Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VI P 833/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 26 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Poznań - Grunwald i Jeżyce w Poznaniu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kowalska

Protokolant: protokolant sądowy Anna Buńka

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 roku w Poznaniu

sprawy z powództwa R. R.

przeciwko (...) Urząd Wojewódzki w P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2864,54 zł (dwa tysiące osiemset sześćdziesiąt cztery złote 54/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 listopada 2015 roku do dnia zapłaty do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty

2.  wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2864,54 zł (dwa tysiące osiemset sześćdziesiąt cztery złote 54/100)

3.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego

5.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniu kwotę 143 zł (sto czterdzieści trzy złote 00/100) tytułem opłaty od pozwu od której powód był zwolniony

SSR Anna Kowalska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 listopada 2015 roku wraz z załącznikami (k.2-19) powód R. R. reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o wydanie nakazu w postępowaniu upominawczym przeciwko (...) Urzędowi Wojewódzkiemu w P., zobowiązującego go do zapłaty na rzecz powoda kwoty 2.865,00zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu a w razie braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, wydania wyroku zasądzającego na rzecz powoda.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż był zatrudniony u pozwanego na stanowisku starszego referenta początkowo na czas określony, a od 16 czerwca 2010r. na czas nieokreślony. Pismem z dnia 6 marca 2014 r. pracodawca na podstawie art. 42 § 4 Kp powierzył powodowi wykonywanie pracy na stanowisku starszego referenta w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. Powód odebrał pismo w dniu 10 marca 2014 r. Miejscowość S. jest położona niemal 40 km (w jedną stronę) od dotychczasowego miejsca pracy powoda. Pismem z dnia 19 marca 2014 r. powód wystąpił do pozwanego z wnioskiem o wyrażenie zgody na dojazd do nowego miejsca pracy samochodem prywatnym z uwagi na znaczne niedogodności, jakie były z tym związane i zasadniczo brak możliwości bezpośredniego transportu do S. z miejsca zamieszkania powoda, tj. z P.. Pozwany odmówił uznania stanowiska powoda w zakresie kwestii oddelegowania go do pracy w S.. Powód wskazał, że w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. świadczył pracę na stanowisku starszego referenta w Terenowym Punkcie Paszportowym w S., wykonując tę samą pracę, którą wykonywał dotychczas w P.. Powód wezwał pracodawcę do zapłaty 2385,00 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do Terenowej Paszportowego w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. Pozwana odmówiła. W dniu 30 lipca 2014 r. powód złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Stosunek pracy ustał z dniem 31 października 2014 r. W ocenie powoda pracodawca w rzeczywistości oddelegował go do pracy na okres 3 miesięcy do pracy poza stałe miejsce pracy, określone w umowie o pracę. Powód przez okres 3 miesięcy wykonywał tę samą rodzajowo pracę, tyle że w Terenowym Punkcie Paszportowym w S.. Powód podniósł, że do stosunku pracy nawiązanego pomiędzy stronami postępowania zastosowanie ma ustawa 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2014 r,, poz. 1111). Stosownie do treści art. 95 ust. 1 ustawy, członkowi korpusu służby cywilnej delegowanemu służbowo do zajęć poza siedzibą urzędu, w którym wykonuje prace, przysługują należności na zasadach określonych w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej, wydanych na podstawie Kodeksu pracy. Łącznie powód stawił się do pracy 49 razy, pokonując każdorazowo 52 km w obie strony, wobec czego domaga się zwrotu kosztów przejazdu i diet w związku z podróżą służbową trwającą każdorazowo 9 godzin.

