Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

14 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu 14 listopada 2017 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. w W.

przeciwko R. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od (...) Bank S.A. w W. na rzecz R. K. kwotę 5417 (pięć tysięcy czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. 691/17

UZASADNIENIE

Pozwem z 18 listopada 2016 r. (...) Bank S.A. w W. domagał się zasądzenia odR. K. kwoty 172748,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jako podstawę faktyczną swojego żądania powód wskazał, że zawarł z pozwaną umowę kredytu, który stał się wymagalny z dniem 13 listopada 2012 r., zaś pozwana nie spłaciła tego zobowiązania.

Referendarz sądowy przy Sądzie Okręgowym Warszawa-Praga w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w całości uwzględniający powództwo (k.45).

Powyższy nakaz zapłaty został zaskarżony przez pozwaną, która wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty od pełnomocnictwa. W sprzeciwie pozwana podniosła zarzut przedawnienia. Pozwana również zakwestionowała roszczenie w całości, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, wskazując, że powódka nie uprawdopodobniła istnienia długu (k.50-51).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

16 listopada 2016 r. (...) Bank S.A. w W. wystawił wyciąg z ksiąg nr (...) w którym stwierdził, że z tytułu Umowy warunkowej (...) o kredyt z 10 czerwca 2010 r. przysługuje mu roszczenie wobec R. K. w postaci należności głównej w kwocie 107074,21 zł i odsetek umownych w kwocie 6102,31 zł (k.24-25). W piśmie, które zostało odebrane 10 września 2016 r., R. K. została wezwana do zapłaty kwoty 170291,14 zł (k.26-28).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Jako dowód wskazujący na wysokość zobowiązania pozwanej powód wskazał wyciąg z ksiąg rachunkowych banku. Księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych (art. 95 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, zwanej dalej Prawem bankowym). Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa powyżej, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 2 Prawa bankowego). Wyciąg z ksiąg rachunkowych banku jest dokumentem prywatnym i stanowi on jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nie może stanowić skutecznego dowodu wskazującego na istnienie oraz wysokość zobowiązania. Dokument ten został sporządzony przez wierzyciela domagającego się zapłaty określonej kwoty pieniędzy, który nie znajduje oparcia w stosownych dokumentach źródłowych.

Pozwana kwestionowała roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości, zaś powód nie przedstawił dowodów, które by wykazywały okoliczność zawarcia z R. K. umowy o kredyt i wysokości roszczeń z niej wynikających. Na powodzie, który domaga się zasądzenia określonej kwoty pieniężnej spoczywa ciężar udowodnienia istnienia wierzytelności i jej wysokości, a nie podołanie temu obowiązkowi prowadzi do oddalenia powództwa (art. 6 k.c.).

W ocenie Sądu dysponowanie danymi osobowymi pozwanej nie świadczy o tym, że strony wiązał jakikolwiek stosunek obligacyjny.

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby podstawę faktyczną przytoczoną w pozwie można uznać za udowodnioną, za zasadny należałoby uznać podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia. Powód wskazał, że roszczenie stało się wymagalne 13 listopada 2012 r., wobec czego, 14 listopada 2015 r. roszczenie było już przedawnione (art. 118 k.c.), albowiem roszczenie banku jako osoby prawnej prowadzącej działalność gospodarczą o spłatę kredytu przedawnia się z upływem 3 lat od dnia wymagalności roszczenia, zaś pozew został wniesiony dopiero 18 listopada 2016 r. (k.29).

O kosztach procesu Sąd postanowił na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c., ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji.