Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ka 363/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSO Mirosław Onisko

Protokolant:

st. sekr. sąd. Katarzyna Wierzejska

przy udziale Prokuratora Włodzimierza Chemycza

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017 r.

sprawy P. D. (1)

oskarżonego z art. 157 § 1 kk, art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 21 lutego 2017 r. sygn. akt II K 711/14

utrzymuje wyrok w mocy; zasądza od oskarżonego P. D. (1) i oskarżyciela posiłkowego P. B. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 70 zł od każdego z nich tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

II Ka 363/17

UZASADNIENIE

P. D. (1) oskarżony został o to, że:

I.  w dniu 18 lipca 2014 r. w miejscowości Ł. w powiecie (...), województwie (...) dokonał uszkodzenia ciała P. B. w ten sposób, że kopnął go w nogę w wynika czego upadł na ziemię, następnie usiadł na nim i zadał kilka ciosów bliżej nieokreślonym przedmiotem w wyniku czego spowodował u niego obrażenia w postaci: złamania kostki przyśrodkowej podudzia lewego, uszkodzenia więzozrostu strzałkowo – piszczelowego lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na okres przekraczający siedem dni, tj. o czyn z art. 157 § 1 kk;

II.  w miejscu i czasie jak w pkt I groził pozbawieniem życia P. B. przy czym groźby te wzbudziły w nim uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. o czyn z art. 190 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2017 r. w sprawie sygn. II K 711/14 Sąd Rejonowy w Węgrowie na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk w zw. z art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego P. D. (1) warunkowo umorzył na okres 2 lat próby, przy czym w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia ustalił, że w dniu 18 lipca 2014 r. w miejscowości Ł. w powiecie (...), województwie (...) dokonał uszkodzenia ciała P. B. w ten sposób, że kopnął go w nogę, w następstwie czego ten upadł na ziemię, a następnie usiadł na nim w wyniku czego spowodował u niego obrażenia w postaci: złamania kostki przyśrodkowej podudzia lewego, uszkodzenia więzozrostu strzałkowo – piszczelowego lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na okres przekraczający siedem dni, czym wyczerpał dyspozycję art. 157 § 1 kk; na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej – konto (...) o/W. nr (...) świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 zł; na podstawie art. 67 § 3 kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego P. B. kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 2.500 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika; zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 zł tytułem opłaty oraz obciążył go poniesionymi w sprawie wydatkami w kwocie 758,43 zł.

Apelacje od wyroku wnieśli prokurator Prokuratury Rejonowej w Węgrowie, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego oraz obrońca oskarżonego.

Prokurator Rejonowy w Węgrowie zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego w całości. Powołując się na przepisy art. 427 § 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 3 kpk oraz art. 437 § 2 kpk wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż stopień winy oraz szkodliwość społeczna czynów oskarżonego P. D. (1) polegających na umyślnym spowodowaniu u pokrzywdzonego P. B. obrażeń naruszających czynność narządów jego ciała na okres przekraczający siedem dni oraz grożeniu mu pozbawieniem życia nie są znaczne a postawa sprawcy, który od początku nie przyznawał się do zarzuconych mu czynów i nie wykazał się w toku postępowania jakimkolwiek krytycyzmem wobec swych postępków uzasadnia przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, co w konsekwencji doprowadziło do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego, podczas gdy rzetelna analiza wszystkich ujawnionych w sprawie okoliczności prowadziła do odmiennej oceny zarówno stopnia winy i szkodliwości społecznej czynów jak i prognozy wynikającej z postawy oskarżonego. Podnosząc ten zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. B. na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego w całości. Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 3 i 4 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na:

