Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

B. R. pracuje u swojego ojca A. K., który prowadzi działalność gospodarczą pod firmą PPHU (...) A. K. przy ul. (...) w W.. Miejscem pracy B. R. jest biuro znajdujące się na parterze budynku biurowego. Z kolei na pierwszym piętrze znajduje się biuro jej ojca. W tym samym obiekcie na parterze jest też sklep prowadzony w ramach działalności gospodarczej przez A. K.. Do sklepu i części biurowej są osobne wejścia z rampy znajdujące się przez budynkiem. Nie ma bezpośredniego wejścia z biura do sklepu. Jest tylko jedno wejście do części biurowej budynku.

Dnia 08 listopada 2016 roku pracownik sklepu miał urlop i jego obowiązki w zastępstwie wykonywała B. R.. Kiedy około godziny 10.30 do sklepu przyszedł klient, B. R. udała się tam. W jej biurze pozostał jednak A. K., który rozmawiał przez telefon. Po zakończonej rozmowie A. K. poszedł do swojego biura po klucze, by móc zamknąć biuro B. R. na czas jej nieobecności. W biurze na regale leżała torebka B. R., w której znajdował się między innymi portfel, a w nim pieniądze w kwocie 560 złotych. B. R. posiada kredyt hipoteczny i jest zobowiązana z tego tytułu do uiszczania rat do dnia 10 każdego miesiąca. Tego dnia miała dokonać zapłaty i w związku z tym w portfelu miała przygotowaną wcześniej w domu gotówkę na ten cel.

Dowód:

- zawiadomienie o przestępstwie (k. 4v-5)

- zeznania pokrzywdzonej B. R. (zeznania złożone na rozprawie w dniu 24 marca 2017 roku - 00:17:05-00:29:34)

- zeznania świadka A. K. (k. 30v-31, zeznania złożone na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2017 roku - 00:03:45-00:14:10)

W tym czasie, gdy B. R. obsługiwała w sklepie klienta, a A. K. poszedł do swojego biura po klucze do biura córki, do przedsiębiorstwa na rowerze przyjechał D. M.. Od około dwóch tygodni D. M. starał się o zatrudnienie przez A. K., złożył skierowanie z Urzędu Pracy. Przychodził dowiedzieć się, czy zostanie przyjęty do pracy. B. R. widziała jak D. M. podjechał na rowerze pod rampę i jak wszedł do części biurowej budynku. Wszedł on do biura B. R., jednak nikogo tam nie zastał. Z torebki B. R. pozostawionej na regale, D. M. zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 540 zł, a następnie opuścił biuro. Nikt inny nie wchodził wówczas do budynku. Tego dnia nikt inny oprócz B. R. i A. K. nie był w pracy. Pozostałe biura były pozamykane.

Dowód:

- zawiadomienie o przestępstwie (k. 4v-5)

- zeznania pokrzywdzonej B. R. (zeznania złożone na rozprawie w dniu 24 marca 2017 roku 00:17:05-00:29:34)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. M. (k. 17-18, wyjaśnienia złożone na rozprawie w dniu 24 marca 2017 roku - 00:11:00-00:15:00)

- zeznania świadka A. K. (k. 30v-31, zeznania złożone na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2017 roku - 00:03:45-00:14:10)

A. K. schodząc na parter budynku, zobaczył wychodzącego z biura córki, D. M., który chował coś do lewej kieszenie spodni. A. K. zawołał za nim, jednakże ten nie reagując, wyszedł z budynku i odjechał na swoim rowerze. A. K. wszedł do biura córki. Torebka B. R. była w tym samym miejscu, gdzie zawsze lecz była uchylona. Po zamknięciu biura córki poszedł do swojego biura.

Dowód:

- zapis z monitoringu zewnętrznego PPHU (...) A. K. z dnia 08.11.2016 roku (k. 13)

- zeznania świadka A. K. (k. 30v-31, zeznania złożone na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2017 roku - 00:03:45-00:14:10)

Po powrocie ze sklepu do biura, uwagę B. R. zwrócił wystający z jej torebki portfel. Po sprawdzeniu jego zawartości, B. R. stwierdziła, że brakuje w nim pieniędzy w kwocie 540 złotych.

