Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Kaszyca

Protokolant: Agata Herman

przy udziale prokuratora Roberta Kaczora

po rozpoznaniu w dniach: 28 listopada, 12 grudnia 2016 r.; 16 stycznia, 23 stycznia, 30 stycznia, 27 lutego, 30 marca, 27 kwietnia, 23 maja, 26 czerwca, 13 lipca, 17 sierpnia, 21 września, 23 października, 23 listopada, 14 grudnia, 21 grudnia 2017 r.

sprawy:

1.  B. S. – córki P. i H. z domu G., urodzonej w dniu (...) we W.,

oskarżonej o to, że:

I. w okresie od lipca 2013 r. do lipca 2014 r. we W. oraz w J. i w O., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w celu osiągnięcia znacznej korzyści majątkowej, z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, w ramach podziału ról, zgodnie z którym uwiarygodniła funkcjonowanie podmiotu o nazwie (...) B. S. jako prowadzącego działalność gospodarczą polegającą na realizowaniu zamówień w zakresie sprowadzania i sprzedaży samochodów używanych oraz rzetelnego kontrahenta, umożliwiając przy tym pozyskiwanie środków pochodzących z przestępstwa wpłacanych na firmowy rachunek bankowy o numerze (...)prowadzony w Banku (...) S.A. w O. oraz na rachunek o numerze (...) prowadzony w (...) S.A. w O., podczas gdy inna osoba zajmowała się kontaktami z klientami, doprowadziła szereg podmiotów do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy o łącznej wartości 1 858 262,06 zł., to jest mieniem znacznej wartości, wprowadzając pokrzywdzonych w błąd co do rzeczywistego prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju oraz co do zamiaru realizacji zobowiązań, to jest:

1) w lipcu 2013 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 30.000,00 zł. J. F. (1) w ten sposób, że wprowadził go w błąd co zamiaru i możliwości zbycia ciągnika siodłowego m-ki (...),

2) w listopadzie 2013 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.000 zł. J. K. (1) w ten sposób, że
wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki M. (...),

3) w styczniu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 18.000,00 zł. M. H. w ten sposób, że wprowadziła go w
błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A.
A6,

4) w styczniu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 9.500,00 zł. J. Z. w ten sposób, że wprowadziła go w
błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A.
(...),

5) w styczniu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 20.000,00 zł. M. F. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki V. (...),

6) w styczniu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.000 zł. J. J. (1) , wprowadzając go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia ciągnika siodłowego m-ki V.,

7) w okresie od stycznia do marca 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 377.060,00 zł. G. P. w ten
sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdów m-ki M. (...) i M. A.,

8) w okresie od stycznia do czerwca 2014 r. doprowadziła do
niekorzystnego rozporządzenia łączną kwotą 250.000,00 zł. Z. K. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanych pojazdów m-ki A. (...), M. (...) i K. S.,

9) w okresie od stycznia do lipca 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. K. (1) w kwocie 65.000 zł. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd działającego w jej imieniu T. B. co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanych pojazdów m-ki B. (...)
oraz T. (...),

10) w lutym 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia
kwotą 10.200,00 zł. Wydawnictwo Medyczne (...) Sp. z o.o., reprezentowaną przez P. D., w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki B. (...),

11) w marcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia
kwotą 29.200,00 zł. M. Ś. w ten sposób, że wprowadziła go
w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki
B. (...),

12) w marcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia
kwotą 20.000,00 zł. Aptekę (...) Sp. jawna I. J., B. K. , reprezentowaną przez B. K., w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki
A. (...),

13) w marcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia
kwotą 25.000,00 zł. J. C. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki S. (...)
C.,

14) w marcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 11.200,00 zł. K. L. , którą reprezentował Z. L., w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i
możliwości zbycia pojazdu m-ki V. (...),

15) w marcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20.000,00 zł. M. K. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki B. (...),

16) w marcu 2014 r doprowadziła Zakład (...) sp.j. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 13 900 zł. w ten sposób, że wprowadziła w błąd reprezentującego firmę (...) co do możliwości zbycia oferowanego pojazdu marki V. (...),

17) w kwietniu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 80.000,00 zł. P. K. w ten sposób, że wprowadziła
go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki B. (...),

18) w kwietniu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 37.000,00 zł. J. F. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w
błąd co do zamiaru i możliwości zbycia ciągnika siodłowego m-ki (...)
(...),

19) w kwietniu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 14.000,00 zł. (...) Sp. z o.o. , reprezentowaną przez S. N., w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki V. (...),

20) w maju 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 23.000,00 zł. R. W. w ten sposób, że
wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A. (...),

21) w maju 2014 r., doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia
kwotą 30.000,00 zł. L. A. w ten sposób, że wprowadziła go
w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki
B. (...),

22) w maju 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 35.000,00 zł. H. L. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w
błąd co do zamiaru i możliwości zbycia ciągnika siodłowego m-ki A. (...)
6,

23) w maju 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 21.000,00 zł. R. N. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd
co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A. (...),

24) w maju 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 16.000,00 zł. K. J. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w
błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki V. (...),

25) w maju 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 55.000,00 zł. P. B. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co
do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego auta m-ki K. S.,

26) w maju 2014 r. doprowadziła P. E. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.002,06 zł. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia dwóch pojazdów m-ki V. (...),

27) w maju 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 36.000,00 zł. (...) Sp. z o.o. , reprezentowaną przez K. D., w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki B. (...),

28) w maju 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 50.000,00 zł. (...) Sp. z o.o. , reprezentowana przez R. S., w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości sprowadzenia i zbycia pojazdu m-ki A. (...),

29) w czerwcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 12.000,00 zł. J. K. (2) w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki A. (...),

30) w czerwcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 32.000,00 zł. J. L. i M. L. (1) w ten sposób, że wprowadziła w błąd M. L. (1) co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A. (...),

31) w czerwcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 27.200,00 zł. firmę Z500 Sp. z o.o., w imieniu której działał
G. H. (1), w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do
zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki B. (...),

32) w czerwcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 35.000,00 zł. (...) Sp. z o.o. w ten sposób, że
wprowadził w błąd G. H. (2) jako reprezentującego spółkę co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki L. (...),

33) w czerwcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 16.000,00 zł. E. B. w ten sposób, że wprowadziła w błąd R. M., działającego w jej imieniu, co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki V. (...),

34) w czerwcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 15.000,00 zł. W. K. w ten sposób, że wprowadziła
go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki
V. (...),

35) w czerwcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 53.000,00 zł. M. K. (2) w ten sposób, że wprowadził go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu sprowadzenia aut m-ki V. (...) i M.,

36) w czerwcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 25.000,00 zł. M. Ł. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia m-ki A. (...),

37) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 78.000,00 zł. (...) Sp. z o.o. reprezentowaną przez M. K. (3), w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki A. (...),

38) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 20.000,00 zł. Ł. S. w ten sposób, że wprowadziła go w
błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A.
A. A.,

39) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 20.000,00 zł. (...) s.c. M., T. G., reprezentowanych przez M. G., w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia pojazdu m-ki V. (...),

40) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.000,00 zł. D. B. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A. (...),

41) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 29.000,00 zł. T. M. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A. (...),

42) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia łączną kwotą 27.000,00 zł. D. C. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki
B. (...),

43) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 25.000,00 zł. Ł. L. jako reprezentującego (...) Sp. z o.o. w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki B. (...),

44) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.000,00 zł. (...) Sp. z o.o., reprezentowaną przez P. P. (2), w ten sposób, że wprowadziła go w
błąd co do możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki A. (...) i M.,

45) w lipcu 2014 r. doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 23.000,00 zł. (...) Sp. z o.o., reprezentowaną przez A. S., w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do możliwości zbycia oferowanego pojazdu m-ki V. (...),

przy czym z popełnienia przestępstw uczyniła sobie stałe źródło dochodu

- tj. o czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k.

II. w okresie od dnia 18 sierpnia do dnia 24 września 2014 r. w J. i we W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zbyła udzielającemu pomocy w przestępstwie J. S. przysługujące jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w J. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Oławie Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...), który to następnie zbył prawo do tego lokalu innej osobie, co spowodowało, że w sytuacji grożącej jej niewypłacalności udaremniła zaspokojenie swoich wierzycieli poprzez usunięcie składnika majątkowego o wartości 197.000 zł., wyrządzając szkodę wielu wierzycielom posiadającym roszczenia z tytułu wpłaty zaliczek na rzecz firmy (...) dokonywanych w okresie od lipca 2013 r. do lipca 2014 r. w celu nabycia samochodów określonych marek, tj.:

- J. F. (1) w kwocie 67.000,00 zł.,

- M. H. w kwocie 18.000,00 zł.,

- J. J. (1) w kwocie 40.000 zł.,

- G. P. w kwocie 377.060,00 zł.,

- Z. K. w kwocie 250.000,00 zł.,

- A. K. (1) w kwocie 65.000,00 zł.,

- Wydawnictwo Medyczne (...) sp. z o.o. w kwocie 10.200,00 zł.

- M. Ś. w kwocie 29.200,00 zł.,

- Aptece (...) Sp. jawna I. J., B. K. w kwocie 20.000,00 zł.,

- J. C. w kwocie 25.000,00 zł.,

- K. L. w kwocie kwotą 11.200,00 zł.,

- P. K. w kwocie 80.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 14.000,00 zł.,

- R. W. w kwocie 23.000,00 zł.,

- L. A. w kwocie 30.000,00 zł.,

- H. L. (1) w kwocie 35.000,00 zł.,

- R. N. w kwocie 21.000,00 zł.,

- K. J. (2) w kwocie 16.000,00 zł.,

- P. B. w kwocie 55.000,00 zł.,

- P. E. w kwocie 40.002,06 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 36.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 50.000,00 zł.,

- J. K. (2) w kwocie 12.000,00 zł.,

- J. L. i M. L. (1) w kwocie 32.000,00 zł.,

- M. Ł. w kwocie 25.000,00 zł.,

- Z500 Sp. z o.o. w kwocie 27.200,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 35.000,00 zł.,

- E. B. w kwocie 16.000,00 zł.,

- W. K. w kwocie 15.000,00 zł.,

- M. K. (2) w kwocie 53.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 78.000,00 zł.

- Ł. S. w kwocie 20.000,00 zł.,

- M. i T. G. ( (...) s.c.) w kwocie 20.000,00 zł.,

- D. B. w kwocie 15.000,00 zł.,

- T. M. w kwocie 29.000,00 zł.,

- D. C. w kwocie 27.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 25.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 15.000,00 zł.,

- (...) sp. z o.o. w kwocie 23.000,00 zł.,

- M. K. (1) w kwocie 20 000,00 zł.,

- J. Z. w kwocie 9 500,00 zł.,

- J. K. (1) w kwocie 15 000,00 zł.,

- M. F. w kwocie 20 000,00 zł.,

- Zakładowi (...) sp.j. w kwocie 13 900 zł.

tj. o czyn z art. 300§3 k.k. w zw. z art.12 k.k.

III. w dniu 11 sierpnia 2014 r. w J., woj.
(...), działając wspólnie i w porozumieniu z H. L. (2) i
inną ustaloną osobą, przekazała pośrednio poprzez pozorną czynność prawną składnik mienia pochodzący w części z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych określonych w art.286§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. polegających na wprowadzaniu w błąd klientów firmy (...), wyszczególnionych poniżej, co do zamiaru realizacji zobowiązań sprzedaży samochodów używanych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tych podmiotów poprzez dokonywanie wpłat zaliczek w ten sposób, że przekazała w ramach pozornej transakcji sprzedaży H. L. (2) należącą do niej nieruchomość położoną w J. przy ul. (...) o wartości 450.000 zł., dla której Sąd Rejonowy w Oławie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...), a ze względu na uprzednie sfinansowanie zakupu tej nieruchomości w części z kredytu w kwocie 200 000,00 zł. tym samym udaremniła zaspokojenie wierzycieli poprzez usunięcie składnika mienia o takiej wartości w sytuacji grożącej niewypłacalności, wyrządzając szkodę wielu wierzycielom posiadającym roszczenia z tytułu wpłaty zaliczek na rzecz firmy (...) dokonywanych w okresie od lipca 2013 r. do lipca 2014 r. w celu nabycia samochodów określonych marek, tj.:

- J. F. (1) w kwocie 67.000,00 zł.,

- M. H. w kwocie 18.000,00 zł.,

- J. J. (1) w kwocie 40.000 zł.,

- G. P. w kwocie 377.060,00 zł.,

- Z. K. w kwocie 250.000,00 zł.,

- A. K. (1) w kwocie 65.000,00 zł.,

- Wydawnictwo Medyczne (...) sp. z o.o. w kwocie 10.200,00 zł.

- M. Ś. w kwocie 29.200,00 zł.,

- Aptece (...) Sp. jawna I. J., B. K. w kwocie 20.000,00 zł.,

- J. C. w kwocie 25.000,00 zł.,

- K. L. w kwocie kwotą 11.200,00 zł.,

- P. K. w kwocie 80.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 14.000,00 zł.,

- R. W. w kwocie 23.000,00 zł.,

- L. A. w kwocie 30.000,00 zł.,

- H. L. (1) w kwocie 35.000,00 zł.,

- R. N. w kwocie 21.000,00 zł.,

- K. J. (2) w kwocie 16.000,00 zł.,

- P. B. w kwocie 55.000,00 zł.,

- P. E. w kwocie 40.002,06 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 36.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 50.000,00 zł.,

- J. K. (2) w kwocie 12.000,00 zł.,

- J. L. i M. L. (1) w kwocie 32.000,00 zł.,

- M. Ł. w kwocie 25.000,00 zł.,

- Z500 Sp. z o.o. w kwocie 27.200,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 35.000,00 zł.,

- E. B. w kwocie 16.000,00 zł.,

- W. K. w kwocie 15.000,00 zł.,

- M. K. (2) w kwocie 53.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 78.000,00 zł.

- Ł. S. w kwocie 20.000,00 zł.,

- M. i T. G. ( (...) s.c.) w kwocie 20.000,00 zł.,

- D. B. w kwocie 15.000,00 zł.,

- T. M. w kwocie 29.000,00 zł.,

- D. C. w kwocie 27.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 25.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 15.000,00 zł.,

- (...) sp. z o.o. w kwocie 23.000,00 zł.,

- M. K. (1) w kwocie 20 000,00 zł.,

- J. Z. w kwocie 9 500,00 zł.,

- J. K. (1) w kwocie 15 000,00 zł.,

- M. F. w kwocie 20 000,00 zł.,

- Zakładowi (...) sp.j. w kwocie 13 900 zł.

tj. o czyn z art. 299§1 i 5 k.k. i art. 300§3 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

2.  H. L. (2) – córki W. i Z. z domu G., urodzonej w dniu (...) w B.,

oskarżonej o to, że:

IV. w dniu 11 sierpnia 2015 r. w J., woj.
(...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. S. oraz inną ustaloną osobą, przyjęła pośrednio poprzez pozorną czynność prawną składnik mienia pochodzący w części z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych określonych w art.286§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. polegających na wprowadzaniu w błąd klientów firmy (...), wyszczególnionych poniżej, co do zamiaru realizacji zobowiązań sprzedaży samochodów używanych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tych podmiotów poprzez dokonywanie wpłat zaliczek na rachunki bankowe w ten sposób, że przyjęła w ramach
pozornej transakcji sprzedaży od B. S. należącą do niej nieruchomość położoną w J. przy ul. (...) o wartości 450.000 zł., dla której Sąd Rejonowy w Oławie V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...), a ze względu na uprzednie sfinansowanie zakupu tej nieruchomości w części z kredytu w kwocie 200 000,00 zł. tym samym usunęła mienie na szkodę wierzycieli w sytuacji grożącej B. S. niewypłacalności,
czym działała na szkodę następujących podmiotów:

- J. F. (1) w kwocie 67.000,00 zł.,

- M. H. w kwocie 18.000,00 zł.,

- J. J. (1) w kwocie 40.000 zł.,

- G. P. w kwocie 377.060,00 zł.,

- Z. K. w kwocie 250.000,00 zł.,

- A. K. (1) w kwocie 65.000 zł.,

- M. Ś. w kwocie 29.200,00 zł.,

- Aptece (...) Sp. jawna I. J., B. K. w kwocie 20.000,00 zł.,

- J. C. w kwocie 25.000,00 zł.,

- K. L. w kwocie kwotą 11.200,00 zł.,

- P. K. w kwocie 80.000,00 zł.,

- Wydawnictwo Medyczne (...) sp. z o.o. w kwocie 10.200,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 14.000,00 zł.,

- R. W. w kwocie 23.000,00 zł.,

- L. A. w kwocie 30.000,00 zł.,

- H. L. (1) w kwocie 35.000,00 zł.,

- R. N. w kwocie 21.000,00 zł.,

- K. J. (2) w kwocie 16.000,00 zł.,

- P. B. w kwocie 55.000,00 zł.,

- P. E. w kwocie 40.002,06 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 36.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 50.000,00 zł.,

- J. K. (2) w kwocie 12.000,00 zł.,

- J. L. i M. L. (1) w kwocie 32.000,00 zł.,

- M. Ł. w kwocie 25.000,00 zł.,

- Z (...) Sp. z o.o. w kwocie 27.200,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 35.000,00 zł.,

- E. B. w kwocie 16.000,00 zł.,

- W. K. w kwocie 15.000,00 zł.,

- M. K. (2) w kwocie 53.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 78.000,00 zł.

- Ł. S. w kwocie 20.000,00 zł.,

- M. i T. G. ( (...) s.c.) w kwocie 20.000,00 zł.,

- D. B. w kwocie 15.000,00 zł.,

- T. M. w kwocie 29.000,00 zł.,

- D. C. w kwocie 27.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 25.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 15.000,00 zł.,

- (...) sp. z o.o. w kwocie 23.000,00 zł.,

- M. K. (1) w kwocie 20 000,00 zł.,

- J. Z. w kwocie 9 500,00 zł.,

- J. K. (1) w kwocie 15 000,00 zł.,

- M. F. w kwocie 20 000,00 zł.

- Zakład (...) sp.j. w kwocie 13 900 zł.

tj. o czyn z art. 299§1 i 5 k.k. i art.300§3 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

3.  J. S. – syna P. i H. z domu G., urodzonego w dniu (...),

oskarżonego o to, że:

V. w okresie od dnia 18 sierpnia do dnia 24 września 2014 r., w
J. i we W., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru popełnienia przestępstwa usunięcia mienia spod egzekucji przez B. S., swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie działającym wspólnie i w porozumieniu B. S. oraz innej ustalonej osobie w ten sposób, że nabył od B. S. przysługujące jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w J. przy ul. (...), objęte księgą wieczystą nr (...), a następnie zbył prawo do tego lokalu osobie trzeciej, co spowodowało, że B. S. w sytuacji grożącej jej niewypłacalności uszczupliła zaspokojenie swoich wierzycieli poprzez usunięcie składnika majątkowego o wartości 197.000 zł., działając tym samym na szkodę wielu wierzycieli, posiadających wierzytelność z tytułu wpłaty zaliczek na rzecz firmy (...) dokonywanych w okresie od lipca 2013 r. do lipca 2014 r. w celu nabycia samochodów określonych marek, to jest:

- J. F. (1) w kwocie 67.000,00 zł.,

- M. H. w kwocie 18.000,00 zł.,

- J. J. (1) w kwocie 40.000 zł.,

- G. P. w kwocie 377.060,00 zł.,

- Z. K. w kwocie 250.000,00 zł.,

- A. K. (1) w kwocie 65.000 zł.,

- M. Ś. w kwocie 29.200,00 zł.,

- Aptece (...) Sp. jawna I. J., B. K. w kwocie 20.000,00 zł.,

- J. C. w kwocie 25.000,00 zł.,

- K. L. w kwocie kwotą 11.200,00 zł.,

- P. K. w kwocie 80.000,00 zł.,

- Wydawnictwo Medyczne (...) sp. z o.o. w kwocie 10.200,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 14.000,00 zł.,

- R. W. w kwocie 23.000,00 zł.,

- L. A. w kwocie 30.000,00 zł.,

- H. L. (1) w kwocie 35.000,00 zł.,

- R. N. w kwocie 21.000,00 zł.,

- K. J. (2) w kwocie 16.000,00 zł.,

- P. B. w kwocie 55.000,00 zł.,

- P. E. w kwocie 40.002,06 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 36.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 50.000,00 zł.,

- J. K. (2) w kwocie 12.000,00 zł.,

- J. L. i M. L. (1) w kwocie 32.000,00 zł.,

- M. Ł. w kwocie 25.000,00 zł.,

- Z (...) Sp. z o.o. w kwocie 27.200,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 35.000,00 zł.,

- E. B. w kwocie 16.000,00 zł.,

- W. K. w kwocie 15.000,00 zł.,

- M. K. (2) w kwocie 53.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 78.000,00 zł.

- Ł. S. w kwocie 20.000,00 zł.,

- M. i T. G. ( (...) s.c.) w kwocie 20.000,00 zł.,

- D. B. w kwocie 15.000,00 zł.,

- T. M. w kwocie 29.000,00 zł.,

- D. C. w kwocie 27.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 25.000,00 zł.,

- (...) Sp. z o.o. w kwocie 15.000,00 zł.,

- (...) sp. z o.o. w kwocie 23.000,00 zł.,

- M. K. (1) w kwocie 20 000,00 zł.,

- J. Z. w kwocie 9 500,00 zł.,

- J. K. (1) w kwocie 15 000,00 zł.,

- M. F. w kwocie 20 000,00 zł.

- Zakład (...) sp.j. w kwocie 13 900 zł.

tj. o czyn z art.18§3 k.k. w zw. z art. 300§3 k.k. w zw. z art.12 k.k.

*******

I.  oskarżoną B. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt. I. części wstępnej wyroku, przyjmując przy tym, iż: niekorzystne rozporządzenie mieniem
wyniosło łącznie 1.800.362,06zł, w stosunku do: J. K. (1) w kwocie 10.000zł, A. K. (1) w kwocie 55.000zł, M. K. (1) w kwocie 15.000zł, P. K. w kwocie 70.000zł, P.
E. w kwocie 37.102,06zł, (...) Sp. z o.o. w kwocie 25.000zł, a nadto, iż R. W. miała nabyć samochód A.
(...), a (...) Sp. z o.o. B. (...), tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1
k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza jej karę 2 (dwóch) lat
pozbawienia wolności;

II.  oskarżoną B. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt. II. części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działała także na szkodę Ł. K., K. R. i P. R. oraz eliminując z opisu czynu wymienione przy wskazanych pokrzywdzonych kwoty pieniężne, tj. czynu z art. 300 § 1 i 3 k.k. w zw. z art.12 k.k. i za to, na podstawie
art. 300 § 3 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech)
miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżoną B. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt. III. części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działała także na szkodę Ł. K., K. R. i P. R. oraz eliminując z opisu czynu wymienione przy wskazanych pokrzywdzonych kwoty pieniężne, tj. czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k. i art. 300 § 1 i 3 k.k. w zw. z art.11 § 2
k.k. i za to na podstawie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k.
wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  oskarżoną H. L. (2) uznaje za winną popełnienia
zarzucanego jej czynu opisanego w pkt. IV. części wstępnej wyroku, przyjmując, iż czynu tego dopuściła się w dniu 11 sierpnia 2014r. oraz, iż działała także na szkodę Ł. K., K. R. i P. R. oraz eliminując z opisu czynu wymienione przy wskazanych pokrzywdzonych kwoty pieniężne, tj. czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k. i art. 300 § 1 i 3 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego)
roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  oskarżonego J. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. V. części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działał także na szkodę Ł. K., K. R. i P. R. oraz eliminując z opisu czynu wymienione przy wskazanych pokrzywdzonych kwoty pieniężne, tj. czynu z art.18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 1 i 3 k.k. w zw. z art.12 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 k.k. łączy wymierzone B. S. w punktach I-III części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierza jej karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją Kodeksu Karnego, która weszła w życie z dniem 1 lipca 2015 r. i art. 4 § 1 k.k., wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych H. L. (2) i J. S. kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres po 3 (trzy) lata próby;

VIII.  na podstawie art. 71§1 k.k. orzeka grzywny wobec oskarżonych:

⚫

H. L. (2) 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych po 50 zł każda,

⚫

J. S. 20 (dwadzieścia) stawek dziennych po
50 zł każda;

IX.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza:

⚫

B. S. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie 4 i 5 sierpnia 2015 r. oraz od dnia 25 sierpnia 2015 r. do dnia 11 września 2015 r.;

⚫

H. L. (2) na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 25 sierpnia 2015 r. do 17 września 2015 r.;

⚫

J. S. na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniach 26 i 27 sierpnia 2015 r.;

X.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonej B. S. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na
rzecz:

⚫

M. H. kwoty 18.000 zł,

⚫

Z. K. kwoty 250.000 zł,

⚫

A. K. (1) kwoty 55.000 zł,

⚫

J. C. kwoty 25.000 zł,

⚫

M. K. (1) kwoty 15.000 zł,

⚫

Zakład (...) sp.j. kwoty 13.900 zł,

⚫

P. K. kwoty 70.000 zł,

⚫

R. N. kwoty 21.000 zł,

⚫

K. J. (1) kwoty 16.000 zł,

⚫

P. B. kwoty 55.000 zł,

⚫

P. E. kwoty 37.102,06 zł,

⚫

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. (następcy prawnego (...)) kwoty 36.000 zł,

⚫

J. K. (2) kwoty 12.000 zł,

⚫

E. B. kwoty 16.000 zł,

⚫

W. K. kwoty 15.000 zł,

⚫

M. Ł. kwoty 25.000 zł,

⚫

(...) Sp. z o.o. kwoty 78.000 zł,

⚫

Ł. S. kwoty 20.000 zł,

⚫

(...) s.c. M., T. G. kwoty 20.000 zł,

⚫

D. B. kwoty 15.000 zł,

⚫

T. M. kwoty 29.000 zł,

⚫

(...) Sp. z o.o. kwoty 25.000 zł,

⚫

(...) Sp. z o.o. kwoty 15.000 zł,

⚫

(...) Sp. z o.o. kwoty 23.000 zł;

XI.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania, w tym i opłaty w sprawie.

Sygn. akt III K 238/16

UZASADNIENIE

Oskarżona B. S. od 2000 r. była w związku konkubenckim z R. Ł. (1). Posiadają dwójkę małoletnich dzieci. Od 2001 r. B. S. prowadziła działalność gospodarczą w postaci solarium pod szyldem S. w J., której to działalność poszerzyła także o sprzedaż odzieży.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2034, 2188-2190, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 2702;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3165.

W dniu 30 sierpnia 2010 r. Gazeta (...) zamieściła artykuł pod tytułem „J.: oszustwo stulecia czy pranie pieniędzy”, w którym opisano domniemane wyłudzenia R. Ł. (1) na kwotę kilkunastu milionów złotych związane ze sprzedażą samochodów.

Dowód:

⚫

internetowa publikacja prasowa – k. 141-142, 243-248.

W 2013 r. do Sądu Okręgowego we Wrocławiu skierowano akt oskarżenia przeciwko R. Ł. (1) oskarżonemu o popełnienie szeregu przestępstw związanych z wyłudzeniem wielomilionowych kwot.

R. Ł. (1) był tymczasowo aresztowany do przywołanej sprawy
w okresie od kwietnia 2011 r. do lipca 2012 r.

W przedmiotowej sprawie B. S. występowała
w charakterze świadka.

Dowód:

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2188-2190, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1432, 2702, 2705.

W dniu 22 kwietnia 2011 r. po zatrzymaniu R. Ł. (1) H. L. (2) na prośbę B. S. założyła rachunki bankowe w (...) Bank (...) S.A. oraz (...) S.A. Pełnomocnikiem do obu rachunków została ustanowiona B. S.. Ta ostatnia przekazała H. L. (2) kwotę 50.000 zł, którą ta wpłaciła na rachunek w (...) Bank (...) S.A.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2110-2111, 2664v-2665

⚫

wyjaśnienia oskarżonej H. L. (2) – k. 1721-1722, 1777v, 1845-1846, 2339, 2665v.

Po opuszczeniu aresztu śledczego, wiosną 2013 r. R. Ł. (1) zaproponował B. S. prowadzenie działalności polegającej na imporcie pojazdów osobowych i ciężarowych z terenu (...) i ich sprzedaż na terytorium (...). Nazwa firmy została zmieniona na (...) B. S., a jej siedziba została zarejestrowana przy ul. (...)
w J..

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2034, 2096, 2188-2190, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 2702;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3165.

R. Ł. (1) w (...) był zatrudniony w ramach umowy o pracę i nie posiadał pisemnego pełnomocnictwa do podpisywania wystawianych przez firmę (...) faktur i zawierania umów w imieniu firmy.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2034, 2188-2190, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1429-1432, 1435;

⚫

zeznania świadek A. M. (1) – k. 1326, 2700v-2701v.

B. S. dla prowadzonej działalności (...) założyła następujące rachunki bankowe:

- w dniu 7 marca 2013 r. w banku (...) rachunek o nr (...),

- w dniu 28 kwietnia 2014 r. w banku (...) rachunek o nr (...) 0000 0001 2329 (...).

W obu przypadkach jako adres korespondencyjny wskazano ul. (...) w J.. W umowie rachunku bankowego zawartego w (...) B. S. wyraziła zgodę na przesłanie określonych dokumentów związanych z zawarciem umowy na adres (...)

Przedmiotowa skrzynka mailowa została założona przez R. Ł. (1) w dniu 30 maja 2013 r. z wykorzystaniem numeru (...)

Numery przywołanych rachunków bankowych wskazywane były na fakturach wystawianych przez (...) i to na przedmiotowe rachunki wpłacane były zaliczki przez osoby zainteresowane sprowadzeniem pojazdów. Z przedmiotowych rachunków po wpłatach zaliczek pieniądze przelewane były m.in. na rachunek B. S. i oskarżonej H. L. (2) .

B. S. miała na bieżąco wgląd do firmowych rachunków bankowych i na polecenie R. Ł. (1) dokonywała czasami zwrotu wpłacanych zaliczek. Razem z R. Ł. (1) jeździła również do placówek banków skąd wypłacała kwoty od 10.000 do 30.000 zł
i przekazywała je R. Ł. (1). Internetowy dostęp do przywołanych rachunków firmowych posiadał także R. Ł. (1).

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2033-2035, 2110-2111, 2188-2190, 2664v-2665;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1437-1440, 1446-1447, 1450-1456, 1484-1486, 1488, 2705-2706;

⚫

dane telekomunikacyjne – k. 1543;

⚫

historia rachunków bankowych wraz z kopiami umów – k. 1603-1642;

⚫

umowy bankowe – k. 2051, 2194-2200;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3165-3166.

W okresie działalności (...) B. S. otrzymywała od R. Ł. (1) kwoty w wysokości od 5.000 do 10.000 zł miesięcznie.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2189v, 2664v-2665.

Jesienią 2013 r. B. S. i R. Ł. (1) udali się do znajdującego się we W. biura (...), z którą zawarli umowę o prowadzenie (...). Powiedzieli, iż działalność będzie polegać na sprzedaży używanych samochodów.

W czasie trwania umowy większość dokumentacji przywoził jej R. Ł. (1), zdarzało się też, iż dokumenty dostarczała także B. S..

W ramach umowy A. M. (1) księgowała faktury zaliczkowe
i korygujące. Wysyłała je w formie elektronicznej na adres (...)

Z uwagi na pojawiające się publikacje internetowe poddające
w wątpliwość uczciwość działalności (...) i kontakty telefoniczne ze strony klientów, którzy nie otrzymali zwrotu zaliczek, A. M. (1) zrezygnowała z prowadzenia obsługi księgowej.

W 2015 r. A. M. (1) dokumentację księgową (...) przekazała na żądanie Urzędowi Skarbowemu w O..

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2034, 2096,

⚫

zeznania świadka A. M. (1) – k. 1325-1327, 2700v-2701v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 2702v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3165.

W dniu 20 stycznia 2014 r. (...) reprezentowana przez B. S. zawarła z Krajowym Rejestrem Długów umowę partnerską uczestnictwa w programie rzetelna firma.

Dowód:

⚫

kopia umowy uczestnictwa w programie (...) Firma – k. 534-536;

⚫

zeznania świadka M. B. (1) – k. 537.

W okresie od lipca 2013 r. do lipca 2014 r. R. Ł. (1) za pośrednictwem firmy (...) prowadził przestępczy proceder polegający na wystawianiu poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci faktur zaliczkowych VAT oraz umów sprowadzenia pojazdów dla osób zainteresowanych zakupem używanych pojazdów importowanych z zagranicy. W rzeczywistości R. Ł. (1) pobierał zaliczki, a przedmiotowych aut nie sprowadzał, nie zwracając również pobranych zaliczek w całości bądź dokonując ich częściowego jedynie zwrotu.

Ogłoszenie były wystawiane na internetowych portalach otomoto.pl. (...) deklarował klientom sprowadzenie pojazdów i przyjmował od nich zaliczki w kwotach nie mniejszych niż 10.000 zł.

Początkowo R. Ł. (1) wystawiał zainteresowanym osobom jedynie faktury zaliczkowe na zakup przedmiotowych pojazdów, wysyłał je mailem i deklarował, że po sprowadzeniu pojazdu wystawi fakturę sprzedażową. (...) do maili dołączało także certyfikat rzetelności wystawiany przez Krajowy Rejestr Długów. Na fakturach zaliczkowych oprócz pieczątki (...) znajdowały się podrobione przez R. Ł. (1) podpisy B. S..

Na przełomie marca i kwietnia 2014 r. z uwagi na okoliczność, iż klienci nie chcieli wpłacać zaliczek w oparciu o faktury zaliczkowe, R. Ł. (1)
w celu uwiarygodnienia działalności w ramach (...) zaczął sporządzać pisemne umowy na sprowadzenie pojazdów. Zdarzało się także, że
w sytuacjach kiedy klienci domagali się zwrotu wpłaconej kwoty, R. Ł. (1) zwracał im całość lub część pobranych zaliczek, aby odłożyć
w czasie moment powiadomienia przez niedoszłych klientów o oszustwie policji.

Dowód:

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1429-1432, 1435-1440, 1446-1447, 1448-1449, 1450-1456, 1457-1463, 1471-1476, 1477-1483, 1484-1486, 2705-2706;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3158, 3165, 3201.

R. Ł. (1) w ramach działalności (...) w kontaktach
z osobami zainteresowanymi zakupem pojazdów posługiwał się m.in. telefonem o numerze 792 272 600, który został zarejestrowany przez B. S..

Dowód:

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3165-3166.

I tak:

W dniu 8 lipca 2013 r. (...) B. S. wystawiła J. F. (2) fakturę za sprzedaż ciągnika siodłowego marki (...).

J. F. (1) wpłacił zaliczkę w kwocie 30.000 zł ale nie uzyskał własności przedmiotowego pojazdu. Wiosną 2014 r. R. Ł. (1) oświadczył J. F. (2), iż istnieje możliwość sprowadzenia innego, znacznie droższego pojazdu marki V. (...). Za namową R. Ł. (1) J. F. (1) zgodził się dopłacić do pierwotnie uiszczonej zaliczki kwotę 37.000 zł.

