Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2017 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa T. K.

przeciwko (...)w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...)w W. na rzecz powoda T. K. kwotę 9.132,92 zł (dziewięć tysięcy sto trzydzieści dwa złote, 92/100), z ustawowymi odsetkami od kwoty 8.532,73 zł (osiem tysięcy pięćset trzydzieści dwa złote, 73/100) liczonymi od dnia 30 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 599,99 zł (pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych, 99/100) liczonymi od dnia 22 lipca 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego (...)w W. na rzecz powoda T. K. kwotę 3.195,28 zł (trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt pięć złotych, 28/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400,00 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotów kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 362/16

UZASADNIENIE

Powód T. K. wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 9.345,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 8.745,08 zł od dnia 30 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 599,99 zł od dnia 22 lipca 2016 roku oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, o ile nie zostanie złożony spis kosztów.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, że w dniu 30 marca 2016 roku uczestniczył w zdarzeniu komunikacyjnym, w wyniku którego uszkodzeniu uległ jego pojazd marki F. (...) o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi kwotę 4.601,87 zł.

W celu weryfikacji prawidłowości decyzji pozwanego, powód zwrócił się do A. (...). Zgodnie ze sporządzoną opinią nr (...) z dnia 25 czerwca 2016 roku koszt naprawy pojazdu powoda został wyliczony na kwotę 13.346,95 zł.

Pozwany odmówił powodowi wypłaty większej kwoty i poinformował go o możliwości dochodzenia roszczenia na drodze postępowania sądowego.

Pozwany (...)w W. w odpowiedzi na pozew wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazała, że ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 30 marca 20156 roku w wyniku którego został uszkodzony pojazd powoda. Zdaniem pozwanego prawidłowo zostało przeprowadzone postępowanie likwidacyjne, a wypłacona kwota w całości pokryła szkodę w majątku poszkodowanego.

W swoim stanowisku podkreślił, iż na rynku części samochodowych jest duża dostępność części zamiennych pochodzących z rynku wtórnego jak i części zamiennych innych niż oryginalne sygnowane logiem producenta auta w ocenie pozwanego istotne zatem staje się zbadanie w jaki sposób pojazd został naprawiony. Zdaniem pozwanego sposób naprawy pojazdu determinuje wysokość szkody oraz wskazuje jaki sposób naprawy uznał poszkodowany na wystarczający do przywrócenia stanu sprzed szkody.

Sąd ustalił co następuje:

Powód T. K. na chwilę zdarzenia w dniu 30 marca 2016 roku był właścicielem pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) który na skutek kolizji został uszkodzony. Odpowiedzialność za spowodowanie powyższej szkody ponosił kierujący pojazdem marki F. o nr rej (...). Powód zgłosił szkodę pozwanemu, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego zarejestrował je pod numerem (...). Pozwany w wyniku ustaleń poczynionych podczas postępowania likwidacyjnego pismem z dnia 23 czerwca 2016 roku przyznał powodowi kwotę 4.601,87 zł tytułem należnego odszkodowania. Przedmiotowa kwota została przekazana do wypłaty do dnia 23 czerwca 2016 roku.

Dowód: akta szkody (...) [k. 46], pismo pozwanego z dn. 23 czerwca 2016 r. [k. 10].

Powód w celu weryfikacji stanowiska pozwanego zwrócił się do A. (...). Zgodnie ze sporządzoną opinią nr (...) z dnia 25 czerwca 2016 roku koszt naprawy pojazdu powoda został wyliczony na kwotę 13.346,95 zł (brutto). Za sporządzenie opinii powód zapłacił 599,99 zł.

Dowód: Opinia Nr (...) [k. 11-15v], Faktura (...) [k. 16].

Pismem z dnia 11 lipca 2016 roku powód wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 8.745,08 złotych tytułem dopłaty odszkodowania za szkodę częściową w pojeździe oraz kwoty 599,99 zł tytułem zwrotu za wykonaną opinię prywatną rzeczoznawcy, łącznie 9.345,07 zł.

Dowód: odwołanie/wezwanie do zapłaty [k.18-19].

