Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2017 roku.

Sąd Rejonowy Gdańsk- Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący : SSR Paula Markiewicz

Protokolant : st. sekr. sądowy Barbara Marszewska

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2017 roku w Gdańsku

sprawy z powództwa Skarbu Państwa- Komendy Wojewódzkiej Policji w G.

przeciwko T. S.

o odszkodowanie

oddala powództwo

Sygn. akt VI P 803/16 Pm

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa - Komenda Wojewódzka Policji w G. pozwem z dnia 20 grudnia 2016r. wniósł przeciwko pozwanemu T. S. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 1.098 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 lipca 2016r. oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwany, jako funkcjonariusz Policji posiadał począwszy od 13 stycznia 2004r. kamizelkę kuloodporną M. W trakcie pełnienia służby przez pozwanego przedmiotowa kamizelka zaginęła, w związku z tym powód wskazał, że doszło do szkody w mieniu powierzonym i tym samym zasadne jest wyciągniecie konsekwencji wobec pozwanego, na podstawie art. 10 § 1 i 2 ustawy z dnia 7 maja 1999r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Służby Celnej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego, zgodnie z którym funkcjonariusz odpowiada z zastrzeżeniem art. 2 w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo wyliczenia się. ( pozew – k. 2-5)

Pozwany T. S. w odpowiedzi na pozew z dnia 22 marca 2017r. zakwestionował żądanie pozwu.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż w dniu 1 lutego 2012r. złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z art. 284 § 1 k.k. dotyczącego przywłaszczenia mienia przez jego małżonkę K. S., w tym m. in. kuloodpornej kamizelki służbowej M. którą otrzymał na stan w 2004r., a którą przechowywał w miejscu zamieszkania małżonki, z uwagi na brak odpowiedniej ilości miejsca w metalowej szafie ubraniowej, którą miał do dyspozycji na terenie KPP. O złożeniu zawiadomienia poinformował niezwłocznie swojego bezpośredniego przełożonego. Na jego podstawie 2 lutego 2012r. (...) KPP w S. wszczęła postępowanie wyjaśniające. W lutym 2016r. w KPP w S. została przeprowadzona inwentaryzacja z natury dotycząca uzbrojenia indywidualnego, w tym posiadania kamizelki kuloodpornej. W wyniku tej kontroli (...)KPP w S. ujawniła jej brak i po raz drugi podjęła czynności w tej samej sprawie, wzywając go do zapłaty kwoty 1.098 zł z tytułu „zagubienia kamizelki kuloodpornej M. XL”. W materiałach tego postępowania powinna znajdować się kopia umorzenia dochodzenia z 2012r. Pozwany podał, że został jednak poinformowany, że nie ma żadnej dokumentacji postępowania szkodowego dotyczącego utraty kamizelki kuloodpornej z lutego 2012r. Wobec powyższego pozwany przejrzał zapis obiegu dokumentacji (...) i ujawnił, iż postępowanie szkodowe nr (...) zostało zamknięte w dniu 17 maja 2013r. Pozwany podkreślił, iż w żaden sposób nie został poinformowany o sposobie jego zakończenia. Pozwany podał również, iż w jego ocenie żądanie objęte sporem jest przedawnione, mając na uwadze treść art. 291 kp.( odpowiedź na pozew – k. 26-26v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany T. S. został przyjęty do służby w Policji w dniu 21 czerwca 1996r. Rozkazem personalnym z dnia 28 czerwca 2016r. Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. z dniem 24 lipca 2016r., został mianowany na stopień aspiranta sztabowego Policji.

