Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 347/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia

SA Krystyna Smaga (spr.)

Sędziowie:

SA Małgorzata Rokicka-Radoniewicz

SO del. do SA Katarzyna Antoniak

Protokolant: protokolant sądowy Kinga Panasiuk-Garbacz

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 r. w Lublinie

sprawy J. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddziałowi w W.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji J. Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 1 lutego 2017 r. sygn. akt IV U 329/16

uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Katarzyna Antoniak Krystyna Smaga Małgorzata Rokicka-Radoniewicz

Sygn. akt III AUa 347/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. decyzją nr (...) z dnia 8 września 2015 r, na podstawie art. 83 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 1, art. 38 ustawy z dnia 13 października 1998 r o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 58 § 2 i art. 83 § 1 kc oraz art. 22 § 1 i art. 300 kp, stwierdził, że J. Z. jako pracownik u płatnika składek G. S. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 6 lutego 2015 r. ZUS wskazał, że w toku postępowania wyjaśniającego nie przedstawiono żadnych dowodów potwierdzających wykonywanie zatrudnienia przez J. Z.. Zwrócił uwagę na brak zatrudnienia nowej osoby, która przejęłaby obowiązki ubezpieczonej, brak potwierdzenia faktycznego świadczenia przez nią pracy i brak dowodów wykonywania pracy dowodzą, że zgłoszenie jej do ubezpieczeń przez płatnika składek miało na celu wyłącznie uzyskanie świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa, a nie faktyczne wykonywanie zatrudnienia.

W odwołaniu od decyzji wnioskodawczyni wniosła o jej zmianę i uznanie, że jako pracownik podlegała ubezpieczeniu społecznemu i chorobowemu od 6 lutego 2015 r i zasądzenie kosztów procesu. Podała, że będąc zatrudnioną u G. S. (1) wykonywała pracę odpowiadającą jej umiejętnościom i wykształceniu. Pracodawca prowadzi turystyczne przewozy autokarowe i z początkiem roku poszukiwał pracownika, gdyż zbliżał się wzmożony sezon wyjazdowy, a w związku ze specyfiką prowadzonej działalności wyjeżdżał za granicę. Po wstępnych rozmowach zaakceptował jej ofertę i 6 lutego 2015 r zawarli umowę o pracę na czas określony do końca lipca 2015 r. W połowie marca 2015 r skarżąca dowiedziała się, że jest w ciąży i w związku z zagrożeniem ciąży przebywała na zasiłku chorobowym od 26 maja 2015 r. Informację o ciąży powzięła znacznie później, niż rozpoczęła poszukiwania pracy, przy czym ciąża i stan jej zagrożenia nie może być powodem do pozbawienia ubezpieczenia społecznego.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 1 lutego 2017 r oddalił odwołanie na podstawie następujących ustaleń faktycznych i ich oceny prawnej.

J. Z. zawarła z G. S. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) G. S. (1), umowę o pracę na czas określony od 6 lutego 2015 r do 31 lipca 2015 r na stanowisku managera w pełnym wymiarze czasu pracy z miejscem wykonywania pracy w siedzibie pracodawcy za wynagrodzeniem zasadniczym 3.341,66 zł. Działalność płatnika składek obejmuje usługi transportowe w zakresie transportu autobusowego krajowego i zagranicznego. Ubezpieczona posiada wykształcenie wyższe w zakresie finansów i bankowości. Do zakresu jej obowiązków miała należeć praca biurowa, w tym m.in. zarządzanie obiegiem informacji i dokumentów (właściciel - kierowcy, księgowa), zapewnienie płynnego przepływu informacji, organizacja pracy biura, koordynacja kalendarza i korespondencji przełożonego, prowadzenie dokumentacji (np. wystawienie faktur, sporządzanie comiesięcznych zestawień wyjazdów), obsługa korespondencji mailowej, dokonywanie wycen usług transportowych, wykonywanie innych zadań zleconych przez pracodawcę wynikających ze specyfikacji pracy (np. dostarczanie dokumentów w czasie i miejscu podstawienia autobusów, dostarczanie umów/kart urlopowych kierowców w wyznaczonym czasie i miejscu kierowcom). W dniu 6 lutego 2015 r odbyła szkolenie wstępne w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz uzyskała zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do podjęcia zatrudnienia na stanowisku asystentki, pomocy biurowej w (...) G. S. (1). Otrzymywała wynagrodzenie za pracę w miesiącach luty-maj 2015 r, co wynika z list płac znajdujących się w aktach organu rentowego.

