Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI P 597/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Beata Piórek

Protokolant:

st. sekr. sądowy Mirosława Marszałek

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w G.

o wynagrodzenie, odszkodowanie

I. Zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w G. na rzecz powoda Ł. W.:

- kwotę 1.000 (tysiąc) euro netto tytułem wynagrodzenia za luty 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 marca 2015 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) euro netto tytułem wynagrodzenia za marzec 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 1.120 (jeden tysiąc sto dwadzieścia) euro netto tytułem wynagrodzenia za kwiecień 2015 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 maja 2015 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 791 (siedemset dziewięćdziesiąt jeden) złotych netto tytułem odszkodowania z art. 55 par. 1 1 kp wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 4 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty;

II. nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego (...) w G.kwotę 649 (sześćset czterdzieści dziewięć) złotych tytułem opłaty sądowej, od obowiązku uiszczenia której powód był zwolniony z ustawy;

III. wyrokowi w punkcie I. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 967 (dziewięćset sześćdziesiąt siedem) euro.

Sygn. akt VI P 597/16

UZASADNIENIE

Ł. W. pozwem z dnia 12 sierpnia 2016 r. wniósł przeciwko (...) Sp. z o.o. Sp. k. w G. o zasądzenie na jego rzecz:

- kwoty 2 900 euro netto oraz 791 zł netto, powiększone o odsetki ustawowe od dnia powstania wymagalności świadczenia do dnia zapłaty z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za pracę za okres trzech miesięcy od lutego 2015 r. do kwietnia 2015 r. oraz odszkodowania w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w trybie art. 55 § 1 1 k.p.

.

W uzasadnieniu powód wskazał, że począwszy od miesiąca lutego 2015 r. pozwana spółka zaczęła zalegać z wypłatą wynagrodzenia za pracę. Podał, że wielokrotnie próbował się skontaktować z Prezesem firmy, ale ten nie znalazł dla niego czasu. W dniu 3 06 2015r. rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 55 § 1 1 k.p., jako przyczynę wskazał niewypłacenie wynagrodzenia za pracę.

Ponadto złożył skargę na działanie pracodawcy do Okręgowego Inspektoratu Pracy w G. .

(pozew, k. 1-2)

W odpowiedzi na pozew z dnia 17 lipca 2017 r. pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył wszelkim faktom, okolicznościom i twierdzeniom przytoczonym przez stronę powodową, poza wyraźnie przez niego przyznanymi. Jednocześnie pozwana zaprzeczyła zasadności dokonanego przez powoda wypowiedzenia zawartej z pozwaną umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pozwanej. Ponadto, zaprzeczyła wysokości wynagrodzenia dochodzonego przez powoda, albowiem zostało ono obliczone w oparciu o błędnie sporządzoną listę zawierającą liczbę godzin przepracowanych przez powoda. Lista ta nie została potwierdzona przez osobę sprawująca nadzór bezpośrednio na budowie nad pracą wykonywaną przez powoda, dalej – osoba ta zaprzeczyła, aby w tych miesiącach powód pracował na wskazanej przez pozwaną budowie, a godziny na tę listę wpisywane były dowolnie. Nadto o niezasadności żądania powoda w ocenie pozwanej świadczy również to , że powód domaga się zasądzenia wynagrodzenia wraz z premią , która była uznaniowa i której powód nie otrzymał właśnie z uwagi na niezatwierdzenie listy godzin przepracowanych przez powoda. Pozwany wskazał ponadto , iż nie posiada ustawowego obowiązku prowadzenia list płac , pozwana zatem takowych nie prowadziła i ich nie przedstawiła w niniejszym procesie.

(odpowiedź na pozew, k. 40-41)

Powód w piśmie procesowym z dnia 14 sierpnia 2017 r. zaprzeczył wszelkim faktom, okolicznościom i twierdzeniom przytoczonym przez stronę pozwaną, jako niezgodnym z prawdą. Wskazał, że twardym i bezspornym dowodem jest odpowiedź Inspekcji Pracy w G. z dnia 19 listopada 2015 r., z którego wynika pretensja główna w pozwie.

(pismo procesowe, k. 61-62)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powód Ł. W. był zatrudniony u pozwanego (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w G. w ramach umowy o pracę na czas określony od 2 czerwca 2014 r. do 31 grudnia 2019 r., na stanowisku pracownika budowalnego, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Miejscem wykonywania pracy był G. oraz miejsca, w których pracodawca prowadził własne inwestycje budowlane lub świadczył roboty budowlane na rzecz podmiotów trzecich.

Wynagrodzenie powoda kształtowało się następująco, stosownie za pracę:

- w Polsce miał otrzymywać wynagrodzenie minimalne, określane corocznie na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę,

- w innych Państwach Członkowskich UE miesięczne wynagrodzenie brutto w wysokości 600 Euro oraz uprawniony był do comiesięcznej premii uznaniowej brutto w wysokości 600 Euro.

Powód z dniem 2 czerwca 2014 r. został skierowany przez pozwanego do wykonywania pracy na terenie N. w charakterze montera instalacji sanitarnych.

( dowód: skierowanie, k. 9 akt osobowych, cz. B)

Pismem z dnia 30 maja 2015 r. powód, zgodnie art. 55 § 1 1 k.p. rozwiązał z pozwanym umowę o pracę z dnia 30 maja 2014 r. bez zachowania okresu wypowiedzenia. Przyczyną rozwiązania umowy było ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika polegających na niewypłaceniu wynagrodzenia za miesiące: luty, marzec, kwiecień 2015 r.

( dowód: rozwiązanie umowy o pracę, k. 4)

W dniu 3 czerwca 2015 r. pozwany wystawił powodowi świadectwo pracy, z którego wynika, że Ł. W. był zatrudniony u pozwanego w okresie od 4 maja 2014 r. do 3 czerwca 2015 r. w wymiarze pełnego etatu , zaś stosunek pracy został rozwiązany na mocy art. 55 § 1 1 k.p. bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracodawcy .

( dowód: umowa o pracę, k. 7 akt osobowych cz. B; świadectwo pracy, k. 5 i akta osobowe )

W dniach 22 maja; 23 czerwca 2015 r. Okręgowy Inspektorat Pracy w G. przeprowadził kontrolę w (...) Sp. z o.o. Sp. k. Pracodawca prowadził listy płac wypłacanego wynagrodzenia wraz z dokumentacją rozliczenia zaliczek pieniężnych. Dokumentacja przechowywana jest wN.. Na potrzeby kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, H. N. - prokurent pozwanej spółki, sporządziła zestawienie niewypłaconych wynagrodzeń za pracę za 2015 r.

Zgodnie z treścią zestawienia przygotowanego przez pozwaną spółką pozwana dla Państwowej Inspekcji Pracy spółka nie wypłaciła powodowi wynagrodzenia za:

- luty 2015 r. w kwocie 1 000 euro netto,

- marzec 2015 r. w kwocie 780 euro netto,

- kwiecień 2015 r. w kwocie 1 120 euro netto.

Dodatkowo, pracodawca (...) Sp. z o.o. Sp. k., naliczył dla powoda odszkodowanie w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w trybie art. 55 § 1 1 k.p. w kwocie 791 zł netto.

Powyższe w zakresie wysokości wynagrodzeń i braku ich zapłaty potwierdziła Państwowa Inspekcja Pracy Okręgowy Inspektorat Pracy w G. w protokole kontroli strony pozwanej z dnia 23 06 2015r. , zaś brak wypłaty odszkodowania i jego wysokość w odpowiedzi na skargę powoda z dnia 19 11 2015r.

W czerwcu 2015 r. Okręgowy Inspektorat Pracy w G. skierował do pozwanego decyzje administracyjne nakazujące natychmiastową wypłatę zaległych świadczeń, które nie zostały przez niego wykonane.

( dowód: pismo Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 19 11 2015r. k. 7, protokół kontroli PIP, k. 46-49 akt o sygn.(...); nakaz wypłaty wynagrodzenia PIP, k. 51-52 akt o sygn. (...) skarga na działanie pracodawcy, k. 6; pismo PIP, k. 63)

Wezwaniem z dnia 6 maja 2016 r., powód wezwał pozwanego do zapłaty na jego rzecz kwoty 2 900 Euro netto oraz 791 zł netto w nieprzekraczalnym terminie do dnia 20 maja 2016 r.

( dowód: wezwanie do zapłaty, k. 8)

Wynagrodzenie powoda obliczane jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 4 167, 35 zł brutto.

( dowód: zaświadczenie, k. 42)

Sąd zważył, co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów urzędowych i prywatnych znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach o sygn. (...), w szczególności w oparciu o protokół kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, oświadczenie strony pozwanej sporządzone dla Państwowej Inspekcji Pracy przez pełnomocnika uprawnionego do reprezentacji pozwanej, a także dokumentów prywatnych zawartych w aktach osobowych, na okoliczność przebiegu zatrudnienia powoda , albowiem ich prawdziwości ani autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała.

Dokumenty urzędowe zostały ocenione na podstawie art. 244§ 1 kpc który stanowi, że dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone.

Dokumenty prywatne zaś Sąd ocenił na podstawie art. art. 245 kpc, zgodnie z którym dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, treści dokumentów strony postępowania nie kwestionowały .

W ocenie Sądu, pozwany mimo zakwestionowania żądań objętych sporem , nie przedstawił żadnych dowodów, które skutecznie podważałyby zasadność pozwu .

Ogólnikowe twierdzenia podnoszone w tym przedmiocie przez pozwanego, w braku dowodów potwierdzających wypłatę na rzecz powoda należności objętych pozwem nie mogły zostać przez Sąd uwzględnione. Pozwany w żaden sposób nie wykazał tego, aby dochodzone przez powoda wynagrodzenie zostało obliczone w oparciu o błędnie sporządzoną listę zawierającą liczbę godzin przepracowanych przez powoda, że powód nie wykonywał jakiejkolwiek pracy w spornym okresie, jak to podaje pozwany w odpowiedzi na pozew, pozwany nie przedstawił także listy płac za okres od lutego do kwietnia 2015 r., ani ewidencji czasu pracy za ten okres. Stwierdzenie pozwanej spółki, że nie posiada żadnych dokumentów, Sąd uznał za nieodpowiadające prawdzie i mające na celu uniknięcie odpowiedzialności , bowiem pozwana spółka po pierwsze obowiązana jest do prowadzenia dokumentów księgowych wskazujących wysokość wynagrodzeń zatrudnionych pracowników , po drugie sama przekazała zestawienie kwot zaległych wynagrodzeń do Państwowej Inspekcji Pracy w związku z prowadzoną kontrolą, a zestawienie to zostało potwierdzone przez pełnomocnika uprawnionego do jej reprezentacji- prokurenta spółki . Dokument sporządzony przez Państwową Inspekcję Pracy w zakresie właściwości tego organu jako dokument urzędowy zgodnie z treścią art. 244§1 kpc stanowi dokument urzędowy i korzysta on z domniemania prawdziwości. Zgłoszone przez stronę pozwaną wnioski dowodowe w postaci dowodu z przesłuchania stron nie zostały zgłoszone na okoliczność nieprawdziwości protokołu kontroli Państwowej Inspekcji Pracy . W szczególności pozwany w ogóle nie odnosi się do czynności Państwowej Inspekcji Pracy w odpowiedzi na pozew, a powód wskazał już w pozwie , że zwracał się do PIP ze skargą .

„ Dokument urzędowy, odpowiadający wymaganiom z art. 244, korzysta z domniemania prawdziwości (autentyczności) oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Są to domniemania prawne ustanowione ustawą procesową. Domniemania te mogą być obalone w sposób przewidziany w art. 252, tj. przez zaprzeczenie prawdziwości dokumentu lub przez udowodnienie, że oświadczenie organu zawarte w danym dokumencie urzędowym, wystawionym przez ten organ, jest niezgodne z prawdą.

Domniemanie doręczenia przesyłki rejestrowanej, wynikające z dowodu jej nadania, może być przez adresata obalone przez wykazanie, że nie miał możliwości zapoznania się z zawartym w niej oświadczeniem woli (wyrok SN z dnia 17 marca 2010 r., II CSK 454/09, OSNC 2010, nr 10, poz. 142).

20. Domniemanie prawdziwości (autentyczności) dokumentu urzędowego wyłącza potrzebę dowodu, że dokument pochodzi od określonego w nim organu państwowego lub innego wskazanego w art. 244 § 2. Domniemanie to jest zresztą wspólne dla wszystkich dokumentów (co wynika pośrednio z art. 253). Dokument prawdziwy to taki, który jest niepodrobiony, tj. pochodzi od organu oznaczonego jako jego wystawca. Dokument prawdziwy więc jest dokumentem autentycznym i dlatego domniemanie prawdziwości określane bywa jako domniemanie autentyczności. Domniemanie to może być obalone wszelkimi środkami dowodowymi. Ograniczenia dowodzenia przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu nie dotyczą podważenia autentyczności dokumentu (por. art. 247).

21. Przez domniemanie zgodności z prawdą dokument urzędowy staje się najbardziej wiarygodnym środkiem dowodowym w postępowaniu cywilnym, mającym dla sądu najczęściej rozstrzygające znaczenie.” Komentarz Tadeusza Erecińskiego do art. 244 k.p.c.

Art. 252 kpc stanowi , iż strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić.

Dowód w postaci dokumentu urzędowego - protokołu kontroli Państwowej Inspekcji Pracy z zestawieniem kwot zaległych wynagrodzeń pracowników , w tym powoda , sporządzony na podstawie zestawienia sporządzonego i sygnowanego przez przedstawiciela pozwanej spółki , stanowi wystarczający dowód potwierdzający istnienie po stronie pozwanej obowiązku wypłaty świadczeń objętych żądaniem pozwu , pozwany nie przedstawił przy tym dokumentów podważających prawdziwość protokołu kontroli Państwowej Inspekcji Pracy , czy wykazujących , że świadczenia przysługują powodowi w innej wysokości , aniżeli wynikającej z przedłożonych dokumentów. W takiej sytuacji bez dodatkowych dowodów wskazane powyżej dokumenty nie mogą zostać skutecznie podważone przez dowód z przesłuchania stron , jako że moc dowodowa tego ostatniego dowodu jest niewspółmiernie niższa , w zakresie istnienia i wysokości roszczeń o wynagrodzenie decydujące znaczenie mają bowiem dowody z dokumentów , co do których ustawodawca przewidział obowiązek ich tworzenia i prowadzenia przez pracodawcę, , a dokumenty na które się powołała pozwana spółka w odpowiedzi na pozew z dnia 17 lipca 2017 r., które zobowiązała się przedłożyć w terminie dwóch miesięcy, nie zostały przedłożone , ani nikt ze strony pozwanej nie stawił się na wyznaczonej rozprawie w dniu 8 listopada 2017 r. Co więcej, strona pozwana przedstawiła zaświadczenie (k. 42) o średnim miesięcznym wynagrodzeniu powoda z ostatnich 3 miesięcy zatrudnienia, obliczanym jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy , z treści którego wynika , iż jest to kwota 4 167, 35 zł, co potwierdza dodatkowo stanowisko strony powodowej w sprawie .

Art. 299 Kpc stanowi , iż jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. „Artykuł 299 określa relację dowodu z przesłuchania stron do całokształtu materiału dowodowego zebranego w danej sprawie, traktując wypowiedź dowodową strony jedynie jako ewentualne – w zależności od okoliczności – uzupełnienie materiału dowodowego. Z tego przepisu wynikają konsekwencje zarówno co do momentu, w którym może zapaść decyzja sądu o przeprowadzeniu dowodu z przesłuchania stron, jak i co do zakresu przedmiotowego tego dowodu. Ograniczenia te są konsekwencją założenia o nikłej wartości dowodowej wypowiedzi osoby bezpośrednio zainteresowanej wynikiem postępowania. Według wyroku SN z dnia 10 listopada 1998 r., I PKN 425/98 (OSNAPiUS 1999, nr 24, poz. 790), z art. 299 i 381 nie wynika obowiązek sądu przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron w razie odmówienia wartości dowodowej dokumentom złożonym przez stronę.” Komentarz Tadusza Erecińskiego

Z powyższych względów należało wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron oddalić a dowód ten pominąć.

Pozwany nie przedstawił jakichkolwiek dowodów potwierdzających wypłatę należności objętych pozwem , zobowiązany był przy tym do składania wszystkich wniosków dowodowych. Mając powyższe na uwadze uznać należało, iż strona pozwana roszczeń powoda skutecznie nie kwestionowała, zaś podana w odpowiedzi na pozew argumentacja i ogólnikowe wnioski dowodowe, w tym o przesłuchanie stron zmierzały w ocenie sadu jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie .

Art. 149. § 1 kodeksu pracy stanowi , iż pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy pracownika do celów prawidłowego ustalenia jego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą. Pracodawca udostępnia tę ewidencję pracownikowi, na jego żądanie.

Zgodnie z treścią Art. 85 § 5 kodeksu pracy pracodawca, na żądanie pracownika, jest obowiązany udostępnić do wglądu dokumenty, na których podstawie zostało obliczone jego wynagrodzenie.

Pozwany nie przedstawił ani ewidencji czasu pracy powoda , ani dokumentów , na podstawie których wyliczone zostało wynagrodzenie powoda , przy czym dokumentem , który dokładnie wykazuje wysokość wynagrodzenia powoda za okres sporny jest zestawienie strony pozwanej zawarte na karcie 49 verte akt sprawy o sygnaturze (...), co do którego sąd przeprowadził dowód w niniejszym postępowaniu.

Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Podnieść należy, iż brak wykazania własnego stanowiska w sprawie obciążać musi zawsze podmiot, na którym spoczywa ciężar dowodu, Sąd nie ma bowiem ani obowiązku, ani też możliwości wyręczania stron w wyjaśnianiu treści łączących strony stosunków, w sytuacji gdy pozostają one w tym zakresie bierne. Mając na uwadze treść art. 3 kpc i art. 232 kpc- w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 1 marca 1996 roku o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej – Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U Nr 43, poz. 189) - to strony są zobowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne stając się dysponentem postępowania dowodowego, zaś Sąd jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik. (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 244/98).

W ocenie Sądu pozwany powyższemu obowiązkowi procesowemu nie zadośćuczynił. W tym zakresie nie przedstawił on wiarygodnego dowodu potwierdzającego wypłatę na rzecz powoda należności z tytułu wynagrodzenia za miesiące luty-kwiecień 2015 r., jak również odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę z winy pracodawcy. Nie wykazał też , aby powodowi przysługiwały świadczenia w wysokości innej aniżeli zgłoszone przez powoda w niniejszym procesie . Nie podważył domniemania prawdziwości dokumentu urzędowego w postaci protokołu Państwowej Inspekcji Pracy.

Art. 80 k.p. stanowi, iż wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Do jednych z obowiązków pracodawcy, zgodnie z art. 94 pkt 5 k.p. należy terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia.

Stosunek pracy różni się od innych stosunków zobowiązaniowych (uregulowanych
w prawie cywilnym) szczególnym przedmiotem wzajemnych praw i obowiązków. Jest nim praca, do której wykonywania pracownik się zobowiązuje, a pracodawca ma prawo do tego świadczenia.

Na treść stosunku pracy składają się wzajemne prawa i obowiązki stron określone
w umowie o pracę na podstawie przepisów działu Kodeksu pracy lub przepisów szczególnych. Strony mogą ukształtować tę treść szerzej lub inaczej niż przewiduje Kodeks pracy, jednak w sposób nie mniej korzystny dla pracownika niż to czyni kodeks.

W momencie nawiązania stosunku pracy istotnym jego elementem jest określenie przedmiotu zobowiązania pracownika, a więc wykonywania pracy określonego rodzaju oraz wypłacenie przez pracodawcę ustalonego wynagrodzenia za pracę.

Z art. 22 § 1 k.p. wynika, że najważniejszym obowiązkiem pracodawcy jest zatrudnianie pracownika za wynagrodzeniem.

Potwierdza to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2006 r., I PK 54/06, zgodnie z którym pracodawca niewypłacający pracownikowi bez usprawiedliwionej przyczyny części jego wynagrodzenia za pracę narusza w sposób ciężki swoje podstawowe obowiązki (art. 55 § 1 1 k.p.). Naruszenie to następuje co miesiąc w terminie płatności wynagrodzenia (art. 85 § 1 k.p.) i od dowiedzenia się przez pracownika o tej okoliczności należy liczyć termin jednego miesiąca określony w art. 55 § 2 k.p. w związku z art. 52 § 2 k.p.

