Pełny tekst orzeczenia

Sygn. I C 109/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSO Małgorzata Banaś

Protokolant:

sekretarz sądowy Małgorzata Bugiel

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko A. K. (1)

i z powództwa wzajemnego A. K. (1)

przeciwko M. D.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego A. K. (1) na rzecz powoda M. D. kwotę 102.965 zł (słownie: sto dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt pięć złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 22 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego A. K. (1) na rzecz powoda M. D. kwotę 10.566 zł (słownie: dziesięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt sześć złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  zasądza od pozwanego wzajemnego M. D. na rzecz powoda wzajemnego A. K. (1) kwotę 48.000 zł (słownie: czterdzieści osiem tysięcy złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 1 sierpnia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i dalej z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

4.  zasądza od pozwanego wzajemnego M. D. na rzecz powoda wzajemnego A. K. (1) kwotę 6.017 zł (słownie: sześć tysięcy siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt I C 109/17

UZASADNIENIE

Powód M. D. w pozwie wniesionym do Sądu Okręgowego w Słupsku domagał się zasądzenie od pozwanego A. K. (1) kwoty 102.965 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 22 lutego 2017 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż dochodzonej kwoty żąda na podstawie art. 415 k.c. tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez pozwanego czynem niedozwolonym polegającym na bezpodstawnym przywłaszczeniu sobie mienia stanowiącego własność powoda w postaci urządzeń służących mu do prowadzonej działalności, a następnie sprzedaży jako złom za kwotę 11.601,72 zł w sytuacji gdy wartość maszyn stanowiła kwotę 102.965 zł.

Pozwany A. K. (1) w odpowiedzi na pozew w piśmie z dnia 5 maja 2017r. wniósł o oddalenie powództwa ograniczając się w uzasadnieniu swojego stanowiska do złożenia jedynie oświadczenia, iż nie uznaje roszczeń powoda zarówno co do zasady jak i co do wysokości, bowiem kwestionuje podawane przez powoda wartości maszyn.

Jednocześnie po złożeniu odpowiedzi na pozew, pismem procesowym z dnia 30 czerwca 2017r. przed pierwszą rozprawą, pozwany wniósł powództwo wzajemne o zasądzenie na jego rzecz od strony powodowej kwoty 48.000 zł z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 1 sierpnia 2007 roku do dnia 31 grudnia 2015r. i dalej z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty z tytułu nieuiszczonej należności za czynsz dzierżawny nieruchomości w D. przy ul. (...), zabudowanej budynkiem w którym to powód prowadził działalność gospodarczą o profili garbarskim.

Obie strony wnosiły o zasądzenie od strony przeciwnej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego powód w podwójnej wysokości stawki pozwany według norm przepisanych.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 26 października 2005r. A. K. (1) i jego żona B. K. zawarli umowę dzierżawy na mocy której wydzierżawili wspólnikom spółki cywilnej (...) nieruchomość wraz z zabudowaniami położoną w D. przy ul. (...). Ponieważ dzierżawcy zamierzali w najbliższym czasie, najdalej do miesiąca nabyć przedmiotową nieruchomość na własność, umowa dzierżawy została zwarta na czas nieokreślony z określeniem kwoty czynszu w wysokości 5000 zł jednorazowo za cały okres najmu, tj. za okres od daty zawarcia umowy do dnia podpisania aktu notarialnego.

dowód; umowa dzierżawy z dnia 26.10.2005r. k.112, zeznania powoda ( pozwanego wzajemnego) k.154.

W budynku w którym M. D. prowadził działalność gospodarczą o profilu garbarskim znajdowały się maszyny wykorzystywane przez niego do obróbki skór futerkowych min. pralnica do skór, sprężarki, cytroki, zmiękczarki, ścieniarki, wytwornica pary, suszarnia do skór, prasowaczki, czesarki, maszyny do szycia, rozciągarki do norek, szlifierka, nagrzewnica elektryczna, dmuchawy powietrza, a także wózek paletowy. Maszyny te powód nabywał na przestrzeni lat, znajdowały się one w stanie technicznym umożliwiających korzystanie z nich.

