Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

SSO Joanna Składowska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa W. M. (1)

przeciwko J. P. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

z dnia 11 września 2017 roku, sygnatura akt I C 971/17

z apelacji powoda zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1, 2 i 3 w ten tylko sposób, że:

kwotę zasądzoną w punkcie 1 podwyższa z 8300 złotych do kwoty 16898,86 (szesnaście tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt osiem 86/100) złotych;

w punkcie 3 zasądzoną kwotę podwyższa z 422 złote do kwoty 4462 (cztery tysiące czterysta sześćdziesiąt dwa) złote;

oddala apelację pozwanej;

zasądza od pozwanej J. P. (1) na rzecz powoda W. M. (1) 2230 (dwa tysiące dwieście trzydzieści) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 505/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli, w sprawie z powództwa W. M. (1) przeciwko J. P. (1) o zapłatę, zasądził
od pozwanej powoda kwotę 8300 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 marca 2017r. do dnia zapłaty (pkt 1) oraz 422 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu
(pkt 3), oddalając powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

Umową z dnia 06 października 2003 roku Starosta (...) udzielił J. P. (1) pożyczki w kwocie 40000 zł. Zwrot pożyczki został zabezpieczony poręczeniem udzielonym solidarnie przez 3 osoby: W. I., S. T.
i W. M. (1). Wobec tego, że pozwana nie przestrzegała warunków umowy, Starosta (...) w dniu 27 lipca 2005 roku wypowiedział umowę i wezwał pozwaną
do spłaty zadłużenia w kwocie 44379,50 zł. Pozwana nie dokonała na rzecz pożyczkodawcy żadnej wpłaty.

Nakazem zapłaty z dnia 29 grudnia 2005 roku wydanym w sprawie Nc 297/05 Sąd Rejonowy w Pabianicach zasądził od J. P. (1), W. I., S. T. i W. M. (1) solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Starosty (...) 44379,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 02 października 2005 roku, tytułem spłaty wymagalnej pożyczki z dnia 6 października 2003 r.

Od powyższego nakazu skuteczny sprzeciw wniósł W. M. (1),
który w dniu 13 czerwca 2006 roku zawarł ugodę sądową przed Sądem Rejonowym
w P. w sprawie I C 49/09 i zobowiązał się spłacić Skarbowi Państwa – Staroście (...) kwotę 44379,50 złotych w ratach po 750 zł każda płatnych do dnia 15 każdego kolejnego miesiąca.

W wykonaniu ugody, powód do dnia 29 maja 2017 r. dokonał na rzecz Skarbu Państwa – Starosty (...) wpłat w łącznej wysokości 38441,36 zł.

Pozwana w okresie od 04 września 2008 roku do 18 maja 2012 roku zwróciła powodowi część wydatkowanych przez niego kwot wpłacając na jego rzecz łącznie 21800 zł. Po tej dacie zaniechała dalszych spłat na rzecz powoda.

Suma uiszczonych przez W. M. na rzecz Skarbu Państwa – Starosty (...) kwot na dzień 18 maja 2012 roku wynosiła 30100 zł. Poza wpłatami na rzecz powoda, pozwana w wykonaniu zapadłego wobec niej nakazu zapłaty dokonała na rzecz Skarbu Państwa dwóch wpłat na łączną kwotę 1600 zł – ostatnią w dniu 08 września 2006 roku.

Sąd, w oparciu o art. 518 § 1 ust. 1 k.c. stwierdził, iż powództwo jest częściowo zasadne, gdyż powód płacąc na rzecz wierzyciela należności wynikające z prawomocnej ugody, spłacał cudzy dług, za który był odpowiedzialny osobiście na skutek udzielonego pozwanej poręczenia.

