Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV P 282/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie Wydział IV Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący : Sędzia SR Beata Grabiszewska

Ławnicy: L. B., T. K.

Protokolant: Wiesława Rudzka

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2017 roku w Bełchatowie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. Z.

przeciwko Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

albo odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz powódki A. Z. kwotę 6.555,00 zł (sześć tysięcy pięćset pięćdziesiąt pięć złotych 00/100), tytułem odszkodowania;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz powódki A. Z. kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 328,00 zł (trzysta dwadzieścia osiem złotych 00/100) tytułem opłaty od pozwu;

5.  wyrokowi w punkcie 1. (pierwszym) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.000,00 zł (dwa tysiące złotych 00/100).

Sygn. akt IV P 282/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 października 2016 roku, skierowanym przeciwko Przedsiębiorstwu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B., powódka A. Z., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę, a w przypadku upływu okresu wypowiedzenia o przywrócenie do pracy i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Wnosiła także o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka zakwestionowała wypowiedzenie
i wskazała, że podana przez pracodawcę przyczyna jest pozorna,
a wypowiedzenie nieuzasadnione. Potwierdziła, że przekazała drogą mailową firmie (...) wzór wezwania do zapłaty oraz innych dokumentów,
a uczyniła to na polecenie osoby przełożonej. A. Z. wyjaśniła,
że (...) oraz firma (...) podjęły wspólne działania i w związku z tym wymiana dokumentów odbywała się wcześniej. Powódka podnosiła, że w tej sytuacji nie można mówić o jakiejkolwiek utracie zaufania.

W odpowiedzi na pozew z dnia 8 listopada 2016 roku pozwany Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany wskazywał, że wbrew twierdzeniom powódki, jej przełożeni nigdy nie udzielali powódce upoważnienia do przekazania wzoru dokumentu konkurencyjnej formie B., co powoduje utratę zaufania. Zdaniem pozwanego powódka przesłała wezwanie do zapłaty
z własnej inicjatywy.

W kolejnym pozwie z dnia 22 listopada 2016 roku, skierowanym także przeciwko Przedsiębiorstwu (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B., powódka A. Z., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła
o przywrócenie jej do pracy, zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powódki wskazał, że w dniu
8 listopada 2016 roku pozwany pracodawca rozwiązał z powódką umowę
o pracę bez wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazał ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na: wielokrotnym wpisywaniu innych wyników głosowania niż widniejące na listach głosujących przy podejmowaniu uchwał przez właścicieli nieruchomości, co stanowi poświadczenie nieprawdy i jest naruszeniem przez (...), jako zarządcy, przepisów ustawy o własności lokali, braku prawidłowego rozliczania kontrahentów/najemców za media, w tym energię elektryczną, przekazaniu bez upoważnienia, opracowanego przez radcę prawnego (...), wzoru dokumentu wezwanie do zapłaty do firmy konkurencyjnej B., co powoduje utratę zaufania do pracownika.

Powódka zaprzeczyła, aby wystąpiły przyczyny uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika. Zaprzeczyła, aby manipulowała wynikami głosowania, poświadczała nieprawdę, czy też naruszała obowiązujące przepisy ustawy o własności lokali. Zaprzeczyła także dokonywaniu nieprawidłowego rozliczania kontrahentów za media.

Powódka podnosiła, że podane przyczyny są uogólnione, niekonkretne, nieprecyzyjne i niezrozumiałe dla niej. Nadto wskazywała, że przyczyna polegająca na przekazaniu bez upoważnienia, opracowanego przez radcę prawnego (...), wzoru dokumentu wezwanie do zapłaty do firmy konkurencyjnej B., została powołana przez pracodawcę w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy złożonym w dniu 14 października 2016 roku.

Powódka potwierdziła, że przekazała drogą mailową firmie (...) wzór wezwania do zapłaty oraz innych dokumentów, a uczyniła to na polecenie osoby przełożonej. Wyjaśniła, że (...) oraz firma (...) podjęły wspólne działania i w związku z tym następowała wymiana dokumentów pomiędzy podmiotami.

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 grudnia 2016 roku pozwany Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że w dniu 14 listopada 2016 roku wypowiedział powódce umowę o pracę, a następnie z uwagi na ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych rozwiązał w powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia. Potrzymał swoje stanowisko zawarte w odpowiedzi na pozew w zakresie utraty zaufania do powódki spowodowanej przekazaniem wzoru dokumentu wezwania do zapłaty do firmy (...). W odniesieniu do pozostałych przyczyn rozwiązania umowy o pracę podkreślił, że są rzeczywiste i konkretne oraz znajdują potwierdzenie w dokumentach pozwanego.

Postanowieniem z dnia 9 lutego 2016 roku wydanym na rozprawie Sąd Rejonowy połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy z obu powództw A. Z. przeciwko (...) Sp. z o.o. w B. i dalej prowadził je pod wspólną sygn. akt IV P 282/16.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska. Podjęta na rozprawie w dniu 20 grudnia 2017 roku próba ugodowego zakończenia sporu, zakończyła się niepowodzeniem.

Na tej rozprawie pełnomocnik powódki na wypadek nieuwzględnienia roszczenia powódki o przywrócenie do pracy wnosił o zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania, zarówno z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, jak i z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę, w wysokości czterokrotnego miesięcznego wynagrodzenia powódki. Na wypadek, gdyby Sąd uznał taką kumulację za niedopuszczalną wnosił o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy z art. 47 1 kp w wysokości trzymiesięcznego wypowiedzenia.

Pełnomocnik pozwanego konsekwentnie wnosił o oddalenie powództw.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. Z. została zatrudniona w pozwanym Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o. w B.
od dnia 1 sierpnia 2014 roku, początkowo na podstawie umów o pracę na czas określony, a od 1 stycznia 2016 roku na podstawie umowy na czas nieokreślony. Pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy najpierw na stanowisku referenta, a od 1 marca 2015 roku na stanowisku administratora .

