Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO Wiesław Rodziewicz

Protokolant: Malwina Rajter

Prokurator Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia-Stare Miasto Justyna Trzcińska

po rozpoznaniu w dniu 30.XI.2017r.

sprawy:

S. N. urodz. (...) we W.

syna F. i J. z domu P.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 2 kwietnia 2017r. we W. na terenie sklepu (...) przy ul. (...) stosował, wobec M. S. – obywatelki U., przemoc polegającą na zamachnięciu się w jej kierunku szklaną butelką piwa i groził popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że wypowiadał groźby pozbawienia życia, a nadto publicznie znieważył ja słowami uznanymi powszechnie za obelżywe i wulgarne nawiązującymi do jej przynależności narodowej, przy czym czynu tego dopuścił się z powodu jej przynależności narodowej, jak również w warunkach czynu chuligańskiego, działając w miejscu publicznym i bez powodu, okazując tym samym rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. o czyn z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

II. w dniu 3 kwietnia 2017r. we W. na terenie sklepu (...) przy ul. (...) groził M. S. – obywatelce U., popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, w ten sposób, że wypowiadał wobec niej groźby pozbawienia życia, a nadto publicznie znieważył ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe i wulgarne nawiązującymi do jej przynależności narodowej i nakazywał w sposób wulgarny i obraźliwy powrót do swojego kraju, przy czym czynu tego dopuścił się z powodu jej przynależności narodowej, jak również w warunkach czynu chuligańskiego, działając w miejscu publicznym i bez powodu, okazując tym samym rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. o czyn z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

* * *

I.  oskarżonego S. N. uznaje za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności:

- w dniu 2 kwietnia 2017r. we W. na terenie sklepu (...) przy ul. (...) stosował, wobec M. S. – obywatelki U., groźbę użycia przemocy polegającą na zamachnięciu się w jej kierunku szklaną butelką piwa i groził popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że wypowiadał groźby pozbawienia życia, a nadto publicznie znieważył ja słowami uznanymi powszechnie za obelżywe i wulgarne nawiązującymi do jej przynależności narodowej, przy czym czynu tego dopuścił się z powodu jej przynależności narodowej, jak również w warunkach czynu chuligańskiego, działając w miejscu publicznym i bez powodu, okazując tym samym rażące lekceważenie porządku prawnego,

- w dniu 3 kwietnia 2017r. we W. na terenie sklepu (...) przy ul. (...) groził M. S. – obywatelce U., popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, w ten sposób, że wypowiadał wobec niej groźby pozbawienia życia, a nadto publicznie znieważył ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe i wulgarne nawiązującymi do jej przynależności narodowej i nakazywał w sposób wulgarny i obraźliwy powrót do swojego kraju, przy czym czynu tego dopuścił się z powodu jej przynależności narodowej, jak również w warunkach czynu chuligańskiego, działając w miejscu publicznym i bez powodu, okazując tym samym rażące lekceważenie porządku prawnego,

tj. ciągu przestępstw z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 115 § 21 k.k. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podst. art. 69 § 1, 2 i 4 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej w punkcie I kary warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby.

III.  na podst. art. 72 § 1 pkt. 5 k.k. zobowiązuje S. N. do powstrzymywania się w okresie próby od nadużywania alkoholu.

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu S. N. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania w dniu 04 kwietnia 2017r. od godziny 18:30 do godziny 19:10;

V.  na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeka od oskarżonego S. N. nawiązkę na rzecz M. S. w wysokości 500 (pięćset) złotych;

VI.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. zasądza oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 70,00 złotych (siedemdziesiąt) oraz wymierza mu opłatę w wysokości 180,00 złotych (sto osiemdziesiąt).

Sygn. akt III K 310/17

UZASADNIENIE

Mając na względzie treść art. 424 § 3 k.p.k. uzasadnienie orzeczenia ograniczono do wyjaśnienia rozstrzygnięcia o karze, środkach karnych i pozostałych rozstrzygnięć:

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2017r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał S. N. winnym tego, że działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności:

- w dniu 2 kwietnia 2017r. we W. na terenie sklepu (...) przy ul. (...) stosował, wobec M. S. – obywatelki U., groźbę użycia przemocy polegającą na zamachnięciu się w jej kierunku szklaną butelką piwa i groził popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że wypowiadał groźby pozbawienia życia, a nadto publicznie znieważył ją słowami uznanymi powszechnie za obelżywe i wulgarne, nawiązującymi do jej przynależności narodowej, przy czym czynu tego dopuścił się z powodu jej przynależności narodowej, jak również w warunkach czynu chuligańskiego, działając w miejscu publicznym i bez powodu, okazując tym samym rażące lekceważenie porządku prawnego,

- w dniu 3 kwietnia 2017r. we W. na terenie sklepu (...) przy ul. (...) groził M. S. – obywatelce U., popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, w ten sposób, że wypowiadał wobec niej groźby pozbawienia życia, a nadto publicznie znieważył ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe i wulgarne, nawiązującymi do jej przynależności narodowej i nakazywał w sposób wulgarny i obraźliwy powrót do swojego kraju, przy czym czynu tego dopuścił się z powodu jej przynależności narodowej, jak również w warunkach czynu chuligańskiego, działając w miejscu publicznym i bez powodu, okazując tym samym rażące lekceważenie porządku prawnego.

Sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona ciągu przestępstw z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 155 § 21 k.k. i wymierzył mu karę rok pozbawienia wolności. Wymierzając karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Spełnia ona również cele prewencji ogólnej i szczególnej.

Sąd kierował się tym, by kara odzwierciedlała stopień winy oskarżonego. S. N. miał pełną swobodę wyboru i realizacji zachowania zgodnego z prawem. W czasie przypisanych zdarzeń mógł wybrać sposób postąpienia zgodnie z obowiązującymi normami społecznymi. Oskarżony w toku popełniania czynów zabronionych miał możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynów, których się dopuścił. Rozwój intelektualny, emocjonalny i społeczny S. N. dawał mu możliwość podjęcia decyzji o zachowaniu zgodnym w prawem. Oskarżony w sposób prawidłowy odbierał bodźce i informacje i był w stanie dokonać ich prawidłowej analizy. Posiadał przy tym możliwość sterowania swoim postępowaniem, co przy braku istnienia szczególnej sytuacji motywacyjnej pozwalało mu na zachowanie możliwości postrzegania elementarnych dystynkcji między dobrem i złem, a co za tym idzie dokonywania wyborów pomiędzy zachowaniem pożądanym z ogólnospołecznego punktu widzenia i sprzecznym z modelem poprawnych społecznie relacji międzyludzkich.

Przy wymiarze kar Sąd kierował się także wysokim stopniem społecznej szkodliwości dokonanych przez oskarżonego czynów. Kara pełnić ma bowiem również rolę sprawiedliwościową, a stopień społecznej szkodliwości czynu ma z jednej strony zapobiegać wymierzeniu kary zbyt surowej, a z drugiej strony baczyć, by wymierzona kara nie była zbyt łagodna tj. pozostająca poniżej tego stopnia.

Wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego wyraża się w pierwszym rzędzie w rodzaju dobra naruszonego przestępstwem, a chronionego przez prawo oraz rozmiarem wyrządzonej przestępstwem szkody. Przepisy Kodeksu karnego penalizujące publiczne znieważenie osoby m.in. z powodu jej przynależności rasowej oraz stosowanie przemocy wobec człowieka z tą samą motywacją, umieszczone są w Rozdziałach "Przestępstwa przeciwko pokojowi, ludzkości oraz przestępstwa wojenne" i "Przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu". Zakaz dyskryminacji zawarty jest w wielu normach prawnomiędzynarodowych. Sformułowano go m.in. w art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167). Rasizm, dyskryminacja rasowa, to zespół poglądów głoszących tezę o nierówności ludzi, a wynikająca z nich ideologia przyjmuje wyższość jednych ras nad innymi. Przetrwanie tych "wyższych" ras staje się wartością nadrzędną i z racji swej wyższości dążą do dominowania nad rasami "niższymi". Rasizm opiera się na przekonaniu, że odmienności w wyglądzie i pochodzeniu ludzi niosą za sobą niezbywalne różnice osobowościowe i intelektualne. Ktoś, kto wyznaje tego rodzaju poglądy, kto w związku z nimi atakuje werbalnie, czy też fizycznie innego człowieka, zasługuje na odpowiednio surową karę. Taki też pogląd wysnuć należy z przyjętej przez ustawodawcę aksjologii obowiązującego kodeksu karnego wyrażającej się w przyjętej przez ustawodawcę gradacji dóbr pod względem rodzajowym i umieszczeniem przepisu art. 119 k.k. w pierwszym rozdziale części szczególnej kodeksu karnego.

