabywania narkotyków przez wskazanego, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, zaś Ł. J. w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanymi za podobne przestępstwa umyślne

tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś w odniesieniu do Ł. J. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył Ł. J. karę 1 roku pozbawienia wolności i po 30 stawek grzywny po 50 zł każda;

VI. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. D. P. i S. Z. uznał za winnych tego, że w okresie około początku kwietnia 2008 r. w W. pod N. działając wspólnie i w porozumieniu z trzema innymi mężczyznami usiłował wprowadzić do obrotu znaczne ilości narkotyków w ten sposób, że proponowali ich nabywanie celem dalszej odsprzedaży S. N. ps. (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowę nabywania narkotyków przez S. N., przy czym czynu tego S. Z. dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zaś w odniesieniu do S. Z. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to D. P. na podstawie art. 56 ust 3 wskazanej ustawy wymierzył karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek grzywny po 50 złotych każda, S. Z. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. za czyn przypisany w pkt V i VI wymierzył karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek grzywny po 50 zł każda;

VII. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. S. Z. uznał za winnego tego, że:

1. w okresie od grudnia 2007 r. do lutego 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy wspólnie i w porozumieniu z Ł. A. brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 400 gram w ten sposób, że wskazany narkotyk sprzedał czterokrotnie w każdorazowej ilości 100 gram Ł. A. za kwotę łączną nie większą niż 30.000 złotych w celu dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

2. w nieustalonym dniu w pierwszym kwartale 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 0,5 kilograma w ten sposób, że zorganizował transakcję nabycia narkotyku od D. P. ps. (...) i nieustalonego mężczyzny przez Ł. A. i M. R. za kwotę 30.000 złotych w celu dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

3. latem 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy wspólnie i w porozumieniu z M. R. brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 100 gram w ten sposób, że wskazany narkotyk sprzedał M. R. za kwotę 8.000 złotych w celu dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

4. latem 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy wspólnie i w porozumieniu z Ł. A. i M. R. brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości l kilograma o wartości około 70.000 złotych w ten sposób, że wskazany narkotyk sprzedał Ł. A. i M. R. w celu dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 w zw. z art. 64 § 2 k.k. za czyny 1 - 4 przypisane w pkt. VII wymierzył S. Z. karę 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek grzywny po 50 zł każda;

5. w okresie od bliżej nieustalonego dnia II połowy 2006 r. do kwietnia 2007 r. oraz w dniu 5 października 2007 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznych ilości środka odurzającego i środka psychotropowego w postaci heroiny w ilości łącznej 1,6 kilograma i amfetaminy w ilości łącznej 6 kilogramów w ten sposób, że przekazywał M. S. ps. (...), celem dalszej odsprzedaży wskazane narkotyki, a w tym:

- w drugiej połowie 2006 r. przekazał M. S. jednorazowo l kilogram heroiny,

- w miesiącu październiku lub listopadzie 2007 r. przekazał M. S. jednorazowo 2 kilogramy amfetaminy,

- w grudniu 2006 r. przekazał M. S. jednorazowo l kilogram amfetaminy,

- początkiem 2007 r. przekazał M. S. jednorazowo 2 kilogramy amfetaminy,

- początkiem 2007 r. przekazał M. S. jednorazowo 0,5 kilograma heroiny,

- w kwietniu 2007 r. sprzedał M. S. jednorazowo 100 gram heroiny,

- w dniu 5 października 2007 r. przekazał M. S. jednorazowo l kilogram amfetaminy,

przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, a nadto w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku w sprawie o sygn. II K 93/01,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

VIII. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. L. K. uznał za winnego tego, że w nieustalonym czasie w połowie 2008 r. do dnia 4 listopada 2008 r. w W. oraz przy trasach pomiędzy K. a K., T. a P., trasie Nr (...) pod N. oraz trasie (...) pod miejscowością G., działając z góry powziętym zamiarem wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) czerpał korzyści z uprawiania prostytucji przez ustalone i nieustalone kobiety, w tym A. S. (1), w ten sposób, że od mężczyzn tzw. „opiekunów” ułatwiających nierząd co najmniej kilkunastu kobietom pobierał pieniądze w kwocie po 500 złotych tygodniowo za każdą z prostytuujących się kobiet, uzyskując z tego przestępstwa korzyść majątkową w kwocie co najmniej kilkudziesięciu tysięcy złotych, przy czym z przestępstwa tego uczynił sobie stałe źródło dochodu i popełnił je działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, a nadto w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w sprawie o sygn. III K 3223/06,

tj. czynu z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

IX. L. K. i M. M. (4) uznał za winnych tego, że w bliżej nieustalonym dniu w październiku 2008 r. w B. i nieustalonej miejscowości, działając wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i inną osobą brali udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości-co najmniej l kilograma w ten sposób, że L. K. nabył wskazany narkotyk w nieustalonym miejscu od nieustalonej osoby, a następnie 0,5 kilograma przekazał G. C. (1) ps. (...) i M. M. (4) w celu jego dalszej odsprzedaży oraz 0,5 kilograma narkotyku przekazał G. C. (1) ps. (...) i M. M. (4) na przechowanie, przy czym L. K. czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, a nadto w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w sprawie o sygn. III K 3223/06,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zaś odnośnie do L. K. także w zw. z art. 65 § 1 k.k. i 64 § 1 k.k. i za to wymierzył kary: na podstawie art. 56 ust 3 wskazanej ustawy M. M. (4) 1 roku pozbawienia wolności i 30 stawek dziennych grzywny po 50 zł, na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. L. K. 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł,

X. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. D. P. uznał za winnego tego, że:

1. w okresie od pierwszej połowy sierpnia 2008 r. do dnia 2 października 2008 r. w W. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i innymi osobami brał udział w obrocie znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 1,5 kilograma w ten sposób, że wskazany narkotyk w okresach co dwa tygodnie w ilościach 0,5 kilograma jednorazowo za pośrednictwem innych osób przekazywał G. C. (1) ps. (...) i innej osobie celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

2. w bliżej nieustalonym dniu w I półroczu 2008 r. w W., działając wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. R., Ł. A. i nieustalonym mężczyzną brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 0,5 kilograma w ten sposób, że wraz z nieustalonym mężczyzną sprzedał wskazany narkotyk M. R. i Ł. A. za kwotę 30.000 złotych celem dalszej odsprzedaży narkotyku

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 70 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

XI. Ł. J. uznał za winnego tego, że:

1. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) w okresie od około połowy maja 2008 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. przy trasie w okolicy N., w okolicach W. i K. oraz na trasie z W. do P. działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) czerpał korzyści z uprawiania prostytucji przez około 20 kobiet, pobierając od każdej z nich pieniądze w kwocie 500 złotych tygodniowo uzyskując z tego korzyść na łączną kwotę co najmniej ok. 110.000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z niego stałe źródło dochodu i w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. czynu z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lata pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

2. w okresie około połowy lipca 2008 r. przy trasie do miejscowości K. za G. oraz przy trasie w okolicy N., w okolicach W. i K. oraz na trasie z W. do P., bez wymaganego prawem pozwolenia, posiadał broń palną w postaci pistoletu nieustalonego rodzaju oraz dwóch pistoletów maszynowych S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lata pozbawienia wolności;

3. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy połową maja 2008 r. a dniem 8 sierpnia 2008 r. w N. wprowadził do obrotu środek odurzający w postaci 2 gram kokainy w ten sposób, że wskazany narkotyk przekazał G. C. (1) ps. (...) celem dalszego przekazania narkotyku mężczyźnie o ps. (...), przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust 1 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 15 stawek dziennych grzywny po 50 złotych każda;

XII. Ł. J. i S. Z. uznał za winnych tego, że:

1. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) w okresie około połowy maja 2008 r. na (...) przy trasie z L. do W. działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze, aby G. C. (1) ps. (...) dokonywał przestępstw czerpania korzyści z nierządu uprawianego przez kobiety trudniące się prostytucją przy trasach w okolicy N., w okolicach W. i K. oraz na trasie z W. do P., podżegali G. C. (1) do popełniania takich przestępstw, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, przy czym Ł. J. dopuścił się czynu w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś wobec Ł. J. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 1 roku pozbawienia wolności i 30 stawek dziennych grzywny po 50 złotych każda;

2. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) w okresie od lipca 2008 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. w okolicach W., a w tym przy trasie z M. do Z., w M., w Z. działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali czerpać korzyści majątkowe z nierządu kobiet trudniących się prostytucją przy trasach w okolicy M., przy trasie z K. do G. w ten sposób, że organizowali i brali udział w spotkaniach z członkami konkurencyjnej grupy przestępczej kierowanej przez A. P. (1) ps. (...) mających na celu podporządkowanie prostytuujących się kobiet swojej grupie, organizowali i przekazywali polecenia pobić kobiet trudniących się prostytucją, jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez Policję, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, zaś Ł. J. czynu dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś w odniesieniu do Ł. J. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

3. (przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k.) w okresie od kwietnia 2008 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. w W. i okolicach L. działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i innymi osobami wprowadzili do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 4 kilogramów, haszyszu w ilości co najmniej 2,5 kilograma oraz substancji psychotropowej w postaci 1000 sztuk tabletek ecstasy w ten sposób, że przekazywali G. C. (1) ps. (...) i innej osobie co najmniej ośmiokrotnie marihuanę w partiach po 0,5 kilograma każdorazowo, jednokrotnie haszysz w ilości 0,5 kilograma, jednokrotnie tabletki ecstasy w ilości 1000 sztuk oraz przekazali mężczyźnie o ps. (...) co najmniej jednokrotnie haszysz w ilości 2 kilogramów celem dalszej odsprzedaży narkotyków przez wskazanych, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z niego stałe źródło dochodu, zaś Ł. J. dopuścił się tego czynu w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś w odniesieniu do Ł. J. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 3 lata pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

XIII. K. M. i R. P. uznał za winnych tego, że w lipcu 2008 r. w N. i S. działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze, aby inne osoby dokonały przestępstwa użycia przemocy celem wywarcia wpływu na świadka polecili D. D. (1) ps. (...) popełnienie przestępstwa oraz ułatwili mu jego popełnienie w ten sposób, że przekazali D. D. (1) ps. (...) substancję żrącą nieustalonego rodzaju, informacje o miejscu pobytu i wyglądzie pokrzywdzonej, motocykl marki S. (...) wskutek czego M. M. (4) ps. (...) i M. W. (1) ps. (...) w dniu 29 lipca 2008 r. w S. użyli przemocy w postaci oblania żrącą substancją H. K. (1) w celu wywarcia na nią wpływu jako świadka w postępowaniu sygn. 3Ds 397/08 prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w Pruszkowie przeciwko m.in. K. M., przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie, mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 245 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 245 w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 3 lata pozbawienia wolności;

XIV. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. M. W. (1) uznał za winnego tego, że:

1. w okresie maja 2008 r. w N. działając w zamiarze, aby G. C. (1) ps. (...) i D. D. (1) ps. (...) wprowadzali do obrotu znaczne ilości narkotyku w postaci marihuany udzielił im pomocy w popełnieniu przestępstwa w ten sposób, że użyczył im wagę elektroniczną służącą do rozważania marihuany na porcje przeznaczone do sprzedaży

tj. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności i 15 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

2. w bliżej nieustalonych dniach w październiku 2008 r., jednak nie później niż do dnia 10 października 2008 r., w N. działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i inną osobą brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci 300 gram amfetaminy w ten sposób, że dwukrotnie w partiach 200 gram i 100 gram przyjął wskazany narkotyk od G. C. (1) ps. (...) i innej osoby w celu dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda,

3. w bliżej nieustalonym dniu na przełomie kwietnia/maja 2008 r. w N. działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i inną osobą brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci tabletek ecstasy w ten sposób, że przyjął wskazany narkotyk w części partii 1000 sztuk od G. C. (1) ps. (...) i innej osoby w celu dalszej odsprzedaży

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 40 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

4. w dniu 2 listopada 2009 r. w N., woj. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 15,92 grama,

tj. czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego artykułu wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

XV. M. W. (1) i M. M. (4) uznał za winnych tego, że:

w dniu 29 lipca 2008 r. w S. działając wspólnie i w porozumieniu użyli przemocy w postaci oblania żrącą substancją chemiczną H. K. (1) skutkującą oparzeniami chemicznym prawego oka oraz ust pokrzywdzonej, w celu wywarcia na nią wpływu jako świadka w postępowaniu sygn. 3Ds 397/08 prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w Pruszkowie przeciwko m.in. K. M., przy czym M. W. (1) czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 245 k.k., zaś wobec M. W. (1) także w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 245 k.k. M. M. (4) wymierzył karę 3 lat pozbawienia wolności, zaś M. W. (1) na podstawie art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

XVI. M. M. (4) uznał za winnego czynu zarzucanego mu w pkt. XXIV z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.; XXXV z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k., 11 § 2 k.k., XXXVI z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k., 11 § 2 k.k. i za pierwszy z tych czynów na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 286 § 1 k.k. za czyn drugi i trzeci wymierzył karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

XVII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. wymierzył kary łączne:

L. K. 5 lat pozbawienia wolności i 120 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda; D. P. 4 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda; S. Z. 9 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych po 50 zł każda; Ł. J. 8 lat pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda; K. M. 6 lat pozbawienia wolności; R. P. 5 lat pozbawienia wolności; M. W. (1) 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 120 stawek grzywny po 50 zł każda; M. M. (4) 4 lat pozbawienia wolności;

XVIII. na podstawie art. 17 § 1 pkt. 5 k.p.k. postępowanie co do D. D. (1) umorzył;

XIX. na podstawie art. 623 pkt. 2 k.p.k. koszty procesu w zakresie czynów zarzucanych D. D. (1) ponosi Skarb Państwa; na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił pozostałych oskarżonych od kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa; adwokatom przyznał wynagrodzenia: R. K. 4320 zł plus VAT, T. D. 3960 zł plus VAT, K. K. (2) i K. J. (2) po 4680 zł plus VAT.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońców oskarżonych: S. Z., Ł. J., L. K., K. M., D. P., M. W. (1) M. M. (4) oraz przez prokuratora.

Obrońca oskarżonych Ł. J. i S. Z. zaskarżył powyższy wyrok w całości w zakresie tych oskarżonych na ich korzyść.

Zaskarżonemu orzeczeniu, na podstawie przepisu art. art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k., zarzucił:

1)mającą wpływ na jego treść - obrazę przepisów postępowania, to jest:

a)naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. i wyrażonej w tym przepisie zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na popadnięciu przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XVIII Wydział Karny w dowolność ocen w zakresie przyznania w pełni wiarygodności zeznaniom świadków M. R., G. C. (1) i M. S., a także uznania za niewiarygodne w całości wyjaśnień oskarżonych Ł. J. i S. Z., jak też wyjaśnień innych oskarżonych oraz zeznań świadków;

b)naruszenie przepisu 170 § 7 k.p.k., poprzez oparcie zaskarżonego orzeczenia na dowodach, uzyskanych po przeprowadzeniu czynności dowodowych z osobą M. R., które - zgodnie z jego depozycjami - uzyskane zostały w części za pomocą przymusu lub groźby bezprawnej;

c)naruszenie przepisu art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 192 § 2 k.p.k., 201 k.p.k., polegające na zaniechaniu Sądu Okręgowego w Warszawie dążenia do realizacji zasady prawdy materialnej, niezasadnym oddaleniu wniosków dowodowych złożonych przez obrońcę oskarżonych i samych oskarżonych, które zmierzały do weryfikacji dowodów z zeznań świadków (vide art. 169 § 2 k.p.k.), jak również nieprzeprowadzenie z urzędu dowodów mających znaczenie dla ustalenia wiarygodności przesłuchiwanych świadków oraz osób, które mogłyby mieć wiedzę w zakresie możliwości popełnienia przez oskarżonych inkryminowanych im czynów;

d)naruszenie przepisu art. 182 § 3 k.p.k. w zw. z art. 71 § 1 k.p.k. i art. 391 § 2 i 3 k.p.k., a także zasady bezpośredniości, polegające na niezasadnym przyznaniu świadkom G. C. (1) prawa do odmowy składnia zeznań, w sytuacji gdy osobie tej przedstawiono zarzuty tożsame z oskarżonymi dopiero po przeprowadzeniu pierwszej rozprawy z udziałem tego świadka w niniejszej sprawie, rozpoznawanej jeszcze pod sygn. XVIII K 85/10, a zarzuty przedstawione temu świadkowi do czasu przesłuchania go na tej rozprawie, to jest w dniu 27 lipca 2010 r. były analogiczne jedynie z dwoma zarzutami przedstawionymi oskarżonym, co uprawniało świadka do odmowy złożenia zeznań jedynie w tym zakresie, stąd na rozprawie tej nie przysługiwało świadkowi prawo do odmowy składania zeznań na podstawie wyżej powołanej normy, a w sytuacji gdy niniejsza sprawa była rozpoznawana już pod sygn. akt XVIII K 59/12 oświadczenie tego świadka było spóźnione, gdyż nie nastąpiło na pierwszej rozprawie głównej z udziałem tego świadka, co spowodowało zaniechanie rozpytania świadka w celu uzyskania prawdy materialnej i stosownie do zalecenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie, II Wydział Karny z dnia 20 grudnia 2011 r. (sygn. II AKa 269/11), a następnie bezpodstawnym odczytaniu zeznań złożonych przez tego świadka na etapie postępowania przygotowawczego, w sytuacji gdy brak było ku temu podstaw, a nadto polegające niezależnie od tego na odczytaniu zeznań tego świadka zamiast wyjaśnień, co zgodne byłoby z powołanymi przepisami;

e)naruszenie przepisu art. 399 k.p.k., polegające na nie uprzedzeniu oskarżonych o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej zarzucanych im czynów;

f)naruszenie przepisu art. 424 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie, a nadto zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów, a przede wszystkim szczegółowego wskazania w oparciu o jakie konkretnie dowody Sąd poczynił konkretne ustalenia stanu faktycznego, wnikliwej oceny zebranych w niniejszej sprawie dowodów, odpowiedniego wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku, a także odpowiedniego przedstawienia motywów, jakimi kierował się Sąd I instancji wymierzając oskarżonym kary jednostkowe za poszczególne przestępstwa, jak też karę łączną;

g) naruszenie przepisu art. 434 § 1 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady reformationis in peius przy ponownym rozpoznaniu sprawy, w szczególności przy czynieniu niekorzystnych dla oskarżonych ustaleń faktycznych i niekorzystnym orzeczeniu, w niektórych aspektach;

h)naruszenie przepisu art. 442 § 2 k.p.k., polegające na zaniechaniu bezpośredniego przeprowadzenia dowodów, których wadliwe przeprowadzenie miało wpływ na treść wydanego w tej sprawie i uchylonego wcześniej wyroku;

i) naruszenie przepisu art. 442 § 3 k.p.k., polegające na nie zastosowaniu się przy ponownym rozpoznaniu sprawy do zaleceń i wytycznych Sądu Apelacyjnego w Warszawie, zawartych w wyroku z dnia 20 grudnia 2011 r. (sygn. II AKa 269/11), w zakresie w szczególności odpowiednio przeprowadzonego postępowania dowodowego, które zmierzać powinno do weryfikacji depozycji świadków M. R., G. C. (2) i M. S., dokonania odpowiedniej wszechstronnej analizy materiału dowodowego, zgodnej z zasadą swobodnej oceny dowodów, a ponadto przedstawienia następnie odpowiednich motywów wydawanego orzeczenia, zgodnie z treścią przepisu art. 424 § 1 k.p.k.;

2)błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na nietrafnym ustaleniu, że oskarżeni S. Z. i Ł. J. dopuścili się zarzucanych im przestępstw, w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku.

Alternatywnie, zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił - na podstawie przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej wymierzonej oskarżonym S. Z. i Ł. J..

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, alternatywnie poprzez złagodzenie kar, wymierzonych oskarżonym.

Obrońca oskarżonego L. K. zaskarżył powyższy wyrok w całości w odniesieniu do tego oskarżonego na jego korzyść i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 4 k.p.k. orzeczeniu temu zarzucił:

1.mającą wpływ na treść zapadłego wyroku obrazę przepisów postępowania, a to:

-art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 6 k.p.k. - poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku, uniemożliwiającego obronę i kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia, świadczącego nadto o braku wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, w ten sposób, że:

a)powołano dowody na ustalenia faktów w sposób globalny, bez wskazania jakie dowody posłużyły do ustalenia jakich faktów dotyczących oskarżonego L. K., co uniemożliwia odniesienie się do ustaleń faktycznych Sądu,

b)poczyniono ustalenia faktyczne w sposób ogólnikowy, bez dokładnego i rzeczowego wskazania przyjętych za podstawę wyroku zdarzeń i faktów, nadto poprzez nie określenie indywidualnie roli L. K. i faktów związanych bezpośrednio z tym oskarżonym;

c)potraktowano wszystkich oskarżonych zbiorowo, nie wskazując na rolę, stronę podmiotową, przedmiotową każdego z oskarżonych, co szczególnie widoczne jest przy zarzucie VIII gdzie Sąd, abstrahując od braku ustaleń faktycznych, nie wskazał indywidualnie na rolę i czynności poszczególnych osób w nim uczestniczących, co również w aspekcie przyjętej kwalifikacji prawnej z art. 158 § 1 kk zaakceptowane być nie może,

2.art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. poprzez:

-dowolne przyjęcie, że zeznania świadków G. C. (1), A. S. (2), A. G. i A. S. (1) są wiarygodne i nie budzą żadnych wątpliwości, wobec braku wszechstronnego, rzetelnego i przekonującego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, które miały wpływ na ich ocenę i bezzasadne danie im wiary co do czynów zarzuconych L. K., a które to depozycje stanowią podstawę ustaleń w sprawie;

-dokonanie nieuprawnionych, dowolnych i sprzecznych z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ustaleń i oceny dowodów z wyjaśnień i zeznań G. C. (1) pozwalających na przypisanie oskarżonemu K. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i art. 12 k.k.;

-dokonanie dowolnych i sprzecznych z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ustaleń oraz oceny dowodów z wyjaśnień i zeznań G. C. (1) pozwalających na przypisanie L. K. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

-dokonanie nieuprawnionych, dowolnych i sprzecznych z zasadami logiki oraz poświadczenia życiowego ustaleń oraz oceny dowodów z wyjaśnień i zeznań G. C. (1) pozwalających na przypisanie L. K. czynu z V art. 263 § 2 k.k.:

-dokonanie nieuprawnionych, dowolnych i sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ustaleń oraz oceny dowodów z wyjaśnień i zeznań G. C. (1), A. S. (1) i A. S. (2), w szczególności nie wyjaśnienie rozbieżności pomiędzy ich depozycjami, pozwalających na przypisanie L. K. czynu z art. 158 § 1 k.k.;

-dowolne i nieuzasadnione odmówienie wiary świadkom D. i T. M. (1), zaprzeczającym zaistnieniu zdarzenia opisanego w zarzucie VIII;

3.rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego i to zarówno w odniesieniu do kar jednostkowych jak i kary łącznej pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższe zarzuty wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie L. K. od popełnienia zarzuconych mu czynów ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Wyłącznie z tzw. ostrożności procesowej, alternatywnie wnosił o zmianę wyroku poprzez istotne złagodzenie orzeczonych kar jednostkowych jak i kary łącznej.

Obrońcy oskarżonego M. M. (4) również zaskarżyli powyższy wyrok w odniesieniu do tego oskarżonego w całości i na zasadzie art. 427 § 2 i art. 438 pkt. 1, 2, 3 k.p.k. zarzucili wyrokowi:

1.obrazę przepisów prawa materialnego , a mianowicie:

•art. 63 k.k. poprzez jego niezastosowanie i w orzeczeniu kończącym postępowanie poprzez brak zaliczenia na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;

2.obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a. naruszenie art. art. 2 § 1 pkt. 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. oraz art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 4, 5 § 2, 7, 410 i 424 k.p.k. poprzez:

•dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez respektowania zasad procesu, w tym przede wszystkim braku ukształtowania wydanego orzeczenia na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego niezbędnych przy dokonywaniu oceny całokształtu materiału dowodowego w sprawie, braku powiązania ustalonych okoliczności faktycznych z treścią konkretnych dowodów stanowiących materiał dowodowy, niezasadnej ocenie opinii biegłej psycholog B. J. jako jasnej, pełnej i logicznej, braku poddania analizie okoliczności, których treść wskazuje na możliwość dokonania ustaleń podważających tezy oskarżenia poprzez autorytatywne wskazywanie braku związku ze sprawą, co miało ten wpływ na treść wydanego orzeczenia, że w konsekwencji doprowadziło do dowolnej oceny dowodów oraz wadliwych ustaleń faktycznych w sprawie;

•poprzez zaniechanie ustalenia na czym polegało konkretne zachowanie oskarżonego M. M. (4) realizujące znamiona działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zakresie zarzucanych czynów w zaskarżonym orzeczeniu;

•zaniechanie dokonania ustalenia dokładnej ilości narkotyków, w której wprowadzaniu do obrotu osk. M. miał brać udział.

•mimo kwestionowania przez oskarżonego dokonywania czynności w bankach, mających na celu wyłudzanie kredytów brak weryfikacji dokumentacji bankowej - w szczególności w zakresie rzeczywistego udziału oskarżonego w wyłudzeniach / usiłowaniach przez weryfikację dokumentacji bankowej co do jej autentyczności i rzetelności czy też zaniechania przesłuchania na tę okoliczność świadków,

b.art. 193 § 2 k.p.k. poprzez dopuszczenie do sytuacji gdy świadek G. C. (1), poprzednio zeznający w obecności psychologa, w dniu 23 października 2015 r. zeznawał bez obecności biegłej psycholog, w sytuacji składania zeznań na okoliczność wiadomości przekazanych biegłej, będących następnie podstawą wnioskowania biegłej;

c.skazanie za czyn niezarzucony oskarżonemu M. aktem oskarżenia tj. przez uznanie za winnego czynu XXIV z aktu oskarżenia, i nie orzeczenie co do czynu XXXIV, względnie Sąd popełnił w tym zakresie omyłkę pisarską;

3.błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegające na tym, że Sąd orzekający oparł wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, w tym w szczególności w zakresie, udzielenia pomocy w popełnieniu czynu zabronionego, wprowadzania do obrotu znacznych ilości substancji odurzających;

4.(w przypadku nie podzielenia przez Sąd ww. zarzutów) rażącą niewspółmierność kary w tym kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze 4 (cztery) lata pozbawienia wolności przy nieuwzględnieniu przesłanek podmiotowo - przedmiotowych przypisanych czynów, co spowodowało orzeczenie kary rażąco wysokiej.

Na zasadzie art. 427 § 1 i art. 437 k.p.k. wnosił:

1.o zmianę przez Sąd odwoławczy po dokonaniu odmiennej oceny dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji, ew. dokonaniu własnych ustaleń na podstawie dowodów ocenionych przez Sąd pierwszej instancji, względnie dokonanie własnych ustaleń na podstawie faktów ujawnionych w postępowaniu pierwszo instancyjnym i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów;

2.ewentualne o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, w sytuacji gdy Sąd odwoławczy uzna, iż nie zachodzą przesłanki do wydania orzeczenia odmiennego co do istoty sprawy;

3.o zasądzenie kosztów obrony udzielonej z urzędu. Jednocześnie składam oświadczenie że koszty udzielonej pomocy prawnej nie zostały uiszczone w całości lub w części przez oskarżonego.

