Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1156/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Piotrowska

Protokolant: stażysta Małgorzata Stokłuska

po rozpoznaniu w dniu 08 grudnia 2017 roku w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa Z. A.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. rzecz powoda Z. A. kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08.01.2015 roku do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od powoda Z. A. na rzecz pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwotę 224,52 zł (dwieście dwadzieścia cztery złote pięćdziesiąt dwa gorsze) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda Z. A. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 524,70 zł (pięćset dwadzieścia cztery złote siedemdziesiąt gorszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 308,15 zł (trzysta osiem złotych piętnaście gorszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 1156/15

UZASADNIENIE

Powód Z. A. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 5.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powoda wskutek wypadku z dnia 29 czerwca 2012r., kwoty 340 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za koszty opieki nad powodem oraz kwoty 58,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za koszty dojazdów powoda w związku z leczeniem po wypadku z dnia 29 czerwca 2012 roku, jak również zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 29 czerwca 2012 roku na ul. (...) doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego kierujący pojazdem marki R. o nr rej. (...) nie zachowując należytej ostrożności, uderzył w pojazd należący do powoda. W wyniku powyższego, powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego oraz urazu głowy. Stwierdzono u niego m.in. zespół bólowy w odcinku szyjnym i lędźwiowym. Powód wskazał, iż wymagał specjalistycznego leczenia w poradni chirurgicznej i neurologicznej w G.. Podniósł, że zdarzenie z dnia 29 czerwca 2012 roku spowodowało trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości co najmniej 3,5%. Ponadto dolegliwości związane z urazem uniemożliwiły normalne funkcjonowanie, w wyniku czego zmuszony był do korzystania z pomocy i opieki innych osób. Sprawca w chwili zdarzenia objęty był umową ubezpieczenia OC zawartą z pozwanym, który odmówił powodowi wypłaty należnego roszczenia.

W odpowiedzi na pozew pozwany Towarzystwo (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazał, że zderzenie pojazdów miało łagodny przebieg, w związku z czym nie mogło dojść u powoda do wielomiejscowych obrażeń powłok ciała, urazu kręgosłupa szyjnego i głowy, które skutkowałyby zespołem bólowym kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym. Pozwany podał również, że bezpośrednio po wypadku żaden z jego uczestników nie zgłaszał jakichkolwiek dolegliwości, zaś obaj kierujący oddalili się z miejsca zdarzenia bez wzywania funkcjonariuszy Policji z uwagi na brak uszkodzeń pojazdów. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń, wskazując iż do zdarzenia doszło 29 czerwca 2012 roku, zaś powód wniósł pozew w lipcu 2015 roku, tj. po upływie trzyletniego terminu przedawnienia. Wskazał również na kwestię wysokości zgłoszonego roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia, podnosząc, iż rozmiar krzywdy, przy uznaniu, że do niej w ogóle doszło, był znikomy. Dodatkowo pozwany podniósł że powód domagał się zwrotu kosztów opieki, której w rzeczywistości nie wykazał. Niezrozumiała dla pozwanego była również kwestia roszczenia o zwrot kosztów dojazdu do lekarza, w których powód zastosował współczynnik 0,8358 zł/km opisany w rozporządzeniu dotyczącym zwrotu kosztów używania prywatnych pojazdów dla celów służbowych.

Sad ustalił co następuje:

W dniu 29 czerwca 2012 roku doszło do kolizji drogowej z udziałem powoda, poruszającego się pojazdem marki T. o nr rej. (...), który został uderzony w tył pojazdu przez kierującego pojazdem marki R. o nr ej. (...). Sprawca kolizji R. D. został ukarany mandatem karnym.

/ bezsporne: nadto zgłoszenie szkody (k.33-34), zeznania powoda (k. 132-134), zeznania świadka R. D. (k. 199-201), mandat karny k. 118/

Sprawca kolizji był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

/ bezsporne /

Powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia drogowego doznał urazu kręgosłupa szyjnego. Doznany uraz spowodował nadwyrężenie układu mięśniowo-ścięgnistego kręgosłupa szyjnego wymagającego leczenia przeciwbólowego i usprawniającego. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres 2 tygodni. Uszczerbek na zdrowiu o charakterze długotrwałym wynosi 3% wynika wyłącznie z dolegliwości bólowych, obrażenie miało charakter przemijający. U powoda występują zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatycznie pozostające bez związku z wypadkiem, a które powodują dolegliwości nakładające się na dolegliwości wynikające z wypadku. Powód po zdarzeniu i w czasie leczenia był sprawny ruchowo, nie wymagał pomocy osób trzecich. Po zdarzeniu powodowi zalecono noszenie kołnierza, do którego się nie zastosował.

/dowód: częściowo zeznania powoda (k.132-134), częściowo zeznania świadka I. A. k. 91-92, opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii z dnia 26.06.2017r. (k.232-233)/

W obrębie zdrowia psychicznego powód nie doznał długotrwałego lub trwałego uszczerbku. Przedmiotowe zdarzenie z dnia 29 czerwca 2012 roku nie miało wpływu na kondycję psychiczną, nie rozpoznano stresu pourazowego. Ponadto w wyniku przedmiotowego wypadku nie stwierdzono uszkodzenia układu nerwowego.

/dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii i psychiatrii z dnia 30.03.2016r. (k.172-173), opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu neurologii i psychiatrii z dnia 30.05.2016r. (k.194), opinia sądowo lekarska z dnia 21.12.2016r. (k.215-216)/

Powodowi w dniu 5 lipca 2012 roku zostało wykonane badanie RTG kręgosłupa szyjnego oraz czaszki, które nie wykazało zmian kostnych pourazowych w obrębie pokrywy czaszki oraz w odcinku szyjnym kręgosłupa. Stwierdzone zostały drobne zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne C6-C7.

/dowody: opis RTG kręgosłupa szyjnego i czaszki (k.28), opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii (k.232-233)/

Powód po zdarzeniu podjął leczenie w przychodni (...) w G..

/dowód: dokumentacja medyczna (k.14-27)/

Pismem z dnia 25 listopada 2014 roku powód, reprezentowany przez spółkę (...) w B. zgłosił powstałą szkodę powodowi.

/dowód: zgłoszenie szkody z dnia 25.11.2014r. (k.33-34), akta szkody (k.84)/

Pismem z dnia 8 grudnia 2014 r. pozwany Ubezpieczyciel poinformował powoda o przyjęciu zgłoszenia szkody i jej zarejestrowaniu pod nr 103- (...).

/dowód: pismo pozwanego z dnia 8.12.2014r. (k.35), akta szkody (k.84)/

Decyzją z dnia 9 grudnia 2014 roku pozwany poinformował stronę powodową, iż brak jest podstaw do wypłaty zadośćuczynienia oraz odszkodowania z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie wyrządzenia krzywdy w związku ze zdarzeniem z dnia 29 czerwca 2012 roku.

/dowód: pismo pozwanego z dnia 9.12.2014r. (k.36-37), akta szkody (k.84)/

Powód pismem z dnia 8 kwietnia 2015 roku złożył odwołanie od decyzji Towarzystwa (...) S.A. w W., które nie zostało pozytywnie rozpatrzone.

/dowód: pismo powoda z dnia 8.04.2015r. (k.38), pismo pozwanego z dnia 27.04.2015r. (k.39), akta szkody (k.84)/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części i w zakresie określonym w wyroku zasługiwało na uwzględnienie.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił w oparciu o przedstawione przez strony dokumenty, w szczególności dokumentację medyczną, które nie były przez strony kwestionowane. Sąd oprał się również na zeznaniach świadka R. D. dotyczących przebiegu zdarzenia. Oraz częściowo na zeznania powoda i świadka I. A. w zakresie w jakim pozostawały one w zgodzie z opiniami biegłych i pozostałym materiałem dowodowym.

Czyniąc ustalenia faktyczne, odnośnie następstw kolizji Sąd oparł się na opiniach biegłych lekarzy psychiatry, neurologa i chirurga-ortopedy Opinie te zostały wydane przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje, w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zawierają logiczne wnioski, które zostały odpowiedni uzasadnione.

Powód zakwestionował opinię sądowo – psychiatryczną, zarzucając jej, że biegły ograniczył się wyłącznie do powielania zapisów z dokumentacji medycznej i krótkiego podsumowania badania powoda, w wyniku czego niesłusznie stwierdził, że nie doznał on trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym, jak również, że nie zachodzi wpływ na jego obecną kondycję psychiczną. Biegły w opinii uzupełniającej wskazał, że w trakcie leczenia w Przychodni (...) powód nie był badany ani leczony przez psychiatrę, nikt nie rozpoznał u powoda stresu pourazowego. Zdaniem biegłego powód nie przejawiał odpowiednich objawów, aby postawić takie rozpoznanie, co wynikało z dokumentacji medycznej. Podstawy do takiego rozpoznania nie stanowi sam fakt przepisania powodowi leków nasennych i uspokajających.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z łącznej opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków i lekarza medycyny sądowej uznając ten dowód za zbędny. Sąd miał na uwadze, iż biegli neurolog i ortopeda udzielili odpowiedzi na pytanie czy na skutek przedmiotowego wypadku mogło u powoda dojść do opisywanego urazu kręgosłupa. Biegli ci mając wiedzę medyczną co do mechanizmu powstania urazu biczowego kręgosłupa nie widzieli potrzeby zasięgania w tym zakresie opinii innego biegłego.

