Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Danuta Jarosz-Czarcińska (spr.)

Sędziowie SSO Hanna Cackowska-Frank

SSO Joanna Janiszewska-Ziołek

Protokolant stażysta Emilia Hamerlińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa D. B.

przeciwko (...) S.A. w G.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanej (...) S.A. w G.

od wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu - IV Wydziału Pracy

z dnia 15 września 2017 r. sygn. akt IV P 50/17

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w G. na rzecz powoda D. B. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Joanna Janiszewska-Ziołek SSO Danuta Jarosz-Czarcińska SSO Hanna Cackowska-Frank

Sygn. akt IV Pa 64/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Grudziądzu wyrokiem z 15 września 2017 r. zasądził od pozwanego (...) S.A. w G. na rzecz powoda D. B. kwotę 11.400,00 zł tytułem odszkodowania; zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego; nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa
-Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 570,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony; wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4083,00 zł.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy wskazał, że powód D. B. od 1989 roku zatrudniony był u pozwanego (...) S.A. w G., ostatnio na stanowisku specjalisty (...). Do obowiązków powoda należało prowadzenie szkoleń, postępowań powypadkowych, a także dokumentacji z tym związanych oraz uczestniczenie w audytach. Wykonywał również na podstawie umów zlecenia czynności na rzecz dwóch spółek zależnych (...) sp. z o. o. oraz (...) Sp. z o. o. w G.. Czynności te powód wykonywał w godzinach pracy u pozwanego, o czym pozwany wiedział.

Z uwagi na planowane odejście w październiku 2017 roku na emeryturę B. P., który zajmował stanowisko specjalisty (...)zajmującego się systemem ISO oraz zagadnieniami z zakresu ochrony środowiska, pozwany podjął decyzję o przekazaniu czynności tego pracownika, innym pracownikom spółki. Początkowo wszystkie czynności miał przejąć P. L., który był specjalistą (...). Jednakże po okresie przyuczania się do nowych obowiązków P. L. z powodów osobistych zrezygnował z przejęcia czynności związanych
z systemem ISO oraz z zakresu ochrony środowiska.

Następnie postanowiono rozdzielić dotychczasowe obowiązki B. P. na innych pracowników. S. W. dyrektor (...)w rozmowie
z powodem poinformował go, iż powód ma przejąć czynności związane z systemem ISO. Nie zaproponował mu podwyższenia wynagrodzenia. Powód nie wyraził zgody na zwiększenie obowiązków.

W dniu 31 stycznia 2017 roku pozwany wręczył powodowi wypowiedzenie warunków umowy o pracę. Wypowiedzenie dotyczyło stanowiska pracy powoda tj. specjalisty (...). Jednocześnie w wypowiedzeniu zaproponowano powodowi nowe stanowisko specjalista
(...).

Po otrzymaniu wypowiedzenia warunków umowy o pracę powód rozpoczął poszukiwanie innej pracy, którą znalazł. Miał ją rozpocząć po odejściu z pozwanej spółki.

W dniu 20 lutego 2017 roku powód złożył pozwanemu pisemne oświadczenie,
w którym stwierdził, iż zaproponowane przez pracodawcę nowe warunki umowy o pracę pozostają w sprzeczności z obowiązującymi przepisami tj. Rozporządzeniem Rady Ministrów z 2 września 1997 roku w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy oraz nie odpowiadają jego kwalifikacjom w zakresie wykonywania obowiązków związanych
z systemem ISO. Z uwagi na powyższe powód we wskazanym piśmie odmówił przyjęcia nowych warunków.

W piśmie z dniu 3 marca 2017 roku pozwany zaproponował powodowi wycofanie wypowiedzenia umowy o pracę z 27 stycznia 2017 roku. W dniu 6 marca 2017 roku powód złożył oświadczenie, iż nie wyraża zgody na cofnięcie wypowiedzenia.