Obrońca K. M. zaskarżył opisany wyrok w całości odnośnie tego oskarżonego i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił rażącą obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a mianowicie:

1.art. 442 § 3 k.p.k. poprzez nie zastosowanie się w toku ponownego rozpoznania sprawy do zaleceń i wytycznych Sądu Odwoławczego w zakresie przeprowadzenie wyczerpująco prawidłowego postępowania dowodowego, dokonanie wnikliwej i zgodnej z art.7 k.p.k. oceny materiału dowodowego oraz precyzyjnego ustalenia stanu faktycznego i prawnego w zakresie inkryminowanych czynów, w tym w szczególności prawidłowości sporządzenia motywów wyroku i nie dokonanie wnikliwej oraz oceny dowodów z zeznań świadków G. C. (1), A. S. (1) i A. S. (2);

2.art. 442 § 2 poprzez zaniechanie przeprowadzenia bezpośrednio dowodu z przesłuchania świadków A. S. (1) i A. S. (2) mimo takiego obowiązku w związku z tym, że są to dowody które miały wpływ na uchylenie wyroku;

3.art. 7 k.p.k. i art. 8 k.p.k. poprzez brak samodzielnej oceny i analizy dowodów w zakresie poczynienia ustaleń faktycznych i rozważań Sądu polegającej na powieleniu oceny i analizy dowodów przy poczynieniu ustaleń faktycznych i rozważań przeprowadzonej przez uprzednio procedujący Sąd w sprawie pod sygn. akt: XVIII K 85/10;

4.art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 424 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k., oraz art. 6 k.p.k. poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku, uniemożliwiającego obronę i kontrolę instancyjną orzeczenia, świadczącego również o braku wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, w ten sposób, że:

a)powołano dowody na ustalenia faktów w sposób globalny w zakresie zarzucanych oskarżonym czynów z pkt I, VIII i XXVIII, zawierając dowody przeprowadzone w sprawie bez wskazania przy wszystkich czynach, jakie dowody posłużyły do ustalenia jakich faktów, co uniemożliwia odniesienie się do ustaleń faktycznych Sądu;

b)brak jest wyczerpującego i szczegółowego wykazania jakim dowodom Sąd dał wiarę, jakim wiary odmówił i dlaczego;

c)motywy Sądu w każdym niemal zakresie rażą ogólnikowością, wyjątkową lakonicznością, brakiem szczegółów i precyzji oraz wyczerpującego rozważanie wszystkich okoliczności sprawy;

d)poczyniono ustalenia faktyczne w sposób ogólnikowy, bez precyzyjnego, rzeczowego wykazania przyjętych za podstawę wyroku zdarzeń i faktów, nadto poprzez nie określenie indywidualnie roli i faktów związanych bezpośrednio z oskarżonym;

e)potraktowano oskarżonych w sposób zbiorowy, nie wskazując na rolę, stronę podmiotową, przedmiotową każdego z zarzucanych oskarżonemu czynów, szczególnie przy czynach z pkt I i VIII części wstępnej wyroku;

f)brak jest w ogóle rozważenia kwalifikacji prawnej czynów przypisanych i jakichkolwiek rozważań w sferze materialnoprawnej kwalifikacji w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów;

g)pominięto wszystkie zeznania świadków G. C. (1), A. S. (1) i A. S. (2), wskazując jedynie na depozycje z postępowania przygotowawczego, w przypadku A. S. (1) i A. S. (2) bliżej nie określone, mimo iż na depozycje te Sąd powołał się w rozważaniach,

h)powołano przy rozważaniach dowody, które nie posłużyły Sądowi do ustaleń faktycznych;

5.art. 2 § 2 k.p.k., art.4 k.p.k., art. 5 § 2 art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. poprzez dowolne przyjęcie iż nie poparte niczym, żadnym obiektywnym dowodem lub poszlaką zeznania i wyjaśnienia przede wszystkim G. C. (1), a nadto M. S., M. R., M. H., I. A., A. G., A. S. (1) i A. S. (2) są wiarygodne, opisane w nich okoliczności nie budzą wątpliwości, wobec braku wszechstronnego, rzetelnego, bezstronnego i przekonującego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, które mają wpływ na uznanie ich za wiarygodne i wystarczające dla przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzuconych im czynów, a które to depozycje stanowią podstawę wszystkich ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie oskarżonemu, mimo istniejących okoliczności przeciwnych, których Sąd nie dostrzegł i prawidłowo nie rozważył;

6.art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. poprzez nieprawidłową, dowolną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę dowodów prowadzących do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzuconych im czynów, a w szczególności dowodów z wyjaśnień zaprzeczających sprawstwu oskarżonemu, zeznań i wyjaśnień świadków G. C. (1), M. S., M. R., M. H., I. Al.(...);

7.art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. poprzez potraktowanie oskarżonemu w sposób zbiorowy, nie wskazując na rolę, stronę podmiotową oraz przedmiotową każdego z nich, tym bardziej iż z ustalonego w sprawie stanu faktycznego nie wynika aby oskarżony M. podejmował w ramach zarzucanych im czynów jakiekolwiek zachowania stanowiące znamiona czynów zabronionych;

Na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k., podnosząc powyższe zarzuty, wnosił o:

a.  zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych im czynów,

ewentualnie o:

b. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego D. P. zaskarżył wskazany wyrok w całości w części dotyczącej tego oskarżonego i wyrokowi zarzucił:

1)na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art.438 pkt 2 k.p.k. rażącą obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a.art. 424 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 92 k.p.k., art.6 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób lakoniczny i ogólnikowy, uniemożliwiający pełną obronę Oskarżonego, gdyż brak jest w uzasadnieniu wyroku wyczerpującego wskazania motywów, wnioskowań i ustaleń dotyczących poszczególnej osoby Oskarżonego, a ocena sądu dotycząca zeznań świadka C. i innych mających potwierdzać jego zeznania uniemożliwia kontrolę instancyjną wyroku. Brak szczegółowej analizy zarzucanych Oskarżonemu czynów wskazuje na wadliwości podstaw, na których sąd oparł swe rozstrzygnięcie;

b. art. 410 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k.
i art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dowolną i sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i logiką wybiórczą ocenę dowodu z zeznań świadka G. C. (1) i bezpodstawne danie   mu wiary w zakresie osób, sprawców rzekomo popełnionych czynów, zwłaszcza wobec istniejących wątpliwości co do wiarygodności i rzetelności jego zeznań - których sąd nie rozwiał;. Sąd bezrefleksyjnie dał wiarę wszystkim niekorzystnym dla oskarżonego zeznaniom nie uwzględniając istotnego faktu rzucającego światło na prawdziwość jego zeznań, tj. okoliczności, iż:

-jego zeznania nie były składane spontaniczne i przede wszystkim nie były wolne od wpływów oraz konfabulacji;

-informacje podawane przez świadka w zakresie udziału oskarżonego w grupie, posiadania broni, obrotu środkami odurzającymi stanowią w istocie jedynie dowód ze słyszenia - co z uwagi na powielanie jedynie informacji, o których „mówiło się na mieście" pozbawia ich w istocie waloru wiarygodności. Świadek C. nie był naocznym świadkiem wielu zajść o których zeznawał, a jedynie posiłkował się informacjami zasłyszanymi od innych osób- również nienaocznych świadków zdarzenia;

c.art. 7 k.p.k. polegającą na:

-błędnej i nie uwzględniającej całokształtu zebranych w sprawie dowodów dowolnej ocenie wyjaśnień złożonych na etapie postępowania przygotowawczego przez G. C. (1) w zakresie czynów z pkt. I, IX, XII, XX wyroku, oraz wyjaśnień M. R. co do czynu z pkt XXI przyjęciu za wiarygodne tych wyjaśnień, które były najmniej korzystne dla oskarżonego D. P. w sytuacji, gdy w aktach postępowania znajdują się także relacje ww. osób nie dające podstawę do przyjęcia, że oskarżony D. P. dopuścił się któregokolwiek z ww. czynów.

-zupełnie dowolnym i zdecydowanie wykraczającym poza ramy swobodnej oceny dowodów, w zakresie czynu z pkt IX wyroku, uznaniu przez Sąd faktu posiadania przez oskarżonego D. P. broni wskazanej w zarzucie (2 pistolety skorpion, pistolety typu CZ) w czasie w nim wskazanym (od połowy sierpnia 2008 r. do 2 października 2008.r) podczas gdy przy prawidłowej ocenie dowodów, zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7 posiadania broni w tym okresie nie sposób jest zarzucić;

-dokonaniu dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wyprowadzenie w zakresie czynu z pkt. XX wyroku przez Sąd nieprawidłowego, a z racji braku jakichkolwiek innych dowodów nieuprawnionego, wniosku, że substancja będąca przedmiotem czynności wykonawczej w zarzuconym czynie stanowiła substancję przewidzianą w przepisie art. 4 ust. 5 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób było ustalić czy owa substancja odpowiadała wymogą tego przepisu zarówno co do rodzaju jak i procentowej zawartości THC w przeliczeniu na suchą masę- a dopiero powyższe ustalenie zgodnie z wolą ustawodawcy może stanowić podstawę do pociągnięcia do odpowiedzialności karnej.

d.art. 5 § 2 k.p.k. poprzez oparcie się jedynie na zeznaniach świadka koronnego, na podstawie zeznań którego nie można jednoznacznie stwierdzić, iż Oskarżony D. P. dokonał zarzucanych mu czynów i złamanie tym samym naczelnej zasady procesu, wedle której wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść Oskarżonego;

e.art. 2 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 424 k.p.k. poprzez dowolne przyjęcie iż istnieją dowody potwierdzające wiarygodność świadka G. C., tj. zeznania M. S., M. R., A. G., M. H. czy D. K., a opisane w nich okoliczności nie budzą wątpliwości - mimo istniejących okoliczności przeciwnych, których Sąd w ogóle nie dostrzegł i prawidłowo nie rozważył, a mianowicie okoliczności, iż:

-sąd dokonując ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa D. P. przyjął jako podstawę swoich ustaleń wyłącznie zeznania świadka G. C. (1);

-świadek S. nie posiadał wiedzy odnoście czynów zarzucanych oskarżonemu, ponadto, nie był członkiem „grupys.”;

-świadek R. trzykrotnie zmieniał swoje zeznania, kwestionował złożone wcześniej depozycje, jego postawa w procesie była wysoce chwiejna; m.in. biegły, który badał świadka w innej sprawie uznał, że „świadek zależnie od zmiennych motywacji celowo zniekształca obraz zdarzeń, a nadużywanie narkotyków mogło wpłynąć na trwałość zapamiętywania i odtwarzania” - co zostało przez sąd zbagatelizowane;

-świadek A. G. korzystający z dobrodziejstwa art. 60 k.k. podważał zeznania świadka M. H., zaprzeczał jego zeznaniom- a mimo to obaj zostali uznani przez sąd jako wiarygodni;

f.art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. poprzez całkowite zignorowanie i pominięcie okresów opisywanych zdarzeń i całkowicie nieuzasadnione przyjęcie że Oskarżony D. P. w okresie od około połowy maja 2008 roku do 4 listopada 2008 brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej.

