Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Dnia 02 grudnia 2016 roku powódka (...) spółka akcyjna w W. wniosła przeciwko (...) Towarzystwu (...) w W. pozew o zapłatę kwoty 5.680,55 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 5.065,55 zł od dnia 03 sierpnia 2016r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 615 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała, iż w wyniku kolizji drogowej uszkodzony został samochód marki M. (...) o nr rej. (...), zaś sprawca wypadku był ubezpieczony u pozwanego. Pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.195,05 zł, jednakże powódka uważa wypłacone odszkodowanie za zaniżone. Ze sporządzonej prywatnej kalkulacji wynika, iż należne odszkodowanie winno wynieść 7.260,60 zł, zatem niniejszym pozwem dochodzi od pozwanego odszkodowania stanowiącego różnicę między kwotą 7.260,60 zł a dotychczas wypłaconym odszkodowaniem, a także dochodzi zapłaty kwoty 615 zł tytułem sporządzenia prywatnej opinii. Powódka nadto wskazała, iż na podstawie umowy przelewu wierzytelności nabyła prawa do niniejszego odszkodowania.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż kwestionuje legitymację czynną powoda, a nadto iż powódka nie udowodniła wysokości szkody w łącznej wysokości 7.260,60 zł, gdyż wynika ona jedynie z prywatnej ekspertyzy. Powódka nadto nie dołączyła do akt żadnego dowodu potwierdzającego zrealizowane płatności przez poszkodowanego. Nadto strona pozwana wskazała, iż roszczenie o zapłatę kwoty 615 zł tytułem sporządzenia prywatnej opinii również nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż brak jest adekwatnego związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy wydatkiem powódki a szkodą. Pozwany podniósł także, iż ewentualne odsetki winny być zasadzone od dnia wyrokowania.

Pismem z dnia 10 kwietnia 2017r. powódka cofnęła częściowo powództwo i wniosła o zasądzone od pozwanego kwoty 2.212,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 sierpnia 2016r., kwoty 615 zł oraz podtrzymała wniosek o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 20 grudnia 2016r. pozwany dokonał zapłaty kwoty 2.853,10 zł.

Postanowieniem z dnia 10 maja 2017r. Sąd umorzył postępowanie w części, tj. w zakresie żądania zapłaty ponad kwotę 2.212,45 zł z odsetkami ustawowymi od tej kwoty od dnia 03 sierpnia 2016r. do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 lipca 2016 r. doszło do kolizji, w której samochód marki M. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność E. A. oraz D. A., został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej w (...) Towarzystwie (...) w W..

Bezsporne, nadto dowód:

- akta szkody.

W dniu 11 lipca 2016r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w M. sporządziła kalkulację naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), w której koszty naprawy zostały ustalone na kwotę 2.195,05 zł. Koszt ten uwzględniał stawki za roboczogodzinę dla prac blacharskich w wysokości 70 zł, a dla prac lakierniczych w wysokości 80 zł.

Decyzją z dnia 18 lipca 2016r. (...) Towarzystwu (...) w W. przyznało na rzecz poszkodowanych kwotę 2.195,05 zł tytułem odszkodowania za szkodę z dnia 03 lipca 2016r. w przedmiotowym pojeździe.

Dowód:

- pismo z dnia 18 lipca 2016r., k.19, 48;

- kalkulacja nr (...), k.20-23.

W dniu 05 sierpnia 2016r. R. G. (Cesjonariusz) zawarł z E. A. oraz D. A. (Cedent) umowę cesji praw, na podstawie której Cedent przelał na rzecz Cesjonariusza wierzytelność wynikająca ze szkody z dnia 03 lipca 2016r. w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...), za którą odpowiedzialne jest (...) Towarzystwo (...) w W.. Nadto w umowie wskazano, iż dotychczas wypłacone odszkodowanie z tytułu tej szkody to kwota 2.195,05 zł brutto. Cesjonariusz wyraził zgodę na cesję i przyjął wierzytelność. W dniu 03 sierpnia 2016r. R. G. zawarł z (...) spółką akcyjną w organizacji w W. umowę przelewu, na podstawie której przelał na rzecz spółki powyższą wierzytelność.

Ubezpieczyciel został poinformowany o dokonanym przelewie wierzytelności.

Dowód:

- umowa cesji z dnia 03 października 2016r., k.13;

- zawiadomienie, k.14;

- pełnomocnictwo, k.15;

- umowa cesji z dnia 05 sierpnia 2016r., k.16-17;

- zawiadomienie, k.18.

W dniu 14 listopada 2016r., na zlecenie (...) spółki akcyjnej w organizacji w W., została sporządzona kalkulacja naprawy nr 124/11/16 dot. przedmiotowej pojazdu, w której koszty naprawy zostały ustalone na kwotę 7.260,60 zł. Koszt ten uwzględniał stawki za roboczogodzinę dla prac blacharskich i lakierniczych w wysokości 100 zł.

