Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski

Protokolant: st. sekr. sąd. Jadwiga Jankowska

przy udziale Prokuratora: -------------------------

po rozpoznaniu na posiedzeniu 20 grudnia 2017 r.

sprawy J. Ś. (1) urodzonego (...) w B. syna M. i B. z d. B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 6 października 2017 roku o godz. 20:15 w B. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), województwa (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) wykonał manewr skrętu w lewo z ulicy (...) w ul. (...) i nie ustąpił pierwszeństwa przechodzącej po oznakowanym przejściu dla pieszych, przy nadawanym z sygnalizatora świetle zielonym pieszej A. M., doprowadzając do jej potrącenia, w wyniku czego piesza A. M. doznała obrażeń ciała w postaci: urazu uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego lewego, a są to obrażenia ciała naruszające czynności jej narządów na czas powyżej siedmiu dni spełniających dyspozycję art. 157 § 1 kk,

to jest o czyn z art. 177 § 1 kk

1.  uznaje J. Ś. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 177 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 1 kk w zw. z art. 37 a kk wymierza mu grzywnę w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych;

2.  na podstawie art. 42 § 1 kk orzeka wobec J. Ś. (1) zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 (jednego) roku;

3.  na podstawie art. 63 § 4 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od 6 października 2017 r.;

4.  pobiera od J. Ś. (1) kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt II K 886/17

UZASADNIENIE

Sąd uznał J. Ś. (1) za winnego tego, że: w dniu 6 października 2017 roku o godz. 20:15 w B. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), województwa (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) wykonał manewr skrętu w lewo z ulicy (...) w ul. (...) i nie ustąpił pierwszeństwa przechodzącej po oznakowanym przejściu dla pieszych, przy nadawanym z sygnalizatora świetle zielonym pieszej A. M., doprowadzając do jej potrącenia, w wyniku czego piesza A. M. doznała obrażeń ciała w postaci: urazu uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego lewego, a są to obrażenia ciała naruszające czynności jej narządów na czas powyżej siedmiu dni spełniających dyspozycję art. 157 § 1 kk.

Zgodnie z art. 177 § 1 kk karze podlega ten, kto naruszając, choćby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 kk. Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym to pojęcie, którego znaczenie można sprowadzić do zespołu reguł określających sposób zachowania się w ruchu. Są to zarówno reguły zawarte w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla ruchu sytuacjach lub wyrażone przez przyjęte oznakowanie, oświetlenie i sygnalizację, jak i reguły nieskodyfikowane w sposób szczegółowy, a wynikające z wyżej wymienionych przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu, które muszą znaleźć zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma sprecyzowanego przepisu (uchwała pełnego składu Izby Karnej SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 33). Powinny one minimalizować stopień niebezpieczeństwa związany z poruszaniem się pojazdem mechanicznym. Ruch ten bowiem związany jest zagrożeniem wyższym od przeciętnego dla takich dóbr chronionych prawem jak życie, zdrowie lub mienie.

Z treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. z 8 czerwca 2017 r. Dz. U. 2017 poz. 1260) wynika, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Natomiast według art. 26 ust. 1 i 2 wymienionej ustawy kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu, zaś kierujący pojazdem, który skręca w drogę poprzeczną, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pieszemu przechodzącemu na skrzyżowaniu przez jezdnię drogi, na którą wjeżdża.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż nie ulegało wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, gdyż kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru skrętu w lewo z ulicy (...) w ul. (...) i nie ustąpił pierwszeństwa przechodzącej po oznakowanym przejściu dla pieszych - przy nadawanym z sygnalizatora świetle zielonym - pieszej A. M..

Wynikiem powyższego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym było nieumyślne spowodowanie przez oskarżonego wypadku, gdyż J. Ś. (1) potrącił pieszą A. M., która doznała obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 kk w postaci urazu uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego lewego.

Powyższe oznacza, że oskarżony swoim czynem wyczerpał dyspozycję występku wypadku drogowego przewidzianego w art. 177 § 1 kk.

Przypisany oskarżonemu czyn miały charakter zawiniony. W ustalonym stanie faktycznym J. Ś. (2) mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto, przypisany oskarżonemu czyn był bezprawny,
a stopień jego społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy.

W przekonaniu Sądu wymierzona oskarżonemu na podstawie art. 177 § 1 kk w zw. z art. 37a kk grzywna w wysokości 80 stawek dziennych po 10 złotych odpowiada przede wszystkim stopniowi winy J. Ś. (1) oraz społecznej szkodliwości jego czynu, a także pozwala osiągnąć cele wychowawcze wobec oskarżonego i czyni zadość potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zgodnie z art. 42 § 1 kk Sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu
w komunikacji, w szczególności, jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika,
że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Orzekanie wymienionego środka celowe jest wtedy, gdy w czasie popełnienia przestępstwa ujawnią się takie właściwości osobiste sprawcy będącego kierowcą, z których wynika, że nie daje on gwarancji bezpiecznego uczestnictwa w ruchu drogowym. Może to wynikać, przykładowo biorąc, z naruszenia podstawowych zasad bezpieczeństwa ruchu, z uprzedniej karalności za przestępstwo lub wykroczenie drogowe, z faktu ucieczki sprawcy z miejsca wypadku lub nieudzielenia pomocy jego ofierze, w przypadku skazania za przestępstwo o skutku śmiertelnym, zwłaszcza wtedy, gdy sprawca okazał rażące lekceważenie dla zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym (por. Uchwałę Pełnego Składu Izby Karnej Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1975 r. V KZP 2/74 OSNKW 1975/3-4 poz. 33).

W związku z powyższym, uwzględniając okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał,
iż celowym oraz uprawnionym jest orzeczenie względem oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres jednego roku. J. Ś. (1) jadąc samochodem nie ustąpił bowiem pierwszeństwa pieszej przechodzącej na zielonym świetle okazując w ten sposób rażące lekceważenie istotnej zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zasadnym było zatem wyeliminowanie oskarżonego z ruchu drogowego na okres jednego roku na poczet, którego to czasu zaliczono stosownie do treści art. 63 § 4 kk okres zatrzymania prawa jazdy od 6 października 2017 r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 zł tytułem opłaty (por. art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych tj. Dz. U. z 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) oraz kwotę 150 zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na którą to sumę składa się: 80 zł za sporządzenie opinii przez biegłego z zakresu medycyny, 30 zł tytułem opłaty za uzyskanie informacji o osobie z (...) oraz po 20 zł tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń w postępowaniu przygotowawczym i sądowym.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku z 20 grudnia 2017 r.