Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód R. C., pozwem z dnia 26 kwietnia 2017 r., skierowanym przeciwko Grupie (...) spółce akcyjnej w P., domagał się orzeczenia bezskuteczności wypowiedzenia umowy o pracę, a w przypadku, gdyby umowa uległa już rozwiązaniu, wniósł o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach. Powód domagał się również zasądzenia od pozwanej, na swoją rzecz, kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska powód podniósł, iż przyczyna podana w wypowiedzeniu umowy o pracę jest nierzeczywista i pozorna, co należy utożsamiać z brakiem wskazania przyczyny uzasadniającej rozwiązanie stosunku pracy. Powód podkreślił, że dokonane wypowiedzenie umowy o pracę ma bezpośredni związek ze składanymi przez niego zeznaniami w charakterze świadka w sprawie z powództwa I. L. przeciwko Grupie (...) spółce akcyjnej w P. prowadzonej przed Sądem Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie pod sygn. akt IX P 258/16. Dodał, że K. Z. – przedstawiciel związków zawodowych – udał się do prezesa zarządu pozwanej spółki celem wyjaśnienia powodów jego zwolnienia i w odpowiedzi usłyszał, że został zwolniony, gdyż jest „krzywoprzysięzcą”. Powód wskazał również, że gdyby rzeczywiście miała miejsce reorganizacja i potrzeba likwidacji stanowiska kierowniczego zajmowanego przez niego, to analogiczne rozwiązanie znalazłoby miejsce w odniesieniu do struktur w pozostałych departamentach, co nie miało miejsca.

W odpowiedzi na pozew Grupa (...) spółka akcyjna w P. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda, na swoją rzecz, kosztów postępowania według końcowego ich zestawienia.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana spółka wskazała, iż przyczyna wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była rzeczywista i konkretna, a zarząd spółki w ramach posiadanych kompetencji wprowadził zmiany w strukturze organizacyjnej zakładu pracy polegające na likwidacji etatu Kierownika (...)i mające na celu spłaszczenie struktury organizacyjnej Departamentu (...). Strona pozwana zaznaczyła, że wyłączną przyczyną uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę były powody niedotyczące pracownika, a gdyby one nie zaistniały, to nie doszłoby do wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Nadto spółka podkreśliła, że potrzeba dokonania zmian organizacyjnych, w tym likwidacji stanowiska pracy, należy do autonomicznych uprawnień zarządczych pracodawcy, które nie podlegają ocenie w postępowaniu sądowym.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. C. został zatrudniony w Grupie (...) spółce akcyjnej w P. od dnia 3 października 1994 r. na podstawie umowy o pracę, w tym od dnia 1 stycznia 1995 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy. Ostatnio świadczył pracę na stanowisku Kierownika (...) w Departamencie (...).

W skład Departamentu (...)wchodziła jednoosobowa komórka organizacyjna – B. (...), którego kierownikiem był R. C. oraz podległe mu Dział (...), którego Kierownikiem był Z. K. i Dział (...), którego Kierownikiem była I. W..

Bezsporne, a nadto dowód: umowa o pracę z dnia 3 października 1994 r. – k. 1 cz. B akt osobowych, umowa o pracę z dnia 1 stycznia 1995 r. – k. 5 cz. B akt osobowych, schemat organizacyjny – k. 71, 83, zeznania świadka I. W. – k. 144 – 145, zeznania świadka Z. K. – k. 145 – 146;

Do obowiązków R. C. jako Kierownika (...) należał nadzór na pracą Działu (...) oraz Działu (...). W przypadku Działu (...) R. C. nadzorował zatrudnianie nowych pracowników, kwestie związane z ubezpieczeniami i emeryturami, przenoszeniem pracowników na inne stanowiska pracy, zmianami warunków pracy i płacy oraz sprawy związane z funduszem socjalnym. W ramach nadzoru nad Działem (...) R. C. kontrolował tzw. projekty miękkie, np. rekrutację przyszłych pracowników wśród studentów w ramach autorskiego projektu (...).

Bezsporne, a nadto dowód: przesłuchanie R. C. w charakterze strony – k. 179 – 180 w zw. z k. 139 – 141, zakres czynności – k. 66 – 70 (także w aktach osobowych);

Od dnia 15 kwietnia 2016 r. funkcję Dyrektora (...) w Grupie (...) spółce akcyjnej w P. pełni R. N..

