Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Sztenc

Protokolant: Bartosz Gawlas

w obecności Krzysztofa Łysiaka Prokuratora Prokuratury Rejonowej

po rozpoznaniu w dniach: 6.X.2016 r., 22.XI.2016 r., 17.I.2017 r., 16.II.2017 r., 14.III.2017 r., 27.IV.2017 r., 1.VI.2017 r., 4.VII.2017 r., 27.VII.2017 r. 5.XII.2017 r., 15.XII.2017 r.

sprawy

D. A. urodz. w dniu (...)

w L.

syna K. i G. z domu M.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 19 maja 2015 roku we W., działając w warunkach czynu ciągłego, wyłudził dwa kredyty o łącznej wartości 257.372,85 złotych, w ten sposób, że nie mając zamiaru ani możliwości spłaty kredytów, zawarł dwie umowy kredytowe, na podstawie których uzyskał kredyty, a następnie pojazdy, po czym wbrew podjętym zobowiązaniom, po wpłaceniu pierwszych rat, zaniechał spłaty dalszych rat i zbył pojazdy, czym działał na s. (...) Bank (...), a w szczególności:

- wyłudził kredyt w kwocie 120.971,55 złotych na zakup samochodu osobowego marki S., w ten sposób, że zawarł umowę numer (...),

- wyłudził kredyt w kwocie 136.401,30 złotych, na zakup samochodu osobowego marki S., w ten sposób, że zawarł umowę numer (...)

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II.  w okresie od 6 maja 2015 roku do 2 czerwca 2015 roku we W. działając w warunkach czynu ciągłego, wyłudził artykuły biurowe o łącznej wartości 79.346,36 złotych, w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawicieli Spółki Cywilnej (...). Biuro, odnośnie zamiaru wywiązania się z zawartych zobowiązań, po czym pobrał artykuły biurowe, za które nie zamierzał dokonać płatności, czym działał na szkodę A. Z. i M. Z. (1), wspólników spółki cywilnej (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

III.  w okresie od 19 maja 2015 roku do 2 lipca 2015 roku we W., działając w warunkach czynu ciągłego, wyłudził paliwo o łącznej wartości 89.646,87 złotych, w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawicieli Spółki Akcyjnej (...), odnośnie zamiaru wywiązania się z zawartych zobowiązań, zawarł umowę numer (...) dotyczącą bezgotówkowych rozliczeń transakcji zakupu towarów i usług na stacjach paliw sieci (...) przy użyciu kart flotowych, po czym pobrał paliwo, za które nie zamierzał dokonać płatności, czym działał na szkodę (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w P.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

IV.  w okresie od 18 lipca 2015 roku do 25 sierpnia 2015 roku we W. działając w warunkach czynu ciągłego, wyłudził artykuły instalacyjne o łącznej wartości 37.825,77 złotych, w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawicieli Spółki Cywilnej (...), odnośnie zamiaru wywiązania się z zawartych zobowiązań, po czym pobrał artykuły instalacyjne, za które nie zamierzał dokonać płatności, czym działał na szkodę S. P. i B. S. (1), wspólników spółki cywilnej (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

V. w okresie od 11 maja 2015 roku do 1 grudnia 2015 roku we W. i innych miejscach, przywłaszczył samochód osobowy marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 160.000 złotych, w ten sposób, że w dniu 11 maja 2015 roku zawarł umowę leasingu operacyjnego numer (...), na podstawie której otrzymał pojazd, a następnie nie dokonywał spłaty rat leasingowych i nie zamierzał zwrócić pojazdu właścicielowi, czym działał na szkodę Spółki z o.o. (...),

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.

************************************************************************************

I.  oskarżonego D. A. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, z tym, że ustala, iż działał jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o., a nadto, iż wyłudził dwa kredyty w łącznej kwocie 257.372,85 złotych w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawicieli V. Bank (...) odnośnie zamiaru spłaty kredytów, tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

II.  oskarżonego D. A. uznaje za winnego tego, że w okresie od 6 maja 2015 roku do 25 sierpnia 2015 r. we W., działając jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. w warunkach ciągu przestępstw wyłudził artykuły biurowe, paliwo oraz inne towary i usługi serwisowe, a także artykuły instalacyjne na szkodę różnych podmiotów, w ten sposób, że wprowadzał w błąd ich przedstawicieli odnośnie zamiaru wywiązania się z zawartych zobowiązań, nie dokonując następnie zapłaty za pobrane artykuły biurowe i instalacyjne, a także inne towary i usługi serwisowe, a to:

- w okresie od 6 maja 2015 roku do 2 czerwca 2015 roku we W. wyłudził artykuły biurowe o łącznej wartości 79.346,36 złotych, w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawicieli Spółki Cywilnej (...). Biuro, odnośnie zamiaru wywiązania się z zawartych zobowiązań, po czym pobrał artykuły biurowe, za które nie zamierzał dokonać płatności, czym działał na szkodę A. Z. i M. Z. (1), wspólników spółki cywilnej (...),

- w okresie od 19 maja 2015 roku do 2 lipca 2015 roku we W., wyłudził paliwo, a także inne towary i usługi serwisowe o łącznej wartości 89.646,87 złotych, w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawicieli Spółki Akcyjnej (...), odnośnie zamiaru wywiązania się z zawartych zobowiązań, zawarł umowę numer (...), dotyczącą bezgotówkowych rozliczeń transakcji zakupu towarów i usług na stacjach paliw sieci (...) przy użyciu kart flotowych, po czym pobrał paliwo, dokonując nadto zakupu innych towarów oraz usług serwisowych, za które nie zamierzał dokonać płatności, czym działał na szkodę (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w P.,

- w okresie od 18 lipca 2015 roku do 25 sierpnia 2015 roku we W. wyłudził artykuły instalacyjne o łącznej wartości 37.825,77 złotych, w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawicieli Spółki Cywilnej (...), odnośnie zamiaru wywiązania się z zawartych zobowiązań, po czym pobrał artykuły instalacyjne, za które nie zamierzał dokonać płatności, czym działał na szkodę S. P. i B. S. (1), wspólników spółki cywilnej (...), tj. popełnienia czynów z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

III.  oskarżonego D. A. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku, z tym, że przyjmuje, iż działał jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art.86 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu D. A. karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu D. A. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 13 czerwca 2016 r. do dnia 4 listopada 2017 r.,

VI.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. A. obowiązek naprawienia szkody na rzecz:

- V. Bank (...) poprzez zapłatę kwoty 136.401,30 złotych;

- (...) S.A. poprzez zapłatę kwoty 4.482,34 złotych,

VII. zasądza od oskarżonego D. A. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. Z. kwotę 3.247,20 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego,

VIII. zasądza od oskarżonego D. A. na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione od dnia wszczęcia postępowania oraz wymierza mu opłatę w kwocie 400 złotych.

SSO Elżbieta Sztenc

Sygn. akt III K 173/16

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W okresie od 2009 r. do lutego 2015 r. Ł. Ł. był prezesem (...) Sp. z o.o. z/s przy ul. (...) we W., której przedmiotem działalności było dostarczanie produktów do sieci sklepów budowlanych. W 2015 r. Ł. Ł., który wraz z żoną posiadał udziały większościowe w ww. spółce, ze względu na swoją sytuację rodzinną i zdrowotną, postanowił sprzedać ją, w związku z czym w dniu 10 lutego 2015 r. doszło do zawarcia umowy zbycia udziałów o wartości po 100 zł każdy na rzecz oskarżonego D. A., który zapłacił za nie 50 000 zł. W treści § 4 ust. 2 umowy zapisano, iż kupujący oświadcza, że zapoznał się dokładnie ze wszystkimi sprawami spółki oraz jej kompletną dokumentacją, a w szczególności także z aktualnym stanem jej finansów, majątku, zobowiązań i należności. Strony treścią art. 5 ww. umowy potwierdziły nadto otrzymanie wzajemnych świadczeń, przy czym rozliczenie między nimi co do korzyści i ciężarów wynikających ze zbywanego udziału nastąpiło według stanu w chwili zawarcia umowy. W momencie sprzedaży udziałów oskarżonemu D. A., kondycja finansowa spółki była dobra, perspektywiczna. Nie ciążyły na niej niespłacone kredyty, nie było również żadnych zadłużeń wynikających z płatności na rzecz ZUS, US lub banków z tytułu zaciągnięcia kredytów. W związku z tym, iż płatności za dostarczone towary miały 90 – dniowe terminy, po jej zbyciu na konto spółki miała wpłynąć jeszcze kwota co najmniej 20 000 zł m.in. od spółki (...).

dowód:

zeznania świadka Ł. Ł. - k. 289; k. 187v-189 tomu I akt sądowych;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. A. – k. 180-181 tomu I akt sądowych;

umowa zbycia udziałów – k. 292-294, 476, 570, 574-576, 578-580 tomu III akt sądowych;

umowa zawiązania spółki (...) Sp. z o.o. – k. 550-554 tomu III akt sądowych;

listy wspólników – k. 555, 562, 563, 568, 572, 583 tomu III akt sądowych;

zawiadomienie o nabyciu udziałów – k. 582 tomu III akt sądowych;

informacja KRS o zmianie wspólników – k. 472, 476, 487, 488 tomu III akt sądowych;

zeznania świadka A. Z. – k. 117-118, 181v-186 tomu I akt sądowych;

informacje Krajowego Rejestru Sądowego – k. 124-127, 180;

zeznania świadka E. B. – k. 268-269, 497-499 tomu I akt sądowych.