Aktem notarialnym z dnia 8 listopada 2005r. pozwany A. K. (2) i jego żona B. K. zawarli z powodem M. D. i W. F. umowę zobowiązującą do przeniesienia własności, na podstawie której pozwany (powód wzajemny) A. K. (2) i jego żona B. K. sprzedali powodowi (pozwanemu wzajemnemu) M. D. i W. F., jako wspólnikom spółki cywilnej nieruchomość położoną w D. przy ul. (...) dla której Sąd Rejonowy w Słupsku prowadzi księgę wieczystą nr SLl (...), będącą przedmiotem umowy dzierżawy z dnia 26 października 2005r., przy czym zawarcie tej umowy nastąpiło pod warunkiem, że Agencja Nieruchomości Rolnych nie wykona prawa pierwokupu. Cenę sprzedaży nieruchomości ustalono na kwotę 140.000 zł i miała ona zostać zapłacona w terminie 7 dni od dnia zawarcia umowy przenoszącej własność nieruchomości bezpośrednio na rzecz wierzycieli hipotecznych w celu wygaśnięcia hipotek wpisanych w księdze wieczystej tej nieruchomości.

dowód: Umowa sprzedaży warunkowa akt Notarialny Repertorium (...) z dnia 8.11.2005r. k. 115-121.

Pomimo, że Agencja Nieruchomości Rolnych nie skorzystała z zastrzeżonego prawa pierwokupu powód M. D. i W. F. nie przystąpili do podpisania umowy przenoszącej prawo do nieruchomości. Powód (pozwany wzajemnie) M. D. dalej jednak prowadził na przedmiotowej nieruchomości w oparciu o zawartą wcześniej umowę dzierżawy swoją dotychczasową działalność gospodarczą nie uiszczając z tego z tytułu na rzecz pozwanego A. K. (1) ( powoda wzajemnego) żadnej należności czynszowej.

dowód; zeznania powoda ( pozwanego wzajemnego) k.154.

W dniu 12 kwietnia 2007r. z wniosku wierzyciela M. D. E. S., Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Słupsku wszczął postępowanie egzekucyjne o zapłatę należności w wysokości 28.920 zł wraz z należnościami ubocznymi i kosztami. W wyniku tego postępowania komornik zajął część ruchomości M. D. w postaci samochodu osobowego, kserokopiarki, telefaksu, zestawu komputerowego, drukarki oraz maszyny do zmiękczania skór wraz z silnikiem elektrycznym typu S. oraz maszyny do zmiękczania skór gotowych, a znajdujących się w D. przy ul. (...).

bezsporne, nadto ustalenia Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie sygn. (...).

W dniu 1 sierpnia 2007r. powód ( pozwany wzajemny) M. D. złożył pisemne oświadczenie o uznaniu bez jakichkolwiek zastrzeżeń i warunków wobec A. K. (1) i B. K. długu z tytułu niezapłaconego czynszu dzierżawnego w kwocie 48.000 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia 1 sierpnia 2007r. wynikającego z umowy dzierżawy zawartej w dniu 26 października 2005r. dotyczącej nieruchomości położonej w D. przy ul. (...). Termin zapłaty długu został ustalony na dzień 31 lipca 2008r.

dowód; oświadczenie z dnia 1 sierpnia 2007r. k. 114.

W lutym 2008 roku M. D. zlikwidował prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą.

W oparciu o dalszy wniosek wierzyciela M. D., komornik w lipcu 2008r. dokonał zajęcia ruchomości powoda znajdujących się nadal w budynku położonym w D. przy ulicy (...) w postaci ścieniarki, cytroków, suszarki bębnowej, rozciągarki do norek, pralnicy o wsadzie 60 kg.

W dniu 31 lipca 2008r. A. K. (2) sprzedał maszyny i urządzenia należące do M. D. w S. w firmie zajmującej się skupem złomu w postaci, pralnicy do skór, sprężarki, cytroków, 4 sztuk zmiękczarek, ścieniarek wytwornicy pary, suszarni do skór, prasowaczki, czesarki, maszyny do szycia, rozciągarki do norek, szlifierki, nagrzewnicy elektrycznej, dmuchawy powietrza, wózka paletowego, za łączną kwotę 11.601,72 zł. Uzyskane za ich sprzedaż środki pieniężne A. K. (2) przeznaczył na pokrycie kosztów usunięcie odpadów z produkcji garbarskiej prowadzonej wcześniej przez niego.

