Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV RC 167 /17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy w Wieliczce IV Wydział Rodzinny i Nieletnich

Przewodniczący: SSR Paweł Styrna

Protokolant: sekr. sądowy Rita Kasprzyk

po rozpoznaniu w dniu 24.11.2017 w Wieliczce

na rozprawie

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko pozwanej K. M.

o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego

I.  ustala, że obowiązek alimentacyjny J. M. względem jego córki K. M. ustalony w wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział XI Cywilny Rodzinny z dnia 28.04.2014r. sygn. XIC 3280/13 wygasł z dniem 31.07.2017r.,

II.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu,

III.  przyznaje do Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wieliczce na rzecz adw. J. K. kwotę 73,80 zł (siedemdziesiąt trzy złote 80/100) tytułem wynagrodzenia za wykonywanie obowiązków pełnomocnika z urzędu.

Sygnatura akt IV Rc 167/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 listopada 2017r.

Powód J. M. wniósł o ustalenie, że obowiązek alimentacyjny względem córki K. M. wynikający z wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 28 kwietnia 2014r. sygn.. XI C 3280/13 wygasł z dniem 31 lipca 2017r. W uzasadnieniu wskazał m.in., że jego córka K. M. od 8 lipca 2017r. jest pełnoletnia, przerwała edukację, nadużywa środków odurzających, unika kontaktu z ojcem, porzuciła swoje dziecko małoletniego S., którym obecnie zajmuje się B. M., była żona powoda.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

Po za sporem było, że w wyroku 28 kwietnia 2014r. Sąd Okręgowy w Krakowie w sprawie XI C 3280/13, zasądził od J. M. na rzecz córki K. M. ur. (...) tytułem alimentów kwotę po 1000 zł miesięcznie. W dniu (...) K. M. urodziła syna S. M., dzieckiem obecnie zajmuje się matka pozwanej, B. M., której Sąd opiekuńczy w sprawie I. N. 350/17, w trybie zabezpieczenia powierzył tymczasowo piecze nad wnukiem. K. M., po osiągnięciu pełnoletności, w lipcu 2017r., wyprowadziła się z domu rodzinnego i odmawia podania rodzicom miejsca zamieszkania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana K. M., mieszka z partnerem, pracuje, jako opiekunka do dzieci. Podjęła naukę w Centrum (...) w K. i jest słuchaczem klasy I Liceum Ogólnokształcącego. Zajęcia są bezpłatne i odbywają się, co dwa tygodnie w weekendy.

Powód J. M. pracuje, jako handlowiec, zarabia około 1700 zł netto podstawowej pensji, podejmuje tez prace dodatkowe, zarabiając z tego tytułu średnio 1500 zł miesięcznie. J. M. sprawuje bezpośrednią opiekę nad drugą córką W. M., która ma 14 lat. Utrzymuje ja samodzielnie, nie występuje o alimenty od matki dziecka, B. M., która sprawuje opiekę nad wnukiem S. M.-dzieckiem pozwanej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wiarygodnych zeznań świadka M. T., która zeznawała pewnie i rzeczowo jednoznacznie wskazując okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w sprawie. Z tych samych względów wiarygodne były zeznania powoda J. M. i pozwanej K. M., których relacje, o istotnych dla sprawy okolicznościach były niemal identyczne. Podstawą ustaleń były także wiarygodne dowody z dokumentów tj. odpisy aktów stanu cywilnego, ugoda mediacyjna z(...)(I. N. 434/16/P), zaświadczeń z CEiIoDG, PIT 36 z załącznikami, VAT-7, zaświadczeń z Centrum (...), których treści ani okoliczności nimi stwierdzonych nie kwestionowała żadna strona.

Sąd zważył, co następuje:

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka stanowi uszczegółowienie ogólnego obowiązku określonego w art. 96 kro troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka oraz o przygotowanie go należycie do pracy odpowiednio do jego uzdolnień. Obowiązek ten nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, a w szczególności przez termin dojścia przez alimentowanego do pełnoletności. Dlatego, zgodnie z art. 133 § 1 rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka przez okres, w którym nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie (…). Obowiązek alimentacyjny rodziców trwa, więc do chwili osiągnięcia przez dziecko zdolności do samodzielnego utrzymywania się, co stanowi jedyne kryterium, od którego zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku. Jak zaś ustalono w niniejszej sprawie K. M., zaraz po osiągnięciu pełnoletniości, w lipcu 2017r. wyprowadził się z domu rodzinnego i podjęła prawce zarobkową, pozostawiając na utrzymaniu matki swoje dziecko. Co istotne, kategorycznie deklaruje zamiar zerwania więzi rodzinnych w szczególności z ojcem. W toku sprawy I. N. 350/17, podnosiła zaś, że dysponuje odpowiednimi warunkami mieszkaniowymi i dochodami, aby zając się samodzielnie swoim dzieckiem S. M.. Z okoliczności tych wynika, ze pomimo młodego wieku-18 lat, K. M. dysponuje możliwościami samodzielnego utrzymania. Co prawda pozwana uczy się w systemie zaocznym w Centrum (...), jednakże nauka odbywa się, co dwa tygodnie w weekendy, tak więc K. M. może bez przeszkód pracować w tygodniu, a czas wolny, po pracy przeznaczać na dokształcanie, tym bardziej, że jej dzieckiem zajmuje się matka B. M., nie jest, więc obarczona obowiązkami rodzicielskimi. Nie bez znaczenia jest również fakt, że powód, zobowiązany do alimentowania pozwanej, sprawuje samodzielnie piecze nad druga córką W. M., rezygnując z alimentów na dziecko, w związku z przejęciem opieki przez byłą żonę nad synem K. M., S. M.. W tym stanie, obciążanie go alimentami względem pozwanej, byłoby oczywiście sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdyż prowadziłoby do usankcjonowania obowiązku alimentacyjnego równocześnie względem pełnoletniej i pracującej córki oraz jej dziecka, nad którym pozwana nie sprawuje pieczy.

Ostatecznie Sąd ustalił, mając na uwadze twierdzenia obu stron procesu, że obowiązek alimentacyjny J. M. względem jego pełnoletniej córki K. M. ustał z dniem 31 lipca 2017r., gdyż w tej dacie uprawniona do alimentowania wyprowadziła się z domu rodzinnego i podjęła pracę, a więc uzyskała zdolność do samodzielnego utrzymania z otrzymywanego wynagrodzenia. Nie obciążając stron kosztami postępowania Sąd zastosował art. 100 kpc, uwzględniając ich trudną sytuacje finansową i materialną, dążąc do uniknięcia konkurencji pomiędzy kosztami należnymi Skarbowi Państwa, a koniecznymi wydatkami na utrzymanie osób zobowiązanych do ponoszenia tych kosztów.