Dowód:

- zawiadomienie o przestępstwie (k. 4v-5)

- zeznania pokrzywdzonej B. R. (zeznania złożone na rozprawie w dniu 24 marca 2017 roku - 00:17:05-00:29:34)

Po dniu 08 listopada 2016 roku D. M. nie przychodziła dowiedzieć się o możliwość zatrudnienia u A. K..

Dowód:

- zeznania pokrzywdzonej B. R. (zeznania złożone na rozprawie w dniu 24 marca 2017 roku - 00:17:05-00:29:34)

- zeznania świadka A. K. (k. 30v-31, zeznania złożone na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2017 roku - 00:03:45-00:14:10)

Po przeprowadzeniu badania sądowo–psychiatryczno-psychologicznego biegli stwierdzili u D. M. chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii rezydualnej, uzależnienie mieszane - amfetamina, kanabinole. Nie rozpoznali upośledzenia umysłowego. Uznali, że D. M. miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozumienia znaczenia zarzucanego mu czynu i ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Stan psychiczny D. M. nie stanowi przeciwskazania do brania udziału w czynnościach procesowych z pomocą obrońcy, jednakże nie nie pozwala na udział w postępowaniu i na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Dowód:

- opinia sądowo–psychiatryczno-psychologiczna- k. 38-39

D. M. urodził się w (...) roku, posiada wykształcenie podstawowe, nie pracuje. D. M. jest kawalerem i nie ma dzieci. Oskarżony nie posiada żadnego majątku.

Dowód:

- dane o podejrzanym (k. 22)

- pisma ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 23, k. 28)

- pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa Oddział (...) w T. (k. 24)

D. M. był już dotychczas dziewięciokrotnie karany, głównie za występki przeciwko mieniu. Zarzucanego mu w niniejszej sprawie czynu dopuścił się w warunkach recydywy - w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6-ciu miesięcy pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wąbrzeźnie, sygn. akt VII K 601/13 z dnia 31 stycznia 2014 roku za przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 01 maja 2014 roku do 31 października 2014 roku z zaliczeniem dnia 13 listopada 2013 roku i będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wąbrzeźnie, sygn. akt VII K 228/14 z dnia 28 października 2014 roku za przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 275 § 1 kk i art. 276 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, art. 64 § 1 kk, na karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 31 października 2014 roku do 25 sierpnia 2016 roku, z zaliczeniem okresu 08 kwietnia 2011 roku i od 29 listopada 2011 roku do 28 listopada 2012 roku.

Dowód:

- informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 25-27)

- odpisy wyroków (k. 46-49)

W toku postępowania przygotowawczego D. M. nie przyznał się do zarzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k. 18). Wyjaśnił, że w dniu 08 listopada 2016 roku dwukrotnie przyjechał rowerem do PPHU (...) A. K. przy ul. (...) w W. w celu zapytania właściciela o pracę. Pierwszy raz około godziny 9.00, ale ponieważ nie zastał pana K., przyjechał drugi raz około godziny 10.00. Wówczas wszedł do biura na parterze, ale ponieważ nikogo tam nie było poszedł na piętro budynku. Tam również nikogo nie było. Następnie wyszedł z budynku i odjechał do domu. D. M. podniósł, że nie ukradł żadnych pieniędzy. Oskarżony podał, że od 9 lat leczy się psychicznie. (k. 17-18)

Na etapie postępowania sądowego D. M. nie przyznał się do czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia i wyjaśnił, iż był w biurze, ale nie brał żadnych pieniędzy i podtrzymał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym (wyjaśnienia złożone na rozprawie w dniu 24 marca 2017 roku - 00:11:00-00:15:00).

