Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2017r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Ewy Sypniewskiej - Sojki Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2017r.

sprawy P. K.

oskarżonego z art.178a§4k.k. w zw. z art.64§1k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 19 kwietnia 2017r. sygn. akt II K 178/17

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że datę przypisanego oskarżonemu w punkcie IV czynu ustala na dzień 18 sierpnia 2016r.

II.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. B. B. kwotę 619,92zł (w tym VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

IV.  Zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Agata Wilczewska

Sygn. akt: II Ka 215/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Koninie, sygn. akt II K 178/17, oskarżonego P. K. uznał za winnego tego, że w dniu 28 czerwca 2016 r. o godzinie 07:50 w K. na ul. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości – 1,08 mg/dm ³ zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny, tj. samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...), będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości przez Sąd Rejonowy w Koninie
w sprawie o sygn. akt II K 1505/12 za ciąg dwóch przestępstw z art. 178a § 4 k.k. wyrokiem z dnia 4 grudnia 2012 r. oraz w sprawie o sygn. akt II K 1582/12 za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. wyrokiem z dnia 15 stycznia 2013 r., a nadto kierował w stanie nietrzeźwości w/w pojazdem w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 29 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 40/13 na okres 10 (dziesięciu) lat, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym wydanym w sprawie
o sygn. akt II K 40/13, którą odbył w okresie od 25 lutego 2014 r. do 15 kwietnia 2015 r. kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony, tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 4 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny
w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Penitencjarnej świadczenie pieniężne
w wysokości 20.000 zł.

Nadto, tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy oskarżonego P. K. uznał za winnego tego, że w dniu 28 sierpnia 2016 r. o godz. 20:00 w K. na
ul. (...), kierując samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...), nie stosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem łącznym z dnia 29 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 40/13 na okres 10 lat, tj. popełnienia przestępstwa z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył orzeczone wobec P. K. kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony P. K.. Orzeczeniu zarzucił obrazę prawa materialnego – art. 11 k.k. i art. 91 k.k. oraz niewspółmierną surowość orzeczonej kary (treść uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego oraz złożonych wyjaśnień na rozprawie odwoławczej wskazuje jednak, że oskarżonemu chodziło w istocie o naruszenie przez Sąd art. 12 k.k. nie zaś art. 11 k.k.).

Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie kary 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności wraz z poddaniem się leczeniu odwykowemu w warunkach wolnościowych oraz obniżenie świadczenia pieniężnego do kwoty 10.000 zł.

Apelację wniesioną przez obrońcę oskarżonego (k. 159-161) Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 22 września 2017 r. pozostawił bez rozpoznania albowiem została ona przyjęta i przekazana do rozpoznania pomimo, iż obrońca złożył ją po upływie ustawowego terminu (k. 179v). Obrońca oskarżonego nie zaskarżył w/w orzeczenia.

Na rozprawie odwoławczej w dniu 13 października 2017 r. obrońca poparł apelację P. K., a jednocześnie wniósł o przyjęcie, że czyny oskarżonego nie zostały popełnione w zbiegu realnym lecz w ciągłości przestępstw. Wniósł także o obniżenie świadczenia pieniężnego do kwoty 10.000 zł oraz zasądzenie kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu oświadczając iż nie zostały one zapłacone w żadnej części (k. 183).

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego P. K. okazała się bezzasadna aczkolwiek w wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej zachodziła konieczność zmiany zaskarżonego wyroku.

Przed ustosunkowaniem się do apelacji wniesionej w niniejszej sprawie należy zauważyć, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k.
i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd I instancji zastosował także właściwą kwalifikację prawną i należycie ją uzasadnił.

Wątpliwości Sądu odwoławczego wzbudziło jedynie ustalenie Sądu Rejonowego, iż czynu opisanego w pkt. IV wyroku oskarżony dopuścił się w dniu 28 sierpnia 2016 r., podczas gdy z akt sprawy jednoznacznie wynikało, iż postępowanie dotyczyło czynu popełnionego w dniu 18.08.16r. (notatka urzędowa (k. 69-69v), zeznania B. G. (k. 70-71) oraz E. G. (k. 73-74). Dlatego Sąd z urzędu dokonał stosownej korekty w tym zakresie.