Po załatwieniu wszelkich formalności urzędowych związanych z nabyciem spółki (...) Sp. z o.o., oskarżony D. A. na początku maja 2015 r. skontaktował się z A. Z., tj. współwłaścicielką spółki cywilnej (...) z/s przy ul. (...) we W., chcąc nawiązać z nią współpracę. W czasie spotkania, do jakiego następnie doszło – oskarżony jako prezes zarządu Sp. z o.o. (...) w dniu 6 maja 2015 r. zawarł z ww. umowę o współpracy handlowej, na mocy której jego spółka miała nabywać od (...) Biuro zamówiony wcześniej asortyment towaru. Oskarżony w czasie spotkania przekazał A. Z. stosowną dokumentację spółki, w tym zaświadczenia o niezaleganiu z płatnościami na rzecz ZUS i US. W tym samym dniu zostało również zrealizowane 1-sze zamówienie na kwotę 13 911,25 złotych z terminem płatności do dnia 5.06.2015 r., w związku z czym wystawiono fakturę VAT nr (...), której odbiór pokwitował prezes zarządu (...) Sp. z o.o., tj. oskarżony D. A.. W dniu 7.05.2015 r. zostało zrealizowane drugie zamówienie, w związku z czym wystawiono fakturę VAT nr (...) na kwotę 6199,20 zł. Po tymże, do dnia 2 czerwca 2015 r. s.c. (...) zrealizowała kolejne zamówienia oskarżonego D. A., działającego jako prezes Sp. z o.o. (...), w związku z czym wystawiono kolejne faktury, a to: nr 491/15/M z dnia 12 maja 2015 r. na kwotę 29 290,29 zł; nr (...) z dnia 13 maja 2015 r. na kwotę 6 368,39 zł; nr (...) z dnia 20 maja 2015 r. na kwotę 19 442,93 zł; nr (...) z dnia 2 czerwca 2015 r. na kwotę 4 134,03 zł. Ta ostatnia faktura dotyczyła zapłaty za zakup teczek skórzanych na laptopy „dla sześciu przedstawicieli prezesa spółki (...), które nie zostały jednakże przekazane ze względu na brak wymaganego przez A. Z. przelewu. W związku z tym, że do dnia 5.06.2015 r. nie wpłynęła zapłata za 1-szą fakturę, w dniu 6.06.2015 r. A. Z. skontaktowała się z oskarżonym D. A., który w czasie rozmowy brak zapłaty tłumaczył tym, iż spółka nie otrzymała pieniędzy od kontrahentów, w związku z czym musi wyjaśnić to z księgową, po czym da jej znać. Twierdził również, iż spółka ma otrzymać zwrot VAT z Urzędu Skarbowego, co pozwoli na uregulowanie należności. Mimo tych obietnic, oskarżony nie uregulował wymaganych płatności, choć w dniu 6 maja 2015 r. na koncie spółki prowadzonym w (...) było m.in. 92.000 zł, zaś w kolejnych dniach maja 2015 r. na jej konto prowadzone w ww. banku wpływały kolejne kwoty, a to m.in.: w dniu 15.05.2015 r. kwota 11 964,06 zł, w dniu 22.05.2015 r. kwoty: 4 000 zł, 5 000 zł, 8 767,68 zł, 3 050 zł.

Pod koniec maja 2015 r. oskarżony D. A. przeniósł siedzibę spółki na ul. (...) we W., gdzie kilkakrotnie udawała się A. Z. w celu wyegzekwowania zapłaty nieuregulowanych płatności za wystawione faktury. Oskarżony D. A. obiecywał jej, że dokona zapłaty stosownych należności, tylko musi dać mu czas i zrozumieć, że spółka nie ma funduszy. W dniu 9.06.2015 r. oskarżony D. A. podpisał w siedzibie (...) Biuro noty obciążeniowe do każdej z ww. faktur, zaś w dniu 15.06.2015 r. zobowiązał się do spłaty zadłużenia w dwóch ratach w terminie do dnia 25 czerwca 2015 r.

W związku z brakiem zapłaty, A. Z. w dniu 30.06.2015 r. złożyła do Sądu Okręgowego we Wrocławiu pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. o wydanie nakazu zapłaty łącznej kwoty 79.346,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od stosownych kwot i dat płatności wynikających z wystawionych faktur. W dniu 4 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu X Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt X GNC 571/15 wydał stosowny nakaz zapłaty. Po tymże, A. Z. skierowała nakaz zapłaty do postępowania egzekucyjnego, które wszczął komornik K. J.. Zostało ono następnie umorzone postanowieniem z dnia 31 grudnia 2015 r. wobec jego bezskuteczności.

dowód:

zeznania świadka A. Z. – k. 117-118, 136, 181v-184 t. I akt sądowych;

zeznania świadka M. Z. (1) – k. 610, 189 t. I akt sądowych;

zeznania świadka K. J. – k. 149-150, 184 tomu I akt sądowych;

zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa – k. 98-100;

faktury VAT – k. 101-107;

nakaz zapłaty – k. 108;

noty obciążeniowe – k. 109-113;

zobowiązanie do spłaty zadłużenia – k. 114;

umowa o współpracy handlowej – k. 115;

zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego i zakazie wypłat – k. 137-138;

informacja (...) k. 139-140;

akta postępowania egzekucyjnego o sygn. Km 565/15, Km 391/15;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. A. – k. 180-181 tomu I akt sądowych;

informacja (...) o stanie konta (...) Sp. z o.o. w 2015 r. – k. 322-335 t. II akt sądowych.

W dniu 11 maja 2015 r. oskarżony D. A. działając jako prezes (...) Sp. z o.o. zawarł z (...) Sp. z o.o. umowę leasingu operacyjnego nr (...), na mocy której przekazano mu do odpłatnego używania i pobierania pożytków samochód osobowy marki J. (...) nr seryjny (...), nr rej. (...) o wartości 160.000 zł. Na mocy zawartej umowy oskarżony zobowiązał się zapłacić (...) Sp. z o.o. w uzgodnionych ratach – wynagrodzenie pieniężne. Ww. umowa została zawarta na okres 56 miesięcy. Początkowo leasingobiorca dokonywał wpłat rat leasingowych zgodnie z ustalonym harmonogramem, po czym przestał je uiszczać. W związku z tym, w dniu 2.10.2015 r. firma leasingowa wypowiedziała pisemnie zawartą umowę oraz wezwała leasingobiorcę do zwrotu pojazdu na parking C. T., S. 139 do dnia 16.10.2015 r., a nadto do uregulowania zaległych płatności. Oskarżony D. A. jako prezes (...) Sp. z o.o. nie skontaktował się z (...) Sp. z o.o. celem wyjaśnienia kwestii niezapłaconych rat, a nadto nie zwrócił przedmiotu leasingu.

dowód:

zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na szkodę (...) Sp. z o.o. – k. 237-240;

umowa leasingu operacyjnego wraz z załącznikiem – k. 244-246, 253;

ogólne warunki umowy leasingu – k. 247-248;

protokół odbioru i wydania rzeczy wraz z załącznikiem – k. 249, 252;

załącznik do umowy leasingu – k. 250;

oświadczenie dotyczące indywidualnego ubezpieczenia przedmiotu leasingu – k. 251;

faktura nr (...) – k. 254;

wypowiedzenie umowy leasingu – k. 255;

zeznania świadka B. F. – k. 257-260, 184v-185 t. I akt sądowych;

zeznania świadka W. W. – k. 278-279, 409v-410 t. III akt sądowych;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. A. – k. 559-562, 588-589, 180,181 t. I akt sądowych;

protokół zatrzymania rzeczy – k. 276-277;

protokół oględzin – k. 282-283;

protokół oddania pojazdu na przechowanie – k. 284-285, 286;

dokumentacja fotograficzna – k. 287;

dokumentacja dotycząca pojazdu marki J. (...) – k. 476-512;

wykaz dowodów rzeczowych – k. 609.

W dniu 19 maja 2015 r. oskarżony D. A. działając jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. zawarł 2 umowy kredytu z (...) Bank (...) S. A., a to: umowę nr (...) na kwotę 120.951,55 zł na zakup samochodu osobowego marki S. oraz umowę nr (...) na kwotę 136.401,30 zł na zakup samochodu osobowego marki S.. Ww. kredyty miały być spłacone w 48 ratach. Zabezpieczeniem udzielonych kredytów było warunkowe przewłaszczenie na zabezpieczenie kredytowanych pojazdów cesji praw z polisy ubezpieczeniowej AC pojazdów. Warunek przewłaszczenia ziszczał się w dniu, w którym kredytobiorca pozostawał w 25-dniowej zwłoce z zapłatą raty kredytu. Nastąpiło to w dniu 13 lipca 2015 r., gdyż na konto ww. umów zostały uiszczone tylko 1-sze raty, wpłacone w dniu 20 lipca 2015 r., a to odpowiednio w kwotach 1824,61 zł i 2129,72 zł. Po tymże, w dniu 22 lipca 2015 r. pracownik banku skontaktował się z oskarżonym, informując go o powstaniu zaległości w spłacie wymaganych rat, a następnie wobec kredytobiorcy podjęto stosowne czynności monitorujące oraz windykacyjne, mające na celu spłatę rat, bądź odbiór pojazdów. Następnie w 16 września 2015 r. bank wezwał kredytobiorcę do natychmiastowego zwrotu pojazdów w formie wezwania przed wypowiedzeniem każdej z umów, po czym w dniu 14.10.2015 r. wysłano doń wypowiedzenia umów kredytu, w których ponownie wezwano go do natychmiastowego zwrotu pojazdów. Mimo tego, raty kredytowe nadal nie były spłacane, przy czym oskarżony D. A. w dniu 27 maja 2015 r. sprzedał jeden z pojazdów marki (...) spółce z o.o. (...) za kwotę 106.000 zł brutto. Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt VII Kp 413/16 orzeczono zwrot ww. samochodu marki S. (...) wraz z kluczykami i zabezpieczonymi dokumentami pokrzywdzonemu (...) Bank (...) S.A., w związku z zakupem którego D. A. zawarł umowę kredytu w kwocie 120.971,55 zł.

dowód:

zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa – k. 1-3;

umowy kredytu – k. 6-10, 11-15, 24-28, 33-37;

wyciąg z kont bankowych – k. 16, 17;

zeznania świadka M. Z. (2) – k. 20, 300v-301 t. II akt sądowych;

umowy gwarancji – k. 30-31, 39-40;

wniosko – polisy – k. 42-44, 46-48;

wniosek kredytowy – k. 50-53, 55-58;

oświadczenie - k. 60;

dokumentacja z inspekcji jawnej klienta – k. 62-67;

faktury VAT – k. 68-69;

dokumenty ubezpieczeniowe – k. 70-71, 74;

kserokopie dowodów rejestracyjnych – k. 72, 73;

dokumentacja Sp. z o.o. (...) – k. 75-76, 77-83;

upoważnienia V. Banku – k. 85-86;

raport czynności windykacyjnych – k. 87;

wezwania do zapłaty przed wypowiedzeniem – k. 88-89, 90-91;

wypowiedzenie umowy kredytu – k. 92-93;

zeznania świadka Ł. G. – k. 521-522, k. 56-57 akt Sądu Rejonowego dla Warszawy – Żoliborza o sygn. III Ko 167/16;

postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 30.11.2016 r., sygn. akt VII Kp 413/16 – k. 370-371 t. II akt sądowych;

dokumentacja dotycząca pojazdów – k. 452-466, 524-552;

protokół oględzin samochodu marki S. (...) – k. 516-517;

protokół zatrzymania pojazdu marki S. (...) – k. 518-520;

wykaz dowodów rzeczowych – k. 609;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. A. – k. 559-562, 588-589, 180-181 t. I akt sądowych.

W dniu 20 kwietnia 2015 r. oskarżony D. A. działając jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. zawarł z (...) S.A. umowę nr (...) dotyczącą bezgotówkowych rozliczeń transakcji zakupu towarów i usług na stacjach paliw sieci (...) przy użyciu kart flotowych, podpisując przy tym stosowny aneks do tejże umowy dotyczący obsługi serwisowej pojazdów. Ww. umowa upoważniała Sp. z o.o. (...) do bezgotówkowych zakupów produktów i usług na stacjach paliw sieci (...) z odroczonym terminem płatności. Na jej podstawie wydano również oskarżonemu stosowne karty flotowe. Oskarżony zgodnie z obowiązującą procedurą uzyskał nadto limit w firmie ubezpieczeniowej H., z którą współpracuje P. w wysokości 90.000 zł, co powodowało, iż spółka (...) na podstawie zawartej umowy mogła dokonywać zakupów bezgotówkowych do wysokości ww. kwoty. Na podstawie zawartej umowy oskarżony D. A. nabył w imieniu (...) Sp. z o.o. bezgotówkowo paliwo oraz inne towary, a także korzystał ze stosownych usług serwisowych o łącznej wartości 89 646,87 zł, w związku z czym na rzecz ww. spółki wystawiono 4 faktury w okresie od dnia 19 maja do dnia 2 lipca 2015 r. Spółka (...) Sp. z o.o. nie uregulowała jednak płatności za żadną z wystawionych faktur. W związku z tym, część szkody wyrządzonej działaniem oskarżonego, tj. kwotę 85.164,53 zł pokryła firma ubezpieczeniowa, tj. Towarzystwo (...) S.A., zaś niezrekompensowana została szkoda w kwocie 4.482,34 zł.

dowód:

zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – k. 297-300;

umowa nr (...) wraz z załącznikami – k. 302-306, 370-373;

aneks dotyczący obsługi serwisowej pojazdów – k. 307-310, 366-369;

ogólne warunki sprzedaży i używania kart flotowych P. wraz z załącznikami k. 311-323;

wykaz transakcji – k. 324-351;

faktury VAT – k. 352-355;

korespondencja e-mail – k. 356-366;

wniosek o zawarcie umowy i wydanie kart flotowych – k. 374-375;

dokumentacja dot. Sp. z o.o. (...) – k. 376-393, 398-399, 401-410;

informacja E. H. – k. 395-397;

zeznania świadka I. K. – k. 442-443, k. 186v-187v t. I akt sądowych;

oświadczenie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego z dnia 4.10.2016 r. – k. 163, 193-194 t. I akt sądowych;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. A. – k. 559-562, 588-589, 180-181 t. I akt sądowych.

Oskarżony D. A. działając jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. w 2015 r. nawiązał także współpracę handlową z (...) s. c. S. P., B. S. (1) z/s we W. przy ul. (...). Ponieważ warunkiem współpracy z nowym klientami było dokonanie minimum 2 zakupów płatnych gotówką w dniu zakupu, oskarżony D. A. takowych dokonał, płacąc za nie gotówką. Po tymże, spółce (...) został otwarty kredyt kupiecki do kwoty 50.000 zł. Następnie oskarżony D. A. w okresie od 18 lipca do dnia 25 sierpnia 2015 r. złożył kilka zamówień na artykuły instalacyjne – kontaktując się w sprawie ich realizacji z J. C. – o łącznej wartości 37 825,77 zł, w związku z czym wystawiono 5 stosownych faktur VAT. W związku z tym, iż nie dokonywano za nie wymaganej zapłaty, zarówno B. S. (1), jak i J. C. kontaktowali się z oskarżonym e-mailowo oraz telefonicznie, a następnie wysyłali na adres (...) Sp. z o.o. stosowne wezwania do zapłaty. W związku z tym, iż nie otrzymali w zamian żadnej odpowiedzi, B. S. (1) udał się na ul. (...) we W., gdzie dowiedział się, że siedziba firmy została przeniesiona, a nadto, iż wcześniej poszukiwały jej inne osoby oraz policja. Po tymże, właściciele (...) s.c. przekazali sprawę do firmy windykacyjnej (...) Sp. z o.o., która po przeprowadzeniu stosownych czynności naprawiła szkodę w kwocie 34.043,19 zł. W zakresie pozostałej części szkody, tj. kwoty 3782,58 zł wspólnicy (...) s.c. uzyskali prawomocny nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej w dniu 18 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. XV GNC upr 305/15.

dowód:

zeznania świadka B. S. (1) – k. 178-179, 185-186 t. I akt sądowych;

zeznania świadka J. C. – k. 224-225, 185 t. I akt sądowych;

zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wraz z załącznikami – k. 157-177, 183-219;

pismo informacyjne B. S. – k. 249 t. II akt sądowych;

nakaz zapłaty – k. 250 t. II akt sądowych;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. A. – k. 559-562, 588-589, 180-181 t. I akt sądowych,

umowa najmu lokalu użytkowego – k. 489 t. III akt sądowych.

Pod koniec sierpnia 2015 r. oskarżony D. A. postanowił zbyć udziały (...) Sp. z o.o. W związku z tym, w towarzystwie nieustalonych osób przyjechał do P. 231, tj. miejsca zamieszkania R. P. (1), tj. nałogowego alkoholika, po czym w rozmowie z nim zapytał go, czy chce zarobić 2000 zł za to, iż zostanie prezesem spółki „tylko formalnie, na papierze”. R. P. (1) zgodził się na ww. propozycję, w związku z czym, po kilku dniach przyjechał po niego nieustalony mężczyzna, po czym razem pojechali do Kancelarii Notarialnej, gdzie oprócz notariusza był także obecny oskarżony D. A.. Następnie oskarżony zawarł z R. P. (1) umowę sprzedaży udziałów, na mocy której zbył ww. udziały w spółce (...) za kwotę 300 000 zł, przy czym 1-sza wpłata w wysokości 30 000 zł miała być uiszczona w dniu podpisania umowy do rąk sprzedającego, druga wpłata w wysokości 70 000 zł miała być uiszczona nie później niż do dnia 18 września 2015 r., zaś trzecia wpłata w wysokości 200 000 zł nie później niż do dnia 30 września 2015 r.

Za podpisanie ww. umowy R. P. (1) wypłacono 2000 zł. W okresie późniejszym R. P. (2) na polecenie oskarżonego D. A. udał się do serwisu pojazdów marki S. celem dokonania przeglądów 2 samochodów tej marki, a nadto rozmawiając z telefonu służbowego (...) Sp. z o.o. jako jej prezes zapewnił jednego z dzwoniących kontrahentów, że zapłaci wymaganą należność.

dowód:

zeznania świadka R. P. (1) – k. 99-101 akt Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej o sygn. XII K 598/16, k. 536 v t. III akt sądowych;

umowa sprzedaży udziałów – k. 485, 557-558 t. III akt sądowych;

załącznik do umowy sprzedaży udziałów – k. 178 t. I akt sądowych, k. 486, 558 t. III akt sądowych;

aktualna lista wspólników – k. 590 t. III akt sądowych;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. A. – k. 558, 180-181 t. I akt sądowych;

dokumentacja KRS dotycząca (...) Sp. z o.o. – k. 469-474, 476, 479-484, 487-488 t. III akt sądowych;

protokół przekazania – k. 177 t. I akt sądowych.

W dacie sprzedaży udziałów (...) Sp. z o.o. miała zaległość na rzecz ZUS w kwocie 639 zł, a związane z nią koszty upomnienia i egzekucyjne na dzień 23.11.2015 r. wynosiły 1551,90 zł, przy czym począwszy od miesiąca sierpnia 2015 r. spółka nie składała dokumentów rozliczeniowych, mimo obowiązku ich składania.

dowód:

informacja ZUS – k. 142.

