Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2017r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Artur Fornal

Sędziowie SSO Elżbieta Kala (spr.)

SSO Wiesław Łukaszewski

Protokolant Katarzyna Burewicz

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa: K. J.

przeciwko: R. Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 12 czerwca 2017r. , sygn. akt. VIII GC 2472/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.500 zł. (cztery tysiące pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Elżbieta Kala Artur Fornal Wiesław Łukaszewski

Sygn. akt VIII Ga 200/17

UZASADNIENIE

Powód – K. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. J. w pozwie złożonym w sprawie VIII Gc 2472/16 żądał zasądzenia od pozwanego – R. Ł., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), kwoty 3.054,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w październiku 2015 r. pozwany zlecił powodowi ustnie wykonanie robót ciesielskich w budynku mieszkalnym położonym w G.. Powód miał też dostarczać własnym transportem materiał potrzebny do realizacji prac. Strony uzgodniły, że za wykonane roboty, dostarczony materiał i zrealizowane transporty powód będzie wystawiał pozwanemu okresowo faktury VAT. Powód wskazał, że z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował.

Powód wskazał, że w okresie od 22.02.2016r. do 27.02.2016r. dostarczył na zlecenie pozwanego materiały w postaci łat i tarcicy impregnowanej. Z tego tytułu w dniu 29.02.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 3.054,46 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 07.03.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odmówił jednak spłaty długu.

W dniu 20.09.2016r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, że zawarł z powodem ustną umowę, której przedmiotem było dostarczenie materiałów i wykonanie prac ciesielskich przez powoda. Pozwany wskazał, że nie posiada środków finansowych potrzebnych na sfinansowanie całości inwestycji. Strony uzgodniły zatem, że powód będzie dostarczał materiały i realizował prace tylko do momentu, gdy koszty z tym związane osiągną kwotę 50.000 zł. Strony uzgodniły, że powód powiadomi pozwanego, iż koszty prac przekroczyły 50.000 zł i pozwany podejmie wówczas decyzję co do tego, czy kontynuować realizację umowy. Powód nie powiadomił jednak pozwanego, że koszt robót przekroczył 50.000 zł. Pozwany podał, że powód realizował prace od października 2015 r. do grudnia 2015 r. Pozwany dokonując płatności za fakturę nr (...) z dnia 28.12.2015r. zorientował się, że wydatkował na inwestycję 65.000 zł i nie ma środków na dalszą jej realizację. Pozwany wskazał, że doszedł do przekonania, że współpraca z powodem została zakończona, gdyż w styczniu 2015 r. nie wykonywał on żadnych prac. Podał, że w okresie od lutego do kwietnia 2015 r. otrzymywał od powoda faktury za rzekomo wykonane usługi. Stwierdził jednak, że w tym okresie powód nie wykonywał żadnych prac.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Powód zaprzeczył, aby uzgadniał z pozwanym, że koszt prac i materiałów nie przekroczy 50. 000 zł. Powód wskazał, że pozwany uregulował należności wynikające z faktur o łącznej wartości 65.085,16 zł brutto (59.269,68 zł netto). Powód podniósł też, że pozwany akceptował fakt wykonywania rzez niego robót do kwietnia 2016r. Powód wskazał też, że pomimo twierdzenia pozwanego, że powód zakończył realizację robót w grudniu 2015r, pozwany uregulował w dniu 01.08.2016 r. należności wynikające z faktur (...).

Powód – K. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. J. w pozwie złożonym w sprawie VIII Gc 2408/16 żądał zasądzenia od pozwanego – R. Ł., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), kwoty 3.855,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w październiku 2015 r. pozwany zlecił powodowi ustnie wykonanie robót ciesielskich w budynku mieszkalnym położonym w G.. Powód miał też dostarczać własnym transportem materiał potrzebny do realizacji prac. Strony uzgodniły, że za wykonane roboty, dostarczony materiał i zrealizowane transporty powód będzie wystawiał pozwanemu okresowo faktury VAT. Powód wskazał, że z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował. Powód wskazał, że dnia 08.02.2016r. dostarczył na zlecenie pozwanego materiał w postaci elementów konstrukcyjnych impregnowanych i tarcicy. Z tego tytułu w dniu 15.02.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 3.855,87 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 22.02.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odmówił jednak spłaty długu.

W dniu 15.09.2016r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, że zawarł z powodem ustną umowę, której przedmiotem było dostarczenie materiałów i wykonanie prac ciesielskich przez powoda. Pozwany wskazał, że nie posiada środków finansowych potrzebnych na sfinansowanie całości inwestycji. Strony uzgodniły zatem, że powód będzie dostarczał materiały i realizował prace tylko do momentu, gdy koszty z tym związane osiągną kwotę 50.000 zł. Strony uzgodniły, że powód powiadomi pozwanego, iż koszty prac przekroczyły 50.000 zł i pozwany podejmie wówczas decyzję co do tego, czy kontynuować realizację umowy.

Powód nie powiadomił jednak pozwanego, że koszt robót przekroczył 50.000 zł. Pozwany podał, że powód realizował prace od października 2015 r. do grudnia 2015 r. Pozwany dokonując płatności za fakturę nr (...) z dnia 28.12.2015r. zorientował się, że wydatkował na inwestycję 65.000 zł i nie ma środków na dalszą jej realizację. Pozwany wskazał, że doszedł do przekonania, że współpraca z powodem została zakończona, gdyż w styczniu 2015 r. nie wykonywał on żadnych prac. Podał, że w okresie od lutego do kwietnia 2015 r. otrzymywał on powoda faktury za rzekomo wykonane usługi. Stwierdził jednak, że w tym okresie powód nie wykonywał żadnych prac.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Powód zaprzeczył, aby uzgadniał z pozwanym, że koszt prac i materiałów nie przekroczy 50.000 zł. Powód wskazał, że pozwany uregulował należności wynikające z faktur o łącznej wartości 65.085,16 zł brutto (59.269,68 zł netto). Powód podniósł też, że pozwany akceptował fakt wykonywania przez niego robót do kwietnia 2016r. Powód wskazał też, że pomimo twierdzenia pozwanego, że powód zakończył realizację robót w grudniu 2015r, pozwany uregulował w dniu 01.08.2016 r. należności wynikające z faktur (...).

W dniu 20.01.2017 r. wydano zarządzenie o połączeniu sprawy o sygn. akt VIII Gc 2408/16 ze sprawą VIII Gc 2472/16.

Powód – K. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. J. w pozwie złożonym w sprawie VIII Gc 2468/16 żądał zasądzenia od pozwanego – R. Ł., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), kwoty 9.315,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w październiku 2015 r. pozwany zlecił powodowi ustnie wykonanie robót ciesielskich w budynku mieszkalnym położonym w G.. Powód miał też dostarczać własnym transportem materiał potrzebny do realizacji prac. Strony uzgodniły, że za wykonane roboty, dostarczony materiał i zrealizowane transporty powód będzie wystawiał pozwanemu okresowo faktury VAT. Powód wskazał, że z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował. Powód wskazał, że w okresie od 07.03.2016r. do 12.03.2016r. wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 176 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiału. Z tego tytułu w dniu 21.03.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 9.315,95 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 28.03.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odmówił jednak spłaty długu.

W dniu 20.09.2016r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, że zawarł z powodem ustną umowę, której przedmiotem było dostarczenie materiałów i wykonanie prac ciesielskich przez powoda. Pozwany wskazał, że nie posiada środków finansowych potrzebnych na sfinansowanie całości inwestycji. Strony uzgodniły zatem, że powód będzie dostarczał materiały i realizował prace tylko do momentu, gdy koszty z tym związane osiągną kwotę 50.000 zł. Strony uzgodniły, że powód powiadomi pozwanego, iż koszty prac przekroczyły 50.000 zł i pozwany podejmie wówczas decyzję co do tego, czy kontynuować realizację umowy. Powód nie powiadomił jednak pozwanego, że koszt robót przekroczył 50.000 zł. Pozwany podał, że powód realizował prace od października 2015 r. do grudnia 2015 r. Pozwany dokonując płatności za fakturę nr (...) z dnia 28.12.2015r. zorientował się, że wydatkował na inwestycję 65.000 zł i nie ma środków na dalszą jej realizację. Pozwany wskazał, że doszedł do przekonania, że współpraca z powodem została zakończona, gdyż w styczniu 2015 r. nie wykonywał on żadnych prac. Podał, że w okresie od lutego do kwietnia 2015 r. otrzymywał on powoda faktury za rzekomo wykonane usługi. Stwierdził jednak, że w tym okresie powód nie wykonywał żadnych prac.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Powód zaprzeczył, aby uzgadniał z pozwanym, że koszt prac i materiałów nie przekroczy 50. 000 zł. Powód wskazał, że pozwany uregulował należności wynikające z faktur o łącznej wartości 65.085,16 zł brutto (59.269,68 zł netto). Powód podniósł też, że pozwany akceptował fakt wykonywania rzez niego robót do kwietnia 2016r. Powód wskazał też, że pomimo twierdzenia pozwanego, że powód zakończył realizację robót w grudniu 2015r, pozwany uregulował w dniu 01.08.2016 r. należności wynikające z faktur (...).

W dniu 03.01.2017 r. wydano zarządzenie o połączeniu sprawy o sygn. akt VIII Gc 2468/16 ze sprawą VIII Gc 2472/16.

Powód – K. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. J. w pozwie złożonym w sprawie VIII Gc 2469/16 żądał zasądzenia od pozwanego – R. Ł., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), kwoty 6.400,91 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w październiku 2015 r. pozwany zlecił powodowi ustnie wykonanie robót ciesielskich w budynku mieszkalnym położonym w G.. Powód miał też dostarczać własnym transportem materiał potrzebny do realizacji prac. Strony uzgodniły, że za wykonane roboty, dostarczony materiał i zrealizowane transporty powód będzie wystawiał pozwanemu okresowo faktury VAT. Powód wskazał, że z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował. Powód wskazał, że w okresie od 29.02.2016r. do 05.03.2016r. wykonał usługę ciesielską obejmującą 164 godziny. Z tego tytułu w dniu 07.03.2016 r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 6.400,91 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 14.03.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odmówił jednak spłaty długu.

W dniu 20.09.2016r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, że zawarł z powodem ustną umowę, której przedmiotem było dostarczenie materiałów i wykonanie prac ciesielskich przez powoda. Pozwany wskazał, że nie posiada środków finansowych potrzebnych na sfinansowanie całości inwestycji. Strony uzgodniły zatem, że powód będzie dostarczał materiały i realizował prace tylko do momentu, gdy koszty z tym związane osiągną kwotę 50.000 zł. Strony uzgodniły, że powód powiadomi pozwanego, iż koszty prac przekroczyły 50.000 zł i pozwany podejmie wówczas decyzję co do tego, czy kontynuować realizację umowy. Powód nie powiadomił jednak pozwanego, że koszt robót przekroczył 50.000 zł. Pozwany podał, że powód realizował prace od października 2015 r. do grudnia 2015 r. Pozwany dokonując płatności za fakturę nr (...) z dnia 28.12.2015r. zorientował się, że wydatkował na inwestycję 65.000 zł i nie ma środków na dalszą jej realizację. Pozwany wskazał, że doszedł do przekonania, że współpraca z powodem została zakończona, gdyż w styczniu 2015 r. nie wykonywał on żadnych prac. Podał, że w okresie od lutego do kwietnia 2015 r. otrzymywał on powoda faktury za rzekomo wykonane usługi. Stwierdził jednak, że w tym okresie powód nie wykonywał żadnych prac.

Zarządzeniem z dnia 04.01.2017 r. połączono sprawę o sygnaturze akt VIII Gc 2469/16 ze sprawą o sygn. akt VIII Gc 2408/16.

Powód – K. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. J. w pozwie złożonym w sprawie VIII Gc 2808/16 żądał zasądzenia od pozwanego – R. Ł., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), kwoty 2.624,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w październiku 2015 r. pozwany zlecił powodowi ustnie wykonanie robót ciesielskich w budynku mieszkalnym położonym w G.. Powód miał też dostarczać własnym transportem materiał potrzebny do realizacji prac. Strony uzgodniły, że za wykonane roboty, dostarczony materiał i zrealizowane transporty powód będzie wystawiał pozwanemu okresowo faktury VAT. Powód wskazał, że z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował. Powód wskazał, że w okresie od 25.01.2016r. do 30.01.2016r. na zlecenie pozwanego wykonał usługę ciesielską obejmująca 90 roboczogodzin. Z tego tytułu w dniu 02.02.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 2.624,40 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 09.02.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odmówił jednak spłaty długu.

W dniu 21.10.2016r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, że zawarł z powodem ustną umowę, której przedmiotem było dostarczenie materiałów i wykonanie prac ciesielskich przez powoda. Pozwany wskazał, że nie posiada środków finansowych potrzebnych na sfinansowanie całości inwestycji. Strony uzgodniły zatem, że powód będzie dostarczał materiały i realizował prace tylko do momentu, gdy koszty z tym związane osiągną kwotę 50.000 zł. Strony uzgodniły, że powód powiadomi pozwanego, iż koszty prac przekroczyły 50.000 zł i pozwany podejmie wówczas decyzję co do tego, czy kontynuować realizację umowy. Powód nie powiadomił jednak pozwanego, że koszt robót przekroczył 50.000 zł. Pozwany podał, że powód realizował prace od października 2015 r. do grudnia 2015 r. Pozwany dokonując płatności za fakturę nr (...) z dnia 28.12.2015r. zorientował się, że wydatkował na inwestycję 65.000 zł i nie ma środków na dalszą jej realizację. Pozwany wskazał, że doszedł do przekonania, że współpraca z powodem została zakończona, gdyż w styczniu 2015 r. nie wykonywał on żadnych prac. Podał, że w okresie od lutego do kwietnia 2015 r. otrzymywał on powoda faktury za rzekomo wykonane usługi. Stwierdził jednak, że w tym okresie powód nie wykonywał żadnych prac.

W dniu 29.12.2016 r. wydano zarządzenie o połączeniu sprawy o sygn. akt VIII Gc 2808/16 ze sprawą VIII Gc 2408/16.

Powód – K. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. J. w pozwie złożonym w sprawie VIII Gc 2821/16 żądał zasądzenia od pozwanego – R. Ł., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), kwoty 3.628,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w październiku 2015 r. pozwany zlecił powodowi ustnie wykonanie robót ciesielskich w budynku mieszkalnym położonym w G.. Powód miał też dostarczać własnym transportem materiał potrzebny do realizacji prac. Strony uzgodniły, że za wykonane roboty, dostarczony materiał i zrealizowane transporty powód będzie wystawiał pozwanemu okresowo faktury VAT. Powód wskazał, że z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował. Powód wskazał, że dnia 09.02.2016 r. powód na zlecenie pozwanego dostarczył na budowę materiał w postaci łat i klinów. Z tego tytułu w dniu 15.02.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 3.628,01 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 22.02.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odmówił jednak spłaty długu.

