Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 972/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2017 r. sygn. akt VI W 115/17 uznał obwinionego A. P. za winnego tego, że w dniu 21 listopada 2016 roku około godz. 06:35 w R. na skrzyżowaniu ulic K. i D. znajdując się w stanie po użyciu alkoholu wynoszącym 0,16 mg/ dm ( 3) w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym na drodze publicznej pojazd mechaniczny - samochód osoby marki M. (...) o nr rej. (...), nie mając do tego uprawnienia, to jest czynu wyczerpującego znamiona wykroczeń z art. z art. 87 § 1 kw i art. 94 § 1 kw i za to wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 2500 złotych, na podstawie art. 87 § 3 kw i art. 29 § 1 i 2 kw orzekając wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku.

Zaskarżając wyrok w całości, obrońca obwinionego zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 39 kpw, art. 5 § 1 pkt 1 kpw, art. 168a kpk w zw. z art. 39 kpw, art. 3 kpw, następnie naruszenie praw materialnego art. 87 § 1 kw, art. 94 § 1 kw oraz art. 47 § 1 kw, art. 129 § 2 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, że w niniejszej sprawie doszło do działania policjanta w granicach przysługujących mu uprawnień, art. 129ja ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez błędna wykładnie lub niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, że w niniejszej sprawie doszło do działania policjanta w granicach przysługujących mu uprawnień, art. 2 § 1 kw w zw. z art. 129ja ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, że w niniejszej sprawie należy stosować znowelizowaną ustawę o ruchu drogowym, podczas, gdy właściwa jest ustawa uprzednio obowiązująca, błąd w ustaleniach faktycznych.

Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w związku z zaistnieniem ujemnej przesłanki procesowej z art. 5 § 1 pkt 1 kpw, ewentualnie uniewinnienie obwinionego lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji przeprowadził w niniejszej sprawie pełne postępowanie dowodowe, w zakresie niezbędnym dla orzekania w sprawie, z uwzględnieniem braku osobistego zainteresowania obwinionego. Zgromadzone dowody, w tym dokumenty z przeprowadzonych badań stanu trzeźwości obwinionego, Sąd poddał ocenie zgodnej z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego.

Okoliczności przeprowadzonej kontroli drogowej, ani też wyniki badań wskazujące na prowadzenie przez obwinionego, w dniu zdarzenia, pojazdu mechanicznego na drodze publicznej w stanie po użyciu alkoholu oraz bez posiadania uprawnień, nie budzą wątpliwości.

W zakresie podnoszonych przez apelującego okoliczności przypomnieć należy, że zasada wyrażona w art. 2 § 1 kw dotyczy ustawy, w sensie przepisów prawa materialnego, a takimi nie są normy art. 168 a kpk, ani też ustawy Prawo o ruchu drogowym w zakresie kontroli ruchu drogowego, w tym przywołane art. 129 ust 2 pkt 3 i art. 129 ja, zatem nie może być mowy o stosowaniu ustawy uprzednio obowiązującej, jako względniejszej.

Dodatkowo art. 168 a kpk stanowi, że dowodu nie można uznać za niedopuszczalny wyłącznie na tej podstawie, że został uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 Kodeksu karnego, chyba że dowód został uzyskany w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych, w wyniku: zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności.

Przepis ten jest wyrazem swego rodzaju zakazu dowodowego, ale ściśle ograniczonego, nie można zatem uczynić podstawą ustaleń faktycznych dowodu uzyskanego z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 Kodeksu karnego, jeżeli został uzyskany w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych, w wyniku: zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności.

W niniejszej sprawie wyniki badania stanu trzeźwości uzyskane zostały w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych, ale przecież nie w wyniku: zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności.

Czyli zastosowanie omawianej normy prawnej nie wchodzi w rachubę.

Polska procedura karna, co do zasady nie hołduje legalnej teorii dowodów, zatem w szerszym zakresie niż wynikające z ustawy zakazy dowodowe, nie ma podstaw do odrzucenia określonych dowodów o ile zostały prawidłowo przeprowadzone i utrwalone.

Sama okoliczność zatrzymania do kontroli drogowej nie wpisuje się w zakres przeprowadzenia dowodów, to nastąpiło z chwilą przystąpienia do badania, dokonania adekwatnych pouczeń i udzielenia informacji, badanie zostało przeprowadzone dobrowolnie, w sposób odpowiadający przepisom prawa, a utrwalone w protokole podpisanym również przez obwinionego.

Dodatkowo odnosząc się do zmiany ustawy Prawo o ruchu drogowym przypomnieć trzeba, że istotnie pojawiły się stanowiska o wątpliwościach co do podstawy przeprowadzania przez funkcjonariuszy policji kontroli prewencyjnych, przesiewowych, a następstwem tego było wprowadzenie normy art. 129ja, jednak sprawa nie była tak jednoznaczna, jak postuluje to apelujący.

Przypomnieć zatem wypada, że w uzasadnieniu owej zmiany wskazano: „ Ponadto proponuje się wprowadzenie do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym wyraźnego unormowania, stanowiącego podstawę do poddawania kierujących pojazdami lub innych osób, w stosunku do których zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogły kierować pojazdem, w toku kontroli drogowej przez uprawniony do kontroli organ badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do alkoholu. W aktualnym stanie prawnym wskazane uprawnienie organów kontroli jest wyinterpretowywane z unormowań Prawa o ruchu drogowym, w szczególności z art. 129 ust. 2 pkt 3, art. 129i i art. 129j. Możliwość dokonywania badań na zawartość alkoholu lub środków działających podobnie do alkoholu w toku kontroli drogowej w istotny sposób przyczynia się do poprawy bezpieczeństwa na drogach poprzez wyeliminowanie nietrzeźwych i odurzonych kierowców, jest z tego powodu istotnym instrumentem do przeciwdziałania negatywnym zjawiskom na drogach” (na stronach: http://www.sejm.gov.pl i http://www.senat.gov.pl).

Dlatego apelacja obrońcy nie znajduje zastosowania. Obwiniony zatrzymał się do kontroli dobrowolnie, dobrowolnie również poddał badaniu, a nie zaistniały okoliczności stanowiące zakazy dowodowe, ani też ujawniające nieprawidłowość przeprowadzenia badania stanu trzeźwości.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, nie dopatrując się w orzeczeniu o karze i środku karnym żadnej surowości, a wręcz przy uwzględnieniu okoliczności stanowiących o uprzednim pozbawieniu obwinionego uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, sięganie po najłagodniejszy rodzaj kary przewidzianej w ustawie, jawi się, jako wyraz istotnej łagodności.