(Dowód: wstępna akceptacja o przyjęciu do służby, k. 13 akt osobowych, rozdz. I; przyjęcie do służby w Policji, k. 18 akt osobowych, rozdz. I; rozkaz personalny, k. 12, 15, 17, 25, 34, 41, 48, 50, 77, 87, 107, 110, 124, 129, 130, 140, 151, 160, 172, 192, 199, 208, 212, 220 akt osobowych, rozdz. III)

Na podstawie polecenia Komendanta Powiatowego Policji w S., pozwany od dnia 13 stycznia 2004r. posiadał na swoim stanie kamizelkę kuloodporną kamuflowaną M. o rozmiarze XL oraz torbę na kamizelkę.

(Dowód: sprawozdanie – k. 6-7, dowód wydania, k. 8, wezwanie –k. 10-10v, 12)

W dniu 15 maja 2011r. pozwany pozostawił sporną kamizelkę w miejscu dotychczasowego zamieszkania, gdzie była przez niego przechowywana.

Pozwany wielokrotnie wzywał małżonkę do zwrotu kamizelki.

Pozwany raportem z dnia 2 lutego 2012r. poinformował Komendanta Powiatowego Policji w S. o fakcie złożenia w dniu 1 lutego 2012r. w Prokuraturze Rejonowej w S. zawiadomienia dotyczącego przywłaszczenia przez jego żonę K. S. mienia służbowego w postaci służbowej kamuflowanej kamizelki kuloodpornej z pokrowcem i innych rzeczy. T. S. wielokrotnie i w różnych formach podejmował próby odzyskania mienia, lecz ze skutkiem negatywnym.

Na tej podstawie powód wszczął postępowanie szkodowe, które zostało zakończone 13 maja 2012r.

Postanowieniem z dnia 1 marca 2012r. Komenda Powiatowa Policji w K. postanowiła wszcząć dochodzenie w sprawie przywłaszczenia mienia w okresie od 15 maja 2011r. do 1 lutego 2012r. w S. w postaci części umundurowania, tj. kamizelki służbowej kuloodpornej w etui, rękawic skórzanych koloru czarnego z białym ściągaczem, dwóch pokrowców koloru białego na czapkę służbową na szkodę T. S..

Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2012r. (...) KPP w K. umorzono dochodzenie w ww. sprawie. Prokurator Prokuratury Rejonowej w S. w dniu 30 kwietnia 2012r. zatwierdził powyższe postanowienie.

W związku z prowadzoną inwentaryzacją w 2016r., ponownie zostało wszczęte postępowanie szkodowe w sprawie przedmiotowej kamizelki kuloodpornej.

Powód wezwał pozwanego do zwrotu kamizelki.

Pozwany wraz z notatką służbową z dnia 26 stycznia 2016r., przekazał Komendantowi Powiatowemu Policji w S. postanowienie z dnia 27 kwietnia 2012r. dotyczące umorzenia dochodzenia w sprawie (...) dotyczącego przywłaszczenia przez K. S. umundurowania pozwanego.

(Dowód: sprawozdanie – k. 6-7, 41-42, dowód wydania –k. 8-9, 47, protokół szkody- k. 9,44, wezwanie- k. 10-10v, 12, 45, 48-48v, raport z dnia 2 lutego 2012r- k. 38, notatka służbowa z dnia 6 lutego 2012r.- k. 39, pismo z dnia 28 stycznia 2016r.- k. 40, pismo z dnia 13 czerwca 2016r.- k. 46, pismo z dnia 13 kwietnia 2016r.- k. 51, pismo z dnia 4 kwietnia 2016r.- k. 52, pismo z dnia 3 czerwca 2016r.-k. 53, pismo z dnia 26 lipca 2016r.-k. 54, pismo z dnia 13 lipca 2016r-k. 56, pismo z dnia 29 sierpnia 2016r.-k. 57, pismo Towarzystwa (...)- k. 62-63, notatka służbowa- k. 71, postanowienie o umorzeniu dochodzenia z dnia 27 kwietnia 2012r.-k. 73-73v, 91-92 pismo z dnia 1 marca 2016r.- k. 75, pismo z dnia 5 marca 2016r.-k. 76, postanowienie o wszczęciu dochodzenia z dnia 1 marca 2012r.-k. 86, protokół przeszukania- k. 87-90, postanowienie z dnia 12 września 2012r.-k. 93-94, zeznania pozwanego T. S., k. 30-31 (nagranie 00:01:49-00:17:40) w zw. z k. zeznania świadka M. C., k. 95-96 (nagranie 00:01:28-00:12:49), akta służby pozwanego)

Wydział (...) Komendy Wojewódzkiej Policji w G. protokołem szkody nr(...) ujawnił szkodę w mieniu Policji w postaci kamizelki kuloodpornej kamuflowanej M.XL o wartości 1.098 zł. Według protokołu szkoda ta została ujawniona 17 lutego 2016r. w KPP S..

(Dowód: sprawozdanie, k. 41-42; protokół szkody, k. 44; wycena kamizelki, k. 76)

Powód dwukrotnie wzywał pozwanego do dobrowolnej zapłaty kwoty 1.098 zł w wyniku zagubienia sprzętu uzbrojenia przekazanego mu do dyspozycji w postaci kamizelki kuloodpornej kamuflowanej.

(Dowód: wezwanie do dobrowolnej zapłaty- k. 45, 48)

W związku z prowadzonym postepowaniem szkodowym odnośnie utraty kamizelki kuloodpornej wraz z torbą, pismem z dnia 4 kwietnia 2016r. pozwany zwrócił się z prośbą o rozłożenie spłaty należności na raty po 100 zł.

(Dowód: prośba o rozłożenie na raty- k. 52)

W związku z likwidacją zgłoszonej szkody z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej Towarzystwo (...) stwierdziło, że brak jest podstaw do przyznania odszkodowania. Powierzone funkcjonariuszowi T. S. mienie- kamizelka kuloodporna M. zostało bowiem utracone w okolicznościach nieustalonych, co nie spełnia kryteriów zawartych w umowie ubezpieczenia.

(Dowód: zgłoszenie szkody- k. 54; pismo Towarzystwa (...)- k.-63 k. 62)

Wynagrodzenie miesięczne pozwanego T. S. obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło kwotę 5.196 zł.

(Dowód : zaświadczenie – k. 25)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo Skarbu Państwa - Komendy Wojewódzkiej Policji w G. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie w oparciu o zgromadzoną dokumentację, w tym także znajdującą się w aktach służby pozwanego, jak i przesłuchanie pozwanego T. S. oraz częściowo o zeznania świadka M. C..

W ocenie Sądu orzekającego powołane wyżej dowody zasługiwały na wiarę i uwzględnienie w zakresie w jakim stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, albowiem były spójne, logiczne i konsekwentne, jak również wzajemnie się uzupełniały.

Dowody z dokumentów, w zakresie w jakim posłużyły do ustalenia stanu faktycznego, Sąd uznał za wiarygodne, gdyż nie budziły one wątpliwości, wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały, tworząc spójną i logiczną całość.

Wskazać należy, iż wiarygodność i rzetelność dowodów z dokumentów, w tym akt służby pozwanego nie była kwestionowana przez żadną ze stron, także Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do zdeprecjonowania ich wiarygodności.

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 kpc. Wynika z niego, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów, przy czym ich prawdziwość, jak również autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Dokumenty urzędowe zostały zaś ocenione na podstawie art. 244 kpc, który stanowi że dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania stanowią dowód tego ,co zostało w nich urzędowo poświadczone.

Sąd uznał zeznania pozwanego T. S. za wiarygodne, albowiem były one spójne, logiczne i konsekwentne, w szczególności w zakresie opisu okoliczności ujawnienia szkody objętej sporem. Pozwany wskazał, że dokładnie 15 maja 2011r. zaginęła sporna kamizelka, było to w momencie kiedy opuścił miejsce zamieszkania jego byłej małżonki. Nie zdążył zabrać jej z miejsca zamieszkania, a późniejsze próby jej odbioru były nieskuteczne. Podał, iż wielokrotnie wzywał małżonkę do zwrotu kamizelki, lecz bezskutecznie. Pozwany potwierdził również, iż na początku lutego 2012r. w Prokuraturze Rejonowej w S. złożył zawiadomienie o przywłaszczeniu mienia przez jego żonę, przy czym sprawa została umorzona.

Tego samego dnia raportem zawiadomił również przełożonego, że takie zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa złożył. Skutkiem czego zostało wszczęte przez powoda postepowanie szkodowe.

Pozwany wskazał również, iż w związku z prowadzoną inwentaryzacją w 2016r. ponownie wszczęto postępowanie szkodowe i wezwano go do zwrotu kamizelki. Przeglądając elektroniczny obieg dokumentacji u powoda stwierdził on, że w dniu 12 lutego 2012r. na podstawie jego raportu, wszczęto postępowanie szkodowe. W dniu zaś 13 maja 2012r. zostało ono zakończone, przy czym wiedzę tę posiada jedynie z informacji pochodzących z systemu.

Sąd uznał zeznania świadka M. C. za wiarygodne jedynie w zakresie znajdującym oparcie w pozostałych dowodach sprawy. W ocenie Sądu powyższe zeznania uznać należało za spontaniczne, konsekwentne, jak również logiczne. Z zeznań w/w wynika, iż były dwie notatki służbowe pozwanego z 2012r. dotyczące utraty kamizelki. W/ wskazała, że w 2012r. nie prowadzono w KPP postępowania w powyższej sprawie, co jest jednak sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym sprawy oraz z tym co zeznał pozwany. Powyższe uznać należało za nieprzekonywujące, zwłaszcza mając na uwadze fakt zgłoszenia szkody przez pozwanego, jak również gromadzenia przez świadka dokumentów z tym związanych. Świadek podała bowiem, że pozwany mówił, że toczy się sprawa w Prokuraturze i czekała na dokumenty, żeby wysłać całość do KWP w G.. Dodatkowo świadek wskazała, że może w maju 2013r. rzeczywiście zamknęła tę sprawę w dokumentach, ale nie potrafiła wskazać dlaczego, nie pamiętała tego. Świadek zeznała również, iż w 2016r. nic w sprawie szkody nie robiła, jedynie słyszała że było prowadzone postepowanie szkodowe.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności wskazać należy na treść art. 124 § 1 k.p. zgodnie z którym pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

1) pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,

2) narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się (art. 124 § 2 k.p.).

Odpowiedzialność pracownika opiera się na następujących przesłankach:

- szkodzie w mieniu powierzonym,

- bezprawności, czyli naruszeniu obowiązków pracowniczych, w tym zwłaszcza obowiązku zwrotu powierzonego mienia albo wyliczenia się z niego,

- winie pracownika,

- związku przyczynowym.

W tym zakresie przyjmuje się, iż ciężar udowodnienia szkody w mieniu powierzonym oraz jej wysokość spoczywa na pracodawcy.

Pracodawca nie ma natomiast obowiązku wykazania winy pracownika, wystarczy wykazanie przez niego jedynie szkody. Z faktu bowiem, że mienie zostało prawidłowo powierzone wynika wniosek, iż ujawnione w nim braki są następstwem zaniedbań pracownika.

W sytuacji gdy pracownik twierdzi, że szkoda powstała z przyczyn za które nie ponosi odpowiedzialności, na nim – w tym zakresie spoczywa ciężar dowodu. Odpowiedzialność zatem za powierzone mienie do zwrotu lub wyliczenia się oparta jest na domniemaniu winy pracownika w wypełnianiu obowiązków pracowniczych, które to domniemanie może on jedynie obalić przeprowadzając stosowny dowód, w wyniku czego ciężar dowodu jest przerzucony na pracodawcę. Ustalenie, że pracownik, któremu prawidłowo powierzono mienie, nie ponosi odpowiedzialności za stwierdzoną w nim szkodę, jest możliwe zatem tylko wtedy, gdy udowodni on, że wypełnił on z należytą starannością wszystkie swoje obowiązki albo że niewypełnienie obowiązków nie było przez niego zawinione lub nie pozostawało ze szkodą w związku przyczynowym. Nadto przyjmuje się, że pracownik nie ponosi odpowiedzialności za niedobór w powierzonym mieniu, który powstał bez jego winy wskutek uchybień i zaniedbań pracodawcy, w zakresie nadzoru i organizacji pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1984 r., IV PR 17/84, OSNCP 1984, Nr 10, poz. 178). Podstawą stwierdzenia, czy pracownik wypełniał z wymaganą starannością swe obowiązki, jest określenie ich zakresu (wyrok Sadu Najwyższego z dnia 29 października 1981 r., IV PR 311/81).

W świetle powyższego podkreślić należy, iż przepisy dotyczące tej odpowiedzialności mają zastosowanie tylko w przypadku prawidłowego powierzenia mienia. Powierzenie mienia polega na wydaniu mienia przez pracodawcę w sytuacji umożliwiającej pracownikowi jego zwrot lub wyliczenie się.

Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Podnieść należy, iż brak wykazania powyższych okoliczności obciążać musi zawsze podmiot, na którym spoczywa ciężar tego dowodu, Sąd nie ma bowiem ani obowiązku, ani też możliwości wyręczania stron w wyjaśnianiu treści łączących strony stosunków, w sytuacji gdy pozostają one w tym zakresie bierne. Zgodnie z podstawową w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, mając na uwadze treść art. 3 kpc i art. 232 kpc- w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 1 marca 1996 roku o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej – Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U Nr 43, poz. 189) - to strony są zobowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne stając się dysponentem postępowania dowodowego, zaś Sąd jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik. (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 roku, II CKN 70/96, OSNC 1997, Nr 8, poz. 113, z dnia 16 grudnia 1997 roku, II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, Nr 20, poz.662).

Wadliwe powierzenie mienia implikuje natomiast odpowiedzialność za ujawnione braki według zasad rozdziału I działu V kodeksu pracy. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 1 lipca 1977 roku (IV PR 156/77), zgodnie z którym przy braku umowy lub powierzenia mienia pracownik może odpowiadać za szkodę wyrządzoną zakładowi pracy tylko na zasadach określonych w przepisach art. 114-119 lub art. 122 k.p.

Wyjaśnić należy, że pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną pracodawcy tylko wtedy, gdy pracodawca udowodni (art. 116 kp) okoliczności uzasadniające tę odpowiedzialność: naruszenie obowiązków pracowniczych, winę pracownika ( art.114 kp ), wysokość rzeczywistej straty oraz normalny związek przyczynowy między zachowaniem pracownika, a powstałą stratą (art.115 kp).

Naruszenie obowiązków następuje wówczas, gdy pracownik działa sprzecznie z ciążącym na nim obowiązkiem lub gdy nie podejmuje działania, mimo że powinien to uczynić. Wszystkie te wymogi muszą być przy tym spełnione łącznie, aby zasadne było dochodzenie odszkodowania od pracownika - stwierdzenie braku choćby jednej z przesłanek wyłącza jego odpowiedzialność.

Ponadto w myśl art. 124 § 3 kp, pracownik od odpowiedzialności określonej w powołanym wyżej art. 124 § 1 kp, może się uwolnić jeżeli wykaże że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, w szczególności wskutek niezapewnienia przez pracodawcę warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2001 roku, I PKN 288/2000, OSNP 2002, Nr 23, poz. 570, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1997 roku, I PKN 114/1997, OSNP 1998, Nr 1, poz. 11)

Z kolei dla ekskulpacji pracownika od odpowiedzialności wystarczy wykazanie okoliczności uprawdopodobniających powstanie szkody z przyczyn, za które pracownik nie odpowiada, w sposób pozwalający na wniosek, iż tak było w rzeczywistości. (por. J. Iwulski i W. Sanetra, Kodeks Pracy. Komentarz, Wydawnictwo Librata, Warszawa 2000 r., str. 385-409, Kodeks Pracy. Komentarz pod red. W. Muszalskiego, wyd. 2, C.H.Beck Warszawa 2001 r., teza do art. 124 i 125 k.p. str. 547-579).

W zakresie rozważań prowadzonych w niniejszej sprawie na uwagę zasługiwał również art. 291 § 1-2 kp, zgodnie z którym roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenia zaś pracodawcy o naprawienie szkody, wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, ulegają przedawnieniu z upływem 1 roku od dnia, w którym pracodawca powziął wiadomość o wyrządzeniu przez pracownika szkody, nie później jednak niż z upływem 3 lat od jej wyrządzenia.

Terminy przedawnienia roszczeń wskazanych przez 291 § 2 kp mają zastosowanie nie tylko do roszczeń pracodawcy o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych przewidzianych w art. 114 kp, ale również do roszczeń z tytułu niewyliczenia się lub niezwrócenia mienia powierzonego pracownikowi (art. 124 i 125 kp) Datą powzięcia przez pracodawcę wiadomości o wyrządzonej przez pracownika szkodzie w rozumieniu 291 § 2 kp jest data, w której pracodawca uzyskał wiadomość o faktach, z których - przy prawidłowym rozumowaniu - można i należy wyprowadzić wniosek, że szkoda jest wynikiem zawinionego działania lub zaniechania pracownika, a nie data, w której wniosek taki został rzeczywiście przez pracodawcę z faktów tych wyprowadzony, względnie w której został przedstawiony pracodawcy przez inną osobę. Istotne jest przy tym, że pracodawca musi dowiedzieć się nie tylko o powstaniu szkody, ale również znać osobę sprawcy szkody. Dopiero wówczas bowiem można wystąpić z roszczeniem przeciwko konkretnej osobie i ustalić dane wskazujące na jej odpowiedzialność za spowodowanie lub przyczynienie się do powstania szkody.

Ustalenie daty dowiedzenia się o szkodzie ma zasadnicze znaczenie dla przypadku, w którym art. 291 § 2 kp ma zastosowanie do odpowiedzialności pracowników za niedobór w powierzonym mieniu. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1978 roku ( IV P R 205/78) nie można obciążać obowiązkiem naprawienia szkody w postaci niedoboru pracownika dopóty, dopóki nie dokona się potrzebnych wyliczeń. (Komentarz do KP Anny Kosut)

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy uznać należało, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż doszło do przedawnienia roszczenia. Należy podkreślić, że powód miał świadomość szkody, która powstała w jego mieniu począwszy od dnia 2 lutego 2012r. kiedy to pozwany zawiadomił go o złożeniu zawiadomienia do Prokuratury o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez jego małżonkę dotyczącego przywłaszczenia spornej kamizelki.

Powyższe znajduje oparcie w dokumentach znajdujących się w aktach sprawy, w szczególności w postaci raportu pozwanego z dnia 2 lutego 2012r. skierowanego do Komendanta Powiatowego Policji w S. dotyczącego zawiadomienia o przywłaszczeniu przez jego żonę K. S. mienia służbowego w postaci służbowej kamuflowanej kamizelki kuloodpornej z pokrowcem i innych rzeczy. (k. 38) Niniejsze zostało również potwierdzone zeznaniami pozwanego oraz świadka M. C..

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie 291 § 2 kp w zw. z 10 § 1 i 2 oraz 14, 15 ustawy z dnia 7 maja 1999r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Służby Celnej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego- a contrario.