Niesłuszny okazał się postawiony przez oskarżonego zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 12 k.k. Zgodnie z tym przepisem dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uznaje się za „jeden czyn zabroniony”. Ustawodawca przesądził w ten sposób, że przy spełnieniu pewnych warunków wiele zachowań stanowi jedno przestępstwo określone w części szczególnej kodeksu karnego.

Do ustawowych kryteriów określających czyn ciągły należy przede wszystkim przesłanka podmiotowa (subiektywna) w postaci „z góry przyjętego zamiaru”, przy czym chodzi o ten sam, a nie taki sam zamiar. Nie spełnia kryteriów czynu ciągłego przypadek, w którym poszczególne zachowania sprawcy nie zostały objęte jednym,
z góry powziętym zamiarem, lecz zostały dokonane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego zachowania, lecz nieistniejącym z góry,
a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania. Podobnie nie stanowi wypełnienia przesłanki podmiotowej, określonej w art. 12 k.k., sytuacja, gdy sprawca dopuszcza się kilku lub kilkunastu zachowań z odnawiającym się w odniesieniu do każdego z nich zamiarem. Do przesłanek przedmiotowych należą natomiast „krótkie odstępy czasu” oraz tożsamość pokrzywdzonego, jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste.

W przedmiotowej sprawie nie została spełniona już pierwsza z w/w przesłanek. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że oskarżony najpóźniej w dniu 28 czerwca 2016 r. prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości, w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów, obejmował swoim zamiarem także jego późniejsze zachowanie z dnia 18 sierpnia 2016 r. (również polegające na kierowaniu samochodem, w okresie obowiązywania zakazu). Przeciwko takiemu ustaleniu przemawia odległość czasowa pomiędzy zrachowaniami P. K. (co również nie uzasadniało kwalifikacji z art.11§2k.k.), towarzyszące im różne okoliczności (prowadzenie innych pojazdów w innych miejscach) ale przede wszystkim sam charakter zachowania oskarżonego, polegający na kierowaniu pojazdem, którego przecież nie planuje się z niemal dwumiesięcznym wyprzedzeniem. Co istotne, składając wyjaśnienia na rozprawie odwoławczej w dniu 22 września 2017 r. wskazał, że w momencie popełnienia obu przestępstw jego wola i myśli były podobne (k. 179v). Także to stwierdzenie P. K. wskazuje, że można
w mówić co najwyżej o takim samym zamiarze towarzyszącym jego zachowaniom nie zaś o tym samym zamiarze. To pozostaje zaś niewystarczające w świetle przesłanek zawartych w art. 12 k.k. Znamienne, że oskarżony opisując swój stan z chwili popełniania drugiego z czynów wskazał, że był wtedy w ciągu alkoholowym
i pozostawał na kacu. Nie był więc „do końca świadomy, że popełnia przestępstwo” (k. 179v). Nie sposób zatem przyjąć by realizował on wówczas wcześniej powzięty zamiar. Jednocześnie okoliczność ta nie zwalnia go od odpowiedzialności karnej, a to z uwagi na treść art. 31 § 3 k.k. We wniesionej apelacji skarżący nie przedstawił żadnych innych okoliczności, które nakazywałby dokonanie odmiennych ustaleń. Reasumując, Sąd Rejonowy zasadnie zachowania oskarżonego uznał za dwa odrębne czyny zabronione.

Rozważając apelację oskarżonego P. K. stwierdzić należy, że
w żadnym razie wymierzonych temu oskarżonemu kar jednostkowych pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowe.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą, która powodowałaby, iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną, z uwagi na jej łagodność lub surowość.

