Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 r. w Gdańsku

sprawy A. S.

z udziałem zainteresowanego Ł. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o ubezpieczenie społeczne

na skutek apelacji A. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt VII U 2148/12

zmienia zaskarżony wyrok i ustala, że wnioskodawczyni A. S.podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i chorobowemu jako pracownik u płatnika składek Ł. D. od dnia 14 maja 2007r. do dnia 30 czerwca 2012 r.

Sygnatura akt III AUa 2079/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24.04.2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, że ubezpieczona A. S. u płatnika składek (...) Dom Ogólnobudowlane Ł. D. podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu jako pracownika od dnia 14.05.2007r. do dnia 8.07.2011r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podał, że Ł. D. prowadził działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji, a prawomocnym postanowieniem z dnia 2.06.2011 r. orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na okres trzech lat.

Od przedmiotowej decyzji odwołanie wniosła ubezpieczona A. S. wskazując, że pracowała i pracuje u Ł. D., który nie rozwiązał z nią umowy o pracę do maja 2012r.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wskazując, że decyzję wydano zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz podtrzymując uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 12.07.2012 r. wezwano do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanego Ł. D..

Wyrokiem z dnia 6 września 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie oraz odstąpił od obciążania wnioskodawczyni kosztami zastępstwa procesowego

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Ł. D. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) Ogólnobudowlane Ł. D. w S.. Postanowieniem z dnia 2.06.2011 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku Wydział VI Gospodarczy orzekł wobec Ł. D. zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres trzech lat. Orzeczenie uprawomocniło się w dniu 9.07.2011r.

Ubezpieczona A. S. zatrudniona została u zainteresowanego Ł. D. w dniu 14.05.2007r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony jako księgowa. W dniu 17.07.2012r. zainteresowany wyrejestrował działalność gospodarczą. Z dniem 30.06.2012 r. rozwiązały się wszystkie umowy o pracę z pracownikami zainteresowanego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej na prośbę pracowników, w tym umowa o pracę ubezpieczonej. Do momentu rozwiązania umów o pracę ubezpieczona i inni pracownicy świadczyli pracę na rzecz zainteresowanego, w siedzibie jego działalności gospodarczej, opłacane były składki na ubezpieczenie społeczne, pracownicy korzystali ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego np. zasiłku chorobowego.

Stan faktyczny sprawy Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w toku postępowania przede wszystkim zawartych w aktach rentowych ubezpieczonej oraz wyjaśnień ubezpieczonej złożonych na rozprawie. Sąd zważył, że ich prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron, także i Sąd nie znalazł podstaw by nie dać im wiary.

Sąd Okręgowy wskazał, iż zgodnie z art. 374 ust 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2009 Nr 175, poz. 1361 z zm.), sąd może orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 373, wobec dłużnika będącego osobą fizyczną, także jeżeli niewypłacalność dłużnika jest następstwem jego celowego działania lub rażącego niedbalstwa.

Prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek, jak również pełnienie funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu nie jest tylko sprawą prywatną osób podejmujących tę działalność. Każda działalność gospodarcza bowiem wywiera szersze skutki społeczne i ekonomiczne. W związku z tym, osoby podejmujące taką działalność muszą posiadać określone kwalifikacje zawodowe. Osoby, które nie posiadają takich kwalifikacji, powinny być z obrotu gospodarczego wyłączone. Pozbawienie prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu ma konstytutywny charakter, gdyż stwarza nowy stan prawny. Konsekwencją orzeczenia tego zakazu jest, iż osoba pozbawiona tych praw nie może podjąć legalnej działalności gospodarczej. Z istoty zakazu orzeczonego w trybie art. 373 cytowanej wyżej ustawy należy przyjąć, że podejmowanie czynności sprzecznej z tym zakazem (podejmowanie działalności gospodarczej, prowadzenie działalności gospodarczej, zatrudnianie pracowników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) jest czynnością sprzeczną z prawem. W konsekwencji taka czynność jest nieważna stosownie do art. 58 k.c. Przepis cytowanego wyżej przepisu rozszerza możliwość orzekania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia także na dłużnika będącego osobą fizyczną, który doprowadził do niewypłacalności, jeżeli niewypłacalność jest następstwem celowego działania albo rażącego niedbalstwa.

Zgodnie z art. 58 § 1 k.c., czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważność, o której mowa w tym artykule, jest nieważnością bezwzględną, co oznacza, że czynność prawna nie wywołuje żadnych skutków w sferze cywilnoprawnej. Stan nieważności z przyczyn wskazanych w komentowanym przepisie powstaje z mocy samego prawa i datuje się od początku tzn. od chwili dokonania czynności. Nieważność czynności prawnej jest skutkiem powszechnym, tzn. działającym wobec wszystkich co oznacza, że każdy, kto ma w tym interes prawny, może się na nią powołać. Ponadto stan bezwzględnej nieważności czynności prawnej jest brany pod uwagę z urzędu przez organy stosujące prawo (por. post. SN z dnia 19.12.1984 r., III CRN 183/84, Lex nr 8663; wyr. SN z dnia 5.12.2002 r., III CKN 943/99, OSNC 2004, nr 3, poz. 48).

W związku z powyższym, zdaniem Sądu I instancji, na gruncie prawa pracy uznać należy, że z momentem uprawomocnienia się zakazu prowadzenia przez zainteresowanego działalności gospodarczej na własny rachunek, umowy o pracę zawarte przez niego oraz jego pracowników wygasły z mocy prawa, bez konieczności podejmowanie przez nich żadnych czynności ani składania żadnych oświadczeń woli. Należy zauważyć, że oświadczenia woli np. o rozwiązaniu umowy o prace czy wypowiedzeniu umowy o pracę złożone prze zainteresowanego Ł. D. po dniu 8.07.2011r. dotknięte byłyby sankcją nieważności. W związku z tym uznać trzeba, że musiały one ustać z mocy prawa czyli wygasnąć, pomimo być może odmiennej woli stron stosunku pracy. Zdaniem Sądu, po dniu 8.07.2011 r. zainteresowany nie mógł wykonywać żadnych czynności prawnych (wypłacać wynagrodzenia, udzielać urlopu) ani składać żadnych oświadczeń woli (oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę) związanych z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, gdyż miał całkowity i bezwzględny zakaz jej prowadzenia. Mając to na uwadze, z tym dniem należało także wyrejestrować swoją działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 155 ze zm.), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Natomiast zgodnie z art. 13 cytowanej ustawy obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach: pracownicy - od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Zdaniem Sądu I instancji, stosunek pracy w przedmiotowej sprawie ustał w dniu 8.07.2011r. z mocy prawa.

W konkluzji, uznając odwołania wnioskodawcy za nieuzasadnione, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

Apelację od wyroku wywiodła A. S., zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie prawa poprzez przyjęcie, iż w świetle art. 58 § 1 k.c. umowa o pracę, łącząca skarżącą z zainteresowanym w chwili uprawomocnienia się orzeczenia pozbawiającego tego ostatniego prawa do prowadzenia działalności gospodarczej, wygasła. Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uwzględnienie odwołania, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania.

Uzasadniając swoje stanowisko wnioskodawczyni wskazała, iż pogląd Sądu dotyczący zastosowania do niniejszej sprawy podstawy prawnej z art. 58 § 1 k.c. jest nieprawidłowy. Podkreśliła, że na gruncie prawa pracy orzeczenie zakazujące prowadzenia działalności gospodarczej nie wywiera skutków w postaci uznania nieważności czynności prawnych dla umów już zawartych. Kodeks Pracy enumeratywnie wylicza podstawy wygaśnięcia umów o pracę w art. 63, przy czym ustawa - prawo upadłościowe i naprawcze nie jest przepisem szczególnym w rozumieniu art. 63 k.p.

Skarżąca stoi na stanowisku, że sfera prawa pracy i wynikających stąd zobowiązań jest niezależna od orzeczenia zakazującego prowadzenia działalności i nie można w tym wypadku tak jak Sąd zastosować podejścia a priori, albowiem wykluczona byłaby i z mocy prawa nieważna umowa zawarta z osobą pozbawioną prawa do prowadzenia działalności lub choćby umowa z osobą mającą zamknąć sprawy przedsiębiorstwa takiej osoby.

Chybione jest więc wskazanie przepisu art. 58 § 1 k.c., gdyż przepis ten nie może dotyczyć umów już zawartych, ważnych w chwili zawarcia, bowiem jego sens musiałby spowodować uznanie umów za nieważne od początku. Tymczasem polskie prawo nie przewiduje „powstania nieważności” w trakcie trwania umowy, a do takiej konstrukcji prawnej przychyla się Sąd Okręgowy.

Skarżąca zaznaczyła, iż w sferze prawa pracy, orzeczenie dotyczące zakazu prowadzenia działalności nie wywarło sugerowanych przez Sąd skutków. Oczywiście przedsiębiorca winien we własnym interesie zadbać o wydanie stosownych decyzji w związku z zakazem, lecz skoro to nie nastąpiło, to z punktu widzenia choćby roszczeń pracowniczych po stronie pracowników nadal one istnieją, jak chociażby roszczenie o zapłatę. Skoro zatem istnieją roszczenia pracownicze związane z wypłatą wynagrodzeń, to tym samym istnieje nieodłącznie z nimi związany obowiązek osoby zatrudniającej do zapłaty składek i innych należności publicznoprawnych.

Z przyczyn wskazanych powyżej, skarżąca wniosła o uwzględnienie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni zasługiwała na uwzględnienie.

Analizując trafność podniesionych przez skarżącą zarzutów, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że są one prawidłowe i celne, w konsekwencji czego dokonał zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia, uznając ostatecznie, że wnioskodawczyni A. S. podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i chorobowemu jako pracownik u płatnika składek Ł. D. od dnia 14.05.2007 r. do dnia 30.06.2012 r.

Tytułem wstępu podkreślić należy, że Sąd Apelacyjny zaakceptował w całości ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji, traktując je jak własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05.11.1998 r., sygn. I PKN 339/98, opubl. OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776). Jednocześnie Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, że Sąd I instancji pomimo prawidłowych ustaleń faktycznych dokonał nieprawidłowej subsumcji prawnej w zakresie, w jakim poddał ocenie skutki orzeczenia wobec Ł. D. zakazu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, a zwłaszcza w kwestii sposobu rozwiązania łączącej zainteresowanego z wnioskodawczynią umowy o pracę, co ostatecznie skutkowało wydaniem błędnego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.), obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami. Przepisy art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy wprowadzają obowiązek, w odniesieniu do pracowników, ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego. Z kolei art. 13 pkt 1 ustawy stanowi, iż obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne będące pracownikami w okresie od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania stosunku pracy.

Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, A. S. została zatrudniona przez Ł. D. w ramach umowy o pracę i od dnia 14.05.2007 r. podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu łączącego ją z zainteresowanym (...) Ł. D. w S., stosunku pracy. Pracodawca - co pozostawało w sprawie poza sporem - zgłosił wnioskodawczynię do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i wypłacał jej wynagrodzenie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, skarżąca bezsprzecznie wykazała, iż była zatrudniona u zainteresowanego od dnia 14.05.2007 r. do dnia 30.06.2012 r., w ramach umowy o pracę jako księgowa. A skoro tak, to nie ulega wątpliwości, iż w okresie od dnia 14.05.2007 r. do dnia 30.06.2012 r. - zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1585 ze zm.) - podlegała obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu, jako osoba fizyczna, która na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej jest pracownikiem. Nadto, w myśl art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, od dnia nawiązania stosunku pracy aż do dnia jego ustania, podlegała także ubezpieczeniu chorobowemu i wypadkowemu (art. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).

Powyższej sytuacji w żadnej mierze nie zmienił fakt, iż postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku VI Wydziału Gospodarczego z dnia 2.06.2011 r. (sygn. akt VI Gzd 6/11) został w stosunku do Ł. D. orzeczony zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres trzech lat, który to zakaz Sąd Okręgowy w Gdańsku, zaskarżonym w niniejszej sprawie wyrokiem, uznał za jednoznaczny z wygaśnięciem łączącej Ł. D. z A. S. umowy o pracę.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 374 ust. 1 ustawy z dnia 28.02.2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2009 Nr 175, poz. 1361 z zm.), sąd może orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 373, wobec dłużnika będącego osobą fizyczną, także jeżeli niewypłacalność dłużnika jest następstwem jego celowego działania lub rażącego niedbalstwa. Jednocześnie podkreślić należy, że wbrew ustaleniom Sądu I instancji, z momentem uprawomocnienia się zakazu prowadzenia przez daną osobę działalności gospodarczej na własny rachunek - w analizowanym przypadku przez zainteresowanego Ł. D. - umowy o pracę zawarte przez niego z pracownikami nie wygasły z mocy prawa. Wygaśnięcie umowy o pracę (stosunku pracy) następuje bowiem z chwilą spełnienia się okoliczności, z którymi prawo wiąże skutek w postaci ustania stosunku pracy. Są to inne zdarzenia niż oświadczenia woli, gdyż w przypadku oświadczeń kodeks pracy używa określenia „rozwiązanie umowy" (art. 30 § 1 k.p.). Wypadki wygaśnięcia umowy o pracę określone zostały zarówno w przepisach Kodeksu pracy, jak i w pozakodeksowych przepisach prawa pracy. Przepisy te uzależniają powstanie skutku w postaci wygaśnięcia stosunku pracy m.in. od zaistnienia następujących zdarzeń: niezgłoszenia przez pracownika powrotu do pracy w ciągu 30 dni od zwolnienia z odbywania zasadniczej służby wojskowej (art. 122 ust. 1 ustawy z 21.11.1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP - t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 205, ze zm.), powołania pracownika do zawodowej służby wojskowej (art. 19 ust. 3 ustawy z 30.06.1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych - t.j. Dz. U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55, ze zm.), wykreślenia przedsiębiorstwa państwowego z rejestru przedsiębiorstw państwowych - w dacie wykreślenia wygasa stosunek pracy dyrektora przedsiębiorstwa państwowego oraz pracowników zatrudnionych na podstawie powołania (art. 6 ust. 3 ustawy z 30.08.1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych - t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, ze zm.), odmowy złożenia ślubowania, zrzeczenia się obywatelstwa polskiego, orzeczenia kary dyscyplinarnej, wydalenia ze służby cywilnej (patrz art. 60 ustawy z 18.12.1998 r. o służbie cywilnej - Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483, ze zm.). Szczególne przypadki wygaśnięcia stosunku pracy dotyczą nauczycieli oraz nauczycieli akademickich. Wygaśnięcie stosunku pracy przewidują też niektóre inne przepisy szczególne, które ten tryb ustania stosunku pracy łączą z wydaleniem ze służby oraz pozbawieniem praw publicznych lub utratą polskiego obywatelstwa. Spółdzielnia może doprowadzić do ustania spółdzielczej umowy o pracę z członkiem spółdzielni tylko w drodze wykluczenia go ze spółdzielni. Z chwilą bowiem ustania członkostwa zgodnie z art. 186 § 1 Prawa spółdzielczego wygasa spółdzielcza umowa o pracę (por. wyr. S.A. z 23.06.1995 r., III APr 21/95, Pr. Pracy 1996/3/47). Kodeks pracy przewiduje także wygaśnięcie stosunku pracy w przypadku śmierci pracownika, pracodawcy, z upływem trzech miesięcy nieobecności pracownika w pracy z powodu tymczasowego aresztowania (art. 66 k.p.), jak również niezgłoszenia przez pracownika powrotu do pracodawcy, który zatrudniał go w chwili wyboru w terminie siedmiu dni od ustania stosunku pracy z wyboru (art. 74 k.p.).

Jednocześnie - jak trafnie przyjął Sąd Najwyższy wyroku z dnia 05.09.2001 r., (I PKN 830/00, OSNP 2003, nr 15, poz. 355) - wykreślenie osoby fizycznej z ewidencji działalności gospodarczej nie jest likwidacją pracodawcy w rozumieniu art. 41 ¹ k.p., przy czym nawet likwidacja pracodawcy nie jest zdarzeniem powodującym wygaśnięcie umowy o pracę. Wyjaśnić bowiem należy, że podmiotem zatrudniającym pracowników jest przedsiębiorca - osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, nie zaś "działalność gospodarcza" lub miejsce jej prowadzenia - zakład pracy w znaczeniu przedmiotowym. Zainteresowany z dniem uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 2.06.2011 r. orzekającego w stosunku do Ł. D. zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek na okres trzech lat, nie przestał być zatem pracodawcą. A skoro tak, to wskazane zdarzenie nie mogło prowadzić do wygaśnięcia łączącego strony stosunku prawnego (w kodeksie pracy brak jest uregulowań, które wskazywałyby, iż umowa o pracę wygasa z dniem uprawomocnienia się postanowienia o zakazie prowadzenia działalności przez pracodawcę), który de facto ustał dopiero w dniu 30.06.2012 r. w drodze rozwiązania z wnioskodawczynią umowy o pracę z powodu likwidacji pracodawcy.

Mając na uwadze powyższe, za uprawniony uznać należało zaprezentowany przez skarżącą w apelacji pogląd, iż na gruncie prawa pracy orzeczenie zakazujące prowadzenia działalności gospodarczej nie wywiera skutków w postaci uznania nieważności czynności prawnych dla umów już zawartych, dlatego też przepis art. 58 k.c., na który powołał się zarówno pozwany w odpowiedzi na odwołanie, jak i Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, nie znajduje w omawianej sprawie zastosowania.

Reasumując powyższe wskazać należy, iż stosunek pracy łączący A. S. z (...) Dom Ogólnobudowlane Ł. D. nie ustał w dniu 8.07.2011 r. z mocy prawa (tj. z dniem poprzedzającym datę uprawomocnienia się orzeczenia Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 2.06.2011 r., sygn. akt VI Gzd 6/11), lecz uległ rozwiązaniu dopiero w dniu 30.06.2012 r. (na skutek likwidacji zakładu pracy), co skutkowało uznaniem, iż wnioskodawczyni w okresie od 14.05.2007 r. do 30.06.2012 r. podlegała obowiązkowo, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 155 ze zm.) ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz - z mocy art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy - ubezpieczeniu chorobowemu i wypadkowemu.

Mając na uwadze dokonane ustalenia i rozważania oraz podzielając stanowisko wnioskodawczyni zaprezentowane w apelacji, Sąd Odwoławczy, na mocy art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.