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony D. A. został poddany badaniu psychiatrycznemu, które przeprowadzili dwaj biegli lekarze psychiatrzy, a to N. B. i M. H.. W wydanej następnie pisemnej opinii sądowo – psychiatrycznej z dnia 23.06.2016 r. ww. stwierdzili zgodnie, iż D. A. nie jest chory obecnie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie. Ww. nie jest też upośledzony umysłowo. Biegli wykluczyli nadto inne zakłócenia czynności psychicznych, mogące mieć wpływ na ocenę poczytalności ww. Rozpoznali natomiast u opiniowanego zespół uzależnienia spowodowany używaniem alkoholu, substancji psychostymulujących (amfetaminy, metaamfetaminy) oraz hazard patologiczny, co nie ma znaczenia orzeczniczego w niniejszej sprawie. Podawane przez ww. leczenie neurologiczne w związku z objawami bólowymi ze strony kręgosłupa oraz leczenie psychiatryczne związane z niepsychotycznymi zaburzeniami emocjonalnymi, towarzyszącymi jego nieprawidłowej osobowości, nie ma znaczenia w ocenie jego poczytalności w odniesieniu do aktualnie stawianych mu zarzutów. Jeżeli opiniowany dopuścił się zarzuconych mu czynów, to jego działanie nie miało charakteru chorobowego. Reasumując, biegli lekarze psychiatrzy zgodnie stwierdzili, iż tempore criminis D. A. nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej, ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów i pokierowania swoim postępowaniem – nie zachodzą warunki z art. 31 § 1 lub § 2 k.k.

dowód:

opinia sądowo – psychiatryczna – k. 624-627.

D. A. przesłuchany po raz 1-szy w postępowaniu przygotowawczym w charakterze podejrzanego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że sprzedał dwie S., które firma posiadała, starał się ratować sytuację firmy, bo zobaczył, że zapętlił się, bo firma działała na kredytach kupieckich i była zależna od różnych firm i hurtowni, bo albo mieliśmy wierzytelności albo ktoś im należał pieniądze. Płatności zaczęły się zapętlać. Samochody były przeznaczone dla pracowników terenowych. Po sprzedaży kredyt płacił. Nie pamięta, ile rat spłacił – cztery lub trzy. Do września płacił. Tak mu się wydaje. We wrześniu 2015 roku sprzedał udziały w spółce. Pracownicy terenowi, dla których brał S. mieli pozyskiwać nowych klientów, spotykać się ze starymi klientami, przedstawiać ich oferty. To miały być samochody służbowe. Jak sprzedawał firmę, to zostawił część pieniędzy ze sprzedaży udziałów około 250.000 złotych, zostawił prezesowi, czyli R. – temu, co kupił firmę, dokładnego jego nazwiska nie pamięta. Spółka nazywała się (...). Odnośnie czynu II, to pobrał część artykułów biurowych, części nie otrzymał, część towaru była przeterminowana, na przykład tusze do drukarek były po terminie ważności. Miał wtedy problemy rodzinne, wujek mu zachorował i zmarł na raka. Dziadek ma 93 lata i trzeba się nim opiekować, ma ogród, który trzeba pielęgnować, kłócił się z konkubiną. Mówił A. N., żeby ona się nie spieszyła z towarem, a ona przywoziła towar do biura, nie chciał od niej tyle towaru, ona na siłę mu to wciskała. Towar jest w firmie (...) w (...) – gmina L.. Dokładnie sam nie pamięta, gdzie może być ten towar. Musiałby jeździć i szukać go, nie jest w stanie podać adresów, w których są te artykuły. Chciał dać pani Z. samochód, konkretnie A. (...), ale ona nie chciała samochodu tylko pieniądze. Odnośnie zarzutu III, to miał karty paliwowe i miał usługę tankowania paliwa na budowy. Nie woził paliwa na budowy, bo to strata czasu, tylko przyjeżdżał ktoś kto miał budowy i tankował, a on za to płacił i wystawiał fakturę, temu co tankował. Nie pamięta kto tankował, tj. nazwy firmy, ma to gdzieś na fakturach, ale faktury ma nie wie gdzie, bo ma porozwalane papiery i nie wie gdzie są te papiery, bo papiery wędrowały po samochodach, po znajomych. Odnośnie zarzutu IV, to jest firma, z którą miał kredyty kupieckie, brał artykuły instalacyjne wskazane w zarzucie, część tych artykułów wykorzystał przy zleceniach, ale konkretnie nie jest w stanie podać jakiemu kontrahentowi. Płacili mu kontrahenci. Pieniądze inwestował w samochody. W m. (...) nie pamięta numerów rejestracyjnych. Miał też trzy, dwie lub więcej A., nie pamięta numerów rejestracyjnych. Jedna A. miała trzy X w tablicy. Te samochody posprzedawał. Pieniądze za samochody przeznaczył na zakup kolejnych samochodów, część na swoje potrzeby. Odnośnie zarzutu V, to tam zatarł się silnik, kupił nowy, ale zły, bo J. był 3-litrowy, a przysłali mu silnik 2-litrowy. Potem komornik zabrał tego J.. Sprzedał udziały w spółce w dniu 19 września 2015 r., a prezesem przestał być w sierpniu 2015 r. Sąd wykreślił go z KRS za to, że był skazany za podpalenie. Do czasu gdy był prezesem spółki, tj. do września 2015 r., to były płacone wierzytelności spółki.

W czasie posiedzenia w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków w dniu 15 czerwca 2016 r. D. A. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz podtrzymał wcześniej składane przez siebie wyjaśnienia. Dodał, iż rozstał się z konkubiną i ma zakaz zbliżania się do swojego miejsca poprzedniego zamieszkania. Część dokumentów ma jego konkubina, a część w ogóle utracił. Gdyby był na wolności, to byłby w stanie odszukać dokumenty, które mogłyby wykazać, że jest niewinny, że utrudniony kontakt z nim był związany wyłącznie z jego stanem zdrowia. Pan A. D. to osoba, która była zatrudniona w jego firmie, był chyba zatrudniony przez poprzedniego właściciela. Nie pamięta, w jakim charakterze był zatrudniony. Był na jakimś stanowisku kierowniczym, ale on potem zachorował i nie miał w ogóle z nim styczności. Z jego synem T. współpracował, bo on kupił od niego udziały we wcześniejszej firmie, którą posiadał i z tego, co wie - ona dalej funkcjonuje. Współpracował z nimi w zakresie handlu samochodami. Po sprzedaży firmy przekazał większość pieniędzy panu P., który kupił od niego te udziały na pokrycie zobowiązań spółki. On nie był osobą decyzyjną jego zdaniem. Gdzieś miał dokument, który to potwierdzał. Samochody sprzedał, bo chciał poprawić kondycję firmy i spłacić inne wierzytelności.

W toku przewodu sądowego oskarżony D. A. także nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz podtrzymał wcześniej złożone przez siebie wyjaśnienia. Dodał, iż z tym J. to było tak, że jak już nie był właścicielem spółki, to komornik zadzwonił do niego i on wskazał mu miejsce pobytu tego samochodu i myślał, że właściciele tamci płacą, bo chcą, żeby ten samochód był wyremontowany. Jeśli chodzi o paliwo, o którym mowa w zarzucie, to większość pieniędzy za to paliwo, które sprzedał nie otrzymał. Kupił firmę zadłużoną. Problemy finansowe zaczął odkrywać gdzieś około czerwca, zaczęło wychodzić, że poprzedni właściciel nie ujawnił w całości zadłużenia tej firmy oraz bankructwo jednego z kontrahentów, którzy byli ich odbiorcami. Firma (...) ogłosiło bankructwo. To N. było winne spółce około 30-35 tys. złotych. Nie odzyskali tych pieniędzy. Część wierzytelności też miał sklep (...), O. i jeszcze parę innych dużych sieci. To były pieniądze za artykuły budowlane, które dostarczali do tych sieci. Okazały się nie pieniędzmi tylko bonusami handlowymi. Używa liczby mnogiej w znaczeniu spółki. Mieli kredyty kupieckie w hurtowniach budowlanych, część uzyskali jeszcze za poprzedniego właściciela, a część już uzyskali jako spółka. Spółka była zależna od firm, w których brali towar i uzyskali to na kredytach kupieckich. Był to na przykład: pan O., C., (...) i kilka różnych - dokładnie nie pamięta. Powinny się znajdować w dokumentacji spółki. Przekazał całą dokumentację spółki temu, który kupił spółkę. Zakład karny opuścił po wyroku w 2007 r., a w 2014 roku opuścił Areszt Śledczy we W., gdzie był tymczasowo aresztowany w związku z podpaleniem. Pracował cały czas i posiadał też inną spółkę, którą sprzedał. W grudniu 2014 roku wyszedł z Aresztu Śledczego, a spółkę (...) nabył w lutym 2015 roku. Nie pamięta dokładnie, ile zapłacił za tą spółkę - około 50 tys. złotych. W październiku 2014 roku sprzedał poprzednią spółkę. Nie pamięta, za ile. To powinno się znajdować w aktach rejestrowych. Wyjaśnił na temat starych i nowych klientów, bo chodziło mu o działalność polegającą na sprzedaży artykułów i materiałów budowlanych. Miała to być sprzedaż hurtowa i detaliczna, też miała to być sprzedaż samochodów dostawczych i luksusowych oraz części. Wyjaśnił, że jak sprzedawał firmę, to zostawił część pieniędzy ze sprzedaży udziałów, około 250 tys. złotych i że musi poszukać pokwitowania, ale ma tylko załącznik, na którym jest, że otrzymał 30 tys. złotych ze sprzedaży spółki, a reszta nie wpłynęła do niego, tylko została zaliczona na poczet zadłużenia firmy.

Otrzymał 30 tys. złotych przy podpisywaniu umowy kupna-sprzedaży spółki. Cena była 300 tys. złotych. Reszta kwoty nie wpłynęła. Miała być wpłacona na konto podane przez niego. Nabywca nazywa się R. P. (1). Nie wie, gdzie on mieszka. Wtedy mieszkał w P.. Mówił, że stamtąd pochodzi i tam mieszka. On chyba został członkiem zarządu tej spółki, nie ma pojęcia. Dalszych losów nie śledził. Przekazał mu całą dokumentację księgową firmy. Umowa została zawarta u notariusza K.. Została zgłoszona do KRS. Była najpierw pomyłka, bo sam pisał tą umowę kupna-sprzedaży i w pierwszej wersji źle sformułował, kto sprzedaje udziały w spółce. Wpisał, że spółka, a powinien wpisać siebie. Później to zostało poprawione i jeszcze raz udali się do pana K. podpisać tą umowę. Dokumentacja spółki znajdowała się zawsze w siedzibie przy (...). Następnie przenieśli siedzibę spółki na ul. (...). Wszystko było w segregatorach i w teczkach - zarówno z poprzednich lat, jak i z czasów kiedy był właścicielem. Z tego, co zapoznawał się z materiałami spółki przed 2015 rokiem, to spółka zajmowała się sprzedażą materiałów i artykułów budowlanych - hurtową i detaliczną. Firma miała około 2,5 mln zysków, a przychodu około 0,5 mln złotych. Spółka na pewno miała rachunki w (...), (...) S.A. i (...), A. Banku, (...) i (...).

Oskarżony D. A. był wcześniej karany sądownie, a to: wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 22.06.2004 r., sygn. akt II K 62/04 za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. na karę 4 lat pozbawienia wolności; wyrokiem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 4.12.2014 r., sygn. akt II K 596/14 za czyn z art. 164 § 1 k.k. i inne na karę 2 lat pozbawienia wolności; wyrokiem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 7.07.2016 r., sygn. akt II K 744/16 za czyn z art. 190 § 1 k.k. na karę 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda; wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 13.01.2017 r., sygn. akt XII K 598/16 za czyny z art. 286 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

dowód:

informacja Krajowego Rejestru Karnego – k. 571-572, 533-534 t. III akt sądowych;

odpisy wyroków – k. 255, 313-315 t. II akt sądowych;

akta Sądu Rejonowego w Legnicy o sygn. II K 744/16;

akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej o sygn. XII K 598/16,

informacja o pobytach i orzeczeniach – k. 231-233 t. II akt sądowych,

postanowienie Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 10.10.2016 r., sygn. akt II Ko 1448/16 – k. 248 t. II akt sądowych.

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając całokształt materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie, uznać należało, że oskarżony D. A. dopuścił się popełnienia przypisanych mu czynów przestępnych.

Wniosek takiż bezspornie bowiem należało wysnuć na podstawie wymowy dowodów przeprowadzonych w sprawie, które świadczą o tym, iż wyjaśnienia oskarżonego D. A., który usiłował w nich wykazać, że niemożność wywiązania się przez (...) Sp. z o.o. w inkryminowanym mu okresie z zaciągniętych przezeń zobowiązań wynikała z przyczyn odeń niezależnych, tj. przede wszystkim złej sytuacji finansowej spółki, wynikającej z obciążających ją wcześniejszych zadłużeń – nie są wiarygodne.

Wskazać przy tym należy, iż dowody z dokumentów, częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. A. i zeznania świadka Ł. Ł. dowodzą, że oskarżony nabył ww. spółkę, będąc następnie jej jedynym właścicielem. Okoliczność ta jest istotna, gdyż zobowiązania wynikające z umów podpisanych przez oskarżonego z każdym z pokrzywdzonych, obciążały Sp. z o.o. (...), gdyż D. A. zawierając poszczególne umowy – występował jako prezes zarządu ww. spółki. Okoliczność ta determinowała zatem z jednej strony jego odpowiedzialność jako działającego prezesa spółki za zaciągnięte w jej imieniu zobowiązania, zaś z drugiej strony pozwalała mu jako jej prezesowi na korzystanie z określonych profitów, wynikających z prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej.

Zeznania świadka Ł. Ł. oraz dowody z dokumentów w postaci stosownych informacji Urzędu Skarbowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych świadczą o tym, iż w momencie nabycia (...) Sp. z o.o. przez oskarżonego D. A. - jej kondycja finansowa była dobra, perspektywiczna, gdyż nie ciążyły na niej żadne niespłacone kredyty, nie było również żadnych zadłużeń na rzecz ww. instytucji.

W związku z tym, wyjaśnienia oskarżonego D. A. złożone na rozprawie, w których utrzymywał, że kupił zadłużoną firmę, której poprzedni właściciel nie ujawnił w całości jej zadłużenia oraz bankructwo jednego z kontrahentów, tj. firmy (...) – nie są wiarygodne.

Wniosek Sądu jest tym bardziej zasadny, gdy się zważy, że z wyciągu bankowego, nadesłanego przez (...) S.A. gdzie m.in. (...) Sp. z o.o. posiadała rachunek wynika, że wpływały nań stosunkowo duże kwoty od jej kontrahentów – już po nabyciu spółki przez oskarżonego.

Dowody przeprowadzone w sprawie wskazują, że po kilku tygodniach od nabycia spółki, oskarżony D. A. działając jako prezes zarządu zaczął zawierać umowy z pokrzywdzonymi, tj. V. Bank (...), A. Z. i M. Z. (1), (...) S.A., (...) s.c. oraz (...) Sp. z o.o., na mocy których uzyskiwał określone w treści zawartych umów korzyści majątkowe, a to 2 kredyty bankowe, artykuły biurowe, paliwo i inne towary oraz usługi serwisowe, artykuły instalacyjne, wprowadzając w błąd pokrzywdzonych odnośnie zamiaru wywiązania się z zawartych zobowiązań, uzyskując przy tym ww. korzyści, za które nie zamierzał dokonać płatności. Zawarł także umowę leasingu operacyjnego z (...) Sp. z o.o., na podstawie której otrzymał pojazd marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie uiszczając zań wymaganych rat leasingowych i przywłaszczając go sobie.

Modus operandi działania oskarżonego D. A. był w istocie tożsamy w każdym z ww. przypadków uzyskania korzyści majątkowej, tj. działanie w imieniu Sp. z o.o. (...), zaciąganie obciążających ją zobowiązań, z towarzyszącym temuż zamiarem niewywiązywania się z tychże.

Zeznania świadków A. Z. i M. Z. (1) dowodzą, iż mimo nabycia zamówionych towarów i wystawienia w związku z tym stosownych faktur – oskarżony D. A. nie uiścił zapłaty za żadną z nich, mimo że jak wynika z historii rachunku bankowego Sp. z o.o. (...) w (...) spółka dysponowała stosownymi środkami finansowymi w tym okresie. Okoliczność ta dowodzi, że oskarżony D. A. zawierając umowę o współpracy handlowej z (...) Biuro s.c., nie miał zamiaru wywiązania się z zaciągniętych zobowiązań. Tym samym, jego wyjaśnienia, iż nie otrzymał z ww. firmy w całości zamówionego towaru, a nadto, iż część tegoż była przeterminowana – uznać należało za niewiarygodne.

Zeznania świadka A. Z. dowodzą przy tym, iż oskarżony D. A. w sposób oszukańczy usiłował przekonać ją, iż spółka otrzyma zwrot należnego jej VAT – u, co nie odpowiadało prawdzie i przyjętym procedurom w tym zakresie.

Reasumując swoje rozważania, Sąd uznał, że swoim zachowaniem w tym zakresie oskarżony D. A. wyczerpał znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k.

Także w maju, a to w dniach 11 i 19 maja 2015 r. oskarżony D. A. działając jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. zawarł kolejne umowy, a to z (...) Sp. z o.o. oraz (...) Bank (...) S.A., na mocy których ww. spółce wyleasingowano samochód marki J. (...), a nadto udzielono kredytów bankowych na zakup 2 pojazdów marki S. w kwocie 120.971,55 zł i w kwocie 136.401,30 zł. Jak wynika przy tym z wyjaśnień oskarżonego D. A. oraz innych dowodów, Sp. z o.o. (...) dysponowała następnie ww. pojazdami, uzyskanymi w związku z zawarciem stosownych umów. Jak wynika nadto z dowodów powołanych w tzw. ustaleniach faktycznych, po wpłaceniu 1-szych rat – Sp. z o.o. (...) zaprzestała ich uiszczania zarówno na rzecz (...) S.A., jak (...) Bank (...) S.A., co potwierdzają m.in. zeznania świadków B. F. i M. Z. (2). Podjęte następnie przez ww. podmioty stosowne czynności, mające na celu wyegzekwowanie zaległych płatności okazały się bezskuteczne.

Sąd zwrócił przy tym uwagę, że z zeznań świadka A. Z. wynika, iż już pod koniec maja 2015 r. oskarżony zdecydował o zmianie siedziby firmy, co dowodzi, iż tym starł się on uniemożliwić wierzycielom kontakt z nią.

Zeznania świadka B. F. złożone na rozprawie dowodzą, że po zawarciu przez oskarżonego D. A. umowy leasingu z (...) Sp. z o.o. – przekazany ww. następnie pojazd marki J. (...) został odnaleziony w tzw. dziupli, gdzie jego podzespoły i części zostały rozkręcone, w tym silnik, brak było nadto akumulatorów i całego okablowania elektrycznego. W związku z tym, uznać należało, że zawierając umowę leasingu operacyjnego oskarżony D. A. działał z zamiarem przywłaszczenia ww. pojazdu. Jak wynika bowiem z zeznań ww. świadka, po wpłaceniu kilku rat leasingowych, zaniechał tegoż i nie reagował na wezwania leasingodawcy, dodatkowo utrudniając mu odebranie przedmiotu leasingu, poprzez ukrycie pojazdu w tzw. dziupli celem rozmontowania go, a następnie zbycia uzyskanych w ten sposób części.

Tym samym, swoim zachowaniem, oskarżony D. A. wyczerpał znamiona czynu z art. 284 § 2 k.k.

Z protokołu zdawczo – odbiorczego, sporządzonego w dniu 18 maja 2015 r. wynika, iż D. A. reprezentujący Sp. z o.o. (...) przejął przedmiotowy pojazd, oświadczając, iż nie zgłasza żadnych zastrzeżeń do jego stanu prawnego i faktycznego. Z treści pkt 3.6 zawartej umowy leasingu (vide: k. 247) wynika, że korzystający nie będzie dokonywał jakichkolwiek zmian, udoskonaleń czy przeróbek przedmiotu leasingu, ani usuwał, czy odłączał jakichkolwiek jego części bez pisemnej zgody (pod rygorem nieważności) finansującego.

W związku z tym, oskarżony miał świadomość, że po zawarciu umowy leasingu operacyjnego - nie mógł decydować bez zgody (...) Sp. z o.o. o dokonywaniu jakichkolwiek zmian przedmiotu leasingu.

Dowody wskazują przy tym bezspornie, iż oskarżony jako reprezentujący Sp. z o.o. (...) będącą strona umowy leasingowej – niemal od początku nie płacił rat leasingowych, co doprowadziło do wypowiedzenia tejże umowy z dniem 2 października 2015 r.

Dowody z dokumentów świadczą o tym, iż leasingobiorca nie odbierał kierowanej do niego na adres spółki stosownej korespondencji, w tym wypowiedzenia umowy leasingowej i wezwania do natychmiastowego zwrotu przedmiotu leasingu, co potwierdzają także zeznania świadka B. F..

Po wypowiedzeniu umowy leasingu, oskarżony nie zwrócił (...) Sp. z o.o. przedmiotu leasingu, ani też nie wpłacił zaległych rat leasingowych, czego nie czynił w zasadzie niemal od początku jej obowiązania.

Okoliczności ustalone w sprawie w zakresie dotyczącym sposobu postępowania oskarżonego D. A. z przedmiotowym pojazdem po zawarciu umowy leasingu, bezspornie i w sposób niepodważalny oraz jednoznaczny wskazują, że dokonując zmian przedmiotu leasingu, działał na szkodę leasingodawcy w celu powiększenia swojego majątku jego kosztem. W sposób bezprawny rozporządził przedmiotem leasingu jak własnym, czym spowodował skutek w postaci jego utraty.

Uznać zatem należało, że oskarżony przywłaszczył rzecz powierzoną mu w ramach umowy leasingu przez jej właściciela, tym samym wypełniając swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 284 § 2 k.k. (tak też Sąd Okręgowy w Legnicy w wyroku z dnia 10.10.2011r., II K 67/11, LEX nr 1714095).

W związku z tym, podzielić należało przyjętą przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia kwalifikacją prawną jego czynu z art. 284 § 2 k.k.

Warunkiem przypisania sprawcy odpowiedzialności za występek przywłaszczenia, czy też jego kwalifikowanej formy, jaką jest sprzeniewierzenie rzeczy ruchomej jest to, by szkoda wynikająca z zachowania sprawcy powstała w majątku właściciela, w zamierzeniu przywłaszczającego miała nieodwracalny charakter (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 16 maja 2013 r., II AKa 124/13, KZS 2013/10/79).

W inkryminowanym czasie – jak wynika m.in. z zeznań świadka B. F. i dowodów z dokumentów – oskarżony D. A. nie odbierał korespondencji od leasingodawcy, nie korzystał z przedmiotu leasingu zgodnie z jego przeznaczeniem, dodatkowo nie spłacając w całości należności wynikającej z umowy, przy czym podejmując samowolne decyzje dotyczące zmianą przedmiotu leasingu – postąpił z nim jak właściciel, przeznaczając go w sposób nieuprawniony na inny cel, niż zwrot właścicielowi i powodując szkodę w jego majątku.

Poza sporem pozostaje również, że stosownie do postanowień umowy leasingu operacyjnego, pokrzywdzony nigdy nie utracił uprawnień właścicielskich w stosunku do będącego przedmiotem umowy pojazdu marki J. (...), przy czym wypowiedzenie umowy leasingu ze skutkiem natychmiastowym przez finansującego, nakładało na oskarżonego jako korzystającego, obowiązek wydania go leasingodawcy w czasie i miejscu przez niego wskazanym.

D. A. traktował jednak przedmiot leasingu jak swoją własność i mimo ewidentnego nie wywiązywania się z zawartej umowy, nie miał zamiaru zwrotu przedmiotu leasingu, unikając skutecznie jakichkolwiek kontaktów z przedstawicielem leasingodawcy, co dowodzi, iż jego zamiarem było pokrzywdzenie właściciela przedmiotu leasingu.

Dla przyjęcia realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia od strony podmiotowej konieczne jest wykazanie, że oprócz obiektywnego rozporządzenia cudzą rzeczą przez sprawcę, jego działaniu towarzyszył zamiar tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo innej osoby, bez żadnemu ku temu tytułu.

Nie jest tak, że sama deklaracja posiadacza cudzej rzeczy, którą bezprawnie zatrzymuje i użytkuje bez zgody właściciela, że za rzecz tę zapłaci pozwala w każdym przypadku odrzucić zamiar przywłaszczenia. Obowiązek zwrotu bezprawnie zabranej lub przywłaszczonej rzeczy ciąży na każdym sprawcy przestępstwa kradzieży lub przywłaszczenia i gotowość wykonania tego obowiązku nie wyklucza przestępstwa (tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 26.09.2012 r., II AKa 269/12, LEX nr 1220382; tak też Sąd Okręgowy w Siedlcach w wyroku z dnia 18 lipca 2013 r., II AKa 296/13, LEX nr 1717909; tak też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 14.01.2003 r., II KKN 273/01, LEX nr 75381 i z dnia 24.04.2007 r., IV KK 34/07, LEX nr 578208).

Dla przyjęcia realizacji znamion określonego w art. 284 § 2 k.k. przestępstwa przywłaszczenia konieczne jest wykazanie zarówno obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą, jak też tego, że jego działaniu towarzyszył tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo innej osoby, bez żadnemu ku temu tytułu ani ekwiwalentu. Nie znajduje zaś podstaw identyfikowanie zamiaru przywłaszczenia powierzonego mienia z samym tylko faktem nieuprawnionego postąpienia z nim w inny, niż umówiony z właścicielem sposób, niezależnie od tego, jaką wolą objęty był skutek tak podjętego działania i jaki przyświecał mu cel. Istotą przywłaszczenia jest bowiem zamiar nie bezprawnego władania cudza rzeczą, nie bezprawne nią dysponowanie, czy nawet bezprawne zatrzymanie, lecz trwałe włączenie przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku i jest to przestępstwo skutkowe. Skutek w postaci utraty przez właściciela rzeczy powstaje z chwilą rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby upoważnionej, a więc, gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy (por. wyroki: SN z dnia 3 października 2005 r., V KK 15/05 LEX nr 157206; SA w Warszawie z dnia 12 lutego 2010 r., II AKa 443/09 LEX nr 677998 oraz postanowienie SA z dnia 15 listopada 2002 r., IV KKN 380/99, LEX nr 77427).

W okolicznościach niniejszej sprawy bezsporne jest, iż dokonując demontażu elementów pojazdu w tzw. dziupli oskarżony działał z zamiarem zbycia ich bez żadnego ku temu tytułu.

Analiza elementów zachowania oskarżonego istotnych dla prawnokarnej oceny tegoż dowodzi, że działania D. A. przekroczyły granice samowolnego używania cudzej rzeczy, ponieważ cały czas występował on jako wyłączny decydent losu przedmiotu leasingu, co do którego pokrzywdzony nie utracił prawa żądania natychmiastowego jego wydania, przejął rolę jego właściciela, uniemożliwiając pokrzywdzonemu rozporządzenie swoją własnością. Uniemożliwienie temuż odzyskania swojej rzeczy mimo podjęcia działań windykacyjnych, nie odbieranie korespondencji od leasingodawcy, nie funkcjonowanie Sp. z o.o. (...) w jej siedzibie w inkryminowanym czasie – to elementy podjętych działań, w oparciu, o które można wnioskować o jego zamiarze.

Oskarżony jako reprezentujący ww. spółkę był stroną umowy leasingowej i to na nim spoczywał obowiązek wywiązania się z tejże.

Reasumując swoje rozważania, Sąd w pkt III części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonego D. A. za winnego popełnienia czynu opisanego w jego części wstępnej, tj. czynu z art. 284 § 2 k.k., gdyż swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa przywłaszczenia, określonego w tymże przepisie.

Tym samym, jego wyjaśnienia w zakresie dotyczącym tego, iż w leasingowanym pojeździe był zły silnik, uznać należało za niewiarygodne.

Zeznania świadka M. Z. (2) oraz dowody z dokumentów wskazują, że oskarżony D. A. zawierając dwie umowy kredytowe w dniu 19 maja 2015 r. jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. z (...) Bank (...) S.A. wprowadził w błąd jego przedstawicieli odnośnie zamiaru spłaty tychże kredytów. O tymże świadczy bowiem fakt, iż mimo, że na konto Sp. z o.o. (...) w 1-szej połowie 2015 r. wpływały stosowne kwoty tytułem przysługujących jej od innych podmiotów wierzytelności, to na poczet każdej z zawartych umów wpłacono tylko po 1 racie. Z zeznań świadka M. Z. (2) wynika przy tym, iż już w dniu 13.07.2015 r. spółka pozostawała w zwłoce z tytułu nie uiszczania wymaganych płatności. Tym samym, wyjaśnienia oskarżonego, iż do czasu gdy był prezesem spółki, tj. do września 2015 r., to były płacone jej wierzytelności – uznać należało za niewiarygodne.

