Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XVII AmE 48/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Malinowska

protokolant: starszy sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 24 października 2017 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni (...) w B. z siedzibą w B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 8 lutego 2016 r. znak: (...) (...) (...) (...)

1.  uchyla zaskarżoną decyzję;

2.  zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz Spółdzielni (...) w B. z siedzibą w B. kwotę 1.557 (tysiąc pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Ewa Malinowska

Sygn. akt XVII AmE 48/16

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2016 r., działając na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12, art. 56 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 56 ust. 3 i 6 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (dalej: PE) i art. 104 k.p.a., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję, na mocy której orzekł, że przedsiębiorca – Spółdzielnia (...) w B. naruszył warunek 2.2.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa URE z 2 czerwca 2015 r., poprzez wprowadzenie do obrotu przez Stację Paliw w K. (S. nr (...)) przy ul. (...) olej napędowy nie spełniający wymagań jakościowych określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań jakościowych dla biopaliw, ze względu na zawyżoną temperaturę zablokowania ziemnego filtru (dla okresu zimowego). Za te działalnie organ wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 60.000 zł, stanowiącą ok. (...) przychodu osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2014 r. z działalności objętej koncesją na obrót paliwami ciekłymi.

( decyzja, k. 57-62 akt admin. ).

W odwołaniu od powyżej wskazanej decyzji Spółdzielnia (...) w B. zaskarżyła tę decyzję w całości i wniosła o jej uchylenie w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Przedmiotowej decyzji zarzucono naruszenie następujących przepisów:

- art. 56 ust. 1 pkt 12 PE, poprzez nałożenie kary pieniężnej na podstawie stwierdzenia naruszenia warunku 2.2.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi z 2 czerwca 2009 r. nr (...), podczas gdy wymagania jakościowe dotyczące oleju napędowego nie wynikają z koncesji, a z rozporządzenia Ministra Gospodarki z 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań jakościowych dla biopaliw ciekłych;

- art. 56 ust. 6 PE, poprzez nie wzięcie pod uwagę przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej faktu, iż szkodliwość czynu była minimalna, czyn nie był zawiniony przez kontrolowane przedsiębiorstwo energetyczne, które aktywnie działało w celu wyjaśnienia sytuacji i doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem;

- art. 56 ust. 6a PE, poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie mimo istnienia przesłanek uzasadniających odstąpienie od wymierzenia kary.

Strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko w piśmie procesowym z 7 czerwca 2016 r.

( odwołanie, k. 17-22; pismo procesowe powoda, k. 51-55 ).

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

( odpowiedź na odwołanie, k. 41-45 ).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy decyzji z 2 czerwca 2009 r. Prezes URE udzielił przedsiębiorcy - Spółdzielni (...) w B. z siedzibą w B. koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 1 października 2009 r. do 31 grudnia 2025 r. W warunku 2.2.1. koncesji przewidziano, że koncesjonariusz jest zobowiązany do spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej oraz do wykonywania działalności objętej koncesją na zasadach określonych w ustawie – Prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych. Według zaś warunku 2.1.2. koncesji, koncesjonariusz jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących jakości paliw ciekłych, ochrony środowiska, zasad postępowania z odpadami i bezpieczeństwa ekologicznego, a także wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych a w szczególności do terminowej realizacji określonych tymi przepisami przedsięwzięć zabezpieczających środowisko przed szkodliwym oddziaływaniem działalności wykonywanej na podstawie danej koncesji oraz do posiadania wymaganych zezwoleń i uzgodnień. Warunek 2.2.3. koncesji przewiduje natomiast, że koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów.

dowód: kserokopia decyzji znak: (...), k. 10-16.