Bezsporne, nadto dowód: zeznania świadka R. N. – k. 141 – 144;

R. N. w sierpniu 2016 r. został zobowiązany przez Zarząd pozwanej do opracowania i wdrożenia nowej struktury organizacyjnej spółki.

Dowód: zeznania świadka R. N. – k. 141 – 144, karta celów premiowych – k. 157;

W dniu 3 kwietnia 2017 r. R. N. złożył do Zarządu Grupy (...) spółki akcyjnej w P. wniosek o podjęcie uchwały w sprawie dokonania zmiany organizacyjnej w strukturze spółki polegającej na likwidacji 1 etatu nierobotniczego, tj. etatu Kierownika (...).

W uzasadnieniu wniosku R. N. wskazał, że Kierownikowi (...) podlegają Kierownik (...) oraz Kierownik (...), natomiast sam Kierownik (...) raportuje wykonywane zadania do Dyrektora Departamentu. Kierownik (...) jest zatem ogniwem kierowniczym pośrednim w realizacji procesu zarządzania zasobami ludzkimi (HR), a funkcje realizowane przez Kierownika (...) mogą być realizowane przez Dział (...), Dział (...) oraz Dyrektora (...)

Do wniosku załączony został schemat organizacyjny Departamentu (...).

Dowód: wniosek o podjęcie uchwały – k. 158, zeznania świadka R. N. – k. 141 – 144;

Uchwałą nr 610/VII/17 Zarządu Grupy (...) spółki akcyjnej w P. z dnia 3 kwietnia 2017 r. wprowadzono zmiany w strukturze organizacyjnej spółki w (...) polegające na likwidacji w (...) jednego etatu nierobotniczego o nazwie „Kierownik (...)”.

Uchwała zaczęła obowiązywać z dniem 3 kwietnia 2017 r. Została podjęta jednomyślnie przez prezesa zarządu W. W., wiceprezesa zarządu T. P., wiceprezesa zarządu W. Z. oraz członka zarządu A. T..

Dowód: Uchwała nr 610/VII/17 – k. 91 (także w aktach osobowych);

Pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r. R. N. poinformował K. P. (...) Zakładów (...) spółki akcyjnej w P. o zamiarze wypowiedzenia R. C. umowy o pracę z uwagi na likwidację jego stanowiska pracy.

W odpowiedzi na pismo z dnia 4 kwietnia 2017 r. K. Z. poinformował R. N., że (...) Organizacja (...) negatywnie opiniuje zamiar wypowiedzenia umowy o pracę. Wskazał, iż likwidacja etatu nie została poparta żadną merytoryczną i kompleksową analizą oraz jest pozorna, gdyż zadania realizowane dotychczas przez R. C. zostaną rozdysponowane wśród pracowników komórek organizacyjnych wchodzących w skład Biura (...).

Dowód: pismo z dnia 4 kwietnia 2017 r. – k. 81, pismo z dnia 10 kwietnia 2017 r. – k. 82;

K. Z. o przyczynach wypowiedzenia umowy o pracę R. C. rozmawiał także z A. T. i W. W..

A. T. podała K. Z., że przyczyną zwolnienia R. C. z pracy jest zmiana schematu organizacyjnego oraz likwidacja stanowiska pracy. Wskazała nadto, że posiedzenie zarządu było zwoływane w trybie nagłym oraz że wnioskowała o to, by nie likwidować etatu Kierownika (...) lub by przenieść R. C. na inne stanowisko pracy, jednak ostatecznie zarząd spółki podjął inną decyzję.

W. W. w rozmowie z K. Z. stwierdził, że przyczyną zwolnienia R. C. jest likwidacja jego stanowiska pracy podjęta na wniosek R. N.. Ponadto odmówił zatrudnienia R. C. na innym stanowisku w spółce oraz dodatkowo stwierdził, że utracił do R. C. zaufanie.

Dowód: zeznania świadka K. Z. – k. 177 – 179;

Oświadczeniem z dnia 11 kwietnia Grupa (...) spółka akcyjna w P. wypowiedziała R. C. umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał z końcem lipca 2017 r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano likwidację stanowiska pracy z przyczyn organizacyjnych niedotyczących pracownika – zgodnie z Uchwałą nr 610/VII/17 Zarządu Grupy (...) spółki akcyjnej w P. z dnia 3 kwietnia 2017 r.

Pod wypowiedzeniem umowy o pracę podpisał się R. N. – Dyrektor (...), który został upoważniony przez zarząd spółki do wypowiadania umów o pracę w jej imieniu.

Dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę – k. 72 – 73 (także w aktach osobowych), Pełnomocnictwo Nr (...) – k. 156;

R. N. w dniu 28 kwietnia 2017 r. wystąpił z wnioskiem do zarządu spółki o podjęcie uchwały mającej na celu wprowadzenie zmian w strukturze organizacyjnej (...). Zmiany miały polegać na likwidacji komórki organizacyjnej o nazwie (...) podległej bezpośrednio Dyrektorowi (...), utworzeniu na bazie dwóch komórek organizacyjnych – jednej komórki organizacyjnej pod nazwą Dział (...), likwidacji jednego etatu nierobotniczego o nazwie Kierownik (...), utworzeniu 1 etatu nierobotniczego o nazwie Zastępca Kierownika Działu w (...). W uzasadnieniu propozycji wskazano, iż jest ona związana z likwidacją etatu Kierownika Biura w (...).

Uchwałą nr 656/VII/17 podjętą w dniu 12 maja 2017 r. Zarząd Grupy (...) spółki akcyjnej w P. uwzględnił w całości wniosek R. N. i wprowadził proponowane przez niego zmiany.

Rada Nadzorcza Grupy (...) spółki akcyjnej w P. Uchwałą nr 108/VII/17 z dnia 22 maja 2017 r. zatwierdziła zmiany w Regulaminie Organizacyjnym spółki obejmujące zmiany w strukturze organizacyjnej (...).

Dowód: wniosek o podjęcie uchwały – k. 96 – 97, Uchwała nr 656/VII/17 – k. 98, Uchwała nr 108/VII/17 – k. 99, aneks – k. 100 – 101

Obowiązki R. C. zostały rozdzielone pomiędzy R. N. jako Dyrektora (...), I. W. jako Kierownika (...) oraz Z. K. jako Zastępcę Kierownika (...).

Na stanowisko pracy R. C. nie została zatrudniona inna osoba.

R. C., I. W., Z. K. byli zaskoczeni likwidacją stanowiska pracy R. C.. Nie spodziewali się takiej decyzji.

Dowód: zeznania świadka R. N. – k. 141 – 144, zeznania świadka I. W. – k. 144 – 145, zeznania świadka Z. K. – k. 145 – 146, zeznania przesłuchanie R. C. w charakterze strony – k. 179 – 180 w zw. z k. 139 – 141;

W latach 2016 – 2017 w ramach struktury organizacyjnej Grupy (...) spółki akcyjnej w P. zostały zlikwidowane etaty nierobotnicze w (...) (3 etaty), (...) (2 etaty), (...) (1 etat), (...) (1 etat), oraz w biurze Zarządu (1 etat).

Dowód: wykaz stanowisk zlikwidowanych – k. 160;

R. C. otrzymał odprawę w związku z likwidacją stanowiska pracy.

Bezsporne, a nadto dowód: zeznania świadka R. N. – k. 141 – 144;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Podstawę roszczenia powoda stanowi art. 45 § 1 k.p., w myśl którego w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów (szczegółowo przytoczonych w pierwszej części uzasadnienia), których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron, a także w oparciu o korespondujące ze sobą – w istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawie zakresie – zeznania świadków R. N., I. W., Z. K. oraz K. Z., a także i samego powoda (z wyjątkami, o których mowa poniżej).

W istocie poza sporem pozostawało, iż stanowisko pracy powoda uległo likwidacji, a jego obowiązki przejęli dotychczas zatrudnieni pracownicy. Nie sposób zatem twierdzić, by likwidacja miała charakter pozorny. Z pozornością mamy bowiem do czynienia w sytuacji, gdy na stanowisko zwalnianego pracownika – nawet inaczej nazwane, ale będące stanowiskiem z takim samym zakresem obowiązków – zostaje zatrudniona inna osoba. Tak się jednak w przypadku powoda nie stało, a jego obowiązki zostały rozdzielone. Zgodzić należy się przy tym ze stanowiskiem strony pozwanej, iż Sąd nie jest władny do dokonywania oceny likwidacji stanowiska pracy pod kątem jej zasadności bądź bezzasadności. Ryzyko swoich decyzji ekonomicznych ponosi bowiem pracodawca, który ma prawo dążyć do racjonalizacji zatrudnienia, stosując różnorodne metody, odpowiednio do swoich potrzeb, a Sąd ogranicza się do badania, czy faktycznie likwidacja stanowiska pracy miała miejsce. Nie ulega również wątpliwości, iż rzeczywista likwidacja stanowiska pracy stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika i – o ile zachodzi w ramach zwolnień indywidualnych i stanowi wyłączną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę – skutkuje wypłatą odprawy (co miało miejsce również w niniejszej sprawie).

W toku postępowania przed tut. Sądem powód stał na stanowisku, iż przyczynę rozwiązania z nim stosunku pracy stanowiło zarzucane mu przez prezesa zarządu spółki krzywoprzysięstwo. Powód domyślał się przy tym, iż chodzi o zeznania złożone w sprawie prowadzonej przed tut. Sądem pod sygn. akt IX P 258/16, ponieważ w tej sprawie ostatnio składał zeznania. Okoliczność tę, co wskazano w pozwie, mieli potwierdzić dwaj świadkowie zawnioskowani przez powoda, tj. K. Z. i A. M.. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż to na powodzie, jako osobie wywodzącej z tego faktu skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) spoczywał obowiązek wykazania, iż u podstaw wypowiedzenia umowy o pracę legła inna przyczyna niż wskazana w oświadczeniu pracodawcy. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszym postępowaniu nie daje podstawy do przyjęcia, by powód obowiązkowi temu sprostał. K. Z. nie potwierdził, by W. W. w rozmowie z nim powoływał się na krzywoprzysięstwo, wspomniał natomiast, że W. W. odmówił zatrudnienia powoda na innym stanowisku w pozwanej spółce, gdyż utracił do niego zaufanie. Świadek K. Z. zaznaczył również wyraźnie, że nie ma żadnej inny wiedzy na temat przyczyn zwolnienia powoda. Wniosek dowodowy w postaci zeznań A. M., któremu K. Z., według twierdzeń powoda, miał zrelacjonować ww. rozmowę z prezesem zarządu, został natomiast przez stronę powodową cofnięty po złożeniu zeznań przez K. Z.. W tym kontekście twierdzenia powoda o zarzucanym mu krzywoprzysięstwie, czy o wskazaniu mu przez R. N., że nie mógł on spać całą noc, bo prezes nakazał mu zwolnienia go z pracy, a także że wypowiedzenie umowy o pracę ma związek z zawarciem umów o zakazie konkurencji, jako nie znajdujące potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, nie mogły zostać uznane przez Sąd za wykazane, a tym samym stanowić podstawy ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie. Wyniku sprawy nie może również zmienić postawa jednego z członków zarządu, który widziałby możliwość zatrudnienia powoda na innym stanowisku, jak i naprędce zwołane posiedzenie zarządu. Pracodawca nie ma bowiem obowiązku, by pracownikowi, którego stanowisko pracy uległo likwidacji, proponować inne miejsce zatrudnienia, natomiast – co pozostaje poza sporem – zarząd, nawet zwołany naprędce, zebrał się w dniu 3 kwietnia 2017 r. w całości i jednogłośnie podjął uchwałę o likwidacji stanowiska pracy zajmowanego przez powoda. Także wspomniana jedynie lakonicznie przez prezesa zarządu utrata zaufania (bez wskazania, z jakimi ewentualnie okolicznościami miałaby się wiązać) nie niweczy prawdziwości przyczyny w postaci likwidacji stanowiska pracy, która sama w sobie uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę.

W konsekwencji, uznając przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę za prawdziwą, a samo wypowiedzenie za uzasadnione, Sąd oddalił powództwo o przywrócenie do pracy, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Rozstrzygniecie o kosztach procesu oparto na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