Wynagrodzenie powoda liczone przy uwzględnieniu zasad obwiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wynosiło 4.083,33 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz w aktach osobowych powoda, a także na podstawie zeznań świadków: S. W., P. L. oraz zeznań powoda.

Sąd przeprowadził wszystkie dowody wskazane przez strony.

Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania S. W., P. L.. Zeznania tych świadków są jasne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym. Zostały też potwierdzone zeznaniami powoda. Zeznania P. L. nie miały większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Ukazały jedynie, iż początkowo pozwany nie zamierzał rozdzielać zadań odchodzącego na emeryturę pracownika tylko w całości przekazać je P. L., który jednak nie wyraził na to zgody. Odnosząc się z kolei do zeznań świadka S. W. wskazać należy, iż świadek próbował umniejszyć zakres obowiązków jakie miał przejąć powód. Powód natomiast wskazywał, iż obowiązków tych było więcej. Niemniej okoliczności te, a więc czy powód byłby w stanie oprócz swoich dotychczasowych czynności wykonywać jeszcze inne obowiązki, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Sąd Rejonowy przyznał też walor wiarygodności zeznaniom powoda D. B.. Były one zgodne z zeznaniami świadków oraz dokumentami zgromadzonymi
w aktach sprawy. Nie ulega wątpliwości, iż powód czuł się bardzo rozżalony całą zaistniałą sytuacją, niemniej jego zeznania były wiarygodne.

Sąd I instancji uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 42 § 2 k.p. wypowiedzenie warunków pracy i płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. W razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia. Jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki; pismo pracodawcy wypowiadające warunki pracy lub płacy powinno zawierać pouczenie w tej sprawie. W razie braku takiego pouczenia, pracownik może do końca okresu wypowiedzenia złożyć oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków (§3).

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pracodawca zaproponował powodowi nowe warunki na piśmie, a pismo zawierało pouczenie o skutkach wyrażenia lub też nie wyrażenia zgody na nowe warunki. Powód w trakcie biegu okresu wypowiedzenia zmieniającego złożył pracodawcy oświadczenie o odmowie przyjęcia nowych warunków.

Zgodnie z art. 42 § 1 k.p. przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy.

Nie ulega wątpliwości, iż złożone powodowi wypowiedzenie zmieniające umowę
o pracę było niezgodne z prawem. Pracodawca zamierzał połączyć stanowisko specjalisty
(...)ze stanowiskiem specjalisty (...), co jest sprzeczne z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 roku w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. nr 109, poz. 704). Zgodnie z § 1 ust 2 wskazanego rozporządzenia służba bhp nie może być obciążana innymi zadaniami niż wymienione w ust. 1, z wyjątkiem pracownika zatrudnionego przy innej pracy, o którym mowa w art. 237 ^{( 11)} § 1 Kodeksu pracy. Tak więc połączenie tych dwóch stanowisk w jedno było niedopuszczalne. Powód prawidłowo zatem nie wyraził zgody na zmianę warunków pracy. Co więcej pracodawca również uznał, co prawda, dopiero po piśmie powoda, iż takie połączenie jest niedopuszczalne. Dlatego też zaproponował powodowi cofnięcie przedmiotowego wypowiedzenia.

Z uwagi na to, iż wypowiedzenie zmieniające było niezgodne ze wskazanym rozporządzeniem, w toku postępowania nie było potrzeby ustalania czy wypowiedzenie to było również niezasadne, a więc czy powód byłby w stanie fizycznie połączyć wykonywanie obowiązków specjalisty (...)