a)  przyjęciu, iż stopień społecznej szkodliwości czynów, których dopuścił się oskarżony P. D. (1) nie jest znaczny, a jego postawa, właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w sytuacji gdy prawidłowa ocena okoliczności niniejszej sprawy w tym przede wszystkim znaczne nasilenie agresji wyrażające się w zadawaniu ciosów pokrzywdzonemu kiedy ten znajdował się w pozycji stojącej oraz kiedy już się przewrócił, a także popełnienie w stosunku do niego drugiego przestępstwa tj. gróźb, jak również zachowania oskarżonego nieprzyznającego się konsekwentnie do popełnienia zarzucanych mu czynów, niewyrażającemu jakiejkolwiek skruchy, jak również starającemu się przenieść odpowiedzialność za zaistniały czyn na pokrzywdzonego prowadzi do wniosku, że przestępstwa, których dopuścił się oskarżony charakteryzowały się stopniem społecznej szkodliwości w stopniu wyższym, niż nieznaczny;

b)  uznaniu, że kwota 3.000 zł zasądzona na rzecz pokrzywdzonego P. B. jest kwotą odpowiednią tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę, w sytuacji gdy charakter obrażeń spowodowanych u pokrzywdzonego, ich skutki w postaci konieczności poddania się trzem zabiegom operacyjnym, wielokrotnym konsultacjom u lekarzy specjalistów, półrocznemu leczeniu i rehabilitacji skutkujących znacznymi dolegliwościami fizycznymi, odczuwanym bólem i cierpieniami moralnymi wynikającymi z tego tytułu nakazywały uznanie zasadności żądania w kwocie 20.000 zł.

2.  rażącą niewspółmierność środka karnego w postaci orzeczenia od oskarżonego P. D. (1) na rzecz pokrzywdzonego P. B. kwoty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, podczas gdy należyte uwzględnienie rozmiaru doznanej krzywdy, bólu i cierpienia pokrzywdzonego, stopnia natężenia oraz czasu jego trwania wskazywało, iż zasadne byłoby zasądzenie na rzecz pokrzywdzonego z tego tytułu kwoty 20.000 zł.

Podnosząc powyższy zarzut pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego na zasadzie art. 427 § 1 i 3 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Węgrowie, ewentualnie z ostrożności procesowej, jeżeli Sąd uzna, że w stosunku do oskarżonego było zasadne warunkowe umorzenie postępowania o zmianę wyroku w zakresie orzeczenia zadośćuczynienia i zasądzenie na rzecz pokrzywdzonego P. B. kwoty 20.000 zł.

Obrońca oskarżonego P. D. (1) na podstawie art. 425 § 1-3 kpk i art. 444 kpk powyższe orzeczenie zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego. Na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 438 pkt 2 i 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi co do pkt I, II i III zarzucił naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w sprzeczności z zasadami logiki i zdrowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, przez danie wiary zeznaniom pokrzywdzonego, co do przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia, a uznaniem wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne w tymże zakresie. Ponadto dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego, tj. zeznań K. D. (k. 121-122, k. 21v), W. G. (k. 122, k. 37v), D. K. (k. 228v) oraz karty informacyjnej SOR (k. 8), karty leczenia szpitalnego (k. 116-118, k. 9), historii choroby (k. 22), zapisu zgłoszenia na płycie CD (k. 144, k. 45);

2.  art. 410 kpk poprzez wydanie wyroku opartego jedynie na części zgromadzonego materiału dowodowego i pominięciu istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy, przy ustalaniu stanu faktycznego, a które to okoliczności zostały ujawnione na rozprawie głównej. Sąd nie uwzględnił okoliczności wynikających z opinii sądowo – lekarskiej tj. możliwych przyczyn powstania urazu u pokrzywdzonego, stwierdzenia podania nieprawdziwych informacji odnośnie pozostałych obrażeń. Sąd nie wziął również pod uwagę okoliczności wynikających z k. 43-44, gdzie P. D. (1) podał, że został zaatakowany, przed stwierdzeniem „wpierdol mu spuściłem” – na którym to skupił się Sąd;

