Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2017 r

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Małgorzata Kryńska Mozolewska

Protokolant: Marzena Szablewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r w Warszawie

sprawy z powództwa G. K.

przeciwko: (...) w C.

o zapłatę nagrody jubileuszowej

z powództwa wzajemnego: (...) w C.

przeciwko: G. K.

o zapłatę odszkodowania

1. zasądza od pozwanego powoda wzajemnego (...)w C. na rzecz powódki pozwanej wzajemnej G. K. kwotę 4.173,38 złotych netto (cztery tysiące sto siedemdziesiąt trzy 38/100) tytułem nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy;

2. zasądza od pozwanej wzajemnej powódki głównej G. K. na rzecz powoda wzajemnego pozwanego głównego (...) wC. kwotę 1.316,25 złotych (jeden tysiąc trzysta szesnaście 25/100) tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 marca 2016 r do dnia zapłaty;

3. zasądza od pozwanego powoda wzajemnego (...) w C. na rzecz powódki głównej pozwanej wzajemnej G. K. kwotę 450,00 złotych (czterysta pięćdziesiąt 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

4. wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki pozwanej wzajemnej G. K. tj. do kwoty 1.688,00 złotych (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt osiem).

Sygn. akt VI P 337/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 grudnia 2015 r powódka G. K. wniosła o zasądzenie od (...)w C. kwoty 4.173,38 złotych tytułem wyrównania nagrody jubileuszowej w wysokości 200% wynagrodzenia z tytułu trzydziestoletniego okresu zatrudnienia oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, powiększonych o należny podatek VAT w wysokości 23% oraz o kwotę 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu powódka podnosiła, że w dniu 30 kwietnia 2010 r. pozwany (...)w C. zawarł z nią umowę na okres próbny jednego miesiąca, to jest od dnia 4.05.2010 r do 4.06.2010 r., a następnie w dniu 4 czerwca 2010 r. umowę o pracę na czas nie określony, zatrudniając ją na stanowisku samodzielnego referenta w niepełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem zasadniczym 1.688,00 zł wg XII kategorii zaszeregowania oraz premią 30% zgodnie z Regulaminem Premiowania. Od dnia 1.01.2014 r. powódka była zatrudniona u pozwanego w wymiarze pełnego etatu. Następnie pismem z dnia 24.08.2015 r. pozwany wypowiedział jej umowę o pracę ze skutkiem na dzień 30 listopada 2015 r. Pismem z dnia 28.09.2015 r. powódka wystąpiła do pozwanego o wypłatę nagrody jubileuszowej należną po 30 latach pracy w wysokości 200% wynagrodzenia. Powódka podnosiła, że zgodnie z obowiązującym Układem Zbiorowym Pracy otrzymała w 2013 r. nagrodę jubileuszową w wysokości 150% wynagrodzenia (to jest 3.798,00 zł brutto, 3.114,00 zł netto) na podstawie rozkazu (...) z 26.03.2013 r. za 25 lat pracy. Następnie dopłacono jej kwotę 1.290,38 zł brutto, czyli 1.058,38 zł netto (odpowiadającą 50% wynagrodzenia), na podstawie rozkazu (...) z 10.09.2013 r., traktując tę „dopłatę”, jako dopłatę do nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy. Niezależnie od tego przyznano w rozkazie Nr 153/15 z dnia 10.08.2015 r., że wysokość nagrody jubileuszowej przysługującej powódce po 30 latach pracy to kwota 5.830,00 zł brutto, czyli 4.781,00 zł netto. Natomiast z zestawień tych wynika, że z kwoty nagrody jubileuszowej przysługującej powódce za 30 lat pracy (wyliczonych na dzień 19.06.2015 r.) wpłacono jej jedynie kwotę 50% wynagrodzenia (741,62 zł brutto, czyli 607,62 zł netto w dniu 3.12.2015 r.) Powódka twierdziła, że pracodawca zalega jej z zapłatą 4.172,38 zł.

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwany (powód wzajemny) wnosił o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki (pozwanej wzajemnej) na swoją rzecz kwoty: 1316,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia od dnia wniesienia pozwu wzajemnego do dnia zapłaty, oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany (powód wzajemny) twierdził, iż na podstawie dostarczonych dokumentów przez powódkę (pozwaną wzajemną) określających jej przebieg zatrudnienia (w tym okresy prowadzenia działalności gospodarczej), została jej wypłacona nagroda jubileuszowa po 25 latach pracy w wysokości 150% wynagrodzenia oraz nagroda uzupełniająca-po 30 latach pracy w wysokości 50% wynagrodzenia.

W związku z powyższym podnosił pozwany (powód wzajemny) okresy prowadzenia działalności gospodarczej uwzględnione na podstawie dostarczonych przez powódkę (pozwaną wzajemną) dokumentów zostały doliczone do pracowniczego stażu pracy bezpodstawnie i tym samym ustalone na ich podstawie daty określające początek wysługi dla powódki (pozwanej wzajemnej) były nieprawidłowe. Po usunięciu okresu prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez p. G. K. z jej stażu pracy została ustalona prawidłowa data określająca początek wysługi do nagrody jubileuszowej przypadająca na dzień 19 czerwca 1985 r. Tym samym prawidłową datą nabycia uprawnień do nagrody jubileuszowej po 30 latach pracy w wysokości 200% wynagrodzenia jest data 19 czerwca 2015 r.

Na kwotę dochodzoną pozwem wzajemnym w wysokości 1.316,25 zł składają się wypłacone na rzecz powódki (pozwanej wzajemnej):

- dodatek za wysługę lat za 2015 r. w kwocie 390,00 zł,

- dodatek za wysługę lat za 2014 r. w kwocie 780,00 zł,

- dodatek za wysługę lat za 2013 r. w kwocie 146,25 zł;

Szkoda powstała wskutek naruszenia przez powódkę (pozwaną wzajemną) zakresu obowiązków pracowniczych skutkującego błędnym wliczaniem przez powódkę (pozwaną wzajemną) do stażu pracy okresów prowadzenia działalności gospodarczej.

W sprawie zaistnienia w/w szkody, zostało przeprowadzone przez stronę pozwaną (powódkę wzajemną) postępowanie wyjaśniające dotyczące nieprawidłowości w wykonywaniu dokumentów kadrowych skutkującymi nienależnymi wypłatami na rzecz pracowników. Powódka (pozwana wzajemna) po zapoznaniu się w dniu 24 sierpnia 2015 r. z aktami postępowania wyjaśniającego, w tym ze sprawozdaniem z przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego nr 38/2015 zawierającym opinię prawną, uznała roszczenie dochodzone pozwem wzajemnym, poprzez zobowiązanie się do zwrotu kwot wypłaconych jej na skutek błędnego naliczenia stażu pracy dotyczącego okresu prowadzenia przez powódkę (pozwaną wzajemną) działalności gospodarczej. Następnie, po złożeniu przez wniosku z dnia 28 września 2015 r wznowiono postępowanie wyjaśniające nr 38/2015, zakończone ustaleniem wysokości powstałej szkody na kwotę 1.316,25 zł tj. kwotę dochodzoną pozwem wzajemnym.

Sąd ustalił, co następuje:

G. K. w latach 1991 -1994 prowadziła działalność gospodarczą w zakresie usług handlu. Następnie była zatrudniona u pozwanego od dnia 04 maja 2010 roku, początkowo na czas określony, natomiast od dnia 5 czerwca 2010 r. na czas nieokreślony. Początkowo powódka (pozwana wzajemna) pracowała w niepełnym wymiarze czasu pracy ¾ etatu na stanowisku samodzielnego referenta, osiągając z tego tytułu wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1.688.00 zł brutto wg XII kategorii zaszeregowania oraz premią 30% zgodnie z Regulaminem Premiowania.

bezsporne, a nadto: umowa o pracę z dnia 04 czerwca 2010 r., świadectwo pracy k. 5, zeznania powódki rozprawa dnia 16 listopada 2017;

Powódka (pozwana wzajemna) była zatrudniona na stanowisku samodzielnego referenta w dziale kadr. Do zakresu jej obowiązków należała w szczególności: realizacja przedsięwzięć personalnych dotyczących pracowników pozwanego, prowadzenie ewidencji pracowników wojska w systemie informatycznym, aktualizowanie Regulaminu Premiowania dla pracowników w (...), prowadzenie teczek akt osobowych pracowników, kompletowanie i przekazywanie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dokumentów emerytalno-rentowych pracowników, sprawdzanie wykazów przepracowanych godzin pracowników dla organu finansowego, prowadzenie ewidencji przyznanych nagród pracownikom, sporządzanie wykazu rozliczenia godzin pracy pracowników, podawanie punktów do rozkazu dziennego w zakresie posiadanych uprawnień i wykonywalnych obowiązków.