Odnosząc się z kolei do niewyrażenia przez powoda zgody na cofnięcie błędnego wypowiedzenia warunków pracy, wskazać należy, iż powód miał do tego prawo. Co więcej, w ocenie Sądu zachowanie powoda nie może być w tym przypadku uznane za nadużycie prawa. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 lutego 2015 roku (III PK 68/14), który to wyrok Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, stosowanie art. 8 KP (podobnie jak analogicznego art. 5 KC) oznacza pozbawienie danego podmiotu możliwości korzystania z prawa, które mu w świetle przepisów prawa podmiotowego przysługuje. Prowadzi to więc zawsze do osłabienia zasady pewności prawa i przełamuje domniemanie korzystania z prawa w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego i jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Z tego względu zastosowanie przez sąd konstrukcji nadużycia prawa jest dopuszczalne tylko wyjątkowo i musi być, zgodnie z ustalonym stanowiskiem orzecznictwa
i doktryny prawa, szczegółowo uzasadnione. Uzasadnienie to musi wykazać, że w danej indywidualnej i konkretnej sytuacji, wyznaczone przez obowiązujące normy prawne typowe zachowanie podmiotu korzystającego ze swego prawa, jest ze względów moralnych, wyznaczających zasady współżycia społecznego, niemożliwe do zaakceptowania, ponieważ w określonych, nietypowych okolicznościach zagraża podstawowym wartościom, na których opiera się porządek społeczny i którym prawo powinno służyć. W niniejszej sprawie powód na rozprawie wskazał z jakich przyczyn nie wyraził zgody na cofnięcie tego oświadczenia. Znalazł już nową pracę i obiecał, iż po zakończeniu pracy u pozwanego podejmie tam zatrudnienie. Z cała pewnością nie można powodowi z tego, że chciał dotrzymać słowo złożone przyszłemu pracodawcy, czynić jakiegokolwiek zarzutu. W ocenie Sądu powód miał pełne prawo nie wyrazić zgody na cofnięcie wypowiedzenia i jego postępowanie było usprawiedliwione. W tym miejscu należy jeszcze zwrócić uwagę, iż zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury, ochrony przewidzianej w art. 8 kodeksu pracy może żądać jedynie ten kto sam postępuje nienagannie. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2016 r.,
I PK 134/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 12 października 2016 r.,
III APa 22/16). Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie sam pozwany zachował się w sposób nieprawidłowy. Wręczył powodowi wypowiedzenie zmieniające nie upewniając się wpierw czy jest ono zgodne z prawem. Zachowanie takie jest dla Sądu tym bardziej dziwne, iż pozwany jest dużą firmą, zatrudniającą wielu pracowników i co więcej posiadającą stałą obsługę prawną. Powinien więc, przed wręczeniem powodowi tego wypowiedzenia, zamiar ten skonsultować z prawnikiem. Tak więc zdaniem Sądu, pozwany nie może podnosić zarzutu działania powoda niezgodnie z zasadami współżycia społecznego, gdyż przede wszystkim sam postąpił nieprawidłowo.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż powództwo było w pełni zasadne. Dlatego na podstawie art. 45 § 1 k.p. zasądził na rzecz powoda odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47 ¹ k.p.). Z uwagi na okres zatrudnienia powód mógł się domagać trzykrotności swojego miesięcznego wynagrodzenia, a więc kwoty 12249,99 zł. Powód w pozwie domagał się jednak kwoty 11.400,00 zł i Sąd taką kwotę zasądził.

W punkcie II. wyroku Sąd, na podstawie art. 98 k.p.c., zasądził od pozwanego (...)
- (...) S.A. w G. na rzecz powoda kwotę 180,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość stawki określono na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2007 r., II BP 11/07, Lex Polonica nr 3058702).

Na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 uoks Sąd nakazał pobrać
od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 570,00 zł tytułem części opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona (11.400,00 x 5%).

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy nadał wyrokowi w punkcie I. rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda (4.083,00 zł).

Pozwana działająca przez pełnomocnika procesowego w apelacji od powyższego wyroku zarzucała:

1.  naruszenie art. 8 k.p. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy stan faktyczny przedmiotowej sprawy pozwalał na uznanie, że żądanie powoda zasądzenia odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem dokonania wypowiedzenia zmieniającego pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego;

2.  uchybienie przepisom prawa procesowego, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie przepisu art. 233 k.p.c. wskutek przekroczenia przez Sąd pierwszej instancji swobodnej oceny dowodów i brak wszechstronnego przeanalizowania stanu faktycznego w niniejszej sprawie poprzez dokonanie jednostronnej, dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nie uwzględniającej zasad doświadczenia życiowego i związków przyczynowo-skutkowych.

W oparciu o powyższe zarzuty na podstawie art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c. wnosiła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa powoda i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych za I instancję oraz za II instancję

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu przed Sądem I i II instancji.

Powód reprezentowany przez pełnomocnika procesowego w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zdaniem Sądu Okręgowego apelacja pozwanej Spółki nie była zasadna.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do oceny zarzutów apelacyjnych wskazać należało, iż zarówno w zakresie prawa materialnego, jak i procesowego nie zasługiwały one na uwzględnienie. Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy rozważył wszystkie dowody
i okoliczności ujawnione w toku postępowania oraz należycie wykazał okoliczności przemawiające za wydanym rozstrzygnięciem. Postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało przeprowadzone starannie, zakres pozyskanego materiału dowodowego w pełni pozwalał na poczynienie na jego podstawie wymaganych istotnych ustaleń faktycznych, zaś jego ocena jest dokładna, nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczonej w art. 233 § 1 k.p.c., nie uzasadniając tym samym ingerencji w skarżone rozstrzygnięcie.

Pamiętać należy, iż powyższa zasada wyraża istotę sądzenia w części dotyczącej ustalenia faktów, tj. rozstrzygania spornych kwestii na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z dowodami. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji i tak długo, jak długo przesłanki te są spełnione, Sąd odwoławczy nie jest uprawniony do ich zakwestionowania, chociażby wywiedzione zostało, iż z poddanego ocenie materiału dowodowego można wyciągnąć inne, równie logiczne
i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski (por. SN w orzeczeniu z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 nie publ. por. również orzeczenie SN z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, „Wokanda” 2000 nr 7, poz. 10 i z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732).

Ustalenia te Sąd Okręgowy podziela w całej rozciągłości i czyni swoimi.

Do wypowiedzenia zmieniającego pracownikowi warunki pracy i płacy stosuje się odpowiednio przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 42 § 1 k.p.), co oznacza, że zgodnie z art. 30 § 3-5 k.p. winno być sporządzone na piśmie, wskazywać przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie i zawierać pouczenie o przysługujących pracownikowi uprawnieniach, a ponadto zawierać wskazanie dotyczące nowych warunków i pouczenie, że w razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia, a jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki (art. 42
§ 2 i 3 k.p.). W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy trafnie uznał, że wypowiedzenie warunków pracy i płacy wręczone powodowi nie naruszało wymogów formalnych, gdyż zawierało przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie, wszystkie niezbędne pouczenia.

Jednakże, mimo tego wypowiedzenie zmieniające powodowi warunki pracy było niezgodne z prawem, gdyż przyczyna wskazana okazała się niezasadna.

Pozwana Spółka zamierzała połączyć stanowisko powoda – specjalisty (...)ze stanowiskiem specjalisty (...). Takie działanie jest sprzeczne z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. nr 109, poz. 704). Stosownie do § 1 ust. 2 cyt. Rozporządzenia służba BHP nie może być obciążona innymi zadaniami niż wymienione w ust. 1, z wyjątkiem pracownika zatrudnionego przy innej pracy, o którym mowa w art. 237 ^{( 11)} § 1 k.p. Świetle powyższego połączenie tych dwóch stanowisk było niedopuszczalne.

Powód miał prawo nie wyrazić zgody na zmianę warunków pracy, jak również na cofnięcie tego wypowiedzenia zmieniającego. Przy czym pracodawca dopiero po piśmie powoda uznał, że takie połączenie jest niedopuszczalne.

W ocenie Sądu Okręgowego w świetle okoliczności sprawy dochodzone przez powoda odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia warunków pracy i płacy nie stanowi nadużycia prawa podmiotowego.

Artykuł 8 k.p. statuuje dyrektywę, że nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem lub zasadami współżycia społecznego. Ów przepis wprowadza dwie autonomiczne przesłanki ograniczające korzystanie z praw w stosunkach pracy. Obie mają przymiot klauzul generalnych, a więc zwrotów ustawowych o niedookreślonym zakresie, których znaczenie ustala się na podstawie norm i ocen o charakterze pozaprawnym. W efekcie obie te przesłanki pozwalają organom ochrony prawnej funkcjonującym w stosunkach pracy na dostosowanie swych orzeczeń
i decyzji do konkretnej życiowej sytuacji, a tym samym na indywidualne jej potraktowanie. Ocena, czy w danej sprawie ma zastosowanie art. 8 k.p. mieści się w granicach swobodnego uznania sędziowskiego, po uwzględnieniu całokształtu sprawy.

Postanowienia art. 8 k.p. mają pełne zastosowanie także do indywidualnych praw
i roszczeń stron stosunku pracy. Uprawnione jest na przykład kwalifikowanie jako nadużycie społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa w sytuacji, gdy pracownik domaga się nieproporcjonalnie wysokiej do wkładu pracy odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania stosunku pracy. W tym duchu wypowiedział się też Sąd Najwyższy uznając za sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa żądanie pracownika wypłaty dodatkowej odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania stosunku pracy przed terminem wskazanym
w umowie lub akcie wewnętrznym spółki, jeżeli zagwarantowana w umowie o pracę trwałość stosunku pracy została przez pracodawcę zrealizowana przez umówiony okres.

W praktyce wielokroć nadużycie społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa jest bezpośrednio skorelowane z naruszeniem cudzego uprawnienia bądź nawet pogwałceniem jego stanu. W tym aspekcie art. 8 k.p. realizuje w stosunkach przemysłowych uniwersalną zasadą ex iniuria non oritur ius (z bezprawia nie rodzi się prawo). Oznacza to, że strona stosunku pracy nie może skutecznie dochodzić przysługujących jej roszczeń, jeżeli sama
w istotnym zakresie naruszyła swoje obowiązki. W tym kontekście warto powołać pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z 17 listopada 1999 r. (I PKN 366/99), zgodnie z którym żądanie przywrócenia do pracy członka zakładowej organizacji związkowej, który swoim postępowaniem polegającym na bezpodstawnym sprowadzeniu kontroli
i zawiadomieniu organów ścigania o nieistniejących w rzeczywistości nadużyciach, zakłóca prawidłowy tok pracy zakładu pracy, można uznać za sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa. Analogicznie należy kwalifikować roszczenia pracowników, którzy dopuścili się przestępstw lub deliktów pracowniczych przeciwko interesom pracodawcy bądź współpracowników. Dlatego w judykaturze utrwalony jest pogląd, że wybrane przez pracownika na podstawie art. 45 § 1 k.p. roszczenie o przywrócenie do pracy może być uznane za sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa i w jego miejsce sąd pracy może zasądzić odszkodowanie lub oddalić powództwo.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy pozwana nie może żądać uznania zachowania powoda, tj. żądania odszkodowania za sprzeczne z art. 8 k.p. tj. jako niezgodnego z zasadami współżycia społecznego. Nie stanowi to też nadużycia prawa. Sama pozwana nie wskazuje w apelacji z jakimi zasadami roszczenie to miałoby kolidować, jak również na czym polega w tej sytuacji nadużycie prawa przez powoda. To pozwana naruszyła przepisy prawa, którew konsekwencji doprowadziły do ustania stosunku pracy między stronami. W tej sytuacji nie sposób uznać, że niewyrażenie przez powoda zgody na cofnięcie wypowiedzenia i żądanie odszkodowania jest sprzeczne z art. 8 k.p.

Przeciwną argumentację pozwanej należało uznać za niepodważającą prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, co skutkowało oddaleniem apelacji na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie (Dz. U z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

/-/ SSO J. Z. /-/ SSO D. J.-C. /-/ SSO H. C.-F.