Dalej Sad ustalił, że J. Z. została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego przez płatnika składek G. S. (1) z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę od 6 lutego 2015 r, zaś od 26 maja 2015 r stała się niezdolna do pracy w związku z ciążą. Dziecko urodziła(...). Nie podjęła rozmów z byłym pracodawcą na temat zawarcia kolejnej umowy o pracę. G. S. (1) poza prowadzeniem działalności gospodarczej wykonuje pracę kierowcy autobusu. Przed zatrudnieniem ubezpieczonej obowiązki pracownika biurowego wykonywała P. S., która pracowała do stycznia 2015 r na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku managera w wymiarze czasu pracy 0,25 etatu z wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 420 zł brutto, a następnie od 1 stycznia 2015 r w kwocie 437,50 zł brutto (k. 95-96 a.s.). G. S. (1) w 2015 r zatrudniał dwóch pracowników na stanowisku kierowcy z wynagrodzeniem 1680-1750 zł brutto (k. 93-94 i 97 a.s.). W 2015 r z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej uzyskał dochód 116.366,93 zł, zaś w 2016 r miał stratę (-) 43.630 zł (k.98-99 a.s.).

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r, poz. 121), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Stosownie do art. 13 pkt 1, ubezpieczenie trwa od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym dotyczy więc pracowników faktycznie wykonujących zatrudnienie w ramach ważnego stosunku pracy.

Zdaniem Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym przedłożone dokumenty pracownicze i listy płac, a także zeznania ubezpieczonej i płatnika składek przesłuchanego w charakterze świadka, pozwolił ustalić, że skarżąca faktycznie podjęła pracę u G. S. (1) i wykonywała powierzone jej obowiązki pracownika biurowego, a pracodawca świadczenie to przyjmował i wypłacał za nie wynagrodzenie. Brak dokumentów związanych z działalnością gospodarczą płatnika składek, na których znajdowałby się podpis ubezpieczonej, został uzasadniony tym, iż miała ona jedynie przygotowywać stosowną dokumentację, którą następnie - po powrocie z podróży jako kierowca autobusu - podpisywał pracodawca. Sąd nie znalazł podstaw, by nie dać wiary zeznaniom ubezpieczonej i płatnika składek w tym zakresie. Nie przyjął zatem pozorności oświadczenia woli o zawarciu umowy o pracę, skoro strony rzeczywiście realizowały obowiązki pracownika i pracodawcy. W ocenie Sądu, nie wyklucza to możliwości rozważenia, czy w konkretnym przypadku zawarcie umowy zmierzało do obejścia prawa (art. 58 § 1 kc w związku z art. 300 kp). Przepis art. 58 § 1 i § 2 kc określa, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy oraz, że nieważną jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. ZUS zasadnie poddał w wątpliwość rzeczywistą potrzebę zatrudnienia ubezpieczonej przez G. S. (2), tym bardziej, że płatnik nie zatrudnił na jej miejsce nowego pracownika, a wcześniej te same obowiązki wykonywała P. S. zatrudniona w wymiarze 0,25 etatu za wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 420 zł brutto (później 437,50 zł brutto). Po stronie pracodawcy nie zachodziła uzasadniona potrzeba zatrudniania pracownika biurowego w pełnym wymiarze czasu pracy, skoro dotychczas pracę tę wykonywano w wymiarze 1/4 etatu, zaś później czynności te przejął G. S. (2), a przy przygotowywaniu dokumentacji pomagał mu jego ojciec. Nie uszła uwadze Sądu wysokość wynagrodzenia ustalonego w umowie o pracę z 6 lutego 2015 r - 3.341,66 zł, w porównaniu z wynagrodzeniem P. S., wykonującej uprzednio te same obowiązki pracownicze, a ustalonym na poziomie minimalnego wynagrodzenia (4 x 437,50zł = 1750 zł od stycznia 2015 r). Racjonalny pracodawca zatrudnia pracownika, dlatego, że potrzebuje w zakładzie pracy siły roboczej. U źródła każdej umowy o pracę leży przyczyna w postaci uzasadnionej przesłankami ekonomiczno-organizacyjnymi konieczność pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej pracodawcy. Pracodawca kieruje się własną potrzebą gospodarczą i przy prawidłowym, ważnym stosunku pracy wyłącznie ta potrzeba jest sprawczym czynnikiem zatrudnienia (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 14 lutego 2013 r, III AUa 1432/12).

W ocenie Sądu, zawarcie umowy o pracę 6 lutego 2015 r na krótki okres przed zajściem zdarzenia rodzącego uprawnienia do świadczenia z ubezpieczenia społecznego (urodzenia dziecka) i ustalenie wygórowanego wynagrodzenia w celu uzyskania przez osobę ubezpieczoną naliczonych od takiej podstawy świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest przejawem nadużycia, polegającego na zamiarze uzyskania świadczeń z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników systemu. Jak wskazuje się w orzecznictwie, samo zawarcie umowy o pracę w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego, nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem. Nie można jednak akceptować nagannych i szkodliwych społecznie zachowań wnioskodawców. Sąd miał także na uwadze zeznania ubezpieczonej, iż po urodzeniu dziecka nie podjęła rozmów z byłym pracodawcą w celu zawarcia kolejnej umowy o pracę. Stwierdził, iż umowa o pracę, jako zawarta celem obejścia ustawy, jest nieważna. Tym samym ZUS prawidłowo stwierdził, że wnioskodawczyni jako pracownik u płatnika składek G. S. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od dnia 6 lutego 2015 r.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 1 kpc, orzekł jak w sentencji wyroku.

Sąd nadto zauważył, że płatnik składek G. S. (1) nie przystąpił do udziału w sprawie w charakterze strony.

Apelację w imieniu wnioskodawczyni wniósł jej pełnomocnik radca prawny J. F., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

- naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art.13 pkt l, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r o systemie ubezpieczeń społecznych, w wyniku błędnego przyjęcia i zastosowania art. 58 § 1 kc w związku z art. 300 kp, przy naruszeniu zasad zawarcia umów o pracę wynikających z kp i pominięciu ugruntowanego w tej materii orzecznictwa, w tym orzeczeń Sądu Najwyższego,

- naruszenie przepisów procesowych poprzez wadliwą ocenę całego materiału dowodowego zebranego z sprawie, polegającą na pominięciu faktu wcześniejszego ubiegania się o pracę, iż powzięcia informacji o ciąży, a to wszystko w kontekście nieakceptowania przez Sąd Okręgowy w Siedlcach nagannych i szkodliwych społecznie zachowań wnioskodawców.

Podnosząc te zarzuty strona apelująca wniosła o dokonanie zmiany wyroku poprzez uznanie, że wnioskodawczyni podlega ubezpieczeniu społecznemu od dnia zgłoszenia oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji strona skarżąca podniosła, że po okresie poszukiwania pracy (także poprzez Urząd Pracy gdzie była zarejestrowana) zawarła 6 lutego 2015 r umowę o pracę z firmą (...) (turystyczne przewozy autokarowe). W trakcie pracy w połowie marca (18 marca 2015 r pierwszy wpis w książeczce ciążowej) powzięła informacje, iż jest w ciąży. Kwestia ta „nie przeszkadzała” w świadczeniu pracy, dopóki nie okazało się, że jest stan zagrożenia ciąży i od 26 maja 2015 r wnioskodawczyni otrzymała zwolnienie lekarskie. ZUS po uzyskaniu informacji o zasiłkach chorobowych w związku z ciążą, wszczął postępowanie wyjaśniające, w wyniku którego wydał decyzję o niepodleganiu ubezpieczeniu społecznemu przez wnioskodawczynię, pomimo iż wcześniej nie kwestionował prawidłowości i zasadności odprowadzanych składek z tytułu zatrudnienia zainteresowanej. Konkluzja obszernego uzasadnienia decyzji ZUS była taka, że wnioskodawczyni zawarła pozorną umowę o pracę, a celem tego działania było jedynie uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Od decyzji tej wnioskodawczyni złożyła odwołanie. Do odwołania dołączono niezbędne dokumenty, potwierdzające skuteczne zawarcie umowy o pracę, a także część dokumentów „wytworzonych” przez wnioskodawczynię jako pracownika firmy (...). Przesłuchany przed Sądem właściciel firmy - G. S. (1) potwierdził zawarcie umowy o pracę i jej realizację przez wnioskodawczynię.

Sąd Okręgowy w Siedlcach stwierdził, że nie znalazł podstaw do tego, żeby nie dać wiary zeznaniom ubezpieczonej oraz pracodawcy - płatnika składek i w tym kontekście nie znalazł podstaw do przyjęcia pozorności oświadczenia woli o zawarciu umowy o pracę, skoro strony rzeczywiście realizowały obowiązki pracownika i pracodawcy. Pomimo tego jednak, że Sąd nie zanegował faktu skutecznego zawarcia umowy i rzeczywistego świadczenia pracy przez wnioskodawczyni, uznał że mamy do czynienia z działaniem zmierzającym do obejścia prawa i powołując się na art. 58 § 1 kc w związku z art. 300 kp oddalił odwołanie. Lakoniczne uzasadnienie dla rzekomego działania w celu obejścia prawa sprowadza się do tego, iż poprzednia pracownica na tym samym stanowisku otrzymywała znacznie niższe wynagrodzenie, a następnie czynności wnioskodawczyni wykonywał sam pracodawca z pomocą ojca. Takie stwierdzenia uzasadnienia, w takim kontekście i kształcie są właściwie bezprzedmiotowe, albowiem nie przesłuchano poprzedniej pracownicy i nie zbadano jej kwalifikacji i zaangażowania w pracę przy porównaniu posiadanych przez przedsiębiorcę ilości autokarów, wykonywanie później czynności biurowych przez właściciela wynikało z protego faktu (o czym mówił on przez Sądem), że w czasie zatrudnienia wnioskodawczyni, sam także jeździł autobusami, a później zaprzestał, w związku z zatrudnianiem kierowców.

Kwestia „posadowienia” zapisów art. 58 kc (będących podstawą przedmiotowego, zaskarżanego orzeczenia) w sprawach o podleganiu ubezpieczeniu społecznemu, była szeroko analizowana przez Sąd Najwyższy, który stwierdził, że o czynności prawnej (także zawarciu umowy o pracę) mającej na celu obejście ustawy można mówić wówczas, gdy czynność taka pozwala uniknąć zakazów, nakazów lub obciążeń wynikających z ustawy i tylko z takim zamiarem została dokonana. Podjęcie zatrudnienia po to, aby objąć ubezpieczeniem i ewentualnie korzystać ze świadczeń z tego ubezpieczenia nie jest obejściem prawa. Sama chęć uzyskania świadczeń społecznych, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa. „Fikcyjne” (pozorne) zawarcie umowy to takie, które nie wiąże się ze świadczeniem pracy, a dokonanie zgłoszenia do ubezpieczenia następuje pod pozorem zatrudnienia. Taką argumentację, rozważania i stanowiska Sądu Najwyższego można znaleźć między innymi w wyrokach: z dnia 11 stycznia 2006 , II UK 51/05, z dnia 9 lutego 2012 r, I UK 265/11, z dnia 14 marca 2013 r, I UK 509/12.

Mając na względzie powyższe strona skarżąca uznała, że przyjęta podstawa rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Siedlcach narusza zasady zawierania umów o pracę i świadczenie pracy wynikające z Kodeksu pracy, a przyjęta retoryka o nagannych i szkodliwych społecznie zachowaniach wnioskodawczyni jest wręcz obraźliwa i wpisuje się w stwierdzenia ZUS o próbach wyłudzenia nienależnych świadczeń, które dowolnie i swobodnie są używane przez organ rentowy. Według ZUS kobieta w ciąży nie ma prawa podejmować pracy, bo jest to naganne i społecznie szkodliwe.

W przedmiotowej sprawie obejście prawa, to zawarcie umowy o pracę w czasie ciąży (co nie jest prawdą, bo informacja była później), zarabianie więcej, niż poprzedni pracownik na ułamkowej części etatu oraz to, że po wygaśnięciu umowy o pracę zawartej na czas określony wnioskodawczyni „nie starała się” wrócić co pracy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Niezależnie od zarzutów apelacji stwierdzić należy, że w sprawie zaistniała nieważność postępowania. Powoduje to konieczność uchylenie zaskarżonego wyroku, zniesienia postępowania w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zgodnie bowiem z art. 378 § 1 kpc, sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

Stosownie do art. 379 pkt 5 kpc, nieważność postępowania zachodzi wtedy, gdy strona została pozbawiona możności obrony swych praw.

Postępowanie z zakresu ubezpieczeń społecznych jest postępowanie o charakterze odrębnym i pojęcie strony tego postępowania zostało zdefiniowane w sposób szczególny w art. 477 11 § 1 kpc.

Zgodnie z tym przepisem, stronami są ubezpieczony, osoba odwołująca się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, inna osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja, organ rentowy, wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności i zainteresowany (§ 1). Zainteresowanym jest ten, czyje prawa lub obowiązki zależą od rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli zainteresowany nie bierze udziału w sprawie, sąd zawiadomi go o toczącym się postępowaniu. Zainteresowany może przystąpić do sprawy w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia zawiadomienia. Do zainteresowanego przepisu art. 174 § 1 nie stosuje się (§ 2).

Jak wskazuje powyższy przepis, przymiot strony postępowania z zakresu ubezpieczeń społecznych ma wiele podmiotów. Są to kolejno: ubezpieczony, osoba odwołująca się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, inna osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja, organ rentowy, wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności, a także zainteresowany.

Definicje ubezpieczonego zawiera zaś art. 476 § 5 pkt 2 kpc, w którym to przepisie pod literą „b” wskazano m.in. osobę, która ubiega się o ustalenie istnienia, bądź nieistnienia obowiązku ubezpieczenia, jego zakresu lub wymiaru składki z tego tytułu.

Z kolei inna osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja, to - podobnie jak ubezpieczony - adresat decyzji, która to decyzja wywołuje w stosunku do niego bezpośrednie skutki prawne, podczas gdy w sytuacji zainteresowanego wpływ taki może być także pośredni. W postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych adresat decyzji ma legitymację procesową formalną do jej zaskarżenia i bycia stroną postępowania (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2016 r, I UZ 29/15, z dnia 28 kwietnia 2017 r, I UK 279/16, z dnia 14 czerwca 2017 r, II UZ 23/17).

Ubezpieczony oraz osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja są stronami postępowania sądowego bez potrzeby dokonania przez sąd jakiejkolwiek szczególnej czynności procesowej, czyli zbędne jest wydawanie wobec nich postanowienia o wezwaniu do udziału w sprawie, czy o zawiadomieniu o toczącym się postępowaniu i o możliwości przystąpienia do sprawy. Uniemożliwienie tym podmiotom obrony ich praw w postępowaniu sądowym (w szczególności pominięcie ich w czynnościach procesowych) prowadzi do nieważności postępowania.

G. S. (1), z którym wnioskodawczyni zawierała umowę o pracę objętą sporem, jest płatnikiem składek i adresatem zaskarżonej decyzji obok wnioskodawczyni, powinien zatem brać udział w postępowaniu jako strona.

Tymczasem został on przesłuchany w charakterze świadka i nie był zawiadamiany o terminach rozprawy jako strona oraz nie był pouczany o przysługujących mu prawach.

Okoliczność, że został przesłuchany w charakterze świadka nie sanuje nieważności.

Postępowanie przed Sądem Okręgowym dotknięte jest nieważnością, bowiem Sąd ten błędnie przyjął, że G. S. (1) ma w sprawie przymiot osoby zainteresowanej z wszelkimi wynikającymi z tego konsekwencjami. Nieprawidłowo zawiadomił płatnika składek o możliwości wstąpienia do sprawy w charakterze zainteresowanego (zarządzenie, k. 60 akt sprawy).

Rozpoznanie sprawy i wydanie wyroku przy braku prawidłowego zawiadomienia strony powoduje nieważność postępowania z powodu pozbawienia strony możności obrony jej praw.

Zarzuty apelacji mają charakter merytoryczny i są przedwczesne w sytuacji powstałej nieważności postępowania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy przeprowadzi na nowo postępowanie w zakresie, w jakim było dotknięte nieważnością, z udziałem wszystkich stron. Następnie dokonana oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji, mając na uwadze zarzuty od zaskarżonego wyroku podniesione przez skarżącą w apelacji.

Z tych względów i na mocy art. 386 § 2 kpc Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 2 kpc.