Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 309/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 r. w Warszawie

sprawy M. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 13 lutego 2017 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

M. G. w dniu 8 marca 2017 roku złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 13 lutego 2017 roku,
znak: (...), odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 8 lutego 2017 roku. Podkreślił, że jest całkowicie (a nie częściowo) niezdolny do pracy. Argumentował ponadto, że podejmował próby zatrudnienia, ale z powodu złego stanu zdrowia (choroby psychicznej) nie udało mu się utrzymać w pracy. W związku z powyższym wniósł o dokonanie oceny jego stanu zdrowia przez biegłego sądowego psychiatrę oraz o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (odwołanie z dnia 6 marca 2017 roku, k. 3 a.s., pismo procesowe z dnia 11 kwietnia 2017 roku, k. 13 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. 447 10 § 1 k.p.c. albo o oddalenie odwołania na podstawie art. 447 14 § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony złożył odwołanie od orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 8 lutego 2017 roku, a nie od decyzji organu rentowego, co zgodnie z art. 447 10 § 1 k.p.c. winno skutkować odrzuceniem odwołania. Jednocześnie podniesione zostało, że M. G. został skierowany na badanie przed Komisję Lekarską ZUS, która uznała go za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31 stycznia 2018 roku. Data powstania niezdolności do pracy została określona na dzień 23 czerwca 2009 roku.

Uwzględniając przepisy art. 57 i art. 58 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy zaskarżoną decyzją odmówił przyznania prawa do świadczenia, ponieważ nie został spełniony warunek z art. 57 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, tj. nie został udokumentowany dwuletni okres składkowy i nieskładkowy, Ubezpieczony udowodnił (po ograniczeniu okresów nieskładkowych do 1/3 udowodnionych okresów składkowych) staż wynoszący jedynie 1 rok, 4 miesiące i 18 dni (odpowiedź na odwołanie z dnia 17 marca 2017 roku, k. 8 – 8v a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. G., urodzony w dniu (...), ma wykształcenie wyższe licencjackie. Ubezpieczony w dniu 26 kwietnia 2007r. ukończył liceum ogólnokształcące, zaś w dniu 22 czerwca 2008r. ukończył Policealne Roczne Studium (...)i uzyskał kwalifikację konsultanta ds. zarządzania zasobami ludzkimi. Ponadto przez okres 3 lat odbywał studia w Wyższej Szkole (...) w W. na kierunku Turystyka i Rekreacja, które ukończył 30 września 2011r. (świadectwo ukończenia liceum ogólnokształcącego, k. 73 – 73v a.s., świadectwo ukończenia studium, k. 72 a.s., dyplom ukończenia studiów, k. 74 a.s., zaświadczenie z dnia 26 sierpnia 2016r., k. 13 a.r.). W okresie od 1 listopada 2007r. do 12 listopada 2007r. podlegał ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania umowy agencyjnej lub zlecenia dla (...) sp. z o.o., a od 16 czerwca 2008 roku do 10 stycznia 2009 roku pracował na podstawie umowy o pracę na stanowisku pracownika magazynu w (...) Sp. z o.o. (świadectwo pracy z dnia 10 stycznia 2009 roku, k. 9 a.r., potwierdzenie ubezpieczenia z dnia 29 sierpnia 2016r., k. 16 a.r., potwierdzenie ubezpieczenia z 31 sierpnia 2016r., k. 20 a.r.). Z kolei na podstawie umowy zlecenia zawartej 20 sierpnia 2015 roku zajmował się wykładaniem towaru w hipermarkecie i podlegał ubezpieczeniom od 20 sierpnia 2015r. do 31 grudnia 2015r. (umowa zlecenia z dnia 20 sierpnia 2015 roku, k. 10 a.r., potwierdzenie ubezpieczenia z dnia 30 sierpnia 2016r., k. 26 a.r.). Od 1 kwietnia 2009r. do 24 kwietnia 2009r. podlegał zgłoszeniu do ubezpieczenia przez Powiatowy Urząd Pracy w W. (potwierdzenie ubezpieczenia z dnia 29 sierpnia 2016r., k. 23 a.r.). Leczenie psychiatryczne ubezpieczony rozpoczął w 2009 roku, wówczas rozpoznano u niego schizofrenię paranoidalną. Od 5 stycznia 2017 roku jest pacjentem (...)( dokumentacja medyczna, k. 4 – 6 a.s., k. 21 – 25 a.s., opinia biegłego sądowego psychiatry z dnia 5 maja 2017 roku, k. 29 – 30 a.s.).

W dniu 24 sierpnia 2013 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, do którego dołączył informację o okresach składkowych i nieskładkowych, świadectwa pracy oraz dyplom ukończenia studiów wyższych (wniosek z załącznikami, k. 1-10 a.r.). W związku z tym został skierowany do Lekarza Orzecznika ZUS, który po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym: dokumentacji z przebiegu leczenia i zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących w dniu 17 sierpnia 2016 roku, ustalił, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31 października 2017 roku. Jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy Lekarza Orzecznik ZUS wskazał 23 czerwca 2009 roku ( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 6 października 2016 roku, k. 11 a.r.).

Decyzją z dnia 4 listopada 2016 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udokumentował wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 2 lata, który jest wymagany jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku od 20 do 22 lat. Wyliczył na podstawie przełożonych dokumentów, że ogólny staż pracy ubezpieczonego wynosi 1 rok i 13 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 5 dni okresów nieskładkowych (po ograniczeniu do wymiaru 1/3 udowodnionego okres składkowego). Łączny staż (składkowy i nieskładkowy) organ rentowy określił na 1 rok, 4 miesiące i 18 dni ( decyzja ZUS z dnia 4 listopada 2016 roku, znak: (...), k. 29 – 30 a.r.).

W związku z wniesieniem przez ubezpieczonego sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 6 października 2016r., ubezpieczony został skierowany do Komisji Lekarskiej ZUS, która po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym: dokumentacji z przebiegu leczenia, zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących w 2016 roku i wyników badań dodatkowych, ustaliła, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31 stycznia 2018 roku. Jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy Komisja Lekarska ZUS oznaczyła dzień 23 czerwca 2009 roku ( orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 8 lutego 2017 roku, k. 33 a.r.).

W oparciu o wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, decyzją z dnia 13 lutego 2017 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powielając argumentację z decyzji z dnia 4 listopada 2016r., która to decyzja została uchylona ( decyzja z dnia 13 lutego 2017 roku, znak: (...), k. 34 a.r.).

M. G. w dniu 8 marca 2017 roku złożył odwołanie od decyzji z dnia 13 lutego 2017r. (odwołanie z dnia 6 marca 2017 roku, k. 3 a.s., pismo procesowe z dnia 11 kwietnia 2017 roku, k. 13 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego psychiatry celem ustalenia, czy ubezpieczony jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie), to na czym ona polegała ( postanowienie z dnia 19 kwietnia 2017 roku, k. 14 a.s.).

Biegła sądowa psychiatra M. L. w opinii z dnia 5 maja 2017 roku rozpoznała u ubezpieczonego chorobę psychiczną – schizofrenię paranoidalną z nasilonymi natręctwami. Zdaniem biegłej, nasilone objawy negatywne oraz obecność objawów psychotycznych powodują, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy. Początek choroby biegła określiła jako równoznaczny z datą podjęcia leczenia i rozpoznania schizofrenii paranoidalnej, tj. 4 lutego 2000 roku. Zdaniem biegłej ubezpieczony jest niezdolny do pracy do maja 2019 roku z uwagi na konieczność podjęcia terapii oraz rehabilitacji psychiatrycznej (opinia biegłej sądowej M. L. z dnia 5 maja 2017 roku, k. 31 a.s.).

W związku z zastrzeżeniami organu rentowego do opinii biegłego sądowego psychiatry, wyrażonymi w piśmie procesowym z dnia 22 czerwca 2017 roku, Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej celem wskazania przez biegłą M. L. od kiedy datuje się całkowita niezdolność do pracy odwołującego oraz celem odniesienia się do zarzutów zgłoszonych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (postanowienie z dnia 27 czerwca 2017 roku, k. 40 a.s., pismo procesowe organu rentowego z dnia 22 czerwca 2017r., k. 38 – 39 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 28 sierpnia 2017 roku biegła sądowa psychiatra M. L. wskazała, że po przeprowadzonym badaniu psychiatrycznym stwierdziła u M. G. czynne objawy psychotyczne, nasilone natręctwa, a także zaburzenia myślenia. W związku z powyższym zaopiniowała, że nasilenie wymienionych objawów choroby powoduje u ubezpieczonego całkowitą niezdolność do pracy zawodowej od dnia 4 lutego 2009 roku do dnia 1 maja 2019 roku ( opinia uzupełniająca biegłej sądowej M. L. z dnia 28 sierpnia 2017 roku, k. 53 – 54 a.s.).

Wskazany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone
w aktach sprawy, w tym na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach rentowych M. G.. Ich autentyczność, jak również zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy,
nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu, dlatego Sąd uznał
je za pełnowartościowy materiał dowodowy mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Podstawę ustaleń w sprawie stanowiły również dwie opinie (główna i uzupełniająca) biegłej sądowej psychiatry M. L.. Sąd ocenił je jako rzetelne i wyczerpujące oraz jasno i logicznie uzasadnione. Biegła dokonała analizy stanu zdrowia M. G. zgodnie z zakresem swej specjalności oraz w oparciu o dostępny materiał dowodowy i badanie jego osoby. Przedstawione przez biegłą wnioski w zakresie stopnia niezdolności do pracy były klarowne i precyzyjne. Jedyna sprzeczność, jaka wystąpiła w opiniach, dotyczyła daty powstania niezdolności do pracy. W tym jednak zakresie, zdaniem Sądu, wystąpiła omyłka, gdyż biegła w obu opiniach podała ten sam dzień i miesiąc, a tylko zmieniła rok, w którym objawiła się choroba. W tym zakresie opinia uzupełniająca, wskazująca jako początek niezdolności do pracy dzień 4 lutego 2009r., jest prawidłowa. Nie zmiana to jednak faktu, że również pierwsza opinia biegłej, w części dotyczącej stopnia niezdolności do pracy została zaaprobowana tym bardziej, że strony ostatecznie nie kwestionowały ustaleń biegłej ani co do faktu występowania całkowitej niezdolności do pracy, ani w zakresie daty – 4 lutego 2009r., kiedy niezdolność do pracy powstała wraz z ujawnieniem się choroby.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 13 lutego 2017 roku, znak: (...), było niezasadne
i podlegało oddaleniu.

Na wstępie zaakcentowania wymaga, że niezasadny był i nie podlegał uwzględnieniu wniosek organu rentowego o odrzucenie odwołania na podstawie art. 477 10 § 1 k.p.c. W myśl tego przepisu odwołanie powinno zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji lub orzeczenia, zwięzłe przytoczenie zarzutów oraz wniosków i ich uzasadnienie oraz podpis ubezpieczonego albo osoby odwołującej się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, albo przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika ubezpieczonego albo osoby odwołującej się od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności. W rozpatrywanej sprawie, jak słusznie akcentował organ rentowy, M. G. w odwołaniu oznaczył, że odwołuje się od orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, jednak po wezwaniu przez Sąd do zajęcia w tym zakresie jednoznacznego stanowiska, wskazał numer i datę decyzji organu rentowego, którą kwestionuje. W związku z tym Sąd nie znalazł podstaw do odrzucenia odwołania oceniając, że odwołanie czyni zadość wymogom formalnym określonym w zacytowanym przepisie i otwiera drogę sądową.