Dokumenty dotyczące naliczania stażu pracy pracowników sprawdzane były w komórce kadrowej przez powódkę, a następnie akceptowane przez szefa sekcji i przekazywane do komendanta do rozkazu dziennego.

dowód: zakres obowiązków z dnia 01 lipca 2014 r. k. 108-110, zeznania świadka A. S. rozprawa w dniu 25 lipca 2017 r;

Na podstawie dostarczonych dokumentów przez powódkę (pozwaną wzajemną) określających jej przebieg zatrudnienia (w tym okresy prowadzenia działalności gospodarczej), została jej wypłacona nagroda jubileuszowa po 25 latach pracy w wysokości 150% wynagrodzenia tj; kwota 3.798 złotych oraz nagroda uzupełniająca-po 30 latach pracy w wysokości 50% wynagrodzenia w kwocie 1.290,38 złotych. Powódka (pozwana wzajemna) nabyła prawo do uprawnień do nagrody jubileuszowej po 30 latach pracy w wysokości 200% wynagrodzenia z dniem 19 czerwca 2015 r.

dowód: Wyciąg z Rozkazu Dziennego Nr (...)z dnia 26 marca 2013 r. dot. nagrody jubileuszowej po 25 latach pracy k.28, Wyciąg z Rozkazu Dziennego Nr (...) z dnia 10 września 2013 r.dot. nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy k. 98, wyciąg z Rozkazu Dziennego Nr 153/15 z dnia 10 sierpnia 2015 r. dot. nagrody jubileuszowej k. 99, wyjaśnienia K. K. z dnia 26.10.2015 r k. 100, zeznania świadka A. P., zeznania świadka P. G.:- rozprawa z dnia 9 czerwca 2016 r, zeznania powódki rozprawa dnia 16 listopada 2017

Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej w art. 37 ust. 3 i 4 określa okresy pracy uprawniające do dodatku za wysługę lat. Przepis ten stanowi, iż do okresu pracy uprawniającego do dodatku za wysługę lat wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia a także:

1. okresy odbywania czynnej służby wojskowej,

2. okresy odbywania służby w organach bezpieczeństwa publicznego, a także w Milicji Obywatelskiej i Służbie Więziennej,

3. inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze z wyłączeniem okresów nauki w szkołach, o których mowa w art. 155 § 1 kp.

Okresy prowadzenia działalności gospodarczej uwzględnione na podstawie dostarczonych przez powódkę (pozwaną wzajemnie) dokumentów) zostały doliczone przez nią do pracowniczego stażu pracy bezpodstawnie i tym samym ustalone na ich podstawie daty określające początek wysługi dla powódki (pozwanej wzajemnej) były nieprawidłowe. Po usunięciu okresu prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez p. G. K. z jej stażu pracy została ustalona prawidłowa data określająca początek wysługi do nagrody jubileuszowej przypadająca na dzień 19 czerwca 1985 r. W związku z błędnym doliczeniem przez powódkę do jej stażu pracy prowadzenia działalności gospodarczej pozwany poniósł szkodę w wysokości 1316,25 zł.

dowód: umowa o pracę z dnia 4 czerwca 2010 r wraz z zakresem obowiązków z dnia 17 września 2013 r. rozkaz dzienny nr 164/15 z dnia 25 sierpnia 2015 r k. 52, protokół szkodowy nr 03/SZ/2015 rk. 53, zeznania świadka K. K. -rozprawa z dnia 9 czerwca 2016, Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery budżetowej k. 335-400;

Szef Wydziału Ogólnego - G. M. powziął od głównego księgowego wiedzę o nieprawidłowościach przy naliczaniu okresu stażu pracy powódki w sierpniu 2015 roku. W związku z tym zarządził kontrolę teczek osobowych wszystkich pracowników;

dowód: zeznania świadka G. M. - rozprawa 19 stycznia 2017 r;