Zwrócono także uwagę, iż bezspornym w toku sprawy było to, że W. M. (1) dokonał wpłaty łącznie 38441,36 zł na rzecz wierzyciela i dodatkowo poniósł koszty związane z opłatami za przelewy w kwocie 257,50 zł i dlatego dokonanie tych wpłat uprawnia powoda do dochodzenia względem pozwanej stosownych roszczeń związanych
z realizowaną na rzecz Skarbu Państwa ugodą, zaś dochodzona kwota 16898,86 zł wynika
z różnicy pomiędzy wpłatami W. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa
wraz z opłatami za przelewy a wpłatami, które poczyniła pozwana na konto bankowe powoda.

Sąd wskazał również, ze pozwana, nie zaprzeczając źródła zobowiązania, podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

W tych warunkach, opierając się na uchwale Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2003 roku w sprawie III CZP 43/03, oraz mając ma względzie, że termin przedawnienia rozpoczął bieg z dniem 21 czerwca 2006 roku (w związku z wydanym przez Sąd Rejonowy
w P. postanowieniem w sprawie I C 49/06 w przedmiocie umorzenia postępowania) to biorąc pod uwagę 10 letni termin przedawnienia roszczeń zakończył swój bieg w dniu
21 czerwca 2016 roku i wobec tego, w przekonaniu pozwanej, powód mógł skutecznie dochodzić roszczeń jedynie do tego dnia, uczynił to zaś dopiero w maju 2017 roku, co wobec podniesionego zarzutu czyniło jego roszczenie bezzasadnym.

Sąd, odnosząc się do powyższego stwierdził, że roszczenie nabyte przez poręczyciela na podstawie art. 518 § 1 k.c. przedawnia się w terminie przewidzianym dla przedawnienia roszczenia wierzyciela wobec dłużnika głównego, jednak w okolicznościach niniejszej sprawy powyższa okoliczność nie może skutkować oddaleniem powództwa w całości,
gdyż z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa (wyrok SN z dnia
07 marca 2003 roku w sprawie I CKN 11/01) dokonanie przez dłużnika częściowej spłaty wierzytelności stanowi tzw. niewłaściwe uznanie długu tj. akt wiedzy skutkujący przerwaniem biegu terminu przedawnienia (art. 123 § 1 ust. 2 k.c.).

Sąd wskazał, że poczynionych w sprawie ustaleń, pozwana na poczet zadłużenia stwierdzonego prawomocnym nakazem zapłaty dokonała na rzecz Skarbu Państwa – Starosty (...) wpłaty w dniu 8 września 2006r. i dlatego roszczenia wierzyciela pierwotnego wobec J. P. przedawniały się w dniu 8 września 2016r. (art. 125 § 1 k.c.).

Podniesiono również, że w okresie od 8 września 2006 r do 8 września 2016 r. nie nastąpiło jakiekolwiek zdarzenie, które skutkowałoby przerwaniem biegu terminu przedawnienia wobec Skarbu Państwa – Starosty (...).

W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu, W. M. dokonując jako poręczyciel poszczególnych wpłat w poczet ugody sądowej, każdorazowo nabywał spłaconą wierzytelność w takim stanie w jakim się ona znajdowała tj. obciążoną biegnącym przedawnieniem a ponadto jedynie do wysokości dokonanej zapłaty i wyłącznie w tej części stawał się dla pozwanej nowym wierzycielem w miejsce Skarbu Państwa.

Dlatego też, pomimo tego, że źródłem zobowiązania J. P. była ta sama czynność prawna - umowa pożyczki, w wyniku dokonywanych przez powoda wpłat powstały dwa niezależne od siebie stosunki zobowiązaniowe na rzecz dwóch różnych wierzycieli,
która to okoliczność ma podstawowe znaczenie dla oceny wpływu wpłaty dokonanej przez pozwaną na rzecz powoda w dniu 18 maja 2012 r. na bieg terminu przedawnienia.

Według Sądu, wpłata ta stanowiła uznanie długu i przerwała bieg 10 letniego terminu przedawnienia. Tym nie mniej dotyczyło to wyłącznie zobowiązania jaki na tę datę miała
w stosunku do W. M.. Co oczywiste, uznanie to nie mogło skutkować przerwaniem biegu terminu przedawnienia długu jaki miała wobec innego wierzyciela tj. Skarbu Państwa, a także na przyszłość wierzytelności jaką W. M. nabył wobec pozwanej po tej dacie – dokonując kolejnych wpłat w poczet zadłużenia z pożyczki.

Sąd stwierdził, że powód z chwilą dokonywania każdej wpłaty na rzecz Skarbu Państwa nabywał jedynie część wierzytelności przysługującej wierzycielowi pierwotnemu,
a pozwana dokonując spłat poręczyciela uznawała dług aktualnie mu przysługujący,
to poprzez powyższe przerywała bieg terminu przedawnienia jedynie co do aktualnych
na tamten czas wymagalnych roszczeń powoda.

Sąd ustalił, co było co do zasady bezspornym między stronami, że według stanu
na dzień 18 maja 2012 roku przysługująca powodowi wobec pozwanej wierzytelność opiewała na kwotę 8.00,00 zł (powód dokonał spłaty Skarbu Państwa do kwoty 30100 zł, pozwana zaś uregulowała na rzecz powoda 21800 zł).

Tym samym, według Sądu, J. P. (1) poprzez dokonanie w dniu 18 maja 2012 roku wpłaty kwoty 750 złotych na rachunek bankowy W. M. (1) przerwała bieg 10 letniego terminu przedawnienia aktualnie wymagalnych wobec niej roszczeń,
który to termin zakończy swój bieg w dniu 19 maja 2022 roku.

Z tego też powodu Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę z odsetkami
jak w punkcie 1 wyroku.

Sąd oddalił powództwo, mając na uwadze, że zachowanie pozwanej polegające
na uznaniu długu i przerwaniu tym samym biegu przedawnienia nie obejmowało ewentualnych wierzytelności, które mogłyby hipotetycznie W. M. (1) przysługiwać wskutek późniejszej spłaty Skarbu Państwa.

Sąd zauważył, że równowartość dalszych częściowych wpłat realizowanych przez powoda, przy jednoczesnej bierności pozwanej w realizacji ciążących na niej obowiązków mogły być skutecznie przez niego dochodzone od J. P. (1) do 2016 roku, która to okoliczność pozostaje bez większego znaczenia dla zapadłego rozstrzygnięcia, lecz wymaga zaznaczenia, ów 10 letni termin przedawnienia swój bieg rozpoczął od dnia uprawomocnienia się nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Pabianicach w sprawie I Nc 297/08 wobec pozwanej, nie zaś umorzenia postepowania w sprawie I C 49/06, gdyż sprzeciw wniesiony przez pozwaną, nie wywołał oczekiwanych przez nią skutków prawnych jako wniesiony po terminie.

Podniesiono również, ze każdorazowa wpłata dokonana przez powoda na rzecz wierzyciela, winna być oceniania jako odrębna wierzytelność przysługująca mu wobec pozwanej. Ta zaś uznała swój dług i przerwała bieg przedawnienia jedynie co do należności przysługujących powodowi i wymagalnych według stanu na dzień 12 maja 2012 roku.
W pozostałym zaś zakresie przysługujące W. M. (1) roszczenia uległy przedawnieniu w terminie przewidzianym dla przedawnienia roszczenia wierzyciela głównego wobec dłużnika głównego. Dniem tym był dzień 09 września 2016 roku tj. dzień przypadający 10 lat po tym, jak J. P. (1) dokonała wpłaty bezpośrednio na rzecz Skarbu Państwa.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 100 k.p.c. uznając, że pozwana która częściowo przegrała spór (w 45% w) zobowiązana jest pokryć w w/w stopniu koszty procesu.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziły się obie strony postępowania, składając apelacje.

Powód zaskarżył przedmiotowe rozstrzygnięcie w części oddalającej powództwo
(pkt 2 wyroku) oraz w części rozstrzygającej o kosztach postępowania (pkt 3 wyroku), zarzucając obrazę prawa materialnego,

1/ art. 117 § 1 k.c. w zw. z art. 123 § 1 ust. 2 k.c. w zw. z art. 124 k.c. oraz art. 518 § 1 ust. 1 k.c. poprzez przyjęcie, że roszczenie powoda wobec pozwanej w zakresie obowiązku zapłaty kwoty 8598,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 marca 2017 r. uległo ^przedawnieniu, z uwagi na fakt, że przedawnieniu uległo roszczenie wierzyciela głównego Skarbu Państwa - Starostwa Powiatowego w P. wobec J. P. (1), podczas gdy na skutek wpłat dokonywanych przez pozwaną na rzecz powoda W. M. (1), na jego rachunek bankowy, dochodziło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia o zapłatę tak wobec W. M. (1) (jako poręczyciela - wierzyciela na skutek subrogacji) jak i wobec Skarbu Państwa - Starostwa Powiatowego w P. (wierzyciela pierwotnego) - na skutek tzw. uznania niewłaściwego długu (oświadczenia wiedzy co do istnienia jej długu) przez J. P. (1), gdyż:

- pozwana znała całościową kwotę zobowiązania podlegającego spłacie na rzecz wierzyciela głównego z tytułu udzielonej jej pożyczki, jaki i ugodowe warunki jej spłaty
- 750 zł, w miesięcznych transzach, zgodnie z ugodą sądową zawartą z wierzycielem głównym przed Sądem Rejonowym w Pabianicach w sprawie I C 49/09, nie jest zatem
tak że dokonywane przez nią wpłaty, dokonywane były bez jej wiedzy o wydaniu i treści tego tytułu egzekucyjnego, jak i tytułu egzekucyjnego wydanego przeciwko niej samej (nakaz zapłaty),

- z treści dokonywanych przez pozwaną wpłat i ich tytułów („wpłata na pożyczkę", „wpłata za pożyczkę) wynika, że uznawała istnienie zobowiązania do spłaty zadłużenia
z tytułu udzielonej jej pożyczki wobec wierzyciela głównego, a nie tylko zobowiązania
do zapłaty wobec W. M. (1) jako poręczyciela,

- skoro pozwana (dłużnik) potwierdzała uprawnienie W. M. (1) (poręczyciela) do żądania zapłaty i przekazywała jemu określone środki pieniężne,
to tym samym uznawała zasadność roszczenia wierzyciela pierwotnego - gdyby roszczenie
to bowiem kwestionowała, to z pewnością nie dokonywałaby zapłaty jakichkolwiek kwot
na rzecz poręczyciela (nie byłoby do ich dokonywania żadnej podstawy faktycznej i prawnej),

- jakkolwiek każdoczesne wstąpienie poręczyciela w prawa zaspokojonego wierzyciela na skutek dokonanej częściowej spłaty pożyczki oznaczało, że był
on (poręczyciel) uprawniony do żądania od J. P. (1) zwrotu tejże pożyczki
(spłaty zadłużenia) jedynie w części zapłaconej przez siebie, to jednak nie można nie zwrócić uwagi na to, że prawo żądania zwrotu odnosiło się do pewnej części (wycinka) całego długu
i co nie wykluczało możliwość niewłaściwego uznania długu wynikającego z udzielonej pożyczki, i uznanie roszczenia wierzyciela (bez znaczenia czy był nim wierzyciel główny
czy poręczyciel na skutek subrogacji) o jej zwrot jako takiej, a nie tylko jej jednostkowej części.

2/ art. 5 k.c. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd pierwszej instancji tego,
że w niniejszej sprawie podniesienie przez pozwaną zarzutu przedawnienia w ogóle nie powinno korzystać z ochrony prawnej, w sytuacji, gdy tylko i wyłącznie dzięki wieloletnim staraniom powoda - człowieka schorowanego, który z umowy pożyczki zawartej przez J. P. (1) nic nie uzyskał - należność na rzecz wierzyciela głównego Skarbu Państwa
- Starostwa Powiatowego w P. była spłacana, co zaoszczędziło wszystkim stronom kosztów i konsekwencji prawnych związanych z egzekucją prowadzoną przez komornika sądowego.

Skarżący wniósł także o dopuszczenie dowodu z dokumentów:

- pisma skierowanego do W. M. (1) w dniu 17 lipca 2015 r. przez (...) Centrum Pomocy (...) w P. na okoliczność tego, że ubiegał się
on o umorzenie należności z tytułu zaciągniętej przez J. P. (1) pożyczki i otrzymał informację, że wniosek o umorzenie musiałby być złożony także przez beneficjenta (J. P. (1)), co rozumiał w ten sposób, że wniosek taki nigdy przez J. P. (1) nie został złożony (tym bardziej że nie dokonywała ona żadnych wpłat, co potwierdza dokument
z (...) Centrum Pomocy (...) w P.),

- wniosku J. P. (1) z dnia 15 września 2009 r. o umorzenie zaległości
z tytułu udzielonej jej pożyczki oraz odpowiedzi na ten wniosek z dnia 18 września 2009 r. udzielonej przez Starostwo Powiatowe w P., a także pisma z Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej odnoszącego się do wniosku J. P. (1) w sprawie umorzenia pożyczki, na okoliczność tego że pozwana uznawała roszczenie Starostwa o zwrot pożyczki
i w konsekwencji bezsprzecznie doprowadziła do przerwania wobec siebie biegu przedawnienia roszczenia tego wierzyciela,

- dokumentacji medycznej powoda na okoliczność jego złego stanu zdrowia
i wielokrotnych hospitalizacji na przestrzeni lat, pomimo których konsekwentnie i stale spłacał należności z tytułu zobowiązania zaciągniętego przez J. P. (3).

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt 2 i 3 poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda pozostałej dochodzonej pozwem kwoty w wysokości 8598,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 31 marca 2017r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania przed Sądem pierwszej i drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, w wysokości według norm prawem przepisanych.

Pozwana zaskarżyła przedmiotowe rozstrzygnięcie w zakresie pkt 1 i 3 wyroku, zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 518 k.c. w zw. z art. 125 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na niezasadnym uznaniu, iż w wyniku wpłat dokonywanych przez pozwaną na rzecz powoda powstały dwa niezależne stosunki zobowiązaniowe na rzecz dwóch różnych wierzycieli, co skutkowało tym, iż zarówno
dla powoda będącego poręczycielem, jaki dla Skarbu Państwa będącego głównym wierzycielem - biegł odrębne termin przedawnienia roszczenia wynikającego z umowy pożyczki zawartej w dniu 06 października 2003 roku.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, za postępowanie I i II instancyjne,
według norm przepisanych.

Ponadto w odpowiedzi na apelację powoda, pozwana wniosła o oddalenie apelacji złożonej przez stronę powodową i zasadzenie od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługuje na uwzględnienie. Natomiast apelacja pozwanej w całości podlega oddaleniu.

Na wstępie z powołaniem się na treść art. 382 k.p.c. zauważyć należy,
że Sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale także obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny,
w tym oceny zgromadzonych dowodów (patrz: uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97).

Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli Sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed Sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie.

W kontekście powyższego Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne, nie podzielając jednak ich oceny prawnej
w zakresie dotyczącym ustalenia przedawnienia roszczenia powoda, wobec przedłożenia przez apelującego na etapie postępowania apelacyjnego pisma pozwanej (k. 119 – 119 verte)
z dnia 15 września 2009 roku skierowanego do Starosty Powiatu (...),
z którego wynika, że J. P. (1) wniosła o umorzenie zaległości z tytułu udzielonej
jej pożyczki, a więc uznała swój dług względem pierwotnego wierzyciela.