Wyrokiem z dnia 5 stycznia 2010 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...), Sąd Rejonowy w Słupsku Wydział II Karny uznał pozwanego A. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego czynu (tj. tego, że w dniu 19 lipca 2008 roku w D. przywłaszczył sobie powierzone mu mienie w postaci maszyn do garbowania skór o wartości 160.270 złotych, działając na szkodę M. D.), ustalając, iż pozwany przywłaszczył mienie w postaci: pralnicy do skór o wartości 18.000 złotych, sprężarki o wartości 200 złotych, cytroków, 4 sztuk zmiękczarek o wartości łącznej 54.950 złotych, ścieniarek o wartości łącznej 200 złotych, wytwornicy pary o wartości 5.000 złotych, suszami do skór o wartości 5.000 złotych, prasowaczki o wartości 5.000 złotych, czesarki o wartości 10.000 złotych, maszyny do szycia o wartości 500 złotych, 5 szt. rozciągarek do norek o wartości łącznej 2.500 złotych, szlifierki o wartości 1.000 złotych, nagrzewnicy elektrycznnej, dmuchawy powietrza o wartości 600 złotych, wózka paletowego o wartości 15 złotych, tj. mienie o łącznej wartości 102.965 złotych, czym działał na szkodę M. D., który to czyn zakwalifikowano jako występek z art. 284 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k., skazano pozwanego na karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 złotych.

Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 23 marca 2010 roku. W wyroku tym nie rozstrzygano o roszczeniach majątkowych wynikających z przestępstwa i nie orzeczono o obowiązku naprawienia szkody na rzecz powoda. Pozwany A. K. (1) (oskarżony) nie wnosił apelacji od powyższego wyroku.

bezsporne, nadto ustalenia Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie sygn. (...), oraz opinia biegłego, wyrok z dnia 5 stycznia 2010r. wraz z uzasadnieniem k. 15-79.

Powód M. D. przed wytoczeniem niniejszego powództwa, pismem z dnia 7 lutego 2017 roku, wezwał pozwanego A. K. (1) do dobrowolnego spełnienia świadczenia, dochodzonego w niniejszej sprawie. Pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 14 lutego 2017 roku.

bezsporne, nadto pismo pełnomocnika powoda do pozwanego z dnia 7 lutego 2017 roku wraz z dowodem nadania i zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 80-81.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, pismem z dnia 27 lutego 2017 roku, pozwany złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności w łącznej kwocie 100.129,10 złotych szczegółowo opisując wierzytelności składające się na kwotę potrącenia.

bezsporne, nadto oświadczenie pozwanego o potrąceniu wierzytelności z dnia 27 lutego 2017 roku k. 82.

Sąd zważył, co następuje:

Strona powodowa M. D. jako podstawę swojego roszczenia o zasądzenie od pozwanego A. K. (1) kwoty 102.965 zł z należnościami ubocznymi, wskazywała art. 415 k.c. (odpowiedzialność deliktową), zgodnie z którym kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Jednocześnie zauważyć, należy, iż do strony należy wskazanie podstawy faktycznej roszczenia, natomiast do Sądu jej prawidłowa kwalifikacja prawna, przy czym, w razie zbiegu podstaw Sąd powinien wybrać podstawę najtrafniej oddającą podstawę faktyczną żądania pozwu i umożliwiającą najpełniejszą realizację żądania powoda.

Zgodnie z art. 12 k.p.c., roszczenia majątkowe wynikające z przestępstwa mogą być dochodzone w postępowaniu cywilnym albo w wypadkach w ustawie przewidzianych w postępowaniu karnym. W wyżej przywołanym w stanie faktycznym postępowaniu karnym nie rozstrzygano o roszczeniach majątkowych wynikających z przestępstwa popełnionego przez pozwanego na szkodę powoda, co oznacza, że mogą one być dochodzone w niniejszym procesie.