W dniu 16 lutego 2015 r. inspektorzy, reprezentujący (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej we W., przeprowadzili kontrolę na stacji paliw w K. (S. nr (...)) przy ul. (...), eksploatowanej przez Spółdzielnię (...) w B.. Podczas kontroli pobrano do zbadania próbki paliw, tj. próbkę podstawową i kontrolną oleju napędowego. Badanie próbki podstawowej, przeprowadzone przez Zakład (...) w K. wykazało niespełnienie wymagań dla parametru temperatury zablokowania zimnego filtru (CFPP), która wynosiła -12˚C, przy normie ustalonej na max. -20 ˚C i przy uwzględnieniu tolerancji, wynikającej z przyjętej metody badawczej, prezentującej wielkość -17,3˚C. Na wniosek Spółdzielni (...) w B. zbadano również próbkę kontrolną oleju napędowego. Badanie to wykonano w laboratorium (...) Sp. z o.o. w S. i wykazało ono, iż temperatura zablokowania zimnego filtru wynosi -11˚C, przy tolerancji wynoszącej ≤ -20+3 ˚C.

dowód: Protokół kontroli (...), k. 4-7 akt admin.; Protokół kontroli (...), k. 18-21 akt admin.; Sprawozdanie z badań nr (...), k. 3 i 14 akt admin.; Protokół z badań Nr (...), k. 16-17 akt admin.; Protokół pobrania próbek paliw nr (...), k. 8-10 akt admin.; Protokół pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej, k. 11-12 akt admin.; Protokół przyjęcia próbki/próbki kontrolnej paliwa/biopaliwa/LPG do badań, k. 13 akt admin.; wniosek Spółdzielni (...) w B. o zbadanie próbki kontrolnej oleju napędowego, k. 15 akt admin.

Na skutek zawiadomienia przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, o oferowaniu przez Spółdzielnię (...) w B. paliwa niespełniającego wymagań jakościowych określonych w stosownych przepisach prawa, Prezes URE pismem z 1 grudnia 2015 r. zawiadomił Spółdzielnię o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia jej kary pieniężnej w związku z naruszeniem warunków prowadzenia działalności koncesjonowanej, określnych koncesją z 2 czerwca 2009 r. na obrót paliwami ciekłymi, tj. warunku 2.2.3. tej koncesji. W dniu 8 lutego 2016 r. Prezes URE wydał decyzję, która została zaskarżona w niniejszym postępowaniu sądowym.

dowód: pismo Prezesa UOKiK z 30 października 2015 r. znak: (...) (...), k. 1-2 akt admin.; Zawiadomienie o wszczęciu postępowania, k. 24 akt admin.

W odpowiedzi na wezwanie Prezesa URE Spółdzielnia (...) w B. przedstawiła dokumenty, z których wynika, że w roku 2014 osiągnęła ona przychód z działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi w wysokości (...) zł, uzyskując wynik z działalności koncesjonowanej wielkości (...) zł. W toku postępowania administracyjnego nie ustalono natomiast sytuacji finansowej przedsiębiorcy w roku 2015, nie wezwano go do przedstawienia w tym zakresie stosownych dokumentów.

dowód: oświadczenie Spółdzielni (...) w B. o wysokości osiągniętych przychodów, k. 29 akt admin.; Rachunek zysków i strat za rok kończący się 31 grudnia 2014 r. i 31 grudnia 2013 r., k. 30 akt admin.; Formularz opłaty z tytułu udzielonej koncesji (rozlicznie przychodu osiągniętego w roku 2013), k. 31 akt admin.

Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zgromadzonym w sprawie dokumentom, względnie ich kserokopiom, zawartym w aktach administracyjnych sprawy, uznając je za wiarygodne. Powyżej opisany stan faktyczny znajduje oparcie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały przywołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało uwzględnieniu.

W niniejszej sprawie powód nie kwestionował ustaleń poczynionych przez inspektorów Inspekcji Handlowej oraz Prezesa URE, odnośnie do wyników kontroli, przeprowadzonej na eksploatowanej przez przedsiębiorcę stacji paliw w K. 16 lutego 2015 r., w tym okoliczności, iż poddany badaniu, oferowany do sprzedaży olej napędowy, nie spełniał wymagań przewidzianych dla parametru temperatury zablokowania zimnego filtru ( (...)), która w badaniu próbki podstawowej wyniosła -12˚C, a w badaniu próbki kontrolnej -11˚C. Tym samym okoliczności te należało uznać za udowodnione. W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci: Protokołu kontroli (...), Protokołu kontroli (...), Sprawozdania z badań nr (...), Protokołu z badań Nr (...), Protokołu pobrania próbek paliw nr (...), Protokołu pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej, Protokołu przyjęcia próbki/próbki kontrolnej paliwa/biopaliwa/LPG do badań, wniosku Spółdzielni (...) w B. o zbadanie próbki kontrolnej oleju napędowego, za udowodniony należy uznać fakt wprowadzenia przez powoda do obrotu oleju napędowego o jakości niezgodnej z przepisami obowiązującymi w dacie kontroli, tj. przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (błędnie określonego w punkcie 1 sentencji zaskarżonej decyzji jako rozporządzenie jakościowe dla biopaliw ciekłych).