W odpowiedzi na pozew pozwana potwierdziła okoliczność zatrudnienia powoda oraz powierzenie powodowi na podstawie art. 42 § 4 Kp wykonywanie pracy na stanowisku starszego referenta w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. oraz odmowę zwrotu kosztów dojazdu do S. samochodem osobowym niebędącym własnością pozwanego. W ocenie pozwanego powierzenie powodowi pracy w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. nie stanowi podróży służbowej a zatem powodowi nie należą się diety i zwrot kosztów przejazdu. Nadto wbrew twierdzeniom powoda między stronami nie istniał stosunek pracy wynikający z mianowania, a powód był zatrudniony u pozwanego na umowy o pracę na czas nieokreślony, był zatem pracownikiem a nie urzędnikiem służby cywilnej. Nadto powierzenie powodowi wykonywania pracy w okresie od 1 kwietnia do 30 czerwca 2014r. w nowym Punkcie Paszportowym w S. było uzasadnione i - wbrew twierdzeniom powoda - nie stanowiło podróży służbowej. Powierzenie powodowi pracy w S. było jedynie zmianą miejsca pracy, bez zmiany pozostałych warunków pracy.

Powód na rozprawie w dniu12 kwietnia 2017r. cofnął częściowo powództwo w zakresie żądania odsetek od dnia 1 maja 2014r., 1 czerwca 2014r. i 1 lipca 2014r. do dnia 25 listopada 2015r. Pozwany wyraził zgodę na cofnięcie pozwu w tym zakresie żądając ostatecznie odsetek od dnia złożenia pozwu.

W toku rozprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód był zatrudniony u pozwanego na podstawie umów o pracę na czas określony od 16 czerwca 2008 r. do 15 czerwca 2009r. oraz od 16 czerwca 2009r. do 15 czerwca 2010r. na stanowisku starszego referenta w grupie stanowisk wspomagających w służbie cywilnej w (...) Urzędzie Wojewódzkim w P. w Wydziale Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców. Stałym miejscem wykonywania pracy był Oddział Paszportowy położony w P. przy placu (...). Od 16 czerwca 2010 r. stosunek pracy został zawiązany na czas nieokreślony.

dowód : dokumenty w aktach osobowych pozwanego, zeznania powoda (k.134-135 w zw. z k 111-112) ;

Sprawy paszportowe były załatwianie co do zasady w odpowiednim Wydziale Urzędu Wojewódzkiego w P. i jego delegaturach w K., K., P. i L.. Od tej zasady były odstępstwa, w drodze porozumień między wojewodą a starostami za zgodą ministra spraw wewnętrznych tworzone były Terenowe Punkty Paszportowe. Urzędnicy obsługujący taki punkt byli zatrudnieni w Urzędzie Wojewódzkim.

W dniu 22 sierpnia 2012r. zawarto porozumienie w sprawie funkcjonowania Terenowego Punktu Paszportowego w powiecie (...) pomiędzy Wojewodą (...) a Powiatem (...), zgodnie z którym jego pracownikami miały być osoby zatrudnione w (...) Urzędzie Wojewódzkim w P. w Wydziale Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców.

Pismem z dnia 6 marca 2014 r. pracodawca na podstawie art. 42 § 4 Kp powierzył powodowi wykonywanie pracy na stanowisku starszego referenta w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. Powód odebrał pismo w dniu 10 marca 2014 r. Pozwany nie pytał powoda o zgodę na powierzenie pracy w S..

Powód w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. świadczył pracę na stanowisku starszego referenta w Terenowym Punkcie Paszportowym w S., wykonując tę samą pracę, którą wykonywał dotychczas w P..

W 2014 roku w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. pracowała jedna osoba na stałe, a pracowników Wydziału Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców w P. kierowano raz na kwartał by pelnili swoje obowiązki w S.. Dyrektor generalny (...) Urzędu Wojewódzkiego podjął decyzję, że co kwartał będzie wyznaczony pracownik z oddziału w P., który będzie, jeśli zajdzie taka potrzeba, świadczył pracę w Terenowym Punkcie Paszportowym w S.. W drugim i trzecim kwartale 2014 roku pracownik z P. jeździł codziennie do S., a w pierwszym i czwartym kwartale 2014 roku jeździł tylko dorywczo w zależności od potrzeb np. jak jedyny pracownik w S. był chory lub był na urlopie.