W dniu 30 kwietnia 2014 r. (...) B. S. zawarła
z J. F. (2) umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w łącznej kwocie 67.000 zł J. F. (1) nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty nie została mu zwrócona.

W zakresie niezwróconej kwoty J. F. (1) uzyskał na drodze postępowania cywilnego prawomocny nakaz zapłaty, prowadzone na jego podstawie postępowanie egzekucyjne zostało umorzone ze względu na jego bezskuteczność.

Dowód:

⚫

zeznania świadka J. F. (1) – k. 1170-1171, 1194-1195, 1198-1200, 2861v-2862;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1473, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 374;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 376;

⚫

dowód wpłaty – k. 377-378;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1604;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3280, 3427-3431.

W dniu 22 listopada 2013 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz firmy usługowej (...) fakturę zaliczkową na kwotę 20.000 zł za zakup i sprowadzenie pojazdu marki M. (...). Pomimo wpłaty zaliczki J. K. (1) nie uzyskał własności przedmiotowego auta,
a zaliczka zostało mu zwrócona w części, tj. w kwocie 10.000 zł.

W zakresie kwoty nie zwróconej J. K. (1) uzyskał na drodze postępowania cywilnego prawomocny nakaz zapłaty, prowadzone na jego podstawie postępowanie egzekucyjne zostało umorzone ze względu na jego bezskuteczność.

Dowód:

⚫

zeznania świadka J. K. (1) – k. 879-880, 2862-2862v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1437-1438;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 883;

⚫

dowód wpłaty – k. 884;

⚫

kopia nakazu zapłaty – k. 885;

⚫

kopia dokumentacji postępowania egzekucyjnego – k. 886-886;

⚫

potwierdzenia przelewów – k. 2846-2847;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1636v, 1638;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3162-3163, 3170.

W dniu 13 stycznia 2014 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz M. Usługowy Zakład (...) i (...) M. F. fakturę zaliczkową na łączną kwotę 20.000 zł na sprowadzenie
i sprzedaż pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki M. F. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty nie została mu zwrócona.

W zakresie niezwróconej kwoty zaliczki M. F. uzyskał na drodze postępowania cywilnego prawomocny nakaz zapłaty, prowadzone na jego podstawie postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z uwagi na jego bezskuteczność.

Dowód:

⚫

zeznania świadka M. F. – k. 889-890, odezwa sygn. IV Ko 444/17;

⚫

korespondencja – k. 891-894;

⚫

faktury korygujące – k. 895-896;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1635-1636;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3419-3423.

Z. K. w okresie od stycznia do kwietnia 2014 r. wpłacił na rachunki bankowe (...) B. S. kwotę w łącznej wysokości 250.000 zł na poczet sprowadzenia i sprzedaży pojazdów marki A. (...), M. (...) i K. S.. Pomimo wpłaty zaliczki w przedmiotowej kwocie Z. K. nie uzyskał własności przedmiotowych aut, a zaliczka nie została mu zwrócona.

Po wpłacie przez Z. K. w dniu 16 kwietnia 2014 r. kwoty 47.000 zł na rachunek (...) w (...) tego samego dnia kwoty po 20.000 zł zostały przelane na rachunki bankowe odpowiednio B. S. i H. L. (2). Również po wpłacie przez Z. K. kwoty 50.000 zł w dniu 28 maja 2014 r. kwota 16.000 zł została przelana na rachunek H. L. (2), kwota 30.000 zł na rachunek B. S..

Dowód:

⚫

zeznania świadka Z. K. – k. 661-663, 671-672, 692-693, 2828-2829;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1458, 2705v;

⚫

korespondencja – k. 673, 678-698;

⚫

dowód wpłaty – k. 676;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 674-675;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1606v, 1640v, 1641;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3190, 3264, 3273, 3391-3396.

W styczniu 2014 r. R. Ł. (1) zaoferował A. K. (1)
i T. B. samochód marki B. (...), na które A. K. (1) wpłaciła następnie zaliczkę w kwocie 25.000 zł na konto (...). R. Ł. (1) następnie w miejsce B. (...) zaoferował A. (...), które wypożyczył z wypożyczalni samochodów we W.. A. K. (1) zgodziła się, aby
w ramach tej samej zaliczki na B. (...) otrzymać A. (...), po uprzedniej wpłacie kolejnej zaliczki w kwocie 5000 zł. Następnie R. Ł. (1) odebrał od A. A. TT i zaoferował zamiast niego samochód marki T. (...).

W dniu 17 czerwca 2014 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz A. K. (1) fakturę zaliczkową na sprowadzenie pojazdu marki T. (...).

Pomimo wpłaty zaliczek w łącznej kwocie 65.000 zł A. K. (1) nie uzyskała własności przedmiotowych aut, a zaliczka została zwrócona jedynie w części, tj. w kwocie 10.000 zł.

Dowód:

⚫

zeznania świadka A. K. (1) – k. 610-611, 2831v-2832;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1439, 2705;

⚫

dowód wpłaty – k. 607-609;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 606;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1635;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3253.

W dniu 23 stycznia 2014 r. (...) B. S. zawarła
z (...) K. Usługi (...) umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 40.000 zł J. J. (1) nie uzyskał własności przedmiotowego auta,
a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty nie została mu zwrócona.

W zakresie nieodzyskanej kwoty zaliczki J. J. (1) złożył pozew do sądu cywilnego o zapłatę.

Dowód:

⚫

zeznania świadka J. J. (1) – k. 805-806, 2830-2830v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1439, 2705;

⚫

kopia faktury – k. 807;

⚫

dowód wpłaty – k. 808-809;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1637v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3406-3408.

W dniu 13 stycznia 2014 r. (...) B. S. zawarła
z (...) umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 18.000 zł M. H. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty nie została mu zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka M. H. – k. 557-558, 2801-2802;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1439, 2705;

⚫

kopia faktury – k. 107;

⚫

dowód wpłaty – k. 108;

⚫

wezwania do zapłaty – k. 109-114;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1635;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3371-3374.

W styczniu 2014 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz J. Z. fakturę zaliczkową na sprowadzenie pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 19.000 zł J. Z. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka została mu zwrócona jedynie
w części, tj. w kwocie 9500 zł. W zakresie pozostałej J. Z. uzyskał prawomocny wyrok zasądzający na drodze postępowania cywilnego.

Dowód:

⚫

zeznania świadka J. Z. – k. 876;

⚫

kopia protokołu przesłuchania J. Z. w drodze pomocy prawnej – k. 3433-3434;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1636, 1636v, 1607v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3163, 3173, 3255.

W styczniu 2014 r. kontakt z (...) S. nawiązał G. P., który zainteresowany był zakupem samochodów dostawczych.

(...) B. S. wystawiła następujące faktury zaliczkowe:

- w dniu 19 stycznia 2014 r. na kwotę 60.000 zł na sprowadzenie pojazdu marki M. (...),

- w dniu 23 stycznia 2014 r. na kwotę 50.000 zł na sprowadzenie pojazdu marki M. A.,

- w dniu 27 stycznia 2014 r. na kwotę 50.000 zł na sprowadzenie pojazdu marki M. A.,

- w dniu 12 lutego 2014 r. na kwotę 122.920 zł na sprowadzenie pojazdu marki M. (...),

- w dniu 12 lutego 2014 r. na kwotę 94.140,00 zł na sprowadzenie pojazdu marki M. A..

Pomimo wpłaty zaliczek w kwotach opisanych w ww. fakturach G. P. nie uzyskał własności przedmiotowych aut, a zaliczki pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty i wystawienia przez (...) faktur korygujących nie zostały mu zwrócone.

W zakresie wpłaconych kwot G. P. wniósł pozew cywilny
o zapłatę.

Dowód:

⚫

zeznania świadka G. P. – k. 1191-1192, 2934v-2935;

⚫

zawiadomienie o podejrzeniu popełnieniu przestępstwa – k. 208-213;

⚫

kopie faktur – k. 214, 216, 218, 220, 222, 228-232;

⚫

dowód wpłaty – k. 215, 217, 219, 221, 223;

⚫

korespondencja – k. 224-227;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1636-1636v, 1637v, 1638;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3479-3481.

W lutym 2014 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz Wydawnictwa Medycznego (...) Sp. z o.o. fakturę zaliczkową na sprowadzenie i sprzedaż pojazdu marki B. (...). Pomimo wpłaty zaliczki
w kwocie 25.200 zł Wydawnictwo Medyczne (...) Sp. z o.o. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka została zwrócona jedynie w części, tj. w kwocie 15.000 zł.

W zakresie niezwróconej kwoty Wydawnictwo Medyczne (...) Sp. z o.o. uzyskało na drodze postępowania cywilnego prawomocny nakaz zapłaty.

Dowód:

⚫

zeznania świadka P. D. – k. 1285-1287, 2979v-2980;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1608, 1640;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3173.

W dniu 8 marca 2014 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz M. Ś. fakturę zaliczkową na sprowadzenie i sprzedaż pojazdu marki B. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 29.200 zł M. Ś. nie uzyskał własności przedmiotowego pojazdu, a zaliczka pomimo kierowanych wezwań o zwrot nie została mu zwrócona.

W zakresie nie zwróconej kwoty zaliczki M. Ś. wniósł pozew cywilny o zapłatę.

Dowód:

⚫

zeznania świadka M. Ś. – k. 834, 2720v, odezwa sygn.
II Ko 143/17;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1454-1455, 2705v;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1642v.

W dniu 10 marca 2014 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz Apteki (...) Sp. Jawna I. J., B. K. fakturę zaliczkową w kwocie 20.000 zł na sprowadzenie pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki określonej w ww. fakturze Apteka (...) Sp. Jawna I. J., B. K. nie uzyskała własności przedmiotowego auta. Zamiast tego otrzymała kolejne oferty sprzedaży innych samochodów. Ostatecznie wezwała R. Ł. (1) do zwrotu przedmiotowej zaliczki,
a ta nie została spółce zwrócona.

W dniu 8 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, sygn. akt VI GNc 861/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym,
w którym na wskutek pozwu wniesionego przez Apteka (...) Sp. Jawna I. J., B. K. nakazał B. S. zapłatę na rzecz strony powodowej kwotę 20.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Egzekucja prowadzona na podstawie ww. tytułu wykonawczego
z majątku B. S. została umorzona wobec stwierdzenia jej bezskuteczności.

Dowód:

⚫

zeznania świadka B. K. – k. 815-816, 2981-2981v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1452, 2705v;

⚫

kopia nakazu zapłaty – k. 820;

⚫

kopia dokumentacji postępowania egzekucyjnego – k. 821;

⚫

kopia faktury – k. 822;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1641.

W dniu 11 marca 2014 r. (...) B. S. wystawiła K. L. fakturę zaliczkową na kwotę 21.200 zł za sprowadzenie
i sprzedaż pojazdu marki V..

Pomimo wpłaty zaliczki K. L. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych wezwań do zapłaty została jej zwrócona jedynie w części, tj. w kwocie 10.000 zł.

W dniu 27 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy sygn. akt VIII GNc 4310/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym na skutek pozwu wniesionego przez K. L. nakazał B. S. zapłatę na rzecz powódki kwoty 11.200 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Egzekucja prowadzona na podstawie ww. tytułu wykonawczego z majątku B. S. została umorzona wobec stwierdzenia jej bezskuteczności.

Dowód:

⚫

zeznania świadka K. L. – k. 515-516, 2802v-2803;

⚫

zeznania świadka Z. L. – k. 2716-2719, 2803-2803v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1453, 2705v;

⚫

dokumentacja postępowania egzekucyjnego – k. 847;

⚫

kopia nakazu zapłaty – k. 848;

⚫

odpis pozwu o zapłatę – k. 849-851;

⚫

faktura korygująca – k. 856;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 857;

⚫

dowód wpłaty – k. 858;

⚫

wezwania do zapłaty – k. 859-861;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1641;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3173, 3365-3366.

W dniu 4 kwietnia 2014 r. (...) B. S. wystawiła M. K. (1) fakturę zaliczkową za sprowadzenie i sprzedaż pojazdu marki B. (...) na kwotę 27.000 zł. Po wpłacie zaliczki M. K. (1) sprawdził nazwisko R. Ł. (1) i zadzwonił do niego z prośbą
o odstąpienie od umowy. Ten stwierdził, że wywiąże się z niej. Ostatecznie do sprowadzenia pojazdu nie doszło, a M. K. (1) otrzymał zwrot zaliczki
w całości w dniu 5 marca 2014 r. w kancelarii mecenasa J. W.. Następnie M. K. (1) wpłacił w dwóch częściach zaliczkę w łącznej kwocie 75.000 zł na sprowadzenie kolejnego samochodu marki B..

Następnie M. K. (1) podejmował liczne próby kontaktu z R. Ł. (1) i J. W.. W dniu 28 kwietnia 2014 r. do M. K. (1) zadzwoniła B. S. wskazując, iż R. Ł. (1) ją oszukał i zapewniając, że pieniądze zostaną zwrócone. Oboje, tj. B. S. i M. K. (1), umówili się na kolejny dzień, tj. 29 kwietnia 2014 r., na spotkanie w kancelarii mecenasa J. W.. Tam sporządzone zostało oświadczenie ze strony B. S. o uznaniu długu w wysokości 75.000 zł i przekazaniu M. K. (1) na poczet powyższej kwoty 10.000 zł w gotówce.

Pomimo deklaracji zwrotu pozostałej kwoty w wysokości 65.000 zł zgodnie z terminem określonym w ugodzie - tj. do dnia 13 maja 2014 r. - M. K. (1) otrzymał w kolejnych przelewach (wykonywanych od 6 do 29 maja 2014 r.) łącznie jedynie kwotę 45.000 zł, pół roku później kwotę 5.000 zł przekazał mu jeszcze R. Ł. (1).

Dowód:

⚫

zeznania świadka M. K. (1) – k. 741-745, 789-790, 2350-2353, 2357-2358, 2699-2700;

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2188-2190, 2110v, 2665;

⚫

częściowo zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1451-1452, 2703, 2705v;

⚫

ugoda i faktury korygujące – k. 749-751;

⚫

dowód wpłaty – k. 754, 761;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 752-753;

⚫

korespondencja – k. 755-760, 762-771;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1604v, 1605-1606, 1639-1639v, 1640v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3361-3363.

W dniu 21 marca 2014 r. (...) B. S. wystawiła G. B. D. J. C. fakturę zaliczkową na sprowadzenie i sprzedaż pojazdu marki S. (...) na kwotę 25.000 zł. Pomimo wpłaty zaliczki J. C. nie uzyskał własności przedmiotowego auta,
a zaliczka pomimo kierowanych wezwań do zapłaty nie została mu zwrócona.

Po wpłacie przez J. C. zaliczki w dniu 21 marca 2014 r., tego samego dnia z bankomatu przy ul. (...) w J. podjęto łącznie kwotę 18.000 zł, natomiast w dniu 23 marca 2014 r. kwota 10.000 zł została przelana na rachunek B. S..

Dowód:

⚫

zeznania świadka J. C. – k. 899, 2981v-2982;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1453-1454, 2705v;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 901;

⚫

dowód wpłaty – k. 902;

⚫

korespondencja 903-1080;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1642-1642v.

W dniu 15 kwietnia 2014 r. (...) B. S. zawarła
z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 14.000 zł (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych wezwań do zapłaty nie została spółce zwrócona.

W dniu 13 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Toruniu, sygn. akt V GNc 4027/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym na skutek pozwu wniesionego przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. nakazał B. S. zapłatę na rzecz powoda kwoty 14.000 zł wraz
z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Egzekucja prowadzona na podstawie ww. tytułu wykonawczego z majątku B. S. została umorzona wobec stwierdzenia jej bezskuteczności.

Dowód:

⚫

zeznania świadka S. N. – k. 1174-1175, odezwa sygn. VIII Ko 34/17;

⚫

zeznania świadka P. N. – k. 1177-1178, odezwa o sygn. VIII Ko 35/17;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1458-1459, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 343, 359;

⚫

dowód wpłaty – k. 344, 360;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 345, 361;

⚫

wezwania do zapłaty – k. 346-349, 362-364;

⚫

kopia nakazu zapłaty – k. 350, 365;

⚫

kopia dokumentacji postępowania egzekucyjnego – k. 351, 389.

W dniu 24 kwietnia 2014 r. (...) wystawiła P. K. fakturę zaliczkową na sprowadzenie i sprzedaż pojazdu B. (...) na kwotę 80.000 zł. Pomimo wpłaty zaliczki P. K. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych wezwań została mu zwrócona jedynie w części, tj. w kwocie 10.000 zł.

Przedmiotowa faktura została przywieziona osobiście przez B. S. i podpisana przez nią w restauracji na spotkaniu, w którym uczestniczyli również P. K. i R. Ł. (1).

Dowód:

⚫

zeznania świadka P. K. – k. 588-590, 2933-2933v, 3294v-3295;

⚫

dowód zapłaty – k. 592-594;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1607;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3173, 3201, 3254;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 3293.

W maju 2014 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz R. W. fakturę zaliczkową na sprowadzenie i sprzedaż pojazdu marki A. (...) na kwotę 23.000 zł. Pomimo wpłaty zaliczki R. W. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka nie została jej zwrócona.

W zakresie powyższej kwoty R. W. uzyskała na drodze cywilnej prawomocny wyrok zasądzający. Egzekucja prowadzona na podstawie ww. tytułu wykonawczego z majątku B. S. została umorzona wobec stwierdzenia jej bezskuteczności.

Dowód:

⚫

zeznania świadek R. W. – k. 872-873, 2860v-2861;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1453, 2705v;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1641;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3101, 3408-3410.

W dniu 26 kwietnia 2014 r. (...) B. S. zawarła z Zakładem (...).j. umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 27.800 zł Zakład (...).j. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań została mu zwrócona jedynie w połowie, tj. w kwocie 13.900 zł.