Zgodnie z art. 11 k.p.c., ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Istota związania sądu cywilnego skazującym wyrokiem karnym, na podstawie art. 11 k.p.c. wyraża się tym, że w skład podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu cywilnego wchodzi czyn opisany w sentencji karnego wyroku skazującego, a sąd ten jest pozbawiony możliwości dokonywania ustaleń w tym zakresie, w tym w szczególności w zakresie ustaleń odmiennych niż przeniesione na podstawie tego wyroku z procesu karnego. Te ustalenia zawiera sentencja wyroku karnego, w której wymieniony jest sprawca przestępstwa (pozwany), czas i miejsce popełnienia czynu (19 lipca 2008 roku w D.) i jego opis, zawierający wszystkie istotne elementy charakterystyczne dla przestępstwa z art. 284 § 1 k.k., stwierdzenie winy sprawcy, określenie sposobu popełnienia przestępstwa i jego przedmiotu. Poza zakresem kognicji sądu rozpoznającego sprawę o naprawienie szkody na podstawie art. 415 k.c. pozostaje zatem niewątpliwie fakt popełnienia przez pozwanego przestępstwa przywłaszczenia mienia powoda oraz wyrządzenia jemu tym czynem szkody. W tym zakresie sąd, na podstawie art. 11 k.p.c., jest niewątpliwie związany ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego pozwanego z ustalenia czynu niedozwolonego, winy pozwanego oraz istnienia normalnego związku przyczynowego między tym czynem a szkodą powoda. Skazanie pozwanego prawomocnym wyrokiem karnym eliminuje z czynności sądowych potrzebę prowadzenia postępowania dowodowego w zakresie osoby sprawcy czynu karnego, jego winy i opisu faktów koniecznych dla przypisania czynowi znamion przestępstwa, w tym m.in. zaistnienia szkody i wskazania osoby poszkodowanej ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - I Wydział Cywilny z dnia 11 stycznia 2012 r., I ACa (...)). Celem art. 11 k.p.c. jest uniknięcie możliwości wydania na podstawie tych samych stanów faktycznych różnych orzeczeń w sprawach cywilnych i karnych oraz wyeliminowania potrzeby prowadzenia podwójnego postępowania dowodowego.

W realiach niniejszej sprawy z sentencji przedłożonego wyroku skazującego, w stosunku do pozwanego, wynika jednak również ustalenie wysokości poniesionej przez powoda szkody. Ustalenie to wynika bezpośrednio z ustalonego przedmiotu przestępstwa w wyroku karnym wydanym w stosunku do pozwanego, a więc i takie ustalenie jest postępowaniu cywilnym wiążące. Wydając wyrok wobec pozwanego, sąd kamy ustalił bowiem nie tylko fakt przywłaszczenia, lecz również określił wartość przywłaszczonych przez pozwanego rzeczy. Skutki czynu stanowiącego przestępstwo w sferze majątkowej poszkodowanego, zostały opisane w sentencji prawomocnego wyroku skazującego. W opisie czynu pozwanego znalazły się konkretne ustalenia co do wysokości poniesionej przez powoda szkody, stąd też uznać należy, że wysokość szkody, którą poniósł powód, stała się elementem faktycznym istoty przypisanego pozwanemu czynu i wobec tego wiąże ona sąd cywilny ( por. wyrok Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 27 listopada 2013 roku, (...)).

Oznacza to, że roszczenie powoda należy ocenić jako udowodnione zarówno co do zasady, jak i co do wysokości w łącznej kwocie 102.965 złotych.

Strona wdająca się w spór, jest zobligowana do podjęcia polemiki i dowodzenia faktów, z których wyciąga skutki prawne lub podjęcia obrony w sytuacji, gdy materiał dowodowy wskazuje na zaistnienie okoliczności wyłączającej zasadność jej roszczenia. A to z kolei wymaga odniesienia się do poszczególnych faktów i dowodów, a nie - do ograniczenia się do ogólnego zaprzeczenia.

Pozwany A. K. (1) ograniczył się właśnie jedynie do ogólnego i lakonicznego stwierdzenia, że „nie uznaje roszczeń powoda zarówno co do zasady jak i co do wysokości".

W materialnym oświadczeniu o potrąceniu właściwym mieści się uznanie własnego zobowiązania - w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 2 k.c. - wobec osoby, do której jest ono skierowane. O uznaniu roszczenia można mówić wtedy, gdy określone zachowania dłużnika dotyczą w sposób jednoznaczny skonkretyzowanego, skierowanego przeciwko niemu roszczenia. Dla zakwalifikowania zachowania dłużnika w kategoriach uznania roszczenia konieczne jest stwierdzenie, że z rozeznaniem daje wyraz temu, iż wierzycielowi przysługuje w stosunku do niego wierzytelność wynikająca z konkretnego stosunku prawnego (wyrok Sądu Najwyższego z 16 marca 2012 roku, (...)).

Zgodnie z art. 505 pkt 3 k.c., nie mogą być umorzone przez potrącenie wierzytelności wynikające z czynów niedozwolonych. Przepis ten stanowi wyjątek od art. 498 § 1 k.c., który stanowi, że gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wśród motywów zakazu z art. 505 pkt 3 k.c. wskazać należy na funkcję prewencyjną i represyjną odpowiedzialności odszkodowawczej.

Wierzytelność dochodzona w niniejszej sprawie od pozwanego wynika właśnie z czynu niedozwolonego. Jakkolwiek zatem, oświadczenie pozwanego z dnia 27 lutego 2017 roku było nieskuteczne i nie mogło ono wywołać zamierzonych przez pozwanego skutków - umorzenia jego wierzytelności, to jednak jest ono wystarczające, aby ocenić, że pozwany składając to oświadczenie, miał świadomość swojej wierzytelności wobec powoda i ją uznawał.

Z tych względów powództwo M. D. Sąd uwzględnił w całości.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie drugim sentencji, na podstawie art. 98 §1 i § 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie Dz. U. poz. 1668, biorąc pod uwagę wynik niniejszego procesu. Pozwany jako przegrywający spór zobowiązany jest zwrócić powodowi koszty procesu, na które złożyło się opłata od pozwu ( 5.149 zł) wynagrodzenie dla zawodowego pełnomocnika w kwocie 5.400 zł. oraz opłata za udzielone pełnomocnictwo w kwocie 17 zł ustalona na podstawie części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (j.t. Dz.U. 2015, poz. 783 ze zm.).

Zgodnie z art. 499 KC, potrącenie jest dokonane przez złożenie drugiej stronie oświadczenia woli o potrąceniu. Jednakże tę jednostronną czynność prawną o skutkach materialnoprawnych należy odróżnić od procesowego zarzutu potrącenia, który powinien w procesie przybrać postać stanowczego i jednoznacznego oświadczenia procesowego, bowiem pozwanemu w takiej sytuacji przysługuje wybór formy obrony: procesowy zarzut potrącenia lub powództwo wzajemne (por. między innymi wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 1997 r. (...), OSNC (...), z dnia 18 kwietnia 2000 r. III CKN (...), z dnia 2 maja 2004 r. I CK (...), OSNC (...), z dnia 28 kwietnia 2005 r. III CK (...) i z dnia 3 października 2008 r. II PK (...)). Jeżeli, mimo dokonanego przez dłużnika potrącenia, wierzyciel wytacza powództwo o swoją wierzytelność, jak miało to miejsce w rozpoznawanej sprawie, to znaczy, że kwestionuje wierzytelność zgłoszoną do potrącenia. Dłużnikowi przysługuje wówczas wybór sposobu obrony oraz sposobu realizacji swojej wierzytelności - może bądź zgłosić procesowy zarzut potrącenia, bądź wytoczyć powództwo wzajemne, a jeżeli jego wierzytelność jest wyższa, może połączyć obie formy i żądać potracenia do wysokości wierzytelności powoda, a o resztę wytoczyć powództwo wzajemne. Obie te formy procesowej obrony mogą być podjęte przez pozwanego jedynie w ściśle określonym czasie. Powództwo wzajemne może być wytoczone tylko w czasie wskazanym w art. 204 § 1k.p.c. i tylko jeżeli zachodzą warunki określone w tym przepisie.

Taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie. Nie ulega wątpliwości, że pozwany dokonał wyboru formy obrony oraz dochodzenia swojej wierzytelności nie zgłaszając procesowego zarzutu potrącenia lecz wytaczając powództwo wzajemne o należną mu wierzytelność z tytułu nieuiszczonej przez powoda należności za czynsz dzierżawny w kwocie 48.000 zł. Fakt istnienia tego długu w kwocie 48000 zł, jego uznanie bez jakichkolwiek zastrzeżeń i warunków powód (pozwany wzajemny) M. D. potwierdził w swoim pisemnym oświadczeniu złożonym w dniu 1 sierpnia 2007r. pozwanemu (powodowi wzajemnemu) A. K. (1) oraz zobowiązał się go spłacić w terminie do dnia 31 lipca 2008 roku. Podjęta przez powoda przeciwko zgłoszonemu powództwu wzajemnemu linia obrony sprowadzająca się do podniesienia niezliczonej ilości zarzutów wyczerpujących prawie wszystkie przepisy kodeksu cywilnego była całkowicie bezskuteczna.

Odnosząc się tylko do najistotniejszych z podniesionych przez pozwanego wzajemnego zarzutów wskazać należy, iż roszczenie pozwanego (powoda wzajemnego) dochodzone w niniejszym postępowaniu na podstawie oświadczenia powoda (pozwanego wzajemnie) z dnia l sierpnia 2007r. o uznaniu długu z tytułu dzierżawy nieruchomości nie jest świadczeniem okresowym. Świadczenie okresowe musi charakteryzować się następującymi cechami: przedmiotem świadczenia muszą być pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo, w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego dłużnik ma spełnić wiele świadczeń jednorazowych, spełnienie tych świadczeń następuje w określonych regularnych odstępach czasu, świadczenia te nie składają się na pewną z góry określoną całość i każde wymagalne jest w innym terminie, w innym też terminie ulega przedawnieniu. W rezultacie, każde ze świadczeń okresowych stanowi odrębny dług, chociaż jest to dług tego samego rodzaju. Nie stanowi zatem roszczenia o świadczenie okresowe należność za czynsz najmu lub dzierżawny ustalony w kwocie jednorazowej za cały okres najmu lub dzierżawy. Tym samym zarzut przedawnienia tego roszczenia jest chybiony. Nie jest uzasadnione także twierdzenie powoda (pozwanego wzajemnie), że obie strony umowy najmu prowadziły działalność gospodarczą i umowa najmu z dnia 26.10.2005r. została zawarta w ramach tych działalności gospodarczych , jest to bowiem twierdzenie nieprawdziwe i w żaden sposób nie wypływa z przedłożonych w sprawie dowodów. Podstawą roszczeń pozwanego (powoda wzajemnego) wobec powoda (pozwanego wzajemnie) nie jest umowa najmu z dnia 26.10.2005r. ale oświadczenie powoda (pozwanego wzajemnie) z dnia 1 sierpni 2007r. o uznaniu swojego długu. Podpisując to oświadczenie o uznaniu długu M. D. nie działał jako wspólnik spółki ani nie oświadczał w imieniu wspólników tej spółki, ale czynił to w swoim własnym imieniu, jako M. D.. Pozew wzajemny został wniesiony przeciwko M. D., ale nie jako wspólnikowi spółki cywilnej. Mając powyższe na uwadze oraz fakt, że roszenie powoda stało się wymagalne w dniu 1 sierpnia 2008r. to niewątpliwie roszczenie powoda wzajemnego nie uległo przedawnieniu. Tym samym zarzut przedawnienia roszczenia jest niezasadny.

Niezależnie od powyższego to wyjątkowo pokrętne, nie logiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego były twierdzenia powoda (pozwanego wzajemnego) M. D. dotyczące okoliczności które legły u podstaw sporządzenia oświadczenia z dnia 1 sierpnia 2007r. Pozwany wzajemny nie tylko nie udowodnił, ale nawet nie uprawdopodobnił, że kiedykolwiek regulował jakiekolwiek należności za korzystanie z nieruchomości położony w D. przy ulicy (...), po dacie w której miało dojść do zawarcia umowy przenoszącej prawo własności przedmiotowej nieruchomości, na której jak przyznawał do lutego 2008r. prowadził działalność. W pełni logicznym wydają się zatem twierdzenia powoda wzajemnego, że pozwany wzajemny mając tego świadomość zobowiązał się do uregulowania zaległego czynszu, odnosząc się do stawki ustalonej przy zawarciu umowy dzierżawy, którego łączna wysokość zgodnie została określona przez strony na kwotę 48.000 zł.

W tych okolicznościach, kiedy podstawę roszczeń pozwanego (powoda wzajemnego) wobec powoda (pozwanego wzajemnie) stanowi oświadczenie powoda (pozwanego wzajemnie) o uznaniu długu z dnia 1 sierpnia 2007r., mnożenie bezsensownych zarzutów i roztrząsanie tego czy uzgodnienia o podwyższeniu czynszu dzierżawnego i oświadczenie powoda o uznaniu długu wobec pozwanego (powoda wzajemnego) i jego żony B. K., odniosło jakiś skutek wobec wspólników spółki cywilnej tj. M. D. i W. F. i czy w jakiś sposób zmieniało to czy też nie treść umowy najmu podpisaną przez pozwanego (powoda wzajemnego) ze wspólnikami spółki cywilnej (...) w dniu 26.10.2005r., jest bezprzedmiotowe, i nie ma to żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. zasądzając je od dnia wymagalności roszczenia, zgodnie z żądaniem pozwu przy uwzględnieniu, iż termin spełnienia świadczenia był oznaczony.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o dyspozycję art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Skoro pozwany wzajemny przegrała sprawę w całości to na nim ciąży obowiązek zwrotu powodowi wzajemnemu wszystkich należnych, poniesionych kosztów, na które składają się opłata sądowa od pozwu wzajemnego w wysokości 2.400 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.617 zł, ustalone zgodnie z § 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz.U. poz. 1667, w tym opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł ustalona na podstawie części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (j.t. Dz.U. 2015, poz. 783 ze zm.).

Na oryginale właściwy podpis