Za sporządzoną kalkulację (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła (...) spółce akcyjnej w organizacji rachunek nr (...) na kwotę 615 zł.

Dowód:

- kalkulacja nr 124/11/16, k.24-28;

- rachunek, k.29.

Pismem z dnia 14 grudnia 2016r. (...) Towarzystwo (...) w W. poinformowało poszkodowanych, iż przyznaje odszkodowanie z tytułu szkody w przedmiotowym pojeździe w kwocie 2.853,10 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 14 grudnia 2016r., k.49.

Koszt naprawy przedmiotowego pojazdu w zakresie uszkodzeń będących wynikiem zdarzenia z dnia 03 lipca 2016r., przy użyciu do naprawy wyłącznie części oryginalnych oraz przeprowadzenia jej zgodnie z technologią producenta pojazdu w odpowiednio wyposażonym nieautoryzowanym zakładzie naprawczym wynosił:

- przy użyciu w procesie naprawy części oryginalnych sygnowanych znakiem producenta i średniej stawce za roboczogodzinę na lokalnym rynku (124 zł dla prac blacharskich i mechanicznych oraz 132 zł dla prac lakierniczych) – 4.591,15 zł brutto;

- przy użyciu w procesie naprawy części oryginalnych sygnowanych znakiem producenta i stawce za roboczogodzinę w wysokości 100 zł- 4.305,30 zł;

- przy użyciu w procesie naprawy części oryginalnych, które nie są sygnowane znakiem producenta, tj. części z grupy (...) i stawce za roboczogodzinę w wysokości 100 zł- 3.843,86 zł brutto.

Powyższe koszty naprawy uwzględniały wymianę uszkodzonego wzmocnienia czołowego, a nie jego naprawę.

Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosił 3.843,86 zł, który to koszt w pełni gwarantuje przywrócenie stanu pojazdu do stanu sprzed szkody, tj. pojazdu o ośmioletnim okresie eksploatacji i znamionach wcześniej przeprowadzanych napraw blacharsko–lakierniczych z użyciem mas szpachlowych oraz posiadający wcześniejsze uszkodzenia.

Zakres naprawy pojazdu, pozostający w związku przyczynowo- skutkowym ze szkodą z dnia 03 lipca 2016r., był taki tak wskazany w kalkulacji naprawy przeprowadzonej przez ubezpieczyciela.

W chwili szkody z dnia 03 lipca 2016r. przedmiotowy pojazd posiadał znamiona wcześniejszych napraw blacharsko-lakierniczych z użyciem mas szpachlowych, w tym błotnika przedniego prawego i pokrywy komory silnikowej, a także dachu nadwozia. Wcześniejsza naprawa wzmocnienia czołowego wynika z faktu zastosowania 50% amortyzacji na ten element w kosztorysie opracowanym na zlecenie (...) spółki akcyjnej w W.), a jego ewentualne uszkodzenie jest efektem wcześniejszych szkód, a nie szkody z dnia 03 lipca 2016r. Pęknięcie wzmocnienia czołowego jest efektem niewłaściwie przeprowadzonej poprzedniej naprawy tego elementu- niewłaściwego sklejenia.

Zastosowanie w technologii lakierowania technologii producenta znajduje uzasadnienie w przypadku udokumentowania koszty naprawy wykonane w autoryzowanym serwisie (...). W sytuacji braku tego udokumentowania, ofertowy koszt naprawy w zakresie lakierowania pojazdu opracowuje się według technologii (...). Różnica między tymi technologiami to różnica kosztu materiału lakierniczego.

Koszt naprawy przedmiotowego pojazdu, uwzględniający konieczność klejenia uszkodzonego elementu wynosił 4.530,16 zł i koszt ten obejmuje użycie oryginalnego reflektora, który nie jest sygnowany znakiem producenta. Natomiast koszt naprawy przedmiotowego pojazdu, uwzględniający konieczność klejenia uszkodzonego elementu i uwzględniający użycie oryginalnego reflektora sygnowanego znakiem producenta pojazdu, wynosił 4.910,05 zł.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego, k.75-93;

- dokumentacja fotograficzna, k.99-102;

- ustna opinia biegłego sądowego, k.129-130;

- kalkulacje naprawy, k.115-122.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na oddalenie.

Podstawę prawą żądania pozwu stanowi norma wyrażona w art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którą przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z normą wyrażoną w § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Odpowiedzialność pozwanej wynika również z ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Norma zawarta w art. 35 ustawy stanowi, iż ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela wobec poszkodowanego obejmuje szkody na osobie oraz szkody w mieniu (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy).