Pracownik może rozwiązać umowę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 1 - w formie pisemnej z podaniem przyczyny - w terminie miesiąca od uzyskania wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy (§ 2). W tym zakresie stosuje się odpowiednio przepis art. 52 § 2 k.p.

Art. 85. § 2 kodeksu pracy stanowi , iż wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego.

§ 3. Jeżeli ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia za pracę jest dniem wolnym od pracy, wynagrodzenie wypłaca się w dniu poprzedzającym.

Podnieść należy, iż bezsporne w przedmiotowej sprawie było, iż powód ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych upatrywał w niewypłaceniu na jego rzecz w terminie wynagrodzenia za pracę za miesiące luty, marzec, kwiecień 2015 r.

Wskazać należy, iż brak wypłaty na rzecz pracownika spornego wynagrodzenia, nie budzi również wątpliwości, pracodawca w żaden sposób nie wykazał, że wynagrodzenie to wypłacił .

W świetle powyższego uznać należało, iż przyczyna wskazana przez powoda w treści rozwiązania umowy o pracę była rzeczywista. Powód został pozbawiony swojego źródła utrzymania za trzy kolejne miesiące, co stanowiło podstawę do uznania o ciężkim naruszeniu przez pozwanego podstawowego obowiązku względem pracownika, tj. wypłaty wynagrodzenia za wykonaną pracę.

Na uwzględnienie zasługiwało zatem żądanie powoda dotyczące zasądzenia na jego rzecz odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracownika w trybie art. 55 § 1 1 k.p.

W tym zakresie okolicznością bezsporną było, iż oświadczeniem z dnia 30 maja 2015 r. doręczonym pracodawcy 3 06 2015r. powód rozwiązał umowę o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych przez pozwanego. Jako przyczynę powyższej decyzji powód wskazał na brak wypłaty na jej rzecz należnego wynagrodzenia za miesiące luty, marzec, kwiecień 2015 r.

Bezsprzecznie z materiału dowodowego sprawy wynika, iż w istocie wynagrodzenie należne na rzecz powoda za miesiące luty, marzec, kwiecień 2015 r., nie zostało wypłacone na jego rzecz - pomimo nakazu zapłaty Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 24 czerwca 2015 r. oraz wezwania powoda z dnia 6 maja 2016 r. do wypłaty na jego rzecz przez pozwaną spółkę zaległego wynagrodzenia, jak również przysługującego mu odszkodowania z tytułu rozwiązania stosunku pracy.

Art. 55 § 1 1 k.p. wprowadza możliwość rozwiązania przez pracownika umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika, w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

Przez „ciężkość naruszenia” należy rozumieć znaczny stopień winy sprawcy tego naruszenia. Jak przyjął Sąd Najwyższy (w wyroku z dnia 4 kwietnia 2000 r., I PKN 516/99), chodzi tu o winę umyślną lub rażące niedbalstwo. Pracodawca, który nie wypłaca pracownikowi w terminie całości wynagrodzenia, ciężko narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej, choćby z przyczyn niezawinionych nie uzyskał środków finansowych na wynagrodzenia.

Ustawodawca nie precyzuje, na czym polega zawinione naruszenie obowiązków przez pracodawcę. Wydaje się jednak, iż podobnie jak w odniesieniu do art. 52 § 1 pkt 1 kp, koniecznym jest uwzględnienie dwóch elementów: stopnia winy pracodawcy (umyślność lub rażące niedbalstwo) oraz rozmiaru szkody wyrządzonej albo zagrażającej pracownikowi.

Oceny ciężkości naruszenia dokonuje pracownik. Na nim to w razie sporu ciąży dowód na okoliczność ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków, zgodnie z art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.

Określenie „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków" w art. 55 § 1 1 k.p. oznacza naruszenie przez pracodawcę (osobę, za którą pracodawca ponosi odpowiedzialność) z winy umyślnej lub wskutek rażącego niedbalstwa obowiązków wobec pracownika, stwarzające realne zagrożenie istotnych interesów pracownika lub powodujące uszczerbek w tej sferze (por. wyrok z dnia 5 czerwca 2007 r., III PK 17/07; wyrok z dnia 20 listopada 2008 r., III UK 57/08; wyrok z dnia 8 października 2009 r., II PK 114/09). Za takim rozumieniem tego określenia przemawia to, że gdyby miało ono odnosić się wyłącznie do strony podmiotowej zachowania pracodawcy, to ustawodawca nie stosowałby określenia „ciężkie", lecz wskazał na konieczność wystąpienia winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa.

