Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 listopada 2017r.

Sąd Rejonowy w DzierżoniowieII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Adriana Skorupska

Protokolant: Sylwia Szmigielska

po rozpoznaniu w sprawie o czyn z art. 209 § 1 k.k.

na skutek zażalenia A. S.

na postanowienie w przedmiocie odmowy wszczęcia dochodzenia

na podstawie art. 465 § 2 k.p.k. w zw. z art. 329 § 1 k.p.k.

postanowił :

nie uwzględnić zażalenia A. S. z dnia 22 września 2017r. na postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie z dnia 11 września 2017r.
w przedmiocie odmowy wszczęcia dochodzenia i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 11 września 2017r. Prokurator Prokuratury Rejonowej
w Dzierżoniowie odmówił wszczęcia dochodzenia w sprawie uporczywego uchylania się w okresie od dnia 5 maja 2014r. do sierpnia 2017r. w D. przez niełożenie na utrzymanie córki A. S. alimentów w kwocie 350 zł ustanowionych wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy sygn. akt I C 1859/09 z dnia 9 lutego 2010r. czym sprawca naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych związanych z zapewnieniem utrzymania, wychowania i wykształcenia, to jest o czyn z art. 209 § 1 k.k. (według stanu prawnego na dzień 31 maja 2017r.) – z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu (art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.).

Pokrzywdzona A. S. w dniu 22 września 2017r. złożyła zażalenie na postanowienie, w którym zakwestionowała jego wydanie, zaskarżając je w całości oraz wnosząc o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wskazała, iż z dowodów wynika, że jej ojciec od czasu rozstania się z matką nie poczuwał się do odpowiedzialności na utrzymanie dzieci. Dokumentacja przedłożona przez nią i (...) wskazuje, iż G. S. uchyla się od obowiązku alimentacyjnego. Skarżąca zakwestionowała stwierdzenia zawarte w notatce urzędowej z dnia 31 sierpnia 2017r., stwierdzając, że relacje przedstawione przez jej ojca G. S. są subiektywne, nacechowane chęcią przedstawienia siebie w jak najlepszym świetle. Potwierdziła fakt otrzymania wraz z bratem udziałów w nieruchomości należącej do rodziców i jej zdaniem takie rozwiązanie stanowiło jedyną możliwość zaspokojenia roszczeń. Skarżąca wniosła również o przesłuchanie G. S., gdyż jej zdaniem sporządzoną notatkę z rozpytania należy zweryfikować.

Prokurator Rejonowy w Dzierżoniowie przekazując powyższe zażalenie wraz
z aktami sprawy do rozpoznania Sądowi wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia wskazując, iż zarzuty podniesione przez skarżącą nie zasługują na uwzględnienie.

W ocenie Sądu analiza akt sprawy wskazuje jednoznacznie, iż decyzja procesowa o odmowie wszczęcia dochodzenia w sprawie jest w pełni zasadna i wydana
z zachowaniem przepisów proceduralnych, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W realiach przedmiotowej sprawy odnośnie opisanego czynu należy stwierdzić, że zgromadzony w sprawie materiał nie pozwala dostatecznie wskazać, że doszło do popełnienia czynu zabronionego, stypizowanego w art. 209 § 1 k.k. (według stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 maja 2017r.).

W sprawie ustalono, iż G. S. wraz z J. S. mają obecnie dwójkę pełnoletnich dzieci, na które G. S. zobowiązany jest ( do czasu uzyskania przez nich zdolności do samodzielnego utrzymania się ), na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 9 lutego 2010r. w sprawie o sygn. akt I C 1859/09, do regulowania zobowiązań alimentacyjnych w kwocie po 350 zł na rzecz każdego dziecka. Obecnie skarżąca A. S. kontynuuje naukę na Uniwersytecie (...) wobec czego jest nadal osobą uprawnioną do alimentów.

