Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Joanna Rusińska (spr.)

Sędziowie SO Małgorzata Bartczak – Sobierajska, SO Zbigniew Krepski

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2018r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku A. S.

o ogłoszenie upadłości

na skutek zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 28 września 2017r., sygn. akt V GU 175/17

postanawia

oddalić zażalenie

Małgorzata Bartczak – Sobierajska Joanna Rusińska Zbigniew Krepski

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 28 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Toruniu oddalił wniosek A. S. o ogłoszenie jego upadłości, uznając, że zaciągając zobowiązanie kredytowe w 2009 r. w kwocie 42.105,26 zł oraz w kwocie 45.000 zł, przy istniejącym już zadłużenia z tytułu nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w dniu 12 maja 1999 r., dłużnik zwiększył swój stopień niewypłacalności wskutek rażącego niedbalstwa. W tej sytuacji zaistniała negatywna przesłanka dla ogłoszenia upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej z art. 491 ⁴ ust.1 p.u.

Wnioskodawca w zażaleniu, zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., błąd w ustaleniach faktycznych i naruszenie art. art.491 ^{( 4)} ust.1 p.u. oraz wniósł o dopuszczenie dowodu z akt sprawy wskazanej w uzasadnieniu zażalenia oraz pism kierowanych przez wnioskodawcę do Banku (...)w 2012 r., na okoliczność działań mających na celu spłatę zobowiązań.

W oparciu o takie zarzuty i wnioski, skarżący domagał się zmiany zaskarżonego postanowienie poprzez ogłoszenie jego upadłości jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne.

Sąd Okręgowy uznał, że może przyjąć za własne ustalenia faktyczne, dokonane przez Sąd I instancji. W istotnym dla rozstrzygnięcia zakresie ustalenia te są zgodne z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, a jego ocena, wbrew zarzutom skarżącego, odpowiada treści art. 233 § 1 k.p.c. i mieści się w określonych w nim granicach swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodowej całości materiału dowodowego. Ustalenia te są ponadto wystarczające do dokonania oceny zasadności zażalenia. Tym samym zbędne jest ich powtarzanie.

Wnioskowany w zażaleniu dowód z akta innej sprawy nie jest znany procedurze cywilnej. Skarżący nie wskazał konkretnych dokumentów ani nawet sygnatury akt, w związku z czym w tym zakresie jego wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Pozostałe wnioski dowodowe były spóźnione, ponieważ skarżący nie uzasadnił konieczności powołania dowód z pism kierowanych do Banku już w 2012 r., dopiero w apelacji (art. 368 § 1 pkt 4 i art. 381 k.p.c.). Niezależnie od tego pisma kierowane do Banku nie wpływają na odmienną ocenę działań dłużnika przy zaciąganiu zobowiązań kredytowych, niż przyjął Sąd Rejonowy w kontekście art. 491 ⁴ ust.1 p.u.

Fakt, iż wnioskodawca jest dłużnikiem solidarnym nie neguje obowiązku spłaty przez niego całego zobowiązania wobec wierzyciela z nakazu zapłaty (art. 366 § 1 k.c.). Natomiast okoliczność, iż wnioskodawca mający znaczne zadłużenie, wynikające z prawomocnego nakazu zapłaty (egzekucja w tym zakresie prowadzona była jeszcze co najmniej w 2013 r.), zaciąga dalsze zobowiązania, bez gwarancji spłaty dotychczasowego zadłużenia, świadczy o rażącym niedbalstwie dłużnika, o jakim mówi art. 491 ⁴ ust.1 p.u. Taka konstatacja - mająca oparcie w materiale dowodowym sprawy - jest wystarczająca dla uznania, że były podstawy do oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Nie wpływa na odmienną ocenę to, że wnioskodawca zaciągnął kredyt partycypując w kosztach remontu domu, w którym mieszka.

Częściowa spłata zobowiązań kredytowanych i chęć spłaty zobowiązań przez dłużnika, pomimo braku realnych możliwości, także nie wpływa na uwzględnienie wniosku o ogłoszenie upadłości.

Ratio legis art. 491 ⁴ ust.1 p.u. należy upatrywać w powstrzymaniu się od takich zachowań przez dłużnika, którymi wpędza się on w spiralę pogłębiającego się nadmiernego zadłużenia. Przykładem takiego zachowania jest zaciąganie nowych zobowiązań o znacznej wartości w stosunku do dochodów dłużnika w sytuacji, gdy nie spłaca już wcześniejszych zobowiązań.

Skoro taka sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie, to prawidłowość zastosowania art. 491 ⁴ ust.1 p.u. przez sąd upadłościowy nie budzi zastrzeżeń.

Z tych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 35 i art. 491 ² ust.1 p.u., orzeczono, jak w sentencji.

Małgorzata Bartczak – Sobierajska Joanna Rusińska Zbigniew Krepski

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)