Przede wszystkim podkreślić należy, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił, zarówno stopień winy P. K., jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynów – uzasadnienie Sądu Rejonowego jest w tym przedmiocie wyczerpujące (s. 5-7). Sąd wziął przy tym pod uwagę nie tylko okoliczności obciążające oskarżonego ale i łagodzące takie jak przyznanie się do winy. Słusznie jednak zauważył, że fakt ten nie mógł mieć decydującego znaczenia dla określania wymiaru kar skoro okoliczność ta wynikała z innych dowodów, a nadto oskarżony został zatrzymany na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa opisanego w pkt. I wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje jednocześnie, że w sprawie występuje znacząca przewaga okoliczności obciążających. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę choćby na wysokie stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego, fakt wcześniejszego notowania w ewidencji kierowców naruszających przepisy kodeksu drogowego oraz popełnienie przestępstw w okresie próby wyznaczonym w związku z warunkowym przedterminowym zwolnieniem w sprawie II K 40/13 Sądu Rejonowego w Koninie. Szczególną uwagę zwraca jednak dotychczasowa karalność oskarżonego, który tylko za popełnienie przestępstwa prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości był karany już sześciokrotnie (sprawy SR w Koninie o sygn.: (...) 248/02, VII K 63/07, II K 1505/12, II K 1582/12, II K 829/16, II K !341/14). Ostatnie dwa z w/w skazań zapadły przy tym w okresie próby wyznaczonym w związku z warunkowym przedterminowym zwolnieniem. Kolejny więc raz oskarżony po otrzymaniu szansy na zmianę dotychczasowego zachowania szansy tej nie wykorzystał. Z tego też powodu P. K. uznać należy za sprawcę niepoprawnego, którego nie wdrożyły do przestrzegania porządku prawnego ani wolnościowe środki oddziaływania ani też kary izolacyjne orzekane w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Sąd odwoławczy dostrzega okoliczność, że oskarżony cierpi na chorobę alkoholową. Nie podejmuje on jednak żadnych wymiernych starań mających na celu realną walkę z uzależnieniem od alkoholu. Jego zapewnienia poprawy nie znajdują pokrycia w dotychczas prezentowanej postawie, zwłaszcza zaś w czasie pozostawania poza zakładem karnym. Nadto, P. K. nie zdaje sobie sprawy jak dużym zagrożeniem dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu jest prowadzenie samochodem w stanie nietrzeźwości lub też bagatelizuje to zagrożenie.

Oskarżony nie przestrzega także orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, okazując także w ten sposób lekceważący stosunek do wydanych wyroków. W takiej sytuacji uznać należy, że tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może w sposób odpowiedni wpłynąć na jego postawę. Izolacja oskarżonego będzie miała także pozytywny wydźwięk w zakresie prewencji generalnej, gdyż pozwoli na ukształtowanie w społeczeństwie przekonania, iż za popełniane przestępstwa, sprawcy są odpowiednio karani. Biorąc pod uwagę osobę oskarżonego i jego dotychczasową postawę, przyjąć także należy, iż jest to jedyny sposób na zapobieżenie popełnienia przez niego kolejnych przestępstw. Z tych wszystkich powodów kar wymierzonych oskarżonemu za czyny opisane w punktach I i IV wyroku w żadnym razie nie można uznać za rażąco surowe. To samo należy odnieść do orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. Sąd I instancji zastosował przy jej orzeczeniu zasadę asperacji i uzasadnił swoje stanowisko w sposób jasny i logiczny. Jednocześnie zauważyć trzeba, że wymiar orzeczonej kary łącznej przy uwzględnieniu w/w zasady zbliża ją do zasady absorpcji co jest rozstrzygnięciem niewątpliwie dla oskarżonego korzystnym. Nie może być więc mowy o rażącej surowości orzeczonej kary łącznej tym bardziej, że zgodnie z art. 85a k.k. przy jej orzekaniu sąd bierze przede wszystkim cele zapobiegawcze
i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do sprawcy.

Sąd nie znalazł także podstaw do obniżenia wysokości orzeczonego świadczenia pieniężnego do 10.000 zł, o co wnosili oskarżony i jego obrońca. Zważyć bowiem trzeba, że zgodnie z art. 43a § 2 k.k., w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 4 k.k. sąd orzeka świadczenie w wysokości „co najmniej” 10.000 zł. Jest to więc dolna granica orzekanego środka wobec sprawcy przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. Jednocześnie w okolicznościach przedmiotowej sprawy szczegółowo opisanych w uzasadnieniu Sądu Rejonowego oraz w niniejszym uzasadnieniu, brak jest podstaw by orzec świadczenie w najniższej wysokości równej dolnej granicy określonej przepisem art. 43a § 2 k.k. Przeciwnie, orzeczenie w/w środka w wysokości równej dwukrotności kwoty minimalnej uznać należy za określenie go w sposób współmierny do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości jego czynu oraz z właściwym uwzględnieniem jego dotychczasowej postawy (art. 53 i 54 k.k. w zw. z art. 56 k.k.).