Mając powyższe na uwadze, uznać należało, iż oskarżony D. A. działając jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. wyczerpał w tym zakresie znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Określone w art. 286 k.k. przestępstwo oszustwa jest bowiem przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sposób działania, zmierzającego do zrealizowania tego celu. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k., należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) zarówno to, że wprowadza w błąd inna osobę (względnie wyzyskuje błąd), jak też i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2009 r., WA 16/09, Prok. i Pr. – wkł. 2009/11-12/8).

Skoro zatem oskarżony celowo wprowadził w błąd pokrzywdzonego, zaś w toku rozprawy nie wykazał w żaden sposób, że ww. spółka nie była w stanie wywiązać się z zawartych umów kredytowych, to tym samym swoim zachowaniem zrealizował znamiona ww. przestępstw. Okoliczności te dowodzą przy tym, iż oskarżony D. A. działał z góry powziętym zamiarem niewykonania tego zobowiązania (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18.11.2008 r., II AKa 167/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009/5/35).

Jak wynika bowiem z przeprowadzonych dowodów, oskarżony D. A., ubiegając się o kredyty wprowadził w błąd kredytodawcę, co dowodzi istnienia zamiaru niedotrzymania warunków umowy kredytowej już w momencie jej zawierania. Jego zamiar był przy tym bezspornie bezpośredni i kierunkowy, obejmujący cel i sposób działania. Tym samym, uznać należało, iż oskarżony wyłudził przedmiotowe kredyty. Za niewiarygodne uznać zatem należało jego wyjaśnienia, iż spłacił 3 lub 4 raty kredytowe.

Mając to na uwadze, Sąd w pkt I części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonego D. A. za winnego popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., zmieniając jego opis stosownie do poczynionych ustaleń.

Dowody powołane w tzw. ustaleniach faktycznych świadczą nadto o tym, iż oskarżony D. A. w 2015 r. działając jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. nawiązał współpracę z kolejnymi podmiotami, a to w dniu 20 kwietnia 2015 r. z (...) S.A. i w lipcu 2015 r. z (...) s.c. S. P., B. S. (1), wprowadzając ich przedstawicieli w błąd odnośnie zamiaru wywiązania się z przyjętych zobowiązań, przy czym w przypadku tegoż ostatniego podmiotu oskarżony wcześniej dokonał 2 gotówkowo płatnych zakupów, co warunkowało możliwość nawiązania współpracy.

W obu ww. wypadkach oskarżony D. A. nie miał jednak od początku zamiaru wywiązania się z przyjętych zobowiązań, czego dowodzi fakt, iż żadna z wystawionych przez każdy z ww. podmiotów faktur – nie została zapłacona.

Sąd zwrócił przy tym uwagę, iż z historii rachunku Sp. z o.o. (...) nadesłanej przez (...) wynika, że w dniu 15 maja 2015 r. oskarżony D. A. pobrał stosunkowo wysokie wynagrodzenie w kwocie 7000 zł (za kwiecień), w dniu 3.06.2015 r. wypłacił w bankomacie łącznie 5000 zł, w dniu 19.06.2015 r. wypłacił sobie premię w kwocie 2000 zł, w dniu 23.06.2015 r. wypłacił sobie wynagrodzenie w kwocie 7000 zł, w dniu 26.06.2015 r. dokonał 3 transakcji kartą na kwotę 9000 zł, podobnie jak w dniu 2 i 8 lipca 2015 r. na łączną kwotę 13000 zł, w sierpniu 2015 r. dokonał przy użyciu karty kilku transakcji na łączna kwotę 20.000 zł oraz w dniu 11 sierpnia 2015 r. tytułem należnego mu wynagrodzenia oraz premii przelał na inny rachunek w (...) kwotę 35.000 zł. Okoliczności te dowodzą, iż wbrew wyjaśnieniom oskarżonego, Sp. z o.o. (...) w okresie od maja do sierpnia 2015 r. była w posiadaniu środków, które umożliwiały regularną spłatę obciążających ją należności na rzecz ww. podmiotów. Nie dokonywanie ich, przy jednoczesnym nabywaniu od ww. podmiotów kolejnych towarów, artykułów i usług, świadczy zdaniem Sądu aż nadto wymownie o oszukańczym zamiarze, który powodował zachowaniami oskarżonego D. A. w tym okresie w stosunku do (...) S.A. oraz (...) s.c.

Wyjaśnienia oskarżonego, w których utrzymywał, iż powodem nieregulowania zobowiązań było zadłużenie nabytej przezeń spółki, uznać zatem należało za niewiarygodne i zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przezeń czyny.

Za całkowicie niewiarygodne uznać przy tym należało wyjaśnienia oskarżonego D. A., iż zbywając spółkę (...) przekazał mu całą jej dokumentację oraz kwotę 250.000 zł tytułem sprzedaży udziałów celem pokrycia zobowiązań spółki.

Jak wynika bowiem z zeznań świadka R. P. (1) odczytanych na rozprawie z ujawnionych akt Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej o sygn. XII K 598/16 – R. P. (1) był tylko tzw. „słupem”, tj. osobą, która za wynagrodzenie w kwocie 2000 zł zgodziła się tylko formalnie nabyć ww. spółkę, tj. podpisać stosowną umowę, zaś później jako jej „prezes” na polecenie oskarżonego brał udział w przeglądzie 2 samochodów marki (...), a nadto zapewnił telefonicznie jednego z kontrahentów, że ureguluje wymaganą należność.

Tym samym bezsporne jest, iż zachowanie oskarżonego D. A. wobec (...) S.A. i (...) s.c. wyczerpało znamiona oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w sposób ustalony i przypisany mu w konsekwencji w pkt II części dyspozytywnej wyroku. W związku z tym, za nieuprawniony uznać należało argument obrony oskarżonego, iż zbycie przez niego spółki miało na celu ratowanie jej oraz spłatę obciążających ją zobowiązań.

W toku przewodu sądowego przesłuchano nadto w charakterze świadków A. D. oraz T. D.. Ich zeznania nie miały jednak wiążącego znaczenia dowodowego dla oceny zawinienia oskarżonego D. A.. Oskarżony wyjaśnił bowiem, iż A. D. zatrudnił poprzedni właściciel spółki, natomiast ww. zeznał, iż pracę w tejże zaproponował mu D. A.. Ww. sprzeczności, a nadto fakt, iż A. D. dochodzi przed Sądem kwoty około 30.000 zł z tytułu niezapłaconych zasiłków chorobowych dowodzą, że ww. spółka po jej nabyciu przez oskarżonego została wykorzystana do wyłudzenia przez tegoż mienia w łącznej kwocie ponad 600 000 zł, a nadto rzekome zatrudnienie w niej A. D. skutkowało domaganiem się przez tegoż należnych mu w jego ocenie – niezapłaconych zasiłków chorobowych. Proceder ten jest znany zarówno ZUS-owi, jak i organom ścigania, o czym informują co jakiś czas środki masowego przekazu.

Świadek T. D. nie miał natomiast żadnej wiedzy na temat okoliczności objętych zakresem przedmiotowym niniejszej sprawy.

Reasumując swoje rozważania, Sąd uznał, że wina i sprawstwo oskarżonego D. A. w zakresie czynów popełnionych na szkodę „(...) s.c. (...) i M. Z. (1), (...) S.A. oraz (...) s.c. S. P. i B. S. (1), które wyczerpały znamiona oszustwa z art. 286 § 1 k.k. nie budzi żadnych wątpliwości.

Zważyć przy tym należy, że działanie polegające na złożeniu zamówienia z odroczonym terminem płatności np. określonym w wystawionej fakturze, przy istnieniu już w momencie złożenia tego zamówienia lub otrzymania towaru zamiaru niedotrzymania umówionego terminu zapłaty poprzez odłożenie go na czas bliżej nieokreślony bądź też uzależniony od powodzenia przyszłych transakcji (inwestycji) jest wprowadzeniem w błąd w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. (tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 5.06.2013 r., II AKa 157/13, KZS 2014/7-8/84).

Jednocześnie, ze względu na spełnienie przesłanek z art. 91 § 1 k.k., Sąd uznał, że czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw określonych w art. 91 § 1 k.k. W związku z tym, Sąd w pkt II części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonego D. A. za winnego popełnienia ww. czynów, tj. czynów z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., dokonując ich opisu stosownie do przyjętych ustaleń i ich kwalifikacji prawnej.

Wymierzając oskarżonemu kary za przypisane mu czyny, Sąd oprócz dyrektyw określonych w art. 53 § 1 k.k., uwzględniał okoliczności obciążające (a to: znaczny stopień ich społecznej szkodliwości z uwagi na nagminność tychże, uprzednią karalność, niepoprawność w popełnianiu przestępstw przeciwko cudzemu mieniu, nadużywanie alkoholu i uzależnienie od tegoż, podobnie jak od substancji psychostymulujących, nieprawidłową osobowość) oraz łagodzące (a to: stan zdrowia oskarżonego).

Przytoczone wyżej okoliczności, stopień zawinienia oskarżonego oraz względy prewencji indywidualnej i ogólnej zdaniem Sądu przemawiały za wymierzeniem D. A. za czyn przypisany mu w pkt I części dyspozytywnej wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności, za czyny przypisane mu w pkt II kary 3 lat pozbawienia wolności, zaś za czyn przypisany mu w pkt III kary 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sad wymierzył oskarżonemu D. A. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, stosując zasadę pełnej absorpcji jako uzasadnioną ścisłym związkiem przedmiotowo-podmiotowym przypisanych mu czynów.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu D. A. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności stosowny okres tymczasowego aresztowania, tj. od dnia 13 czerwca 2016 r. do dnia 4 listopada 2017 r.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w kwocie 136.401,30 zł na rzecz V. Bank (...) oraz w kwocie 4.482,32 zł na rzecz (...) S.A.