Biegły Sądowy rzeczoznawca samochodowy – P. D. po przeprowadzeniu kalkulacji naprawy w systemie (...), przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych dystrybuowanych przez producenta pojazdu i przy uwzględnieniu obowiązującej na rynku lokalnym stawki za 1 roboczogodzinę w wysokości 100 zł ustalił, że koszt naprawy uszkodzeń powstałych w samochodzie F. (...) w wyniku kolizji z dnia 30 marca 2016 roku wynosił brutto 13.134,80 zł. Ponadto biegły wskazał, że koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu części zamiennych użytkowanych i przy uwzględnieniu obowiązującej na rynku lokalnym stawki za 1 roboczogodzinę w wysokości 100 zł to koszt naprawy wynosił by brutto około 6.761,47 zł. Biegły wskazał także, że dokonanie naprawy przy użyciu części oryginalnych pozwoliłoby na zachowanie rynkowej wartości pojazdu sprzed szkody. Zastosowanie do naprawy części zamiennych używanych nie pozwoliłoby na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji.

Dowód: opinia sporządzona przez biegłego sądowego P. D. [k. 82-110, 150-152],

Powyższe ustalenia poczyniono na podstawie wyżej wskazanych dowodów, w dużej części opierając się na opinii biegłego. Jego stanowisko jest jasne, przejrzyste, oraz oparte na wiedzy specjalistycznej. Nie było podstaw do jego kwestionowania czy poddawania w wątpliwość kompetencji biegłego. Ostatecznie biegły odpowiedział na wszystkie zarzuty podnoszone w sprawie. Ustosunkował się także do stanowiska pozwanego ( k.133) w kwestii technologicznej możliwości naprawy drzwi poprzez wymianę poszyć tych drzwi.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 436 § 2 kc w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich samoistni posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, a więc na zasadzie winy (art. 415 kc).

Przepis art. 822 kc wskazuje, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Stosownie do dyspozycji art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Z przepisu art. 822 § 4 kc i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych wynika, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Świadczenie ubezpieczyciela co do zasady odpowiada wysokości doznanej przez poszkodowanego szkody w granicach jego odpowiedzialności cywilnej.

W niniejszej sprawie nie było sporu co do tego, że winę za zaistnienie zdarzenie ponosi kierujący pojazdem marki F. o nr rej (...) którego posiadacz – będący sprawcą zdarzenia drogowego z dn. 30 marca 2016 roku – ubezpieczony był u pozwanego.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie ulegało również wątpliwości, iż pozwany zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność za zaistniałą szkodę jako ubezpieczyciel, a to na podstawie aktualnej na chwilę zdarzenia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, zawartej ze sprawcą.

Zgodnie z art. 361 § 2 kc w zw. z art. 363 § 1 kc odszkodowanie winno zrekompensować w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę, przy czym w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej.

Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 kc) i przede wszystkim na tym tle zachodzi potrzeba oceny, czy koszt restytucji jest dla zobowiązanego nadmierny (art. 363 § 1 zdanie drugie kc). Przy tym należy podkreślić, że z punktu widzenia odszkodowania za przywrócenia stanu sprzed szkody ( w majątku poszkodowanego) bez znaczenia pozostaje, czy przedmiot doznający szkody został przywrócony do stanu poprzedniego – naprawiony. Sam uszczerbek w dobrach majątkowych poszkodowanego doznaje kompensacji na drodze odszkodowania od ubezpieczyciela którego odpowiedzialność jest gwarancyjna.

Z uwagi na powyższe, celem dokonania weryfikacji prawidłowości zastosowanej przez ubezpieczyciela zasady rozliczenia szkody, w szczególności przywrócenia wartości pojazdu sprzed zaistnieniem kolizji, koniecznym było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego – rzeczoznawcy samochodowego P. D.. Sąd nie znalazł podstaw do zobowiązywania poszkodowanego do przedłożenia umowy sprzedaży uszkodzonego pojazdu czy rachunków . Okoliczności na jakie zdaniem pozwanego te dowody miały wskazywać można było ustalić w oparciu o rachunki i kalkulacje sporządzone dotąd w postepowaniu likwidacyjnym oraz przedsądowym. Poza tym jak wskazano wyżej, sama naprawa pojazdu nie jest warunkiem koniecznym do domagania się odszkodowania i jego wysokości.

W sporządzonej pisemnej opinii z dnia 25 czerwca 2017 roku biegły wskazał, że koszty naprawy samochodu powoda w zakresie uszkodzeń związanych z zdarzeniem drogowym z dnia 30 marca 2016 roku wyniesie kwotę brutto 13.134,80 zł – przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych. Biegły wskazał, że można by było dokonać naprawy przy użyciu części zamiennych używanych ale nie pozwoliłoby to na przywrócenie pojazdu do stany sprzed kolizji.

