Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy w K.

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 r.

sprawy R. C.

przeciwko Starostwu Powiatowemu w K.

o przywrócenie do pracy

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 18/17

UZASADNIENIE

Powód R. C. wniósł pozew o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach.

W uzasadnieniu pozwu podał, że strony łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony.

31 maja 2016r. pozwany wypowiedział powodowi umowę o pracę. W wyniku wniesionego odwołania Sąd Rejonowy w Kętrzynie wyrokiem z dnia 27 stycznia 2017r. przywrócił powoda do pracy. Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 19 czerwca 2017r. oddalił apelację pozwanego od powyższego wyroku.

W dniu 20 czerwca 2017r. powód zgłosił gotowość do pracy informując jednocześnie pozwanego, że przebywa na zasiłku rehabilitacyjnym do dnia 22 sierpnia 2017r. W dniu 23 czerwca 2017r. powód został poinformowany, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu bez wypowiedzenia na podstawie art. 53§1 pkt 1 lit. b kp, ze względu na przekroczenie łącznego okresu pobierania zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego.

W ocenie powoda okres od 1 września 2016r. do 20 czerwca 2017r. jako okres nieświadczenia pracy, nie jest okresem zatrudnienia, ani okresem uznawanym za okres zatrudnienia (jedynie podlega wliczeniu do okresu zatrudnienia), a zatem okres o jakim mowa w art. 53§1 pkt 1 lit. b kp nie może być liczony w okresie pozostawania powoda bez pracy.

Terminy określone w tym przepisie biegną od momentu zgłoszenia przez powoda gotowości do pracy. W związku z powyższym rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa.

Pozwany – Starostwo Powiatowe w K. w odpowiedzi na pozew wnosiło o jego oddalenie i zarzuciło, że zgodnie z art. 51§ 1 kp jakkolwiek pracownik nie pozostaje w tym czasie w zatrudnieniu, a zatem nie ma pracowniczego statusu prawnego, to powyższy okres ustawodawca nakazuje traktować na równi z okresem zatrudnienia. W związku z powyższym dopuszczalne jest uwzględnienie okresu nieprzekraczalnej niezdolności do pracy pracownika, przypadającego przed datą przywrócenia do pracy.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2017r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie przywrócił powoda do pracy na dotychczas zajmowane stanowisko pracy z dotychczasowym wynagrodzeniem. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 19 czerwca 2017r. oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 27 stycznia 2017r. (d. wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie i Sądu Okręgowego w Olsztynie k. 206, 251 akt IV P 21/16).

Od 1 września 2016r. do 23 lutego 2017r. powód pobierał zasiłek chorobowy, a od 24 lutego 2017r. do dnia 22 sierpnia 2017r. powodowi przyznano świadczenie rehabilitacyjne (d. pismo ZUS z k. 31).

20 czerwca 2017r. powód zgłosił gotowość świadczenia pracy informując, że do dnia 22 sierpnia 2017r. przebywa na świadczeniu rehabilitacyjnym. 23 czerwca 2017r. pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia bez winy pracownika na podstawie art. 53§1 pkt 1 lit. b kp. Jako przyczynę wskazał niezdolność powoda do pracy trwającą dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego w okresie świadczenia rehabilitacyjnego przez prawie trzy miesiące (d. akta osobowe powoda).

4 lipca 2017r. powód złożył do Urzędu Miasta w K. podanie o zatrudnienie na stanowisko ds. wojskowych, obrony cywilnej, zarządzania kryzysowego, (...) na czas niezdolności pracownika. 5 listopada 2017r. lekarz medycyny pracy wydał zaświadczenie, że powód zdolny jest do pracy na tym stanowisku. 10 lipca 2017r. pomiędzy powodem a Urzędem Miasta w K. została zawarta umowa o pracę na czas określony – zastępstwo nieobecnego pracownika (d. akta osobowe powoda dotyczące zatrudnienia w Urzędzie Miasta w K.).

7 lipca 2017r powód poinformował Zakład Ubezpieczeń Społecznych, że w dniu 10 lipca 2017r. podejmie pracę w Urzędzie Miasta w K. (d. pismo powoda z 5 lipca 2017r. k. 32).

W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych od 1 lipca 2017r. zaprzestał wypłaty powodowi świadczenia rehabilitacyjnego (d. pismo ZUS k. 31).

Stan faktyczny sprawy Sad ustalił na podstawie akt osobowych powoda, akta powoda z Urzędu Miasta w K., pisma Zakładu Ubezpieczeń Społecznych k. 31, pisma powoda do ZUS k. 32, wyroku SR w Kętrzynie i SO w Olsztynie k. 206, 251 akt IV P 21/16).

Stan faktyczny sprawy jest bezsporny i nie był przez strony kwestionowany.

W ocenie Sądu roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 57§4 kp pracodawca może odmówić ponownego zatrudnienia pracownika jeżeli w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy nie zgłosił on gotowości do pracy, chyba, że przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika. Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy wlicza się do okresu zatrudnienia okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie. Okres pozostawania bez pracy, za który nie przyznano wynagrodzenia, nie uważa się za przerwę w zatrudnieniu, pociągających za sobą utratę uprawnień uzależnionych od nieprzerwanego zatrudnienia. Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc (art. 57§1kp).

Termin dotyczący zgłoszenia gotowości do pracy biegnie bez względu na to, czy pracownik jest zdolny do pracy, czy niezdolny do jej podjęcia z uwagi na chorobę. Stosunek pracy po wyroku przywracającym do pracy ulega reaktywacji wówczas, gdy pracownik w zakreślonym ustawom terminie zgłosił gotowość do niezwłocznego podjęcia pracy bez względu na to czy faktycznie może podjąć pracę ze względu na stan zdrowia.

Niekwestionowaną okolicznością jest, że powód w terminie 7 dni zgłosił gotowość do podjęcia pracy.

Do oceny pozostaje natomiast czy pozwany rozwiązując z powodem umowę o pracę w trybie art. 53§1 pkt 1 lit. b kp mógł zaliczyć okres pobierania zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego przed datą przywrócenia powoda do pracy tj. przed 19 czerwca 2017r.

W ocenie Sądu stanowisko pozwanego jest prawidłowe i nie narusza przepisu art. 53§1 pkt 1 lit. b kp.

Sąd podziela w tym zakresie stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 23 listopada 2004r w sprawie I PK 67/04. Sąd Najwyższy w przywołanym wyroku wyraził pogląd, że pracodawca z pracownikiem niezdolnym do wykonania umówionej pracy, który został przywrócony do niej prawomocnym orzeczeniem sądowym może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53§1 pkt 1 lit. b kp z uwzględnieniem okresu niezdolności do pracy przypadającego przed datą przywrócenia do pracy.

W świetle rozważań Sądu Najwyższego szczególnego znaczenia nabiera prawna kwalifikacja okresu „przerwy w pracy”, pomiędzy jego bezprawnym ustaniem a restytucją.

Zgodnie z art. 51§1 kp, na podstawie art. 57§4 kp, pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, wlicza się do okresu zatrudnienia okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie. Okresu pozostawania bez pracy, za który nie przyznano wynagrodzenia, nie uważa się jednak za przerwę w zatrudnieniu, pociągającą za sobą utratę uprawnień uzależnionych od nieprzerwanego zatrudnienia. Zawarta w tejże dyspozycji wzmianka o „wliczeniu do okresu zatrudnienia”, jak również o „braku przerwy w zatrudnieniu”, oznacza, że jakkolwiek pracownik w tym okresie nie pozostawał w zatrudnieniu, a zatem nie miał pracowniczego statusu prawnego, to jednak powyższy okres ustawodawca nakazuje traktować na równi z okresem zatrudnienia. Jeżeli zatem pracownik nabył w tym okresie prawo do jakichkolwiek świadczeń, to nie może zostać ich pozbawiony wyłącznie z tego powodu, że wówczas stosunek pracy formalnie nie istniał. Mamy tu zatem do czynienia z osobliwym określeniem skutków przywrócenia do pracy, wyrażającym się w przyjęciu prawnej fikcji zatrudnienia, które oparte na obligacyjnym stosunku pracy, prowadzi do uznania synalagmatyczności wynikających z niego uprawnień. W świetle tak rozumianego normatywnego sensu art. 51 § 1 kp, dozwolone jest przy obliczeniu długości okresu niezdolności do pracy uzasadniającej niezwłoczne rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b kp uwzględnienie okresu nieprzerwanej niezdolności do pracy, przypadającego przed datą przywrócenia do pracy.

Powyższa wykładnia znajduje dodatkowe wsparcie w treści art. 51§2 kp, który kwestię wspomnianej fikcyjności zatrudnienia reguluje odmiennie. Stanowi on bowiem, że pracownikowi, któremu przyznano odszkodowanie, a zatem nieprzywróconemu do pracy, wlicza się do okresu zatrudnienia włącznie okres pozostawania bez pracy, za który przyznano odszkodowanie.

Również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 maja 2009r. w sprawie I PK 223/08 (LEX nr 515 414) wyraził pogląd, że okres zasiłkowy wyrażony w art. 53 §1 pkt 1 lit. b kp obejmuje również okres pobierania zasiłku chorobowego przypadający przed złożeniem pracownika oświadczenia o gotowości niezwłocznego podjęcia pracy.

Sąd podziela tę argumentację i przyjmuje ją jako własną.

Dlatego też mając powyższe okoliczności na względzie Sąd na podstawie art. 56 § 1 kp a contrio orzekł jak w pkt I wyroku.