Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV RNs 301/17

POSTANOWIENIE

Dnia 26 stycznia 2018r.

Sąd Rejonowy w Wieliczce IV Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Paweł Styrna

Protokolant: sekr. sądowy Rita Kasprzyk

po rozpoznaniu w dniu 26.01.2018r. w Wieliczce

na rozprawie

sprawy z wniosku Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w W.

przy uczestnictwie J. S.

o przymusowe leczenie przeciwalkoholowe

postanawia:

I.  oddalić wniosek,

II.  kosztami sądowymi obciążyć wnioskodawcę.

Sygnatura akt IV RNs 301/17

UZASADNIENIE

postanowienia z 26 stycznia 2018r.

Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w W. wniosła o orzeczenie wobec J. S. obowiązku leczenia w zakładzie lecznictwa odwykowego, wskazując, że (...) została pisemnie zawiadomiona przez (...) o konieczności rozważenia podjęcia czynności zmierzających do ustalenia czy zachodzą względem uczestnika podstawy do zastosowania ustawy z 26.10.1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałanie alkoholizmowi. Uczestnik wezwany do biegłych nie stawił się, a komisja po przeanalizowaniu akt sprawy podjęła decyzje o skierowaniu sprawy do sądu.

Uczestnik M. B. nie stawił się w Sądzie na rozprawie i nie ustosunkował się do żądania wniosku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 maja 2017r. uczestnik J. S., stawił się na wezwanie Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w W. i oświadczył, że nie nadużywa alkoholu, ma jednak problemy z chodzeniem.

W opinii zleconej przez Sąd biegli: psycholog M. P. i psychiatra J. K., stwierdzili, że J. S. jest osobą uzależniona od alkoholu, w związku z tym wymaga leczenia odwykowego w trybie stacjonarnym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentu tj. notatki urzędowej z 11 maja 2017r., która była czytelna, podpisana i co istotne okoliczności wskazane w tym piśmie nie były kwestionowane przez uczestnika. Podstawa ustaleń faktycznych były też opinie psychiatryczna J. K. i psychologiczna M. P., które zostały sporządzone przez specjalistów, po osobistym badaniu uczestnika, żadna ze stron nie kwestionowała wniosków biegłych oraz ustaleń przedstawionych w epikryzie tych opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230, tekst jednolity: Dz. U. 2007 r. Nr 70, poz. 473) ustanawia w przepisie art. 21 ust. 2 zasadę dobrowolności poddania się leczeniu przez osoby uzależnione od alkoholu, a jednocześnie dopuściła określone w niej wyjątki od powyższej zasady. Wyjątki te zostały podyktowane ważnymi względami społecznymi i dotyczą one osób, które w związku z nadużywaniem alkoholu powodują rozkład życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylają się od pracy albo systematycznie zakłócają spokój lub porządek publiczny i które nie poddają się dobrowolnemu leczeniu.

Stosownie do treści przepisu art. 26 ustawy takie osoby, jeżeli są uzależnione od alkoholu, można zobowiązać do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego, a o obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu orzeka sąd (art. 25 ust. 2, art. 29). Nałożenie przez sąd obowiązku poddania się leczeniu stanowi wyjątek od zasady dobrowolności leczenia przewidzianej w art. 21 ust. 2 zdanie drugie ustawy. Postępowanie ma na celu ustalenie, czy w stosunku do osoby, której dotyczy, istnieją ustawowe przesłanki do poddania jej obowiązkowi leczenia, a w wypadku istnienia takich podstaw, czy leczenie to powinno mieć miejsce w stacjonarnym czy niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie są wiec art. 24 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, zgodnie, z którymi do poddania się leczeniu odwykowemu w warunkach stacjonarnych lub niestacjonarnych, zobowiązać można te osoby, które w związku z nadużywaniem alkoholu (…) zakłócają spokój porządek publiczny, po zasięgnięciu opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu i wskazania rodzaju zakładu leczniczego.

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy zauważyć należy, że jakkolwiek zrealizowana została medyczna przesłanka, zastosowania obowiązku leczenia odwykowego J. S., co potwierdza opinia, psychologiczna i psychiatryczna, z której wynika, że uczestnik jest uzależniony od alkoholu, to nie została wykazana przez wnioskodawcę tzw. społeczna przesłanka, obowiązkowego leczenia odwykowego. Wnioskodawca nie przedstawił, bowiem żadnych dowodów potwierdzających, że J. S. powoduje swoim zachowaniem rozkład życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, lub też systematycznie zakłóca spokój lub porządek publiczny. Z notatki urzędowej przedstawionej przez (...) w W., wynika jedynie, że uczestnik kwestionuje swoje uzależnienie od alkoholu, nie wskazano zaś jakichkolwiek okoliczności potwierdzających okoliczności społeczne uzasadniające zastosowanie wobec uczestnika obowiązku leczenia odwykowego. W konsekwencji, wniosek Gminnej Komisji R. Problemów Alkoholowych w W. został oddalony.