Odpowiedzialność ubezpieczyciela pokrywa się z odpowiedzialnością sprawcy szkody. Zgodnie z normą wyrażoną w art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Natomiast zgodnie z normą zawartą w art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Rolą odszkodowania jest wyrównanie uszczerbku majątkowego poszkodowanego – również przy cesji wierzytelności. Stąd zawsze dla ustalenia odszkodowania konieczne jest określenie faktycznego uszczerbku w majątku poszkodowanego.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Strona pozwana nie kwestionowała również swojej odpowiedzialności. Zarzucała jednakże brak legitymacji czynnej po stronie powódki, niezasadność zwrotu kosztów za sporządzenie prywatnej opinii, a także to, iż powódka nie wykazała wysokości szkody w kwocie 7.260,60 zł. Nadto podnosiła, iż odsetki ustawowe winny być naliczane od dnia wyrokowania.

W spornym zakresie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony oraz na opinii sporządzonej przez biegłego sądowego. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego W. S. na okoliczność ustalenia kosztów przywrócenia samochodu M. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed kolizji z dnia 3 lipca 2016 r. Opinia była spójna, logiczna i wyczerpująca, a metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wiarygodną. Strona powodowa zgłaszała zarzuty do opinii, dlatego też biegły złożył ustną opinię uzupełniającą na rozprawie w dniu 02 listopada 2017r. Strony następnie nie zgłaszały żadnych zarzutów, zatem należało uznać, iż akceptują jej ustalenia.

Legitymacja powódki do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez nią umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przedłożone umowy przelewu wierzytelności, pierwotnie przez poszkodowanego na rzecz R. G., który następnie przelał wierzytelność na rzecz powódki, nie budzą wątpliwości Sądu. W treści umowy wprost wskazano, iż wierzytelność przysługuje z tytułu szkody z dnia 03 lipca 2016r. w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...), za którą to szkodę odpowiedzialny jest pozwany. Ponadto pozwany powoływał się na zapisy treści umowy z dnia 02 maja 2015r., iż w chwili jej podpisania powódce nie była znana wierzytelność, gdyż ona nie istniała. Takie stanowisko pozwanego również nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż przedmiotowe umowy, zawarta z pierwotnym wierzycielem, jak i z samą powódką, zostały zawarte nie 02 maja 2015r., lecz w dniu 05 sierpnia 2016r., jak i w dniu 03 października 2016r., tj. po dniu wystąpienia szkody (03 lipca 2016r.), zatem wierzytelność ta istniała i była znana powódce.

W związku z tym, iż Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości w załączonych do pozwu umowach przelewu wierzytelności, uznano, iż powódka była czynnie legitymowana do dochodzenia niniejszym pozwem roszczenia z tytułu szkody z dnia 03 lipca 2016r. w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...). Oddalenie powództwa, a tym samym nieuwzględnienia powyższego roszczenia, nastąpiło z przyczyn wskazanych w dalszej części rozważań.

Odpowiedzialność strony pozwanej nie była kwestionowana, czego wyrazem jest również wypłata przez pozwanego odszkodowania z tytułu szkody, początkowo w kwocie 2.195,05 zł, a następnie 2.853,10 zł, która to kwota została wypłacona po wytoczeniu powództwa- łącznie 5.048,15 zł. Strona powodowa nie zgadzała się z wysokością wypłaconego i ostatecznie niniejszym pozwem dochodziła od pozwanego kwoty 2.212,45 zł oraz 615 zł w związku ze sporządzoną kalkulacją prywatną.

Biegły sądowy, w sporządzonej przez siebie opinii, wyliczył koszt naprawy przedmiotowego samochodu w trzech wariantach. Pierwszy wariant uwzględniał proces naprawy przy użyciu oryginalnych części, sygnowanych znakiem producenta oraz średni poziom stawek za roboczogodzinę, który dla prac blacharskich i mechanicznych wynosił 124 zł, a dla prac lakierniczych 132 zł. Koszt ten wynosił 4.591,15 zł. Drugi wariant obejmował proces naprawy przy użyciu tożsamych części jak w pierwszym wariancie, ale przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę dla wszystkich prac w wysokości 100 zł, gdyż taką to stawkę powódka uwzględniła w kalkulacji prywatnej. Koszt ten wynosił 4.305,30 zł. Z kolei trzeci wariant obejmował naprawę przy użyciu części nieoryginalnych, które nie są sygnowane znakiem producenta (grupa (...)), a także uwzględniał stawkę za roboczogodzinę przyjętą przez powódkę, tj. 100 zł dla wszystkich prac. Sąd w całości podziela stanowisko biegłego wyrażone w sporządzonej przez siebie opinii, który wskazał, iż uzasadniony ekonomicznie koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosił 3.843,86 zł. Uzasadnieniem dla przyjęcia takiego wariantu był fakt, iż uszkodzony pojazd był pojazdem ośmioletnim oraz nosił znamiona wcześniej przeprowadzonych napraw blacharsko-lakierniczych z użyciem mas szpachlowych oraz posiadał wcześniejsze naprawy. Niezależnie od powyższego niezależnie który przyjąć wariant opracowany przez biegłego to i tak wartość naprawy będzie niższa niż wypłacone w ramach odszkodowania kwoty

Co do stawek Sąd wskazuje, iż zastosowane przez powódkę stawki za roboczogodzinę w wysokości 100 zł nie są zawyżone, gdyż średni poziom stawek, wskazany przez biegłego, to 124 zł i 132 zł.

Strona powodowa zgłaszała zarzuty do opinii biegłego, w związku z tym, Sąd wezwał biegłego do złożenia ustnej uzupełniającej opinii ustnej. Biegły podtrzymał ustalenia zawarte w swojej opinii, a nadto wskazał, iż uszkodzony element w postaci wzmocnienia czołowego z dużym prawdopodobieństwem był związany z nieprawidłową wcześniejszą naprawą tego elementu. Gdyby, przy poprzedniej naprawie, element ten został poprawnie sklejony, nie zostałby on uszkodzony w wyniku przedmiotowej kolizji. W związku z powyższym biegły wskazał, iż w swoich wyliczeniach ujął koszt naprawy tego elementu, a nie jego wymiany. Jednakże, gdyby Sąd miał uznać, iż uszkodzenie tego elementu powstało wyłącznie w związku z kolizją z dnia 03 lipca 2016r., biegły złożył do akt dwie kalkulacje, uwzględniające konieczność klejenia uszkodzonego elementu. Pierwsza kalkulacja obejmowała koszt naprawy w wysokości 4.530,16 zł i uwzględniała użycie oryginalnego reflektora, który nie był sygnowany znakiem producenta, natomiast druga kalkulacja obejmowała koszt naprawy w kwocie 4.910,05 zł i uwzględniała użycie oryginalnego reflektora sygnowanego znakiem producenta pojazdu.

Sąd wskazuje, iż wyliczenia biegłego, zarówno w opinii pisemnej jak i ustnej, wskazują na takie koszty naprawy, które nie uzasadniają uwzględnienia roszczenia powódki. Pozwany był odpowiedzialny za wypłatę odszkodowania po zdarzeniu z dnia 03 lipca 2016r. i to uczynił. Jednakże wysokość tego odszkodowania, wbrew twierdzeniom powódki, w całości rekompensowała powstałą szkodę w pojeździe. Pozwany wypłacił odszkodowanie w ogólnej wysokości 5.048,15 zł. Powódka natomiast domagała się odszkodowania w kwocie 2.212,45 zł. Nie ma zatem dla niniejszej sprawy znaczenia ustalenie, czy uszkodzenia wzmocnienia czołowe były wynikiem niniejszej kolizji, czy też zdarzeń wcześniejszych, po których element ten był naprawiany. Należy wskazać, iż uzasadniony koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosił 3.843,86 zł, natomiast koszt naprawy uwzględniający uszkodzenie spornego elementu w niniejszej kolizji wynosił 4.530,16 zł oraz 4.910,05 zł. Powyższe wyliczenia wprost wskazują, iż dotychczas wypłacone odszkodowanie przez pozwanego w kwocie 5.048,15 zł w pełni zrekompensowało powstałą szkodę, nadto jest to kwota przewyższająca koszty wyliczone przez biegłego. Żądanie zatem przez powódkę dopłaty odszkodowania, należy uznać za nieuzasadnione, o czym orzeczono w pkt I wyroku, oddalając powództwo.

Przy ograniczeniu powództwa, postępowanie zostało umorzone w zakresie ponad żądanie zapłaty kwoty 2.212,45 zł, a wiec również w zakresie dochodzonej kwoty 615 zł za prywatna opinie rzeczoznawcy. Był to błąd, ale nie spotkał się z jakąkolwiek reakcją powoda, stąd zawsze on może z osobna wytoczyć powództwo jej zapłatę.

Orzekając o kosztach Sąd miał na względzie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwany wygrał proces w całości. Celowym kosztem po stronie pozwanej była wykorzystana w 380,80 zł zaliczka na opinię biegłego i taką kwotę zasądzono w punkcie II.

Stronie pozwanej, na podstawie art. 84 ust. 2 u.k.s.c. nakazano zwrócić w punkcie III niewykorzystaną część jej zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego, która kosztowała 1180,80 zł, z czego w 800 zł sfinansowano z zaliczki powoda, a w 380,80 zł z zaliczki pozwanego stąd do zwrotu jest 419,20 zł.