Kwestia sporna sprowadzała się w danej sprawie do kwalifikacji prawnej tego naruszenia, a konkretnie, do możliwość uznania go za wypełniające przesłanki do nałożenia na koncesjonariusza kary pieniężnej w oparciu o przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 PE. Rozstrzygnięcie sprawy wymagało zatem odpowiedzi na pytanie, czy wprowadzając do obrotu paliwo, o jakości niezgodnej z parametrami, określonymi w obowiązujących przepisach prawa, powodowy przedsiębiorca dopuścił się naruszenia warunku 2.2.3. udzielonej mu koncesji na obrót paliwami ciekłymi i w konsekwencji, czy istniała podstawa do nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej w oparciu o wyżej przywołany przepis Prawa energetycznego, zgodnie z którym karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. W warunku 2.2.3. koncesji udzielonej powodowi przewidziano, że koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów.

Rozstrzygając powyższe zagadnienie prawne należy mieć na względzie prezentowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 PE ma zastosowanie wówczas, gdy przedsiębiorstwo energetyczne nie wykonuje obowiązku, którego źródło stanowi decyzja o udzieleniu koncesji, nie zaś przepis prawa. Stanowisko to Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni aprobuje i przyjmuje za swoje. Użycie w analizowanym przepisie sformułowania o „obowiązkach wynikających z koncesji” oznacza bowiem, że podstawę do nałożenia kary pieniężnej stanowi nieprzestrzeganie tylko takich obowiązków, które wynikają z koncesji, a więc decyzja koncesyjna jest autonomicznym źródłem tych obowiązków. Nie można natomiast uznać za wynikający z koncesji obowiązku, którego bezpośrednie źródło stanowi przepis obowiązującego prawa, określający dany obowiązek w sposób umożliwiający jego bezpośrednią realizację bez konieczności dodatkowej konkretyzacji. Obowiązek taki nie wypływa bowiem z samej koncesji, lecz z przepisu ustawy bądź aktu wykonawczego, regulujących działalność koncesjonowaną. Zatem warunki koncesji, zgodnie z którymi „koncesjonariusz jest zobowiązany do wykonywania działalności objętej koncesją na zasadach określonych w ustawie – Prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych”, czy „koncesjonariusz jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących jakości paliw ciekłych, ochrony środowiska, zasad postępowania z odpadami i bezpieczeństwa ekologicznego, a także wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych” lub „koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami”, nie kreują obowiązków, których realizacja wynikałaby z decyzji koncesyjnej. To nie koncesja jest bowiem źródłem obowiązku przestrzegania przepisów prawa, w tym nakazów i zakazów dotyczących jakości paliw ciekłych. W art. 56 ust. 1 pkt 12 PE chodzi natomiast o warunek koncesji, który samodzielnie określa, jakimi zasadami powinno się kierować przedsiębiorstwo energetyczne przy wykonywaniu działalności regulowanej. Obowiązkiem wynikającym z koncesji w rozumieniu komentowanego przepisu może być obowiązek zawarty w decyzji o jej udzieleniu, który konkretyzuje wobec indywidulanego koncesjonariusza wykonywanie przez niego działalności koncesjonowanej w sposób bardziej szczegółowy, niż wynika to z obowiązujących w danej dziedzinie regulacji prawnych. Za przyjęciem powyższej interpretacji art. 56 ust. 1 pkt 12 PE przemawia również wykładnia systemowa i funkcjonalna tego przepisu, który jest tylko jednym z wielu przepisów Prawa energetycznego, określających różne czyny podlegające karze pieniężnej nakładanej przez Prezesa Urzędu. Przyjęcie wykładni odmiennej od powyżej zaprezentowanej oznaczałoby, że określenie w kolejnych punktach art. 56 ust. 1 PE szczegółowych postaci deliktów administracyjnych podlegających sankcji byłoby zbędne, gdyż każde z tych zachowań można kwalifikować jako „nieprzestrzeganie obowiązków wynikających z koncesji”, której postanowienia zobowiązują koncesjonariusza do respektowania przepisów Prawa energetycznego, bądź innych przepisów prawa obowiązujących w porządku prawnym Rzeczpospolitej. Natomiast od początku obowiązywania ustawy Prawo energetyczne przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 odnosił się tylko do jednego z czynów podlegających karze pieniężnej co oznacza, że powinien on być interpretowany wąsko, jako odnoszący się do naruszenia przez przedsiębiorstwo energetyczne szczególnych warunków wykonywania działalności objętej koncesją (por. w tym zakresie, przykładowo, wyroki Sądu Najwyższego: z 6 października 2011 r., sygn. akt III SK 18/11, System Informacji Prawnej LEX nr 1108488; z 19 listopada 2014 r., sygn. akt III SK 82/13, System Informacji Prawnej LEX nr 1551674; z 22 czerwca 2016 r. sygn. akt III SK 33/15, System Informacji Prawnej LEX nr 2077544; z 18 sierpnia 2015 r., sygn. akt III SK 2/15, System Informacji Prawnej LEX nr 1808593 oraz wyroki Sądu Apelacyjnego w Warszawie: z 27 stycznia 2017 r., sygn. akt VI ACa 1951/15, System Informacji Prawnej LEX nr 2265675; z 25 stycznia 2017 r., sygn. akt VI ACa 1744/15, System Informacji Prawnej LEX nr 2278168; z 10 marca 2017 r., sygn. akt VI ACa 1857/15, System Informacji Prawnej LEX nr 2292403).