/dowód: umowy o pracę, aneks - część B akt osobowych powódki/

Zakres obowiązków powódki, jako administratora, został w sposób bardzo szczegółowy określony na piśmie. Powódka realizowała zadania
w zakresie administrowania łącznie 27 nieruchomościami, wskazanymi
w załączniku do zakresu obowiązków. Współpracowała ze wspólnotami mieszkaniowymi, poprzez ścisłą współpracę z zarządami tych wspólnot lub pełnomocnikami. A. Z. zajmowała się między innymi zbieraniem głosów do uchwał, protokołowaniem zebrań, prowadzeniem zebrań finansowych, bieżącym opisywaniem dokumentów dostarczanych do rejonu obsługi mieszkańców (ROM), a dotyczących poszczególnych wspólnot mieszkaniowych. Do zakresu czynności A. Z. należało opisywanie faktur, polegające na podziale kosztów na poszczególne stanowiska, zgodnie z obowiązującymi w przedsiębiorstwie unormowaniami oraz przepisami prawa, a także ścisła współpraca ze specjalistami ds. księgowości w zakresie rozliczania podatku VAT. Powódka podlegała służbowo kierownikowi ROM 5 - B. D..

(dowód: zakres obowiązków - akta osobowe powódki – część B, zeznania powódki A. Z. – k. 150-154, 158 w zw. z k. 278, k. 278-281 )

W okresach, kiedy był nawał zbierania podpisów do uchwał, B. D. polecała Z. G. (1) zbieranie podpisów zamiast administratorów.

(dowód: zeznania świadka Z. G. (1) – k. 253-254)

Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w B. oraz firma (...) Zarządca (...) B. K., jako zarządca bloku nr 124 na os. (...) w B., podjęły wspólne działania związane z uniemożliwieniem korzystania przez blok nr 123 innym wspólnotom administrowanym przez (...) i B. z pergoli śmietnikowej. Podjęto wspólną inicjatywę dotyczącą wystąpienia do Urzędu Miasta B. o przekazanie działki pod budowę osobnej pergoli. W (...) Sp.
z o.o. w siedzibie ROM 5 prowadzone były rozmowy z pracownikiem firmy (...) w zakresie podejmowanych w tej sprawie działań. Także zarząd wspólnoty bloku 124 uczestniczył w spotkaniach wspólnot administrowanych prze (...) Sp z o.o. W zakresie tej współpracy dochodziło do wymiany wzorów dokumentów pomiędzy (...) Sp. z o.o. i firmą (...). Na ustne polecenie kierownika ROM 5 firmie (...) przekazano wzory uchwał dotyczące wspólnej budowy pergoli śmietnikowej.

/dowód: zeznania powódki A. Z. - k. 150-154, 158 w zw. z k. 278, k. 278-281; zeznania pozwanego Ł. M. – k. 155-158 w zw. z k. 280, zeznania pozwanego R. W. – k. 281-283, zeznania świadków: B. D. – k. 159-162; G. K. – k. 237-238, D. K. – k. 239-240, B. K. – k. 240-241; korespondencja mailowa – k. 11-12)

W związku z potrzebą rozliczenia nakładów poniesionych przez wspólnoty mieszkaniowe na budowę pergoli śmietnikowej radca prawny
w (...) Sp. z o.o. opracował wzór wezwania do zapłaty, które miało zostać skierowane do wspólnoty bloku nr (...) przez zainteresowane wspólnoty.
W dniu 26 września 2016 roku A. Z. za zgodą B. D. na prośbę D. K. z firmy (...) przesłała jej mailem wzór tego dokumentu. Już wcześniej D. K. dysponowała tym dokumentem w formie papierowej, przekazanym jej przez pełnomocnika innego bloku.

( dowód: zeznania powódki A. Z. - k. 150-154, 158 w zw. z k. 278, k. 278-281; zeznania świadka D. K. – k. 239-240; korespondencja mailowa – k. 13; wezwanie do zapłaty – k. 14)

Prezes zarządu wspólnoty mieszkaniowej bloku nr 123 G. K. zapytał B. D. dlaczego otrzymał wezwanie do zapłaty od firmy (...) o treści prawie identycznej, jak wezwania kierowane przez wspólnoty pozostające w zarządzie (...). B. D. zobowiązała się wyjaśnić sytuację. O zdarzeniu poinformowała Prezesa Zarządu Ł. M., a na okoliczność rozmowy z G. K. sporządziła notatkę.

/dowód: zeznania świadków: B. D. – k. 159-162; G. K. – k. 237-238, zeznania pozwanego Ł. M. - k. 155-158 w zw. z k. 280, notatka – k. 37/

W dniu 11 października 2016 roku Ł. M. poprosił powódkę
o szczegółowe wyjaśnienie (tego samego dnia) na piśmie powodu przekazania wzoru wezwania do zapłaty konkurencyjnej firmie. A. Z. wyjaśniła, że (...) i B. prowadzą wspólne działania
w zakresie dotyczącym pergoli śmietnikowej. Podała, że za zgodą kierownika przekazywane były wzory uchwał dotyczące budowy wspólnej pergoli, administratorka z B. dwukrotnie składała wizyty w ROM 5 i
rozmawiała z kierownikiem tego ROM o wspólnych działaniach, organizowane były spotkania zainteresowanych wspólnot. Powódka podała, że wzór dokumentu wezwania do zapłaty, podobnie jak wcześniejsze dokumenty przekazała na polecenie wydane przez kierownika ROM 5. Wyjaśniła, że wszystkie jej dotychczasowe działania w związku z sytuacją dotyczącą pergoli śmietnikowej były uzgadniane z przełożoną B. D..

Następnego dnia powódka złożyła kolejne pismo z uzupełnieniem wyjaśnień.

/ dowód: pismo pozwanego – k. 15, pisma powódki – k. 16-18/

Oświadczeniem z dnia 14 października 2016 roku pozwany pracodawca rozwiązał z powódką A. Z. umowę o pracę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał dnia 30 listopada 2016 roku. Jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy wskazał przekazanie bez upoważnienia, opracowanego przez radcę prawnego (...) wzoru dokumentu „wezwania do zapłaty” do firmy konkurencyjnej B., co powoduje utratę zaufania do pracownika. W okresie od 18 października 2016 roku do 30 listopada 2016 roku pracodawca polecił powódce wykonywanie obowiązków inspektora w D. Rozliczeń i Kontroli Usług (...) z zachowaniem dotychczasowego wynagrodzenia za pracę.

/ dowód: oświadczenie – k. 10; czasowe powierzenie obowiązków – pismo z dnia 14.10.2016 roku, w aktach osobowych powódki, część B/

Obowiązki A. Z. przejęły inne administratorki E. B. (1) i C. W.. Przeglądając dokumenty stwierdziły, że wśród nich są uchwały nieprawomocne oraz listy ze zbieranymi głosami właścicieli lokali, które nie pasowały do tych uchwał. Nie wszystkie uchwały były wprowadzone do rejestru. Wraz z przełożoną B. D. próbowały dopasować listy do uchwał. W tym celu B. D. dokonała skreśleń
i poprawek na tych dokumentach oraz odręcznych adnotacji o tym, że głosy zbierała powódka. Z przejęcia dokumentacji prowadzonej przez powódkę nie sporządzono żadnego protokołu. Nie sporządzono notatki na okoliczność stwierdzonych nieprawidłowości, ani też listy wadliwych dokumentów.
W czynnościach przekazywania obowiązków i dokumentów A. Z. nie uczestniczyła.

( dowód: zeznania świadków - B. D. – k. 159-162, E. B. (1) – k 162-164, C. W. – 165-166; uchwały z listami – k. 181)

C. W. dostrzegła nieprawidłowości w rozliczaniu faktur dotyczących bloku przy ul. (...), który przejęła po powódce na początku 2016 roku. Sprawa dotyczyła rozliczenia najemcy lokalu użytkowego - E. B. (2) - w zakresie zużytej energii elektrycznej. Problemy z rozliczaniem energii elektrycznej tego lokalu rozpoczęły się w grudniu 2013 roku i zostały rozwiązane w 2015 roku. Pracownicy księgowości nigdy nie zgłaszali uwag do opisywania faktur przez powódkę.

( dowód: zeznania powódki A. Z. - k. 150-154, 158 w zw. z k. 278, k. 278-281; zeznania świadków: C. W. – 165-166; E. B. (2) - k. 236-237)

Oświadczeniem z dnia 4 listopada 2016 roku pozwany pracodawca rozwiązał z powódką A. Z. umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika, na podstawie art. 52 kp. Jako przyczynę rozwiązania umowy pracodawca wskazał ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych polegające na:

- wielokrotnym wpisywaniu innych wyników głosowania niż widniejące na listach głosujących przy podejmowaniu uchwał przez właścicieli nieruchomości, co stanowi poświadczenie nieprawdy i jest naruszeniem przez (...) Sp. z o.o. jako Zarządcy, przepisów ustawy o własności lokali
z dnia 24.06.1994 roku
,

- braku prawidłowego rozliczania kontrahentów/najemców za media w tym energię elektryczną,

- przekazaniu bez upoważnienia opracowanego przez radcę prawnego (...) wzoru dokumentu „wezwania do zapłaty” do firmy konkurencyjnej B., co powoduje utratę zaufania do pracownika.

/dowód: oświadczenie z dnia 4.11.2016 roku – k. 64/

W czasie zatrudnienia pozwany pracodawca nie zgłaszał uwag do pracy powódki. Podobnie uwag do współpracy z A. Z. nie mieli pracownicy Urzędu Miasta, z którymi współpracowała i którym udzielała informacji na temat zasobów komunalnych, najemców lokali komunalnych oraz przedstawiała dokumenty związane z funkcjonowaniem wspólnot, którymi się opiekowała. Żadna z uchwał, przedstawianych w Urzędzie przez powódkę nie została zaskarżona.

Z pracy A. Z. zadowolone były również wspólnoty mieszkaniowe.

(dowód: zeznania świadków: zeznania powódki A. Z. - k. 150-154, 158 w zw. z k. 278, k. 278-281; zeznania świadków: E. B. (1) – k. 163; M. R. – k. 252-253, A. K. – k. 238-239, G. K. – k. 237-238)

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki w okresie od stycznia do października 2016 roku stanowi kwotę 2.185,72 zł.

(dowód: zaświadczenie – k. 85)

Po rozwiązaniu stosunku pracy, powódka z racji działalności społecznej złożyła skargę na działalność Prezydenta Miasta B.,
w której podniosła zarzuty dotyczące Zarządu (...), w tym także kwestie związane z rozwiązaniem z nią stosunku pracy. Na tym tle doszło do konfliktu pomiędzy powódką a R. W., w następstwie którego R. W. wniósł przeciwko A. Z. prywatny akt oskarżenia. Ostatecznie na posiedzeniu sądu strony postępowania zawarły ugodę, na mocy której A. Z. zobowiązała się do pisemnego przeproszenia R. W. za użycie w piśmie do Przewodniczącej Rady Miasta w B. nieprawdziwego
i zniesławiającego sformułowania, że R. W. otrzymał od Pani Prezydent zadanie do wykonania, które miało polegać na znalezieniu miejsca pracy dla swojej koleżanki.

(dowód: zeznania powódki A. Z. – k. 280, protokół z posiedzenia pojednawczego – k. 275)

Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy Sąd ustalił na podstawie zeznań stron i świadków, a także na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach osobowych powódki.

Zeznania powódki A. Z. Sąd ocenił jako wiarygodne. Korespondują z nimi zeznania świadków G. K., D. K., B. K., E. B. (2), A. K., M. R., Z. G. (2). Z zeznań tych wynika m.in., że prowadzona była ścisła współpraca pomiędzy (...) Sp. z o.o. a firmą (...) w zakresie pergoli śmietnikowej, skutkująca wspólną inicjatywą
i przekazywaniem pomiędzy tymi podmiotami projektów dokumentów.

Z zeznań świadków wynika również, że nie było uwag do pracy powódki, że żadna z uchwał wspólnot mieszkaniowych, co do której powódka zbierała głosy nie była zaskarżona, że nieprawidłowości w rozliczaniu lokali użytkowych przy ul. (...) zostały wyjaśnione i rozwiązane w 2015 roku, co potwierdziła świadek E. B. (2). Z kolei Z. G. (2) zeznał, że nie tylko powódka zbierała głosy, bowiem zbieranie głosów polecała mu przełożona powódki.

Także z zeznań świadków B. D., E. B. (1) oraz C. W. wynika, że pracodawca nie miał uwag do pracy powódki, a komórka księgowości nie zgłaszała uwag do sposobu rozliczania faktur przez powódkę.

Sąd za niewiarygodne uznał zeznania świadka B. D. w części, w której podaje, że nie wydała powódce polecenia przekazania firmie (...) wzoru dokumentu wezwania do zapłaty, ani też powódka z nią tego nie uzgadniała.

Z materiału dowodowego wynika, że (...) Sp. z o.o. i firma (...) współpracowały ze sobą w zakresie pergoli śmietnikowej. W ramach tej współpracy podjęto wspólną inicjatywę i przekazywane były pomiędzy nimi projekty dokumentów – uchwał. W ramach tej współpracy powódka była osobą zaangażowaną po stronie (...). Już w piśmie z dnia 11 października 2016 roku wyjaśniła, że (...) i B. prowadzą wspólne działania
w zakresie dotyczącym pergoli śmietnikowej. Podała, że za zgodą kierownika przekazywane były wzory uchwał dotyczące budowy wspólnej pergoli oraz, że wzór dokumentu wezwania do zapłaty, podobnie jak wcześniejsze dokumenty przekazała na polecenie wydane przez kierownika ROM 5. Nadto wyjaśniła, że wszystkie jej dotychczasowe działania w związku z sytuacją dotyczącą pergoli śmietnikowej były uzgadniane z przełożoną B. D..

W ocenie Sądu wskazane okoliczności przemawiają za wiarygodnością zeznań powódki w tym zakresie, a co za tym idzie za odmową wiarygodności zeznań świadka B. D..

Co do przedstawionych przez stronę pozwaną uchwał i załączonych do nich list z głosami oraz faktur Sąd przyjął, że nie stanowią one wiarygodnego dowodu na poparcie twierdzeń strony pozwanej, że powódka wielokrotnie wpisywała inne wyniki głosowania niż na listach oraz nieprawidłowo rozliczała kontrahentów za media. Przede wszystkim wskazać należy, iż przełożona powódki B. D. dokonała skreśleń i poprawek na tych dokumentach oraz odręcznych adnotacji o tym, że głosy zbierała powódka. Jednocześnie ta sama uchwała dwukrotnie złożona do akt nosiła różne daty. Z przejęcia dokumentacji prowadzonej przez powódkę nie sporządzono żadnego protokołu. Nie sporządzono notatki na okoliczność stwierdzonych nieprawidłowości, ani też listy wadliwych dokumentów. Jeśli zaś chodzi
o faktury, to nie wskazano jednoznacznie na czym polegało nieprawidłowe ich rozliczanie przez powódkę i których konkretnie faktur to dotyczyło. Reprezentujący stronę pozwaną R. W. nie byłby w stanie wyjaśnić, o jakie błędy chodzi.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie pozwany pracodawca (...) Sp. z o.o. w
B. najpierw dokonał wypowiedzenia umowę o pracę powódce A. Z., a następnie w okresie wypowiedzenia rozwiązał z nią stosunek pracy bez wypowiedzenia z jej winy.

Powódka wytoczyła dwa powództwa związane z każdym ze sposobów rozwiązania umowy o pracę. Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało
w pierwszej kolejności oceny i rozstrzygnięcia powództwa związanego z dyscyplinarnym zwolnieniem powódki, bowiem ustalenie, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie wypowiedzenia jest wadliwe (narusza przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia) powoduje obowiązek sądu rozpoznania roszczeń zgłoszonych przez pracownika w odwołaniu od wypowiedzenia, a wynik sprawy ostatecznie zależeć będzie od tego, czy wypowiedzenie było uzasadnione merytorycznie
i zgodne z przepisami formalnymi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., III PK 44/05, OSNAPiUS 2006 nr 9-10, poz. 147).

Zgodnie z treścią art. 52 § 1 kp pracodawca może rozwiązać umowę
o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie m. in. ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych (pkt 1) oraz popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem (pkt 2).

W razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy (art. 56 § 1 kp).

Przepis art. 52 kp wymaga do rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę istnienia uzasadniającej je przyczyny, przy czym to pracodawcę obciąża obowiązek udowodnienia wskazanej przyczyny rozwiązania umowy
o pracę bez wypowiedzenia.

Pracodawca ma obowiązek wskazania w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika jego przyczyny. Oznacza to, że powinna być ona określona w sposób, który jednoznacznie wskazuje, na czym w opinii pracodawcy polega wina pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 1999 roku, I PKN 444/99 OSNAPiUS 2001, nr 9, poz. 313). W przypadku sporu przed Sądem Pracy, Sąd ten każdorazowo musi badać, czy wskazana w oświadczeniu pracodawcy przyczyna jest prawdziwa, czy została wskazana konkretnie i czy uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1998 roku, I PKN 105/98, OSNAPiUS 1999 nr 10, poz. 335).

Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kp jest uważane przez judykaturę za nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy. Powinno więc być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (wyr. Sądu Najwyższego z 21.06.2005 r., II PK 305/04, MP 2005 r., Nr 12).

W rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 kp ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych zachodzi wówczas, gdy zachowaniu pracownika (działanie lub zaniechanie) można przypisać winę umyślną lub rażące niedbalstwo (wyr. Sadu Najwyższego z 21.07.1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000, Nr 20, poz. 746). Oprócz bezprawności działania koniecznym warunkiem zastosowania art. 52 § 1 pkt 1 kp jest stosunek psychiczny sprawcy do skutków swojego postępowania, określony wolą i możliwością przewidywania (świadomością). W pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych mieści się wina umyślna oraz rażące niedbalstwo - rodzaj winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw swojego działania, chociaż rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną ostrożność i przezorność w działaniu (wyr. Sądu Najwyższego z 11.09.2001 r., I PKN 634/00, OSNP 2003, Nr 16, poz. 381). Bezprawność zachowania nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp, jeżeli stosunek psychiczny pracownika do skutków postępowania określony jego świadomością nie wskazuje ani na winę umyślną, ani na rażące niedbalstwo (wyr. Sadu Najwyższego z 7.02.2008 r., II PK 162/07, OSNP 2009, Nr 7–8, poz. 98).

Artykuł 52 § 1 pkt 1 kp posługuje się pojęciem ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Zakres podstawowych obowiązków pracowniczych nie został w przepisach prawa pracy uregulowany. Przykładowe obowiązki pracownika zostały wymienione w art. 100 i jak wynika z treści tego przepisu, mogą one, mimo braku takiej deklaracji ustawodawczej, stanowić podstawowe obowiązki pracownicze lub stać się nimi w konkretnych sytuacjach. Ma to miejsce wówczas, gdy ich naruszenie będzie analizowane w powiązaniu z rodzajem wykonywanej pracy.

Zgodnie z treścią art. 100 kp pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. W szczególności pracownik jest obowiązany przestrzegać czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy, przestrzegać regulaminu pracy
i ustalonego w zakładzie pracy porządku. Często też obowiązki pracownika są wyszczególnione w pisemnym zakresie czynności.

W przedmiotowej sprawie pracodawca rozwiązał z A. Z. umowę o pracę bez wypowiedzenia, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp
z powodu ciężkiego podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającego na:

- wielokrotnym wpisywaniu innych wyników głosowania niż widniejące na listach głosujących przy podejmowaniu uchwał przez właścicieli nieruchomości, co stanowi poświadczenie nieprawdy i jest naruszeniem przez (...) Sp. z o.o. jako Zarządcy, przepisów ustawy o własności lokali
z dnia 24.06.1994 roku
,

- braku prawidłowego rozliczania kontrahentów/najemców za media w tym energię elektryczną,

- przekazaniu bez upoważnienia opracowanego przez radcę prawnego (...) wzoru dokumentu „wezwania do zapłaty” do firmy konkurencyjnej B., co powoduje utratę zaufania do pracownika.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że dwie pierwsze ze wskazanych przyczyn przedstawione zostały w sposób ogólnikowy, nieprecyzyjny
i niekonkretny, co powódka podnosiła już w pozwie. Pracodawca poza wskazaniem, że A. Z. miała dopuścić się wielokrotnego wpisywania innych wyników głosowania niż widniejące na listach głosujących przy podejmowaniu uchwał przez właścicieli nieruchomości, nie podał żadnych szczegółów, nie wskazał, których uchwał miało to dotyczyć, nie przedstawił listy nieprawidłowości. Podobnie jest w odniesieniu do zarzutu braku rozliczenia kontrahentów/najemców za media, w tym energię elektryczną. Pozwany nie podał, których najemców i za jaki okres dotyczy ten zarzut, nie wskazał faktur, w odniesieniu do których miały wystąpić nieprawidłowości.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wymaganie
z art. 30 § 4 kp nie jest spełnione, jeżeli przyczyna wypowiedzenia jest ujęta w sposób ogólnikowy. Nadto w wyroku z dnia 20 stycznia 2015 roku, wydanym w sprawie I PK 140/14 (LEX nr 1653739) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że „naruszenie art. 30 § 4 k.p. ma miejsce wówczas, gdy pracodawca w ogóle nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia lub gdy jest ona niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika
i nieweryfikowalna. (…) Spoczywający na pracodawcy z mocy art. 30 § 4 k.p. obowiązek wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony ma nie tylko charakter formalny, ale jest związany z oceną zasadności dokonanego wobec pracownika wypowiedzenia. Z tego powodu przyczyna wypowiedzenia powinna być skonkretyzowana, co polega nie tyle na jej opisaniu w sposób szczegółowy, co na precyzyjnym wskazaniu tych okoliczności, które są przyczyną wypowiedzenia, ponieważ w przypadku ewentualnej kontroli sądowej ta właśnie skonkretyzowana przyczyna będzie podstawą oceny, czy wypowiedzenie było uzasadnione. Skonkretyzowana przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę powinna być znana pracownikowi najpóźniej z chwilą otrzymania pisma wypowiadającego umowę”. Powyższe zostaje aktualne w odniesieniu do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Nieprecyzyjne wskazanie przez pracodawcę przyczyn rozwiązania stosunku pracy utrudnia weryfikację tych przyczyn.

Nadto w ocenie Sądu przyczyny te nie zostały przez pracodawcę udowodnione.