3.  art. 167, 170 i 366 kpk poprzez zaniechani inicjatywy dowodowej z urzędu i na wniosek strony, zmierzającej do wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w kontekście:

a)  odstąpienia od przeprowadzenia dowodu z zeznań S. G. na okoliczność wiedzy świadka co do zdarzenia z dnia 18 lipca 2017 r., ustalenia czy oskarżony po zdarzeniu był pod wpływem alkoholu, obrażeń poniesionych przez oskarżonego;

b)  odstąpienia od zwrócenia się do KP w Ł. o nadesłanie księgi dyżurów z okresu 17-19 lipca 2014 r. na okoliczność ustalenia danych funkcjonariuszy pełniących dyżur w tej dacie;

c)  odstąpienia od przeprowadzenia dowodu z informacji operatora telefonii komórkowej z nadajników (...) numerów należących do pokrzywdzonego P. B. i wydruku bilingów rozmów ze świadkiem K. D. w dniu zdarzenia, na okoliczność ustalenia czy świadek kontaktowała się z pokrzywdzonym w dniu zajścia, czy się z nim spotykała;

d)  odstąpienia z przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka A. W., na okoliczność charakteru pokrzywdzonego, cech osobowych, atakowania A. W. w przeszłości, wszczynania bójek, informacji przekazanych A. W. przez pokrzywdzonego odnośnie zajścia ;

e)  odstąpienie od przeprowadzenie dowodu z zeznań P. D. (2) i M. D. na okoliczność relacji przekazywanych przez K. D. odnośnie zajścia, cech osobowych pokrzywdzonego, wywierania nacisku przez K. D. na wskazane osoby w celu obciążenia oskarżonego;

powyższe zarzuty w konsekwencji spowodowały :

4.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż oskarżony „dokonał uszkodzenia ciała P. B. w ten sposób, że kopnął go w nogę, w wyniku czego upadł na ziemię, następnie usiadł na nim w wyniku czego spowodował u niego obrażenia w postaci: złamania kostki przyśrodkowej podudzia lewego, uszkodzenia więzozrostu strzałkowo – piszczelowego lewego” w sytuacji brak jest świadków, czy innych dowodów potwierdzających dokonanie przez oskarżonego wskazanego czynu. W sytuacji gdy w rzeczywistości pokrzywdzony zaczepił oskarżonego na jego własnej posesji, sprowokował awanturę, podczas której cofając się plecami upadł doznając urazu nogi opisanego w a/o. W rzeczywistości P. D. (1) odparł bezprawny atak P. B., więc Sąd winien ustalić, że oskarżony działał w ramach kontratypu obrony koniecznej.

Na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 437 § 1 oraz 2 kpk wniósł o zmianę orzeczenia i uniewinnienie P. D. (1), ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie został zaskarżony apelacjami prokuratora, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i obrońcy. Jednakże wnioski o sporządzenie uzasadnienia wyroku zostały sporządzone jedynie przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz obrońcę oskarżonego. Z tego też względu zakres uzasadnienia zostanie ograniczony do zarzutów zawartych w obu apelacjach. W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że żadna z wymienionych w sprawie apelacji nie okazała się zasadna i dlatego też żadna z nich nie została przez Sąd Odwoławczy uwzględniona.

Zarówno apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jak i apelacja obrońcy zawierają jako jeden z wniosków końcowych wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi meriti do ponownego rozpoznania, przy czym każda z apelacji wskazuje inne powody, dla których zdaniem skarżących należałoby dokonać takiego rozstrzygnięcia. Odnosząc się wyłącznie do obu wniosków o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi meriti do ponownego rozpoznania stwierdzić należy, że żaden z tych wniosków nie spełnia kryteriów zakreślonych przez art. 437 § 2 kpk. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 437 § 1 kpk, art. 454 kpk lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie przewodu w całości. Tymczasem zdaniem Sądu Okręgowego w sprawie niniejszej nie zachodzi konieczność przeprowadzenia przewodu w całości gdyż taka okoliczność nie wynika nawet z treści obu apelacji. W przypadku apelacji obrońcy jest to jedyna przesłanka, która może być brana pod uwagę jeżeli miałoby dojść do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Natomiast w przypadku apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego pod rozwagę może być jeszcze brana przesłanka z art. 454 kpk z uwagi na warunkowe umorzenie postępowania. Jednakże (o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia) brak jest podstaw do zmiany w zakresie dokonanej przez sąd meriti oceny stopnia społecznej szkodliwości obu zarzuconych oskarżonemu czynów na jego niekorzyść.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy odniesie się w pierwszej kolejności do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, gdyż zawiera ona wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów. Apelacja ta, jak już wcześniej zostało stwierdzone okazała się niezasadna. Dwa pierwsze z podniesionych w apelacji obrońcy zarzutów dotyczą obrazy przepisów art. 7 kpk i art. 410 kpk. Odnosząc się do obu w/w zarzutów zawartych w apelacji obrońcy stwierdzić należy w pierwszej kolejności, że zarzut błędnej oceny dowodów nie może ograniczać się do odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego a oczekiwanie uznania go za skuteczny implikuje konieczność wykazania, jakich konkretnie uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Nadto z utrwalonego orzecznictwa jednoznacznie też wynika, że dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia art. 410 kpk. Kolejna uwaga, którą w tym miejscu należy zawrzeć, a która ma istotne znaczenie dla oceny zasadności podniesionych przez skarżącego zarzutów apelacyjnych dotyczy braku podniesienia przez obrońcę w swojej apelacji zarzutu obrazy art. 424 kpk. Niewątpliwie błędy przy sporządzaniu uzasadnienia wyroku same w sobie nie mogą stanowić powodu do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Jednakże obraza przez sąd orzekający art. 424 kpk w powiązaniu z zarzutami chociażby takimi jak podniesione w apelacji obrońcy mogą niekiedy prowadzić do wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia o charakterze kasatoryjnym.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt sprawy niniejszej stwierdzić należy, że sąd meriti nie dopuścił się obrazy zarówno art. 7 kpk jak i art. 410 kpk w sposób o jakim mowa w apelacji obrońcy. W tym zakresie apelacja obrońcy jest tylko i wyłącznie zwykłą polemiką z prawidłowo poczynionymi ustaleniami dokonanymi przez sąd meriti. Jako przykład takiej polemiki wskazać należy fragment (wytłuszczony i podkreślony) zawarty na stronie 4 apelacji. Tak naprawdę to nie wiadomo dlaczego zdaniem obrońcy nie można zaatakować kogoś w pierwszej kolejności nogą, a dopiero potem zadawać mu ciosy pięścią.

Nie ulega wątpliwości, że sprawa ma charakter trudny gdyż brak jest chociażby zeznań naocznych świadków zdarzenia. Z tego też względu dokonując ustaleń fatycznych w sprawie sąd meriti musiał opierać się głównie na wyjaśnieniach oskarżonego i zeznaniach pokrzywdzonego oraz konfrontować te dowody z innymi dostępnymi dowodami. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje jednoznacznie, że sąd meriti dosyć szczegółowo dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, z którą to oceną należy się generalnie zgodzić. Dotyczy to również dowodów o jakich mowa w pkt 1 i 2 apelacji obrońcy. Skoro więc Sąd Odwoławczy generalnie podziela ocenę dowodów dokonaną przez sąd meriti i przedstawioną przez ten sąd w pisemnych motywach wyroku, to nie zachodzi potrzeba szczegółowego przytaczania własnych argumentów na poparcie tej tezy. Jednocześnie wskazać tylko należy, że w toku kontroli odwoławczej nie stwierdzono, aby przedmiotowe uzasadnienie sporządzone zostało przez sąd meriti z rażącą obrazą art. 424 kpk. Nadto zarzut taki ( jak już wcześniej stwierdzono) nie został podniesiony w apelacji. Tym samym więc wskazać należy na niekonsekwencję obrońcy, który z jednej strony stawia tak poważne zarzuty dotyczące uchybień związanych z oceną dowodów, a z drugiej strony nie stawia zarzutów związanych z obrazą przez sąd meriti art. 424 kpk, a w szczególności dotyczące obrazy art. 424 § 1 pkt 1 kpk.

Reasumując więc stwierdzić należy, że orzekający w sprawie Sąd Rejonowy w Węgrowie opierał się na całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, a nie tylko na jego części jak chce obrońca. Jeszcze raz w tym miejscu przypomnieć należy, że ocena materiału dowodowego dokonana odmiennie od oczekiwań skarżącego nie może w żaden sposób oznaczać, że doszło do obrazy art. 410 kpk. Także zdaniem Sądu ocena dowodów dokonana przez sąd meriti mieści się w granicach zakreślonych przez art. 7 kpk, zaś apelacja obrońcy ma charakter jedynie polemiczny.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie można również uznać za zasadny zarzutu zawartego w pkt 3 apelacji. Dotyczy on obrazy przepisów art. 166, 170 i 366 kpk. Obraza ta zdaniem skarżącego jest wynikiem oddalenia przez sąd meriti jego wniosków dowodowych wskazanych w tym punkcie apelacji. Zatem więc w tym miejscu należy dokonać oceny zasadności decyzji o oddaleniu wniosków dowodowych, a w przypadku gdyby uznano, że takie oddalenie wniosków dowodowych nie było zasadne, to czy miało to wpływ na treść końcowego rozstrzygnięcia w sprawie, gdyż tylko takie uchybienie może spowodować wydanie orzeczenia o charakterze reformatoryjnym, bądź kasatoryjnym.

Z akt sprawy wynika, że wszystkie wnioski dowodowe o jakich mowa w tej części apelacji były przedmiotem rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Węgrowie o czym świadczą zapisy znajdujące się na k. 195 i 220 akt sprawy. W każdym przypadku sąd meriti dosyć szczegółowo przedstawił swoje stanowisko dotyczące zasadności tych wniosków. Zatem więc już chociażby z tego powodu nie można mówić o tym, że doszło do uchybienia przepisom art. 366 kpk. Jak bowiem wynika z utrwalonego orzecznictwa obowiązek prawidłowego kierowania rozprawą nie oznacza, że przeprowadzane muszą być wszystkie dowody, a jedynie tylko takie, które są istotne dla rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest również podstaw do przyjęcia, że doszło w sprawie niniejszej do obrazy art. 170 kpk z powodu oddalenia wniosków dowodowych obrońcy. Jak już wcześniej zostało stwierdzone Sąd Rejonowy w Węgrowie każdorazowo szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko co do konieczności oddalenia poszczególnych wniosków dowodowych. Z treści zapisów znajdujących się na k. 195 akt sprawy wynika, że przedmiotem rozpoznania przez sąd meriti były wnioski dowodowe obrońcy wymienione w pkt 3c, d, e apelacji. W pkt 4 postanowienia sąd meriti na podstawie art. 170 § 1 pkt 4 kpk oddalił wniosek dowodowy o zażądanie informacji od operatora telefonii komórkowej uznając, iż na chwilę obecną dowodu nie da się przeprowadzić, gdyż żądane dane przechowywane są przez okres jednego roku. Jest to więc powód natury formalnej. Zatem więc obrońca w swojej apelacji winien wykazać, że stanowisko sądu meriti co do czasookresu przechowywania takich danych jest błędne. Tymczasem na stronie 12 apelacji obrońca ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że sąd rozpoznający sprawę podjął decyzję o oddaleniu tego wniosku bez zwrócenia się do właściwego operatora, czy takie ustalenie jest zgodne z rzeczywistością. Natomiast z treści apelacji nie wynika, aby obrońca we własnym zakresie poczynił jakieś odmienne ustalenia w tej kwestii. Nadto obrońca nie zgłaszał żadnych wniosków w toku postępowania odwoławczego w celu wyjaśnienia tej okoliczności. Tym samym więc z wyżej wymienionych powodów należy uznać, że nie doszło do naruszenia treści art. 170 kpk w związku z oddaleniem tego wniosku dowodowego. Nie zachodzi też konieczność merytorycznej oceny zawnioskowanego dowodu, którego przeprowadzenie nie jest możliwe.

Jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy oddalono wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków: A. W., P. D. (2) i M. D. (k. 195). Stanowisko w przedmiocie oddalenia tych wniosków dowodowych przez sąd meriti jest należycie uzasadnione i znajduje pełną aprobatę ze strony Sądu Okręgowego. Podobnie też należy ocenić oddalenie dowodów wymienionych w pkt 3a, b apelacji. Wnioski dowodowe o jakich mowa wyżej zostały oddalone przez sąd meriti na posiedzeniu w dniu 9 lutego 2017 r. (k. 220). Także i w tym przypadku postanowienie oddalające wnioski dowodowe jest należycie i obszernie uzasadnione. Tak jak poprzednio także i w tym przypadku stanowisko sądu meriti co do oddalenia tych wniosków należy uznać za zasadne i znajduje pełną aprobatę ze strony Sądu Okręgowego.

Z powyższych więc względów Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska obrońcy co do naruszenia przez Sąd Rejonowy w Węgrowie przepisów o jakich mowa w pkt 3 apelacji obrońcy. Ostatni z podniesionych zarzutów apelacji obrońcy dotyczy błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść wyroku i zmierza do wykazania, że oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej. Niewątpliwie zarzut ten dotyczy czynu z pkt I aktu oskarżenia. Zdaniem Sądu nie ma podstaw do uznania zasadności zarzutu z pkt 4 apelacji obrońcy. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, że opisanych w wyroku obrażeń ciała pokrzywdzony doznał w innych okolicznościach, niż będących przedmiotem sprawy niniejszej. Nadto nie ma też powodów do przyjęcia, że oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej. Jak już wcześniej zostało stwierdzone ustalenia faktyczne sądu meriti są prawidłowe co dotyczy również tej okoliczności. W tym miejscu zauważyć jedynie wypada, że kwestia działania oskarżonego w warunkach obrony koniecznej została wyeksponowana dopiero na potrzeby postępowania odwoławczego. Z zapisów w protokole rozprawy z dnia 10 lutego 2017 r. (k. 230) jednoznacznie wynika, że zarówno obrońca jak i oskarżony zgodnie wnosili o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów nie precyzując, że uniewinnienie od popełnienia czynu z pkt I aktu oskarżenia miało być następstwem działania oskarżonego w ramach obrony koniecznej.

Na koniec rozważań dotyczących apelacji obrońcy oskarżonego odnieść się jeszcze należy do fragmentu uzasadnienia zawartego na stronie 5 (k. 255). Dotyczy on czynu z pkt II aktu oskarżenia. Z treści uzasadnienia apelacji wynika, że ten fragment uzasadnienia jest częścią uzasadnienia dotyczącego pierwszego z podniesionych w apelacji zarzutów tj. obrazy art. 7 kpk. Jak już wcześniej zostało stwierdzone zarzut ten nie znalazł aprobaty ze strony Sądu Okręgowego w toku postępowania odwoławczego. Nadto sama apelacja koncentruje się głównie na zarzutach dotyczących czynu z pkt I aktu oskarżenia nie eksponując zarzutów odnoszących się do drugiego z zarzucanych oskarżonemu czynów. Takie ukształtowanie zarzutów przez obrońcę zwalnia Sąd od szczegółowego odnoszenia się do kwestii nie objętych zarzutami. Jednakże nie można przejść obojętnie nad zamieszczonym na stronie 5 apelacji następującym fragmentem uzasadnienia: „Ponadto należy wskazać, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie odniósł się w sentencji orzeczenia w żaden sposób do zarzutu z art. 190 § 1 kk, a jedynie uznał oskarżonego za winnego czynu z pkt I a/o. Jednakowoż w uzasadnieniu skarżonego uzasadnienia (cytat dosłowny) Sąd uznaje, iż oskarżony dopuścił się czynu ujętego w art. 190 § 1 kk”. Niewątpliwie z takim stanowiskiem zgodzić się nie można. Przepis art. 66 kk określa przesłanki jakie powinny zostać spełnione aby było możliwe warunkowe umorzenie postępowania. Z treści tego przepisu wynika, że do warunkowego umorzenia postępowania niezbędne jest ustalenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Z treści pkt I wyroku wynika, że Sąd Rejonowy w Węgrowie na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk w zw. z art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył. Takie stwierdzenie niewątpliwie przesądza o tym, że warunkowe umorzenie postępowania dotyczy obu zarzucanych oskarżonemu czynów. Zatem więc dla sądu meriti wina oskarżonego w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia nie budziła wątpliwości. Dlatego też nie można mówić, że w tym zakresie istnieje jakaś rozbieżność pomiędzy wyrokiem, a uzasadnieniem.

Umarzając warunkowo postępowanie sąd meriti dokonał jedynie korekty opisu czynu z pkt I aktu oskarżenia do czego był przecież uprawniony. Za słusznością takiego stanowiska przemawia chociażby treść apelacji prokuratora, a w szczególności fragment zawarty na k. 246: „Sąd prawidłowo odtworzył stan faktyczny dokonując jego modyfikacji względem opisu zawartego w akcie oskarżenia oraz sprawstwo oskarżonego i formę jego winy w zakresie obydwu przypisanych mu występków”. Reasumując więc stwierdzić należy, że z wyżej przytoczonych powodów zarzuty przedstawione w apelacji obrońcy okazały się niezasadne.

Także nie jest zasadna apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Pierwszy z podniesionych w niej zarzutów dotyczy błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia polegającego na przyjęciu, że w przypadku oskarżonego zachodzą przesłanki z art. 66 kk do warunkowego umorzenia postępowania oraz na uznaniu, że kwota 3.000 zł zasądzona na rzecz pokrzywdzonego tytułem zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią. Tego samego dotyczy również drugi z podniesionych w apelacji pełnomocnika zarzutów tj. zarzut rażącej niewspółmierności środka karnego w postaci orzeczenia na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia jedynie w kwocie 3.000 zł.

We wcześniejszej części niniejszych rozważań Sąd stwierdził, że ustalenia faktyczne dokonane w sprawie niniejszej przez sąd meriti są prawidłowe. Uwaga ta odnosi się również do omawianej kwestii. Swoje stanowisko w kwestii warunkowego umorzenia postępowania Sąd Rejonowy w Węgrowie dość obszernie umotywował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzając, że będzie to najlepsza reakcja na popełnione przez oskarżonego występki. Zgadzając się ze wszystkimi podniesionymi tam argumentami przemawiającymi za takim końcowym rozstrzygnięciem w sprawie stwierdzić jedynie wypada, że apelacja pełnomocnika ma tylko charakter polemiczny. Nie wykazał bowiem pełnomocnik w żaden sposób aby warunkowe umorzenie postępowania w tej sprawie było orzeczeniem niesprawiedliwym.

Także nie można podzielić pozostałych zarzutów zawartych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Zarzuty te dotyczyły wysokości zadośćuczynienia przyznanego pokrzywdzonemu od oskarżonego. Stanowisko sądu meriti w omawianej kwestii zostało uargumentowane prawidłowo w końcowej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku i zasługuje na pełną aprobatę ze strony Sądu Okręgowego. Z tego też względu Sąd Okręgowy w toku kontroli odwoławczej nie dopatrzył się powodów do zmiany wyroku również w tej części uznając, że apelacja pełnomocnika także i w tym zakresie ma charakter polemiczny. Dodatkowo należy też mieć na uwadze, że pokrzywdzony może przecież swoich roszczeń dochodzić na drodze postępowania cywilnego. Z wyżej przytoczonych powodów także apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się niezasadna.

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 437 § 1 kpk i art. 456 kpk Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku rozstrzygając o kosztach sądowych na podstawie art. 633kpk.