Stosownie do art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Również w tym wypadku dla domagania się odszkodowania trzeba wykazać te same przesłanki, z tą różnicą, że odpowiedzialność ubezpieczyciela niezależna jest od tego, czy sprawca szkody odpowiada na zasadzie winy czy ryzyka (tak (...) [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom II, Warszawa 1997, s. 358).

Odpowiedzialność sprawcy zdarzenia, który był ubezpieczony w pozwanym zakładzie ubezpieczeń nie była kwestionowana.

Uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia może być podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień i ma charakter całościowy - powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo.

Kryteria określające zasady ustalania wysokość zadośćuczynienia pieniężnego wypracowane zostały w orzecznictwie Sądu Najwyższego przy założeniu, że celem zadośćuczynienia jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy.

I tak, w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że zadośćuczynienie z art. 445 ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78).Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a m.in. również wieku poszkodowanego i czasu trwania jego cierpień (tak SN w wyroku z dnia 12 kwietnia 1972 r., II CR 57/72, OSNCP 1972, nr 10, poz. 183).Przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia z art. 445 § 1 zależy od uznania sądu. Sąd bierze przy tym pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym szczególnie fakt otrzymania przez poszkodowanego kwoty pieniężnej z tytułu ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków dokonanego na koszt osoby obowiązanej do odszkodowania. Jeżeli poszkodowany otrzymał z wymienionego tytułu bardzo wysoką kwotę pieniężną, może to prowadzić do oddalenia powództwa o zadośćuczynienie (tak SN w wyroku z dnia 27 sierpnia 1969 r., I PR 224/60, OSNCP 1970, nr 6, poz. 111). Zasadę wypływającą z tego orzeczenia należy odpowiednio zastosować w niniejszej sprawie – kwoty uzyskane już przez powoda uprzednio od ubezpieczyciela skutkować będą obniżeniem należnego mu zadośćuczynienia.

Przede wszystkim jednak, w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że określanie wysokości zadośćuczynienia należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego (wyrok SN z dnia 15 września 1999 r., III CKN 339/98, OSNC 2000/3 poz. 58). Artykuł 445 § 1 k.c. pozostawia - z woli ustawodawcy - znaczną swobodę sądowi orzekającemu w określeniu wysokości należnej sumy pieniężnej (wyrok SN z dnia 5 maja 2000 r., II CKN 1002/98). Określenie odpowiedniej sumy zadośćuczynienia wymaga rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności rodzaju naruszonego dobra i rozmiaru doznanej krzywdy, intensywności naruszenia oraz stopnia winy sprawcy, a także sytuacji majątkowej zobowiązanego (ewentualnie stopnia winy i sytuacji majątkowej zobowiązanego) (tak SN w wyroku z 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1010/00, OSNC 2003, nr 4, poz. 56).

Celem ustalenia rozmiarów doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu chirurgii i ortopedii oraz neurologii i psychiatrii.

W ocenie Sądu opinie sporządzone zostały przez osoby mające odpowiednią wiedzę i doświadczenie z zakresu ww. specjalności w oparciu o odpowiednie przesłanki i metody badawcze. Biegli w sposób poprawny zanalizował stan faktyczny, prawidłowo zgromadzili materiał potrzebny do wydania opinii i sporządzili opinie uwzględniające wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu, sporządzone opinia są jasne, logiczne i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w nich zawartych.

