Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 880/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2017 roku znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 listopada 2016 roku odmówił L. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu decyzji przytaczając treść art.57, art.12 oraz art.14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.) organ rentowy wskazał, że podstawę wydania niniejszej decyzji stanowi orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 marca 2017 roku, która nie stwierdziła niezdolności do pracy. Organ rentowy podniósł, iż wnioskodawczyni w 10-leciu liczonym od daty zgłoszenia wniosku posiada wymagany okres ubezpieczenia. Z uwagi na fakt, że wnioskodawczyni nie spełnia łącznie warunków z art.57 ustawy brak podstaw prawnych do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą L. J. w dniu 20 kwietnia 2017 roku złożyła odwołanie podnosząc, że stan zdrowia nadal uniemożliwia jej wykonywanie jakiekolwiek pracy.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 5 maja 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2017 roku - poprzedzającej wydanie wyroku - pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie oraz wniósł o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oświadczając, że koszty te nie zostały uiszczone w żadnej części. Ponadto wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii nowych biegłych na okoliczności wskazane w postanowieniu z dnia 16 maja 2017 roku. Natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania oraz zgłoszonych wniosków dowodowych.

Poza rozprawą pełnomocnik wnioskodawczyni złożył orzeczenie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy o nr (...) z dnia 27 lipca 2017 roku stwierdzające niezdolność L. J. do pracy na stanowisku sprzątaczki.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

L. J. urodziła się (...). Ma wykształcenie zasadnicze zawodowe, z zawodu jest sprzedawcą. W okresie od 1 stycznia 1999 roku do chwili obecnej jest zatrudniona w Specjalnym Ośrodku Szkolno - (...) w K. ostatnio na stanowisku sprzątaczki, poprzednio zaś jako opiekun nocny.

(okoliczność bezsporna, kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych – k. 8- 9 akt ZUS, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 10 akt ZUS)

W okresie od dnia 4 stycznia 2016 roku do dnia 28 grudnia 2016 roku wnioskodawczyni pobierała świadczenie rehabilitacyjne.

(okoliczność bezsporna )

W dniu 23 listopada 2016 roku L. J. złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek k. 1 – 4 akt ZUS)

W dniu 16 marca 2016 roku wnioskodawczyni została zbadana przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał u badanej serododatnie (...) bez zniekształceń i bez istotnego upośledzenia sprawności ruchowej stawach, zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa bez istotnego upośledzenia ruchomości i bez ubytków neurologicznych, stan po operacji zespołu cieśni kanału nadgarstka prawego bez upośledzenia funkcji ręki prawej, stan po laparoskopowej cholecystektomii z powodu kamicy, stan po nacięciu brodawki V. z powodu zapalenia dróg żółciowych, stan po cięciu cesarskim oraz przewlekłe zapalenia błony śluzowej żołądka. Po przeprowadzonym badaniu lekarskim i analizie dokumentacji medycznej Lekarz Orzecznik ZUS nie stwierdził całkowitej niezdolności do pracy.

(opinia lekarska z dnia 16 marca 2017 roku k. 112- 113 akt orzeczniczo -lekarskich, orzeczenie k. 35 akt ZUS)

W dniu 16 marca 2017 roku wnioskodawczyni wniosła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 16 marca 2017 roku.

(sprzeciw k. 114 akt orzeczniczo -lekarskich)

W dniu 30 marca 2017 roku wnioskodawczyni została zbadana przez Komisję Lekarską ZUS, która rozpoznała u badanej serododatnie (...) bez zniekształceń stawów, bez upośledzenia sprawności ruchowej, obustronny zespół cieśni nadgarstka, przebytą w styczniu 2017 roku operację po stronie prawej, zespół bólowy kręgosłupa bez wyraźnych objawów korzeniowych oraz przebytą w 2015 roku (...) i cholecystektomię laparoskopową. Komisja lekarska po zbadaniu ubezpieczonej i po przeanalizowaniu jej dokumentacji medycznej, w tym nowych okoliczności, nie stwierdziła podstawy do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy wskazując, że (...) bez istotnych zniekształceń i dysfunkcji narządu ruchu w ostatniej hospitalizacji 2xniższy wskaźnik reumatyczny niż przy wcześniejszej hospitalizacji w lipcu 2016 roku, zespół bólowy kręgosłupa bez objawów korzeniowych i bez objawów polineuropatii, przebyta operacja zespołu cieśni nadgarstka prawego bez powikłań.

(opinia lekarska z dnia 28 listopada 2016 roku k. 126 - 128 akt orzeczniczo -lekarskich, orzeczenie k. 36 akt ZUS)

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił L. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja k. 37 akt ZUS)

U wnioskodawczyni rozpoznano zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, reumatoidalne zapalenie stawów, polineuropatię, zespół cieni nadgarstka, spondylozę szyjną i lędźwiową oraz dyskopatię, zmiany zwyrodnieniowo- wytwórcze kręgosłupa. Wnioskodawczyni jest w pełni wydolna krążeniowe i oddechowo. Brak istotnych ograniczeń ruchowych, objawów ogniskowych, korzeniowych, rozciągowych czy ubytkowych. Wnioskodawczyni prezentuje ogólną dobrą sprawność ruchową zarówno w zakresie stawów kręgosłupa jak i stawów kończyn. Stopień naruszenia sprawności organizmu L. J. nie czynił ją niezdolną do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji i wykształcenia. Potwierdza to również fakt aktualnego wieloletniego zatrudnienia w charakterze sprzątaczki w Ośrodku Szkolno - (...) w K.. Wprawdzie odwołująca posiada schorzenia, ale nasilenie dolegliwości powstałe na ich tle może być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Ze względu na istniejące schorzenia wnioskodawczyni jest niezdolna do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej. Jednak wnioskodawczyni zarówno w dacie wydania zaskarżonej decyzji i nadal nie jest niezdolna do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu.

(pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy i neurologii P. R. k. 12 - 16v)

Ponadto u wnioskodawczyni stwierdzono reumatoidalne zapalenie stawów. W czasie badania ubezpieczona była w stanie dobrym, stawy bez obrzęków i ograniczenia ruchomości, sprawna, porusza się bez problemów. W czasie ostatniego pobytu w szpitalu w dniu wypisu w epikryzie wpis - stan chorej dobry, obrzęków stawów nie obserwowano, wskaźniki zapalenia niskie. Dolegliwości zgłaszane przez wnioskodawczynię oraz zmiany w narządzie ruchu spowodowane reumatoidalnym zapaleniem stawów nie ograniczają sprawności badanej w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy.

(pisemna opinia biegłego sądowego reumatologa M. W. k. 23 - 23v)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, wniosku o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy oraz opinii lekarskich.

W toku postępowania wnioskodawczyni zakwestionowała ustalenia komisji lekarskiej ZUS, że nie jest niezdolna do pracy.

Celem weryfikacji stanowiska wnioskodawczyni Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: z zakresu medycyny pracy i neurologii oraz reumatologii.

Złożone w sprawie opinie są jasne, zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawczyni. Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni. Określili schorzenia występujące u niej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu opinie biegłych są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Wskazać należy, że ze złożonych przez biegłych specjalistów opinii wprost wynikało, że schorzenia występujące u ubezpieczonej nie powodują stwierdzenia istnienia u niej stanu niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych czy też reumatologicznych.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawczyni o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych tych samych specjalizacji. Wskazać należy, iż zarzuty strony powodowej w stosunku do opinii wskazanych biegłych stanowią jedynie polemikę z wnioskami końcowymi wynikającymi z opinii i nie mogą odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona jest niezadowolona z treści sporządzonych w niniejszej sprawie opinii. Opinia ta jest rzetelna, obiektywna i jasna, w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisuje stan zdrowia wnioskodawcy. Zgodnie z ugruntowanym w tym zakresie orzecznictwem Sądu Najwyższego - które Sąd Okręgowy orzekający w niniejszej sprawie w całości podziela – żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (tak w wyroku z dnia 9 stycznia 2012 r., I UK 200/11, z dnia 20 października 1999 r., II UKN 158/99, oraz w wyroku z 19 marca 1997 r., III CKN 211/97). Jeżeli w odniesieniu do ustaleń faktycznych wymagających specjalistycznej wiedzy Sąd zasięgnął opinii biegłych, to ewentualne powołanie jeszcze innych biegłych można by uznać za powinność sądu tylko wtedy, gdy pierwotna opinia budzi istotne i nie dające się usunąć wątpliwości, a zainteresowana strona wykazuje nieporadność w zgłaszaniu odpowiednich wniosków dowodowych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 16 grudnia 1998 roku, II UKN 396/98).

Ponadto zwrócić należy uwagę, że zarzuty strony powodowej ograniczyły się jedynie do kwestionowania opinii biegłych brak było natomiast jakichkolwiek merytorycznych uwag pod kątem ich przydatności do rozpoznania niniejszej sprawy.

Podkreślenia wymaga także, że ogólne niezadowolenie strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii nie może stanowić podstawy do dopuszczenia dowodu z kolejnych opinii biegłych sądowych, ale musi być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii, co w niniejszej sprawie nie występuje. Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 roku (II UKN 37/99) wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art.217§2 k.p.c.).

W tym stanie faktycznym podejmowane czynności w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych z zakresu medycyny pracy i neurologii jaki reumatologii, doprowadziłyby jedynie do przedłużenia się postępowania przed Sądem pierwszej instancji, w obliczu wyjaśnionych już okoliczności. Zatem wniosek jako nieuzasadniony podlegał oddaleniu.

Sąd nie uwzględnił także wniosku pełnomocnika wnioskodawczyni o dopuszczenie dowodu z dokumentu w postaci orzeczenia Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. z dnia 27 lipca 2017 r. złożonego po zamknięciu rozprawy. Przede wszystkim wniosek ten podlegał oddaleniu jako spóźniony. Jak wynika z akt sprawy pełnomocnik wnioskodawczyni z chwilą wskazania przez Izbę Adwokacką została poinformowana o terminie rozprawy wyznaczonym na dzień 13 grudnia 2017 r. W związku z tym mogła wskazany dokument z dnia 27 lipca 2017 r. złożyć najpóźniej w dniu rozprawy, a uczyniła to po jej zamknięciu. Ponadto wskazać należy, że Sąd rozpoznając sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych związany jest zakresem rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji. Zatem Sąd Okręgowy zobowiązany jest ocenić, czy w rzeczywistości na dzień wydania decyzji tj. 6 kwietnia 2017 r. wnioskodawczyni była zdolna do pracy czy też nie. W związku z tym ewentualne pogorszenie stanu zdrowia po tej dacie nie stanowi podstawy do zmiany decyzji organu rentowego. W tak zaistniałej sytuacji skarżąca zawsze ma możliwość złożenia kolejnego wniosku o przyznanie jej prawa do renty. Dodatkowo wskazać należy, że ustaleniu niezdolności do pracy bezsprzecznie może służyć tylko i wyłącznie dowód z opinii biegłego specjalisty posiadającego stosowne wiadomości specjalne w tym zakresie i dającego rękojmię należytego wykonania czynności biegłego, nie zaś opinia innych lekarzy czy instytucji. Podmioty te mogą przedstawić własną ocenę stanu zdrowia co do konieczności dalszego leczenie i braku możliwości podjęcia pracy nie oznacza to jednak, że ocena ta może zastępować dowód w postaci opinii biegłego. Bezwzględnie bowiem – co już podnoszono - w sprawach wymagających wiedzy specjalnej, a za taką niewątpliwie uznać należy ocenę obiektywnej konieczności – zdolności do pracy niezbędna jest ocena biegłego specjalisty. Tym samym przeprowadzenie wskazanego dowodu nie mogło prowadzić do spodziewanych przez stronę skarżącą skutków procesowych.

Z tych też względów przedmiotowy wniosek należało pominąć, jako nieprzydatny dla ustalenia okoliczności prawnie doniosłych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art.57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz.1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art.57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami ograniczał się do oceny stanu zdrowia ubezpieczonej pod kątem niezdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art.12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko, jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy). Należało zatem ustalić, czy wnioskodawczyni jest zdolna do wykonywania pracy w dotychczasowym pełnym zakresie, czy jej kwalifikacje pozwalają na wykonywanie innej pracy, czy dla utrzymania aktywności zawodowej konieczne jest przekwalifikowanie.

Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy nie jest kryterium niezdolności do pracy w rozumieniu art.12 ww. ustawy. Brak możliwości wykonywania dotychczasowej pracy nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy (w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub gdy rokowanie, co do przekwalifikowania jest pozytywne). Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy jest warunkiem koniecznym do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia, predyspozycje psychofizyczne dają podstawy do uznania, że jest możliwe podjęcie pracy w zawodzie albo po przekwalifikowaniu.

O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, ale ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Należy też wskazać, iż przyczyna niezdolności do pracy nie ma wynikać z choroby, a z naruszenia sprawności organizmu, czyli czynnika medycznego, który powoduje utratę zdolności do pracy.

W przedmiotowej sprawie orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS wnioskodawczyni nie została uznana za osobę niezdolną do pracy. Wnioskodawczyni zakwestionował powyższe orzeczenie, wobec czego została powołana Komisja Lekarska ZUS, która wydała orzeczenie w przedmiotowej sprawie ustalając, że nie jest ona niezdolna do pracy.

Wobec zakwestionowania przez wnioskodawczynię w niniejszym postępowaniu orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny pracy i neurologii oraz reumatologii.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia nie powodują całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy.

Z ustaleń Sądu poczynionych w oparciu o opinie biegłych z zakresu medycyny pracy i neurologii oraz reumatologii wynika, iż wnioskodawczyni nie jest całkowicie ani częściowo niezdolna do pracy zarobkowej. Wnioskodawczyni jest w pełni wydolna krążeniowe i oddechowo, brak istotnych ograniczeń ruchowych, objawów ogniskowych, korzeniowych, rozciągowych czy ubytkowych. Wnioskodawczyni prezentuje ogólną dobrą sprawność ruchową zarówno w zakresie stawów kręgosłupa jak i stawów kończyn. Stopień naruszenia sprawności organizmu L. J. nie czynił ją niezdolną do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji i wykształcenia.

Wprawdzie odwołująca posiada schorzenia, ale nasilenie dolegliwości powstałe na ich tle może być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Ze względu na istniejące schorzenia wnioskodawczyni jest niezdolna do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej. Jednak występujące schorzenie nie powoduje takiego naruszenia sprawności organizmu, które stanowiłoby przyczynę całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy.

Dolegliwości zgłaszane przez wnioskodawczynię oraz zmiany w narządzie ruchu spowodowane reumatoidalnym zapaleniem stawów nie ograniczają jej sprawności w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy.

Sąd Okręgowy podzielił opinię biegłych specjalistów z zakresu medycyny pracy i neurologii oraz reumatologii uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Wskazać należy, że biegli sądowi w sposób nie budzący wątpliwości w pisemnych opiniach wyjaśnili sporne okoliczności. Wnioski z powyższych opinii sprowadzały się do stwierdzenia, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy zarobkowej.

Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Wnioskodawczyni, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winna dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Należy także wskazać, iż na pojęcie kwalifikacji zawodowych składają się posiadana (rzeczywista) wiedza i umiejętności (wyuczone i faktycznie nabyte, wykorzystywane, jak i dotychczas niewykorzystywane). Przy stosowaniu art.12 ww. ustawy konieczne jest dokonanie indywidualnej oceny rzeczywistych umiejętności i kompetencji z uwzględnieniem jednostkowej sytuacji pracownika na rynku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016 r. III UK 120/15, Legalis nr 1472796). Ocena taka została dokonana na podstawie stosownych ustaleń w opiniach biegłych.

W ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczone w postępowaniu rozpoznawczym dowody w postaci opinii biegłych – pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia wnioskodawczyni najpóźniej w dacie wydawania spornej decyzji, nie pozwalał na przyjęcie całkowitej ani nawet częściowej niezdolności do pracy. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawczyni mimo stwierdzonych u niej schorzeń jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

W konsekwencji wobec niespełnienia wszystkich przesłanek, brak jest podstaw uwzględnienia odwołania i przyznania wnioskodawczyni prawa do renty, o czym Sąd Okręgowy na postawie art.477 14§1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

O zwrocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni z urzędu za pierwszą instancję orzeczono zgodnie z §15 ust.2 w zw. §4 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 roku, poz. 1714) uwzględniając podatek VAT.

(E.W.)

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ubezpieczonej.

17.01.2017 r.