Przedmiotową umowę sprowadzenia pojazdu podpisała B. S..

Dowód:

⚫

zeznania świadka P. Ł. – k. 1291-1294, 2933v-2934v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1455, 2705v;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 1296;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 1297-1298;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1642v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3481-3482.

W dniu 5 maja 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) Sp. z o.o. z/s w W. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 50.000 zł (...) Sp. z o.o. z/s
w W. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka została zwrócona jedynie w połowie, tj. w zakresie kwoty 25.000 zł.

W dniu 22 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy, Wydział XVI Gospodarczy, sygn. akt V GNc 4904/14, wydał wyrok zaoczny, w którym wskutek pozwu wniesionego przez (...) Sp. z o.o. nakazał B. S. zapłatę na rzecz strony powodowej kwoty 25.142,47 zł wraz
z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Postępowanie egzekucyjne
z majątku B. S. prowadzone na podstawie przywołanego tytułu wykonawczego zostało umorzone wobec jego bezskuteczności.

Dowód:

⚫

zeznania świadka R. S. – k. 1271-1272, odezwa o sygn. IV Ko 51/17;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 2703;

⚫

zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – k. 1202-1269;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 1220-1221;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 1222;

⚫

dowód wpłaty – k. 1223, 1234;

⚫

korespondencja – k. 1224-1233;

⚫

kopia dokumentacji postępowania egzekucyjnego – k. 1235-1269;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1610v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3167, 3174, 3341.

W dniu 6 maja 2014 r. (...) B. S. zawarła z R. N. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 21.000 zł R. N. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka nie została mu zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka R. N. – k. 618-620, 2832-2832v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1479-1480, 2706;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 621-622;

⚫

dowód wpłaty – k. 623;

⚫

korespondencja – k. 624-630;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1604v.

W dniu 6 maja 2014 r. (...) B. S. zawarła z K. J. (1) umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 16.000 zł K. J. (1) nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka nie została mu zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka K. J. (1) – k. 632-636, 647-648, 653-653a, 654-656, 2980-2981;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 637-638;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 639;

⚫

dowód wpłaty – k. 640;

⚫

korespondencja – k. 641-645;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1605v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3263, 3397-3400.

W dniu 9 maja 2014 r. (...) B. S. zawarła
z H. L. (1) prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki
w kwocie 35.000 zł H. L. (1) nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty nie została mu zwrócona.

W zakresie kwoty niezwróconej H. L. (1) uzyskał na drodze postępowania cywilnego prawomocny nakaz zapłaty, egzekucja prowadzona na podstawie ww. tytułu wykonawczego została umorzona z uwagi na jej bezskuteczność.

Dowód:

⚫

zeznania świadka H. L. (1) – k. 1166-1167, 2858-2858v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 383;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 384;

⚫

dowód uiszczenia opłaty od pozwu – k. 385;

⚫

korespondencja – k. 386-388;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1605.

W dniu 10 maja 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) L. A. umowę sprowadzenia pojazdu marki B. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 30.000 zł L. A. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych wezwań nie została mu zwrócona. L. A. w kwestii zwrotu zaliczki rozmawiał również telefonicznie z B. S., która stwierdziła, iż nie będzie się tą sprawą zajmowała i odsyłała go do R. Ł. (1).

W zakresie kwoty niezwróconej L. A. uzyskał na drodze postępowania cywilnego prawomocny nakaz zapłaty, egzekucja prowadzona na podstawie ww. tytułu wykonawczego została umorzona z uwagi na jej bezskuteczność.

Dowód:

⚫

zeznania świadka L. A. – k. 839-840, 2858v-2859;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1459, 2705v;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1605-1606v;

⚫

kserokopia umowy sprowadzenia pojazdu – k. 2848-2849;

⚫

kserokopia nakazu zapłaty – k. 2850-2851;

⚫

potwierdzenie przelewów – k. 2852-2853;

⚫

kserokopia postanowienia o umorzeniu egzekucji – k. 2854;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3410-3413.

W dniu 22 maja 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) Sp. z o.o. z/s w S. umowę sprowadzenia pojazdu marki B. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 36.000 zł (...) Sp. z o.o. z/s w S. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez spółkę wezwań do zapłaty nie została jej zwrócona.

W dniu 9 maja 2016 r. (...) Sp. z o.o. sprzedała spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. wierzytelność wynikającą
z powyższej umowy.

Dowód:

⚫

zeznania świadka K. D. – k. 1139-1143, 2859v-2860v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1459-1460, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 1154-1155;

⚫

dowód wpłaty – k. 1151-1152;

⚫

korespondencja – k. 1146-1153;

⚫

umowa przelewu wierzytelności – k. 2710;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1606;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3191-3192.

W dniu 27 maja 2014 r. (...) B. S. wystawiła na rzecz T. P. B. fakturę na kwotę 55.000 zł za sprzedaż pojazdu marki K. S.. Pomimo zapłaty określonej w ww. fakturze kwoty P. B. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a wpłacona kwota sprzedaży nie została mu zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka P. B. – k. 665-666, 668-669, 2827v-2828;

⚫

zeznania świadka W. Z. – k. 699-670, 2829;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 670;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3101, 3263, 3273, 3396-3397, 3400-3402.

W dniu 27 maja 2014 r. (...) B. S. zawarła z P. E. umowę sprowadzenia dwóch pojazdów marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczek w łącznej kwocie 40.002,06 zł P. E. nie uzyskał własności przedmiotowych aut, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty została mu zwrócona jedynie w części, tj. w kwocie 2900 zł.

Dowód:

⚫

zeznania świadka P. E. – k. 1081-1082, 2861-2861v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1460, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 1084-1085, 1086-1087;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 1088, 1092-1095;

⚫

dowód wpłaty – k. 1089-1090;

⚫

korespondencja – k. 1096-1103;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1639, 1640v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3171, 3423-3426.

W dniu 11 czerwca 2014 r. (...) B. S. zawarła
z J. K. (2) umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 12.000 zł J. K. (2) nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka nie została mu zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka J. K. (2) – k. 729-730, 2830v-2831;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 735-736;

⚫

dowód wpłaty – k. 737;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1608v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3263-3264.

W dniu 18 czerwca 2014 r. (...) B. S. zawarła
z J. L. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 32.000 zł J. L. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty nie została mu zwrócona.

W dniu 19 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział V Gospodarczy, sygn. akt V GNc 4904/14, wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu nakazowym, w którym wskutek pozwu wniesionego przez J. L. nakazał B. S. zapłatę na rzecz powódki kwoty 32.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Dowód:

⚫

zeznania świadka M. L. (1) – k. 613-614, 3138-3139;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1461, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 132-133, 416-417, 473-474;

⚫

dowód wpłaty – k. 134, 418, 475;

⚫

korespondencja i wezwania do zapłaty– k. 138-140, 420-424, 477-483;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 419;

⚫

kopia nakazu zapłaty – k. 429, 485;

⚫

kopia dokumentacji postępowania egzekucyjnego – k. 437-438, 493-494;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1608v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3254.

W dniach 20 czerwca 2014 r. i 23 czerwca 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) P. M. K. (2) umowy sprowadzenia odpowiednio pojazdów marki V. (...) i M. (...). Pomimo wpłaty zaliczek w łącznej kwocie 53.000 zł M. K. (2) nie uzyskał własności przedmiotowych aut, a zaliczki pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty nie zostały mu zwrócone.

W zakresie kwoty nie zwróconej T. P. uzyskało na drodze postępowania cywilnego prawomocny nakaz zapłaty, prowadzone na jego podstawie postępowanie egzekucyjne zostało umorzone jako bezskuteczne.

Dowód:

⚫

zeznania świadka A. G. – k. 539-542, 2800;

⚫

zeznania świadka M. K. (2) – k. 705-708, 3147v-3148;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1447, 1461, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 195-196, 545-546, 547-548;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 198-199, 549, 552;

⚫

korespondencja i wezwania do zapłaty – k. 193, 202-207;

⚫

dowód wpłaty – k. 200, 201;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1610, 1638;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3374-3376.

W dniu 25 czerwca 2014 r. (...) B. S. zawarła
z (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. umowę sprowadzenia pojazdu marki L. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 35.000 zł (...) Sp. z o.o. nie uzyskała własności przedmiotowego auta,
a zaliczka pomimo kierowanych przez spółkę wezwań do zapłaty nie została jej zwrócona.

W dniu 13 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy, Wydział V Gospodarczy, sygn. akt V GNc 4836/14, wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, w którym wskutek pozwu wniesionego przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. nakazał B. S. zapłatę na rzecz strony powodowej kwoty 35.000,00 zł wraz
z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Na podstawie ww. tytułu wykonawczego zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne.

Dowód:

⚫

zeznania świadka G. H. (2) – k. 701, 2826-2827v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1462-1463, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 184-185;

⚫

dowód wpłaty – k. 186, 2952;

⚫

kopia nakazu zapłaty – k. 2953;

⚫

kopia dokumentacji postępowania egzekucyjnego – k. 2959;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1637v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3473-3475.

W dniu 25 czerwca 2014 r. (...) B. S. zawarła
z E. B. umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 16.000 zł E. B. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo skierowanego wezwania do zapłaty nie została jej zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka E. B. – k. 521-522, 2696v-2697;

⚫

zeznania świadka R. M. – k. 573-577, 2803v-2804;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1478, 2706;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 580-581;

⚫

wezwanie do zapłaty – k. 584;

⚫

dowód wpłaty – k. 585;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 586;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1610v.

W dniu 25 czerwca 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) w W. umowę sprowadzenia pojazdu marki B. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 27.200 zł (...) w W. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez spółkę wezwań do zapłaty nie została jej zwrócona.

W dniu 29 września 2014 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy, Wydział XVI Gospodarczy, sygn. akt V GNc 5710/14, wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, w którym wskutek pozwu wniesionego przez (...) w W. nakazał B. S. zapłatę na rzecz strony powodowej 27.200 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Dowód:

⚫

zeznania świadka G. H. (1) – k. 772-773, 2829-2830;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1461-1462, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 29-30,1367-1368;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 1369;

⚫

dowód wpłaty – k. 1370;

⚫

korespondencja – k. 35-46, 1371-1384;

⚫

kopia nakazu zapłaty – k. 1385;

⚫

kopia dokumentacji postępowania egzekucyjnego – k. 1386-1388;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1637v.

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3192.

W dniu 26 czerwca 2014 r. (...) B. S. zawarła
z W. K. umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 15.000 zł W. K. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka nie została mu zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka W. K. – k. 711-712, 3013;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1475, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 714-715;

⚫

dowód wpłaty – k. 716;

⚫

korespondencja – k. 717-728;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1610.

W dniu 2 lipca 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 78.000 zł E. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka nie została spółce zwrócona.

Przedstawiciel E. rozmawiał telefonicznie z B. S., która odsyłała go do R. Ł. (1).

W zakresie kwoty nie zwróconej E. uzyskał na drodze postępowania cywilnego prawomocny nakaz zapłaty, prowadzone na jego podstawie postępowanie egzekucyjne zostało umorzone jako bezskuteczne.

Dowód:

⚫

zeznania świadka M. K. (3) – k. 830, 3082-3083;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1475-1476, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 70-71;

⚫

dowody wpłaty – k. 72-73;

⚫

korespondencja – k. 74-77;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1610v.

W dniu 2 lipca 2014 r. (...) B. S. zawarła z Ł. S. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 20.000 zł Ł. S. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka nie została mu zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka Ł. S. – k. 565-567, 2856v-2858;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 569-570;

⚫

dowód wpłaty – k. 571;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1611;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3264.

W dniu 3 lipca 2014 r. (...) B. S. zawarła z D. B. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 15.000 zł D. B. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka nie została jej zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka D. B. – k. 1126-1129, odezwa sygn.
V Ko 78/17;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1481-1486, 2706;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 1135-1136;

⚫

dowód wpłaty – k. 1137;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1611v.

W dniu 7 lipca 2014 r. (...) B. S. zawarła
z T. M. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 29.000 zł T. M. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań nie została mu zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka T. M. – k. 1181-1183, odezwa sygn. 45/17;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1474-1475, 1479, 2705v, 2706;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 169, 1965-1966;

⚫

dowód wpłaty – k. 175, 2675;

⚫

korespondencja – k. 171-174;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1611v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3264, 3477-3479.

W dniu 11 lipca 2014 r. (...) B. S. zawarła z C. Dach D. C. umowę sprowadzenia pojazdu marki B. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 27.000 zł D. C. nie uzyskał własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez niego wezwań do zapłaty nie została mu zwrócona.

W dniu 4 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej, Wydział V Gospodarczy, sygn. akt V GNc 4391/14, wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu nakazowym, w którym wskutek pozwu wniesionego przez D. C. nakazał B. S. zapłatę na rzecz powoda kwoty 27.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Dowód:

⚫

zeznania świadka D. C. – k. 595-596, 2798-2800;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1475, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 54-55, 406, 463;

⚫

dowód wpłaty – k. 56, 407, 464;

⚫

korespondencja i wezwania do zapłaty – k. 57-64, 408-415, 465-472;

⚫

kopia nakazu zapłaty – k. 428, 484;

⚫

kopia dokumentacji postępowania egzekucyjnego – k. 435-436, 491-492;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1612;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3383-3384.

W dniu 14 lipca 2014 r. (...) B. S. zawarła
z M. Ł. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 25.000 zł M. Ł. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a wpłacona zaliczka nie została jej zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka M. Ł. – k. 599-600, odezwa sygn.
II Ko 268/17;

⚫

zeznania świadka O. F. – k. 603-604, odezwa o sygn.
II Ko 268/17;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1474, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 123-124;

⚫

dowód wpłaty – k. 119;

⚫

korespondencja– k. 120-122;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1612v.

W dniu 22 lipca 2014 r. (...) B. S. wystawiła (...) Sp. z o.o. z/s w M. fakturę zaliczkową za sprowadzenie i sprzedaż pojazdu marki B. (...) na kwotę 25.000 zł. Pomimo wpłaty zaliczki (...) Sp. z o.o. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez spółkę wezwań do zapłaty nie została jej zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka Ł. L. – k. 554-555, 2802-2802v;

⚫

zeznania świadka M. L. (2) – k. 1185-1186, 2802v;

⚫

faktura zaliczkowa – k. 304;

⚫

dowód wpłaty – k. 305-306;

⚫

korespondencja – k. 307-322;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1613;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3360-3361.

W dniu 29 lipca 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) s.c. M. i T. G. reprezentowany przez M. G. umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 20.000 zł spółka nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a wpłacona zaliczka nie została jej zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka T. G. – k. 529-532, 2800v-2801;

⚫

zeznania świadka M. G. – k. 863-864, 2932v-2933;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1472, 2705v;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 527-528, 867-868;

⚫

korespondencja – k. 865;

⚫

dowód wpłaty – k. 866;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1613v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3370-3371.

W dniu 29 lipca 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) Sp. z o.o. z/s w R. umowę sprowadzenia pojazdu marki A. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 15.000 zł (...) Sp. z o.o. z/s w R. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez spółkę wezwań do zapłaty nie została jej zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka P. P. (3) – k. 1104-1106, 2982-2982v;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1478-1479, 2706;

⚫

umowa sprowadzenia pojazdu – k. 1121-1122;

⚫

dowód wpłaty – k. 1123;

⚫

korespondencja – k. 1111-1120, 1124-1125;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1613v.

W lipcu 2014 r. (...) B. S. zawarła z (...) Sp. z o.o. reprezentowaną przez A. S. umowę sprowadzenia pojazdu marki V. (...). Pomimo wpłaty zaliczki w kwocie 23.000 zł (...) Sp. z o.o. nie uzyskała własności przedmiotowego auta, a zaliczka pomimo kierowanych przez spółkę wezwań do zapłaty nie została jej zwrócona.

Dowód:

⚫

zeznania świadka A. S. – k. 1275-1276, 2935-2935v;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1637.

Faktury zaliczkowe na sprowadzenie pojazdów (...) B. S. wystawiła również na rzecz Ł. K., K. R. i P. R., którzy pomimo wpłaty zaliczek w kwotach odpowiednio: 48.000 zł, 10.000 zł i 96.000 zł nie uzyskali własności zamówionych samochodów, odpowiednio: A. (...), B. (...), M. (...).

Z wyżej wymienionych jedynie P. R. odzyskał część wpłaconej zaliczki w kwocie 33.600 zł.

Dowód:

⚫

zeznania świadka Ł. K. – k. 2721-2723, 3011v-3012;

⚫

zeznania świadka K. R. – k. 2729-2730, 3012-3012v;

⚫

zeznania świadka P. R. – k. 2739-2745, odezwa o sygn.
II Ko 1033/17;

⚫

historia rachunku bankowego – k. 1640v;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3263, 3391-3396, 3461-3462.

**************************************************************************

W dniu 26 lutego 2014 r. B. S. zawarła
z przedsiębiorstwem (...) opiewająca na kwotę 72 392 zł umowę o roboty budowlane na nieruchomości przy ul. (...) w J..

Dowód:

⚫

kopia umowy o roboty budowlane – k. 1304-1307.

W dniu 10 kwietnia 2014 r. B. S. nabyła od małżeństwa W. nieruchomość wraz z domem jednorodzinnym w stanie surowym położoną w J. przy ul. (...) za kwotę 450.000 zł. Negocjacje dotyczące zakupu nieruchomości rozpoczął R. Ł. (1).

Z powyższej ceny, kwota 250.000 zł została uiszczona przed podpisaniem umowy.

W zakresie pozostałej części ceny sprzedaży w wysokości 200.000 zł B. S. przelewem z dnia 10 kwietnia 2014 r. uiściła kwotę 52.000 zł, natomiast kwota 148.000 zł miała zostać zapłacona z kredytu udzielonego kupującej przez bank (...) do dnia 17 kwietnia 2014 r.

Dowód:

⚫

zeznania świadka B. W. – k. 1300-1302, 3139v-3140;

⚫

dokumentacja z ksiąg wieczystych – k. 261-267;

⚫

kopia aktu notarialnego – k. 1308-1315.

W dniu 17 kwietnia 2014 r. B. S. zawarła z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu hipotecznego w łącznej kwocie 200.000 zł na nabycie i dokończenie budowy ww. nieruchomości.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2110v, 2111, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

kopia dokumentacji kredytowej – k. 1643-1656.

Poza kwotą uzyskaną przez B. S. z kredytu resztę kwoty na zakup nieruchomości pochodziła ze środków, które R. Ł. (1) przekazał B. S.. R. Ł. (1) finansował także wydatki związane z wykończeniem domu, zakupem wyposażenia i jego ubezpieczeniem.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2110v-2111, 2137, 2163v-2164, 2335-2336, 2664v-2665.

Od 31 lipca 2014 r. do 3 sierpnia 2014 r. B. S. razem
z R. Ł. (1) i ich małoletnim synem przebywała w Hotelu (...) w K..

Dowód:

⚫

informacja z Hotelu (...) w K. – k. 2322-2330;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3169.

Ponieważ R. Ł. (1) i B. S. obawiali się, iż z uwagi na roszczenia wierzycieli (...) B. S. mogą w przyszłości utracić prawo własności nieruchomości położonych w J. przy ul. (...) i ul. (...), postanowili zaaranżować ich fikcyjną sprzedaż na rzecz odpowiednio J. S. i H. L. (2).

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2093, 2110v, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1507.

W dniu 11 sierpnia 2014 r. w kancelarii notarialnej w J. stawiły się B. S. (sprzedająca) i H. L. (2) (kupująca). Sporządzono akt notarialny – umowę sprzedaży nieruchomości wraz z domem rodzinnym w stanie surowym przy ul. (...) w J. – na podstawie którego H. L. (2) nabyła przedmiotową nieruchomość. W § 4 ust. 1 aktu znalazł się zapis, iż cena sprzedaży wynosi 400.000 zł, z czego kwota w wysokości 195.486,47 zł została już zapłacona. Kwotę 204.513,53 zł H. L. (2) zobowiązała się zapłacić do dnia 10 lutego 2015 r.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej H. L. (2) – k. 1777v, 1846, 2339, 2665v;

⚫

kopia aktu notarialnego – k. 253-259, 1663-1666;

⚫

dokumentacja z ksiąg wieczystych – k. 1705.

W rzeczywistości powyższa umowa miała charakter pozorny. O zawarcie przedmiotowego aktu notarialnego B. S. poprosiła H. L. (2), a ta nie wpłaciła na rzecz córki żadnej z deklarowanych w akcie notarialnym kwot. W dniu 11 sierpnia 2015 r. przeprowadzono czynność przeszukania mieszkania H. L. (2) przy ul. (...) w J., w którym ujawniono datowane na dzień 15 sierpnia 2014 r. pismo zatytułowane (...), w którym to H. L. (2) ustanawiała B. S. jedynym spadkobiercą nieruchomości położonej w J. przy ul. (...).

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej H. L. (2) – k. 1777v, 1845-1846, 2339, 2665v;

⚫

protokół przeszukania wraz z załącznikami – k. 1669-1672, 1703, 1705;

⚫

kopie zeznań podatkowych H. L. (2) – k. 1685-1701.

Kiedy B. W. w przedmiotowej nieruchomości przeprowadzał ostatnie odbiory w związku z prowadzonymi pracami remontowymi, R. Ł. (1) poinformował go, iż „sprzedał dom” H. L. (2).

Dowód:

⚫

zeznania B. W. – k. 1300-1302, 3139v-3140.

W sierpniu 2014 r. B. S. skontaktowała się ze swoim bratem J. S. i poprosiła go o spotkanie. W jego trakcie poinformowała go, że pojawiły się kłopoty w związku z działalnością R. Ł. (1) (...) i w związku z obawą utraty mieszkania położonego w J. przy ul. (...) chce przenieść na J. S. jego własność.

Własność mieszkania została przeniesiona na mocy aktu notarialnego rep. A numer (...) sporządzonego w dniu 18 sierpnia 2014 r.
w kancelarii notarialnej notariusza J. K. (3). Cena sprzedaży została ustalona na kwotę 180.000 zł, a w § 4 ust. 1 aktu strony oświadczyły, iż J. S. przekazał już B. S. kwotę 20.000 zł.
W rzeczywistości J. S. nie przekazał B. S. jakiejkolwiek kwoty z tytułu nabycia własności przedmiotowej nieruchomości.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonego J. S. – k. 1890-1891, 1894, 1932-1933, 2666-2667;

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2110-2111, 2188-2190, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

kopia aktu notarialnego – k. 1279-1283, 1873-1875.

Mieszkanie położone przy ul. (...) w J. J. (2) S. sprzedał następnie B. D. zawierając z nią 4 września 2014 r. umowę przedwstępną, a w dniu 24 września 2014 r. umowę przyrzeczoną sprzedaży mieszkania za kwotę 197.000 zł. Przekazaną na poczet ceny sprzedaży nieruchomości przy umowie przedwstępnej zaliczkę w kwocie 30.000 zł otrzymała B. S.. Sprzedaż mieszkania J. S. zlecił w biurze nieruchomości. Przy zleceniu sprzedaży razem z nim, jak i później przy sporządzaniu obu aktów notarialnych obecny był R. Ł. (1).

Kiedy na rachunek J. S. w (...) Banku (...) wpłynęła pozostała kwota ze sprzedaży mieszkania w kwocie 167.000 zł, oskarżony podjął z rachunku kwotę 50.000 zł i przekazał ją B. S.. Jakiś czas później na prośbę siostry podjął i przekazał jej pozostałą część ceny sprzedaży. Przy wypłatach i przekazywaniu pieniędzy oprócz B. S. obecny był także R. Ł. (1).

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonego J. S. – k. 1890-1891, 1905, 1932-1933, 2666-2667;

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2110-2111, 2188-2190, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

zeznania świadka B. D. – k. 1907-1909, 2697-2697v;

⚫

kopia aktu notarialnego – k. 1912-1914, 1915-1920;

⚫

dokumentacja z ksiąg wieczystych – k. 1921-1923;

⚫

protokół rozprawy III K 330/16 – k. 3343.

Po sprzedaży przedmiotowego mieszkania R. Ł. (1) dokonał na rachunek J. S. 3 przelewów na kwoty 10.000 zł, 20.000 zł
i 27.000 zł

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonego J. S. – k. 1890-1891, 1905, 1932-1933, 2666-2667;

⚫

druki kp – k. 1876-1877.

W dniu 4 i 11 sierpnia 2015 r. dokonano przeszukania nieruchomości położonej przy ul. (...) w J.. Zabezpieczono m.in. dokumentację (...) dotyczącą m.in. kierowanych przez podmioty zainteresowane nabyciem samochodów wezwań do zwrotu wpłaconych zaliczek (m.in. T. M., PHU (...)) i faktury VAT wystawione przez PHU (...).

Dowód:

⚫

protokół przeszukania wraz z załącznikami – k. 1944-1948;

⚫

protokół oględzin rzeczy – k. 1950-2021;

⚫

protokół zatrzymania rzeczy – k. 2039-2042.

W 2015 r. B. S. założyła również rachunek w (...) Bank S.A. Na przedmiotowy rachunek wpływały kwoty przelewane przez R. Ł. (1) z działalności przestępczej, które były następnie wypłacane i przekazywane mu przez B. S..

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2092v, 2335-2336, 2110-2111;

⚫

zeznania świadka R. Ł. (1) – k. 1507, 1508-1508v.

W dniu 11 sierpnia 2015 r. dokonano przeszukania pomieszczenia gospodarczego przy ul. (...) we W., w którym to zabezpieczono m.in. umowę rachunku oszczędnościowego zawartego w dniu 30 stycznia 2014 r. przez H. L. (2) w (...).

Dowód:

⚫

protokół przeszukania wraz z załącznikami – k. 2047-2049.

W dniu 26 sierpnia 2015 r. w mieszkaniu P. S. – żony J. S. - zabezpieczono kwotę 78.000 zł.

Dowód:

⚫

protokół zatrzymania rzeczy – k. 2104-2106.

B. S. w latach 2010-2015 składała do Urzędu Skarbowego deklaracje podatkowe PIT 28, 37, 36, 39 i 4R. W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej deklarowała:

- za rok 2013 r. dochód w wysokości 122.553,53 zł,

- za rok 2014 r. po odliczeniu składki na ubezpieczenie społeczne dochód
w wysokości 14.149,35 zł,

- za rok 2015 r. stratę w wysokości 1700 zł.

Nadto z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości B. S. deklarowała za rok 2014 stratę w wysokości 60.956,50 zł przy przychodzie
w wysokości 400.000 zł.

Dowód:

⚫

kopie zeznań podatkowych B. S. – k. 2212-2294.

Pomiędzy 18 października 2013 r. a 30 kwietnia 2015 r. odnotowano 9 interwencji policyjnych w J. przy ul. (...) i ul. (...) dotyczących kłótni i konfliktów pomiędzy B. S.
a R. Ł. (1).

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonej B. S. – k. 2190v, 2335-2336, 2664v-2665;

⚫

informacja z KP J. o prowadzonych postępowaniach -
k. 2307-2310.

W latach 2013-2015 Prokuratura Rejonowa w Oławie prowadziła 10 postępowań z udziałem R. Ł. (1) oraz 9 z udziałem B. S.

Dowód:

⚫

informacja z PR O. o prowadzonych postępowaniach - k. 2314-2317.

Oskarżona B. S. urodziła się (...) Jest panną i ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Legitymuje się wykształceniem średnim, nie posiada zawodu. Utrzymuje się ze stażu w Urzędzie Pracy, z którego uzyskuje kwotę 997 zł miesięcznie. Wg oświadczenia nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie była uprzednio karana sądownie.

Dowód:

⚫

dane osobowe – k. 2552, 2664;

⚫

dane o karalności – k. 2167, 2175;

⚫

wywiad środowiskowy – k. 2312-2313.

Oskarżona H. L. (2) urodziła się (...) Jest mężatką i ma dwoje dorosłych dzieci. Legitymuje się wykształceniem średnim, z zawodu jest pracownikiem administracji. Utrzymuje się z emerytury
w wysokości ok. 1500 zł miesięcznie. Wg oświadczenia nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie była uprzednio karana sądownie.

Dowód:

⚫

dane osobowe – k. 2558, 2664;

⚫

dane o karalności – k. 1838.

Oskarżony J. S. urodził się w dniu (...) Jest żonaty i ma na utrzymaniu dziecko w wieku (...). Legitymuje się wykształceniem zawodowym, z zawodu jest lakiernikiem. Utrzymuje się
z pracy w firmie sanitarno-instalacyjnej z wynagrodzeniem ok. 3000 zł miesięcznie. Wg oświadczenia nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie był uprzednio karany sądownie.

Dowód:

⚫

dane osobowe – k. 2560, 2664;

⚫

dane o karalności – k. 1906;

⚫

wywiad środowiskowy – k. 1934-1935.

Oskarżona B. S. przesłuchiwana po raz pierwszy w toku postępowania (k. 2033-2035) po przedstawieniu jej zarzutu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia wyjaśniała, iż w 2013 r. R. Ł. (1) poprosił ją o rozszerzenie prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w postaci solarium o handel samochodami. Oskarżona miała wgląd w rachunki bankowe (...) założone w Banku (...). Dostęp do nich poprzez internet miał także R. Ł. (1). Oskarżona tłumaczyła, iż „praktycznie o niczym nie wiedziała”. Wyjaśniała, iż nie wiedziała dokładnie, jakie zarzuty postawiono R. Ł. (1) w związku z jego tymczasowym aresztowaniem w 2011 r. Oprócz rachunków firmowych w ww. bankach posiadała też tam rachunki prywatne. Oskarżona tłumaczyła, iż miała świadomość, iż za pomocą tych rachunków przeprowadzane były duże operacje finansowe, R. Ł. (1) zapewniał ją, że tak się działa w tej branży, a z jednego konta nie można pobrać większej ilości gotówki. Oskarżona razem z R. Ł. (1) prowadziła solarium w J.. Po zamknięciu działalności R. Ł. (1) nawiązał kontakty i zaczął handel samochodami. Wtedy też zmienił się, zaczął zażywać kokainę i przestał wracać na noc do domu. Oskarżona wyjaśniała, iż kiedy R. Ł. (1) był tymczasowo aresztowany, to miała dostęp do rachunków bankowych i ze środków stamtąd pochodzących opłacała adwokata i wpłaciła poręczenie majątkowe w kwocie 60.000 zł. R. Ł. (1) zapewniał oskarżoną, iż całą działalność związaną z handlem autami weźmie na siebie. Księgowość była prowadzona przez biuro rachunkowe. Oskarżona wyjaśniała, iż osobiście 1-2 razy wystawiała faktury, w pozostałym zakresie robiła to księgowa. Oskarżona nie udzielała pisemnego pełnomocnictwa R. Ł. (1) do prowadzenia działalności (...). Wypłata pieniędzy z rachunków bankowych była przez niego tłumaczona koniecznością zapłaty zaliczki na samochody. R. Ł. (1) przyjeżdżał pod dom luksusowymi autami różnych marek. Oskarżona tłumaczyła, iż jej partner zabronił jej otwierania korespondencji zaadresowanej do (...). Zorientowała się, że coś jest nie tak, kiedy zostały zajęte jej konta. Oskarżona dalej wyjaśniała, iż dom
w J. został zakupiony za 450.000 zł. Sprzedała swoje mieszkanie przy ul. (...) za kwotę 200.000 zł oraz samochód B. za kwotę 70.000 zł, na resztę wzięła kredyt w kwocie 200.000 zł w (...). Pieniądze na wykończenie domu pochodziły, jak tłumaczyła oskarżona, z jej oszczędności. Wyjaśniała, „iż po cichu przed R.” przeniosła własność domu przy ul. (...) na swoją matkę H. L. (2). Wyjaśniała, iż
z tego co pamięta otrzymała kwotę 198.000 zł. Część z tych pieniędzy oskarżona przeznaczyła na wykończenie domu i na dziś nie dysponuje żadnym majątkiem. Oskarżona następnie sprostowała, iż to ona dokonała zakupu nieruchomości przy ul. (...).

Przesłuchiwana po raz kolejny oskarżona (k. 2082, 2092-2095) nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Wyjaśniała, iż mieszkanie w J. nabyła ze środków uzyskanych po sprzedaży mieszkania jej ojca. Tłumaczyła, iż to na jej polecenie H. L. (2) podjęła pieniądze z rachunku bankowego w dniu zatrzymania oskarżonej. Oskarżona wyjaśniała, iż nie miała wiedzy, ile pieniędzy znajdowała się wtedy na koncie. Kwotę 150.000 zł tytułem kaucji wpłacił jej brat J. S.. Tłumaczyła, iż nie miała wiedzy, iż pieniędzy tych nie mogła złożyć tytułem poręczenia majątkowego. Pozostała kwota została
u matki oskarżonej, która przekazała również jej część żonie J. S.. Oskarżona wyjaśniała, iż nie posiada innych środków finansowych. Samochód B. został kupiony przez R. Ł. (1) na nią. Nadal spłaca kredyt hipoteczny, tłumaczyła, iż nie wiedziała, że z konta (...) zapłacono część należności za dom. Kredyt hipoteczny wzięła w 2014 r. R. Ł. (1) poprosił ją, aby założyła rachunek w M. Bank, na który dokonywał potem przelewów, oskarżonej kazał podejmować z tego rachunku pieniądze, które następnie przekazywała jemu.

W złożonych na piśmie wyjaśnieniach oskarżona wyjaśniała, iż nieruchomości w J. przy ul. (...) nie przeniosła na H. L. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z R. Ł. (1). Tłumaczyła, iż R. Ł. (1) zastraszał ją, iż zostanie z niczym, dlatego zrobiła to, by zabezpieczyć przyszłość dzieci. W tym czasie posiadała wiedzę
o prowadzonych egzekucjach w stosunku do (...) nie znając ich przyczyny, R. Ł. (1) nie informował ją w tych kwestiach, wszelka korespondencja (...) była przez niego przejmowana, a wszelkie kwestionowanie tego stanu rzeczy kończyło się stosowaniem przemocy, co oskarżona zgłaszała na policję. Dalej wyjaśniała, iż w okresie od kwietnia 2011 r. do marca 2013 r. część środków wpłacanych na rachunek bankowy H. L. (2) pochodziło z prowadzonej przez oskarżoną działalności gospodarczej. Pozostała część środków pochodziła z pieniędzy pochodzących
i przekazywanych na polecenie R. Ł. (1). Oskarżona wskazywała, iż nie miała wiedzy, iż środki te pochodzą z czynów zabronionych. R. Ł. (1) przyjeżdżał pod dom różnymi samochodami, które jak wyjaśniał były przedmiotami transakcji sprzedaży. R. Ł. (1) był jedyną osobą, która wykonywała działalność (...), oskarżona fizycznie nigdy nie uczestniczyła w transakcji sprzedaży. Na polecenie R. Ł. (1) oskarżona regularnie dokonywała wpłat i wypłat z konta firmowego, operacje te nie dotyczyły wyłącznie sprzedaży samochodów. R. Ł. (1) przekazując oskarżonej środki pieniężne wskazywał wielokrotnie ich źródło. Tłumaczył, jaki samochód sprzedał i za jaką kwotę. Oskarżona wyjaśniała, iż nigdy nie miała możliwości weryfikacji tych twierdzeń. Nie miała wiedzy, aby w okresie działalności miał jakiś konflikt z prawem. (...) o powyższych sprawach nie miała również H. L. (2), która nie rozmawiała
z Ł. o (...). Oskarżona wyjaśniała, iż w sierpniu 2015 r.
w porozumieniu z H. L. (2) podjęła z rachunku bankowego kwotę ok. 300.000 zł. Połowa z tej kwoty została przeznaczona na poręczenie majątkowe.