Oprócz powyższego strona powodowa dochodziła zwrotu kosztów ekspertyzy w wysokości 599,99 zł, poniesionych w celu ustalenia zasadności przyznanej w toku postępowania likwidacyjnego wysokości odszkodowania. W ocenie Sądu powyższa prywatna kalkulacja umożliwiła powodowi, a więc osobie nieposiadającej wiedzy fachowej w zakresie kosztów naprawy samochodów osobowych, weryfikację stanowiska pozwanego przedstawionego w decyzji o przyznaniu odszkodowania, a jednocześnie ocenę zasadności wystąpienia ze stosownym roszczeniem na drogę sądową. Sąd, podzielając opinię wyrażoną przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 18 maja 2004 roku (sygn. III CZP 24/2004), uznał to żądanie za usprawiedliwione, gdyż wydatek ten pozostawał w normalnym związku przyczynowym z poniesioną przez powoda szkodą, a tym samym podlegał naprawieniu w rozumieniu art. 361 kc.

Jednocześnie, w ocenie Sądu, należało uznać roszczenie powoda zapłatę z tytułu kosztów prywatnej ekspertyzy w wysokości 599,99 zł. Co prawda koszty związane z prywatnym zleceniem kosztorysu odpowiadają kosztom prywatnej opinii strony mającej walor dokumentu prywatnego, jednakże stanowiły one koszty niezbędne do wykazania zasadności dochodzonego roszczenia. Nie można zapominać, że jako dokument prywatny na pierwszym etapie postępowania wykazywać miał słuszność roszczenia. Powód niejako został zmuszony przez niezasadność odmowy wypłaty większego odszkodowania do poniesienia powyższych kosztów w celu wykazania nieprawidłowości obliczeń dokonanych przez pozwanego. Wobec tego to w skutek zachowania pozwanego doszło do poniesienia powyższych kosztów przez powoda, a zatem może domagać się ich zwrotu.

Poza tym istnieje ugruntowane orzeczenie Sądu Najwyższego wedle którego dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem dowodów ekspertyza może być istotną przesłanką zasądzenia odszkodowania. W takim wypadku, koszt ekspertyzy stanowi szkodę ulegającą naprawieniu . / zob wyrok z dnia 2 września 1975 R I CR 505/75, LEX nr 7747/

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 415 kc w zw. z art. art. 436 § 2 kc, art. 363 § 1 kc, uwzględniając całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania w niniejszej sprawie, zwłaszcza wnioski i spostrzeżenia zawarte w opinii biegłego, Sąd uznał, iż całkowita wartość szkody poniesionej przez powoda z uwagi na uszkodzenie pojazdu w związku ze zdarzeniem z dnia 30 marca 2016 roku wyniosła kwotę 13.134,80 zł. Po uwzględnieniu dotychczas przekazanej kwoty przez pozwanego na rzecz powoda 4.601,87 zł Sąd zasądził brakującą kwotę 8.532,93 zł tytułem należnej dopłaty.

Orzekając w przedmiocie odsetek Sąd zważył, iż stosownie do art. 481 § l i 2 kc powodowi za czas opóźnienia w wypłacie należnych świadczeń przysługują odsetki za okres opóźnienia w wysokości ustawowej.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń co do zasady wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Tym samym żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 22 lipca 2016 roku do dnia zapłaty, jako uzasadnione, należało uwzględnić.

Sąd przez omyłkę nie oddalił powództwa w pozostałym zakresie z uwagi na fakt zasądzenia dochodzonego niniejszym pozwem na poziomie 98 %. Przedmiotowe niedopatrzenie stanowi oczywistą omyłkę.

O kosztach procesu Sąd orzekł w wyroku na podstawie art. 98 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, bowiem ostateczne rozstrzygnięcie w zasadzie niemal w całości odpowiadało żądaniu powoda. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalone zostały zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz.1800).

W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.195,28 zł tytułem zwrotu kosztów procesu na którą kwotę składają się – 2.400,00 zł tyt. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 17,00 zł tyt. pełnomocnictwa, 468 zł tyt. zwrotu opłaty od pozwu, kwota 9,40 zł tyt. zwrotu kosztów korespondencji oraz kwota 300,88 zł tyt. zwrotu kosztów związanych z dojazdem pełnomocnika do tut. Sądu. Powyższe było zgodne ze złożonym spisem kosztów.

Koszty sądowe które strony uiściły w ramach zaliczek na poczet opinii biegłych zostały objęte osobnym zarządzeniem.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować,

2.  O.. wyroku wraz z uzasadnieniem przesłać:

- pełn. pozwanego.

3.  Za 14 dni lub z apelacją.

N., dn. 29 listopada 2017 r.