Oskarżony działał przy tym z motywacji nie zasługującej na akceptację społeczną. Motywacją sprawcy w rozumieniu art. 115 § 2 k.k. jest przeżycie psychiczne, które jest siłą motoryczną powodującą podjęcie działania, jaka ze stanu statycznego wyobrażenia o celu przenosi sprawcę do stanu dynamicznego jego realizacji (S. Pławski, Prawo karne (w zarysie), cz. 1, Warszawa 1965, s. 158-159). W realiach niniejszej sprawy nie można zaś uznać, by tak rozumiana motywacja usprawiedliwiała choć w nikłym zakresie działanie S. N.. Oskarżony swoim zachowaniem demonstrował dezaprobatę z powodu odmienności związanych z przynależnością narodową pokrzywdzonej. Tego rodzaju zachowania pojawiają się w przestrzeni publicznej i nie są wcale rzadkim zjawiskiem. Są dla sądu niezrozumiałe, zdumiewające. Świadczą wręcz o prymitywizmie intelektualnym osób, które się ich dopuszczają. Sąd Okręgowy w pełni podziela i uznaje za własne stanowisko wyrażone w tym względzie przez Sąd Okręgowy w Białymstoku (wyrok z dnia 3 marca 2016r, sygn. III K 189/15), że każdy żyjący we współczesnych czasach człowiek, już chociażby o przeciętnym rozwoju umysłowym, przeciętnym poziomie doświadczenia życiowego, jak i wiedzy, w tym historycznej, powinien przecież zdawać sobie sprawę z tego, do czego prowadzi negacja, zakwestionowanie prawa do równego traktowania, równorzędnego funkcjonowania w danej społeczności innego człowieka tylko z tego powodu, że jest on innej rasy, ma inny kolor skóry, wyznaje inną religię, czy też ma odmienne poglądy polityczne. Konsekwencją przyjęcia takiej, nieakceptowanej postawy są napięcia nie tylko w ramach lokalnych społeczności, grup czy kręgów kulturowych, lecz istnieją one także między państwami, narodami, którym przywódcy jawnie lub skrycie deklarują, czy też wspierają nietolerancję i rasizm.

W żadnym wypadku nie można tolerować, akceptować i uznawać za usprawiedliwionych choć w najmniejszym stopniu zachowań dążących do urealnienia powyższych wypaczonych teorii rasistowskich. Niezbywalne prawo każdego człowieka do równego traktowania winno być wspierane i szanowane przez każdego członka społeczeństwa, tak w społeczności lokalnej, jak i globalnej społeczności ludzkiej.

Na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym wpływają również sposób i okoliczności popełnienia czynu. Oskarżony swe przestępcze zachowanie skierował wobec słabszej osoby nieagresywnej i bezbronnej, która w stosunku do działania S. N. nie podjęła nawet akcji obronnych. Z drugiej zaś strony ładunek agresji stosowanej przez oskarżonego nie był znaczny. Oskarżony nie stosował przemocy, ubliżał jedynie pokrzywdzonej i groził użyciem przemocy nie naruszając przy tym nietykalności cielesnej pokrzywdzonej. Taki sposób działania oskarżonego nie mógł pozostać bez wpływu na ocenę stopnia społecznej szkodliwości jego czynów.

Mając na względzie powyższe Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynów S. N. był wysoki, co miało swój wpływ na wymiar orzeczonych kar zgodnie z wymogami art. 53 § 1 k.k.

Wymierzając karę pozbawienia wolności Sąd miał przy tym w polu widzenia dyrektywę prewencji indywidualnej wyrażającą się w celach zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ta winna osiągnąć.

Sens zapobiegawczego oddziaływania kary sprowadza się do odstraszenia sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa albo uniemożliwienia mu jego popełnienia. Wychowawcze cele kary są zaś realizowane przez kształtowanie społecznie pożądanej postawy sprawcy, do której istoty należy krytyczny stosunek do własnego czynu oraz do przestępstwa w ogóle. Indywidualizacja kary w tym zakresie winna odnosić się m.in. do osobowości, sytuacji rodzinnej, majątkowej, uprzedniej karalności i posiadanej opinii środowiskowej oskarżonego.

Analiza powyższych okoliczności przemawia zaś za tym, że karą słuszną i celową ze względu na prewencję indywidualną będzie kara w wysokości roku pozbawienia wolności.

Wskazują na to ujawnione w trakcie czynu cechy osobowości oskarżonych, który w sposób bezrefleksyjny i agresywny z motywacji zasługującej na szczególnie negatywną ocenę w sposób całkowicie niedopuszczalny okazał swe lekceważenie dla wolności drugiego człowieka. Wypływający z zachowania oskarżonego brak zdolności do powstrzymania się od działań agresywnych i impulsywnych negatywnie wpływa na możliwość postawienia pozytywnej prognozy kryminologicznej w razie orzeczenia kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze. Jednocześnie zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstw wskazuje, iż jest on zdolny do przemyśleń w zakresie swego postępowania i wyciagnięcia z tego trafnych wniosków. S. N. przemyślał swe zachowanie, okazał żal z powodu czynów jakich się dopuścił. W sposób szczery przeprosił pokrzywdzoną, tak w toku postępowania, jak i jeszcze przed rozprawą, co potwierdziła M. S.. Również i te okoliczności rzutowały na prognozę zachowania się oskarżonego w przyszłości. Sąd wziął przy tym pod uwagę to, że oskarżony jest osobą karaną, a czynu zabronionego w dniu 2 kwietnia 2017r. dopuścił się pod wpływem alkoholu.

Okoliczności niniejszej sprawy w tym charakter dokonanego bez powodu chuligańskiego czynu w powiązaniu z jego nieakceptowalną społecznie motywacją wskazują na to, że kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze spełni swą rolę wychowawczą. Kara ta pozwoli na wdrożenie oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego i pozwoli na wykształcenie u niego prawidłowych postaw społecznych wychowując go na pełnowartościowego członka społeczeństwa, uświadamiając fakt naruszenia norm prawnych i społecznych. Orzeczona kara pozbawienia wolności mając na względzie to, iż dostosowana jest do stopnia winy oskarżonego i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynów ukształtuje w społeczeństwie przekonanie o nieuchronności kary i zostanie odebrana jako reakcja sprawiedliwa na popełniony przez oskarżonego ciąg przestępstw. Kara ta wzbudzi nadto w społeczeństwie przekonanie o nieopłacalności zamachów na dobra chronione prawem, wzmoże poczucie odpowiedzialności, ugruntuje poszanowanie prawa i będzie skutkowała wyrobieniem właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa.

Z uwagi na powyższe orzeczona kara pozbawienia wolności spełnia wymagania art. 53 k.k., jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonego oraz spełnia cele prewencji ogólnej i szczególnej.

Mając na względzie okoliczności popełnionego czynu Sąd doszedł do wniosku, że zachodzą podstawy do warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, który to środek probacyjny w przypadku występku o charakterze chuligańskim ma charakter wyjątkowy.

Kierując się dyrektywami z art. 69 § 1 i § 2 k.k. Sąd uznał, iż oskarżonemu S. N. można wystawić pozytywną prognozę kryminologiczną i orzekł o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Postawa oskarżonego, który przyznał się do winy, złożył wyjaśnienia, okazał autentyczną skruchę i żal z powodu czynów, których się dopuścił, potwierdzone szczerym przeproszeniem pokrzywdzonej, w połączeniu z okolicznościami przedmiotowymi niniejszej sprawy pozwalają na skorzystanie z art. 69 k.k. i warunkowe zawieszenie wykonania kary.

Sąd nie tracił przy tym z pola widzenia tego, iż S. N. był osobą karaną. Ustawodawca wprowadził w art. 69 k.k. dodatkowy wymóg w postaci braku recydywy kryminalnej ogólnej. W czasie popełniania czynu, za który orzeczono karę pozbawienia wolności, a której wykonanie może zostać warunkowo zawieszone, sprawca ma nie być skazany na karę pozbawienia wolności. W ocenie Sądu ponieważ w przedmiotowym przepisie jest mowa o „skazanym", a nie „uprzednio karanym", nie ma przeszkód do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec sprawcy karanego pozbawieniem wolności, który odbył tę karę w całości, lub w przypadku uprzedniego skazania na karę pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, gdy okres próby upłynął pozytywnie. Taki też pogląd prezentowany jest w doktrynie ( vide: Mozgawa M. (red.), Budyn-Kulik M., Kozłowska-Kalisz P., Kulik M.: Kodeks karny. Komentarz). S. N. zakończył odbywanie kar, za które był uprzednio karany w dniu 14 czerwca 2012r., kiedy to decyzją Sądu Okręgowego we Wrocławiu został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. Wobec tego nie ma przeszkód w zastosowaniu w stosunku do niego instytucji z art. 69 k.k.