Rozpytany na tę okoliczność G. S. potwierdził fakt obowiązku alimentacyjnego na rzecz dzieci. Stwierdził, iż po rozwodzie wyprowadził się z domu rodzinnego pozostawiając go rodzinie. Wskazał, iż pracował w zakładzie lakierniczym bez umowy o pracę i otrzymywał minimalne wynagrodzenie w wysokości 1.400 zł. Przyznał, iż „ w chwili obecnej podejmuje wszelkie prace dorywcze w tym prace w polu przy zbiorach. Zarobione pieniądze wystarczają mu na pokrycie bieżących opłat i kupno żywności” (karta 27 akt). G. S. potwierdził, że „ nie przekazywał systematycznie byłej małżonce rat alimentacyjnych, a w późniejszym okresie dorosłej już córce” (karta 27 akt), a było to spowodowane niemożliwością wygospodarowania dodatkowych sum pieniężnych. Podał, iż zależało mu na uregulowaniu zadłużenia komorniczego, dlatego dokonał przepisania na dzieci połowy domu położonego
w U.. Ponadto G. S. podał, iż z prac dorywczych uzyskuje około 1.000 zł – 1.200 zł wynagrodzenia. Potwierdził także odziedziczenie po ojcu udziału
w nieruchomości znajdującej się w D. przy ulicy (...) i chęci sprzedaży tych udziałów, jednak „ do chwili obecnej odbyły się dwie nieskuteczne licytacje na przedmiotowej nieruchomości” (karta 27 verte).

Zgodnie z art. 209 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 maja 2017r.) kto uporczywie uchyla się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej osoby i przez to naraża ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Przedmiotem ochrony są rodzina i instytucja opieki; chodzi o zabezpieczenie materialnych podstaw egzystencji dla osób najbliższych sprawcy oraz tych, których prawa w tym zakresie wynikają z orzeczenia sądowego lub ustawy ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2001r. w sprawie sygn. akt V KKN 47/01 ). „Uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli”. ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1976r. w sprawie sygn. akt VI KZP 13/75). N. jest przestępstwem indywidualnym, jego sprawcą może być bowiem jedynie osoba zobowiązana do alimentacji na rzecz innej osoby na mocy ustawy lub orzeczenia sądowego.

Sąd w pełni podziela decyzję o odmowie wszczęcia dochodzenia opartą na stanowisku, iż zawiadomienie nie dostarcza podstaw do uznania, iż zachodzi uzasadnione podejrzenie, iż doszło do popełnienia czynu zabronionego, stypizowanego w art. 209 § 1 k.k. (według stanu prawnego obowiązującego do 31 maja 2017r.). Nadto wskazać należy, że postępowanie sprawdzające w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do wszczęcia dochodzenia w tej sprawie nie zawiera żadnych uchybień, mogących skutkować uchyleniem zaskarżonego postanowienia, w celu dokonania dalszych czynności procesowych, zwłaszcza, iż sama A. S. nie wskazuje na potrzebę wykonania jakichkolwiek czynności, czy też dopuszczenia dowodów, których przeprowadzenia zaniechano, a jedynie kwestionuje zaskarżone rozstrzygnięcie, polemizując z nim i nie zgadzając się z dokonaną oceną materiału, przeciwstawiając jej własne subiektywne stanowisko w tej sprawie, a przy tym ograniczając się jedynie do wykazania, że ojciec G. S. działa celowo i złośliwie.

Zdaniem Sądu zauważyć jednak należy, co wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału, że G. S. na mocy aktu notarialnego z dnia 11 kwietnia 2014r. Repertorium A numer (...) przeniósł własność 1/2 nieruchomości w trybie art. 453 k.c. na rzecz swoich dzieci A. S. i G. S. (po 1/4), a wartość przedmiotu umowy została określona przez strony na kwotę 34.300 zł (jedynie jako wysokość zadłużenia z tytułu alimentów na rzecz dzieci, w sytuacji, gdy wartość nieruchomości była zdecydowanie wyższa). Ponadto czynności prowadzone przez komornika sądowego pozwoliły na ustalenie, iż G. S. obecnie nie pobiera stałych świadczeń, a komornik prowadzi sprawę z nieruchomości należącej do G. S., która nie została sprzedana w drodze licytacji. Karta rozliczeniowa prowadzona w sprawie Kmp 82/10 wskazuje, iż dokonywane były wpłaty na rzecz wierzycieli.

W ocenie Sądu brak podstaw do przesłuchania G. S., albowiem
w myśl art. 307 k.p.k. w postępowaniu sprawdzającym nie przeprowadza się m.in. czynności wymagających spisania protokołu ( z wyjątkiem przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie lub wniosku o ściganie ), co też zostało dochowane
w niniejszej sprawie.

Tym samym w ocenie Sądu skoro przeprowadzone w sprawie postępowanie nie zawiera braków i uchybień mogących skutkować uchyleniem zaskarżonego postanowienia, w celu dokonania ewentualnych dalszych czynności procesowych, należało orzec jak w sentencji.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność