Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV W 1931/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowak - Januchta

Protokolant: Paulina Puzia

w obecności oskarżyciela publicznego : R. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 03 stycznia 2018 r.

sprawy T. P.

syna M. i J.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

I.  W dniu 17 października 2016 r. o godz. 10.55 w siedzibie Straży Miejskiej (...) W. w W. przy ul. (...) będąc właścicielem pojazdu marki S. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W. komu powierzył ww. pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 września 2016 r. o godz. 10:30,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r.Prawo o ruchu drogowym”;

II.  W dniu 17 października 2016 r. o godz. 10.55 w siedzibie Straży Miejskiej (...) W. w W. przy ul. (...) będąc właścicielem pojazdu marki S. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W. komu powierzył ww. pojazd do kierowania lub używania w dniu 05 października 2016 r. o godz. 23:58,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r.Prawo o ruchu drogowym”;

orzeka

I.  Obwinionego T. P. uznaje za winnego popełnienia obydwu zarzucanych mu czynów i za to skazuje go, a na podstawie art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt IV W 1931/17

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2016 r. około godz. 10.30 funkcjonariusz Straży Miejskiej G. K. pełniąc służbę patrolową w rejonie dzielnicy P. (...) W., zauważył pojazd marki S. o nr rej. (...) zaparkowany przy ul. (...) w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”, co stanowi wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

W dniu 05 października 2016 r. około godz. 23.58 funkcjonariusz Straży Miejskiej K. S. pełniąc służbę patrolową w rejonie dzielnicy P. (...) W., zauważył pojazd marki S. o nr rej. (...) zaparkowany przy ul. (...) od strony ul. (...) w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”, co stanowi wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

W wyniku prowadzonych przez Straż Miejską m st. W. czynności wyjaśniających ustalono, iż współwłaścicielami wskazanego wyżej samochodu są T. P. oraz J. G..

Pismami z dnia 06 i 16 października 2016 r. Straż Miejska m st. W. wezwała T. P. do wskazania w terminie 7 dni, komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania odpowiednio w dniach 27 września 2016 r. o godz. 10.30 i 05 października 2016 r. o godz. 23.58, a jeżeli był wówczas kierowcą do zapłaty mandatów karnych kredytowanych w wysokości po 100 złotych i odpowiedniego wypełnienia dołączonych do treści wezwania pisemnych oświadczeń. W treści wezwań zamieszczono pouczenie, iż T. P. jako właściciel pojazdu – stosownie do treści art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20.06.1997 r.Prawo o ruchu drogowym” - ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania we wskazanym czasie, a niedopełnienie tego obowiązku naraża go na odpowiedzialność za wykroczenie z art. 96 § 3 kw. W dniu 17 października 2016 r. T. P. stawił się w siedzibie (...) (...) W. przy ul. (...) w W. i będąc ustnie pouczony o obowiązku wskazania na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania we wskazanym wyżej czasie i że niedopełnienie tego obowiązku naraża go na odpowiedzialność za wykroczenie z art. 96 § 3 kw, oświadczył, że nic nie będzie wskazywał, że się z tym nie zgadza, że się spieszy do pracy i w konsekwencji odmówił wskazania danych osoby, która była użytkownikiem pojazdu marki S. o nr rej. (...) w dniach 27.09.2016 r. i 05.10.2016 r. T. P. odmówił także przyjęcia nałożonych na niego dwóch mandatów karnych kredytowanych w wysokości po 100 złotych. W dniu 18 października 2016 r. do siedziby (...) (...) W. przy ul. (...) w W. wpłynęło pisemne oświadczenie T. P., w którego treści wskazał, że nie pamięta kto był użytkownikiem ww. pojazdu w dniu 27.09.2016 r. ok. godz. 10.30, ponadto wskazał, że jako współwłaściciel pojazdu nie użycza innym współwłaścicielom pojazdu, bo mają takie samo prawo z niego korzystać i nie potrzebują jego zgody, ani nie mają obowiązku go o tym informować komu i kiedy użyczają pojazd.

W dniu 18 września 2017 r. Straż Miejska (...) W. skierowała do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W. wniosek o ukaranie T. P. jako obwinionego o popełnienie wykroczeń z art. 96 § 3 k.w.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej z dokumentacją fotograficzną (k. 1-2, 8-9), wezwań wraz z formularzami do wypełnienia (k. (3-4v, 5-6v, 10-11v, 13-14v), notatki urzędowej (k. 16), pisemnego oświadczenia (k. 17), częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 45-47).

Obwiniony T. P. w trakcie rozprawy głównej nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że drugim współwłaścicielem pojazdu jest jego partnerka, z którą się rozstał i dlatego w siedzibie Straży Miejskiej wyjaśnił, że nie przypomina sobie, kto korzystał wówczas z tego pojazdu. Obwiniony wyjaśnił, że może tylko przypuszczać, że osobą tą była jego partnerka, jednakże nie jest w stanie z całą pewnością stwierdzić czy kierowała tym pojazdem sama czy komuś go użyczyła, a składając zeznania i wskazując osobę, co do której nie ma pewności, sam narażał się na oskarżenie o składanie fałszywych zeznań. Z wyjaśnień obwinionego wynika także, iż Straż Miejska powinna przeprowadzić czynności wyjaśniające z drugim współwłaścicielem. Obwiniony wyjaśnił, że pojazd marki S. o nr rej. (...) stanowi współwłasność jego oraz jego byłej partnerki J. G.. Od momentu rozstania użytkował go sporadycznie, gdyż głównie korzysta z pojazdu ojca, który około dwóch miesięcy temu został sprzedany. Obwiniony wyjaśnił, że sporadycznie użytkował pojazd S. (...), głównie pojazdem tym do pracy jeździła jego partnerka. Obwiniony jeździł raz na dwa tygodnie, bo czasem go pożyczał. Poza partnerką obwinionego z pojazdu korzystał jej wujek, a także parę razy pojazd ten pożyczał ojciec obwinionego. Obwiniony wyjaśnił, że we wrześniu i październiku 2016 r. mógł użytkować ten pojazd, przy czym jego partnerka jeździła nim do pracy, nie przypomina sobie, aby pojazd ten komuś pożyczał (k. 45-47).

Sąd zważył co następuje:

Sąd nie dał wyjaśnieniom obwinionego co do okoliczności jakoby nie miał wiedzy czy nie pamiętał kto był użytkownikiem pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) w dniach 27.09.2016 r. i 05.10.2016 r., kiedy to ujawniono wykroczenia drogowe polegające na parkowaniu w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”, albowiem wyjaśnienia te są nielogiczne, nieprzekonujące oraz sprzeczne z treścią pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie. W sprawie bezsporne jest, że przedmiotowy pojazd zarówno w okresie objętym treścią zarzutów, jak i obecnie, stanowi współwłasność obwinionego oraz J. G. – byłej partnerki obwinionego. Za nielogicznie i sprzeczne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego uznać należy twierdzenie obwinionego jakoby składając oświadczenie w siedzibie Straży Miejskiej w dniu 17.10.2016 r. nie pamiętał kto użytkował pojazd w ww. dniach, skoro był jednym z dwóch współwłaścicieli pojazdu, ponadto przedmiotowe oświadczenie składał po upływie zaledwie kilkunastu dni od ujawnienia wykroczeń drogowych popełnionych przez kierującego pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...). W ocenie Sądu treść wyjaśnień złożonych na rozprawie wskazuje, że w okresie wrzesień – październik 2016 r, pojazd ten był użytkowany przez J. G., która jeździła nim do pracy, przy czym obwiniony nie wykluczył tego, że także sporadycznie użytkował ten pojazd. Mając zatem na uwadze, powyższe w szczególności wiedzę obwinionego, że poza sporadycznymi, a zatem możliwymi do ustalenia, przypadkami użytkowania przedmiotowego pojazdu przez niego, pojazd użytkowała J. G. nie było żadnej trudności we wskazaniu kto użytkował pojazd w dniach 27.09.2016r. i 05.10.2016r. Tym bardziej, że obwiniony stawił się w siedzibie (...) (...) W. w dniu 17 października 2016 r., a więc w krótkim okresie od dnia 05.10.2016 r., czyli ujawnienia zwłaszcza drugiego wykroczenia. Jednocześnie twierdzenia obwinionego jakoby informacji tej nie przekazał Straży Miejskiej z uwagi na brak pewności czy pojazdem tym kierowała jego partnerka i rzekomej obawy przed odpowiedzialnością za fałszywe oskarżenie (k. 46), należy traktować tylko i wyłącznie jako przyjętą linię obrony i nieudolną próbę usprawiedliwienia swojego zachowania. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego: „ odpowiednie stosowanie - z mocy art. 41 § 1 k.pw. – w postępowaniu w sprawach o wykroczenia przepisu art. 183 § 1 k.p.k., w jego brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 10 stycznia 2003 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego.... (Dz. U. Nr 17, poz. 155), nie oznacza, aby osoba przesłuchiwana w charakterze świadka (składająca oświadczenie dowodowe w tym charakterze) w sprawie o wykroczenie mogła uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli jej udzielenie mogłoby narazić zarówno tę osobę bądź osobę dla niej najbliższą na odpowiedzialność tylko za wykroczenie” (uchwała SN z dnia 30.11.2004 r., I KZP 26/04, OSNKW 2004/11-12/102). Uprawnienie to przysługuje jedynie w sytuacji, gdy odpowiedź ta mogłaby narazić bądź świadka bądź osobę dla świadka najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, przy czym także osoba rozpytywana w sposób pozaprocesowy przez uprawniony organ, żądający od niej informacji, którą z mocy przepisu szczególnego (w realiach niniejszej sprawy z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997r.Prawo o ruchu drogowym”), ma obowiązek przekazać temu organowi, może odmówić udzielenia odpowiedzi, czyli nie udzielić określonej wiadomości, tylko wówczas gdy owa odpowiedź (informacja) mogłaby narazić tę osobę bądź jej najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, a nie za wykroczenie. Ustawodawca dopuszcza zatem możliwość postawienia świadka w sytuacji konfliktowej, tak w postępowaniu karnym, jak i w innym postępowaniu, w którym art. 183 § 1 k.p.k. ma zastosowanie, w tym i w sprawach o wykroczenia. Uznaje jednak, że ze względu na wagę wykroczeń nie jest to konflikt na tyle istotny, aby zasługiwał na potraktowanie takie samo, jak obawa narażenia siebie lub osoby najbliższej na odpowiedzialność za przestępstwo (tak SN w uzasadnieniu do uchwały z dnia 30.11.2004 r., I KZP 26/04, OSNKW 2004/11-12/102). W realiach niniejszej sprawy bezsporne jest, iż na obwinionym T. P. jako współwłaścicielu pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) ciążył ustawowy obowiązek – zgodnie z treścią art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997r.Prawo o ruchu drogowym” - wskazania na żądanie uprawnionego organu (Straży Miejskiej (...) W.), komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniach 27.09.2016 r. i 05.10.2016 r. Co więcej obwiniony nie mógł się od tego obowiązku uchylić powołując się na treść przepisów art. 183 § 1 k.p.k. w zw. z art. 41 § 1 k.p.w., albowiem uzyskanie przez Straż Miejską żądanych danych było niezbędne w celu ustalenia sprawcy wykroczeń drogowych popełnionych przez kierującego ww. pojazdem we wskazanych wyżej dniach przy ul. (...) w W.. Sąd nie miał wątpliwości, że obwiniony nie wywiązał się z tego obowiązku, albowiem mając wiedzę i znając tożsamość osoby, która użytkowała ten pojazd w ww. dniach, nie udzielił tej informacji na wezwanie funkcjonariusza Straży Miejskiej (...) W., pomimo świadomości, że ciąży na nim ustawowy obowiązek udzielenia tych informacji. Nie sposób zgodzić się także z obwinionym jakoby fakt, że jest jednym z dwóch współwłaścicieli pojazdu, wyłączał jego obowiązek określony w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997r.Prawo o ruchu drogowym” wskazania na żądanie uprawnionego organu danych osoby, która użytkowała pojazd w dniach, w których ujawniono wykroczenia drogowe popełnione przez kierującego tym pojazdem. Bezsporne jest bowiem, iż adresatem obowiązku wymienionego w przepisie art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997r.Prawo o ruchu drogowym” w przypadku gdy pojazd jest objęty współwłasnością, jest każdy z jego współwłaścicieli czy współposiadaczy.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się także na pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, który stanowi główne dokumentacja związana z ujawnieniem przez Straż Miejską (...) W. wykroczeń drogowych popełnionych przez kierującego pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) w dniach 27.09.2016 r. ok. godz. 10.30 oraz 05.10.2016 r. ok. godz. 23.58 ul. (...) w W., a także korespondencja kierowana do obwinionego jako współwłaściciela ww. pojazdu w postaci wezwania do wskazania danych osobowych użytkownika tego pojazdu w ww. dniach, jak również treść notatki urzędowej dokumentującej czynności przeprowadzone z udziałem obwinionego w dniu 17.10.2016 r. w siedzibie (...) (...) W.. Sąd uwzględnił wskazany wyżej materiał dowodowy przy ustalaniu stanu faktycznego, albowiem w sposób nie budzący wątpliwości dokumentacja ta potwierdza przebieg czynności wyjaśniających podejmowanych przez Straż Miejską w celu ustalenia danych osoby kierującej pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) w dniach 27.09.2016 r. ok. godz. 10.30 oraz 05.10.2016 r. ok. godz. 23.58 przy ul. (...) w W., która popełniła wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. w tym stanowisko obwinionego T. P., który będąc pouczony i mając świadomość obowiązków, jakie na nim spoczywają jako współwłaścicielu samochodu i konsekwencjach prawnych nie wywiązania się z tych obowiązków, nie wskazał kto był użytkownikiem pojazdu w ww. dniach.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, iż wina obwinionego T. P. odnośnie obydwu zarzucanych mu czynów nie budzi żadnych wątpliwości. T. P. w dniu 17 października 2016 r. o godz. 10.55 w siedzibie Straży Miejskiej (...) W. w W. przy ul. (...) będąc właścicielem pojazdu marki S. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W. komu powierzył ww. pojazd do kierowania lub używania w dniu 27 września 2016 r. o godz. 10:30. Ponadto w dniu 17 października 2016 r. o godz. 10.55 w siedzibie Straży Miejskiej (...) W. w W. przy ul. (...) będąc właścicielem pojazdu marki S. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W. komu powierzył ww. pojazd do kierowania lub używania w dniu 05 października 2016 r. o godz. 23:58. Swoim zachowaniem T. P. dwukrotnie wypełnił ustawowe znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997r.Prawo o ruchu drogowym”.

Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował dotychczasową niekaralność obwinionego za wykroczenia drogowe, a także za przestępstwa (informacja z WRD - k. 37, dane o karalności – k. 39).

Sąd nie dopatrzył się wobec obwinionego okoliczności obciążających.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu, przy uwzględnieniu normy art. 9 § 2 k.w. łącznie karę grzywny w wysokości 300 zł, uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów, jak również realizującą swoje cele w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę obwinionego, ponadto za sprawiedliwą w odczuciu społecznym. W ocenie Sądu orzeczona grzywna uwzględnia również, zgodnie z art. 24 § 3 k.w. dochody oraz sytuację majątkową, rodzinną i osobistą obwinionego. Obwiniony T. P. pracuje i osiąga dochód w kwocie 4500 złotych netto (k. 45), ma na utrzymaniu jedno dziecko. W tej sytuacji, zapłata niewielkiej grzywny w wysokości 300 złotych jest dla niego w pełni możliwa i nie zagraża egzystencji obwinionego. Orzeczona kara uświadomi obwinionemu wagę i znaczenie naruszonych przez niego przepisów oraz konieczność, a zarazem nieuchronność poniesienia odpowiedzialności za popełnione wykroczenia. Tym samym zostaną spełnione określone w art. 33 § 1 k.w. cele kary.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z z art. 119 kpk w zw. z art. 627 k.p.k. uznając, iż obecna sytuacja majątkowa i finansowa T. P., biorąc pod uwagę wysokość orzeczonej kary grzywny, nie uzasadnia zwolnienia go od obowiązku ich poniesienia.