W ocenie Sądu zakres ww. obowiązków naprawienia szkody nie mógł obejmować pozostałej części szkody, tj. kwoty 120.971,55 zł w odniesieniu do V. Bank (...), a to wobec zwrócenia temuż pokrzywdzonemu pojazdu marki S., na zakup którego oskarżony D. A. zawarł umowę kredytu na ww. kwotę (vide: k. 370 t. II akt sądowych).

Zakres obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) S.A. został natomiast ustalony na podstawie wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (vide: k. 163, 193-194 t. I akt sądowych).

Ze względu na treść art. 415 § 1 k.k. Sąd nie orzekł ww. obowiązku na rzecz (...) s.c. S. P. i B. S. (1) oraz (...) – Biuro s.c. A. Z. i M. Z. (1).

Na rzecz tychże pokrzywdzonych wcześniej bowiem zostały wydane stosowne nakazy zapłaty (vide: k. 250 t. II akt sądowych, k. 108).

Brzmienie tychże nakazów dowodzi, iż stroną pozwaną, przeciwko której je wydano była (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W..

W okolicznościach niniejszej sprawy bezsporne jest przy tym, iż oskarżony D. A. dokonał czynów przestępnych z art. 286 § 1 k.k. na szkodę tychże pokrzywdzonych działając jako prezes zarządu Sp. z o.o. (...), co znalazło wyraz w ustaleniach Sądu oraz opisie przypisanych mu w tym zakresie czynów, ze względu na nie budzącą wątpliwości wymowę dowodów przeprowadzonych w sprawie, w tym tzw. dowodów z dokumentów.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej A. Z. argumentował na rozprawie, iż nakaz zapłaty wydany na kwotę 79.346,36 zł odpowiadającą swą wysokością – wysokości wyrządzonej jej szkody, został wydany przeciwko Sp. z o.o. (...), a nie przeciwko D. A.. Argumentacja przedstawiona przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, mająca uzasadniać zasadność dochodzonego przez nią obowiązku naprawienia szkody na podstawie – art. 46 § 1 k.k. (m.in. ze względu na brak tożsamej strony pozwanej w postępowaniu nakazowym) - w ocenie Sądu nie zasługiwała na uwzględnienie.

Po pierwsze, bezsporne jest, iż oskarżony D. A. działał jako prezes zarządu ww. spółki, zaś po drugie – kwota, o której mowa w wydanym nakazie zapłaty, była dochodzona przez oskarżycielkę posiłkową, a następnie została zasądzona jako roszczenia wynikające z popełnienia przestępstwa na rzecz A. Z., M. Z. (1) – wspólników spółki cywilnej (...).

Tożsame argumenty jak przedstawiane przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego podniesiono przy tym w toku innego postępowania karnego. Były one przedmiotem oceny prawnej Sądu Najwyższego, wyrażonej w uzasadnieniu wyroku tegoż Sądu z dnia 23 listopada 2016 r. (III KK 405/16, KZS 2017/2/4/, Prok. i Pr. – wkł. 2017/1/14).

Stwierdzono w nim, że art. 415 § 5 k.p.k. (obecnie art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.) stanowi, że „W razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono”. W orzecznictwie wskazuje się, że wymagana jest tożsamość roszczenia zarówno w płaszczyźnie przedmiotowej, jak i podmiotowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2012 r., V KK 9/12, Lex nr 1119576). Ze zdania drugiego art. 415 § 5 k.p.k. wynika więc kategoryczny zakaz rozstrzygania w różnych postępowaniach o tej samej szkodzie, a co za tym idzie kumulowania tytułów egzekucyjnych wynikających z różnych orzeczeń. Jeżeli zatem roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo (jak w niniejszej sprawie) o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe (niejako ponowne) orzekanie o obowiązku naprawienia szkody, i to niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2010 r., III KK 305/10, OSNwSK 2010, nr 1, poz. 2030). Wykładnia funkcjonalna art. 415 § 4 zd. 2 k.p.k. (obecnie art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.) wskazuje, że ratio legis tego przepisu sprowadza się do zapobieżenia funkcjonowaniu w obrocie prawnym tytułów egzekucyjnych wynikających z dochodzenia tego samego roszczenia w postępowaniu karnym i innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. W tym kontekście nie jest zatem celowe nakładanie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. wobec możliwości wyegzekwowania zasądzonego roszczenia z majątku oskarżonego w oparciu o podstawę z art. 299 § 1 k.s.h. Należy też zwrócić uwagę, iż zakaz wynikający z dyspozycji art. 415 § 5 k.p.k. odnosi się do każdego określonego w ustawie wypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 stycznia 2016r., V KK 323/15, Lex nr 1970396; z dnia 26 lutego 2014 r., III KK 429/13, Lex nr 1446451; z dnia 7 maja 2013 r., II KK 268/12, Lex nr 1313135).

Bezsporne jest przy tym, iż prawomocny i wykonalny nakaz zapłaty na kwotę 79.346,36 zł dotyczy roszczenia, które jest tożsame przedmiotowo z roszczeniem dochodzonym w niniejszej sprawie. Podstawą jego zasądzenia była ta sama kwota nieuiszczonej należności, zaś źródłem obu roszczeń jest to samo zdarzenie faktyczne, tj. popełnienie przestępstwa oszustwa przez oskarżonego D. A..

W niniejszej sprawie można też mówić o łączności podmiotowej, gdyż oskarżony D. A. popełnił przypisany mu czyn na szkodę (...) Biuro s.c. A. Z., M. Z. (1) będąc jedynym wspólnikiem i prezesem zarządu (...) Sp. z o.o., przy czym nakaz zapłaty zasądzał stosowną kwotę właśnie od tejże spółki.

Tożsamość podmiotów zobowiązanych do zapłaty roszczenia należy też rozpatrywać w perspektywie brzmienia art. 299 § 1 k.s.h., który stanowi – „Jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczną, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania”. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wskazanego powyżej wyroku z dnia 26 lutego 2014 r., w sprawie III KK 429/13, podniósł między innymi – „Nie ulega wątpliwości, że przepis art. 299 k.s.h. znajduje zastosowanie w odniesieniu do podmiotów kierujących spółkami z ograniczoną odpowiedzialnością, ich solidarna odpowiedzialność za zobowiązania spółki ma charakter odszkodowawczy, a jej granice wyznacza zakres zobowiązania spółki”. Wypada podkreślić, że odpowiedzialność wspólników spółek osobowych za zobowiązania spółki jest zresztą jedną z cech odróżniających handlowe spółki osobowe od spółek kapitałowych.

Na podstawie przepisu art. 299 k.s.h. przyjmuje się, że wspólnik z mocy ustawy odpowiada solidarnie ze spółką za dług tej spółki. Odpowiedzialność wspólnika ma charakter subsydiarny, odpowiada on za dług spółki w przypadku niemożności uzyskania przez wierzyciela zaspokojenia z majątku samej spółki (bezskuteczności egzekucji). Solidarna odpowiedzialność spółki i wspólników funkcjonuje równoległe, już od chwili powstania długu spółki, jednak może być przymusowo egzekwowana dopiero z chwilą stwierdzenia bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce. Uzyskanie nakazu zapłaty, a następnie tytułu egzekucyjnego stanowi warunek konieczny skierowania egzekucji do majątku osobistego wspólnika z racji pełnienia przez niego funkcji w zarządzie tej spółki na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. Taka możliwość wystąpi, gdy egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, zaś po stronie oskarżonego, jako członka zarządu spółki nie wystąpią przesłanki określone w art. 299 § 2 k.s.h. uwalniające go od odpowiedzialności za zobowiązania spółki. Nie ulega wątpliwości, że przepis art. 299 k.s.h. znajduje zastosowanie w odniesieniu do podmiotów kierujących spółkami z ograniczoną odpowiedzialnością, ich solidarna odpowiedzialność za zobowiązania spółki ma charakter odszkodowawczy, a jej granice wyznacza zakres zobowiązania spółki (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r., III CZP 72/08, OSNC 2009, Nr 2, poz. 20; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., II CSK 390/11, LEX nr 1211143).

W okolicznościach niniejszej sprawy, łączność podmiotów zobowiązanych do zapłaty zasądzonego roszczenia wynikała z samej struktury organizacyjnej (...) Sp. z o.o., gdyż oskarżony D. A. w przypisanym mu okresie był jedynym wspólnikiem tej spółki i prezesem jej zarządu.

W konsekwencji w rozpoznawanej sprawie zachodzi zarówno podmiotowa, jak i przedmiotowa łączność roszczenia o naprawienie szkody dochodzonego w trybie art. 46 § 1 k.k., z roszczeniem, o którym już prawomocnie orzeczono w postępowaniu cywilnym. Roszczenie cywilne przysługujące pokrzywdzonemu od (...) Sp. z o.o., jest tożsame z roszczeniem pokrzywdzonego o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem przez oskarżonego. Zachodzi w tym przypadku tożsamość osoby zobowiązanej do zapłaty określonej kwoty, a także brak różnicy pomiędzy wierzytelnością przysługującą pokrzywdzonemu od spółki jako osoby prawnej i od oskarżonego jako prezesa zarządu tej spółki – osoby fizycznej reprezentującej ten podmiot.

W związku z powyższym, brak było podstaw do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w dochodzonym zakresie, gdyż uwzględnienie żądania oskarżycielki posiłkowej w tym względzie prowadziłoby do uzyskania przez pokrzywdzonego dwóch tytułów wykonawczych dotyczących tej samej wierzytelności.

O kosztach należnych oskarżycielowi posiłkowemu orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu wydano na podstawie art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. II. Nr 49 z 1983 r. poz. 2232 z późn. zmianami).