W niniejszej sprawie strona pozwana reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika (radcę prawnego), którego minimalne wynagrodzenie, w związku z przedmiotem sprawy, wynosi 180 zł (§ 9 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Pełnomocnik strony pozwanej domagał się również zwrotu kosztów przejazdu na rozprawy w kwocie 859,20 zł (dwukrotny dojazd do S. z B. i z powrotem, 257 x4 x 0,8358 zł). Sąd nie uwzględniał jednak tego żądania. W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że koszty przejazdów profesjonalnych pełnomocników do sądów zalicza się do wydatków, o których mowa w art. 98 § 3 k.p.c., nie oznacza to jednak automatycznego zaliczenia ich do kosztów niezbędnych i celowych w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c., a ocena w tym zakresie należy do sądu orzekającego, który powinien uwzględnić wszystkie okoliczności konkretnej sprawy. Nie ulega wątpliwości, iż każda strona procesu ma swobodę w wyborze pełnomocników i sąd w żaden sposób nie może ograniczać tej swobody, jednakże – w ocenie Sądu - przegrywający proces nie może ponosić negatywnych skutków wyboru przez swojego przeciwnika procesowego pełnomocnika, którego siedziba jest znacznie oddalona od siedziby sądu rozpoznającego sprawę, a także – co równie istotne - siedziby strony, którą ten pełnomocnik reprezentuje. Tym bardziej, że Sądowi z urzędu wiadome jest, iż w innych procesach pracowniczych, toczących się obecnie przed tut. Sądem, pozwaną spółkę reprezentują pełnomocnicy z terenu S. (przykładowo w sprawie IX P 566/17). Wracając do siedziby spółki należy zauważyć, że gdyby siedziba ta znajdowała się w niedalekiej odległości od siedziby reprezentującego ją pełnomocnika, to Sąd zasądziłby koszty dojazdu z B. do S. rozumiejąc potrzebę osobistych spotkań przedstawicieli spółki z pełnomocnikiem. Inna jest wówczas także sytuacja strony przeciwnej, która pozywając spółką z siedzibą oddaloną znacznie od miejsca rozpoznawania sprawy sądowej musi sobie zdawać sprawę z potencjalnej możliwości poniesienia kosztów dojazdu pełnomocnika takiej spółki. W niniejszej sprawie okoliczności takie nie mają jednak miejsca. Praca świadczona była w P., spółka ma tam również siedzibą, a zatem dojazdy pełnomocnika z B. nie mogą obciążać strony przegrywającej proces (i mając na uwadze stawki wynagrodzenia pełnomocnika wielokrotnie zwiększać kosztów całego procesu). Dodatkowo Sąd zwraca uwagę, iż nie ulega wątpliwości, że zwrotowi podlegają jedynie koszty rzeczywiście poniesione. W spisie kosztów posłużono się natomiast stawką określoną w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania dla celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy. Podany powyżej koszt dojazdu oznaczałby również, gdyby uznać go za rzeczywisty, że samochód, którym poruszał się pełnomocnik, musiałby palić ponad 16 litrów na 100 km w tzw. trasie (i to przy przyjęciu ceny litra benzyny na poziomie 5 zł), co mając na uwadze parametry samochodu (T. (...), 1789 cm ³) wskazane w zestawieniu kosztów, z pewnością odbiega od normy. Zasądzenie tych kosztów dojazdu od przeciwnika procesowego stanowiłoby zatem nieuprawnione wzbogacenie po stronie przeciwnej, a zatem również i z tych względów wniosek nie był zasadny (rzeczywiście poniesionych kosztów strona pozwana nie wykazała ograniczając się do podania ich ryczałtowej wysokości). Przedstawione powyżej poglądy pozostają w zgodzie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. (III CZP 26/16). W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż po utrwaleniu poglądu, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi zastępowanemu przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym koszty jego przejazdu do sądu, jeżeli w okolicznościach sprawy były one niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w orzecznictwie sądów powszechnych powstała wątpliwość dotycząca metody ustalania kosztów przejazdu zawodowego pełnomocnika do sądu, a w szczególności czy ich wysokość może być wyliczona na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Sąd Najwyższy podkreślił, iż w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że istota oraz cele wydatków przeznaczanych na pokrycie kosztów związanych z udziałem w postępowaniu cywilnym i podejmowaniem niezbędnych czynności procesowych uzasadniają tezę, iż ustanowione zasady ich zwrotu mają charakter kompensacyjny, prowadzący do wyrównania uszczerbku w majątku strony lub innej osoby uczestniczącej w postępowaniu. Analiza ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych prowadzi jednocześnie do wniosku, że wydatkom odpowiadają koszty, które zostały rzeczywiście poniesione oraz były racjonalne i celowe (np. art. 85 ust. 1, art. 88, 90 i 91). W odniesieniu do wydatków stanowiących element kosztów procesu, wymagana jest - obok ich celowości - także niezbędność (art. 98 §1 k.p.c.). Nie ma żadnych argumentów na rzecz odmowy charakteru kompensacyjnego także żądaniu zwrotu kosztów przejazdu, poniesionych przez zawodowego pełnomocnika w związku z dojazdem do sądu, w którym odbywają się posiedzenia sądowe lub w którym podejmowane są inne czynności procesowe (np. do sądu wezwanego). W tym stanie rzeczy nie może się powieść próba wykazania, że ustalenie kosztów przejazdu zawodowego pełnomocnika następuje na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w związku z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej wyłącznie ww. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...).

21 grudnia 2017 r.