Taka wykładnia rozważanego określenia ma także uzasadnienie w celu art. 55 § 1 1 k.p., którym zdaniem Sądu Najwyższego jest umożliwienie pracownikowi natychmiastowego rozwiązania stosunku pracy w sytuacjach, w których jest to usprawiedliwione rzeczywistym i poważnym naruszeniem lub zagrożeniem naruszenia jego istotnych interesów. W innych sytuacjach pracownik może korzystać ze „zwyczajnych" środków ochrony przed naruszaniem jego praw, może również wypowiedzieć umowę o pracę. Dalszym argumentem za taką wykładnią jest dominująca interpretacja art. 52 § 1 kp, dotyczącego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę, według której zwrot „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków" odnosi się zarówno do kwalifikowanej winy, jak i do istotnego zagrożenia lub uszczerbku interesów pracodawcy spowodowanego tym naruszeniem (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 1999 r., I PKN 188/99; wyrok z dnia 20 marca 2007 r., II PK 214/06; wyrok z dnia 9 lipca 2009 r., II PK 46/09). Skoro więc ustawodawca zastosował w art. 55 § 1 1 k.p. takie samo określenie sankcjonowanego zachowania pracodawcy, jak określenie w art. 52 § 1 k.p. zachowania pracownika, upoważniającego pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, to uzasadnione jest twierdzenie, że określenia te mają analogiczną (z uwzględnieniem różnic w konstruowaniu winy pracodawcy) treść. Dla pełnej jasności należy dodać, że w pewnych sytuacjach zagrożenie istotnych interesów pracownika może wynikać z samych podmiotowych okoliczności naruszenia obowiązków, np. dużego nasilenia złej woli pracodawcy (osoby działającej za pracodawcę) umyślnie naruszającego prawa pracownika.

We wskazanym orzeczeniu Sąd Najwyższy uznał, że w okolicznościach analizowanej przez niego sprawy brak zapłaty wynagrodzenia oceniać należy przez pryzmat realnego zagrożenia oraz uszczerbku dla istotnego interesu pracownika, w szczególności czy powyższe spowodowało uszczerbek dla koniecznego utrzymania pracownika i jego rodziny.

(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r., I PK 83/10)

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł w pkt I wyroku na podstawie art. 80 k.p. oraz art. 55 § 1 1 k.p., albowiem mamy do czynienia z ciężkim naruszeniem obowiązków przez pracodawcę, brak wypłaty wynagrodzenia dotyczy całości wynagrodzeń przez 3 kolejne miesiące. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Zgodnie z art. 85 § 2 k.p. wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Dlatego o odsetkach Sąd orzekł od 11-go następnego miesiąca.

O odsetkach od wynagrodzenia Sąd orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

§ 2 1. Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

§ 2 2. Jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie.

§ 2 3. Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.

§ 2 4. Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie.

§ 3. W razie zwłoki dłużnika wierzyciel może nadto żądać naprawienia szkody na zasadach ogólnych.

Zgodnie z treścią art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych
(Dz. U Nr 167, poz. 1398 opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 100.000 złotych.

Art. 96. Ust 1 ustawy stanowi , iż nie mają obowiązku uiszczenia kosztów sądowych:

4) pracownik wnoszący powództwo lub strona wnosząca odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem art. 35 i 36;

W myśl art. 113 ust. 1 ww. ustawy kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator,
sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją ku temu podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Mając na uwadze fakt, iż strona pozwana przegrała proces w zakresie roszczeń objętych punktem I wyroku, Sąd na mocy art. 113 ust. 1 cyt. ustawy nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego (...) w G.kwotę 649 zł tytułem opłaty od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy ustawy. O powyższym orzeczono w pkt II wyroku.

W pkt III wyroku Sąd nadał wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 967 Euro na podstawie art. 477 2 § 1 k.p.c., z którego wynika, że zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.