Z opinii biegłego psychiatry w sposób jednoznaczny wynika, iż wypadek nie miał wpływu na kondycję psychiczną powoda. Powód nie był leczony psychiatrycznie, nie korzystał z pomocy psychologa, mimo udziału w wypadku komunikacyjnym, po czterech tygodniach wrócił do pracy w charakterze instruktora jazdy. W tych okolicznościach wnioski biegłego psychiatry nie budzą wątpliwości Sądu. Niewątpliwie kolizja drogowa jest sytuacją stresującą dla każdego, nie musi jednak zawsze powodować dalszych skutków dla zdrowia psychicznego. Biegły z zakresu neurologii nie stwierdził żadnych uszkodzeń układu nerwowego, a w konsekwencji nie ustalił uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Ponadto biegli zgodnie stwierdzili, iż nie było konieczności opieki nad powodem, wbrew twierdzeniom Z. A. i świadka I. A.. Jak wynika z opinii biegłego chirurga- ortopedy powód po wypadku był sprawy ruchowo i samodzielny. Wskazać należy, iż wskazany przez biegłego chirurga uszczerbek na zdrowiu w skali procentowej ma charakter pomocniczy dla Sądu przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i nie możne narzucać jakiegokolwiek matematycznego wyliczenia wysokości zadośćuczynienia. Sąd miał na uwadze, że u powoda doszło do nadwyrężenia układu mięśniowo – ścięgnistego, z czym związane były dolegliwości bólowe. Obrażenie miało charakter przemijający. Należy mieć na uwadze, iż biegli stwierdzili u powoda zmiany zwyrodnieniowe które również powodują dolegliwości bólowe. Jak zeznał powód już przed wypadkiem „leczył się na kręgosłup”. Nadto z zeznań powoda wynika, iż dolegliwości bólowe jakie wystąpiły po zdarzeniu ustępowały po dwóch tygodniach. Sąd wziął również pod uwagę, iż powód przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres dwóch tygodni, następnie powrócił do pracy i mógł wykonywać swoje obowiązki, nie nosił kołnierza ortopedycznego mimo zaleceń, tym samym okres największych dolegliwości związanych bezpośrednio z wypadkiem to okres dwóch tygodni po zdarzeniu.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, iż łącznie kwota 2.000 zł zadośćuczynienia jest kwotą adekwatną do doznanych przez powoda cierpień. Sąd orzekając o zadośćuczynieniu miał też na uwadze fakt, że tak określona wysokość zadośćuczynienia nie doprowadzi do jego bezpodstawnego wzbogacenia względem pozwanego. Żądanie w wyższej wysokości uznać należy za wygórowane. Nie sposób podzielić stanowiska pozwanego, iż powód nie doznał krzywdy co winno skutkować oddaleniem powództw w całości. Powód bowiem doznał urazu kręgosłupa co związane był z dolegliwościami bólowymi, co uniemożliwiało mu wykonywanie pracy przez okres 14 dni.

Sąd nie znalazł podstawy uwzględnienia żądania zasądzenia odszkodowania z tytułu kosztów opieki nad powodem opieki. Z opinii biegłych wynikało jednoznacznie, iż taka opieka nie była konieczna, powód po zdarzeniu był sprawny i samodzielny. Natomiast jeżeli chodzi o żądanie zwrotu koszty dojazdu do palcówek medycznych w ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała wysokości tego żądania. Brak jest podstaw, aby w niniejszej sprawie stosować przepisy rozporządzenia dotyczące zwrotu kosztów używania prywatnych pojazdów dla celów służbowych. Powód winien był wykazać poniesiony z tego tytułu koszt w postaci zużytego paliwa jednakże żadnych wyliczeń na tę okoliczność nie przedstawił.

Mając na względzie powyższe Sąd na mocy art. 444 §1 k.c. w zw. 445 k.c. orzekł jak w punkcie I sentencji, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia

W pozostałym zakresie powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu.

Sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 k.c. przyznał powodowi odsetki od dnia 8 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty, uznając, iż w tej dacie pozwany pozostawał w opóźnieniu z zapłatą.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z odpowiedzialnością za wynik procesu, obciążając kosztami procesu powoda w 63 %, a pozwanego w 37 %.

Na koszty poniesione przez powoda składała się opłata od pozwu w kwocie 270 zł, koszty zastępstwa prawnego – 1.200 zł, opłata skarbowa – 17 zł, wykorzystana zaliczka na poczet opinii biegłego – 1.000 zł, łącznie – 2.487 zł, a 37% tej kwoty to 920,19 zł. Na koszty poniesione przez pozwanego składały się koszty zastępstwa prawnego – 1.200 zł, opłata skarbowa – 17 zł, wykorzystana zaliczka na poczet opinii biegłego w kwocie 600 zł, łącznie 1.817 zł a 63% tej kwoty to 1.144,71 zł. Po zbilansowaniu tych kwot zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 224,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Koszty związane ze sporządzeniem opinii przez biegłych wyniosły łącznie kwotę 2.432,85 zł. Zarówno powód, jak i pozwany uiścili zaliczki na poczet opinii biegłych kolejno w wysokości 1.000 zł i 600 zł, łącznie 1.600 zł. Do uregulowania pozostała więc kwota w wysokości 832,85 zł (2.432,85 zł – 1.600 zł). Sąd w punkcie IV nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 524,70 zł (63% z kwoty 832,85 zł) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, zaś w punkcie V nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 308,15 zł (37% z kwoty 832,85 zł) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...).