Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Pa 138/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łożyńska-Motyka

SSO Beata Urbańska-Woike

SSR del. Andrzej Matkiewicz (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Fronckiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2017 r. w Olsztynie

sprawy z powództwa J. R.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w O.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych i zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 października 2017 r., sygn. akt IV P 388/16

I.  uchyla zaskarżony wyrok w punkcie I w części dotyczącej rozstrzygnięcia w przedmiocie wynagrodzenia za godziny nadliczbowe oraz w punkcie II w całości i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Olsztynie IV Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za instancję odwoławcza;

II.  w pozostałym zakresie apelację oddala;

III.  nie obciąża powoda kosztami procesu na rzecz pozwanej za instancję odwoławczą.

SSO Beata Urbańska-Woike SSO Beata Łożyńska-Motyka SSR del Andrzej Matkiewicz

UZASADNIENIE

Powód J. R. wystąpił z powództwem przeciwko (...) Sp. z o.o. w O. o zasądzenie kwoty 850 zł z ustawowymi odsetkami, tytułem 12godzin nocnych od godz. 20.00 do 8.00, których pracodawca nie wypłacił w dniu 04.04.2015r., wynagrodzenia za godziny nadliczbowe w kwocie 355zł w grudniu 2015r. oraz zapłaty świadczenia w kwocie 489,17zł z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w którym przewidziane jest między innymi jako świadczenie indywidualne - dopłata do zakupu leków. Powód podnosił, że pracodawca nie wypłacił mu wynagrodzenia, bo nie chciał wpisywać w książce dyżurów A. M. (1).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa co do
wszystkich roszczeń, wskazując, że J. R. otrzymał wszystkie należne
my świadczenia oraz nie złożył wniosku o przyznanie środków z zakładowego
funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 13 października 2017r, oddalił powództwo powoda i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił, że (...) Sp. z o. o w O. jest zakładem pracy chronionej w rozumieniu że ustawy z dnia 27.08.1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych.

(...) Sp. z o. o w O. zatrudnia około 140 osób niepełnosprawnych przy ogólnym zatrudnieniu ok. 145 osób, w związku z czym u pozwanej obowiązuje regulamin zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

W spółce obowiązuje regulamin pracy i wynagrodzenia oraz regulamin zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Regulamin ustala zasady finansowania i przyznawania świadczeń w zakresie zatrudnienia, szkolenia i rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w tym, że uprawnionymi do korzystania z Funduszu (...) są osoby niepełnosprawne zatrudnione w ramach stosunku pracy (§ 2). Świadczenia indywidualne określone w Rozdziale III przyznaje Prezes Spółki na wniosek osoby niepełnosprawnej w formie decyzji pisemnej. Wniosek w zależności od formy udzielonej pomocy podlega zaopiniowaniu przez powołany Zespół ds. (...), który bada zgodność faktów i argumentów uzasadniających przyznanie świadczenia. (§3 ust. 2).

W zależności od wysokości środków funduszu rehabilitacji i potrzeb, co najmniej 15% środków funduszu przeznacza się na indywidualne programy
rehabilitacji, co najmniej 10% środków funduszu przeznacza się na indywidualną
pomoc, a pozostałą część funduszu przeznacza się na finansowanie wydatków i zadań
określonych w § 4 regulaminu.(§ 4 i §5 ust.2). Z zakładowego funduszu
rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Spółka może pokryć w miarę posiadanych
środków finansowych m.in. świadczenia indywidualne dla osób niepełnosprawnych w
formie pomocy bezzwrotnej lub nieoprocentowanej pożyczki na odpłatność za przejazd w obie strony, pobyt i leczenie w szpitalach, sanatoriach, placówkach rehabilitacyjno - szkoleniowych, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno- opiekuńczych, turnusach rehabilitacyjnych wraz z opiekunem, zakup i naprawę indywidualnego sprzętu rehabilitacyjnego, wyrobów medycznych, odpłatność za podstawową i specjalistyczną opiekę medyczną oraz poradnictwo i usługi rehabilitacyjne (badania, szczepienia, masaże, zabiegi, protezy itp.), przewóz osoby niepełnosprawnej na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne; odpłatność za kształcenie lub dokształcanie, w tym również w szkołach średnich i wyższych; zakup wydawnictw i pomocy dydaktycznych stosownie do potrzeb osób niepełnosprawnych; adaptację i wyposażenie mieszkań, budynków mieszkalnych oraz obiektów zamieszkałych lub przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych, stosownie do potrzeb niepełnosprawności, zwrot kosztów ubezpieczeń komunikacyjnych i zakup leków i innych niezbędnych środków medycznych, usprawnienie fizyczne, opiekę pielęgnacyjną w domu nad pracownikiem niepełnosprawnym w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się; odpłatność za kursy i szkolenia; dojazdy do pracy i z pracy osób niepełnosprawnych mających trudności w korzystaniu z publicznych środków transportu( § 6 pkt 1-15)

Regulamin ustalał zasadę, że pomoc indywidualną o której mowa w § 6 pkt 1­15, przyznaje się na wniosek osoby niepełnosprawnej złożony według wzoru, stanowiącego załącznik do regulaminu, do którego miał być załączony rachunek imienny poniesionego wydatku. Wnioski przyjmowane są na bieżąco, a ich realizacja następowała w miarę posiadanych środków. Łączna kwota pomocy indywidualnej w danym miesiącu nie może przekroczyć kwot wymienionych w poniższej tabeli. (§ 8).

Sąd ustalił, że J. R. jest osobą niepełnosprawną z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Powód przy ubieganiu się o zatrudnienie złożył w (...) Sp. z o. o w O. orzeczenie (...) z dnia 17.11.2011r. przyznające mu umiarkowany stopień na stałe na skutek schorzenia o symbolu 04-O, ze wskazaniem praca w warunkach chronionych. J. R. i (...) Sp. z o. o w O. łączyła umowa o pracę zawartej na czas określony od dnia 01.04.2015r. do dnia 31.12.2015r. Najpierw na okres próbny od 1.04.2015r. do 30.06.2015r. J. R. został zatrudniony na stanowisku pracownika ochrony fizycznej i następnie na czas określony od 1.07.2015r. do 31.12.2015r. z wynagrodzeniem miesięcznym 1600 zł, w systemie równoważnego czasu pracy z 3-miesięcznym okresem rozliczeniowym. W obu umowach jako miejsce wykonywania pracy wskazano: M. (...).

W (...) Sp. z o. o w O. obowiązuje podstawowy system czasu pracy i 1-miesięczny okres rozliczeniowy dla pracowników administracyjno-biurowych i sprzątających oraz równoważny system czasu pracy i 3 –miesięczny okres rozliczeniowy dla pracowników ochrony. Prowadzona jest ewidencja czasu pracy oraz ustalone są grafiki dla pracowników ochrony.

Sąd ustalił, że powód J. R. nie pracował w miesiącu kwietniu 2015r. w godzinach nocnych i nadliczbowych. W dniu 4/5 kwietnia 2015r. w porze nocnej od godziny 20.00 do 8.00 rano pracował A. C. (1). Chociaż J. R. nie pracował z dnia 4 na 5.04.2015r., to dokonał adnotacji z własnoręcznym wpisem, mimo, że zapisy w tym dokumencie pracodawcy powinien dokonać pracownik, który wykonywał zadania w okresie objętym zapisami.

Z dniem 24.08.2015r. na mocy porozumienia stron, umowa o pracę została zmieniona w części dotyczącej miejsca wykonywania pracy: M. (...) zmieniono na (...) w D. (ochrona miejsca postojowego sprzętu budowlanego należącego do firmy budującej drogę.

Praca w nowym miejscu kolidowała z orzeczeniem lekarskim o przeciwwskazaniu do pracy powoda w nocy w osadzie jednoosobowej. W związku z powyższym pracownik został ponownie skierowany na profilaktyczne badania lekarskie i uzyskał zaświadczenie z dnia 4.08.2015r.o braku przeciwskazań do pracy na stanowisku pracownika ochrony fizycznej.