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim zaprzeczał on, iż dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy na szkodę B. R.. Wyjaśnienia te Sąd ocenił jako linię obrony oskarżonego zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany mu aktem oskarżenia czyn. Stały one bowiem w sprzeczności z zeznaniami świadka A. K. i pokrzywdzonej B. R.. Oskarżony nie kwestionował, że był na terenie przedsiębiorstwa, a nawet wyjaśnił, iż dwukrotnie w dniu zdarzenia przyjechał tam w celu uzyskania informacji o zatrudnieniu. Wskazał, iż przyjechał drugi raz bo za pierwszym razem nikogo nie zastał. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż również za drugim razem nikogo nie zastał. Natomiast świadek A. K. zeznał, iż w czasie, gdy jego córka B. R. była w sklepie, on najpierw był w biurze córki, a następnie udał się do swojego biura położonego na piętrze po klucz do biura córki, aby je zamknąć. W świetle tych zeznań świadka nie wiarygodne są również wyjaśnienia oskarżonego co do tego, ze wszedł on również na piętro budynku. A. K. udał się do swojego biura tylko po klucz od biura córki, oskarżony wszedł natomiast do budynku w momencie, gdy A. K. znajdował się w sowim biurze. Jeśli zatem faktycznie oskarżony wszedłby na piętro to musiałby tam spotkać się ze świadkiem, a do takiego spotkania nie doszło. A. K. wracając do biura córki zauważył na korytarzu oskarżonego, zawołał do niego, ale on nie zareagował. Skoro oskarżony przyjechał wyłącznie w sprawie pracy i początkowo by nikogo nie zastał, to zawołany następnie przez właściciela podjąłby z nim rozmowę. Za niedaniem wiary wyjaśnieniom oskarżonego we wskazanym zakresie przemawia również doświadczenie życiowe. Skoro bowiem oskarżony również w czasie drugiej wizyty nie uzyskał informacji o zatrudnieniu to nieuzasadnione jest nie podjęcie przez oskarżonego kolejnych prób uzyskania tych informacji, a należy zauważyć, iż zarzuty oskarżonemu został przedstawione dopiero w dniu 17 listopada 2016 roku.

Odnosząc się do zeznań pokrzywdzonej B. R., Sąd zważył, że należy ocenić je jako wiarygodne, logiczne i konsekwentne. B. R. podała w jakich okolicznościach pieniądze zostały skradzione oraz w jakiej kwocie. Pokrzywdzona nie miała żadnych powodów by bezpodstawnie obciążać oskarżonego swymi zeznaniami, wobec czego Sąd dał im wiarę (k. 4v-5, zeznania złożone na rozprawie w dniu 24 marca 2017 roku - 00:17:05-00:29:34). Z zeznaniami pokrzywdzonej B. R. spójne pozostają zeznania świadka A. K.. (k. 30v-31, zeznania złożone na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2017 roku - 00:03:45-00:14:10) Osoby te są w stosunku do oskarżonego osobami obcymi i w związku z tym ich zeznania mogą zostać uznane za w pełni obiektywne. W ocenie Sądu nie ma podstaw by kwestionować ich zeznania. Sąd nie dostrzegł żadnych przesłanek mogących podważyć wiarygodność zeznań pokrzywdzonej B. R. i świadka A. K., zwłaszcza w zakresie ewentualnego motywu leżącego po ich stronie, aby zaistniałą rzeczywistość przedstawić inaczej niż zgodnie z prawdą.

Sąd za w pełni wiarygodny uznał dowód z opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej z dnia 15 grudnia 2016 roku. Opinia ta bowiem została sporządzona w sposób rzetelny i prawidłowy. W opinii tej biegli wskazali między innymi, że u D. M. rozpoznali chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii rezydualnej oraz uzależnienie mieszane – amfetamina, kanabinole. Nadto biegli stwierdzili, że w czasie popełniania zarzuconego D. M. czynu miał on ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozumienia znaczenia czynu i ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. (k. 38-39)

Sąd uznał za wiarygodne pozostałe przeprowadzone w toku postępowania dowody, albowiem dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu, co do swej autentyczności, jak również odnośnie prawdziwości podanych w nich informacji. Ustalenia oparto na protokole zatrzymania rzeczy (k. 10-11), spisie rzeczy (k. 12), zapisie z monitoringu zewnętrznego PPHU (...) A. K. z dnia 08.11.2016 roku (k. 13), protokole oględzin rzeczy (k. 14-15).

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, tj. pisma ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 23, k. 28), pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa Oddział (...) w T. (k. 24), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego( k. 25-27), odpisy wyroków (k. 46-49), to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Tak zgromadzony i oceniony materiał dowodowy dostarczył wystarczających podstaw do uznania, że zarówno sprawstwo, jak i wina oskarżonego co do popełnienia przypisanego mu w wyroku przestępstwa, w stanie ograniczonej poczytalności, nie budzi żadnych wątpliwości, z tą tylko zmianą, że uwzględniając okoliczności jego popełnienia i stosunkowo niewielką wartość szkody, Sąd przyjął, że czyn przypisany oskarżonemu stanowił wypadek mniejszej wagi z art. 278 § 3 kk.

D. M. został oskarżony o to, że w dniu 08 listopada 2016 roku, w W., przy ul. (...), z pomieszczenia biurowego firmy PPHU (...), z portfela znajdującego się w torebce, dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 540 złotych na szkodę B. R., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy zwykłej i w stanie ograniczonej w stopniu znacznym zdolności do rozumienia jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, to jest o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 kk jest ściśle przez ten przepis określone i polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. Wyjęcie rzeczy ruchomej spod władztwa nastąpić musi wbrew woli osoby nim dysponującej oraz bez żadnej ku temu podstawy. Przedmiotem bezpośredniego działania sprawcy czynu zabronionego z art. 278 § 1 kk jest przede wszystkim rzecz ruchoma, a więc przedmiot materialny, wyodrębniony, mogący samodzielnie występować w obrocie oraz przedstawiający wartość majątkową. Należy podnieść, że w myśl art. 115 § 9 kk, za rzeczy ruchome uważa się także pieniądze i inne środki płatnicze. Przestępstwo określone w art. 278 § 1 kk jest przestępstwem materialnym, to znaczy zostaje ono popełnione w momencie nastąpienia skutku w postaci objęcia rzeczy we władztwo przez sprawcę. Czyn zabroniony stypizowany treścią art. 278 § 1 kk należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie rzeczy. Przestępstwo to może być zatem popełnione wyłącznie w formie zamiaru bezpośredniego, sprawca swym zachowaniem musi zmierzać do przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej i jednocześnie chcieć tego.

W § 3 art. 278 kk przewidziany został wypadek mniejszej wagi. W orzecznictwie SN przyjęto, że o wypadku mniejszej wagi decydują podmiotowe i przedmiotowe okoliczności czynu sprawcy (uchw. SN z 15.7.1971 r., VI KZP 42/70, OSNKW 1971, Nr 11, poz. 163). Rozgraniczenie typu podstawowego od wypadku mniejszej wagi oraz dokonanie prawidłowej oceny rozpatrywanego wypadku jest kwestią poprawnej kwalifikacji prawnej czynu, która nie może być związana ani uzależniona od osobowości sprawcy, jego opinii, poprzedniej karalności, zachowania się przed popełnieniem i po popełnieniu przestępstwa, a także od nagminności czynów tego rodzaju i innych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, jednakże leżących poza czynem (por. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2004 r., V KK 121/03, Prok. i Pr.-wkł. 2004, nr 10, poz. 6). Niekaralność, przyznanie się do winy nie mają normatywnego znaczenia w ustaleniu wypadku mniejszej wagi, a więc nie decydują o stopniu społecznej szkodliwości przestępstwa” ( tak postanowienie SN z dnia 21. 08. 2008 sygn. V KK 257/08. LEX nr 449083).

Kodeks karny rozróżnia recydywę ogólną i szczególną, która wiąże się z powrotem do określonej w ustawie kategorii przestępstw po odbyciu kary pozbawienia wolności. Z art. 64 § 1 k.k. wynika, że jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Przesłanką recydywy zwykłej jest popełnienie przestępstwa umyślnego – czyli zbrodni lub umyślnego występku, za który orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności. Dla przyjęcia recydywy wystarcza, aby sprawca odbył część tej kary – sześć miesięcy. Nowe przestępstwo, jakie sprawca popełnia, ma być podobne do tego, za które został skazany ( wyrok SN z 30 października 2001r., III KKN 217/01, Orz. Prok. i Pr. 2002, nr 3 poz. 2). W myśl art. 115 § 3 k.k. przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne. Przestępstwo to ma zostać popełnione w okresie pięciu lat od odbycia owej części kary pozbawienia wolności. Dla obliczenia tego okresu nie ma znaczenia moment odbycia całości czy części środka karnego. Zarówno pierwsze jak i kolejne przestępstwo mogą zostać popełnione w dowolnej formie stadialnej lub zjawiskowej ( Komentarz do art.64 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Oficyna, 2010, wyd. III).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu w sprawie zaszły uzasadnione podstawy do przypisania oskarżonemu czynu zabronionego kwalifikowanego z art. 278 § 1 kk, z tą jednak zmianą, że czyn ten z uwagi na ogół okoliczności podmiotowych i przedmiotowych stanowił wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 278 § 3 kk. Wskazać należy, że oskarżony był co prawda wcześniej wielokrotnie karany, zaś czyn został popełniony warunkach art. 64, nie stanowiło to jednak przeszkody w uznaniu czynu przypisanego oskarżonemu za wypadek mniejszej wagi. Sąd miał na względzie ogół okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, w szczególności stopień jego społecznej szkodliwości, który zdaniem sądu nie był znaczny. Po stronie przedmiotowej sąd wziął pod uwagę fakt, iż czyn oskarżonego godził w jedno dobro prawne, wartość przedmiotu przestępstwa była niska, nieznacznie przekraczała próg graniczny pomiędzy wykroczeniem a przestępstwem. Na ocenę sądu miała wpływ nie tylko niewielka wartość skradzionego mienia, ale także pozostałe okoliczności czynu w tym fakt, że oskarżony działał sam, bez premedytacji w stanie ograniczonej poczytalności. Po stronie podmiotowej uwzględniono dodatkowo motywację sprawcy, gdyż zgodnie z ustaleniami, oskarżony choruje, jest bowiem osobą bezrobotną, uzyskującą jedynie dochody z zasiłku.

Przedmiotem ochrony czynu zabronionego stypizowanego treścią art. 278 § 1 kk jest m.in. własność. Oskarżony swoim zachowaniem naruszył niewątpliwie to prawo, albowiem jego działanie skierowane było na własność B. R.. Oskarżony znalazł się sam w biurze pokrzywdzonej. Wykorzystał okazję i przeszukał jej torebkę, a następnie portfel. Nie zabrał on całego portfela, jednak tylko część jego zawartości. Wskazuje to na bezpośredni zamiar oskarżonego.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony działał umyślnie, choć w warunkach ograniczonej poczytalności i to z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym na określony cel, którym było przywłaszczenie cudzej rzeczy przedstawiającej wartość majątkową. Tym samym zachowanie oskarżonego było sprzeczne z prawem, nie mieściło się w ramach żadnego z kontratypów, było więc bezprawne. W świetle powyższego zasadnym jest również wniosek, że czyn ten był społecznie szkodliwe i to w stopniu wyższym niż znikomy. Poza tym w przedmiotowej sprawie istniały pełne podstawy do przypisania oskarżonemu winy i brak było jakichkolwiek podstaw faktycznych do przyjęcia istnienia po jego stronie okoliczności uchylających winę poza przyjęciem ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem.

Jednocześnie należy zauważyć, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo w warunkach recydywy zwykłej z art. 64 § 1 kk, bowiem zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6-ciu miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wąbrzeźnie, sygn. akt VII K 601/13 z dnia 31 stycznia 2014 roku za przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 01 maja 2014 roku do 31 października 2014 roku z zaliczeniem dnia 13 listopada 2013 roku i będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wąbrzeźnie, sygn. akt VII K 228/14 z dnia 28 października 2014 roku za przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 275 § 1 kk i art. 276 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, art. 64 § 1 kk, na karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 31 października 2014 roku do 25 sierpnia 2016 roku, z zaliczeniem okresu 08 kwietnia 2011 roku i od 29 listopada 2011 roku do 28 listopada 2012 roku.

Uznając winę D. M. i przyjmując, że sprawca dopuścił się wypadku mniejszej wagi, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 i 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk , na podstawie art. 278 § 3 kk i art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 kk i art. 35 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Przepis art. 53 k.k. stanowi, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Sąd uznał, że wymierzona kara będzie adekwatna do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także wystarczająca dla realizacji celów wychowawczych i poprawczych wobec oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W pkt II wyroku Sąd na podstawie art. 230 § 3 kpk nakazał pozostawić w aktach sprawy dowód rzeczowy w postaci płyty CD-R extreme z zapisem monitoringu kamery zewnętrznej zakładu PPHU (...) przy ul. (...) w W. z dnia 08 listopada 2016 roku, znajdującej się na k. 13 akt sprawy.

W pkt III wyroku Sąd zasadził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. O. kwotę 768 (siedemset sześćdziesiąt osiem) złotych powiększoną o podatek VAT w stawce 23 %, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zgodnie z § 17 ust. 1 pkt 1, § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714)

Sąd w pkt IV wyroku zwolnił oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 kpk w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa, uznając, że z uwagi na jego sytuację majątkową, ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.