Na poparcie zarzutu polegającego na wielokrotnym wpisywaniu innych wyników głosowania niż widniejące na listach głosujących przy podejmowaniu uchwał przez właścicieli nieruchomości, co stanowi poświadczenie nieprawdy i jest naruszeniem przez (...) Sp. z o.o. jako Zarządcy, przepisów ustawy o własności lokali z dnia 24.06.1994 roku, pozwany przedłożył szereg uchwał i list głosowania. Zawierały one skreślenia, naniesienia, zamazania wykonane odręcznie, jak się okazało, nie dokonane przez powódkę, ale przez innych pracowników pozwanego. Przedstawiono uchwały z różnych dat, do których załączono listy z innych dat. Jednocześnie ta sama uchwała przedstawiana dwukrotnie nosiła różne daty. Świadkowie zgłoszeni przez stronę pozwaną, w tym przełożona powódki (B. D.) wskazali, że dopasowywali listy do uchwał, zaś Prezes Zarządu nie był w stanie podać, dlaczego w taki, a nie inny sposób skojarzono listy z uchwałami.

Pozwany powoływał się na przeprowadzenie kontroli w zakresie spraw prowadzonych przez powódkę. Tymczasem z materiału dowodowego wynika, że nie było żadnej zleconej kontroli, czy audytu. Mianem tym pozwany nazywa czynności przejęcia obowiązków powódki w związku
z wypowiedzeniem jej umowy o pracę. W tym zakresie brak jest jakiegokolwiek dokumentu w formie protokołu, notatki, który potwierdziłby naruszenie obowiązków przez powódkę. W żaden sposób nie zostały określone, wymienione dokumenty, które powódka miała w sposób nieprawidłowy przygotować. Jeżeli w toku przejmowania obowiązków powódki dopatrzono się zaniedbania przez nią obowiązków, to należało sporządzić dokument w postaci notatki, protokołu i opisać w nim nieprawidłowości oraz załączyć wadliwe dokumenty. Tymczasem Zarząd pozwanej spółki opierał się na ustnym przekazie pracowników, sam nie dokonał weryfikacji rzekomych stwierdzonych nieprawidłowości, a w toku procesu przedstawił dokumenty w różnych wersjach ze skreśleniami,
z których nie wynika, że sporządzała je powódka.

W tym miejscu wskazać należy, iż uchwały procedowane przez powódkę nie były zaskarżone. Pracownicy Urzędu Miasta w B. nie mieli zastrzeżeń do pracy powódki, jej aktywności w zakresie przynoszenia uchwał. Jednocześnie z zeznań członka zarządu - R. W. wynika, że nie powódka, a jej przełożona B. D. dostarczała uchwały zarządowi do podpisu.

Drugi z zarzutów – brak prawidłowego rozliczania kontrahentów/najemców za media, w tym za energię elektryczną, jak wskazano wcześniej, także nie spełnia wymogu konkretności. Pozwany nie podał bowiem, których najemców i za jaki okres dotyczy ten zarzut, nie wskazał faktur, w odniesieniu, do których miały występować nieprawidłowości.

Trzeba wskazać, iż rozlicznie faktur nie należało do obowiązków powódki, miała ona bowiem opisywać faktury i to czyniła. Za rozliczanie faktur odpowiedzialna była komórka księgowości, a ta nie wzywała powódki do dokonania jakichkolwiek korekt. Ze złożonych dokumentów nie wynikają żadne wadliwości, a osoby, które przejmowały obowiązki powódki nie potrafiły wskazać, o jakie kwoty się myliła. Z materiału dowodowego wynika, że pewne nieprawidłowości ciągnęły się od końca 2013 roku, a zostały rozwiązane w 2015 roku, jeszcze kiedy powódka się nimi zajmowała. Reprezentujący pozwanego pracodawcę R. W. przyznał, że nie byłby w stanie wyjaśnić popełnionych przez powódkę błędów po okazaniu faktur. Powyższe okoliczności nie pozwalają na postawienie powódce zarzutu wadliwego rozliczania kontrahentów/najemców za media.

Jako trzecią z przyczyn dyscyplinarnego rozwiązania stosunku pracy,
a wcześniej jako przyczynę wypowiedzenia powódce umowy o pracę, pozwany pracodawca wskazał przekazanie bez upoważnienia opracowanego przez radcę prawnego (...) wzoru dokumentu wezwanie do zapłaty do firmy konkurencyjnej (...), co miało powodować utratę zaufana do pracownika.

Utrata zaufania do pracownika może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę. Istotna jest nie sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, lecz przyczyny, które ją spowodowały. Utrata zaufania sama w sobie nie może być przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę. Utrata zaufania uzasadnia wypowiedzenie, jeżeli wynika
z obiektywnych i racjonalnych przyczyn, które same w sobie usprawiedliwiają wypowiedzenie oraz nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń. Utrata zaufania musi z czegoś wynikać – np. z określonego zachowania pracownika, obiektywnie wadliwego. Inaczej mówiąc, jeżeli przyczyny utraty zaufania są prawdziwe, obiektywne
i racjonalne, to mogą uzasadniać wypowiedzenie (por. orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 25.11.1997 roku, I PKN 385/97, OSNAPiUS z 1998 roku, Nr 18, poz. 538; z dnia 31.03.2009 roku, II PK 251/08, opubl.: L.; z dnia 19.01.2012 roku, I PK 121/1, opubl.: L.).

Powyższe rozważania należy zatem odnieść do przyczyny wskazanej przez pracodawcę. Należy podkreślić, że ten sam zarzut został w sposób odmienny oceniony przez pozwanego. W cenie Sądu stawiany powódce zarzut jest bezzasadny. W pierwszej kolejności trzeba wskazać, że powódka wykonała ustne polecenie przełożonej B. D., która zleciła jej przesłanie wzoru wezwania do zapłaty do firmy (...). Powódka konsekwentnie, jeszcze na etapie trwania stosunku pracy wskazywała, że otrzymała polecenie przesłania tego dokumentu.

Przedmiotowy zarzut należy ocenić uwzględniając całokształt okoliczności, w szczególności uwzględniając fakt współpracy (...) Sp. z o.o.
z firmą (...) w zakresie pergoli śmietnikowej. Oba podmioty wymieniały dokumenty, wzory uchwał, organizowały wspólne spotkania i podjęły wspólną inicjatywę. Sam wiceprezes nie kwestionował faktu, że powódka miała zgodę przełożonej na przesłanie dokumentu. Zanim jednak A. Z. przesłała maila z wezwaniem do zapłaty, pracownik B. już posiadał jego wersję papierową od pełnomocnika innego bloku.

Sad uznał, że pozwany nie udowodnił stawianych powódce zarzutów,
a w odniesieniu do zrzutu wskazanego zarówno w wypowiedzeniu umowy
o pracę, jak i oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia ocenił, że powódka nie naruszyła obowiązków pracowniczych, bowiem działała na polecenie przełożonej, a wobec podjętej współpracy z firmą (...) nie miała podstaw by sądzić, iż swoim działaniem może naruszać obowiązki pracownicze.

Reasumując, w ocenie Sądu przedstawione powyżej okoliczności świadczą o naruszeniu przez pozwanego pracodawcę przepisów o rozwiązywaniu umów. Przyczyny rozwiązania umowy o pracę wskazane
w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia ujęte są w sposób ogólnikowy, a nadto pracodawca ich nie udowodnił. Z kolei wypowiedzenie umowy o pracę powódce jest nieuzasadnione i nie znajduje oparcia w przesłankach natury obiektywnej
i racjonalnej.

Pełnomocnik powódki wnosił o przywrócenie jej do pracy na poprzednich warunkach i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Jednakże na wypadek nieuwzględnienia roszczenia powódki
o przywrócenie do pracy wnosił o zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania zarówno z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy
o pracę bez wypowiedzenia, jak i z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę w wysokości czterokrotnego miesięcznego wynagrodzenia powódki. Na wypadek, gdyby Sąd uznał taką kumulację za niedopuszczalną, wnosił o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy z art. 47 1 kp w wysokości trzymiesięcznego wypowiedzenia.

Zgodnie z treścią art. 45 § 2 kp Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Uwzględniając okoliczności sprawy Sąd stanął na stanowisku, że przywrócenie powódki do pracy jest niecelowe. (...) wydania orzeczenia o przywróceniu do pracy uzasadniają niewątpliwie okoliczności wiążące się z jednej strony z funkcjonowaniem zakładu pracy, z drugiej – z na tyle nagannym postępowaniem pracownika, że jego powrót do pracy byłby niewskazany (wyr. SN z 10.1.2003 r., I PK 144/02, Pr. Pracy 2003, Nr 12, poz. 32).

Stosownie do art. 316 § 1 kpc, ocena czy przywrócenie pracownika do pracy jest niemożliwe lub niecelowe (art. 45 § 2 kp), powinna być dokonana według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.01.2001 r., I PKN 206/00, OSNAPiUS 2002, Nr 19, poz. 460). Powinna ona więc uwzględniać także okoliczności, które wystąpiły po dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę (wyr. Sądu Najwyższego z dnia 4.10.2000 r., I PKN 531/00, OSNAPiUS 2002, Nr 10, poz. 234). Niecelowość orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy uzasadniają okoliczności wiążące się z jednej strony z funkcjonowaniem zakładu pracy, z drugiej zaś – z pewnymi, nawet niezawinionymi okolicznościami dotyczącymi osoby pracownika, najczęściej zaś z na tyle nagannym postępowaniem, że jego powrót do pracy byłby niewskazany. Utrata zaufania do pracownika, która jest uzasadniona okolicznościami natury obiektywnej, może przemawiać przeciwko przywróceniu takiej osoby do pracy (wyr. SN z 6.7.2016 r., II PK 182/15, MoPr 2017, Nr 2, s. 58).

Wprawdzie rozwiązanie umowy o pracę z powódką było nieuzasadnione, to jednak należy podkreślić, że po rozwiązaniu stosunku pracy zaistniały okoliczności skutkujące, zdaniem Sądu, niecelowością przywrócenia powódki do pracy. Wnosząc skargę na działalność Prezydenta Miasta B. powódka podniosła zarzuty dotyczące Zarządu (...),
w tym także kwestie związane z rozwiązaniem z nią stosunku pracy. Na tym tle doszło do konfliktu pomiędzy powódką a wiceprezesem Zarządu pozwanej R. W., w następstwie którego wniósł on przeciwko A. Z. prywatny akt oskarżenia. Ostatecznie na posiedzeniu sądu strony postępowania zawarły ugodę, na mocy której A. Z. zobowiązała się do pisemnego przeproszenia R. W. za użycie w piśmie do Przewodniczącej Rady Miasta w B. nieprawdziwego i zniesławiającego sformułowania w odniesieniu do R. W..

Z utrwalonego orzecznictwa wynika, ze naganne postępowanie polegającego na obrażaniu prezesa zarządu spółki, jako lekceważące dobre obyczaje i szkodzące dobremu imieniu pracodawcy, może uzasadniać niecelowość przywrócenia.

Dlatego też Sąd nie uwzględnił roszczenia o przywrócenie do pracy,
a orzekł o odszkodowaniu.

W wyroku z dnia 8 grudnia 2016 r. II PK 264/15, Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że w razie wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę z naruszeniem przepisów, a następnie niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje odszkodowanie z art. 47 1 kp albo z art. 60 kp, według jego wyboru ( (...) W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał, iż
„w orzecznictwie podkreślono, że w razie wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę z naruszeniem przepisów, a następnie niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje odszkodowanie z art. 47 1 kp albo z art. 60 kp, według jego wyboru (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2001 r., I PKN 568/00, OSNP 2003 nr 12, poz. 294; z dnia 28 czerwca 2005 r., III PK 44/05, OSNP nr 2006 nr 9-10, poz. 147; z dnia 21 września 2005 r., II PK 305/04, PP Nr (...), s. 34). W judykatach tych wskazano, że wprawdzie w wypadku rozwiązania umowy o pracę w trybie natychmiastowym w okresie wypowiedzenia źródłem obowiązku odszkodowawczego są dwa różne zdarzenia prawne, co prima facie mogłoby sugerować, że pracownik ma tyle roszczeń, ile przyznaje mu prawo, to w istocie skutki obu tych alternatywnych zdarzeń są takie same - rozwiązanie stosunku pracy
i w konsekwencji pozbawienie pracownika dochodu (wynagrodzenia za pracę), choć za różne okresy (…) W konsekwencji uprawniony może żądać jedynie jednego odszkodowania, według swojego wyboru”.

Zgodnie z treścią art. 47 1 kp odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

W wyroku z dnia 18 marca 2015 roku (I PK 190/14, opubl.: LEX) Sąd Najwyższy wskazał, że „ustawodawca w treści art. 47 1 kp nie nadał jakiegoś szczególnego, wyjątkowego charakteru możliwości określenia przez sąd kwoty świadczenia na poziomie wyższym od odpowiadającego wynagrodzeniu za przysługujący pracownikowi okres wypowiedzenia umowy o pracę. Fakt ustanowienia górnej granicy odszkodowania, ograniczający funkcję kompensacyjną świadczenia i uniemożliwiający nawet pracownikom o bardzo długim zakładowym stażu pracy uzyskania pełnego naprawienia poniesionej szkody, przemawia jednak przeciwko tezie, że w każdym przypadku wadliwego rozwiązania stosunku pracy w tym trybie sąd powinien zasądzić odszkodowanie w jego maksymalnej ustawowej wysokości. Wysokość świadczenia powinna być wypadkową wszystkich okoliczności sprawy, rozważonych przez sąd przy uwzględnieniu wspomnianych funkcji spornego odszkodowania, a także tych kryteriów, jakie zastosował sam ustawodawca różnicując wysokość świadczenia z uwagi na długość zakładowego stażu pracy pracownika (determinującego długość okresu wypowiedzenia)
i wysokość wynagrodzenia za pracę. Wadliwe rozwiązanie przez pracodawcę stosunku pracy jest bowiem szczególnie dotkliwe dla pracownika od wielu lat związanego z zakładem pracy, zwłaszcza gdy dokonane zostało z poważnym naruszeniem obowiązujących przepisów, stąd przyznane odszkodowanie powinno pełnić w tym przypadku nie tylko funkcję kompensacyjną, równoważąc utracone przez pracownika zarobki, ale także represyjną, stanowiąc zadośćuczynienie za doznaną krzywdę”.

Powołany przepis określając dolną i górną granicę wysokości odszkodowania, nie precyzuje żadnych kryteriów kształtowania przez sąd pracy kwoty świadczenia ponad wynagrodzenie za okres wypowiedzenia.

W doktrynie postuluje się uwzględnianie w tym zakresie wszystkich okoliczności sprawy, mając na uwadze funkcje przedmiotowego odszkodowania. Wysokość świadczenia powinna być wypadkową wszystkich okoliczności sprawy, rozważonych przez sąd przy uwzględnieniu wspomnianych funkcji spornego odszkodowania, a także tych kryteriów, jakie zastosował sam ustawodawca różnicując wysokość świadczenia z uwagi na długość zakładowego stażu pracy pracownika (determinującego długość okresu wypowiedzenia) i wysokość wynagrodzenia za pracę.

Na dzień rozwiązania stosunku pracy okres zatrudnienia powódki
w pozwanym (...) Sp. z o.o. wynosił ponad 2 lata i 3 miesiące. Stąd też okres wypowiedzenia umowy o pracę wynosił 1 miesiąc, zgodnie z art. 36 § 1 pkt 2 kp.

W przedmiotowej sprawie powódka domagała się odszkodowania
z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, jak i z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę w wysokości czterokrotnego miesięcznego wynagrodzenia powódki, a na wypadek uznania niedopuszczalności takiej kumulacji przez Sąd w wysokości wynagrodzenia za maksymalny okres trzech miesięcy na podstawie art. 47 1 kp.

A. Z. nie wskazała na okoliczności uzasadniające jej żądanie w takim zakresie. Przede wszystkim nie udokumentowała głównej przesłanki orzekania o rozmiarach odszkodowania, związanej z kompensacyjną funkcją tego świadczenia, tj. wielkości szkody majątkowej, doznanej na skutek wypowiedzenia przez pozwaną umowy o pracę.

Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności sprawy , w tym fakt, że powódka pozostawała w zatrudnieniu u pozwanego pracodawcy ponad 2 lata i 3 miesiące, a do upływu 3-letniego okresu wypowiedzenia pozostało już niespełna 9 miesięcy. Wynagrodzenie powódki, będące podstawą do obliczenia odszkodowania, było stosunkowo niskie, a proces przed Sądem był długotrwały. Podkreślić również trzeba, że powódka dążyła do ugodowego zakończenia sporu.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd na podstawie art. 45 § 1 kp w zw. z art. 47 1 kp zasądził na rzecz powódki kwotę odszkodowania, odpowiadającą wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Podstawą do obliczenia odszkodowania było średnie miesięczne wynagrodzenie powódki za okres od stycznia do października 2016 roku w kwocie 2.185,00 zł (2.185,72 zł).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 kpc, wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość tych kosztów Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz.U. z 2016 r. poz. 623, j.t. ze zm.)
w zw. z art. 98 kpc Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 328,00 złotych tytułem opłaty od pozwu.

Na podstawie art. 477 2 § 1 kpc Sąd nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty nieprzekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.