W dniu 24.10.2016r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, że zawarł z powodem ustną umowę, której przedmiotem było dostarczenie materiałów i wykonanie prac ciesielskich przez powoda. Pozwany wskazał, że nie posiada środków finansowych potrzebnych na sfinansowanie całości inwestycji. Strony uzgodniły zatem, że powód będzie dostarczał materiały i realizował prace tylko do momentu, gdy koszty z tym związane osiągną kwotę 50.000 zł. Strony uzgodniły, że powód powiadomi pozwanego, iż koszty prac przekroczyły 50.000 zł i pozwany podejmie wówczas decyzję co do tego, czy kontynuować realizację umowy. Powód nie powiadomił jednak pozwanego, że koszt robót przekroczył 50.000 zł. Pozwany podał, że powód realizował prace od października 2015 r. do grudnia 2015 r. Pozwany dokonując płatności za fakturę nr (...) z dnia 28.12.2015r. zorientował się, że wydatkował na inwestycję 65.000 zł i nie ma środków na dalszą jej realizację. Pozwany wskazał, że doszedł do przekonania, że współpraca z powodem została zakończona, gdyż w styczniu 2015 r. nie wykonywał on żadnych prac. Podał, że w okresie od lutego do kwietnia 2015 r. otrzymywał on powoda faktury za rzekomo wykonane usługi. Stwierdził jednak, że w tym okresie powód nie wykonywał żadnych prac.

Zarządzeniem z dnia 17.01.2017 r. zarządzono połączenie sprawy o sygn. akt VIII Gc 2821/16 ze sprawą o sygnaturze VIII Gc 2472/16.

Powód – K. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. J. w pozwie złożonym w sprawie VIII Gc 2823/16 żądał zasądzenia od pozwanego – R. Ł., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), kwoty 5.270,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w październiku 2015 r. pozwany zlecił powodowi ustnie wykonanie robót ciesielskich w budynku mieszkalnym położonym w G.. Powód miał też dostarczać własnym transportem materiał potrzebny do realizacji prac. Strony uzgodniły, że za wykonane roboty, dostarczony materiał i zrealizowane transporty powód będzie wystawiał pozwanemu okresowo faktury VAT. Powód wskazał, że z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował. Powód wskazał, że w okresie od dnia 28.12.2015r. do 30.12.2015r. wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 120 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiałów. Z tego tytułu w dniu 04.01.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 5.270,67 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 11.01.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odmówił jednak spłaty długu.

W dniu 21.10.2016r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, że zawarł z powodem ustną umowę, której przedmiotem było dostarczenie materiałów i wykonanie prac ciesielskich przez powoda. Pozwany wskazał, że nie posiada środków finansowych potrzebnych na sfinansowanie całości inwestycji. Strony uzgodniły zatem, że powód będzie dostarczał materiały i realizował prace tylko do momentu, gdy koszty z tym związane osiągną kwotę 50.000 zł. Strony uzgodniły, że powód powiadomi pozwanego, iż koszty prac przekroczyły 50.000 zł i pozwany podejmie wówczas decyzję co do tego, czy kontynuować realizację umowy. Powód nie powiadomił jednak pozwanego, że koszt robót przekroczył 50.000 zł. Pozwany podał, że powód realizował prace od października 2015 r. do grudnia 2015 r. Pozwany dokonując płatności za fakturę nr (...) z dnia 28.12.2015r. zorientował się, że wydatkował na inwestycję 65.000 zł i nie ma środków na dalszą jej realizację. Pozwany wskazał, że doszedł do przekonania, że współpraca z powodem została zakończona, gdyż w styczniu 2015 r. nie wykonywał on żadnych prac. Podał, że w okresie od lutego do kwietnia 2015 r. otrzymywał on powoda faktury za rzekomo wykonane usługi. Stwierdził jednak, że w tym okresie powód nie wykonywał żadnych prac.

Zarządzeniem z dnia 29.12.2016 r. zarządzono połączenie sprawy o sygn. akt VIII Gc 2823/16 ze sprawą o sygnaturze VIII GC 2408/16.

Powód – K. J., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) – K. J. w pozwie złożonym w sprawie VIII GC 2824/16 żądał zasądzenia od pozwanego – R. Ł., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...), kwoty 6.799,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w październiku 2015 r. pozwany zlecił powodowi ustnie wykonanie robót ciesielskich w budynku mieszkalnym położonym w G.. Powód miał też dostarczać własnym transportem materiał potrzebny do realizacji prac. Strony uzgodniły, że za wykonane roboty, dostarczony materiał i zrealizowane transporty powód będzie wystawiał pozwanemu okresowo faktury VAT. Powód wskazał, że z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował. Powód wskazał, że w okresie od dnia 18.01.2016r. do 23.01.2015r. wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 200 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiałów. Z tego tytułu w dniu 25.01.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 6.799,46 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 01.02.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odmówił jednak spłaty długu.

W dniu 21.10.2016r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu pozwany wniósł sprzeciw, żądając oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, że zawarł z powodem ustną umowę, której przedmiotem było dostarczenie materiałów i wykonanie prac ciesielskich przez powoda. Pozwany wskazał, że nie posiada środków finansowych potrzebnych na sfinansowanie całości inwestycji. Strony uzgodniły zatem, że powód będzie dostarczał materiały i realizował prace tylko do momentu, gdy koszty z tym związane osiągną kwotę 50.000 zł. Strony uzgodniły, że powód powiadomi pozwanego, iż koszty prac przekroczyły 50.000 zł i pozwany podejmie wówczas decyzję co do tego, czy kontynuować realizację umowy. Powód nie powiadomił jednak pozwanego, że koszt robót przekroczył 50.000 zł. Pozwany podał, że powód realizował prace od października 2015 r. do grudnia 2015 r. Pozwany dokonując płatności za fakturę nr (...) z dnia 28.12.2015r. zorientował się, że wydatkował na inwestycję 65.000 zł i nie ma środków na dalszą jej realizację. Pozwany wskazał, że doszedł do przekonania, że współpraca z powodem została zakończona, gdyż w styczniu 2015 r. nie wykonywał on żadnych prac. Podał, że w okresie od lutego do kwietnia 2015 r. otrzymywał on powoda faktury za rzekomo wykonane usługi. Stwierdził jednak, że w tym okresie powód nie wykonywał żadnych prac.

Zarządzeniem z dnia 22.12.2016 r. zarządzono połączenie sprawy o sygn. akt VIII GC 2824/16 ze sprawą o sygnaturze VIII GC 2472/16.

W dalszych pismach przygotowawczych i w toku rozprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy:

I. w sprawie toczącej się uprzednio pod sygnaturą akt VIII GC 2408/16 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.855,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23.02.2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

II. w sprawie toczącej się uprzednio pod sygnaturą akt VIII GC 2468/16 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.315,95 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29.03.2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. w sprawie toczącej się uprzednio pod sygnaturą akt VIII GC 2469/16 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.400,91 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15.03.2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.667 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV. w sprawie o sygnaturze akt VIII GC 2472/16 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.054,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08.03.2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a także nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 96 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

V. w sprawie toczącej się uprzednio pod sygnaturą akt VIII GC 2808/16 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.624,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10.02.2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

VI. w sprawie toczącej się uprzednio pod sygnaturą akt VIII GC 2821/16 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.628,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23.02.2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

VII. w sprawie toczącej się uprzednio pod sygnaturą akt VIII GC 2823/16 oddalił powództwo oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

VIII. w sprawie toczącej się uprzednio pod sygnaturą akt VIII GC 2824/16 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.799,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 02.02.2016r. do dnia zapłaty a ponadto kwotę 2.667 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie. Strony prowadzą działalność gospodarczą. Jesienią 2015 r. z powodem skontaktował się Z. F., który działał z upoważnienia pozwanego z propozycją zlecenia powodowi realizacji robót ciesielskich na obiekcie starego szpitala w G.. W trakcie rozmów uzgodniono, że koszt jednej roboczogodziny wyniesie 26 zł netto a cena za 1 m3 konstrukcji będzie wynosiła 800 zł. Powód podał też, że orientacyjnie czas robót wyniesie około 1.500 godzin. Pozwany zaakceptował przedstawione warunki. Powód realizował zlecone mu roboty od października 2015 r. do kwietnia 2016 r. Z tego tytułu obciążył pozwanego następującymi fakturami VAT:

- nr (...) na kwotę 6.480 zł za prace wykonane w okresie od 27.10.2015r. do 30.10.2015r.

- nr (...) na kwotę 13.716 zł za roboty wykonane w okresie od 02.11.2015r. do 14.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 7.631,32 zł za roboty wykonane w okresie od 16.11.2015r. do 21.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.214,40 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.606,44 zł za roboty wykonane w okresie od 23.11.2015r. do 28.11.2015r.

- nr (...) na kwotę 8.015 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 01.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 4.397,21 zł za roboty wykonane w okresie od 30.11.2015r. do 05.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 6.466,75 zł za roboty wykonane w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 2.133,80 zł za materiały dostarczone w okresie od 07.12.2015r. do 12.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 5.755,54 zł za roboty wykonane w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.,

- nr (...) na kwotę 668,63 zł za materiały drzewne dostarczone w okresie od 14.12.2015r. do 19.12.2015r.

- nr (...) na kwotę 1.999,40 zł za roboty wykonane w okresie od 21.12.2015r. do 23.12.2015r.

Opisane powyżej faktury pozwany uregulował.

W okresie od 22.02.2016r. do 27.02.2016r. powód dostarczył materiały w postaci łat i tarcicy impregnowanej potrzebne do realizacji robót Z. W. (1). Z tego tytułu w dniu 29.02.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 3.054,46 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 07.03.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. W toku realizacji robót powód uzgodnił z pozwanym, że będzie dostarczał na budowę materiały potrzebne do wykonania prac dla innych wykonawców. Pozwany miał również zwrócić koszty transportu materiałów.

Dnia 08.02.2016r. powód dostarczył na zlecenie pozwanego materiały w postaci elementów konstrukcyjnych impregnowanych i tarcicy, potrzebnych do realizacji robót przez H. K.. Z tego tytułu w dniu 15.02.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 3.855,87 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 22.02.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności.

W okresie od 14.03.2016r. do 19.03.2016r. powód wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 176 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiału. Z tego tytułu w dniu 21.03.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 9.315,95 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 28.03.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu w dniu 25.03.2016r. Pozwany nie uregulował tej należności.

W okresie od 29.02.2016r. do 05.03.2016r. powód wykonał usługę ciesielską obejmującą 164 godziny pracy. Z tego tytułu w dniu 07.03.2016 r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 6.400,91 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 14.03.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności.

W okresie od 25.01.2016r. do 30.01.2016r. powód wykonał usługę ciesielską obejmującą 90 roboczogodzin. Z tego tytułu w dniu 02.02.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 2.624,40 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 09.02.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności.

W okresie od dnia 28.12.2015r. do 30.12.2015r. powód wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 120 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiałów. Z tego tytułu w dniu 04.01.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 5.270,67 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 11.01.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany uregulował należność wynikającą z tej faktury w dniu 01.08.2016r.

W okresie od dnia 18.01.2016r. do 23.01.2015r. powód wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 200 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiałów. Z tego tytułu w dniu 25.01.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewająca na kwotę 6.799,46 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 01.02.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności.

Dnia 09.02.2016 r. powód dostarczył na budowę materiał w postaci łat i klinów potrzebny do realizacji robót przez Z. W.. Z tego tytułu w dniu 15.02.2016r. wystawił fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 3.628,01 zł z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 22.02.2016r. Fakturę dostarczono pozwanemu. Pozwany nie uregulował tej należności. Fakturę doręczono pozwanemu w dniu 22.02.2016r.

W dniu 13.05.2016r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany odebrał wezwanie w dniu 13.05.2017 r. W odpowiedzi na to wezwanie pozwany w piśmie z dnia 24.05.2016r. odmówił spłaty zadłużenia, podnosząc, że stron nie łączyły żadne stosunki gospodarcze. Podniósł również, że nie otrzymał wcześniej faktur, których dotyczyło wezwanie.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych, których prawdziwość i rzetelność nie była kwestionowana przez strony i nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. D. , M. S. , Z. D., Z. W., zeznaniom powoda . Sąd uznał te zeznania za jasne, dokładne i rzetelne. Pozostawały one w zgodzie ze sobą oraz z dokumentacją zawartą w aktach sprawy i jako takie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego i Z. F., w których poddali oni, że uzgodniono z powodem, że koszt robót wyniesie 40.000 zł. Sąd Rejonowy wskazał, że zeznania te pozostają w sprzeczności z zeznaniami powoda, który stanowczo zaprzeczył, aby doszło do takiego uzgodnienia. Sąd Rejonowy zauważył przy tym, że w zeznaniach świadka Z. F. w tym zakresie występują wyraźne sprzeczności, gdyż po stwierdzeniu, że koszt robót miał wynieść 40.000 zł, świadek zeznawał, że około grudnia zwiększono o 1 zł wynagrodzenie za jedną roboczogodzinę, na co pozwany wyraził zgodę. Oczywistym jest przy tym, że skoro ustalono wynagrodzenie ryczałtowe, to bezcelowym było uzgadnianie wysokości stawki za jedną roboczogodzinę. Nadto świadek Z. F. przyznał, ze zakres prac w momencie ich zlecanie był nieznany, dlatego nie można było ustalić wartości potrzebnych materiałów. Niejasnym zatem, w ocenie Sądu Rejonowego, było w jaki sposób miało zostać ustalone wynagrodzenie ryczałtowe za te prace. Ponadto z akt sprawy wynika, że powód doręczał pozwanemu wszystkie faktury wraz z rozliczeniem godzinowym. Pozwany nigdy nie zgłosił zastrzeżeń do takiego sposobu rozliczania prac. Nadto, ostatecznie pozwany zapłacił powodowi za zrealizowane prace kwotę ok. 65000 zł, co pozostaje, zdaniem Sądu Rejonowego, w sprzeczności z jego twierdzeniem, że koszt robót miał wynosić 40.000 zł. O braku wiarygodności zeznań pozwanego i H. K. w tym zakresie świadczy również, zdaniem Sądu Rejonowego, fakt, że w odpowiedzi na wezwanie z 13.05.2016r., powód w piśmie z dnia 24.05.2016 r. nie kwestionował wysokości należności dochodzonej przez powoda, twierdził jedynie, że nie pozostawał z nim w żadnych stosunkach umownych. Nadto skoro pozwany twierdził, że przyczyną zaprzestania realizacji płatności był fakt, że należność z tytułu realizacji robót przekroczyła 40.000 zł a jednocześnie wstrzymał się z zapłatą faktury nr (...) r, w której termin płatności przypadał na 11.01.2016r., to najpóźniej w tym dniu powinien był nawiązać kontakt z powodem celem wyjaśnienia zasadności wystawianych faktur. Wątpliwości Sądu Rejonowego wzbudziło też zachowanie pozwanego, który - o ile jego twierdzenia byłyby zgodne z prawdą – uregulował całość wynagrodzenia należnego wykonawcy na długo przed zrealizowaniem przez niego robót. Kwota 40.000 zł została bowiem wypłacona przez pozwanego jeszcze w 2015 r. a powód realizował prace jeszcze do kwietnia 2016 r. i ich nie zakończył. Niejasnym też jest dlaczego pozwany, który twierdzi, że zapłacił powodowi należność za całość zleconych robót, nie egzekwował od powoda ich zakończenia. Sąd Rejonowy nie dał również wiary pozwanemu co do tego, że nie zamawiał i nie miał obowiązku zapłaty za materiały dostarczone przez powoda celem realizacji prac wykonywanych przez H. K. i Z. W.. Zeznania te pozostają w sprzeczności z zeznaniami powoda. Nadto ich prawdziwości nie potwierdził w swych zeznaniach Z. F.. Dodatkowo z zeznań Z. W. wynikało, że nie miał on obowiązku zapłaty za dostarczone materiały a jedynie odbierał je w imieniu pozwanego. Przede wszystkim zaś pozwany w toku współpracy nie kwestionował faktur wystawionych przez powoda z tego tytułu i część z nich uregulował. Okoliczność ta potwierdza, w ocenie Sądu Rejonowego, prawdziwość zeznań powoda, że uzgodnił z pozwanym, że będzie dostarczał materiały na budowę w zakresie potrzebnym do zrealizowania prac przez Z. W. i H. K..

Sąd Rejonowy zważył, że bezspornym w niniejszej sprawie było, że strony zawarły ustnie umowę o współpracy dotyczącą realizacji przez powoda prac ciesielskich na obiekcie znajdującym się w G.. Sąd Rejonowy ustalił ponadto, że strony zawarły ustną umowę dotyczącą sprzedaży materiałów potrzebnych do realizacji prac przez innych podwykonawców. Powód domagał się zapłaty należności z tytułu zrealizowanych robót ciesielskich oraz sprzedanych pozwanemu materiałów. Przeciwko żądaniu powoda pozwany podniósł jedynie zarzut dotyczący ustalenia wynagrodzenia ryczałtowego w kwocie 40.000 zł netto (50.0000 zł brutto) i odmówił zapłaty wynagrodzenia przekraczającego tę kwotę. Sąd Rejonowy przy omawianiu zeznań pozwanego wskazał, z jakich powodów nie dał wiary twierdzeniu pozwanego co do wysokości ustalonego wynagrodzenia. W konsekwencji przyjąć należało, że powód mógł domagać się wynagrodzenia rozliczanego godzinowo według stawki ustalonej na 26 zł netto za jedną roboczogodzinę a w późniejszym czasie (za zgodą pozwanego – por. zeznania Z. F.) według stawki wynoszącej 27 zł netto.

Sąd Rejonowy zważył, że w toku procesu pozwany nie zakwestionował faktu realizacji robót przez powoda w ilości godzin wskazanych w treści faktur. Okoliczność realizacji przez powoda prac w okresie do kwietnia 2016 r. potwierdzili również wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie. Nadto powód do każdej z faktur dołączał rozliczenie godzinowe prac i dostarczał je pozwanemu. Pozwany nigdy nie zgłosił zastrzeżeń do treści faktur. Co więcej - z zeznań powoda wynikało, że dokładnie ewidencjonował on ilość godzin przepracowanych przez pracowników i według tych zapisów obciążał pozwanego fakturą. W tych okolicznościach nie było, zdaniem Sądu Rejonowego podstaw, aby kwestionować żądanie powoda dotyczące wynagrodzenia za wykonanie robót ciesielskich.

Sąd Rejonowy odwołał się do regulacji art. 647 k.c., zgodnie z którą, przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

W świetle natomiast art. 654 k.c., w braku odmiennego postanowienia umowy inwestor jest obowiązany na żądanie wykonawcy przyjmować wykonane roboty częściowo, w miarę ich ukończenia, za zapłatą odpowiedniej części wynagrodzenia.

Na podstawie wskazanych przepisów Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda następujące kwoty:

- 6.799,46 zł w sprawie o sygn. akt VIII Gc 2824/16,

- 9.315,95 zł w sprawie o sygn. akt VIII Gc 2468/16,

- 6.400,91 zł w sprawie o sygn. akt VIII Gc 2469/16,

- 2.624,40 zł w sprawie o sygn. akt VIII Gc 2808/16

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, że powód dostarczał pozwanemu na budowę zgodnie z ustaleniami materiały potrzebne do realizacji prac przez Z. W. i H. K.. Pozwany przeciwko temu żądaniu podniósł jedynie, że nie zamawiał przedmiotowych materiałów. W tym zakresie Sąd Rejonowy nie dał jednakże wiary jego twierdzeniom z przyczyn wskazanych przy omawianiu jego zeznań. Pozwany nie zakwestionował ani w fazie przedprocesowej ani w toku postępowania faktu dostarczenia materiału na budowę ani ustalonych przez powoda cen i kosztów transportu, w związku z czym Sąd Rejonowy uznał za zasadne również roszczenia powoda wynikające z dokonanych sprzedaży materiałów.

Sad Rejonowy zważył, że stosownie do treści art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić cenę. Powód wykonał swe obowiązki wynikające z zawartej umowy.

Sąd Rejonowy na podstawie przytoczonego przepisu zasądził od pozwanego na rzecz powoda:

- kwotę 3.054,46 zł w sprawie o sygn. akt VIII Gc 2472/16

- kwotę 3.628,01 zł w sprawie o sygn. akt VIII Gc 2821/16

- kwotę 3.855,87 zł w sprawie o sygn. akt VIII Gc 2408/16

Za okres od dni następnych po terminach płatności wynikających z faktur będących przedmiotem postępowania Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda odsetki zgodnie z żądaniem pozwu w oparciu o treść art. 481 § 1 kc i 481 § 2 k.c., przy czym pozwany nie kwestionował ustalonych w fakturach terminów płatności.

Sąd Rejonowy wskazał, że Ustawą z dnia 09.10.2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw dokonano istotnej zmiany w zakresie przepisów o odsetkach. Ustawa ta obowiązywała już w chwili wniesienia pozwu przez powoda. Skutkiem dokonanej zmiany w polskim systemie prawnym pojawiły się trzy kategorie odsetek ustawowych: odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 k.c.), odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych (359 § 2 k.c.) oraz odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, określone w treści art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Jednocześnie w treści art. 4a ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych wykluczono możliwość stosowania do tych transakcji odsetek, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. W przypadku tego rodzaju transakcji obligatoryjnie zatem stosuje się odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych.

W treści pozwu powód zażądał jednak zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie. Uznając, że powód ma prawo ograniczyć swoje żądanie, a sąd w myśl art. 321 kpc jest tym żądaniem związany, Sąd Rejonowy zasądził odsetki na podstawie przepisów ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ale ograniczył ich wysokość, zgodnie z żądaniem powoda do wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

Sąd I instancji w punkcie VII.1. oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia kwoty 5.270,67 zł, wynikającej z faktury nr (...), gdyż w treści wszystkich odpowiedzi na pozew i w toku rozprawy powód oświadczał, że kwota ta została uregulowana, co pozostawało w zgodzie z treścią sprzeciwu złożonego w sprawie VIII GC 2823/16 przez pozwanego.

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc Sąd w punktach I.2, II.2, II.2,IV.2,V.2,VI.2,VII.2,VIII.2 zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu. Na zasądzone kwoty składały się uiszczone w poszczególnych sprawach opłaty od pozwu, opłaty skarbowe od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone w oparciu o przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

W sprawie o sygn. akt VIII GC 2823/16 pomimo oddalenia powództwa Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu ze względu na fakt, że zapłata nastąpiła po wniesieniu pozwu przez powoda.

Pozwany w apelacji zaskarżył w/w wyrok w części, tj. co do punktów I, II, III, IV, V, VI i VIII, zarzucając Sądowi Rejonowemu:

I. Rażącą obrazę przepisów prawa procesowego, mającą istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, z pominięciem zasad doświadczenia życiowego oraz logiki poprzez:

- uznanie za niewiarygodne zeznań świadka Z. F. w zakresie w jakim świadek twierdził, że każda ze stron uzgadniając wynagrodzenie za wykonane prace miała na myśli inny sposób rozliczenia, pozwany określił je ryczałtowo a powód poprzez podanie ilości roboczogodzin, jednak po przeliczeniu sposobu powoda także wychodziła kwota 40.000,00 zł, a nadto że strony ostatecznie uzgodniły wynagrodzenie ryczałtowe, w sytuacji gdy Z. F. jest jedynym świadkiem treści umowy zawartej pomiędzy stronami i jest osobą niepowiązaną z żadną ze stron a żaden inny dowód nie przeczy jego zeznaniom w tym zakresie,

- uznanie za wiarygodne zeznań świadków K. D., M. S., Z. D. i Z. W. - ze względu na to, że zdaniem Sądu zeznania te były jasne, dokładne i rzetelne oraz pozostawały w zgodzie ze sobą oraz z dokumentacją zawartą w aktach sprawy, podczas gdy świadkowie ci na pytania pełnomocnika powoda, który podawał konkretne nazwy towarów, odpowiadali „tak" w tym kontekście, że wymienione towary przez pełnomocnika powoda były dostarczane na budowę, podczas gdy na pytanie pełnomocnika pozwanego nie byli w stanie samodzielnie wymienić jakie towary, a tym bardziej w jakiej ilości były dostarczane na budowę i oparcie o nie wyroku w sytuacji gdy nie potwierdzały stanowiska powoda;

- uznanie za wiarygodne zeznań świadka Z. W., które to zeznania zdaniem Sądu były jasne, dokładne i rzetelne oraz pozostawały w zgodzie z dokumentacją zawartą w aktach sprawy, podczas gdy świadek W. zeznał, że powód zawsze po dostarczeniu materiału przywoził mu dokument WZ do podpisu, a żaden taki dokument nie został dołączony do akt niniejszej sprawy a nadto świadek W. pozostaje w osobistym sporze z pozwanym i jest osobiście zainteresowany wynikiem postępowania,

- uznanie, że dowody w postaci zeznań świadków K. D., M. S., Z. D. oraz Z. W. wykazały, że w toku realizacji robót powód uzgodnił z pozwanym, że będzie dostarczał na budowę materiały potrzebne do wykonania prac dla innych wykonawców oraz że pozwany miał również zwrócić koszty transportu materiałów, podczas gdy świadkowie K. D., M. S., Z. D. (1) oraz Z. W. (1) wprost zeznali, że nie wiedzą jaka była treść umowy między stronami;

- uznanie, za wiarygodne zeznań powoda, w których twierdzi on, że strony nie ustalały kwoty ogólnej za remont; że prowadzi on kontrolkę i listę obecności pracowników; że ilość zużytego towaru zmierzyła i zapisała na WZ zatrudniona przez powoda pomiarowa; że na budowie oprócz świadków K. D., M. S. i Z. D. pracowali inni pracownicy powoda i pracowali oni tam przez 5 dni powszednich i sobotę, podczas gdy zeznania powoda nie znajdują potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym;

- uznanie jedynie na podstawie wystawionych faktur, że w dniu 8.02.2016r. powód dostarczył na zlecenie pozwanego materiały w postaci elementów konstrukcyjnych impregnowanych i tarcicy potrzebnych do realizacji robót przez H. K.; że w okresie od 14.03.2016 r. do 19.03.2016r. powód wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 176 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiału; że w okresie od 29.02.2016r. do 05.03.2016 r. powód wykonał usługę ciesielską obejmującą 164 godziny pracy; że w okresie od 25.01.2016 r. do 30.01.2016 r. powód wykonał usługę ciesielską obejmującą 90 roboczogodzin; że w okresie od 28.12.2015r. do 30.12.2015 r. powód wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 120 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiałów; że w okresie od 18.01.2016 do 23.01.2016 wykonał na zlecenie pozwanego usługę ciesielską obejmującą 200 roboczogodzin wraz z dostarczeniem materiałów, że dnia 09.02.2016 r. powód dostarczył na budowę materiał w postaci łat i klinów potrzebny do realizacji robót przez Z. W., podczas gdy pozostałe dowody zgromadzone w niniejszej sprawie nie potwierdzają, że prace i materiały w ilościach wskazanych w ww. fakturach zostały odpowiednio wykonane i dostarczone.

2) art. 217 § 2 k.p.c. poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka strony powodowej Z. W., w sytuacji gdy wniosek o przeprowadzenie tego dowodu należy jednoznacznie uznać za spóźniony a powód w żaden sposób nie wykazał by nie mógł zgłosić go na etapie wnoszenia pozwu;

II. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 6 k.c. poprzez uwzględnienie powództwa w sytuacji, gdy powód nie udowodnił swojego roszczenia a zgodnie z tym przepisem ciężar dowodowy spoczywał w niniejszym przypadku na powodzie.

III. błędne ustalenia stanu faktycznego poprzez uznanie, że w umowie zawartej między stronami strony ustaliły, że koszt jednej roboczogodziny wyniesie 26 zł netto, a pozwany zgodził się na takie warunki nie określając ze swojej strony kwoty jaką zamierza wydać na realizację zamówienia, które to ustalenia są sprzeczne z zasadami logicznego myślenia i poprawnego rozumowania z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu.

W tych okolicznościach skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w części co do punktów I, II, III, IV, V, VI, VIII i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych; a ponadto zasądzenia od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych; ewentualnie: uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy.

Powód w piśmie z dnia 23 sierpnia 2017 r. domagał się oddalenia apelacji w całości oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się według przepisów o postępowaniu uproszczonym w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (art. 219 kpc) powoduje dalsze rozpoznanie sprawy z pominięciem przepisów o tym postępowaniu, co w sprawie niniejszej miało miejsce (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2003 r., sygn. akt III PZP 13/03).

Odnosząc się natomiast do zarzutów apelacyjnych, stwierdzić, w ocenie Sądu Okręgowego należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy akceptuje w całości ustalenia faktyczne jak i wywody prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

W szczególności za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., którego skarżący upatruje w dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej, oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącego w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz nie dokonał wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r., II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z dnia 4 lutego 1999 r., II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732; z dnia 10 listopada 1999 r., I PKN 361/99 - OSNAPiUS 2001/7/216 oraz z dnia 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1446/00 - LEX nr 55167).

Tymczasem jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r.,II CKN 817/00 LEX nr 56906).

Pozwany zarzucił przede wszystkim, że Sąd Rejonowy wadliwie, jego zdaniem, ocenił zeznania świadków. Tymczasem ocena wiarygodności zeznań świadków i stron należy do Sądu I instancji i nie podlega w zasadzie kontroli odwoławczej, jeżeli jest zgodna z okolicznościami sprawy oraz nie wykazuje błędów logicznych w rozumowaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 r., sygn. akt I CR 147/85).

W przypadku osobowych źródeł dowodowych, przy ocenie których istotne znaczenie ma bezpośredni wydźwięk zeznań złożonych przed składem orzekającym, sąd odwoławczy ma ograniczone możliwości ingerencji w dokonane na podstawie tych dowodów ustalenia faktyczne. W konsekwencji zmiana ustaleń nastąpić może zupełnie wyjątkowo, w razie oczywistej błędności oceny materiału mającego jednoznaczną wymowę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 18 listopada 2016 r., sygn. akt I ACa 847/16).

W przedmiotowej sprawie, omawiając w uzasadnieniu wyroku zeznania świadków i stron, Sąd Rejonowy wyjaśnił, dlaczego jednym z nich przyznał walor wiarygodności, a innym – odmówił wiary. W szczególności Sąd Rejonowy wyjaśnił przyczyny, dla których nie dał wiary zeznaniom Z. F., wskazując na występujące w tych zeznaniach „wyraźne sprzeczności”. Zeznania tegoż świadka (jak i pozostałych) zostały przy tym przeanalizowane w ich całokształcie i w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z przedłożonymi w sprawie dokumentami, których prawdziwości nie kwestionowano.

Wiarygodności zeznań świadka Z. F. skarżący upatruje w okoliczności, iż jest on, według przekonania apelującego, osobą „niepowiązaną z żadną ze stron”, „zeznającą bez żadnego interesu”. Powyższe twierdzenie pozostaje jednakże w sprzeczności z treścią zeznań świadka Z. W., który wyraźnie stwierdził, że Z. F. był „przedstawicielem pana Ł., był zarządcą”, a także samego Z. F., który podał, że wykonywał określone czynności „na zlecenie” pozwanego. Także sam pozwany zeznał, że Z. F. miał upoważnienie do reprezentowania go wobec podwykonawców, miał pisemne upoważnienie do załatwienia wszystkich spraw formalnych.

Z kolei zarzuty skarżącego odnośnie oceny wiarygodności zeznań świadków K. D., M. S., Z. D. i Z. W. sprowadzały się w istocie do zakwestionowania sposobu, w jaki świadkowie artykułowali odpowiedzi na poszczególne pytania zadawane przez pełnomocników stron.

Tymczasem analiza zeznań świadka obejmuje ustalenie tego, co świadek w swojej wypowiedzi pozytywnie stwierdza, jakie okoliczności faktyczne poznał za pomocą swoich zmysłów osobiście (selekcja materiału zeznań). W ocenie wartości dowodowej zeznań bierze się pod uwagę ich zgodność logiczną (zwartość) oraz szczerość wypowiedzi. Jakkolwiek ton wypowiedzi świadka i styl jego wypowiedzi ma znaczenie, to jednak, w ocenie Sądu Okręgowego, sposób, w jaki świadek artykułuje odpowiedzi na poszczególne pytania, nie może przesądzać o prawdziwości jego zeznań, zwłaszcza w sytuacji, gdy pytanie jest skonstruowane w taki sposób, że możliwa jest wyłącznie odpowiedź „tak” lub „nie”. Należy uwzględnić również fakt, że zdolność świadka do spostrzegania, jego pamięć i zdolność komunikowania swych spostrzeżeń są czynnikami niepewnymi. Oczywistym jest zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, że po upływie ponad roku, świadek ma prawo nie pamiętać ile konkretnie materiału zostało dostarczone na budowę. Brak konkretnej odpowiedzi na pytanie o ilość dostarczanych towarów nie świadczy zaś automatycznie o braku wiarygodności zeznań takiego świadka.

Wbrew ponadto stanowisku skarżącego, o braku wiarygodności zeznań świadka Z. W. nie świadczy fakt, że zeznał on, iż powód zawsze po dostarczeniu materiału przywoził mu dokument WZ do podpisu, w sytuacji, gdy dokumenty WZ nie zostały dołączone do akt niniejszej sprawy. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie odnosił się do dokumentów WZ, ocena zeznań świadka Z. W. oparta została na zestawieniu treści zeznań z pozostałymi dowodami, naświetlającymi sporne okoliczności w sposób odmienny i na dokonaniu prawidłowego wyboru po rozważeniu wynikłych sprzeczności w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd Rejonowy prawidłowo nie dał wiary zeznaniom pozwanego i Z. F., w części, w której poddali oni, że uzgodniono z powodem, że koszt robót wyniesie 40.000 zł. W tym zakresie zeznania te pozostają bowiem w sprzeczności z zeznaniami powoda, który stanowczo zaprzeczył, aby doszło do takiego uzgodnienia. Poddając ocenie zeznania świadka Z. F. Sąd I instancji zwrócił uwagę na fakt, że świadek po stwierdzeniu, że koszt robót miał wynieść 40.000 zł, zeznawał, że około grudnia zwiększono o 1 zł wynagrodzenie za jedną roboczogodzinę, na co pozwany wyraził zgodę. Tymczasem skoro strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe, to bezprzedmiotowym było uzgadnianie wysokości stawki za jedną roboczogodzinę. Nadto świadek Z. F. przyznał, że zakres prac w momencie ich zlecania był nieznany, dlatego nie można było ustalić wartości potrzebnych materiałów.

Ponadto, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód doręczał pozwanemu wszystkie faktury wraz z rozliczeniem godzinowym. Pozwany nigdy zaś nie zgłosił zastrzeżeń do takiego sposobu rozliczania prac. Ostatecznie pozwany zapłacił powodowi za zrealizowane prace kwotę ok. 65000 zł, który to fakt jest sprzeczny z twierdzeniem pozwanego, że koszt robót miał wynosić 40.000 zł. Znamiennym jest przy tym fakt, że pozwany uregulował całość wynagrodzenia należnego wykonawcy na długo przed zrealizowaniem przez niego robót. Kwota 40.000 zł została bowiem wypłacona przez pozwanego jeszcze w 2015 r. a powód realizował prace jeszcze do kwietnia 2016 r. i ich nie zakończył. Pozwany nie egzekwował jednakże od powoda zakończenia robót, pomimo że jak twierdził – zapłacił mu należność za całość prac.

Za Sądem Rejonowy wskazać ponadto należy, że o braku wiarygodności zeznań pozwanego świadczy również fakt, że w odpowiedzi na wezwanie z 13.05.2016 r., pozwany w piśmie z dnia 24.05.2016 r. nie kwestionował wysokości należności dochodzonej przez powoda, twierdził jedynie, że nie pozostawał z nim w żadnych stosunkach umownych.

Pozwany niewiarygodnie nadto twierdził, że nie zamawiał i nie miał obowiązku zapłaty za materiały dostarczone przez powoda celem realizacji prac wykonywanych przez innych wykonawców. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika bowiem, że w toku realizacji robót strony uzgodniły, że powód będzie dostarczał na budowę materiały potrzebne do wykonania prac dla innych podwykonawców. Powyższe wynika wprost z zeznań świadka Z. W., który zeznał: „na mnie faktura nie była, ja tylko przyjmowałem towar”, „to co było nam potrzebne do zamknięcia dachu braliśmy od powoda z chwilą gdy rozpoczął prace na tym budynku”. M. S. zeznał, że przywoził łaty dla dekarzy, z kolei K. D. podał, że łaty i deski były dla Z. W. ale tak naprawdę dla pozwanego. Także Z. F. podał, że potrzebne były deski dachowe i łaty dla Z. W., potwierdzając, że na pewno tego rodzaju rzeczy powód dostarczał.

Z niezakwestionowanych skutecznie ustaleń Sądu Rejonowego wynika ponadto, że pozwany uiścił należność za faktury wystawiane przez powoda w 2015 r. za materiały dostarczane Z. W. (1) (nr (...) wraz z zestawieniem, nr (...) wraz z zestawieniem, (...) wraz z zestawieniem, (...) wraz z zestawieniem). Istotny jest przy tym fakt, że pozwany ani przed procesem ani w trakcie przedmiotowego postępowania nie kwestionował prawidłowości wystawienia dostarczonych pozwanemu w/w faktur.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał oceny wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych z zeznań świadków, na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, a ocena ta odpowiada regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględnia zasady doświadczenia życiowego wyznaczające stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Wskazywane przez skarżącego zarzuty w tym zakresie stanowią, w ocenie Sądu Okręgowego, jedynie o subiektywnym przekonaniu, iż zeznania prowadzą do odmiennych ustaleń faktycznych.

Nieuzasadniony, w ocenie Sądu Okręgowego, okazał się również zarzut pozwanego co do tego, że Sąd Rejonowy „jedynie na podstawie wystawionych faktur” dokonał ustaleń, o których mowa w pkt I ppkt 1 ust. 6 apelacji. Zważyć należy, że pozwany w istocie ani przed procesem ani w trakcie przedmiotowego postępowania nie zakwestionował prawidłowości wystawienia i dostarczenia mu przez powoda faktur VAT. Przeciwko żądaniu powoda pozwany podniósł faktycznie jedynie zarzut dotyczący ustalenia wynagrodzenia ryczałtowego w kwocie 40.000 zł netto i odmówił zapłaty wynagrodzenia przekraczającego tę kwotę.

Tymczasem jakkolwiek fakt zaciągnięcia zobowiązania jednoznacznie wiąże się z zawarciem umowy, a nie z otrzymaniem faktury, to jednak w orzecznictwie przyjmuje się, że faktura stanowi "stwierdzenie wierzytelności pismem" w rozumieniu art. 514 k.c. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2005 r., III CZP 40/05, OSNC 2006 nr 5, poz. 61), a jej treść może także w istotnym zakresie współkształtować lub wręcz określać treść umowy, na podstawie której jest wystawiana lub dowód której stanowi; w szczególności w ten sposób można wyznaczyć sposób (np. płatność gotówką) lub termin spełnienia świadczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2003 r., IV CK 57/02, nie publ. i z dnia 19 stycznia 1999 r., II CKN 153/98, nie publ.). Jako dokument prywatny faktura stanowi niewątpliwie potwierdzenie pewnych faktów pochodzących od osób, które je sporządziły i podpisały. Na gruncie sprawy niniejszej pozwany nie zaoferował Sądowi żadnych dowodów na okoliczność, że treść przedmiotowych faktur nie odpowiada treści zawartej przez strony ustnej umowy.

Wreszcie, nie sposób, w ocenie Sądu Okręgowego, dostrzec naruszenia reguł procedowania, tj. art. 217 § 2 kpc poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka Z. W..

Zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Przy wykładni art. 207 § 6 k.p.c. trzeba mieć na względzie treść art. 217 § 1 k.p.c. dającego prawo stronie do przytaczania okoliczności faktycznych i dowodów na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej aż do zamknięcia rozprawy. W tym kontekście art. 207 § 6 k.p.c. stanowi wyjątek od ogólnej zasady, co powoduje, że należy go stosować wyłącznie w ściśle określonych wypadkach, których dotyczy.

Przepisy procesowe nie nakładają na powoda obowiązku, na etapie wniesienia pozwu, przewidywania hipotetycznych sposobów obrony strony przeciwnej i zgłaszania dowodów "na wszelki wypadek". Dowody zgłaszane dopiero w toku postępowania, ale stanowiące rozwinięcie i sprecyzowanie twierdzeń powodów przedstawionych w pozwie i będące adekwatną reakcją na sposób obrony pozwanego, w zasadzie nie mogą być uznane za spóźnione w rozumieniu art. 207 § 6 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2015 r., I CSK 928/14, LEX nr 1973553).

W przedmiotowej sprawie powód wystąpił z wnioskiem o dopuszczenie dowodu z przesłuchania Z. W. w odpowiedzi na otrzymane sprzeciwy od nakazów zapłaty. W ocenie Sądu Okręgowego, potrzeba wystąpienia z przedmiotowym wnioskiem nie była aktualna dla powoda już na etapie złożenia przedmiotowych pozwów, lecz zaktualizowała się dopiero po zapoznaniu się przez powoda ze stanowiskiem skarżącego, przedstawionym w treści sprzeciwów. Dopiero bowiem w odpowiedzi na sprzeciwy powód de facto uzyskał możliwość ustosunkowania się do ich treści oraz powołania stosownych dowodów na okoliczności podniesione przez pozwanego w sprzeciwach.

Odnosząc się na koniec do zarzutu naruszenia przepisu art. 6 kc, stwierdzić należało, że również i on nie jest uzasadniony. Wprawdzie powoda obciąża obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, to jednak reguła ciężaru dowodu nie może być pojmowana w ten sposób, że ciąży zawsze na powodzie, gdyż w zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii, ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei - na pozwanym (por. orzeczenie SN z dnia 3 października 1969 r., II PR 313/69 OSNCP 1970/9/147). Tak jak powód powinien wykazać okoliczności będące u podstaw zgłoszonego przez niego żądania, tak ten, który odmawia uczynienia zadość roszczeniu, musi udowodnić fakty wskazujące na to, że takie uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Przy czym obowiązek pozwanego udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa aktualizuje się dopiero wówczas, gdy strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością żądania (por. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416).

W przedmiotowej sprawie na powodzie, który chciał uzyskać pozytywne dla siebie rozstrzygnięcie sądu w sprawie o zapłatę spoczywał obowiązek wykazania, iż strony łączyła umowa o wykonanie prac ciesielskich i o dostarczenie materiałów budowlanych. W przypadku wykazania przez powoda tych okoliczności, co w ocenie Sądu Okręgowego, nastąpiło, po stronie pozwanego aktualizował się obowiązek dowodowy wykazania, że przedmiotowe roszczenie powodowi nie przysługuje (tak też SN w wyroku z dnia 11 czerwca 1999 r., II CKN 390/98). Tymczasem, jak już zostało w sprawie kilkukrotnie podkreślone, pozwany, przeciwko żądaniu powoda podniósł jedynie zarzut dotyczący ustalenia wynagrodzenia ryczałtowego w kwocie 40.000 zł netto i odmówił zapłaty wynagrodzenia przekraczającego tę kwotę. Pozwany nie kwestionował natomiast faktu realizacji robót przez powoda w ilości godzin wskazanych w treści faktur. Nie zgłosił nigdy żadnych zastrzeżeń odnośnie treści faktur.

Reasumując, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany czy uchylenia zaskarżonego orzeczenia, a w konsekwencji apelację pozwanego, jako nieuzasadnioną, oddalił na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c, uwzględniając te koszty dla każdej z połączonych spraw oddzielnie. W związku z tym, na podstawie § 2 pkt-ty 3 i 4 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, (Dz.U.2015.1800.) sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda łącznie kwotę 4.500 zł (450 zł, 900 zł, 900 zł, 450 zł, 450 zł, 450 zł, 900 zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Elżbieta Kala Artur Fornal Wiesław Łukaszewski