2)Obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie: art. 64 § 2 k.k., poprzez jego błędne zastosowanie wobec oskarżonego w punkcie III wyroku (dot. czynu opisanego w pkt IX wyroku) oraz w pkt X wyroku (dot. czynu opisanego w pkt XX wyroku) i nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w warunkach powrotu do przestępstwa, podczas gdy D. P. jest osobą niekaraną - co w konsekwencji miało wpływ na niesłuszne zaostrzenie kary pozbawienia wolności za czyny jednostkowe i orzeczenie kary łącznej w wyższym wymiarze;

3)błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

g.przypisaniu oskarżonemu D. P. uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od ok. połowy maja 2008. r. do dnia 2 października 2008. r. podczas gdy przy dokonaniu prawidłowej oceny materiału dowodowego należało dojść do wniosku, że w okresie do dnia 16 sierpnia 2008 r. oskarżony nie mógł być członkiem zorganizowanej grupy przestępczej a przynajmniej brak jest w tym zakresie jakichkolwiek informacji

h.bezzasadnym przyjęciu w zakresie czynu z pkt. IX aktu oskarżenia, że dowody ujawnione w trakcie przewodu Sądowego pozwalają na przypisanie oskarżonemu D. P. czynu z art. 263 k.k. polegającego na posiadaniu broni w postaci dwóch pistoletów skorpion, CZ oraz dwóch 9 mm, podczas gdy z dowodów tych w żaden sposób nie wynika aby oskarżony w jakimkolwiek czasie posiadał broń palną w rozumieniu ustawy o broni i amunicji a w szczególności broń określonego w opisie czynu rodzaju.

IV.na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. podnosząc powyższe zarzuty,
wnosił o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

ewentualnie,

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

w przypadku nieuwzględnienia ww. wniosków:

3)  zmianę wyroku poprzez rozwiązanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej i wyeliminowanie z podstawy skazania art. 64 § 2 k.k. (odnośnie czynu opisanego w pkt IX i w pkt XX wyroku), orzeczenie za ww. czyny kar jednostkowych w łagodniejszym wymiarze i orzeczenie nowej kary łącznej.

Obrońcy oskarżonego M. W. (1) zaskarżyli powyższy wyrok na korzyść oskarżonego M. W. (1) w części w której Sąd uznał tego oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

Na zasadzie art. 427 § 2 i art. 438 pkt 1, 2, 3 k.p.k. zarzucił:

1.Obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

•art. 86 § 1 k.k. poprzez jego wadliwe zastosowanie i orzeczenie kary łącznej grzywny w wymiarze przekraczającym sumę kar grzywny;

•art. 63 k.k. poprzez jego niezastosowanie i w orzeczeniu kończącym postępowanie poprzez brak zaliczenia na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;

2.Obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a.naruszenie art. art. 2 § 1 pkt. 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. oraz art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 4, 5 § 2, 7,410 i 424 k.p.k. poprzez

•dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez respektowania zasad procesu, w tym przede wszystkim braku ukształtowania wydanego orzeczenia na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, niezbędnych przy dokonywaniu oceny całokształtu materiału dowodowego w sprawie, braku powiązania ustalonych okoliczności faktycznych z treścią konkretnych dowodów stanowiących materiał dowodowy, niezasadnej ocenie opinii biegłej psycholog B. J. jako jasnych, pełnych i logicznych, braku poddania analizie okoliczności, których treść wskazuje na możliwość dokonania ustaleń podważających tezy oskarżenia poprzez autoratywne wskazywanie braku związku ze sprawą, co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, co w konsekwencji doprowadziło do dowolnej oceny dowodów oraz wadliwych ustaleń faktycznych w sprawie;

• poprzez zaniechanie ustalenia na czym polegało konkretne zachowanie oskarżonego M. W. (2) realizujące znamiona działania wspólnie i w porozumieniu w zakresie czynów opisanych punkcie II i XV zaskarżonego orzeczenia; 

•zaniechanie dokonania ustalenia czy waga elektroniczna użyczona przez oskarżonego M. W. (2) była narzędziem o którym mowa w art. 18 § 3 k.k.;

•zaniechanie dokonania ustalenia dokładnej ilości ekstazy oraz amfetaminy, którą miał wprowadzić do obrotu oskarżony M. W. (1)

b.art. 193 § 2 k.p.k. poprzez dopuszczenie do sytuacji gdy świadek G. C. (1) poprzednio zeznający w obecności psychologa w dniu 23 października 2015 r. zeznawał bez obecności biegłej psycholog, w sytuacji zeznawania na okoliczność wiadomości przekazanych biegłej, będących następnie podstawą wnioskowania biegłej;

3. Błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegające na tym, że Sąd orzekający oparł wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, w tym w szczególności w zakresie równego miejsca w hierarchii zorganizowanej grupy przestępczej oskarżonego M. W. (2) i świadka G. C. (1), udzielenia pomocy w popełnieniu czynu zabronionego , wprowadzania do obrotu znacznych ilości substancji odurzających w postaci ekstazy i amfetaminy, pobicia braci M.; 

4.(w przypadku nie podzielenia przez Sąd zarzutów wskazanych w pkt. 1,2 i 3) rażącą niewspółmierność kary w tym kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze 4 (cztery) lata i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) przy nieuwzględnieniu przesłanek podmiotowo-przedmiotowych przypisanych czynów, co spowodowało orzeczenie kary rażąco wysokiej.

Na zasadzie art. 427 § 1 i art. 437 k.p.k. wnosił:

1.o zmianę przez Sąd odwoławczy po dokonaniu odmiennej oceny dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji, ew. dokonaniu własnych ustaleń na podstawie dowodów ocenionych przez Sąd pierwszej instancji, względnie dokonanie własnych ustaleń na podstawie faktów ujawnionych w postępowaniu pierwszo instancyjnym i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

2.ewentualne o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, w sytuacji gdy Sąd odwoławczy uzna, iż nie zachodzą przesłanki do wydania orzeczenie odmiennego co do istoty sprawy;

3.o zasądzenie kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu. Jednocześnie składam oświadczenie że koszty udzielonej pomocy prawnej nie zostały uiszczone w całości lub w części przez oskarżonego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie zarówno zarzuty jak również wnioski zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych Ł. J., S. Z. i L. K., D. P. i K. M. natomiast zasadne w części okazały się apelacje obrońców oskarżonego M. M. (4) i M. W. (1) i ich uwzględnienie w tym zakresie skutkowało dokonaniem sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej w zakresie czynu z pkt XXXIV aktu oskarżenia oraz zmianą wyroku w zakresie kary łącznej grzywny orzeczonej wobec M. W. (1).

Przed merytorycznym odniesieniem się do poszczególnych zarzutów zawartych w omawianych apelacjach należy poczynić kilka uwag natury ogólnej o charakterze porządkowym. W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt, iż w wymienionych wyżej apelacjach zawarte są podobne w treści czy też wręcz identyczne zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego, to zdaniem Sądu odwoławczego celowe jest łączne odniesienie się do poszczególnych zrzutów tożsamych rodzajowo, aby uniknąć wielokrotności powtarzania tych samych argumentów. Obrońcy oskarżonych Ł. J., S. Z., L. K., M. M. (4), M. W. (1), K. M. i D. P. podnieśli w swoich apelacjach zarzuty obrazy prawa procesowego ze sfery gromadzenia i oceny dowodów tj. art. 2 § 1 i § 2, 4, 5 § 2, 6, 7, 9 § 1, 167, 366 § 1, 182, 170, 192 § 2, 201, 410 i 424 k.p.k.

Odnosząc się do tego rodzaju zarzutów zaznaczyć należy, że dla ich skuteczności konieczne jest wykazanie przez skarżącego, że rzeczywiście Sąd meriti dopuścił się naruszenia konkretnego przepisu prawa procesowego we wskazany sposób oraz, że owo naruszenie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Jest przy tym oczywiste, że jeżeli skarżący zarzuca obrazę przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to skutkiem obrazy tego rodzaju przepisów powinny być błędne ustalenia faktyczne.

Wymaga także zaznaczenia, że w części z wniesionych apelacji ich autorzy zarzucili obrazę art. 2 § 2 k.p.k., art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 oraz art. 4 k.p.k., w których to przypisach zawarte są zasady ogólne postępowania karnego. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika zaś w sposób jednoznaczny, że przepisy art. 2 czy 4 k.p.k. nie mogą stanowić podstawy zarzutu zarówno apelacyjnego jak również kasacyjnego gdyż naruszają one ogólne zasady procesowe i ogólne dyrektywy postępowania organów procesowych. Przepis art. 2 § 2 k.p.k. zawiera jedynie ogólną dyrektywę – zasadę, która powinna być zrealizowana w toku procesu karnego. Naruszenie tej zasady może nastąpić tylko poprzez naruszenie przepisu procesowego o bardziej szczegółowym charakterze, przepisu zawierającego konkretny nakaz lub zakaz, który został np. zignorowany, opatrznie zrozumiany lub nie doszło do jego zastosowania (Lex nr 1483958). Należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Sąd meriti nie naruszył zarówno przepisów stanowiących zasady ogólne jak również przepisów o bardziej szczegółowym charakterze.

We wszystkich omawianych apelacjach podniesione zostały również zarzuty obrazy przepisów postępowania wśród których skarżący wymienili art. 424 k.p.k. Należy zatem w tym zakresie stwierdzić, że od 1 lipca 2015 r. obowiązuje art. 455a k.p.k., który stanowi, że nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. Zatem chociażby z tego powodu zarzut obrazy art. 424 k.p.k. nie może okazać się skuteczny i nie może stanowić samodzielnej podstawy do uchylenia wyroku gdyż art. 437 § 2 k.p.k. wskazuje zamknięty katalog tego rodzaju podstaw. Ponadto treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku pozwala na konstatacje, że zawierają one wszystkie elementy i treści określone w art. 424 k.p.k. Sąd meriti w zakresie poszczególnych czynów poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wskazał podstawę dowodową tych ustaleń. Sąd Okręgowy dokonał również analizy i oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wskazał w uzasadnieniu wyroku którym dowodom i dlaczego dał wiarę a które dowody i z jakich powodów nie zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Sąd Okręgowy dokonał także prawnokarnej analizy i oceny zachowania poszczególnych oskarżonych i w sposób prawidłowy zakwalifikował zachowanie sprawców w zakresie przypisanych im czynów. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera również w końcowej jego części rozważania dotyczące rodzaju oraz wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonych i Sąd I instancji wskazał okoliczności które w tym zakresie uwzględnił oraz, że kierował się także dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Zatem pisemne motywy zaskarżonego wyroku w sposób „zwięzły” przedstawiają wszystkie konieczne elementy określone w art. 424 k.p.k. i pozwalają one na dokonanie instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku.

Nie są również zasadne zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych: Ł. J., S. Z., L. K., M. M. (4), K. M., D. P. i M. W. (1). Należy w tym zakresie zaznaczyć, że tylko w części z wymienionych apelacji w treści zarzutów wymienione zostały konkretne dowody osobowe tj. zeznania świadków: M. R., G. C. (1), M. S., A. S. (2), A. G., A. S. (1) M. H., I. A., H. K., A. P., D. M. i T. M. oraz wyjaśnienia oskarżonych Ł. J. i S. Z., które zdaniem autorów tych apelacji zostały dowolnie ocenione, natomiast w części z omawianych apelacji wprawdzie w zarzucie zawartym w petitum wymieniono również art. 7 k.p.k. wśród szeregu innych przepisów ale nie wskazano poza opinią bieglej psycholog B. J. żadnych innych konkretnych dowodów, które zostały zdaniem tych skarżących dowolnie ocenione przez Sąd meriti (apelacja obrońców M. M. i M. W.).

Odnosząc się do tak postawionych zarzutów stwierdzić należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy analiza i ocena zgormadzonych w sprawie dowodów w tym tych wymienionych przez autorów apelacji nie zawiera błędów natury logicznej i faktycznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i z tego względu zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena zasługuje na akceptację ze strony Sądu odwoławczego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego skarżący nie wykazali w sposób przekonujący, że ocena wymienionych w zarzutach wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków jest dowolna a nie swobodna gdyż zawiera właśnie chociażby jeden z wyżej wskazanych elementów który potwierdza tę dowolność w postaci błędu natury faktycznej, logicznej bądź też naruszenie i nieuwzględnianie przy tej ocenie zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego.

Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku dowodzi, że Sąd Okręgowy na stronach 50 – 74 dokonał analizy oraz oceny wszystkich dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy a także dowodów wymienionych przez skarżących i Sąd ten wskazał co z poszczególnych dowodów wynika oraz co najistotniejsze w tym zakresie, którym z zebranych dowodów dał wiarę i dlaczego oraz którym dowodom i z jakich powodów odmówił przyznania waloru wiarygodności. Sam fakt, że tak dokonana ocena nie satysfakcjonuje autorów omawianych apelacji nie oznacza że jej kwestionowanie należy uznać za skuteczne, zwłaszcza że skarżący nie przedstawiają przekonujących i merytorycznych argumentów podważających dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów.

W tym zakresie należy także uznać, że dokonana przez Sąd I instancji analiza i ocena ma charakter zwięzły i z pewnością rozważania nie są nadmiernie rozbudowane i obszerne ale podkreślić należy, że do 1 lipca 2015 r. ustawodawca zdecydował, że uzasadnienie powinno zawierać zwięzłe wskazanie i wyjaśnienie elementów określonych w pkt 1 i 2 omawianego art. 424 § 1 k.p.k. Zatem tego rodzaju „zwięzły” sposób konstrukcji uzasadnienia wyroku znajduje aktualnie oparcie w przepisach prawa i chociażby z tego względu zasługuje na aprobatę ze strony Sądu odwoławczego. Z omawianej części pisemnych motywów wyroku wynika bowiem jakie fakty zostały ustalone oraz z jakich dowodów one wynikają oraz dlaczego określone dowody zostały uznane za wiarygodne a pozostałe na wiarygodność nie zasługują. Zaś fakt, że tego rodzaju rozważania nie satysfakcjonują obrońców oskarżonych nie może stanowić wystarczającego powodu do zmiany czy też uchylenia zaskarżonego wyroku. Ponadto część wywodów skarżących nie znajduje oparcia zarówno w treści pisemnych motywów jak również w aktach przedmiotowej sprawy. Obrońca oskarżonego M. twierdzi bowiem w zarzucie z pkt 4 f, że brak jest w ogóle rozważenia kwalifikacji prawnej czynów przypisanych i jakichkolwiek rozważań w sferze materialnoprawnej kwalifikacji w zakresie przypisanych oskarżonym czynów. Tymczasem analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku dowodzi, że Sąd meriti na stronach od 75 do 109 swojego pisma omawiał zarówno kwestię kwalifikacji prawnej poszczególnych czynów przypisanych oskarżonym oraz analizował okoliczności mające wpływ na wymiar orzeczonych kar. W ocenie Sądu odwoławczego rozważania Sądu Okręgowego zawarte na wskazanych kartach wprawdzie nie są bardzo szczegółowe ale są wystarczające w świetle nowego brzemienia art. 424 k.p.k. do dokonania instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku. Bezpodstawne jest również twierdzenie tego obrońcy zawarte w pkt 4 g, że pominięte wszystkie zeznania świadków G. C. (1), A. S. (1) i A. S. (2), wskazując jedynie na depozycje z postępowania przygotowawczego. Oderwane jest ono bowiem od realiów faktycznych i dowodowych niniejszej sprawy oraz od treści art. 410 k.p.k. Jeżeli bowiem świadek G. C. na rozprawie skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań na podstawie art. 182 § 3 k.p.k. i dotyczyło to części zarzutów, potwierdzając jednocześnie uprzednie złożone wyjaśnienia, to w takiej sytuacji nie wiadomo dokładnie co ma na myśli autor omawianej apelacji zarzucając Sądowi meriti pominięcie określonych dowodów. Zaznaczyć należy, że Sąd na str. 52 – 55 dokonał analizy i oceny depozycji tego świadka także w powiązaniu z innymi dowodami. Odnośnie zaś świadka A. S. (1) to Sąd Okręgowy również dokonał analizy i oceny zeznań tego świadka składanych zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak również przed Sądem. Sąd I instancji zauważył także rozbieżności w zeznaniach tego świadka składanych na poszczególnych etapach postępowania i zasadnie uznał, że zeznania ze śledztwa, które były składane w dość krótkim czasie po zdarzeniach są bardziej przekonujące i tym samym wiarygodne. Nie oznacza to jednak, że Sąd, jak bezpodstawnie twierdzi skarżący pominął zeznania tego świadka. Jest natomiast oczywiste, że skoro Sąd meriti nie dał wiary depozycjom A. S. (1) składanych podczas przesłuchania przed Sądem, to tych zeznań nie mógł poczynić podstawą ustaleń faktycznych. Wydaje się natomiast, że autor omawianej apelacji o tym zapomniał, skoro w istocie domaga się oparcia ustaleń faktycznych na tej części dowodu z zeznań świadka która nie została uznana za wiarygodną. Sąd meriti dokonał również analizy i oceny zeznań świadka A. S. (2) – str. 66, które odnoszą się do kwestii czerpania korzyści z nierządu oraz wydarzeń pod G. a zatem w tym zakresie zarzut pominięcia tego dowodu jest również bezpodstawny. Nie jest natomiast zrozumiały zarzut z pkt 4 h w którym obrońca K. M. zarzuca powołanie przy rozważaniach dowodów, które nie posłużyły Sądowi do ustaleń faktycznych. Podkreślić w tym miejscu należy, że zgodnie z treścią art. 410 k.p.k. Sąd I instancji ma nie tylko prawo ale obowiązek dokonania analizy i oceny wszystkich zebranych w sprawie dowodów i okoliczności i jest oczywiste, że po dokonaniu ich analizy i oceny czyni ustalenia faktyczne na podstawie tych które uznał za wiarygodne.

W analizowanej apelacji zarzucono również obrazę art. 442 § 2 i § 3 k.p.k. (zarzuty z pkt 1 i 2). Wskazane zarzuty nie są zasadne gdyż Sąd Okręgowy ponownie rozpoznający sprawę zrealizował w podstawowym zakresie wszystkie zalecenia oraz wytyczne Sądu odwoławczego który uchylił poprzedni wyrok. Sąd ponownie rozpoznający niniejszą sprawę dokonał bowiem analizy i oceny wszystkich zgormadzonych w sprawie dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ustalił stan faktyczny w zakresie poszczególnych czynów przypisanych oskarżonym oraz dokonał ich oceny prawnej w aspekcie przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej. Sama zaś okoliczność, że motywy zaskarżonego wyroku nie satysfakcjonują obrońcy oskarżonego nie może powodować, że podniesione zarzuty zostaną uwzględnione. Przy zarzutach obrazy prawa procesowego konieczne jest bowiem, nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy określonego przepisu k.p.k. ale skarżący zgodnie z treścią art. 438 pkt 2 k.p.k. powinien również wykazać, że owe naruszenie mogło, czyli w istocie miało wpływ na treść wydanego wyroku.

Nie można również zaakceptować stanowiska autora omawianej apelacji, że Sąd Okręgowy naruszył art. 7 i 8 k.p.k. poprzez brak samodzielnej oceny i analizy dowodów w zakresie poczynienia ustaleń faktycznych i rozważań Sądu. Zarzut powyższy jest całkowicie bezpodstawny i nie znajduje żadnego oparcia w treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, które w żaden sposób nie wskazują na brak samodzielności Sądu meriti w zakresie oceny dowodów oraz ustaleń faktycznych.

Odnośnie zaś apelacji obrońców oskarżonego M. W. (1) to stwierdzić należy że Sąd meriti wbrew twierdzeniom autorów omawianej apelacji ustalił rolę oskarżonego M. W. w zakresie czynów opisanych w pkt III i XV zaskarżonego wyroku czyli pobicia braci T. i D M. oraz oblania żrącą substancją chemiczną A. K.. Udział oskarżonego w popełnieniu tych czynów wynika z zeznań G. C. oraz A. S. i A. S. (czyn z pkt II). Natomiast zaznaczyć należy, że w pkt XV obaj oskarżeni tj. M. W. (1) i M. M. (4) stali się wykonawcami czynu opisanego w pkt XIII.

Z zebranych w sprawie dowodów wynika, że K. M. i R. P. polecili D. D. (1) popełnienie przestępstwa oraz ułatwili jego wykonanie poprzez przekazanie substancji żrącej, którą następnie użyli M. M. (4) i M. W. (1) w dniu 29 lipca 2008 r. w S. wobec H. K. (1).

Odnośnie zaś pożyczenia wagi przez M. W. (1) to Sąd meriti trafnie w tym zakresie ustalił, że oskarżony ten pożyczył przedmiotową wagę aby G. C. oraz D. D. mogli dzielić i rozważać narkotyk w postaci marihuany na mniejsze porcje o ustalonej wadze co też wskazane osoby czyniły.

M. W. (1) mając zatem świadomość celu pożyczenia wspomnianej wagi elektronicznej udzielił pomocy w popełnieniu przestępstwa przez G. C. (1) i D. D. (1). Odnieść się także należy do kwestii którą podnoszą w swoich apelacjach m. in. obrońcy oskarżonych K. M. oraz M. W. (1), a mianowicie do sytuacji gdy w zakresie części czynów przypisanych oskarżonym ustalenia faktyczne zostały w istocie oparte na zeznaniach jednego świadka. W ocenie skarżących zeznania G. C. (1) stanowią pomówienia i w związku z tym dowód ten nie powinien zdaniem skarżących być uznany za wiarygodny i stanowić podstawy ustaleń faktycznych zwłaszcza w sytuacji gdy nie został poparty innymi dowodami.

Zdaniem Sądu odwoławczego wskazane w omawianym zakresie wywody skarżących nie są przekonujące i nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do zakwestionowania sposobu oceny zeznań świadków w tym G. C. (1) przez Sąd meriti. Stwierdzić bowiem należy w obowiązującej procedurze karnej nie obowiązuje zasada legalnej teorii dowodowej, a zatem jeden dowód może stanowić podstawę ustaleń faktycznych jeżeli Sąd uzna go za wiarygodny. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Okręgowy miał świadomość przeszłości kryminalnej G. C. (1) oraz uwzględnił fakt zakresu jego działalności przestępczej. Sąd ten na stronach 52 – 55 dokonał analizy i oceny depozycji składanych na poszczególnych etapach postępowania i w różnych rolach procesowych przez G. C. (1).

Zdaniem Sądu argumenty Sądu meriti jako logiczne i przekonujące zasługują na akceptacje ze strony Sądu odwoławczego. Zasadnie wykluczony został motyw odwetu na którymś z oskarżonych przez świadka C.. Istotny w tym zakresie jest także argument Sądu, że G. C. swoimi wyjaśnieniami rozwinął wiedzę organów ścigania i spowodował tym samym także to, że sam miał postawione nowe zarzuty a zatem w swojej szczerości dokonał także samoobciążenia. Zasadnie zatem uznano, że jest przekonujący argument świadczący o tym, że G. C. nie miał na celu uniknięcia własnej odpowiedzialności karnej ale szczere opisanie przestępstw w których sam brał udział, oraz odnośnie popełnienia których posiadał wiedzę.

W apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego D. P. postawiony został zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 64 § 2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie, który jest całkowicie błędny i bezpodstawny. Z treści zaskarżonego wyroku wynika, że rzeczywiście Sąd Okręgowy wymierzając poszczególnym oskarżonym w tym D. P. kary za przypisane im czyny popełnione w ramach działania w zorganizowanej grupie przestępczej w podstawie wymiaru kary wymienił art. 64 § 2 k.k. Podkreślić jednak należy, że także postępowanie Sądu w tym zakresie jest prawidłowe i znajduje pełne oparcie w treści art. 65 § 1 i 2 k.k. Z §1 wskazanego przepisu wynika, że przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie i przewidziane wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k. stosuje się także do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnia przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnianie przestępstwa. Z § 2 wynika zaś, że do sprawcy przestępstwa z art. 258 mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące sprawcy określonego w art. 64 § 2 z wyjątkiem przewidzianego w tym przepisie zaostrzenia kary. Skoro więc D. P. przypisane mu czyny popełnił biorąc udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez R. S. ps. (...) to zasadne było wskazanie przez Sąd meriti w podstawie prawnej wymiaru kary także art. 64 § 2 k.k.

Nie zostały także naruszone pozostałe przepisy postępowania wymienione w poszczególnych apelacjach. Obrońca oskarżonych Ł. J. i S. Z. zarzucił obrazę art. 399 k.p.k. ale nie wskazał w jaki sposób przepis ten został przez Sąd meriti naruszony w zakresie braku uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej zarzuconych im czynów. Zarówno w treści zarzutu jak również w uzasadnieniu tej apelacji powyższych okoliczności nie wskazano. W takiej sytuacji Sąd odwoławczy nie dostrzega konieczności szerszego odniesienia się do tak postawionego zarzutu poza stwierdzeniem, że art. 399 k.k. w przedmiotowej sprawie nie został naruszony. W omawianej apelacji postawiono również zarzut naruszenia art. 171 § 1 k.p.k. dotyczący rzekomego oparcia się przez Sąd na dowodach uzyskanych w części za pomocą przymusu lub groźby bezprawnej. Zdaniem Sądu odwoławczego okoliczności podawane przez świadka M. R. w protokole konfrontacji z dnia 14 grudnia 2009 r. nie zostały w żaden sposób potwierdzone innymi dowodami w toku dalszego postępowania. Nie można zatem uznać wbrew twierdzeniom autora przedmiotowej apelacji, że dowód z zeznań świadka M. R. powinien zostać wyeliminowany z postawy dowodowej przedmiotowe sprawy na podstawie art. 171 § 7 k.p.k. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw aby przyjąć, że w przedmiotowej sprawie zachodziły wymienione we wskazanym przepisie okoliczności w odniesieniu do zeznań M. R.. Obrońca oskarżonych Ł. J. i S. Z. zarzucił również naruszenie przepisów 434 § 1 k.p.k., 442 § 2 k.p.k. oraz 442 § 3 k.p.k., które to zarzuty są całkowicie bezpodstawne. Odnośnie rzekomego naruszenia zasady reformationis in peius przy ponownym rozpoznaniu sprawy to stwierdzić należy, że skarżący nie wskazał w jaki konkretnie sposób owa zasada została naruszona. W treści zarzutu znajduje się bowiem stwierdzenie „w szczególności przy czynieniu niekorzystnych dla oskarżonych ustaleń faktycznych i niekorzystnym orzeczeniu w niektórych aspektach”. Skarżący nie wskazuje jednak zarówno w treści omawianego zarzutu jak również w uzasadnieniu apelacji w jakich konkretnie elementach ustaleń faktycznych oraz w jakich aspektach orzeczenia została naruszona zasada zawarta w art. 434 § 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny analizując treść zaskarżonego wyroku i jego uzasadnienia oraz porównując z treścią wyroku wydanego podczas poprzedniego rozpoznania niniejszej sprawy (XVIII K 59/12) nie znalazł podstaw aby uwzględnić stanowisko skarżącego w omawianym zakresie. Nie doszło również do obrazy art. 442 § 2 i 3 k.p.k. bowiem Sąd Okręgowy ponownie rozpoznający niniejszą sprawę miał podstawę prawną do uznania za ujawnione określonych dowodów, zaś skarżący w treści zarzutu 1h nie wskazał żadnego konkretnego dowodu, który został wadliwie przeprowadzony przez Sąd meriti. Odnośnie zaś rzekomego naruszenia art. 442 § 3 k.p.k. to wymaga podkreślenia, że przepis ten w sposób jednoznaczny odnosi się do zapatrywań prawnych i wskazań Sądu odwoławczego co do dalszego postępowania, które są wiążące dla Sądu któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd odwoławczy nie może natomiast narzucać Sądowi meriti sposobu oceny określonych dowodów w aspekcie wyników tej oceny. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy ponownie rozpoznający przedmiotową sprawę zrealizował w zakresie podstawowym wytyczne Sądu Apelacyjnego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 grudnia 2011 r. (sygn. akt II AKa 269/11) i tym samym uznać należy, że Sąd ten nie dopuścił się obrazy art. 442 § 2 k.p.k.

Nie zasługują również na uwzględnienie zarzuty zawarte w pkt 1c i d omawianej apelacji w treści których wymienione zostały przepisy art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 192 § 2 k.p.k., art. 201 k.p.k. oraz 182 § 3 k.p.k. w zw. z art. 71 § 1 k.p.k. i art. 391 § 2 i 3 k.p.k.