W sprawie brak było także podstaw do wymierzenia jednej kary pozbawienia wolności w oparciu o art. 91 § 1 k.k. regulujący ciąg przestępstw. Zgodnie
z aktualnym brzemieniem w/w przepisu (obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r.
i nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r., Dz. U. z 2015 r., poz. 396), jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Z uwagi na powyższe wskazać więc trzeba, że jednym z warunków koniecznych przyjęcia ciągu przestępstw jest tożsamość przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary dla każdego
z przestępstw co do których rozważa się zastosowanie instytucji z art. 91 k.k. Co istotne, nie chodzi tutaj o warunek identycznych granic – dolnej i górnej – ustawowego zagrożenia w odniesieniu do każdego z przestępstw, lecz o przesłankę identyczności przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary. Oznacza to, że na gruncie znowelizowanego art. 91 § 1 k.k. podstawą wymiaru kary w przypadku każdego przestępstwa składającego się na ciąg przestępstw musi być jeden i ten sam przepis. To zaś przesądza, że nie chodzi tutaj wyłącznie o warunek odnoszący się do podstawy wymiaru kary za składające się na ciąg przestępstwa, lecz także o wskazanie ustawodawcy, że przepis stanowiący podstawę wymiaru musi stanowić również element podstawy kwalifikacji prawnej w odniesieniu do każdego przestępstwa spiętego klamrą ciągłości (Piotr Kardas w: Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 53-116, WK 2016, komentarz do art. 91 k.k., teza 24). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba, że podstawą skazania i wymiaru kary odnośnie czynu z pkt. I wyroku jest art. 178a § 4 k.k. zaś z pkt. IV wyroku – art. 244 k.k. Z uwagi więc iż w/w podstawy prawne skazania i orzekania kar pozostają rożne (odmiennie też określają dolną i górną granicę zagrożenia) brak było podstaw do przyjęcia, że czyny oskarżonego stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k.

Skarżący wniósł również o zastosowanie względem jego osoby warunkowego zawieszenia wymierzonej kary. Wskazać więc trzeba, że zgodnie z art. 69 § 1 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej
w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Przepis § 4 art. 69 k.k. wprowadza dalsze rygory dla sprawcy występku o charakterze chuligańskim oraz sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 ustalając, że sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Oznacza to, że aby zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności wobec sprawcy przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. muszą być spełnione przesłanki z art. 69 § 1 k.k. – między innymi wymóg uprzedniej niekaralności na karę pozbawienia wolności oraz orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku, a nadto trzeba stwierdzić, iż zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadniałby warunkowe zawieszenie wykonania kary,
o którym mowa w art. 69 § 4 k.k.

Wobec oskarżonego P. K. orzeczono karę pozbawienia wolności istotnie przekraczającą granicę określoną w art. 69 § 1 k.k., a nadto był on uprzednio wielokrotnie skazywany na kary pozbawienia wolności, co wynika z danych o jego karalności. Już ten fakt zamknął drogę Sądowi Rejonowemu w niniejszej sprawie do zastosowania dobrodziejstwa art. 69 § 1 k.k. Nie było zatem potrzeby rozważania, czy zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, o którym mowa w art. 69 § 4 k.k., skoro w sytuacji oskarżonego nie zostały spełnione podstawowe przesłanki warunkujące możliwość warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł
w oparciu art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k. Miał przy tym na uwadze wysokość orzeczonego od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Penitencjarnej świadczenia pieniężnego, rodzaj i wymiar orzeczonej kary łącznej oraz sytuację materialną P. K..

Nadto Sąd Okręgowy na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 4 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1715) zasądził na rzecz r. pr. B. B. kwotę 619,92 zł (w tym VAT) tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Agata Wilczewska