Sąd uwzględnił dowód z dokumentu powołany i przedstawiony w apelacji uznając za usprawiedliwioną argumentację, iż możliwość jego powołania pojawiła się dopiero w toku postępowania odwoławczego, gdyż z pisma (k. 152) (...) Centrum Pomocy (...)
w P. wynika, że nie przekazano tego pisma do Sądu i stąd wiedza powoda
o tym fakcie pojawiła się dopiero na etapie tego postępowania.

Mając na uwadze, że roszczenie nabyte przez poręczyciela na podstawie art. 518 § 1 k.c. przedawnia się w terminie przewidzianym dla przedawnienia roszczenia wierzyciela wobec dłużnika głównego, nie można zatem uznać, iż w okolicznościach przedmiotowej sprawy doszło do przedawnienia roszczenia powoda względem pozwanej (118 k.c.), a więc jej zarzut, z powołaniem się na art. 117 § 2 k.c., nie mógł zostać uwzględniony.

Skoro pozwana uznała swój dług względem pierwotnego wierzyciela w rozumieniu
art. 123 § 1 pkt 2 k.c., to na skutek jej pisma z 15 września 2009 roku doszło do przerwania jego biegu w rozumieniu, a więc termin przedawnienia – w oparciu o art. 124 § 1 k.c. – od tego dnia zaczął biec na nowo.

W tych warunkach, w dacie wniesienia powództwa (29 maja 2017 roku – data wpływu do Sądu Rejonowego) roszczenie powoda względem pozwanej bez wątpienia nie było przedawnione.

Dlatego też, okoliczność wpłat określonych kwot przez pozwaną bezpośrednio powodowi i rozważanie wobec tego kwestii tzw. „niewłaściwego uznania długu”, pozostaje bez znaczenia w przedmiotowej sprawy.

Niezależnie od powyższego za usprawiedliwiony w okolicznościach sprawy należałoby uznać zarzut nadużycia przez pozwana prawa poprzez podniesienie przedawnienia w oparciu o art. 5 kc. zwłaszcza że tak orzecznictwo, jak i doktryna dopuszcza możliwość korygowania stanów faktycznych sprawy poprzez art. 5 k.c. również w odniesieniu do oceny zarzutu przedawnienia, szczególnie w sytuacji wiedzy pozwanej o tym, że osoba która uczyniła jej uprzejmość i poręczyła jej zobowiązanie obecnie spłaca jej dług, gdyż powyższe zachowanie uchybia zasadzie uczciwości i lojalności

Wobec uznania apelacji strony powodowej za uzasadnioną w całości, bezprzedmiotowym było odnoszenie się do apelacji pozwanej i odnoszenie się
do podnoszonych przez nią zarzutów – naruszenia art. 518 k.c. w zw. z art. 125 § 1 k.c.
- gdyż, o czym była już mowa w sprawie okoliczność wpłat pozwanej na rzecz powoda, nie ma znaczenia.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że podwyższył zasądzoną kwotę z 8300 zł
do pełnej wysokości dochodzonego roszczenia, tj. 16 898,86 zł jako nieprzedawnionej należności, która została przez powoda zapłacona (pkt I a).

Konsekwencją modyfikacji rozstrzygnięcia była konieczność zmiany orzeczenia
o kosztach procesu w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Sąd zasądził więc od pozwanej na rzecz powoda kwotę łączną 4462 zł tytułem zwrotu kosztów procesy, na którą to sumę złożyła się kwota 850 zł tytułem opłaty od pozwu,
kwota 3600 zł tytułem zastępstwa prawnego, którą to kwotę Sąd ustalił w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie
z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.), powiększoną o opłatę skarbową o do pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (pkt I b).

Wobec uwzględnienia apelacji powoda w całości, apelację pozwanej jako nieuzasadnioną oddalono na podstawie art. 385 k.p.c. (pkt II).

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanej na rzecz powoda
Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie III sentencji, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwana przegrała w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanej na rzecz powoda kwotę łączną 2230 zł tytułem zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kwotę 430 zł tytułem opłaty od apelacji oraz
kwotę 1800 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego – ustalono w oparciu o § 2 pkt 5
w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat
za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).