W sprawie zaistnienia w/w szkody, zostało przeprowadzone przez pracodawcę postępowanie wyjaśniające nr 38/2015 dotyczące nieprawidłowości w wykonywaniu dokumentów kadrowych skutkującymi nienależnymi wypłatami wynagrodzeń na rzecz pracowników. Powódka (pozwana wzajemna) po zapoznaniu się w dniu 24 sierpnia 2015 r. z aktami postępowania wyjaśniającego, zawierającym opinię prawną, zobowiązała się do zwrotu kwot jej wypłaconych na skutek błędnego naliczenia stażu pracy dotyczącego okresu prowadzenia przez powódkę (pozwaną wzajemną) działalności gospodarczej.

dowód: oświadczenie powódki (pozwanej wzajemnej) z dnia 24 sierpnia 2015 r. (załącznik nr 7 do postępowania wyjaśniającego nr 38/2015) k. 51;

Następnie, po złożeniu przez powódkę (pozwaną wzajemną) wniosku z dnia 28 września 2015 r wznowiono postępowanie wyjaśniające nr 38/2015, zakończone ustaleniem wysokości powstałej szkody na kwotę 1.316,25 zł.

dowód: akta postępowania wyjaśniającego nr 38/2015 k. 36- oraz wznowionego postępowania wyjaśniającego nr 38/2015 k. 70-80;

Pismem z dnia 18 listopada 2015 r pracodawca zwrócił się do powódki (pozwanej wzajemnej) o dobrowolną zapłatę w terminie do dnia 3 grudnia 2015 r odszkodowania w wysokości 1.316,25 złotych w związku z nienależną wypłatą dodatku za wysługę akt w latach 2015 r - 2013 r w związku z doliczeniem do stażu pracy prowadzonej przez powódkę działalności gospodarczej. Powódka nie wyraziła zgody na dokonanie potrącenia.

Na kwotę 1316,25 zł składały się wypłacone na rzecz powódki (pozwanej wzajemnej):

- dodatek za wysługę lat za 2015 r. w wysokości 390,00 zł,

- dodatek za wysługę lat za 2014 r. w wysokości 780,00 zł,

- dodatek za wysługę lat za 2013 r. w wysokości 146,25 zł

dowód: pismo pozwanego z dnia 18 listopada 2015 r k/ 10, zobowiązanie do zapłaty odszkodowania k. 11,12, oświadczenie k. 13, protokół szkody k. 15;16, zestawienie dotyczące nadpłaconego zwiększonego dodatku za wysługę lat k. 222

W dniu 24 sierpnia 2015 r. pozwany (powód wzajemny) wypowiedział powódce (pozwanej wzajemnej) umowę o pracę. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazał naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych obowiązujących na stanowisku samodzielnego referenta sekcji organizacyjno- kadrowej, tj.

- obowiązek przygotowania dla Komendanta Ośrodka, po uzgodnieniu z bezpośrednim przełożonym pracowników, materiałów dotyczących przyjmowania, przenoszenia, awansowania, zwalniania i opiniowania pracowników (pkt 4 ppkt 1 zakresu obowiązków),

- obowiązek wydawania i potwierdzania zgodności dokumentów personalnych dotyczących przebiegu pracy pracowników (pkt 3 ppkt 1 zakresu obowiązków),

- obowiązek przygotowania dla Komendanta Ośrodka, po uzgodnieniu z bezpośrednim przełożonym pracowników, materiałów dotyczących przyjmowania, przenoszenia, awansowania, zwalniania i opiniowania pracowników (pkt 4 ppkt 1 zakresu obowiązków), jak również obowiązku prowadzenia ewidencji zwolnień lekarskich, urlopów wypoczynkowych, dodatkowych urlopów wypoczynkowych (nagrodowych) i urlopów okolicznościowych pracowników (pkt 4 ppkt 9 zakresu obowiązków),

- obowiązek sprawdzania wykazów przepracowanych godzin pracowników dla organu finansowego, zgodnie z ustaleniami Komendanta Ośrodka (pkt 4 ppkt 7 zakresu obowiązków), - obowiązek sporządzania wykazu rozliczenia godzin pracy pracowników Wydziału Ogólnego (pkt 4 ppkt 10 zakresu obowiązków),

- obowiązek przygotowania danych do rozkazów Komendanta Ośrodka dotyczących pracowników (naliczanie stażu pracy, zwolnienia lekarskie, urlopy wypoczynkowe, nagrody jubileuszowe i dodatki funkcyjne oraz z tytułu wysługi lat) (pkt 4 ppkt 3).

Powódka (pozwana wzajemna) odwołała się od wypowiedzenia składając pozew do Sądu Pracy.

bezsporne, a nadto : oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z dnia 24 sierpnia 2014

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony między innymi w oparciu o dowody z dokumentów przedstawionych przez strony, których treść nie była kwestionowana. Wiarygodność tych dokumentów została oceniona przez pryzmat twierdzeń stron odnoszących się do ich treści, a także ustaleń dokonanych na podstawie całokształtu materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków, którym sąd dał wiarę. Jeśli chodzi o zeznania powódki (pozwanej wzajemnej) sąd dał również jej wiarę, z tym, że jej twierdzenia, co do kwestii doliczenia do stażu pracy działalności gospodarczej sąd ocenił inaczej niż sama powódka (pozwana wzajemna).

Świadek A. P.: zeznała, że powódka w 2013 roku dostała nagrodę za 25 lat pracy – 150% pensji, w tym samym roku później dostała jeszcze 50% pensji tytułem wyrównania, bo doliczono jej staż pracy za 30 lat. W 2015 roku okazało się jednak, że staż pracy powódki był policzony błędnie, ponieważ miała ona doliczone lata stażu z prowadzenia działalności gospodarczej, a tych lat nie powinno się doliczać do stażu, pod koniec roku 2015 świadek otrzymała wyciąg z rozkazu, żeby zaliczyć kwoty wypłacone powódce w 2013 roku na nagrodę należna jej na dzień 19 czerwca 2015 roku i wypłacić różnicę, podstawą dla wypłacenia nagrody za staż pracy były przepisy Ponadzakładowego Układu Pracy;

Świadek P. G. zeznał, że powódka zaliczyła do swojego stażu pracy okresy stażu niepracowniczy, który nie uprawniał jej do dodatku stażowego, w związku z tym zgłosił szkodę, w 2015 roku okazało się, że powódka nabyła już prawo do nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy, w związku z tym świadek uznał, że nagroda wypłacona w 2013 roku będzie zaliczona na poczet nagrody za 30 lat pracy, która faktycznie się powódce należała dopiero 19 czerwca 2015 roku, w związku z doliczeniem do stażu pracy powódki również okresu prowadzenia przez nią działalności gospodarczej doszło do powstania szkody w majątku pozwanego poprzez wypłacenie powódce dodatku stażowego do wynagrodzenia;

Świadek K. K. zeznała, że powódka decydowała o tym, że dokumenty zaświadczające jej większy staż pracy zostaną wprowadzone do systemu i na ich podstawie będzie jej naliczony większy staż pracy; w momencie, kiedy świadek i powódka dostały dokumenty od pracowników dotyczące przeliczenia ich stażu pracy to przeliczały nową datę początkową, podawały punkt do rozkazu, a potem był z tego wyciąg przekazywany do głównego księgowego; dokumenty źródłowe, służące przeliczeniu okresu stażu pracy były zatwierdzane na poziomie sekcji kadr, a dokumenty, które ewentualnie wzbudzały wątpliwości były opiniowane przez radcę prawnego; pracownicy sekcji kadrowej mogli modyfikować dane w systemie komputerowym dotyczące stażu pracy pracowników i dane te nie były widoczne na pierwszy rzut oka dla przełożonego; żeby sprawdzić, czy dane dotyczące stażu pracy danego pracownika zostały zmienione przełożony musiałby wejść w profil konkretnego pracownika, dokonanie takich zmian, bowiem nie wyświetla się od razu na pierwszy rzut oka, a następnie zweryfikować dane tam wprowadzone z danymi wynikającymi z teczki akt osobowych danego pracownika; nagroda za 25 lat pracy się powódce w tym układzie faktycznym nie należała się, powódka pracując w pozwanym nigdy nie nabyła prawa do nagrody za 25 lat pracy, należy się jej tylko nagroda za 30 lat pracy.

Świadek A. M.: nie miała wiedzy, co do przyczyn wypłacania poszczególnych kwot dla powódki.

Świadek G. M.: wiedzę o nieprawidłowościach przy naliczaniu okresu stażu pracy powódki uzyskał w sierpniu 2015 roku od głównego księgowego, który miał wątpliwości, co do prawidłowego naliczenia stażu pracy u innego pracownika i w związku z tym zarządził kontrolę teczek osobowych wszystkich pracowników; obowiązkiem samodzielnego referenta było to, aby dokumenty przedstawiane do szefa były prawidłowe; powódka była kadrową i powinna wiedzieć, co jest wliczane, a co nie; powódka mogła konsultować kwestie sporne się z radcami prawnymi.

Świadek E. S. zeznała, że za naliczenie okresu pracy odpowiedzialna była powódka. Mogła ona skonsultować się z kancelarią prawną, która jest zatrudniona u pozwanego. W 2013 roku pracodawca nie wiedział, że powódka źle wyliczyła staż pracy; powódka otrzymała całą nagrodę za 30 lat pracy;

Świadek A. S.: zeznał, że dokument o stażu pracy jest sprawdzany w sekcji kadrowej, akceptowany jest przez szefa sekcji i przekazywany do komendanta do rozkazu dziennego. Po wyliczenia stażu powódka powinna przekazać dokument bezpośredniemu przełożonemu, czyli szefowi sekcji, który to akceptuje podpisując się; powódka mogła wprowadzić dane do systemu komputerowego jak również bezpośrednio się zwrócić o opinię prawną do racy prawnego.

G. K. zeznała, że prowadziła działalność gospodarczą w okresie chyba 1991 – 1993; do jej obowiązków należało wyliczenie stażu pracy; powódka dostarczyła dokumenty odnośnie przebiegu zatrudnienia, odprowadzonych składek za okres prowadzenia działalności. Przedstawiła to szefowi sekcji i dopiero po jego podpisie dołączyła do swoich dokumentów; zeznała również, że nie znalazła w Ponadzakładowym Układzie Pracy żadnego zapisu, który mówiłby, że nie mogła dołączyć tych dokumentów potwierdzających prowadzenie przez nią działalności gospodarczej; z tego wyciągnęła wniosek, ze może ten dokument dołączyć i przedłożyć szefowi sekcji, nie pamięta, czy to konsultowała z radcą prawnym; zeznała również, że dostała nagrodę za 25 lat pracy w 2013 roku, po tym jak dostała tę nagrodę to doniosła dodatkowe świadectwa pracy o zatrudnieniu w innej firmie i wtedy okazało się, że jej staż pracy wynosi 30 lat; była zgoda na wypłatę nagrody za 30 lat pracy już po uprzedniej wypłacie nagrody za 25 lat,

Sąd zważył, co następuje:

Bezsporne jest, że pracodawca bez zgody powódki (pozwanej wzajemnej) dokonując wypłaty nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy potrącił kwotę z tytułu wcześniejszej wypłaconej nagrody jubileuszowej za 25 lat pracy.

Potrącenie jest instytucją prawa cywilnego, uregulowaną w art. 498-505 k.c. Czynność ta dopuszczalna jest w sytuacji, gdy dwie osoby są względem siebie jednocześnie dłużnikami i wierzycielami, a ich wzajemne wierzytelności, których przedmiot stanowią pieniądze (lub rzeczy tej samej, jakości oznaczone tylko, co do gatunku), są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem. Potrącenia dokonuje się przez oświadczenie woli złożone drugiej stronie (art. 499 k.c.). Jego skutkiem jest umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2 k.c.). W drodze potrącenia nie mogą być umarzane wierzytelności, co, do których potrącenie jest wyłączone przez przepisy szczególne (art. 505 pkt 4 k.c.). Takim przepisem szczególnym jest art. 87 k.p. Nie jjest, zatemdopuszczalne potrącenie z wynagrodzenia za pracę na podstawie oświadczenia pracodawcy, że przedstawia pracownikowi wzajemnie swoją wierzytelność wynikającą ze stosunku pracy lub z innego łączącego ich stosunku prawnego. "Potrącenie" wierzytelności wzajemnej pracodawcy może być w dokonane tylko na podstawie tytułu wykonawczego lub za zgodą pracownika.

Zgodnie z art. 91 kp należności inne niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika tylko za jego zgodą wyrażoną na piśmie.

Oświadczenie woli pracownika wymaga, pod rygorem nieważności, formy pisemnej (por. wyrok SN z dnia 1 października 1998 r., I PKN 366/98, OSNP 1999, nr 21, poz. 684). Pracodawca nie może, przeto dokonać potrącenia z wynagrodzenia za pracę na podstawie zgody udzielonej ustnie. Takie potrącenie, w razie zakwestionowania go przez pracownika, należy potraktować, jako bezpodstawne (art. 282 § 1 pkt 1) ze wszystkimi tego faktu konsekwencjami. Pracownik mógłby nie tylko może żądać wypłaty potrąconej kwoty, ale także żądać odsetek.

Przepis art. 91 k.p. dla potrącenia z wynagrodzenia za pracę wymaga zgody pracownika wyrażonej na piśmie. Wymieniona w tym przepisie zgoda pracownika nie może być blankietowa. Powinna dotyczyć konkretnej, istniejącej wierzytelności. Złożenie przez pracownika podpisu na nocie księgowej, obejmującej rozliczenie niedoboru bez zawarcia sformułowania wyrażenia zgody na potrącenie zawartej w niej kwoty z wynagrodzenia, nie spełnia przesłanki z art. 91 k.p. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 grudnia 2005 roku, I OSK 461/05, LEX nr 228247). Ponadto, wyrażenie zgody przez pracownika na dokonywanie potrąceń z jego wynagrodzenia bez świadomości wielkości długu i istnienia przesłanek odpowiedzialności jest nieważne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2004 roku, sygn. akt I PK 529/03, Pr. Pracy 2004/10/35).

Z ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że pracodawca z należnej kwoty nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy potrącił wcześniej wypłaconą nagrodę jubileuszową za 25 lat pracy bez zgody powódki (pozwanej wzajemnej). Pozwany (powód wzajemny) nie kwestionował wysokości dochodzonej pozwem przez powódkę (pozwaną wzajemną) kwoty.

Mając na uwadze powyższe sąd zasądził jak w punkcie pierwszym wyroku kwotę 4.173,38 złotych tytułem nagrody za 30 lat pracy, która powódce była należna.

W zakresie żądania powoda wzajemnego (pozwanego głównego) to szkoda po stronie pracodawcy powstała wskutek naruszenia przez powódkę (pozwaną wzajemną) zakresu obowiązków pracowniczych skutkującego błędnym wliczaniem przez nią do stażu pracy okresów prowadzenia działalności gospodarczej. Rachunkowy sposób wyliczenia tej kwoty nie był kwestionowany przez pozwaną wzajemną.

W art. 114–122 k.p. ustawodawca określił zasady odpowiedzialności pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy w skutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych. Odpowiedzialność ta została oparta na zasadzie winy, a jej zakres został uzależniony od jej rodzaju i stopnia. Art. 114 k.p. stanowi, że pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach kodeksu pracy. Ponoszenie przez pracownika odpowiedzialności materialnej na podstawie wymienionych przepisów zachodzi wówczas, gdy pracodawca udowodni okoliczności uzasadniające tę odpowiedzialność. Przesłankami odpowiedzialności materialnej pracownika są: naruszenie obowiązków pracowniczych przez pracownika (ich niewykonanie lub nienależyte wykonanie), tj. bezprawność, wina pracownika, powstanie rzeczywistej straty (szkody) po stronie pracodawcy oraz normalny związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez pracownika obowiązku a powstałą szkodą. Wszystkie wymienione przesłanki muszą zaistnieć łącznie, gdyż stwierdzenie braku choćby jednej z nich wyłącza odpowiedzialność pracownika. Zobowiązanym do ich wykazania jest każdorazowo pracodawca.

Odnosząc się do pierwszej z przesłanek, tj. bezprawności, wskazać należy, iż zachowanie pracownika uznaje się za bezprawne, gdy pracownik narusza jakikolwiek obowiązek wypływający z umowy o pracę lub też innego aktu kreującego stosunek pracy, przepisów prawa pracy, zarządzeń, poleceń przełożonych, a nawet ze wskazań wiedzy i metod wykonywania pracy, czy wreszcie z zasad współżycia społecznego. W ocenie sądu pracodawca wykazał bezprawności zachowania G. K. polegającą na tym, że jako pracownik kadr zaliczyła do swojego stażu pracy bez podstawy prawnej prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Powódka (ozwana wzajemna) znała swój zakres obowiązków jak również miała dostęp do obowiązujących w zakładzie pracy przepisów. W razie wątpliwości powódka (pozwana wzajemna) mogła konsultować się z radcą prawnym. Potwierdzeniem powstania szkody z całą pewnością jest wypłata powódce (pozwanej wzajemnej) wyższego wynagrodzenia. Wysokość tej kwoty nie była przez pozwaną wzajemną kwestionowana.

W kodeksie pracy nie zostało zdefiniowane prawne pojęcie szkody. Przepisy art. 115 i 122 stanowią tylko, że pracownik ponosi odpowiedzialność w granicach rzeczywistej straty pracodawcy za szkodę wyrządzoną nieumyślnie i w pełnej wysokości za szkodę wyrządzoną umyślnie. Pojęcie szkody wymaga, więc wyjaśnienia na podstawie przepisów kodeksu cywilnego, który wprawdzie również nie zawiera prawnej definicji szkody, ale występuje w nim wiele przepisów, na ppodstawie, którychmożna ustalić prawne pojęcie szkody. Przy pracowniczej odpowiedzialności materialnej istotne znaczenie ma przede wszystkim szkoda majątkowa. Przepis art. 361 § 2 k.c. obejmuje pojęciem szkody majątkową stratę, którą poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Powszechnie przyjmuje się, więc, że szkodą jest uszczerbek w mieniu pracodawcy, przejawiający się w różnicy między aktualną wartością majątku a wartością, jaką posiadałby ten majątek, gdyby zdarzenie nie nastąpiło. Z uwagi na brzmienie art. 361 § 2 k.c. przyjmuje się, że szkoda może składać się z dwóch elementów: straty (damnum emergens) i utraconych przez pracodawcę korzyści ( lucrum cessans). Ujęcie szkody, jako rzeczywistej straty bądź w pełnej wysokości zależy od rodzaju odpowiedzialności (art. 115, 122 i 124 k.p.).

W sprawie zaistnienia w/w szkody, zostało przeprowadzone przez stronę pozwaną (powódkę wzajemną) postępowanie wyjaśniające nr 38/2015 dotyczące nieprawidłowości w wykonywaniu dokumentów kadrowych skutkującymi nienależnymi wypłatami na rzecz pracowników. Wskazać należy, iż powódka (pozwana wzajemna) po zapoznaniu się w dniu 24 sierpnia 2015 r. z aktami postępowania wyjaśniającego, w tym ze sprawozdaniem z przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego nr 38/2015 zawierającym opinię prawna, uznała roszczenie dochodzone pozwem wzajemnym, poprzez zobowiązanie się do zwrotu kwot wypłaconych jej na skutek błędnego naliczenia stażu pracy dotyczącego okresu prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Następnie, po złożeniu przez pozwaną wzajemną wniosku z dnia 28 września 2015 r wznowiono postępowanie wyjaśniające nr 38/2015, zakończone ustaleniem wysokości powstałej szkody na kwotę 1316,25 zl tj. kwotę dochodzoną pozwem wzajemnym. Związek przyczynowy pomiędzy wysokością poniesionej przez pracodawcę szkody a działaniem powódki został również wykazany, wynikał z tego, że gdyby powódka (pozwana wzajemna) nie zaliczyła do stażu pracy prowadzonej działalności gospodarczej to pracodawca wypłaciłby niższe wynagrodzenie pomniejszone o ten staż. Pozwana wzajemna zatrudniona była na stanowisku samodzielnego referenta w sekcji organizacyjno – kadrowej. Do zakresu jej obowiązków należało właściwe prowadzenie dokumentacji kadrowej. Obowiązujący w pozwanym zakładzie pracy ZUZP nie przewidywał możliwości zaliczenia do pracowniczego stażu pracy prowadzenia działalności gospodarczej. Fakt ten potwierdziła sama powódka (pozwana wzajemna) jak również wynikają one z przeprowadzonego przez zakład pracy postępowania wyjaśniającego jak i zeznań słuchanych świadków, którym w tym zakresie sąd dał wiarę

O kosztach zastępstwa procesowego w punkcie drugim wyroku orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art 100 kpc Zgodnie z ich brzmieniem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, czyli koszty procesu. W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania albo, gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Sąd zasądził wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego uwzględniając zasadę wynikającą z art. art. 98 § 1 i 3 i art 100 kpc w związku z art. § 6 pkt 3 §11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z urzędu (Dz.U. 2013 poz.490) w wysokości 450 złotych.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wysokości w punkcie czwartym wyroku znajduje oparcie w art. 477 ² § 1 k.p., zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że jednomiesięczne wynagrodzenie powoda to 1.688 zł brutto i do takiej też kwoty Sąd objął zasądzone roszczenie rygorem natychmiastowej wykonalności.

ZARZĄDZENIE

(...)