Aktualnie od 2016r. w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. jest zatrudnionych dwóch pracowników. Jak był jeden pracownik to osoba z P. go zastępowała na zasadzie delegacji służbowych oraz na zasadzie powierzenia wykonywania pracy. Osoby, które w pierwszym i czwartym kwartale miały powierzone obowiązki w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. jeździły tam tylko sporadycznie, w ramach powierzenia obowiązków. W Terenowym Punkcie Paszportowym w S. pracownicy delegowani jak i przeniesieni wykonywali tą samą pracę co w P. tj. przyjmowali wnioski, pobierali odciski palca, wydawali paszporty. Pracownicy delegowani do Terenowego Punktu Paszportowego w S. mieli zwracane koszty diet i podróży.

W okresie od 2013r. do 2015r. w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. do obsługi klientów przygotowane były dwa stanowiska pracy, obsługiwane w zależności od potrzeb przez jednego lub dwóch pracowników.

Powód mieszka w P., do S. ze względu na znaczną odległość od miejsca zamieszkania, wczesną godzinę przyjścia do pracy (7:30) skomplikowany i czasochłonny dojazd środkami komunikacji publicznej, dojeżdżał samochodem osobowym. Odległość pomiędzy P. a S. w zależności od wybranej trasy to około 30 km. Powód codziennie w okresie pracy w S. pokonywał odległość 52km. Podróż z miejsca zamieszkania do S. i z powrotem łącznie z czasem pracy 8 godzin zajmowała powodowi dziennie 9 godzin.

Z tytułu pracy w S. powód otrzymywał dodatek zadaniowy w wysokości 200zł miesięcznie. Pracodawca nie pokrywał innych kosztów.

dowód : skierowanie do pracy w S. (k.10), porozumienie z 22.08.2012r. w sprawie funkcjonowania Terenowego Punktu Paszportowego w S. (k.15-16), odpowiedź na wniosek z 30.10.2015r. (k.17), zeznania świadka: E. H. (1) (k.127-128), A. K. (k.133-134), zeznania powoda (k.134-135w zw. z k 111-112),akta osobowe powoda, dokumenty k 45-86

Pismem z dnia 19 marca 2014 r. powód wystąpił do pozwanego z wnioskiem o wyrażenie zgody na dojazd do nowego miejsca pracy samochodem prywatnym z uwagi na znaczne niedogodności, jakie były z tym związane i zasadniczo brak możliwości bezpośredniego transportu do S. z miejsca zamieszkania powoda, tj. z P.. Powód bowiem był zobligowany do stawienia się w pracy o 7:30. Z miejsca zamieszkania powoda nie było bezpośredniego połączenia do S., tak aby mógł się stawić się punktualnie w pracy. Powód ponadto podniósł, iż skierowanie go do pracy w S. jest delegowaniem służbowym do zajęć poza siedzibą urzędu.

Pismem z dnia 24 marca 2014 r. pozwany odmówił uznania stanowiska powoda w zakresie kwestii oddelegowania go do pracy w S., w szczególności nie podzielił stanowiska powoda, iż czynność pozwanego stanowi w rzeczywistości oddelegowanie go do pracy do innej miejscowości na tym samym stanowisku.

Pismem z dnia 30 lipca 2014r. powód wezwał pracodawcę do zapłaty 1630,72 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do Terenowej Paszportowego w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. i 735 zł tytułem diet.

Pozwana odmówiła, uznając roszczenie za całkowicie bezzasadne.

dowód : pismo powoda z 19.03.2014r. (k.11-12), odpowiedź pozwanego z 24.03.2014r. (k.13-14), przedsądowe wezwanie do zapłaty z 30.07.2014r. k.18, odpowiedź pozwanego z 31.07.2014r. (k.19), zeznania powoda k. (134-135 w zw. z k 111-112);

W dniu 30 lipca 2014 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zachowaniem okresu wypowiedzenia. Stosunek pracy ustał z dniem 31 października 2014 r.

dowód : oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z 30.07.2014r. (k.9) zeznania powoda (k.134-135);

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków: E. H. (1) i A. K. oraz zeznań powoda, a także dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy oraz aktach osobowych powoda.

Dowodom w postaci dokumentów Sąd dał wiarę w całości. Ich autentyczność, prawdziwość i wartość dowodowa nie budziły wątpliwości Sądu, bowiem dokumenty te sporządzone zostały przez właściwe osoby, w granicach ich kompetencji i w przewidzianej przepisami formie, które korzystają z domniemań z art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości ani autentyczności, a i Sąd nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu.

Zeznaniom świadków E. H. (1) i A. K. Sąd dał wiarę w całości. Zeznania świadków korespondowały z przesłuchaniem powoda i dokumentami w aktach osobowych powoda. Świadkowie opisali sposób funkcjonowania placówki w S., obsługiwanie jej na stałe przez jednego pracownika, a w okresach zwiększonego zapotrzebowania przez delegowanych pracowników z Urzędu Wojewódzkiego z P.. Świadek E. H. (1) zeznała, że w 2014 roku w TPP w S. pracowała jedna osoba na stałe. W drugim i trzecim kwartale 2014 roku pracownik z P. jeździł codziennie do S., a w pierwszym i czwartym kwartale 2014 roku jeździli tylko dorywczo jak była taka potrzeba jak np. jak jedyny pracownik w S. był chory lub był na urlopie. Osoby, którym powierzano zadania w S. to były doświadczone osoby, które zajmowały stanowiska obsługi klienta tak jak powód. Świadek zeznała, że były sytuacje, że pracownicy z P. jeździli do S. na zasadzie powierzenia im tam pracy oraz na zasadzie delegacji służbowych. Osoby, które w pierwszym i czwartym kwartale miały powierzone obowiązki w TPP w S. jeździły tylko sporadycznie, w ramach powierzenia obowiązków. Potwierdziła, że osoby, które pracowały w S. dostawały dodatek zadaniowy. Z kolei świadek A. K. zeznał, że Dyrektor generalny (...) Urzędu Wojewódzkiego podjął decyzję, że co kwartał będzie wyznaczony pracownik z oddziału w P., który będzie, jeśli zajdzie taka potrzeba, świadczył pracę w Terenowym Punkcie Paszportowym w S.. Zeznał, że oddelegowanie pracowników zaczęło się w 2013 roku i trwało do lutego 2016 roku. W Terenowym Punkcie Paszportowym w S. pracownicy delegowani jak i przeniesieni wykonywali to samo co w P. tj. przyjmowali wnioski, pobierali odciski palca, wydawali paszporty.

Zeznaniom powoda Sąd dał wiarę w całości albowiem były jasne, logiczne i przekonujące oraz spójne z zeznaniami świadków E. H. (1) i A. K.. Powód opisał okoliczności przeniesienia do pracy w S., oraz fakt że pozwana nie wypłacała mu z tego tytułu diet oraz nie zwracała kosztów dojazdu. Zeznał, że przez zmianę pracy zmienił mu się tryb dnia, a ze względu na okoliczność braku bezpośredniego dojazdu z miejscowości w której mieszka do S. oraz wczesną godzinę rozpoczęcia pracy, najekonomiczniej było dojeżdżać do S. samochodem osobowym. Wskazał również, że nikt go nie pytał czy chce pracować w S., a polecenie pracodawcy w tym zakresie traktował jako wiążące.

Wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie pozwanego Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego.

Sąd oddalił wnioski dowodowe powoda w zakresie wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka J. W., dopuszczenie dowodu z akt osobowych innych pracowników albowiem okoliczności na które zostały zawnioskowane dowody nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

W niniejszej sprawie bezsporna była okoliczność zatrudnienia powoda w (...) Urzędowi Wojewódzkim w P. na stanowisku referenta w grupie stanowisk wspomagających w służbie cywilnej. Pismem z dnia 6 marca 2014 r. pracodawca na podstawie art. 42 § 4 Kp powierzył powodowi wykonywanie pracy na stanowisku starszego referenta w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. Miejscowość S. jest położona niemal 40 km (w jedną stronę) od dotychczasowego miejsca pracy powoda. Powód do pracy dojeżdżał samochodem, ponosząc z tego tytułu koszty przejazdu.

Powód domagał się od pozwanej zwrotu kosztów dojazdu i diet. W ocenie powoda pracodawca w rzeczywistości oddelegował go do pracy na okres 3 miesięcy do pracy poza stałe miejsce pracy, określone w umowie o pracę. Powód przez okres 3 miesięcy wykonywał tę samą rodzajowo pracę, tyle że w Terenowym Punkcie Paszportowym w S.. Powód podniósł, że do stosunku pracy nawiązanego pomiędzy stronami postępowania zastosowanie ma ustawał 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2014 r,, poz. 1111). Stosownie do treści art. 95 ust. 1 ustawy, członkowi korpusu służby cywilnej delegowanemu służbowo do zajęć poza siedzibą urzędu, w którym wykonuje prace, przysługują należności na zasadach określonych w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej, wydanych na podstawie Kodeksu pracy

Pozwana odmówiła zwrotu kosztów przejazdu argumentując, że między stronami nie istniał stosunek pracy wynikający z mianowania, a powód był zatrudniony u pozwanego na umowy o pracę na czas nieokreślony, był zatem pracownikiem a nie urzędnikiem służby cywilnej. Nadto powierzenie powodowi wykonywania pracy w okresie od 1 kwietnia do 30 czerwca 2014r. w nowym Punkcie Paszportowym w S. było uzasadnione i - wbrew twierdzeniom powoda - nie stanowiło podróży służbowej. Powierzenie powodowi pracy w S. było jedynie zmianą miejsca pracy, bez zmiany pozostałych warunków pracy.

Stan faktyczny był zasadniczo między stronami bezsporny. Przedmiotem sporu pomiędzy stronami pozostawała kwestia, czy pozwana prawidłowo skierowała powoda do pracy w Terenowym Punkcie Paszportowym w ramach art. 42§4 kp w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. czy wykonywanie pracy przez powoda w Terenowym Punkcie Paszportowym było w istocie wykonywaniem pracy w ramach delegacji służbowej i czy w związku z tym pozwana jest zobowiązana do zwrotu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania powoda do Terenowej Paszportowego i diet.

Do stosunku pracy nawiązanego między stronami znajduje zastosowanie ustawa z dnia 21 listopada 2008r. o służbie cywilnej ( Dz. U z 2014r. poz.1111). Korpus służby cywilnej tworzą pracownicy zatrudnieni na podstawie umów o pracę oraz urzędnicy, a więc osoby zatrudnione na podstawie mianowania, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o służbie cywilnej.

Powód jak wynika z dokumentów zawartych w aktach osobowych w tym umowy o pracę, zatrudniony był na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, nie był więc urzędnikiem zatrudnionym na podstawie stosunku mianowania, a pracownikiem.

Zgodnie z treścią art. 42. § 1 i 2kp przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. Przy czym § 4 stanowi, iż wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy lub płacy nie jest wymagane w razie powierzenia pracownikowi, w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy, innej pracy niż określona w umowie o pracę na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, jeżeli nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 stycznia 2012 r. stwierdził iż „Wobec braku w ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz.U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) przepisów regulujących zmianę warunków pracy bez zgody pracowników służby cywilnej (art. 3 pkt 1 tej ustawy), zmiany takie powinny być dokonywane na podstawie art. 42 KP (art. 9 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej).” oraz iż „Zawarta w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz.U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) regulacja, wskazująca, iż w sprawach dotyczących stosunku pracy w służbie cywilnej, nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy Kodeksu pracy, wobec braku w powołanej ustawie o służbie cywilnej stosownych przepisów regulujących tryb przeprowadzania zmian warunków pracy w stosunku do pracowników służby cywilnej bez ich zgody, oznacza, że zmiany takie winny być dokonywane z uwzględnieniem regulacji zawartych w Kodeksie pracy, w szczególności zaś w art. 42 tej ustawy oraz na podstawie wymienionego przepisu.” (sygn. akt III PK 47/11).

Powodowi na podstawie art. 42 § 4 Kp powierzono wykonywanie pracy na stanowisku starszego referenta w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. Podkreślić należy, że na podstawie art. 42 § 4 kp przenieść czasowo do innej pracy na okres 3 miesięcy można tylko pracownika-nie urzędnika, jednakże z treści przepisu wprost wynika, że powierzenie takiej pracy uwarunkowane jest uzasadnionymi potrzebami pracodawcy, a powierzona praca musi być pracą inną niż wykonywał dotychczas pracownik.

Przepis art. 42 § 4 kp dotyczy obowiązków pracowniczych, a nie wypowiedzenia zmieniającego. Zobowiązuje on pracownika przez 3 miesiące w roku kalendarzowym do wykonywania pracy innego rodzaju niż określony w umowie pod trzema warunkami:

a) musi być to uzasadnione potrzebami pracodawcy (przykładowo w wyroku z dnia 13 października 1999 r., I PKN 293/99, OSNAPiUS 2001, nr 4, poz. 113, SN wskazał, że pojęcie tych potrzeb nie obejmuje zmiany zakresu obowiązków pracownika z powodu stanu zdrowia);

b) nie może powodować obniżenia wynagrodzenia;

c) polecona do wykonywania praca musi odpowiadać kwalifikacjom pracownika (a więc nie może przekraczać jego kwalifikacji, ale jednocześnie powinny one znaleźć odpowiednie wykorzystanie przy wykonywanej pracy). ( K. Jaśkowski. E. Maniewska Komentarz zaktualizowany Lex/el 2017).

Tymczasem powód, jak wykazało postępowanie dowodowe, w szczególności nie kwestionowane przez stronę pozwaną zeznania świadków E. H. (1) i A. K. oraz powoda, wykazało, że powód w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. wykonywał taką samą pracę jak w Urzędzie Wojewódzkim w P.. Świadkowie zeznali, że w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. pracownicy delegowani jak i przeniesieni wykonywali to samo co w P. tj. przyjmowali wnioski, pobierali odciski palca, wydawali paszporty. Nadto świadkowie opisali sposób funkcjonowania placówki w S., w szczególności fakt, że w drugim i trzecim kwartale 2014 roku pracownik z P. jeździł codziennie do S., a w pierwszym i czwartym kwartale 2014 roku jeździli tylko dorywczo jak była taka potrzeba jak np. jak jedyny pracownik w S. był chory lub był na urlopie. Świadkowie podali, że osoby, którym powierzano zadania w S. to były doświadczone osoby, które zajmowały stanowiska obsługi klienta tak jak powód.

W ocenie Sądu pozwany zatem nieprawidłowo powierzył powodowi w trybie art. 42§4 kp wykonywanie pracy w Terenowym Punkcie Paszportowym albowiem na co wskazano wyżej w ramach art. 42§4 kp można powierzyć pracownikowi tylko inną pracę a nie taką sama jaką wykonuje. Przepis art. 42 § 4 kp, który zakłada powierzenie na czas określony pracownikowi wykonywania innej pracy a nie jak chce pozwany tej samej pracy w innym miejscu. Pozwany jeżeli chciał zmienić miejsce pracy powoda mógł to zrobić w ramach wypowiedzenia zmieniającego winien wtedy zastosować art.42 § 1 i 2 kp, zgodnie z którym przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Nie budzi wątpliwości Sądu, iż zmiana miejsca pracy stanowi istotną zmianę warunków pracy i wymaga wypowiedzenia zmieniającego. W tej sytuacji należy podzielić stanowisko powoda, iż de facto nastąpiło delegowanie powoda w ramach umowy o pracę do wykonywanie pracy poza miejsce wykonywania stałej pracy tj. poza siedzibą urzędu.

Jak wynika z art. art. 95 ust 1 cyt. ustawy z dnia 21 listopada 2008r. o służbie cywilnej członkowi korpusu służby cywilnej delegowanemu służbowo do zajęć poza siedzibą urzędu, w którym wykonuje pracę, przysługują należności na zasadach określonych w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej, wydanych na podstawie Kodeksu pracy.

Jak przyjmuje się w piśmiennictwie, komentowany artykuł :„dotyczy dwóch instytucji prawnych, tj. d elegacji służbowych oraz przeniesienia urzędnika służby cywilnej do innego urzędu, przy czym w obydwu przypadkach kwestie szczegółowe są uregulowane w aktach wykonawczych. W przypadku podróży służbowych jest to akt wykonawczy do kodeksu pracy, a konkretnie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, które zastąpiło obowiązujące ponad 10 lat rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.: w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju 934. Natomiast w przypadku przeniesienia urzędnika do innego urzędu aktem tym jest rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 czerwca 2009 r. w sprawie świadczeń przysługujących urzędnikowi służby cywilnej przeniesionemu do pracy w innej miejscowości wydane na podstawie ust. 5 komentowanego artykułu.

W przypadku podróży służbowej, a więc jak mówi o tym ust. 1 komentowanego artykułu, delegowania służbowego do zajęć poza siedzibę urzędu, fundamentalne jest wyjaśnienie pojęcia "miejsce wykonywania stałej pracy", które jest określone w sposób wyraźny - jest nim siedziba urzędu. Tak więc każdy wyjazd do innej miejscowości niż siedziba urzędu daje podstawę do przyznania należności wynikających z cytowanego wyżej rozporządzenia. Na marginesie należy wskazać, że kwestia ustalania świadczeń należnych pracownikom z tytułu podróży służbowych była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 4 października 2005 r., K 36/03 , orzekł, że art. 77 5 § 2-4 k.p. (który stanowi podstawę prawną dla wydania omawianego rozporządzenia) jest zgodny z art. 2 , 24 i 32 Konstytucji RP oraz nie jest niezgodny z art. 36 Konstytucji RP.

Jeżeli chodzi o świadczenia przysługujące członkom korpusu służby cywilnej delegowanym poza siedzibę urzędu, to § 2 rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej zalicza do nich: diety krajowe i zagraniczne w określonej w nim wysokości oraz zwrot kosztów: a) przejazdów, b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej, c) noclegów, d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.” („Prawo urzędnicze. Komentarz” Autorzy: Baran K.W. (red.), Ćwiertniak B.M., Dubowik A., Duraj T., Góral Z., Książek D., Perdeus W., Pisarczyk Ł.M., Płażek S., Stelina J., Tomaszewska M., Ura E., Walczak K., Wujczyk M.)

W przypadku podróży służbowej, a więc jak mówi o tym art. 95ust. 1 cyt. ustawy delegowania służbowego do zajęć poza siedzibę urzędu, fundamentalne jest wyjaśnienie pojęcia "miejsce wykonywania stałej pracy", które jest określone w sposób wyraźny - jest nim siedziba urzędu. Tak więc każdy wyjazd do innej miejscowości niż siedziba urzędu daje podstawę do przyznania należności wynikających z cytowanego wyżej rozporządzenia ( tak Prawo Urzędnicze Komentarz Baran K.W red. Lex 2014).

Skoro powód jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego w okresie skierowania do pracy w Terenowym Punkcie Paszportowym w S. wykonywał pracę poza miejscem wykonywania stałej pracy to przysługują mu zgodnie z art. 95 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej należności na zasadach określonych w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej, wydanych na podstawie Kodeksu pracy. Zauważyć w tym miejscu należy, że siedzibą (...) Urzędu Wojewódzkiego jest P., a stałym miejscem wykonywania pracy przez powoda był Oddział Paszportowy położony w P. przy placu (...). Powód codziennie pokonywał odległość 52km samochodem osobowym. Podróż z miejsca zamieszkania do S. i z powrotem łącznie z czasem pracy 8 godzin zajmowała powodowi dziennie 9 godzin.

W myśl art. 77 5 § 1kp pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zgodnie z § 2 rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r.w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej ( Dz U z 2013r. poz 167) Z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1) diety;

2) zwrot kosztów:

a) przejazdów,

b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej,

c) noclegów,

d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W § 4 rozporządzenia wskazano, iż w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).

W myśl § 7. 1 rozporządzenia dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży.

2. Należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego w następujący sposób:

1) jeżeli podróż trwa nie dłużej niż dobę i wynosi:

a) mniej niż 8 godzin - dieta nie przysługuje,

b) od 8 do 12 godzin - przysługuje 50% diety,

c) ponad 12 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości;

2) jeżeli podróż trwa dłużej niż dobę, za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, a za niepełną, ale rozpoczętą dobę:

a) do 8 godzin - przysługuje 50% diety,

b) ponad 8 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości.

§ 5 ust 1 rozporządzenia stanowi, iż pracownik dokonuje rozliczenia kosztów podróży krajowej lub podróży zagranicznej nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia tej podróży.

Zgodnie z §2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy ( Dz.U.2002.27.271) koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż:

1) dla samochodu osobowego:

a) o pojemności skokowej silnika do 900 cm 3 - 0,5214 zł,

b) o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm 3 - 0,8358 zł,

2) dla motocykla - 0,2302 zł,

3) dla motoroweru - 0,1382 zł.

Zatem powodowi jako członkowi korpusu służby cywilnej będącemu pracownikiem zgodnie z art.95 ust. 1 o służbie cywilnej przysługują należności na zasadach określonych w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej, wydanych na podstawie Kodeksu pracy. Wysokość należności związanych z delegowaniem służbowym do zajęć poza siedzibą urzędu w którym wykonywał pracę została obliczona przez powoda zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie stawkami diety i stawki za przejechany kilometr.

Mając powyższe na uwadze – na podstawie art. 95 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej w zw. z uregulowaniami zawartymi w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej, wydanych na podstawie Kodeksu pracy– Sąd uwzględnił roszczenie powoda zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2864,54zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty o czym orzekł jak w punkcie 1 wyroku. O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o treść art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p., zgodnie ze zgłoszonym żądaniem, licząc je od dnia wniesienia pozwu albowiem dzień wniesienia pozwu był z całą pewnością dniem po dniu wymagalności roszczenia o diety i zwrot kosztów przejazdu biorąc pod uwagę, iż pozew złożono 25 listopada 2015r. a podróż służbowa miała miejsce w okresie od 1 kwietnia 2014r. do 30 czerwca 2014r. a pracodawca powinien wypłacić koszty związane z podróżą najpóźniej 14 dni od zakończenia podróży.

W punkcie 2 wyroku Sąd na podstawie art. 477 2 § 1 k.p.c nadał wyrokowi w pkt. 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2864,54 złotych.

Wobec cofnięcia przez powoda roszczenia w zakresie częściowego żądania odsetek Sąd w punkcie 3 wyroku umorzył postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 203§1 i 4 kpc w zw. z art. 469 kpc .

O kosztach procesu Sad orzekł mając na uwadze art. 98 § 1 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Ponieważ powód wygrał proces pozwana winna uiścić na jego rzecz koszty zastępstwa procesowego. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił zgodnie z § 6 pkt 3 w związku z § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) i na tej podstawie zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 4 wyroku.

O opłacie sądowej Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r. poz.1025 tekst jednolity z późn. zm.) oraz stosowanego odpowiednio art. 98 kpc. Powód jako pracownik był z mocy prawa zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach), natomiast powództwo zostało w części uwzględnione. Wymiar opłaty Sąd ustalił w oparciu o treść art. 13 powołanej ustawy o kosztach sądowych, który stanowi, iż opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 100.000 złotych . Wymiar opłaty Sąd ustalił w oparciu o treść art. 13 powołanej ustawy o kosztach sądowych. Łącznie koszty sądowe wyniosły 143 zł ( 2864,54 zł x 5 % ).W związku z powyższym Sąd nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Poznań - Grunwald i Jeżyce w Poznaniu opłatę od pozwu w kwocie 143,00zł tytułem opłaty od pozwu od której powód był zwolniony o czym orzekł jak w pkt 5 wyroku.

SSR Anna Kowalska