W miesiącu grudniu J. R. nie pracował w godzinach nadliczbowych, ani w porze nocnej, przebywał w dniach 10 – 25.12.2015r. na zwolnieniu lekarskim oraz na urlopie.

W okresie zatrudnienia J. R. wykorzystał łącznie 30 dni urlopu wypoczynkowego, w tym 10 dni urlopu dodatkowego z tytułu posiadania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Umowa stron rozwiązała się po upływie terminu, do jakiego była zawarta. W dniu 4.01.2016r. J. R. odebrał osobiście świadectwo pracy, które wydano mu w wymaganym terminie o prawidłowej treści. Powód nie kwestionował świadectwa pracy.

W dniu 9.11.2015r. powód złożył do (...) Sp. z o. o. w O. na piśmie swoje zastrzeżenia do wyliczania i wypłacania przez pracodawcę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w okresie od maja do września 2015r.

W dniu I3.11.2015r. otrzymał odpowiedź na piśmie, w której wyjaśniono mu istotę okresu rozliczeniowego i wskazano faktyczne godziny nadliczbowe uzyskane po rozliczeniu kwartalnego okresu pracy, za które naliczono mu i wypłacono należne wynagrodzenie (na koniec września wypłacono z nadwyżką 3 godzin).

W dniu 19.12.2015r. J. R. ponownie zwrócił się na piśmie o rozliczenie się za nadgodziny: 13 godzin za okres od kwietnia do września i 10 godzin za listopad 2015 r. Kolejnym pismem, z dnia 4.01.2015r. zwrócił się z wezwaniem do zapłaty za 38 godzin nadliczbowych, za 2 dni urlopu wypoczynkowego, za zakupione leki (ze środków (...), za dojazdy do D., za zakup wody do picia i do mycia). Pozwana spółka zwróciła złożone przez powoda kopie faktur za leki. Pismem z dnia I4.01.2016r. pracodawca odniósł się do problemów poruszonych w ww. pismach byłego pracownika, wyliczając m.in. przepracowany czas w ostatnim kwartale 2015r.

Sąd ustalił, że powód J. R. nie złożył do (...) Sp. z o. o w O. pisemnego wniosku wg. obowiązującego u pozwanej wzoru wniosku o przyznanie pomocy, ani zgodnie z regulaminem w tym nie podał pracodawcy informacji o wysokości dochodu w rodzinie, od którego uzależniona jest wysokość świadczenia. Powód przysyłał faktury pocztą bez załączania wniosku o udzielenie pomocy z (...) oraz bez stosownego oświadczenia o dochodach za rok ubiegły.

Państwowa Inspekcja Pracy przeprowadziła kontrolę w ramach realizacji obowiązku wynikającego z art. 30 ust. 3c ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób i zasadności skargi byłego pracownika J. R.. W dniu 25.02.2016r., na podstawie przedłożonych grafików służb z całego okresu zatrudnienia J. R. i list płac za miesiące zamykające poszczególne okresy rozliczeniowe zweryfikowano prawidłowość wyliczeń i wypłat dokonanych przez pracodawcę. Państwowa Inspekcja Pracy stwierdziła nieprawidłowości.

W ocenie Sądu Rejonowego roszczenia powoda nie zasługiwały na uwzględnienie.

Należy wskazać, iż zgodnie z art.233 § 1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (zob. uzasadnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 20.03.1980r., II URN 175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200).

Sąd Rejonowy kierując się bezpośrednią obserwacją na rozprawie (w tym zeznań świadków oraz przesłuchania stron w dniu 19.05 i 13.10.2017r.) zachowań, postaw, sposobu wypowiadania się i argumentowania swoich twierdzeń wyżej wymienionych świadków oraz pozwanego - na podstawie własnego przekonania i zasad doświadczenia życiowego, reguł logicznego myślenia uznał za niezgodne z prawdą wyjaśnienia złożone przez pozwanego oraz zeznania złożone przez ww. świadków odnośnie spornych okoliczności mimo, że wzajemnie się uzupełniają.

Sąd nie dał wiary powodowi odnośnie stwierdzenia, że był zatrudniony w godzinach nocnych i nadliczbowych oraz, że złożył wniosek o przyznanie świadczenia z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Sąd dał wiarę stronie pozwanej, która w przeciwieństwie do powoda wypowiadała się jasno i konsekwentnie, a okoliczności przez nią podane zostały potwierdzone przez dołączone dokumenty. Wiarygodny w ocenie Sądu był świadek S. K. (1), A. C. (1) i A. M. (2).

W ocenie Sądu Rejonowego pierwszym elementem spornym jest wynagrodzenie za pracę wykonywaną za pracę w godzinach nocnych i za pracę w godzinach ponadwymiarowych.

Zgodnie z treścią art.80 kp wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Zatem jedna z przesłanek uzyskania wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w niniejszej sprawie jest istnienie stosunku pracy.

Zgodnie z treścią art. 151 § 1 kp praca wykonywania ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Pozwana skutecznie zaprzeczyła by odbywała się praca powoda (w godzinach nocnych) i nadliczbowych pod jego kierownictwem, z uwagi na szczególne potrzeby zakładu pracy, w określonym miejscu i czasie(zob. art. 151 § 1 pkt 2kp).

Powód dochodził wynagrodzenia za jego zdaniem występujące w miesiącu kwietniu godziny nocne, za które według niego nie otrzymał wynagrodzenia.

W myśl art. 151 7 § 1 kp i art. 151 8 § 1 kp pora nocna obejmuje 8 godzin między godzinami 21.00 a 7.00 i przysługuje za nią dodatek za każdą przepracowaną w porze nocnej godzinę w wysokości 20% stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę wyliczonego na podstawie odrębnych przepisów.

W dniu 4/5 kwietnia 2015 r w porze nocnej od godz. 20.00 do 8.00 rano pracował inny pracownik - A. C. (1). Wymieniony świadek zaprzeczył aby powód pracował w tym okresie, natomiast powód zanim świadek zdążył to zrobić, sporządził notatkę w zeszycie służb.

Przesłuchana za pozwaną E. B. również stwierdziła, że powód nie pracował z dnia 4 na 5.04.2015 w porze nocnej, i nie wystąpiły godziny nadliczbowe w miesiącu grudniu 2015r. z indywidualnych kart czasu pracy za sporne okresy wyciąg z książki przebiegu służby od 12.02.2015r do 8.06.2015r.

Wobec czego roszczenie związane z godzinami nadliczbowymi i nocnymi w cenie Sądu jest bezpodstawne.

Ponadto drugim elementem spornym jest uprawnienie do świadczeń z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Powód dochodził dofinansowania za zakupione leki wg zasad z § 6 pkt 11 ww. regulaminu zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych ustanowionego przez Prezesa Zarządu Spółki w porozumieniu z przedstawicielstwem załogi działającym w zakładzie pracy.

Regulamin został stworzony w oparciu o ustawę z dnia 27 sierpnia I997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych.

Obecnie obowiązujące rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. 2007 nr 245 poz. 1810) zawiera zbliżone zapisy co uchylone rozporządzenie. W myśl § 3 ust. 1, 2 i 3 cyt. wyżej rozporządzenia, pomoc indywidualną, o której mowa w § 2 ust. 1 pkt 11, przyznaje się na wniosek: osób niepełnosprawnych, zatrudnionych w zakładzie na podstawie stosunku pracy lub umowy o pracy nakładczej, . Wniosek o przyznanie pomocy indywidualnej powinien zawierać imię i nazwisko, numer PESEL, a w przypadku jego braku numer dokumentu potwierdzającego tożsamość cel, formę i kwotę wnioskowanej pomocy, uzasadnienie udzielenia pomocy, oświadczenie o dochodzie i liczbie członków rodziny pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym. Wysokość przyznawanej pomocy indywidualnej, o której mowa w § 2 ust. 1 pkt 11, uzależnia się od sytuacji materialnej i losowej wnioskodawcy. Powód miał obowiązek wskazania powyższych okoliczności w momencie składania wniosku.