W ocenie Sądu już sama reakcja karna wymiaru sprawiedliwości będzie dla oskarżonego stanowić wystarczającą przestrogę i zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa. Sąd uznał za wystarczające dla osiągnięcia celów kary i zapobiegnięcia powrotowi na drogę przestępstwa zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Określając wobec oskarżonego okres próby, Sąd miał na względzie to, iż będzie on mobilizował go do przestrzegania porządku prawnego, bowiem każde jego naruszenie może prowadzić do zarządzenia wykonania zawieszonej kary. Sąd kierował się w tym względzie wykładnią Sądu Apelacyjnego w Katowicach wyrażoną w orzeczeniu z dnia 20 listopada 2003r. (sygn. akt II AKa 391/03). W orzeczeniu tym Sąd Apelacyjny stwierdził, iż przepis art. 69 § 1 i 2 k.k. jest tak skonstruowany, że przy stosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary nakazuje kierować się jedynie względami szczególno-prewencyjnymi, zaś społeczne oddziaływanie kary, jej współmierność do szkodliwości społecznej czynu i winy sprawcy należy uwzględniać przy wymierzaniu kary (art. 53 § 1-3 k.k.). By zatem możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary sąd musi nabrać jedynie przekonania, że sprawca nie powróci do przestępstwa i wykonanie wymierzonej kary nie będzie konieczne dla wdrożenia go do przestrzeganego porządku prawnego. Tego rodzaju przekonanie bazować zaś musi na ocenie postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa.

Dodatkowo, w oparciu o art. 72 § 1 pkt 5 k.k. Sąd nałożył na S. N. obowiązek probacyjny w postaci zobowiązania do powstrzymywania się w okresie próby od nadużywania alkoholu. Nałożenie obowiązków w okresie próby jest uwarunkowane przede wszystkim względami wychowawczymi jaki dany obowiązek ma wywrzeć w stosunku do oskarżonego. Celem tym zaś w pierwszym rzędzie ma być zapobieżenie powrotowi do przestępstwa. Związek nadużywania alkoholu z przestępczością jest oczywisty i dlatego nałożenie tego obowiązku nie jest warunkowane popełnieniem przestępstwa pod wpływem alkoholu. Przesłanką nałożenia tego obowiązku jest realne zagrożenie sprawcy przestępstwa uzależnieniem od alkoholu. Obowiązek ten ma służyć, tak jak i inne obowiązki nakładane na podstawie art. 72, zapobieżeniu popełnienia ponownie przestępstwa. Nadużywanie alkoholu musi więc pozostawać w związku z możliwością popełnienia przez skazanego przestępstwa.

Jak wynika z akt sprawy S. N. ma skłonności do sięgania po alkohol i to pod jego wpływem przejawiał zachowania agresywne. Sam przyznał, że w czasie gdy dokonał czynu objętego niniejszym postępowaniem było „za dużo alkoholu”. Powyższe okoliczności przemawiają za nałożeniem na oskarżonego obowiązku powstrzymywania się od nadużywania alkoholu w okresie próby. Dzięki temu poprawie ulegnie zachowanie S. N. i będzie mu to pomocne w dalszej pracy nad swoją osobą.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, a to okresy jego zatrzymania w dniu 4 kwietnia 2017r. od godziny 18:30 do 19:10.

Kierując się dyspozycją art. 57a § 2 k.k. Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej nawiązkę w wysokości 500 zł.

Miarkując wymiar tego środka sąd ocenił stopień pokrzywdzenia ofiary występków, przede wszystkim przez pryzmat ujemnych doznań związanych z atakiem. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych, usprawiedliwiają przyznanie zadośćuczynienia na podstawie tego artykułu (tak SN w wyroku z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027). " Krzywda" to cierpienia fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z działaniem sprawcy (m.in. strach, przerażenie, poczucie pokrzywdzenia, dyskryminacji itp.). Z tych też względów za odpowiednią w niniejszej sprawie Sąd uznał nawiązkę w orzeczonej wysokości.

O kosztach orzeczono w oparciu o 626 § 1 k.p.k. Ustalając wysokość kosztów w niniejszej sprawie Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa od S. N. 70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i 180 zł tytułem opłaty