Oskarżona przesłuchiwana w trakcie posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania (k. 2096) podtrzymała złożone wcześniej wyjaśnienia. Tłumaczyła, iż jest w stanie oddać resztę pieniędzy, po uprzednim kontakcie z P. S.. Oskarżona wyjaśniała, iż nie czuje się winna, albowiem znajdowała się pod presją R. Ł. (1) i musiała spełniać jego żądania pod groźbą pobicia i awantur. Tłumaczyła, iż gdyby wiedziała, iż musi oddać wszystkie pieniądze, to zrobiłaby to. Wypłaciła
i schowała pozostałe pieniądze, ponieważ chciała zapewnić przyszłość swoich dzieci. Nie miała wiedzy zarówno o dokładnej ilości, jak i o przestępczym pochodzeniu środków zgromadzonych na rachunkach bankowych. Dowiedziała się dopiero o tym po przesłuchaniu.

Przesłuchiwana po raz kolejny w dniu 7 września 2015 r. (k. 2110-2111) wyjaśniała, iż posiadała rachunki osobiste i założone na firmę (...)
w (...). W 2015 r. założyła także rachunek w Banku (...). Gdy R. Ł. (1) został tymczasowo aresztowany, założyła także konto
w G. Bank. Wyjaśniała, iż razem z H. L. (2) udała się do placówki banku (...) i tam na jej polecenie jej matka założyła rachunek, do którego oskarżona miała pełnomocnictwo. Oprócz tego H. L. (2) założyła na prośbę oskarżonej rachunek (...) i oszczędnościowy w (...). Oskarżona miała świadomość, iż pieniądze pochodzą z działalności przestępczej
R. Ł.. Pierwszym tego sygnałem był sytuacja, kiedy rok temu oskarżona musiała podpisać w kancelarii adw. W. ugodę ws. spłaty należności zaciągniętych przez Ł..

Po okazaniu historii rachunku o numerze (...)… (...) za okres od 3 lipca 2009 r. do 30 kwietnia 2011 r. oskarżona tłumaczyła, iż transakcje te wykonywała na polecenie R. Ł. (1) i przypuszczała, że pieniądze mogły pochodzić z wyłudzeń przy sprzedaży samochodów. Także na polecenie ww. zakładała lokaty bankowe, nie miała wiedzy, co stało się z kwotą 130.000 zł z lokat założonych przez nią w kwietniu 2010 r. Wyjaśniała, iż była kiedyś razem z R. Ł. (1) na placu przy ul. (...), gdzie przekazywał on ludziom samochody. Tłumaczyła, iż w spadku po ojcu otrzymała mieszkanie we W., które zbyła za kwotę 95.000 zł, z czego 15.000 zł przekazała bratu J. S.. W 2007 r. oskarżona kupiła mieszkanie
w J. przy pl. (...) za ok. 100.000 zł. Mieszkanie sprzedała najpierw bratu, jak tłumaczyła, była to sprzedaż fikcyjna dokonana ze strachu z uwagi na przychodzące do (...) wezwania do zapłaty. Następnie brat sprzedał mieszkanie pani D. za kwotę 198.000 zł korzystając z pośrednictwa biura nieruchomości i przekazał oskarżonej uzyskane z tego tytułu pieniądze. Zaliczkę na poczet zakupu mieszkania otrzymała od kupującej oskarżona. Następnie oskarżona wzięła kredyt w (...) na kwotę 200.000 zł i kupiła dom za kwotę 450.000 zł. Brakującą kwotę otrzymała od R. Ł. (1), który także przekazywał pieniądze na wykończenie domu i jego wyposażenie. Ogród był wykończony przez kuzyna
R. Ł.. Oskarżona podała szczegółowe kwoty wydatkowane na wyposażenie domu, wyjaśniała, iż R. Ł. opłacił także ubezpieczenia A. (...), które to auto przekazał też jej. Na polecenie R. Ł. oskarżona ubezpieczyła także dom. Wyjaśniała, iż kiedy jej konkubent nie miał prawa jazdy, to jeździła razem z nim często do placówek różnych banków we W.. Nie prosiła brata, żeby otwierał na siebie rachunki bankowe. Wiedziała, iż R. Ł. przelał kiedyś na rachunek jej brata pieniądze. Kiedyś chciał kupić drogie auto na jej brata i potrzebował do niego numeru telefonu. Oskarżona wyjaśniała, iż tłumaczyła R. Ł., iż jej brat
i tak się nie zgodzi. Dodała, iż pieniądze na rachunek jej brata przelewał także kolega R. Ł. o imieniu S.. Odnosząc się do przelewu z dnia 28 grudnia 2011 r. przyznała, iż na jej rachunek wpłynęła kwota 53.000 zł
z rachunku założonego na H. L. (2) w (...), następnie oskarżona założyła trzy lokaty bankowe, dwie na kwotę 19.000 zł i jedną na 15.000 zł. Nie potrafiła podać celu tych działań. Kredyt w kwocie 200.000 zł bank przelał na konto sprzedającego, oskarżona musiała wpłacić kwotę 50.000 zł, aby go uruchomić.

Przesłuchiwana po raz kolejny (k. 2137) wyjaśniała, iż w 2014 r. nie posiadała żadnych oszczędności. Wszystkie pieniądze, którymi dysponowała, przekazał jej R. Ł.. Na jej polecenie H. L. (2) założyła
w styczniu 2014 r. rachunek w (...) i dokonała wpłaty 120.000 zł. Pieniądze na jej koncie osobistym również były własnością R. Ł..
W okresie od lutego 2014 r. do kwietnia 2014 r. oskarżona wypłaciła osobiście z rachunku kwotę 90.000 zł i przekazała R. Ł.. Nie miała wiedzy, czy część tej kwoty została przeznaczona na zaliczkę przy zakupie domu przy ul. (...) we J.. R. Ł. nie był upoważniony i nie miał dostępu do tego rachunku. Nie potrafiła wytłumaczyć, skąd wzięło się różne nasilenie transakcji bankowych na rachunkach założonych przez H. L. (2), podobnie jak nie wiedziała, dlaczego dokonała wpłaty kwoty 22.600 zł z rachunku o początkowym numerze 57 na rachunek o początkowym numerze 37, także założonym przez jej matkę. Stan konta oskarżona sprawdzała osobiście w placówce (...) w J. lub we W.. Przed zatrzymaniem w dniu 4 sierpnia 2015 r. oskarżona wiedziała, że na jednym rachunku było ok. 87.000 zł, na drugim ok. 300.000 zł, tak mówił R. Ł., który wielokrotnie pytał się oskarżonej, ile ma tam schowanych pieniędzy. Nie miała wiedzy dot. wpłat na łączną kwotę 129.000 zł dokonanych w lipcu 2015 r., tłumaczyła, iż nie zawierała z R. Ł. umowy sprzedaży nieruchomości. Oskarżona kazała H. L. (2) podjąć pieniądze z obu rachunków prowadzonych w (...), gdyż bała się i chciała zabezpieczyć przyszłość dzieciom, teraz wie, że to było głupie. Wszelkie operacje dokonywane na kontach R. Ł. (1) tłumaczył potrzebą zaliczkowania samochodów lub zrobienia zwrotu. Oskarżona wyjaśniała, że gdy prowadziła (...), trzy albo cztery razy R. Ł. przekazał jej do podpisania faktury VAT na sprzedaż aut. W grudniu oskarżona wpłaciła kwotę 120.000 zł na rachunek w G. Bank. Środki pochodziły z rachunku w (...) prowadzonego na H. L. (2), oskarżona przelała je na swój rachunek w (...), wypłaciła je, a następnie wpłaciła na rachunek w G. Bank. Następnie wykupiła polisę, aby móc wypłacić całą kwotę. Tych operacji dokonywała na polecenie R. Ł.. To R. Ł. (1) założył adres mailowy (...) i z niego korzystał, informując oskarżoną o treści maili, gdy dotyczyły ich wspólnych dzieci.

Wyjaśniając po raz kolejny w dniu 28 września 2015 r. (k. 2163-2164) po zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci poręczenia majątkowego oskarżona wyjaśniała, iż wydawało się jej, że pieniądze, które posiadała na kontach, stanowiły jej oszczędności. Doprecyzowała, że ma na myśli wszystkie rachunki bankowe założone zarówno przez siebie na firmę oraz na H. L. (2). Nie wiedziała, dlaczego tak myślała, jak potrzebowała pieniądze, to R. Ł. dawał je. Z pieniędzy w kwocie 197.000 zł ze sprzedaży mieszkania w J. 150.000 zł przeznaczyła na wykończenie domu, po sprzedaży możliwe, że za część tych pieniędzy spłaciła kredyt
w kwocie 52.000 zł wzięty w 2006 r. w (...). W momencie uzyskania pieniędzy ze sprzedaży mieszkania oskarżona posiadała zadłużenie kredytowe w wysokości 42.000 zł. Tłumaczyła, iż nie wie co zrobiła z kwotą 150.000 zł przeznaczoną na remont, być może część wpłaciła do banku, a resztę gotówki trzymała w domu. Wtedy R. Ł. przebywał na odwyku i oskarżona nie miała obaw przed takim przechowywaniem pieniędzy. Wtedy też oskarżona od R. Ł. otrzymała telefon, że otrzyma od R. kopertę z pieniędzmi, oskarżona spotkała się z nim na (...) i otrzymała ok. 20-30 tys. zł. Tę kwotę przekazała R. Ł., gdy ten wyszedł. Następnego dnia R. przekazał kolejne 10.000 zł. Kwota 250.000 zł stanowiąca zaliczkę na dom w J. pochodziła od R. Ł.. Oskarżona otrzymała kredyt na dom w wysokości 200.000 zł, ale wcześniej musiała wpłacić 52.000 zł. Brakująca kwota i część pieniędzy na wykończenie pochodziły od jej konkubenta. Nie pamiętała, czy z rachunku (...) przelewała pieniądze na remont, raczej robiła to z rachunku osobistego. Nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego w styczniu 2014 r. założyła rachunek na matkę w (...). Wyjaśniała, iż nie wie, dlaczego S. - dobry kolega R. Ł. przelewał pieniądze na rachunek J. S.. Oskarżona tłumaczyła, iż nieprawdziwe są wyjaśnienia R. Ł., który wskazywał, iż 150.000 zł na zakup nieruchomości przy ul. (...) pożyczył od niej. Oskarżona wyjaśniała także, iż nie posiadała całości kwoty potrzebnej na remont. Zdarzyła się sytuacja, iż po zajęciu firmowego konta R. Ł. (1) kazał oskarżonej dowiedzieć się, o jaką kwotę chodziło i który komornik przeprowadził tę czynności, po czym zadzwonił do niego i razem spłacili to zajęcie. R. Ł. zmusił oskarżoną do założenia rachunku w (...) na (...). Swoje decyzje wymuszał groźbami zabrania dzieci i biciem, zdarzenia te miały charakter ciągły.

W toku kolejnego przesłuchania (k. 2169) po okazaniu oskarżonej historii rachunku bankowego G. Noble o numerze (...) ta wyjaśniała, iż rachunek ten założyła razem z R. Ł. (1), obecny był z nimi także ochroniarz T. N., który chronił w tym czasie oskarżoną i jej syna. Tłumaczyła, że na powyższy rachunek wpłaciła dużą kwotę, którą prawdopodobnie przekazał jej
R. Ł.. On też kazał oskarżonej założenie ww. rachunku. Po poinformowaniu oskarżonej, że w dniu 17 marca 2011 r. dokonała na ten rachunek wpłaty kwoty 121.900 zł, ta wyjaśniała, iż mogła być taka. Dalej wyjaśniała, iż na polecenie R. Ł. w dniu 21 kwietnia 2011 r. podjęła kwotę 115.000 zł, a następnie wpłaciła je do (...) na rachunek swój albo matki. Tłumaczyła, iż „ nie ma teraz pojęcia kiedy i jak R. przekazywał mi informacje dotyczące podejmowania pieniędzy z rachunków bankowych”. Przelew w kwocie 6.000 zł był wykonany w ramach zapłaty za polisę, o której oskarżona wyjaśniała wcześniej. W dniu 16 kwietnia 2014 r. oskarżona dokonała wpłaty kwoty 51.000 zł na rachunek G. Noble z przeznaczeniem na leasing samochodu A. (...). Pieniądze pochodziły od R. Ł.,
a auto zostało oddane z uwagi na niepłacenie przez oskarżoną rat leasingowych. Działalność (...) została zamknięta w październiku 2015r.

Oskarżona przesłuchiwana po raz kolejny w dniu 6 czerwca 2016 r.
(k. 2188-2190) nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Wyjaśniała, iż nie miała kontaktów z żadnym z pokrzywdzonych oprócz M. K. (1), z którym spotkała się w kancelarii mecenasa W. i na polecenie R. Ł. (1) podpisała z nim ugodę. R. Ł. (1) mówił oskarżonej, iż sprowadza samochody z zagranicy. Nie wprowadzał jej
w szczegóły transakcji. Żaden z pokrzywdzonych nie dzwonił do niej ze skargami, oskarżona o ich personaliach usłyszała po raz pierwszy przy stawianych zarzutach. Księgowa nie informowała jej o problemach
w funkcjonowaniu firmy. Pod domem oskarżonej często pojawiały się samochody marek B., M. i A., R. Ł. mówił, iż są to samochody dla klientów. Wyjaśniała, iż w związku z R. Ł. jest od 2000 r. Nie znała konkretnych zarzutów, ale miała wiedzę, iż zatrzymanie
R. Ł. w 2010 r. i jego 15-miesięczne tymczasowe aresztowanie miało związek z działalnością PHU (...). Oskarżona od 2001 r. prowadziła solarium, w 2012 r. działalność tę poszerzyła o sprzedaż odzieży. Działalność z roku na rok przynosiła coraz mniejszy dochód. Po wyjściu z aresztu
R. Ł. poprosił ją, żeby zaczęła sprzedawać samochody, które ten zakupi w Polsce albo za granicą. Oskarżona nie chciała się początkowo zgodzić, przestrzegała ją przed tym także matka. Ostatecznie zaufała
R. Ł. i w 2013 r. poszerzyła działalność o sprzedaż aut. Była obecna przy sprzedaży pierwszego pojazdu marki P.. Ł. polecił jej założyć rachunki i wskazał banki (...). Oskarżona miała dostęp do rachunków, R. Ł. nie był do nich upoważniony. W firmie oskarżonej R. Ł. był zatrudniony w ramach zawartej na początku poszerzenia działalności umowy o pracę jako sprzedawca samochodów, nie posiadał żadnych pełnomocnictw. Oskarżona wyjaśniała, iż R. Ł. powiedział jej, że był tymczasowo aresztowany, ponieważ ktoś był mu winien 13 mln zł i nie oddał mu tej kwoty. Dalej tłumaczyła, iż po rozpoczęciu działalności R. Ł. rzadko przebywał w domu. Kiedy wracał, przywoził w torbie kwoty rzędu 200-300 tys. zł, nie chciał powiedzieć, jakie jest źródło pochodzenia tych pieniędzy. Wyjaśniała, iż miała na bieżąco wgląd do firmowych rachunków bankowych, ale rzadko do nich zaglądała. R. Ł. prosił ją czasami o zwrot zaliczek. Tłumaczył wtedy, iż pojazdu nie udało mu się ściągnąć albo było uszkodzone. Oskarżona rzadko dokonywała wpłat, bardzo często podejmowała pieniądze z rachunków bankowych. Nie miała wiedzy co do szczegółów zawieranych przez jej partnera transakcji. Kiedy
R. Ł. nie przekazywał jej pieniędzy korzystała z otwartej w (...) linii kredytowej. Wcześniej miesięcznie otrzymywała od 5 do 10 tys. zł. Wyjaśniała, iż czasami widziała umowy i faktury związane ze sprowadzaniem samochodów, ale nie czytała ich, miała za to bieżący kontakt z księgową, a ta nie zgłaszała jej żadnych zastrzeżeń. W 2014 r. albo 2015 r. miała też miejsce kontrola skarbowa. Nie pamiętała, czy umowy były podpisane, z reguły nie podpisywała się nigdzie. Jeden lub dwa razy zdarzyło się, że R. Ł. (1) informował ją, że klient chce, aby podpisała się na fakturze. Przypuszczała, iż R. Ł. (1) mógł się za nią podpisywać. Po okazaniu jej umów sprowadzenia pojazdu zawartych z J. L., R. N., E. B.
i M. K. (2) wyjaśniała, iż jej podpisy na ww. dokumentach zostały podrobione. R. Ł. (1) mówił oskarżonej, iż podpisuje się
z upoważnienia, bo jest pracownikiem, nie informował oskarżonej, iż podpisują się za nią jej nazwiskiem. Gdyby oskarżona o tym wiedziała, nie zgodziłaby się na to. Dalej tłumaczyła, iż w latach 2013-2014 nie wpływała do niej żadna korespondencja, z której wynikałoby, że są jakieś problemy
z realizacją zobowiązań. Do sprzedaży mieszkania przez J. S. oskarżona mieszkała przy ul. (...) w J., potem przeniosła się do H. L. (2) do mieszkania przy ul. (...). W tym czasie nie korzystała z usług żadnej kancelarii prawnej, nie przekazywała innym osobom, iż problemy z realizacją zobowiązań wynikają z nierzetelności jej pracownika bądź też odbywaniem przez kogokolwiek leczenia szpitalnego. W lipcu 2014 r. R. Ł. (1) przebywał przez kilka dni na leczeniu odwykowym z uwagi na nadużywanie kokainy. Oskarżona nie pamiętała dokładnie, kiedy dowiedziała się o problemie ze sprowadzaniem samochodów, myślała, iż skoro dokonywała zwrotu środków to wszystko jest w porządku.
Z rachunków wypłacała kwoty od 10 do 30 tys. zł, miesięcznie ponad 100.000 zł. R. Ł. (1) wchodził z oskarżoną do placówki banku, a potem zabierał pieniądze mówiąc, że musi wpłacić je komuś na samochód, oskarżona nie wiedziała na co te pieniądze były wpłacane, nie otrzymywała żadnych pokwitowań. Do domu przy ul. (...) nie przychodziły wezwania do zapłaty i inne pisma, takie oskarżona znalazła tam ostatnio, wcześniej ich nie widziała. Tłumaczyła, iż ze swojego rachunku rzadko dokonywała przelewów na rachunek H. L. (2). Oskarżona mieszkania sprzedała bratu
z obawy przed R. Ł.. Mieszkanie było wyłącznie jej własnością. Chciała bardzo szybko sprzedać mieszkanie, aby mieć pieniądze na wykończenie domu. Od J. S. nie otrzymała żadnej kwoty za sprzedaż mieszkania, pełną kwotę otrzymała dopiero po następnej sprzedaży dokonanej przez niego. Przy sprzedaży mieszkania obecny był R. Ł. (1). Wszystkie pieniądze zostały przeznaczone na remont domu. Oskarżona chciała zabezpieczyć się przed R. Ł., ponieważ jej groził, że spali dom i zostawi ją z niczym. H. L. (2) według wiedzy oskarżonej nie sporządzała testamentu, ale myślała o tym. Adresem firmy (...) była ul. (...) w J., lokal był wynajmowany od spółdzielni mieszkaniowej. Od H. L. (2) oskarżona nie wynajmowała żadnych nieruchomości. R. Ł. (1) poinformował ją, że wpłacił 10 albo 20 tys. zł tytułem alimentów, być może te pieniądze oskarżona na jego polecenie podjęła z banku. Wyjaśniała, iż R. Ł. często wpłacał na konto H. L. (2) pieniądze nie mówiąc jej o tym, nie miała wiedzy, skąd R. Ł. znał numer konta jej matki. W sprzedaży samochodów R. Ł. pomagał R. P., gdy ten ostatni przebywał w areszcie to R. Ł. (1) pomagał finansowo jego żonie. Oskarżona w charakterze świadka była przesłuchiwana przed Sądem w sprawie, do której R. Ł. był tymczasowo aresztowany. Nie miała wiedzy, ile samochodów mógł miesięcznie sprzedawać jej partner. Raz zdarzyło się, że razem z R. Ł. była na placu, gdzie ten ostatni pokazywał klientom auto. Oskarżona nie była przy sprzedaży aut i nie prowadziła żadnych rozmów z instytucjami takimi jak banki w tym zakresie. W latach 2015-2016 jej największym wydatkiem był zakup domu i jego wykończenie i nabycie w ramach umowy leasingu A. (...). Często dochodziło do interwencji Policji w związku z agresywnym zachowaniem R. Ł..