Przechodząc do kwestii merytorycznych, Sąd wskazuje, że badał prawo M. G. do świadczenia, o które się ubiegał, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2016r., poz. 887 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną. Art. 57 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przesłanka, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy wiąże się z koniecznością posiadania przez ubezpieczonego odpowiedniego okresu składkowego i nieskładkowego w wymiarze określonym w art. 58 ustawy. Wymóg ten wynika z tego, że renta z tytułu niezdolności do pracy nie jest świadczeniem o charakterze socjalnym na rzecz osób niezdolnych do pracy, pozostającym bez związku z tytułem ubezpieczenia rentowego, ale stanowi jedną z form zabezpieczenia społecznego powiązaną z wymaganym okresem płacenia składek (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2016 roku, I UK 424/15). Wskazany wyżej przepis art. 58 określa w ust. 1, że warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1.  1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2.  2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3.  3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4.  4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5.  5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Badając w rozpatrywanej sprawie spełnienie przez M. G. warunków uprawniających do nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia, wymienionych w art. 57 ustawy emerytalnej, Sąd w pierwszej kolejności badał, czy ubezpieczony jest osobą niezdolną do pracy. Celem ustalenia tej okoliczności Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłej sądowej psychiatry. Z jednoznacznych i spójnych w swej treści, podzielonych przez Sąd opinii psychiatry (głównej i uzupełniającej), wynika, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy od 4 lutego 2009 roku do 1 maja 2019 roku. Zdaniem Sądu, wskazane opinie są jasne i pełne. Biegła odniosła się w nich do kwestii wykształcenia, jakie posiada ubezpieczony i pod tym kątem przeanalizowała możliwość podjęcia pracy. Dodatkowo, co było już akcentowane, wnioski biegłej sądowej psychiatry zawarte w opinii uzupełniającej, która w zakresie stopnia niezdolności do pracy była tożsama z opinią główną, ostatecznie nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Nie budziła wątpliwości również data powstania niezdolności do pracy, którą biegła oznaczyła na dzień 4 lutego 2009 roku. Ustalenie wskazanej daty rzutowało na kwestię spełnienia przez ubezpieczonego przesłanek, o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy emerytalnej. Sąd analizując te przesłanki przyjął, że organ rentowy zasadnie wskazał że M. G. nie udokumentował wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 2 lat. Na podstawie przedłożonych dokumentów łączny staż pracy ubezpieczonego, według Zakładu, wynosi 1 rok, 4 miesiące i 18 dni i jego długości nie zmienia określenie przez biegłego sądowego psychiatrę daty powstania niezdolności do pracy na dzień 4 lutego 2009 roku (a nie tak jak wskazała Komisja Lekarska ZUS na dzień 23 czerwca 2009 roku) oraz złożenie przez ubezpieczonego dodatkowej dokumentacji związanej z przebiegiem jego nauki.

Sąd analizując stanowisko organu rentowego oraz dokumentację, jaka została zgromadzona, nie stwierdził nieprawidłowości w prezentowanych przez organ rentowy wyliczeniach stażu pracy ubezpieczonego. Zostały one dokonane na podstawie przedłożonej przez ubezpieczonego dokumentacji. Wynika z niej, że M. G. ukończył liceum ogólnokształcące w kwietniu 2007r., potem realizował naukę w studium w okresie od 6 października 2007r. do 22 czerwca 2008r., zaś w listopadzie 2011r., po odbyciu trzyletnich studiów, uzyskał dyplom potwierdzający tytuł licencjata. Natomiast zatrudniony był tylko trzykrotnie, tj. od 1 listopada 2007r. do 12 listopada 2007r., od 16 czerwca 2008r. do 10 stycznia 2009r. oraz od 20 sierpnia 2015r. do 31 grudnia 2015r. Ponadto, w krótkim okresie, bo od 1 do 24 kwietnia 2009r., był zgłoszony do ubezpieczeń przez PUP. Organ rentowy dokonując wyliczenia stażu pracy uwzględnił wszystkie trzy wskazane okresy zatrudnienia, a ponadto okres od 1 do 24 kwietnia 2009r. Dodatkowo uwzględnił okres studiów, który jest jednak okresem nieskładkowym i nie zawsze może podlegać uwzględnieniu w całości. Wynika to z tego, że zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy emerytalnej przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości okresy nieskładkowe uwzględnia się w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej udowodnionych okresów składkowych.

Organ rentowy stosując się do treści zacytowanego art. 5 ust. 2 ustawy emerytalnej, prawidłowo uwzględnił w sumie 1 rok i 13 dni okresów składkowych oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 1/3 uwodnionych okresów składkowych, czyli 4 miesiące i 5 dni. W wyniku zsumowania ww. okresów, te okresy składkowe i nieskładkowe, które można uwzględnić ubezpieczonemu na potrzeby ustalenia prawa do renty, wynoszą łącznie 1 rok, 4 miesiące i 18 dni. Tymczasem M. G., u którego niezdolność do pracy powstała 4 lutego 2009r., a więc wówczas, gdy był w wieku 21 lat, powinien, zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, wykazać co najmniej 2 letni okres składkowy i nieskładkowy.

Zdaniem Sądu, słuszne było stanowisko ZUS także w tej części, w której Zakład stwierdził, że do ubezpieczonego nie ma zastosowania art. 58 ust. 3 ustawy emerytalnej. Stanowi on, że jeżeli ubezpieczony nie osiągnął okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w ust. 1, warunek posiadania wymaganego okresu uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony został zgłoszony do ubezpieczenia przed ukończeniem 18 lat albo w ciągu 6 miesięcy po ukończeniu nauki w szkole ponadpodstawowej, ponadgimnazjalnej lub w szkole wyższej oraz do dnia powstania niezdolności do pracy miał, bez przerwy lub z przerwami nieprzekraczającymi 6 miesięcy, okresy składkowe i nieskładkowe.

Powołany przepis stanowi wyjątek ustanowiony dla osób, które stały się niezdolne do pracy w młodym wieku, wkrótce po zgłoszeniu do ubezpieczenia i dlatego nie zdążyły jeszcze osiągnąć wymaganego dla nabycia prawa do renty stażu ubezpieczeniowego. Przepis ten ustala zatem po pierwsze alternatywne dla wskazanych w ust. 1 wymogi w zakresie posiadanych okresów ubezpieczenia. Powyższe oznacza, że dla nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ubezpieczony ma wykazać, że skoro nie spełnia warunków z ust. 1, to spełnia warunki z ust. 3. Po drugie, przepis ten przewiduje alternatywę w zakresie momentu początkowego ubezpieczenia, przy czym dalsze warunki, które należy spełnić, są już takie same w obu przypadkach ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25 sierpnia 2016 roku, III AUa 1024/16).

M. G. warunków określonych w cytowanym przepisie nie spełnia. Z karty przebiegu jego zatrudnienia wynika, że podjął zatrudnienie w wieku 19 lat, tj. od 1 listopada 2007 roku ( karta przebiegu zatrudnienia, k. 28 a.r.), a więc już po ukończeniu 18 roku życia, a zarazem po upływie 6 miesięcy od ukończenia szkoły ponadpodstawowej. Jeśli chodzi zaś o naukę w szkole wyższej, to ukończył ją we wrześniu 2011r., zaś zgłoszenie do ubezpieczenia, które kilkukrotnie miało miejsce wcześniej, co już wyklucza zastosowanie ww. przepisu, nastąpiło od 20 sierpnia 2015r., a więc po niemal czterech latach. Dodatkowo, nawet gdyby ww. warunki ubezpieczony spełniał, to jego ubezpieczenie nie było nieprzerwane, a ponadto występujące do dnia powstania niezdolności do pracy (do 4 lutego 2009r.) przerwy w ubezpieczeniu były dłuższe niż 6 miesięcy (np. przerwa pomiędzy 12 listopada 2007r. a 16 czerwca 2008r.). W związku z powyższym niemożliwe było zastosowanie w rozpatrywanej sprawie art. 58 ust. 3 ustawy emerytalnej.

Podsumowując, ubezpieczony nie legitymuje się dwuletnim okresem składkowym i nieskładkowym wymaganym przez art. 58 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej oraz nie spełnia alternatywnego warunku z art. 58 ust. 3 ustawy emerytalnej, co powoduje, że przesłanka posiadania wymaganego stażu pracy nie została spełniona. Mimo stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy powstałej w dniu 4 lutego 2009 roku, prawo do renty nie mogło być zatem przyznane.

W konsekwencji Sąd Okręgowy ocenił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 13 lutego 2017 roku jako odpowiadającą prawu. Tym samym odwołanie M. G. podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.




ZARZĄDZENIE

(...)