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (dalej: usmkp), paliwa transportowane, magazynowane, wprowadzane do obrotu oraz gromadzone w stacjach zakładowych powinny spełniać wymagania jakościowe, określone dla danego paliwa ze względu na ochronę środowiska, wpływ na zdrowie ludzi oraz prawidłową pracę silników zamontowanych w pojazdach, w tym ciągnikach rolniczych, maszynach nieporuszających się po drogach, a także rekreacyjnych jednostkach pływających. Zgodnie zaś z delegacją ustawową przewidzianą w ust. 2 pkt 1 przywołanego przepisu, wydane zostało rozporządzenie jakościowe, określające wymagania jakościowe dla poszczególnych rodzajów paliw – tj. rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych, obowiązujące w dacie kontroli prowadzonej u powodowego przedsiębiorcy, której wyniki stanowiły podstawę do wszczęcia przez Prezesa URE postępowania w niniejszej sprawie. Należy również podkreślić, że w art. 7 ust. 1 pkt 1 usmkp przewidziano zakaz transportowania, magazynowania, wprowadzania do obrotu oraz gromadzenia w stacjach zakładowych paliw ciekłych niespełniających wymagań jakościowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 1 lub art. 6 ust. 3. Powyższe ustalenia prowadzą zatem do wniosku, że niezależnie od tego, czy w decyzji koncesyjnej zostanie zawarty warunek, o treści odpowiadającej treści warunku 2.2.3. udzielonej powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi, czy też tego rodzaju warunek nie zostanie ujęty w koncesji, to i tak koncesjonariuszowi nie wolno byłoby czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami. Wobec tego nie można przyjąć, by warunek koncesji, który stanowił w niniejszej sprawie podstawę do nałożenia przez Prezesa URE na powoda kary pieniężnej, stanowił samodzielną podstawę obowiązku koncesjonariusza, gdyż jest on jedynie powtórzeniem przepisu ustawy w tym zakresie. Należy także zauważyć, że warunek 2.2.3. udzielonej powodowi koncesji nie tylko nie stanowi samodzielnego źródła obowiązku koncesjonariusza, lecz – przy zastosowaniu wykładni art. 56 ust. 1 pkt 12 PE odmiennej od prezentowanej przez Sąd - mógłby również stanowić podstawę do dwukrotnego ukarania przedsiębiorcy za ten sam czyn – raz w drodze sankcji karnej, dwa – w drodze sankcji administracyjnej. Zgodnie bowiem z art. 31 ust. 1 usmkp, kto wytwarza, transportuje, magazynuje lub wprowadza do obrotu paliwa ciekłe, biopaliwa ciekłe lub inne paliwa odnawialne, gaz skroplony (LPG), sprężony gaz ziemny (CNG), skroplony gaz ziemny (LNG) lub lekki olej opałowy niespełniające wymagań jakościowych określonych w ustawie, podlega grzywnie od 50.000 zł do 500.000 zł lub karze pozbawienia wolności do lat 3., a więc dopuszcza się przestępstwa (występku) w rozumieniu art. 7 § 3 k.k.

Podsumowując dotychczasowe rozważania, Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie wprowadzenie przez powoda do obrotu, poprzez stację paliw w K., oleju napędowego, który nie spełniał wymagań przewidzianych dla parametru temperatury zablokowania zimnego filtru (CFPP), określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych, nie może być uznane za naruszenie obowiązku wynikającego z koncesji, stanowiącego podstawę do nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej w oparciu o przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 PE. Zakaz naruszony przez powoda miał bowiem swoje źródło w przepisach ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw oraz ww. rozporządzeniu. Hipotetyczne nieistnienie warunku 2.2.3. udzielonej powodowi koncesji nie uniemożliwiłoby postawienia mu zarzutu naruszenia wskazanej normy ustawowej. Oznacza to, że dany warunek koncesyjny nie konkretyzuje obowiązku spoczywającego na powodzie i nie wpływa w żadnym zakresie na jego treść. W tej sytuacji, w niniejszej sprawie nie istniały podstawy do nałożenia na powoda kary pieniężnej w oparciu o, zastosowany przez Prezesa URE, art. 56 ust. 1 pkt 12 PE, co przesądza o konieczności uchylenia w całości zaskarżonej decyzji, o czym orzeczono stosowne do art. 479 53 § 2 k.p.c.

Mając na uwadze, że trafny okazał się pierwszy, najdalej idący zarzut odwołania, którego uwzględnienie skutkowało uchyleniem decyzji Prezesa URE z 8 lutego 2016 r., zbędne było ustosunkowywanie się do dalszych zarzutów podniesionych przez powoda, a dotyczących wymiaru kary pieniężnej. Wobec tego, jedynie na marginesie Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, że w niniejszej sprawie organ nieprawidłowo ustalił podstawę wymiaru kary pieniężnej. Zgodnie bowiem z art. 56 ust. 3 PE, wysokość kary ustala się w odniesieniu do przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, przy czym w orzecznictwie przyjmuje się, że chodzi o rok poprzedzający wydanie orzeczenia o karze (por. na przykład wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 marca 2016 r., sygn. akt VI ACa 190/15, System Informacji Prawnej LEX nr 2052572). W niniejszej sprawie decyzja została wydana w 2016 r., zatem przy określaniu wysokości kary należało uwzględnić przychód z 2015 r. Pozwany Prezes URE oparł się natomiast na przychodzie powoda z 2014 r. W punkcie 2 sentencji zaskarżonej decyzji oraz na stronie 3 i 7 decyzji mowa jest o przychodach osiągniętych przez powoda w 2014 r., natomiast na stronie 10 decyzji jest wprawdzie wskazany rok 2015 r., jednak powołane przez organ dane dotyczą przychodu z działalności koncesjonowanej uzyskanego przez przedsiębiorcę w 2014 r., na co wskazują dokumenty przedłożone przez powoda - tj. oświadczenie Spółdzielni (...) w B. o wysokości osiągniętych przychodów, k. 29 akt admin.; Rachunek zysków i strat za rok kończący się 31 grudnia 2014 r. i 31 grudnia 2013 r., k. 30 akt admin.; Formularz opłaty z tytułu udzielonej koncesji (rozlicznie przychodu osiągniętego w roku 2013), k. 31 akt admin. W aktach postępowania administracyjnego nie ma natomiast dokumentów, które obrazowałyby sytuację finansową powoda w 2015 r.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na koszty należne stronie powodowej, jako wygrywającej sprawę, od przegrywającego sprawę Prezesa URE, złożyło się: opłata sądowa od odwołania w wysokości 100 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 1.440 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w związku z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska