Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania S. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 października 2012 roku nr (...)

w sprawie S. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1313/12

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 listopada 2013 roku

Decyzją z dnia 16 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11.10.2012 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł S. W. , domagając się jej zmiany, poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony podniósł, iż decyzja ta jest dla niego krzywdząca, gdyż od urodzenia jest osobą głuchoniemą i cierpi na szereg schorzeń, które nie pozwalają mu na podjęcie zatrudnienia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i wskazując, iż brak jest podstaw do uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy, co znalazło wyraz w orzeczeniach Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. W. urodził się dnia (...)pracował zgodnie z wyuczonym zawodem jako kaletnik.

Wnioskodawca w okresie od 11.03.1993 r. do 31.07.2012 r. pobierał świadczenie rentowe z powodu głównie schorzeń kardiologicznych i psychiatrycznych.

Dowód: - akta ZUS

W dniu 9.07.2012 r. ubezpieczony złożył ponownie wniosek o przedmiotowe świadczenie. Zarówno orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 29.08.2012 r., jak i orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11.10.2012 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy.

Wobec powyższego przedmiotową decyzją ZUS odmówiono mu prawa do renty. Od tej decyzji ubezpieczony złożył odwołanie.

Dowód: - akta ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego u odwołującego się stwierdzono:

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego bez ubytkowych objawów neurologicznych i bez upośledzenia funkcji,

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa piersiowego bez ubytkowych objawów neurologicznych i bez upośledzenia funkcji,

- głuchoniemotę,

- zaburzenia adaptacyjne.

Rozpoznane u odwołującego schorzenia neurologiczne i reumatologiczne nie naruszają sprawności organizmu w takim stopniu, aby uznać go za niezdolnego do pracy zarobkowej.

W badaniu fizykalnym nie stwierdzono ograniczenia ruchomości kręgosłupa ani ubytkowych objawów neurologicznych. Zakres ruchów w stawach obwodowych jest również zachowany nie stwierdzono obrzęków stawowych. W badaniu układu ruchu nie stwierdzono ograniczenia ruchomości czynnej i biernej w obrębie kończyn górnych i dolnych. Siła i napięcie mięśni symetryczne, bez wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono objawów korzeniowych, próba Romberga ujemna, objaw szczytowy ujemny, ruchomość stawów pełna. Neurologicznie bez objawów uszkodzenia układu nerwowego.

Badany jest osobą głuchoniemą od urodzenia i posługuje się jedynie językiem migowym. Występująca u odwołującego niesprawność związana z głuchoniemotą powstała przed 16-tym rokiem życia i jest niesprawnością trwałą. Ubezpieczony z powodu głuchoniemoty nie może być zatrudniony w hałasie, przy obsłudze maszyn w ruchu, na wysokości, na stanowiskach wymagających kontaktu słownego.

Odwołujący pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od 15.11.2000 r. z powodu zaburzeń nerwicowych. W czasie obecnego badania psychiatrycznego nie stwierdzono istotnych odchyleń od stanu prawidłowego (w tym zaburzeń nastroju, napędu, objawów świadczących o zaburzeniach psychotycznych). Występujące u badanego zaburzenia adaptacyjne w obecnym stopniu nasilenia nie upośledzają funkcjonowania opiniowanego w stopniu znacznym i nie powodują niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

Dowód: - opinia sądowo –lekarska z dnia 22.01.2013 r. – k. 8-11,

- opinia sądowo-lekarska z dnia 12.03.2013 r. – k. 16-17,

- opinia sądowo – psychiatryczna z dnia 12.08.2013 r. – k. 28-30,

- opinia uzupełniająca z dnia 16.09.2013 r. – k. 37,

- dokumentacja medyczna – akta ZUS.

Sąd, ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, w całości podzielił wnioski płynące z opinii biegłych z zakresu reumatologii, neurologii, otolaryngologii, psychiatrii. Biegli legitymują się fachową wiedzą oraz doświadczeniem zawodowym, zaś opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, po osobistym przebadaniu ubezpieczonego oraz wnikliwej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych. W ocenie Sądu, biegli lekarze dokonali prawidłowej diagnozy schorzeń, na które cierpi odwołujący, zaś wnioski płynące z opinii korespondują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną oraz bazują na wynikach przeprowadzonych badań, co czyni opinie wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne.

Opinie spełniły nadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych określone w art.278 kpc i art.285 kpc., zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać zaufanie do wiedzy czy bezstronności biegłych, również strony nie wniosły do nich żadnych merytorycznych zarzutów.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania, dlatego Sąd uznał je za w pełni wiarygodne.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie art. 57 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zmianami) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust.1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit.b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit.a, pkt 11-12, 13 lit.a, pkt 14 lit.a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit.a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3).

Zgodnie z art.13 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jak wynika z art. 107 ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Dla rozstrzygnięcia, czy w przypadku ubezpieczonego mamy do czynienia z niezdolnością do pracy, konieczne stało się zasięgnięcie opinii biegłych specjalistów z zakresu reumatologii, neurologii, otolaryngologii i psychiatrii.

Przeprowadzone badania wykazały u wnioskodawcy kilka schorzeń takich jak chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego bez ubytkowych objawów neurologicznych i bez upośledzenia funkcji, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa piersiowego bez ubytkowych objawów neurologicznych i bez upośledzenia funkcji, głuchoniemotę, zaburzenia adaptacyjne.

Rozpoznane u odwołującego schorzenia neurologiczne i reumatologiczne nie naruszają sprawności organizmu w takim stopniu, aby uznać go za niezdolnego do pracy zarobkowej.

W badaniu fizykalnym nie stwierdzono ograniczenia ruchomości kręgosłupa ani ubytkowych objawów neurologicznych. Zakres ruchów w stawach obwodowych jest również zachowany nie stwierdzono obrzęków stawowych. W badaniu układu ruchu nie stwierdzono ograniczenia ruchomości czynnej i biernej w obrębie kończyn górnych i dolnych. Siła i napięcie mięśni symetryczne, bez wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono objawów korzeniowych, próba Romberga ujemna, objaw szczytowy ujemny, ruchomość stawów pełna. Neurologicznie bez objawów uszkodzenia układu nerwowego.

Badany jest osobą głuchoniemą od urodzenia i posługuje się jedynie językiem migowym. Występująca u odwołującego niesprawność związana z głuchoniemotą powstała przed 16-tym rokiem życia i jest niesprawnością trwałą. Ubezpieczony z powodu głuchoniemoty nie może być zatrudniony w hałasie, przy obsłudze maszyn w ruchu, na wysokości, na stanowiskach wymagających kontaktu słownego.

W czasie obecnego badania psychiatrycznego nie stwierdzono istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. Występujące u badanego zaburzenia adaptacyjne w obecnym stopniu nasilenia nie upośledzają funkcjonowania opiniowanego w stopniu znacznym i nie powodują niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

Należy jeszcze wspomnieć, iż co prawda ubezpieczony pobierał przez wiele lat rentę, jednak z przyczyn kardiologicznych i psychiatrycznych. Obecnie nie jest choćby częściowo niezdolny do pracy z żadnych innych przyczyn poza wrodzoną głuchoniemotą. Jedną z niezbędnych przesłanek do przyznania renty jest powstanie niezdolności do pracy w określonym czasie. Dla uzyskania uprawnień rentowych konieczne jest, aby niezdolność do pracy powstała nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów enumeratywnie wskazanych w art. 57 ust. 1 pkt 3 (tzw. okres przedłużonej ochrony ubezpieczeniowej). Zatem skoro niezdolność odwołującego spowodowana głuchoniemotą nie powstała w okresach o których mowa w powyższym przepisie nie spełnia on wszystkich koniecznych przesłanek do uzyskania przedmiotowego świadczenia.

Co prawda częste jest ubieganie się o rentę przez osobę, u której niezdolność do pracy powstała przed rozpoczęciem się okresów wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 3, jednak w czasie tych okresów nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia i to także w ramach tego samego stopnia niezdolności do pracy (patrz: M. Bartnicki, B. Suchacki w: „Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Komentarz”, ABC 2009 r., wyrok SN z dnia 19.02.2002 r., II UKN 115/01, OSNP 2003/24/598). W omawianym przypadku nie występuje jednak taka sytuacja. Stwierdzona bowiem u opiniowanego głuchoniemota występuje od urodzenia, ma charakter trwały i nie wystąpiło żadne pogorszenie stanu zdrowia z tym związane.

Reasumując, Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał zatem, iż brak jest podstaw do uznania odwołującego się za niezdolnego do pracy w rozumieniu powołanej wyżej ustawy.

Z powyższych względów uznać należało, iż zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych była prawidłowa, zaś odwołanie należało oddalić jako bezzasadne, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 477 ¹⁴§1k.p.c.

SSR (del) Jacek Liszka

(...)

-

(...)

-

(...)

- (...)