Zdaniem Sądu odwoławczego uwzględniając realia faktyczne, dowodowe i czas trwania postępowania w przedmiotowej sprawie brak jest wystarczających podstaw aby skutecznie zakwestionować stanowisko Sądu meriti odnośnie wskazywanych powodów oddalenia zgłaszanych wniosków dowodowych. Skarżący poza polemiką oraz odwołania się do rzekomego naruszenia zasady zawartej w art. 2 § 2 k.p.k. nie przedstawił merytorycznych i przekonujących argumentów świadczących o tym, że Sąd Okręgowy rzeczywiście dopuścił się obrazy art. 170 § 1 k.p.k. oraz pozostałych argumentowanych w zarzucie z pkt 1c oraz że owo naruszenie miało wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku. Skarżący w tym zakresie odwołuje się do ogólników a nie do konkretnych tez dowodowych które poprzez postępowanie Sądu Okręgowego nie zostały zrealizowane wskazując jedynie, że chodzi o „dowody mające znaczenie dla ustalenia wiarygodności przesłuchiwanych świadków oraz osób, które mogłyby mieć wiedzę w zakresie możliwości popełnienia przez oskarżonych inkryminowanych im czynów”.

Za polemiczne i chybione uznać również należy wywody autora apelacji dotyczące rzekomego naruszenia przepisu art. 182 § 3 k.p.k. w zw. z art. 71 § 1 k.p.k. i art. 391 § 2 i 3 k.p.k. a także zasady bezpośredniości, zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd meriti nie naruszył art. 182 § 3 k.p.k. oraz pozostałych przepisów wymienionych w zarzucie z pkt 1d i zasadnie przyznał prawo do odmowy złożenia zeznań świadkowi G. C. (1) w sytuacji w której występował on w innej toczącej się sprawie dotyczącej jego współudziału w przestępstwach objętych przedmiotowym postępowaniem. Podniesiona przez skarżącego kwestia, że odczytano zeznania tego świadka zamiast wyjaśnień nie ma znaczenia i wpływu na treści dokonywanych przez Sąd meriti ustaleń faktycznych.

W apelacjach obrońców oskarżonych M. M. (4) i M. W. (1) podniesiono zarzut obrazy art. 63 k.k., który nie może być uznany za zasadny w sytuacji gdy z treści art. 420 § 1 k.p.k. wynika, że jeżeli wyrok nie zawiera rozstrzygnięcia co do tymczasowego aresztowania to Sąd orzeka o tym postanowieniem na posiedzeniu. Zatem chociażby z tego względu wskazany przez autorów omawianych apelacji brak nie stanowi obrazy prawa materialnego tj. art. 63 k.k. Sąd Okręgowy nie dopuścił się również obrazy art. 193 § 2 k.p.k., który to przepis stanowi jedynie, że w celu wydania opinii można też zwrócić się do instytucji naukowej lub specjalistycznej. Zatem wskazane przez skarżącego okoliczności w treści zarzutu z pkt 2b dotyczące sposobu przesłuchania świadka G. C. (1) nie mogą stanowić podstawy do uznania, że doszło do naruszenia art. 193 § 2 k.p.k. Dotyczy to także zarzutu z pkt 2 b apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego M. M. (4). Sam fakt, że G. C. (1) w dniu 23 października 2015 r. był przesłuchiwany bez obecności biegłej psycholog nie stanowi obrazy art. 193 § 2 k.p.k. w sytuacji gdy Sąd meriti, co przyznaje sam skarżący, dysponował opinią złożoną przez biegłą psycholog. Uznać także należy, że kwestionowanie przedmiotowej opinii przez autora omawianej apelacji jest bezpodstawne i ma charakter polemiczny. Odnosząc się do depozycji zawartych na str. 7 uzasadnienia przedmiotowej apelacji należy także podkreślić, że do oceny zeznań świadka w kontekście ich wiarygodności przez Sąd nie są potrzebne wiadomości specjalne. W każdej bowiem sytuacji kwestia oceny danego dowodu należy do wyłącznych kompetencji i obowiązków Sądu orzekającego, zaś opinia biegłego psychologa może w tym zakresie mieć charakter jedynie pomocniczy.

Natomiast zasadnie podniesiono w omawianej apelacji błąd Sądu Okręgowego dotyczący uznania oskarżonego M. M. (4) za winnego czynu określonego w pkt XXIV w sytuacji z aktu oskarżenia w sposób jednoznaczny wynika, że w tym zakresie chodzi o czyn opisany w pkt XXXIV. Sąd odwoławczy zgodnie z sugestią obrońcy oskarżonego omawiany błąd potraktował jako oczywistą omyłkę pisarską, która została sprostowana zgodnie z treścią art. 105 § 1 i 2 k.p.k. Za trafny i zasadny uznać również należy zarzut obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 86 § 1 k.k. zawartej w apelacji wniesionej przez obrońców oskarżonego M. W. (1). Rzeczywiście bowiem Sąd Okręgowy orzekając w pkt XVIII w zakresie kary łącznej grzywny wymierzonej M. W. (1) w ilości 120 stawek grzywny po 50 zł każda orzekł ją z obrazą art. 86 § 1 k.k. Łączna liczba stawek dziennych grzywny orzeczonych wobec M. W. (1) za trzy czyny wyniosła 105, zaś Sąd meriti orzekł ją w ilości 120 stawek. Z tego względu Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w omawianym zakresie i orzekł karę łączną grzywny 80 stawek po 50 zł każda.

Odnośnie zaś apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego L. K. to tak jak stwierdzono we wcześniejszej części rozważań nie są zasadne zarzuty obrazy prawa procesowego zawarte w pkt 1 i 2. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd meriti dokonał prawidłowej i swobodnej oceny zeznań świadków G. C. (1), A. S. (2), A. G. i A. S. (1) i ocena tych dowodów nie nosi w żadnym aspekcie cech dowolności. Wywody skarżącego w tym zakresie nie przedstawiają żadnych merytorycznych i przekonujących argumentów podważających dokonaną przez Sąd I instancji tych dowodów. Autor apelacji kwestionując sposób oraz wynik oceny wskazanych dowodów odwołuje się jedynie do ogólnych stwierdzeń stanowiących nieudolną polemikę ze stanowiskiem Sądu meriti zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego wszystkie przypisane oskarżonemu L. K. czyny w zakresie których sprawstwa oskarżonego kwestionuje jego obrońca wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, który został uznany za wiarygodny. Dotyczy to czynów z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., czynu z art. 263 § 2 k.k. oraz z art. 158 § 1 k.k. Wbrew twierdzeniom autora omawianej apelacji udział oskarżonego w popełnieniu tych czynów został przez Sąd meriti prawidłowo ustalony i jego sprawstwo w tym zakresie wynika z dowodów wskazanych przez Sąd.
Skoro więc Sąd meriti nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów wymienionych przez autorów omawianych apelacji to uznać należy, że dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne dotyczące udziału oskarżonych: Ł. J., S. Z., K. M., D. P., M. W. (1), L. K., M. M. (4) w przypisanych im czynach są prawidłowe i mają oparcie w zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodach. Zatem zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych zawarte w pkt 2 apelacji obrońcy oskarżonych Ł. J. i S. Z., w pkt 1 i 2 apelacji obrońcy L. K. w pkt 3 apelacji obrońcy M. M. (4) i w pozostałych omawianych apelacjach są chybione i bezzasadne.

Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych w zakresie poszczególnych czynów przypisanych oskarżonym wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku konkretne dowody, które stanowiły podstawę tych ustaleń, dokonując jednocześnie prawidłowej i zgodnej z treścią art. 7 k.p.k. oceny tych dowodów, które uznał za wiarygodne i przekonujące.

W większości z omawianych apelacji (za wyjątkiem obrońców: K. M. i D. P.) ich autorzy postawili także jako alternatywne zarzuty rażącej niewspółmierności kary, które w ocenie Sądu odwoławczego również nie są zasadne. Z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz Sądów Apelacyjnych wynika, że zarzut o którym mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. jest zasadny tylko wówczas gdy łącznie spełnione są dwa warunki, a mianowicie istnieje wyraźna, istotna, „bijąca po oczach” różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd odwoławczy a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. Czyli owa istotna dyspozycja w wymiarze tych kar musi wynikać albo z pominięcia istotnych okoliczności łagodzących czy też obciążających lub też nienadania tym okolicznościom właściwego znaczenia. W przedmiotowej sprawie tego rodzaju sytuacja nie zachodzi bowiem jak wynika z końcowej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku poświęconego kwestii wymiaru kar orzeczonych wobec poszczególnych oskarżonych za przypisane im czyny oraz kar łącznych, Sąd meriti uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar tych kar, w tym stopień winy oskarżonych, stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów ich rodzaj oraz charakter. Sąd meriti uwzględnił również właściwości osobiste każdego z oskarżonych i wskazanym okolicznościom nadał właściwe znaczenie. Uznać zatem należy, że skoro przy orzekaniu tych kar Sąd Okręgowy w pełni zastosował i respektował dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. to tym samym nie można uznać, że noszą one w sobie cechy rażącej surowości. Autorzy apelacji stawiając zarzuty określne w art. 438 pkt 4 k.p.k. nie wskazali zaś zarówno w ich treści jak również w uzasadnieniu swoich apelacji przekonujących i merytorycznych argumentów przemawiających za zasadnością dokonania korekty wyroku w zakresie orzeczonych kar. Jedynie w odniesieniu do oskarżonego M. W. (2) należało zmienić zaskarżony wyrok w zakresie pkt XVII w którym orzeczono wobec oskarżonego łączną karę grzywny w wymiarze przekraczającym sumę stawek czyli 120 stawek w sytuacji gdy łączną liczba stawek kary grzywny orzeczonej za trzy czyny wynosiła 105. Z tego też względu Sąd odwoławczy orzekł wobec tego oskarżonego karę łączną
80 stawek grzywny po 50 zł każda.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 624 §1 k.p.k. mając na uwadze aktualną sytuację materialną i możliwości zarobkowe oskarżonych.