Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 marca 2017 roku odmówił M. G. (1) prawa do wypłaty odsetek za okres od dnia 1 października 2014 roku do dnia
9 lutego 2017 roku. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że odsetki za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia lub jego wysokości ustala się w razie niedotrzymania ustawowego terminu na wydanie decyzji uwzględniającej orzeczenie organu odwoławczego lub w przypadku orzeczenia przez Sąd odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stanął na stanowisku, iż brak jest podstaw do wypłaty odsetek, ponieważ decyzja z dnia 27 stycznia 2017 roku o przyznaniu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia
1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku została wydana z zachowaniem ustawowego terminu oraz Sąd nie orzekł o odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustalaniu i wypłacie renty.

/decyzja - k. 221 akt ZUS/

W dniu 24 maja 2017 roku M. G. (1) złożyła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę, poprzez zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz odsetek ustawowych od renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku – za okres od 8 października 2014 roku do dnia 9 lutego 2017 roku. W uzasadnieniu podniosła, że organ rentowy ponosi w pełni odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w przedmiocie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a co za tym idzie jest zobowiązany do zapłaty odsetek. Dokumentacja medyczna stanowiąca podstawę do ustalenia przez Sąd Okręgowy prawa do renty była znana w całości organowi rentowemu w chwili wydawania decyzji odmawiającej prawa do świadczenia rentowego.

/odwołanie – k. 2 –5/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 8 czerwca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wskazał także, że decyzją z dnia 27 stycznia 2017 roku Zakład wykonując wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 23 listopada 2016 roku w sprawie o sygn. akt VIII U 3999/14 ponownie ustalił dla wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, dokonując wyrównania świadczenia za okres od dnia
1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku bez odsetek za zwłokę. Powyższe orzeczenie wpłynęło do organu rentowego w dniu 28 grudnia 2016 roku, a zatem decyzja z dnia 27 stycznia 2017 roku została wydana w terminie krótszym niż 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do ustalenia prawa do świadczenia.

/odpowiedź na odwołanie - k. 6-6odwrót/

Na rozprawie w dniu 25 października 2017 roku pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania oraz oświadczył, że wyrównanie świadczenia rentowego za okres wskazany w decyzji z dnia 27 stycznia 2017 roku skarżąca otrzymała w dniu 10 lutego 2017 roku.

/stanowisko pełnomocnika ZUS: 00:00:57 – płyta CD k. 21/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w okresie od 6 września 2009 roku do 31 sierpnia 2014 roku pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

/bezsporne/

W dniu 11 sierpnia 2014 roku wnioskodawczyni złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

/bezsporne/

W dniu 8 września 2014 roku wnioskodawczyni została zbadana przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał u badanej stan po rtg terapii stereotaktycznej guza mostkowo – móżdżkowego prawego (2007 r.) i po operacji całkowitego usunięcia guza
(2008 r.) oraz po zabiegu zespolenia nerwu twarzowego i podjęzykowego prawego (2009 r.), uszkodzenie nerwu V i VII prawostronne, głuchoniemotą prawą, napady padaczkowe w wywiadzie, okresowe bóle kręgosłupa bez istotnego ograniczenia ruchomości i objawów korzeniowych, klimakterium i uznał, że jest ona częściowo niezdolna do pracy do 30 września 2017 roku

/opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 102 dokumentacji medycznej w aktach ZUS i k. 13 – 13 verte akt ZUS/

Komisja Lekarska ZUS w dniu 2 października 2014 roku zbadała wnioskodawczynię, rozpoznając u niej stan po rtg terapii stereotaktycznej guza kąta mostkowo – móżdżkowego prawego w 2007 roku i po operacji całkowitego usunięcia guza w 2008 r. oraz po zabiegu zespolenia nerwu twarzowego i podjęzykowego prawego w 2009 r., uszkodzenie nerwu V i VII po prawej stronie, głuchotę ucha prawego i uznała M. G. (2) za osobę częściowo niezdolną do pracy do dnia 30.09.2017 r.

/opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 16 – 16 verte dokumentacji medycznej w aktach ZUS i k. 104 akt ZUS/

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy w dniu 8 października 2014 roku wydał decyzję mocą, której ustalił M. G. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2014 roku do dnia 30 września 2017 roku.

/decyzja k. 230 - 232 akt ZU/

Od powyższej decyzji M. G. (1) odwołała się w dniu 6 listopada 2014 r. do Sądu Okręgowego w Łodzi wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

/odwołanie k. 2 – 3 akt VIII U 3999/14/

Wyrokiem z dnia 23 listopada 2016 roku Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie o sygn. akt VIII U 3999/14 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. G. (1) prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku, w pozostałym zakresie oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy podniósł, że przeprowadzone postępowanie wykazało, że wnioskodawczyni jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 w/w ustawy. Wynikało to w sposób jednoznaczny z opinii biegłego o specjalizacji lekarskiej, odpowiadającej charakterowi schorzenia występującego u M. G. (1) (onkologa). Stosownie do

opinii biegłego onkologa powołanego w tej sprawie, Sąd uznał, że stwierdzony u wnioskodawczyni M. G. (1) zespół uszkodzeń po przebytym leczeniu skojarzonym (po radioterapii i po leczeniu operacyjnym) z zaburzeniami równowagi ciała, zaburzeniami w połykaniu pokarmów, uszkodzeniem słuchu i wzroku, uporczywymi bólami głowy, upośledzeniem sprawności, mimo braku cech wznowy guza, powoduje u niej utratę zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Wskazane wyżej schorzenia łącznie będące powikłaniami leczenia guza mózgu skutkują całkowitą niezdolnością do pracy ubezpieczonej. Sąd poniósł także, że wnioskodawczyni ma wykształcenie wyższe i nie może wykonywać żadnej pracy fizycznej, nie jest również możliwe podjęcie przez nią pracy w charakterze pracownika umysłowego.

/wyrok z dn. 23.11.2016 r. z uzasadnieniem - k. 119, k. 132-135 załączonych akt o sygn. VIII U 3999/14/

Odpis powyższego wyroku z uzasadnieniem wraz z aktami rentowymi organ rentowy otrzymał w dniu 15 grudnia 2016 roku.

/potwierdzenie odbioru – k. 147 załączonych akt o sygn. VIII U 3999/14/

Decyzją z dnia 27 stycznia 2017 roku wykonując wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 23 listopada 2016 roku organ rentowy przyznał M. G. (1) prawo do renty z tytułu całkowitej od dnia 1 października 2014 roku. Należność za okres od dnia
1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku Zakład przekazał na rachunek bankowy wnioskodawczyni w dniu 10 lutego 2017 roku. Zakład ustalił stały termin płatności renty – 10 dnia każdego miesiąca.

/bezsporne, a nadto decyzja k. 206 akt ZUS/

Pismem z dnia 22 marca 2017 roku M. G. (1) wniosła o naliczenie odsetek od wyrównania renty.

/ pismo – k. 2 19 akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 19 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 marca 2017 roku odmówił M. G. (1) prawa do wypłaty odsetek za okres od dnia 1 października 2014 roku do dnia
9 lutego 2017 roku. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że odsetki za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia lub jego wysokości ustala się w razie niedotrzymania ustawowego terminu na wydanie decyzji uwzględniającej orzeczenie organu odwoławczego lub w przypadku orzeczenia przez Sąd odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stanął na stanowisku, iż brak jest podstaw do wypłaty odsetek, ponieważ decyzja z dnia 27 stycznia 2017 roku o przyznaniu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia
1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku została wydana z zachowaniem ustawowego terminu oraz Sąd nie orzekł o odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustalaniu i wypłacie renty.

/decyzja - k. 221 akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny był w sprawie niesporny, nadto Sąd Okręgowy ustalił go na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych
i w aktach sprawy o sygnaturze akt VIII U 3999/14.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie wnioskodawczyni zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r. poz. 1778), jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl przepisu art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku Nr 1383), organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

Stosownie zaś do ust. 1a wyżej zacytowanego przepisu w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Przez wyjaśnienie „ostatniej niezbędnej okoliczności” trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Jak wskazał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 19 stycznia 2012 roku, III AUa 1549/11 (LEX nr 1124837), wyjaśnienie okoliczności niezbędnej do wydania decyzji oznacza dokonanie czynności mającej na celu ustalenie stanu faktycznego, czyli przeprowadzenie dowodów i ich ocenę.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 września 2007 roku, P 11/07 (OTK-A 2007 Nr 8, poz. 97) stwierdził, że poprzez wyjaśnienie „ostatniej niezbędnej okoliczności” trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia, a taką okolicznością jest w świetle art. 14 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wydanie orzeczenia w przedmiocie niezdolności do pracy przez Komisję Lekarską ZUS
w sprawie o prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy. Powołany przepis stanowi bowiem, że orzeczenie Lekarza Orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono wadliwości, albo orzeczenie Komisji Lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych
w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 czerwca 2012 roku, III UK 110/11 (Legalis nr 537327) uznał, że wydanie orzeczenia w przedmiocie niezdolności do pracy oraz jego kontrola dokonywana przez głównego Lekarza Orzecznika Oddziału stanowią niezbędne etapy postępowania prowadzonego przez organ rentowy w sprawach o świadczenia rentowe, a zarówno Lekarz Orzecznik, jak i główny Lekarz Orzecznik Oddziału działają w ramach organu rentowego. Dlatego też ich ewentualne błędy muszą być uznane za błędy organu rentowego ze wszystkimi konsekwencjami, także wynikającymi z zastosowania art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.

Istotnie, jak podnosił organ rentowy - Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia
23 listopada 2016 roku w sprawie o sygn. akt VIII U 3999/14, w którym zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 października 2014 roku, przyznając odwołującej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia
1 października 2013 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku, nie orzekł o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Wbrew jednak twierdzeniom Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, brak zamieszczenia w sentencji wyroku takiego orzeczenia nie pozbawia ubezpieczonej możliwości ubiegania się o odsetki za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie
w wypłacie świadczenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r., I UZP 2/11, OSNP 2011/19-20/255, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 listopada 2013 r., III AUa 317/13, Legalis nr 747070 oraz z dnia 9 maja 2013 r., III AUa 1700/12, Legalis nr 732616, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 września 2012 r., III AUa 424/12, Legalis nr 733870, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 października 2012 r.,
III AUa 485/12, Legalis nr 733157). Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 24 marca 2011 roku, I UZP 2/11 (OSNP 2011/19-20/255), w wyniku nowelizacji ustawy emerytalno- rentowej aktem zmieniającym z dnia 23 stycznia 2009 roku (chodzi o ustawę z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Dz. U. z 2009 r. Nr 42, poz. 338) ustawodawca nie tylko sprecyzował treść art. 118 ust. 1a przez stwierdzenie, iż dniem wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji jest dzień wpływu prawomocnego orzeczenia sądu tylko wówczas, gdy organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie tej okoliczności, ale i nałożył na sąd przyznający prawo do świadczenia obowiązek rozstrzygnięcia z urzędu o tej odpowiedzialności, tj. rozstrzygnięcia zarówno stwierdzającego taką odpowiedzialność, jak i jej brak. Niezamieszczenie tej treści rozstrzygnięcia w sentencji wyroku nie jest jednak równoznaczne z orzeczeniem negatywnym i nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

W kolejnym procesie sądowym, w którym wnioskodawczyni domaga się wypłaty odsetek od przyznanego z opóźnieniem świadczenia, dopuszczalne, a wręcz konieczne - jest prowadzenie postępowania dowodowego na tę okoliczność.

O winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia (a w zasadzie nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu świadczenia) można mówić jedynie wówczas, gdy w oparciu o dostępne temu organowi dowody (w szczególności zgromadzone w aktach rentowych) można jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 16 kwietnia 2013 roku, III AUa 1460/12, LEX nr 1311965).

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe prowadzi do wniosku, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w wypłacie wnioskodawczyni renty z tytułu niezdolności do pracy.

Biorąc pod uwagę sporną w sprawie dotyczącej prawa ubezpieczonej do renty
z tytułu całkowitej niezdolności do pracy okoliczność faktyczną, którą było istnienie u niej całkowitej niezdolności do pracy, istotne w kontekście prawa do odsetek jest stwierdzenie, czy organ rentowy w ramach udzielonych mu kompetencji i nałożonych obowiązków podjął określone działania zmierzające do wyjaśnienia tej okoliczności warunkującej prawo do żądanego świadczenia.

Podkreślić należy, że w dniu wydania decyzji, tj. 8 października 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych miał wszystkie niezbędne dane pozwalające na wydanie rozstrzygnięcia zgodnego z żądaniem. W postępowaniu sądowym toczącym się pod sygn. akt VIII U 3999/14 nie ustalono żadnych nowych przesłanek wypłaty świadczenia, których wykazanie ciążyłoby na ubezpieczonej, a które nie były znane organowi rentowemu. Biegły onkolog, który wypowiadał się o stanie zdrowia badanej w tej sprawie dysponował taką samą dokumentacją medyczną, jak Komisja Lekarska ZUS, która oceniała stan zdrowia ubezpieczonej w dniu 2 października 2014 roku. Na etapie postępowania sądowego odwołująca nie przedkładała żadnej dokumentacji medycznej. Wszystkie zatem dane, jakie posiadał biegły sądowy, znane były również Komisji Lekarskiej ZUS.

Zatem wobec faktu, iż Sąd Okręgowy w Łodzi prawomocnym wyrokiem z dnia
23 listopada 2016 roku zmienił decyzję organu rentowego z dnia 8 października 2014 roku i przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku, stwierdzić należało, że organ rentowy wydał nieprawidłową decyzję, a nastąpiło to wskutek błędu, tj. niewłaściwej oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni.

Sąd Najwyższy w powołanym już wyroku z dnia 21 czerwca 2012 roku, III UK 110/11 (LEX nr 1227452) wskazał, iż błąd organu rentowego skutkujący jego „odpowiedzialnością odsetkową” może stanowić efekt błędu w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Jeśli zatem wydanie nieprawidłowej decyzji w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy byłoby następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie dokonanej przez Lekarza Orzecznika lub głównego Lekarza Orzecznika Oddziału, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych, to błąd taki należy uznać za błąd organu rentowego, powodujący jego odpowiedzialność na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.

Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 23 października 2013 roku, III AUa 425/13 (LEX nr 1388838) podkreślił natomiast, że wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa.

Podzielając w pełni powyższe poglądy, uznać należało, że skoro wyjaśnienie okoliczności mających wpływ na prawo odwołującej do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy nie nastąpiło dopiero w postępowaniu sądowym, a organ rentowy dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie ustaleń faktycznych, umożliwiających wydanie decyzji przyznającej ubezpieczonej prawo do takiego świadczenia rentowego, to nie może być mowy o wyłączeniu jego odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie wnioskodawczyni renty z tytułu niezdolności do pracy.

W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji przyznającej M. G. (1) prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy było wydanie przez Komisję Lekarską ZUS orzeczenia z dnia 2 października 2014 roku o stanie zdrowia wnioskodawczyni. Następnie, organ rentowy miał 30 dni na wydanie decyzji w sprawie o rentę. Stosownie do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustalaniu lub wypłacie prawa świadczeń z ubezpieczenia społecznego ( Dz. U. z 1999 r. Nr 12 poz. 104) - odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń. Odsetki przewidziane w art. 85 ust. 1 ustawy systemowej od kwoty świadczenia (wyrównania świadczenia) przyznanego wyrokiem sądu w sytuacji, gdy organ rentowy z naruszeniem prawa odmówił jego przyznania, nalicza się więc od upływu terminu, w którym organ rentowy powinien był wydać prawidłową decyzję uwzględniającą wniosek (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 37/07, OSNP 2008/21-22/326).
W przypadku odwołującej termin 30 dni upłynął w dniu 2 listopada 2014 roku, a zatem za miesiąc październik 2014 roku organ rentowy pozostaje w opóźnieniu dopiero od dnia
3 listopada 2014 roku. Natomiast już za pozostałe miesiące pozostaje w opóźnieniu od 11 – go dnia każdego miesiąca, mając na względzie, iż termin płatności renty ustalono na 10 – każdego miesiąca.

Reasumując, w tym stanie faktycznym i prawnym, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z w ten sposób, że przyznał skarżącej prawo do wypłaty odsetek od wyrównania renty za okresy:

- od dnia 1 października do dnia 31 października 2014 roku od dnia 3 listopada 2014 roku do dnia 9 lutego 2017 roku (wyrównanie renty nastąpiło w dniu 10 lutego 2017 roku),

- od dnia 1 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku od dnia jedenastego każdego miesiąca od kwoty wyrównania renty za dany miesiąc do dnia 9 lutego 2017 roku.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić natomiast należy, iż nie jest zasadne roszczenie wnioskodawczyni, co do wypłaty odsetek za okres od dnia 8 października 2014 roku. Odwołanie w tym zakresie podlegało zatem oddaleniu.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 i § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, wypożyczając akta rentowe.