Powód nie wykazał, że nie otrzymał należnych mu świadczeń z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych na skutek działania pozwanej. Przepis § 6 regulaminu wskazuje na szeroki katalog sposobów wspomagania osób niepełnosprawnych. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego powód nie złożył formalnego wniosku o przyznanie świadczenia. Skoro w regulaminie przewidziane jest między innymi świadczenie indywidualne -dopłata do zakupu leków (par 6 pkt 11 regulaminu), to powoda obejmowały zasady przyznawania świadczeń określonych w rozdz. IV, czyli powód miał złożyć pisemny wniosek i wskazać dochód brutto na członka rodziny wg. Tabeli str. 5 regulaminu. Z tego regulaminu ponadto wynikało, że świadczenia są fakultatywnie wypłacane w zależności od posiadanych środków finansowych w spółce.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód zarzucając naruszenie prawa procesowego art. 233kpc poprzez brak wszechstronnego rozważania materiału dowodowego w sprawie w szczególności zeznań świadków S. K. (1), A. C. (1) i A. M. (2) oraz zeznań pozwanej E. B. wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku.

W uzasadnieniu apelacji powód podniósł, że przedstawione grafiki służb z kwietnia 2015r. są rozbieżne, natomiast świadek S. K. (1) nie potrafił wyjaśnić tych rozbieżności. Ponadto powód zarzucił sprzeczność zeznań śwd. A. C. (1), który nie udowodnił podjęcia służby twierdząc, że to powód wpisał jego dane a ponadto oświadczając, że nie zna powoda. Wpisanie nazwiska świadka w książce służby było na polecenie śwd. S. K. (1). Powód podniósł, że zgodnie z grafikiem miał też pełnić służbę 5.04.2015r. od godziny 8.00 do 20-tej ale w tej sytuacji decyzją przełożonego S. K. (1)został z niej zwolniony. Powód w apelacji ponadto podniósł, że w miesiącu grudniu – 2 grudnia 2015r powód pracował 15 godzin, przebywał na zwolnieniu lekarskim oraz korzystał z urlopu wypoczynkowego i według powoda powód przepracował w tym miesiącu 7 godzin nadliczbowych. Natomiast w kwestii przyznania świadczeń – refundacji na zakup leków nie jest prawdą, że powód nie chciał wypełnić wniosku ale otrzymał odpowiedź, że nie mogą być one zrealizowane.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie i zarzuciła, że stanowisko Sądu I instancji jest prawidłowe co do faktu, że nie miało miejsce wykonywanie przez powoda pracy w godzinach nadliczbowych. Prawidłowe prowadzenie ewidencji czasu pracy zostało potwierdzone przez kontrolę Państwowej Inspekcji Pracy, jak również zeznań świadków. Ponadto powód nie złożył wniosku o przyznanie świadczenia z funduszu, a decyzja co do przyznania i wypłacenie świadczeń indywidualnych jest decyzją faktyczną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda częściowo zasługuje na uwzględnienie.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut powoda dotyczący niewypłacenia powodowi świadczeń z Regulaminu Zakładowego Funduszu (...) Osób Niepełnosprawnych. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji, że świadczenie indywidualne dla pracowników przyznawane są na wniosek złożony w formie pisemnej przez Prezesa pozwanej spółki i zależności od formy pomocy pozwany podlega zaopiniowaniu przez Zespół ds. (...). Ponadto realizacja wniosków uzależniona jest od posiadanych środków i uzależniona od sytuacji materialnej i potrzeb pracownika. Regulamin przyznawania świadczeń określa konkretną wysokość pomocy dla pracownika, który uzależniony jest od wysokości dochodu brutto na jednego członka rodziny za ubiegły rok kalendarzowy. Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego stanowisko Sądu I instancji jest prawidłowe. Skoro powód nie złożył formalnego wniosku, nie przedstawił zaświadczenia o dochodach na członka rodziny za rok 2014 pozwany nie mógł podjąć decyzji o przyznaniu bądź o nieprzyznaniu konkretnej (wymienionej kwotowo) pomocy powodowi. Ponadto dopiero fakt przyznania określonej pomocy powodowi bądź jej nieprzyznania dawały powodowi prawo do wystąpienia do sądu z określonym roszczeniem. Regulamin Zakładowego Funduszu (...) dla Osób Niepełnosprawnych obowiązujący u pozwanego uzależnia przyznanie określonych świadczeń od posiadanych środków. To pracodawca decyduje w jakim zakresie i w jakiej wysokości w danym roku przeznaczy środki na pomoc dla pracowników. Może się zdarzyć tak, że w danym roku pracodawca przeznaczy określoną pulę środków firmowanych na ściśle określone świadczenia wynikające z Regulaminu, natomiast nie będą realizowane w takiej wysokości inne świadczenia wynikające z Regulaminu.

W pozostałym zakresie natomiast zasługuje na uwzględnienie apelacja powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego Sądu I instancji nie wyjaśnił wszechstronnie wszystkich okoliczności sprawy.

Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków A. C. (1), S. K. (1), A. M. (2), zeznań pozwanej, uznając je za logiczne i spójne.

W ocenie Sądu Okręgowego analiza całokształtu zebranego przez Sad I instancji materiału dowodowego w sprawie nie pozwala na taką ocenę.

Sąd I instancji przyjmuje, że w okresie dochodzonym pozwem, że powód nie pracował w godzinach nadliczbowych przyjmując za wiarygodne zeznania w tym zakresie zeznania świadków i prowadzoną przez pozwaną ewidencję czasu pracy pracowników. W ocenie Sądu Okręgowego taka ocena budzi wątpliwości. Sąd I instancji nie wyjaśnił szczegółów okoliczności świadczenia pracy powoda w dniu 4 kwietnia 2015r., czy rzeczywiście powód świadczył pracę tylko w godz. Od 8-ej do 20-tej, czy też pomimo przeciwwskazań do pracy w godzinach nocnych świadczył pracę od 20-tej do 8-ej rano w dniu 4 kwietnia 2015r.

Nie sposób pominąć także konsekwencji powoda (apelującego) co do wykazania faktu świadczenia pracy w dniu 4 kwietnia 2015r. od godziny 20-tej. Powód zwrócił się nawet do firmy (...) w O. o udostępnienie monitoringu z dnia w którym miał świadczyć pracę.

Sąd I instancji nie wyjaśnił dlaczego apelujący konsekwentnie upiera się, że świadczył pracę w czasie, który nie wynikał z grafiku pracy, tym bardziej że był to 3-ci dzień pracy powoda w pozwanej spółce, a takim dowodem mógłby być dowód z monitoringu, o który to przecież sam apelujący zwrócił się do firmy w której pełnił służbę dozoru.

Sąd I instancji w motywach swojego rozstrzygnięcia przyznaje, że od godziny 20-tej pracował inny pracownik. Ocena taka budzi wątpliwości. Sąd I instancji oceniając materiał dowodowy w sprawie nie odniósł się do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy w kontekście wiarygodności zeznań świadków i stron dlaczego mimo grafiku z 20 marca 2015r. przedłożonego przez powoda, powód nie pracował w dniu 5 kwietnia 2015r. od godziny 8-ej do 20-tej. Skoro jak podnosi pozwana powód pracował zgodnie z grafiku do godziny 20-tej 4 kwietnia 2015r., to kto i dlaczego spowodował, że powód nie musiał podjąć pracy od godziny 8-ej dnia 5 kwietnia 2015r., tym bardziej, że z grafiku pracy wynikało, że miał on pracować w kwietniu 2015r. 14 dni, co łącznie dawałoby mu 168 godzin pracy. Do rozstrzygnięcia pozostaje również kwestia czy zamiana w grafiku pracy powoda nastąpiła tak jak twierdzi powód, że nie mógł on pracować 36 godzin wliczając te godziny pracy, wynikające z grafiku oraz dodatkowe od 20-tej do 8-ej rano w dniu 4 kwietnia 2015r. Ponadto Sąd I instancji nie wyjaśnił w ocenie Sądu Okręgowego istotnych okoliczności dotyczących „zdawania” i „przyjmowania” obowiązków przez pracownika ochrony. W wyrywkowej ”książce przebiegu służby” znajdującej się w aktach sprawy brak jest adnotacji kto zdał służbę, kto ją też przyjął mimo, że są do tego celu specjalne rubryki. Kwestia ta jest istotna o tyle, że mogłaby pozwolić na określenie kto w danej chwili pełnił służbę. Do wyjaśnienia pozostaje też, czy taka była praktyka pracowników ochrony, że nie przekazywali sobie w sposób formalny obowiązków a wpisywali tylko nazwisko u góry książki kto pełni dyżur danego dnia.

Do wyjaśnienie pozostaje też okoliczność dlaczego śwd. A.C. (1)nie wypełnił osobiście żadnych adnotacji o pełnieniu służby w dniu 4 kwietnia 2015r. między godziną 20-tą a 8 rano, komu też przekazał służbę. Tym bardziej, że taka adnotacja z uwagi na zmiany w grafikach służby w sposób jednoznaczny wskazywałyby kto i w jakich godzinach w określonym dniu pełnił służbę jako pracownik ochrony i czy rzeczywiście powód w dniu 4/5 kwietnia 2015r pełnił służbę poza grafikiem pracy tj. od 20-tej do 6-tej rano i czy braki w „Książce przebiegu służby” wynikały z nieznajomości procedury przez samego powoda, który pracę u pozwanej podjął 3 dni wcześniej tj. od 1 kwietnia 2015r.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji powinien ponownie przesłuchać świadków S. K. (1),A. C. (1), A. M. (2) oraz wezwać w charakterze świadka L. M., zażądać oryginału „Książki przebiegu służby”, przesłuchać osobę, która rozlicza czas pracy pracowników pozwanej oraz przeprowadzić dowód z przesłuchania stron na powyższe okoliczności. Zeznania świadków i stron pozwolą na ustalenie czy powód w dniu 4 kwietnia 2015r. pracował w godzinach od 20-tej do 8-ej i w powiązaniu z zeznaniami osoby rozliczającej czas pracy na ustalenie, czy w okresie rozliczeniowym wystąpiły u powoda godziny pracy ponad obowiązujące powoda umowy czasu pracy wynikające z obowiązującego go systemu i rozliczaniu czasu pracy. Być może w kontekście zebranego przez Sąd I instancji materiału dowodowego znajdzie również konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność rozliczenia czasu pracy powoda za sporny okres czy rzeczywiście występują w przypadku powoda godziny pracy nadliczbowe.

Sąd I instancji przesłuchując świadkaA. C. (1)i A. M. (2)winien odnieść również do ich zeznań, z których to wynika, że nie znali świadka wcześniej.

Sąd I instancji winien w sposób szczegółowy ustalić okoliczności sporządzenia grafiku służb na miesiąc kwiecień 2015r., które datowane są n dzień 20 marca 2015r. a wersje są rozbieżne (dotyczy grafiku przedłożonego przez powoda, jak i pozwaną. W grafiku służby przedłożonego przez powoda widnieje, że służbę w kwietniu 2015r. miał pełnić L. M. natomiast w wersji przedłożonej przez pozwaną A. M. (1). W powiązaniu z oryginałem książki służb w ocenie Sądu Okręgowego pozwoli to na ustalenie kto faktycznie i w jakich dniach w miesiącu kwietniu 2015r. pełnił służbę w firmie (...) w O. i jednocześnie pozwoli na ocenę rzetelności prowadzonej przez pozwaną spółkę dokumentacji dotyczącej czasu pracy pracowników pozwanej spółki.

Z uwagi na fakt, iż w ocenie Sądu Okręgowego w tym zakresie wydanie wyroku wymaga przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości Sąd na podstawie art. 386 § 4 kpc orzekł jak w pkt I wyroku.

W pozostałym zakresie na podstawie art. 385 kpc Sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 102 kpc w związku z art. 391 § 1 kpc w części oddalającej apelację powoda orzekł jak w pkt III wyroku mając na uwadze fakt, że powodem jest osoba, która utrzymuje się ze świadczenia rentowego, jest osobą, która ma przyznane na stałe stopień niepełnosprawności – umiarkowany, może więc podjąć pracę tylko w warunkach chronionych, a więc jej sytuacja materialna uzasadnia nie obciążanie jej kosztami procesu za instancję odwoławczą.