Przesłuchiwana po raz ostatni w toku śledztwa oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i podtrzymała wyjaśnienia złożone uprzednio.

Oskarżona B. S. przesłuchiwana w toku rozprawy głównej (k. 2664-2665) nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów
i podtrzymała wyjaśnienia złożone uprzednio. Tłumaczyła, iż nie miała żadnej wiedzy o przestępczej działalności R. Ł. (1) w jej firmie, nie zna żadnej z osób pokrzywdzonych i nie miała zamiaru nikogo oszukać.

Oskarżona H. L. (2) przesłuchiwana po raz pierwszy w toku postępowania przygotowawczego (k. 1721-1722) przyznała się do popełnienia czynu związanego z pozorną transakcją sprzedaży nieruchomości przy ul. (...). Wyjaśniała, iż 4 lata temu, po zatrzymaniu R. Ł. (1) jej córka B. S. poprosiła o założenie 2 rachunków bankowych. Powyższe rachunki zostały założone w (...), zostały wpłacone na nie kwoty 50.000 zł i 70.000 zł, oskarżona udzieliła pełnomocnictwa do konta córce. Konto miało być przeznaczone do prowadzonej przez B. S. działalności gospodarczej. W sierpniu, na prośbę córki, oskarżona podjęła
z ww. rachunków kwotę 310.000 zł i przekazała tę kwotę B. S..

Przesłuchiwana w toku posiedzenia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania (k.1729-1730) oskarżona podtrzymała wcześniejsze wyjaśnienia tłumacząc, że nie wiedziała o niczym i zrobiła to, aby uniemożliwić R. Ł. (1) dostęp do pieniędzy jej córki. Wyjaśniała, iż córka przyniosła jej pieniądze do mieszkania i poprosiła o przechowanie. Oskarżona nie dopytywała się, jakie jest pochodzenie tych pieniędzy. Dopiero w banku dowiedziała się, iż na jednym koncie było 86.000 zł a na drugim 235.000 zł. Całą kwotę przekazała córce. Gdy zakładała z córką rachunki, otrzymała od niej kwotę ok. 100.000 zł. Tłumaczyła, że B. S. prowadziła solarium i sklep odzieżowy, a więc posiadała środki finansowe. Z R. Ł. (1) miała złe relacje i nie miała wiedzy o jego działalności przestępczej. Wyjaśniała, iż po podjęciu w dniu 5 sierpnia 2015 r. pieniędzy
z rachunku przekazała je w całości córce, która po kilku dniach przyniosła jej pieniądze. Nie zastosowała się do żądania wydania pieniędzy w dniu przeszukania mieszkania, gdyż sądziła, że pieniądze należą do B. S..

Przesłuchiwana po raz kolejny (k. 1777-1778) oskarżona wyjaśniała, iż na prośbę córki założyła dodatkowo rachunek w (...) i wpłaciła na niego kwotę 50.000 zł. Nie zastanawiała się, czy jej córka była w stanie zaoszczędzić kwotę rzędu 200.000-300.000 zł. Po okazaniu jej transakcji z dnia 11 sierpnia 2014 r. na kwotę 40.000 zł wyjaśniała, iż nie przypomina sobie jej, wskazywała, iż być może miała ona miejsce wtedy, kiedy B. S. kupowała dom. Po zatrzymaniu córka musiała wpłacić kaucję w wysokości 150.000 zł. Poinformowała oskarżoną, iż ta nie może wpłacić tych pieniędzy
i poprosiła o to brata J. S.. Ten zgodził się i pieniądze, które otrzymał od B. S., wpłacił w ramach poręczenia majątkowego, resztę pieniędzy zabrała B. S.. Powtórzyła, iż nie miała wiedzy, że pieniądze, które przed 20 sierpnia zostawiła u niej córka, pochodzą z czynów przestępczych i dlatego ich nie wydała. Tłumaczyła, iż w sierpniu przyszła do niej córka i poprosiła, aby oskarżona „wzięła na siebie” nieruchomość przy ul. (...) w J., którą nabyła. Oskarżona nie przekazała B. S. wyszczególnionej w akcie notarialnym kwoty 198.000 zł, sama nie otrzymała również żadnej kwoty od córki. B. S. nie tłumaczyła jej, dlaczego chce przenieść nieruchomość. Wyjaśniała, iż to notariusz zasugerował sporządzenie testamentu i zabezpieczenie przejścia nieruchomości na rzecz B. S.. Oskarżona wyjaśniała, że wiedziała o tym, iż J. S. nabył od B. S. mieszkanie w J. przy ul. (...), a następnie sprzedał je innej osobie. Oskarżona wyjaśniała, iż nie miała żadnego dostępu do rachunku bankowego i nie monitorowała transakcji przeprowadzanych za jego pomocą. Nigdy „nie dostała prezentu od córki i Ł.” za pomoc, którą im udzieliła. Pieniądze na zakup mieszkania przy ul. (...) pochodziły ze spadku, które B. S. otrzymała po ojcu. Oskarżona wyjaśniała, iż słyszała o tym, że jej córka w zaufaniu założyła spółkę, którą de facto prowadził R. Ł. (1). Kiedy w sierpniu dowiedziała się w placówce banku, iż jednorazowa maksymalna kwota do wypłaty z placówki to 20.000 zł, przyjechała do W. następnego i z różnych placówek (...) pobierała kwoty. Po podjęciu w J. sumy 105.000 zł na rachunku pozostało 1872,13 zł. Gdy B. S. w dniu 4 sierpnia 2015 r. żegnała się
z oskarżoną, poleciła jej podjąć pieniądze. Gdy podzieliła się tą informacją
z adwokatem, ten potwierdził, że dobrze byłoby wypłacić te pieniądze, gdyż będą potrzebne na kaucję.

W toku kolejnych przesłuchań (k. 1845-1847, 2339) oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i podtrzymała wyjaśnienia złożone uprzednio.

Oskarżona H. L. (2) przesłuchiwana w toku rozprawy głównej (k. 2664-2666) nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów
i odmówiła składania wyjaśnień.

Po odczytaniu wyjaśnień złożonych na k. 1721-1722 oskarżona podtrzymała je. Tłumaczyła, iż R. Ł. (1) ustawicznie wszczynał awantury i groził B. S.. Tłumaczyła, iż rozmawiała z córką, żeby ta przepisała na oskarżoną dom, żeby R. Ł. (1) nie miał do niego dostępu i nie mógł z nim nic zrobić, chciała chronić swoje dzieci. Wyjaśniała, iż przyznała się do pierwszego z zarzucanych jej czynów, gdyż nie zrozumiała, co mówił do niej prokurator.

Po odczytaniu wyjaśnień złożonych na k. 1729-1730 i k. 1777-1778 oskarżona podtrzymała je. Tłumaczyła, iż sama uważała, że należy zrobić coś z domem z uwagi na lęk przed R. Ł. (1). Oskarżona podtrzymała również wyjaśnienia złożone na k. 1845-1847 i k. 2339.

Odpowiadając na pytania wyjaśniała, iż córka prowadziła działalność gospodarczą i nie miała wiedzy odnośnie wysokości osiąganych przez nią dochodów. Nie miała wiedzy o handlu samochodami, nie wiedziała też, czym zajmował się R. Ł. (1), ale wiedziała, że był wcześniej aresztowany. Nie zapoznawała się z artykułami prasowymi z 2010 r. dotyczącymi przestępczej działalności R. Ł. (1). Tłumaczyła, iż wraz z córką ustaliła, iż dom zostanie przeniesiony na oskarżoną. Wszystkimi formalnościami notarialnymi zajmowała się B. S.. Oskarżona obawiała się, iż coraz bardziej agresywny R. Ł. (1) zmusi do czegoś jej córkę i pozbawi jej domu. B. S. miała w planie sprzedaż mieszkania i starała się o kredyt
w banku. Kiedy córka w 2014 r. miała kupić dom, poprosiła oskarżoną
o wypłatę z konta 40.000 zł, oskarżona wypłaciła również inne kwoty,
o których wspominała w wyjaśnieniach. Oskarżona nie miała wiedzy, ile pieniędzy jest na tych rachunkach. Nie posiadała również żadnej wiedzy odnośnie sytuacji finansowej (...).

Oskarżony J. S. przesłuchiwany po raz pierwszy w toku postępowania przygotowawczego (k. 1890-1891) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż z siostrą B. S. utrzymywał sporadyczne kontakty z uwagi na R. Ł. (1). Pewnego dnia siostra poprosiła go o spotkanie, w jego trakcie dowiedział się, iż chodzi o przeniesienie na niego własności mieszkania przy ul. (...) w J.. Tłumaczył, iż jego siostra obawiała się, że w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą straci ww. mieszkanie. Oskarżony nabył nieruchomość, a następnie w agencji nieruchomości zlecił jej sprzedaż, ostatecznie uczestniczył również w sprzedaży mieszkania B. D. z W.. Akt notarialny dokumentujący nabycie przez niego mieszkania zawierał nieprawdziwe dane, oskarżony nie przekazał siostrze żadnych pieniędzy. B. S. tłumaczyła, że R. Ł. (1) na jej firmę „robił jakieś interesy i pojawiły się kłopoty”. Umowa sprzedaży z B. D. została zawarta w dniu 4 września 2014 r. Na konto oskarżonego w (...) Banku (...) została przelana kwota 167.000 zł, wcześniej jego siostra otrzymała zaliczkę w kwocie 30.000 zł. Następnie oskarżony razem z siostrą podjął kwotę 50.000 zł i przekazał ją B. S.. Po pewnym czasie, na prośbę siostry, podjął pozostałą część kwoty ze sprzedaży mieszkania i przekazał ją B. S.. Tłumaczył, iż R. Ł. (1) był obecny przy transakcjach, zarówno u notariusza, jak i przy wypłacie pieniędzy, oprócz pierwszej kwoty 50.000 zł. Oskarżony tłumaczył, iż nie dopytywał się siostry,
z czym związane jest zamieszanie z mieszkaniem. Przypuszczał, iż uzyskane
w ww. sposób pieniądze zostały przeznaczone na wykończenie domu przy ul. (...) w J.. Oskarżony wyjaśniał, iż dwa lub trzy razy R. Ł. (1) dokonał przelewu na rachunek oskarżonego w (...) Banku (...). Transakcje miały miejsce po pewnym czasie od sprzedaży mieszkania
i opiewały na kwoty 10.000 zł, 20.000 zł i 27.000 zł. R. Ł. (1) zapewniał oskarżonego, iż wystawi kwity i ten nie ma się czego obawiać. Zdarzyła się sytuacja, gdy jego siostra poprosiła go o przyjęcie pieniędzy, tłumacząc, iż wraz z R. Ł. (1) wraca z W. nie chcą wieźć ze sobą dużych kwot pieniędzy. Oskarżony otrzymane pieniądze następnie przekazywał siostrze lub Ł., którzy mieszkali w tym czasie u H. L. (2). Odnosząc się do wystawionych na rzecz firmy (...) dwóch dowodów wpłaty tłumaczył, iż nie zostały sporządzone przez niego. Z pieniędzy ze sprzedaży otrzymanego w spadku po ojcu mieszkania oskarżony otrzymał od siostry kwotę 15.000 zł. Pozostałą część B. S. przeznaczyła na zakup mieszkania
w J.. Oskarżony wyjaśniał, iż nie miał wiedzy o tym, iż jego żona P. S. przyjęła od jego siostry na przechowanie kwotę 70.000 zł. Odpowiadając na pytania obrońcy tłumaczył, iż jego siostra jest uzależniona od R. Ł. (1), a ten znęca się nad nią i jej dziećmi. Pieniądze na poręczenie majątkowe otrzymał od siostry i to na jej polecenie wpłacił je na rachunek Prokuratury. Wyjaśniał, iż R. Ł. (1) nie krył utrzymywania się z działalności przestępczej. Oskarżonemu nic nie proponował, ale ten domyślał się, iż działalność ta ma związek z handlem samochodami.

Przesłuchiwany po raz kolejny (k. 1894) dodał, iż transakcje, o których wyjaśniał uprzednio, miały miejsce pod koniec 2014 r., potem poróżnił się
z R. Ł. (1) i siostrą, i nie utrzymywał z nimi kontaktu. Tłumaczył, iż po wyjściu z aresztu przekazał R. Ł. do sprzedaży samochód marki S. (...), którego ten ostatni zbył za kwotę 35.000 zł swojemu koledze. W zamian miał załatwić oskarżonemu inne auto, ale do tego nie doszło. Zaległość w kwocie równej kwocie sprzedaży samochodu spłaciła oskarżonemu jego siostra, przekazując pieniądze w formie gotówki, jak
i przelewem na rachunek bankowy. W 2015 r. oskarżony otrzymał przelew od firmy związanej z paliwami na kwotę ponad 30.000 zł.

W toku kolejnego przesłuchania (k. 1905) oskarżony wyjaśniał, iż posiada zadłużenie na karcie kredytowej w (...) Bank na kwotę 15.000 zł. Konto w ww. banku nie było wykorzystywane do transakcji z R. Ł.
i jego siostrą. Za mieszkanie po ojcu oskarżony otrzymał kwotę 10.000 zł po jego sprzedaży. Odnosząc się do mieszkania przy ul. (...) oskarżony tłumaczył, iż B. S. obawiała się jego utraty. Mówiła, że ma problemy z firmą, a o tym, iż B. S. prowadziła działalność, oskarżonemu powiedziała H. L. (2). Pieniądze ze sprzedaży miały być przekazane na wykończenie domu. Zarówno u notariusza, jak i w biurze nieruchomości obecny był R. Ł..

Przesłuchiwany po raz ostatni w toku śledztwa (k. 1932-1933) oskarżony wyjaśniał, iż nabył bezgotówkowo mieszkanie w J. od siostry B. S.. Oskarżony nie był informowany o roszczeniach wierzycieli, siostra zwróciła się do niego o pomoc obawiając się utraty mieszkania. Oskarżonemu wydawało się, że transakcja nie jest fikcyjna, nie zapłacił za przedmiotowe mieszkanie. Nie pamiętał, czy w akcie notarialnym potwierdził dokonanie zapłaty za mieszkanie. Nie otrzymał za to żadnej gratyfikacji finansowej. Oskarżony nie miał wiedzy, jaki był powód obecności R. Ł. przy ww. transakcjach, pomimo obaw jego siostry. Kilka miesięcy później B. S. poinformowała go, że chce sprzedać mieszkanie i trzeba jechać do notariusza. Oskarżony nie rozmawiał z nabywcą mieszkania, jego rola sprowadzała się tylko do podpisania aktu notarialnego. Zastanawiał się, dlaczego siostra, która prosiła go o pomoc, nie sprzedała mieszkania bezpośrednio, tylko za jego pośrednictwem. Tłumaczył, że R. Ł. (1) oszukał go nie przekazując pieniędzy z umowy sprzedaży samochodu zawartej przez oskarżonego, zadłużenie z tego tytułu spłaca jego siostra. Nie rozmawiał z B. S. na temat wierzycieli, nie miał wiedzy odnośnie profilu prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Wyjaśniał, iż wydawało mu się, że ta działalność była na siostrę tylko zarejestrowana. B. S. żyła na wysokiej stopie, oskarżony wyraził przypuszczenie, iż dzięki R. Ł.. Relacje pomiędzy jego siostrą
a R. Ł. były złe. Część pieniędzy ze sprzedaży mieszkania została przelana na konto oskarżonego. Wcześniej wpłacona zaliczka trafiła bezpośrednio do B. S.. Po zakupie przez oskarżonego mieszkania przyjechał do niego R. Ł. i dał mu do podpisu jakiś dokument, dopiero po czasie oskarżony dowiedział się, że podpisał umowę najmu, a Ł. chciał usunąć B. S. z mieszkania. Oskarżony nie rozmawiał z siostrą na temat transakcji, czuł się wystawiony. Po zakupie mieszkania dowiedział się, że jego matka brała udział w podobnej transakcji. W późniejszym czasie dowiedział się, że pieniądze ze sprzedaży mieszkania zostały przeznaczone na remont domu. Oskarżony nie konsultował czy mógł brać udział w transakcjach zakupu i sprzedaży mieszkania. Miał świadomość, iż R. Ł. (1) zawsze prowadził działalność przestępczą, ale nie spodziewał się, że B. S. założy działalność
i umożliwi mu prowadzenie jego interesów pod jej firmą. Oskarżony zeznawał, iż jego siostra w związku z R. Ł. (1) pozostaje od kilkunastu lat, posiadają dwoje dzieci. Od czasu gdy R. Ł. oszukał oskarżonego, ich kontakt urwał się. Tłumaczył, iż jego siostra stanęła murem za partnerem
i nie przyjmowała prawdy na temat działań R. Ł..

Oskarżony J. S. przesłuchiwany przez Sądem (k. 2666-2667) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Po odczytaniu jego wyjaśnień złożonych na k. 1890-1891 podtrzymał je częściowo. Tłumaczył, iż w momencie przekazania pieniędzy ze sprzedaży mieszkania i podpisywania aktu notarialnego R. Ł. (1) nie był obecny. Był w kancelarii notarialnej ale nie przy samym podpisywaniu umowy. Przy przekazywaniu pieniędzy oskarżony nie pamiętał, żeby był. Przy wypłacie pieniędzy z mieszkania R. Ł. (1) nie był obecny. Ten ostatni wielokrotnie przelewał pieniądze na rachunek bankowy oskarżonego nie informując go o tym. Oskarżony pieniądze te wypłacał i przekazywał siostrze. W pozostałym zakresie oskarżony podtrzymał złożone wyjaśnienia tłumacząc, iż działał pod presją Prokuratora, nie zrozumiał zarzutu i dlatego się przyznał. Oskarżony podtrzymał pozostałe wyjaśnienia złożone w toku śledztwa.

Na pytania odpowiadał, iż w dniu podpisania aktu notarialnego albo dwa dni później dowiedział się od siostry, iż ich matka brała udział w podobnej transakcji. Wyjaśniał, iż miał wiedzę, iż jego siostra kupiła dom i podejrzewał, iż właśnie ona poprosiła matkę. Po transakcji rozmawiał z matką, ta mówiła, iż „robimy to dla dobra siostry i jej dzieci”. Powtórzył, że siostra skarżyła się, że R. Ł. ją bije i ma przez niego problemy w firmie. Oskarżony nie rozmawiał z matką na temat problemów firmy siostry, w sierpniu i wrześniu 2014 r. oprócz stwierdzenia siostry, „że firma ma kłopoty”, nie miał innej wiedzy. O tym, iż R. Ł. (1) angażuje się w działalność gospodarczą prowadzoną przez siostrę oskarżony dowiedział się, kiedy ta poprosiła go
o pomoc w związku ze sprzedażą mieszkania. Uważał, iż jego siostra chce zabezpieczyć przyszłość swoją i dzieci.

Odpowiadając na pytania obrońcy wyjaśniał, iż nie wiedział do końca
o co jest oskarżony i dlaczego został zatrzymany.

Sąd zważył, co następuje:

Wina i sprawstwo oskarżonych w odniesieniu do zarzucanych im aktem oskarżenia czynów nie budzi wątpliwości Sądu.

Wyjaśnienia oskarżonych nie przyznających się do popełnienia zarzucanych im aktem oskarżenia czynów Sąd ocenił jako niewiarygodne
i ukierunkowane jedynie na uniknięcie odpowiedzialności karnej, albowiem ich treść nie znajdowała potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym oraz była sprzeczna z logiką i zasadami doświadczenia życiowego.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do wyjaśnień oskarżonej B. S. w zakresie zasadniczego dla niniejszego postępowania czynu
z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 k.k. wskazać należy, iż oskarżona w toku całego postępowania stała na stanowisku, iż nie miała wiedzy o przestępczym procederze prowadzonym pod szyldem (...), a do poszczególnych czynności, które wykonywała w związku z tą działalnością – jak np. zakładanie i wypłata środków pieniężnych wpływających na rachunki bankowe – była zmuszana przez jej konkubenta i ojca jej dwójki małoletnich dzieci R. Ł. (1). W zakresie czynów tego ostatniego toczy się odrębne postępowanie karne, w którym występuje on w charakterze oskarżonego. Sąd wyjaśnień tych nie zaakceptował. Niewątpliwie występują w sprawie okoliczności świadczące o tym, iż relacje pomiędzy wyżej wymienionymi były napięte (vide: historia interwencji policyjnych: k. 2307-2310 czy też wyjaśnienia oskarżonych), jednakże w ocenie Sądu powyższe nie uwiarygadnia wersji przedstawionej przez oskarżoną o braku wiedzy co do przestępczego procederu prowadzonego pod szyldem (...) B. S., jak
i faktu, że pieniądze przekazywane jej przez R. Ł. (1) pochodziły
z popełnianych czynów przestępnych.

Po pierwsze oskarżona odnosząc się do okresu nieobjętego zakresem niniejszego postępowania i przelewów bankowych wykonywanych w latach 2009-2011 wskazywała, iż wykonywała te transakcje na polecenie R. Ł. (1) i – co najbardziej istotne – przypuszczała, iż pieniądze te mogą pochodzić z wyłudzeń przy sprzedaży samochodów. Co więcej, R. Ł. (1) był tymczasowo aresztowany do powyższej sprawy w okresie od kwietnia 2011 r. do lipca 2012 r. W 2013 r. skierowano przeciwko niemu akt oskarżenia do Sądu Okręgowego. Oskarżona była świadkiem w niniejszej sprawie,
a działalność R. Ł. (1) opierająca się na oszustwach przy sprzedaży samochodów była opisywana w lokalnej prasie już w 2010 r. Jako naiwne i niewiarygodne należy zatem przyjąć wyjaśnienia B. S., że zaakceptowała tłumaczenia R. Ł. (1) co do powodu 15-miesięcznego tymczasowego aresztowania, iż „ktoś był mu winien 13 mln zł
i nie oddał mu tej kwoty”, a ona sama, jak wskazywała w toku pierwszych wyjaśnień w śledztwie w niniejszej sprawie, nie wiedziała dokładnie, jakie zarzuty mu postawiono.

W ocenie Sądu powyższe świadczy jednoznacznie o tym, iż B. S. wyrażając zgodę na zmianę profilu prowadzonej działalności
z solarium na sprzedaż samochodów posiadała wiedzę o wcześniejszych działaniach R. Ł. (1) niezgodnych z literą prawa. Uznając, iż oskarżona nie mogła nie posiadać wiedzy na ten temat jej dalsze wyjaśnienia – nie przyznającej się do współudziału w popełnieniu zarzucanego jej czynu – uznać należy jedynie za linię obrony mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej. Oskarżona B. S. zgodziła się na zmianę profilu działalności gospodarczej (...). Założyła na swoje nazwisko firmowe rachunki bankowe, w których to wyraziła zgodę na przesyłanie wszelkiej dokumentacji z nimi związanej na adres (...) – skrzynkę mailową założoną przez R. Ł. (1). W zakresie rachunków wskazywała, iż miała do nich wgląd ale internetowy dostęp do nich posiadał również R. Ł. (1). Razem z tym ostatnim oskarżona podpisała również umowę o prowadzenie księgowości (...) z A. M. (1). Oskarżona B. S. podpisała również umowę z Krajowym Rejestrem Długów w celu włączenia działalności (...) do programu (...) Firma, a certyfikat z tym związany wysyłany był drogą mailową do niedoszłych klientów – pokrzywdzonych w niniejszej sprawie –
w celu uwiarygodnienia prowadzonej działalności. Pomimo iż R. Ł. (1) zatrudniony był w firmie (...) jedynie na podstawie umowy o pracę i nie posiadał pisemnego pełnomocnictwa do prowadzenie spraw firmy, oskarżona B. S. umożliwiła i zaakceptowała prowadzenie przez niego spraw firmy.

Również nie sposób zaakceptować wiarygodności wyjaśnień oskarżonej co do pozostawania w niewiedzy co do przestępczej działalności prowadzonej pod szyldem (...) już w czasie, gdy podejmowane były zaliczki od osób zainteresowanych sprowadzeniem pojazdów. Oskarżona B. S. sama bowiem tłumaczyła, iż na bieżąco miała wgląd do rachunków firmowych (...), a podkreślić należy, iż tylko ona była upoważniona do ich dysponowania. Wskazywała również, iż na polecenie R. Ł. (1) wielokrotnie udawała się z nim do placówek bankowych, gdzie wypłacała kwoty od 10 do 30 tysięcy złotych wyjaśniając, iż miesięcznie mogła wypłacać w ten sposób ponad 100.000 zł. Oskarżona tłumaczyła, iż jako powód wypłat R. Ł. (1) wskazywał na konieczność wpłaty zaliczek na kupno samochodów. Na polecenie R. Ł. (1) miała również dokonywać zwrotu zaliczek. W ocenie Sądu uzasadnione wątpliwości u oskarżonej B. S. – przy założeniu, iż jej wyjaśnienia polegają na prawdzie – powinno wzbudzić okoliczność, iż praktycznie wszelkie przelewy przychodzące od kontrahentów (...) wiązały się z wpłatami tylko i wyłącznie zaliczek, brak było wśród nich uznań wskazujących na to, iż transakcje dochodziły do skutku – co wiązałoby się z przelewem na rachunki pozostałej ceny sprzedaży samochodu. Dowód w postaci historii firmowych rachunków założonych zarówno w (...), jak i (...) ukazuje szereg przepływów finansowych związanych z zarówno wypłatami przez B. S. przedmiotowych środków z bankomatów, częściowymi zwrotami wpłacanych zaliczek, jak
i przede wszystkim przelewami środków na prywatne rachunki bankowe zarówno oskarżonej B. S., jak i oskarżonej H. L. (2). Cezurą czasową, jaką dla oskarżonej B. S. miał być moment,
w którym jak zeznawała – zaczęła mieć wątpliwości co do legalności transakcji przeprowadzanych przez (...), był dzień podpisania ugody i uznania roszczeń świadka M. K. (1). Z dowodu w postaci zeznań świadka, jak i zgromadzonej dokumentacji wynikało jednoznacznie, iż powyższe zdarzenie miało miejsce w dniu 29 kwietnia 2014 r. Dlatego też dalsze wypłacanie środków po tej dacie przez oskarżoną i wykonywanie przelewów na prywatne rachunki należy ocenić jednoznacznie negatywnie w kontekście wiarygodności jej wyjaśnień. Dla przykładu, wpłacona przez Z. K. w dniu 28 maja 2014 r. zaliczka tego samego dnia została rozdysponowana poprzez przelew na konto oskarżonej B. S. kwoty 30.000 zł. Co więcej, tego też dnia kwota 16.000 zł została przelana na rachunek H. L. (2).

Oskarżona praktycznie w każdych składanych przez siebie wyjaśnieniach powoływała się na swój strach przed R. Ł. (1)
i okoliczność, iż zmuszał on ją do dokonywania wszelkich czynności związanych z działalnością (...). O istnieniu takiej presji nie wskazywały zeznania przesłuchiwanych w sprawie osób, mających bezpośredni kontakt
z oskarżoną, tj. A. M. (1) w momencie podpisywania umowy
o prowadzenie księgowości, jak i w trakcie kontaktów z oskarżoną już w trakcie działalności (...) czy też świadków P. K. i P. Ł. w momencie podpisywania przez oskarżoną odpowiednio faktury zaliczkowej i umowy sprowadzenia pojazdu. Konieczność zabezpieczenia przyszłości swojej i dzieci przed R. Ł. (1) oskarżona przedstawiała jako motywację do dokonania czynności związanych z czynami opisanymi w pkt II-III części wstępnej wyroku. Oczywiście Sąd miał na względzie historię interwencji policyjnych związanych z kłótniami pomiędzy R. Ł. (1) a B. S., ale m.in. okoliczność wspólnego wyjazdu ww. na wypoczynek do K. w czasie po zakończeniu przestępczej działalności prowadzonej pod szyldem (...), a przed związanymi z tymi czynnościami zmierzającymi do ukrycia majątku B. S., każe podejść z dużą rezerwą do wyjaśnień oskarżonej w tym zakresie. Oskarżona sama przyznawała, iż była beneficjentką działalności prowadzonej pod szyldem (...). Jak wyjaśniała, nie pracując otrzymywała od R. Ł. (1) na utrzymanie kwoty rzędu od 5-10 tys. zł miesięcznie. Również kwota, za którą zakupiona i wykończona została nieruchomość przy ul. (...), pochodziła, jak wyjaśniała oskarżona, ze środków przekazanych jej przez R. Ł. (1) (poza kredytem).
Z działalności (...) osiągała ona zatem bezpośrednią korzyść.

O tym, iż działalność (...) w zakresie czynów objętych aktem oskarżenia w niniejszej sprawie od początku nosiła znamiona przestępczego procederu świadczyły zeznania R. Ł. (1) złożone w toku prowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną we Wrocławiu śledztwa o sygn. Ap V Ds. 4/15, jak i postępowania o sygn. III K 330/16. W trakcie swoich początkowych wyjaśnień składanych w przywołanym postępowaniu
w charakterze podejrzanego dokładnie opisał modus operandi prowadzonego procederu wyłudzania środków pieniężnych, którego jednym z elementów była działalność (...). Przedstawił zarówno mechanizm, jak i odniósł się do jednostkowych przypadków poszczególnych podmiotów pokrzywdzonych działalnością (...), wskazując, iż nie miał zamiaru sprowadzenia oferowanych pojazdów, a jego działanie ukierunkowane było na pobieranie zaliczek od niczego nieświadomych pokrzywdzonych. Swoje wyjaśnienia w tym zakresie podtrzymał w toku postępowania o sygn. III K 330/16, jak
i przesłuchiwany w sprawie niniejszej w charakterze świadka. Kwestionował on co prawda wysokość szkody opisanej w zarzutach (do kwestii tej Sąd odniesie się w dalszej części uzasadnienia), jak i świadomego udziału
w zarzucanych czynach B. S., jednak w zasadniczej części jego zeznania w tym zakresie były zbieżne z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym w postaci zgromadzonej dokumentacji (faktury, umowy, historia rachunków bankowych) i zeznaniach przesłuchiwanych pokrzywdzonych
i dlatego Sąd oparł na nich ustalenia faktyczne.

Zeznania pokrzywdzonych w niniejszej sprawie, różniące się w oczywisty sposób pewnymi szczegółami, pozwoliły na potwierdzenie zeznań R. Ł. (1) w zakresie przedstawionego przez niego modus operandi prowadzonego procederu, polegającego na wprowadzaniu w błąd co do zamiaru i możliwości zbycia opisanych w stanie faktycznym niniejszej sprawy pojazdów określonej marki i pobieraniu na poczet ich ceny sprzedaży zaliczek, które nie były następnie zwracane lub były oddawane jedynie w części.

Nie zasługują natomiast na wiarę twierdzenia R. Ł. (1), iż oskarżeni nie mieli świadomości co do swego przestępczego działania. Należy podkreślić, iż R. Ł. (1) próbował wziąć w ten sposób na siebie odpowiedzialność, próbując przed tym chronić swoją partnerkę życiową,
a jednocześnie matkę swoich dzieci, jak też jej matkę i brata. W świetle jednak pełnego materiału dowodowego Sąd nie znalazł podstaw do takich ustaleń.

Przed oceną wyjaśnień oskarżonych w zakresie czynów opisanych
w punktach II-V części wstępnej wyroku w pierwszej kolejności odnieść należy się do zeznań świadka R. Ł. (1), który przesłuchiwany w dniu 27 sierpnia 2015 r. w prowadzonym przez Prokuraturę Apelacyjną we Wrocławiu śledztwie o sygn. Ap V Ds. 4/15 (k. 1506-1507) zeznał, iż wiedząc, że przedmiotowe nieruchomości mogą być w przyszłości zajęte przez wierzycieli (...), zasięgnął opinii prawnej jak temu przeciwdziałać i postanowił zbyć obie nieruchomości w fikcyjnych transakcjach na rzecz J. S. i H. L. (2). Zeznania świadka w tym zakresie zasługiwały na wiarę, pomimo tego, iż po odczytaniu ich treści w toku rozprawy głównej R. Ł. (1) nie podtrzymał ich, wskazując, iż został do nich przymuszony przez funkcjonariuszy policji. W ocenie Sądu szereg okoliczności w sprawie, w tym wyjaśnienia J. S. i w częściowym zakresie B. S. oraz zeznania B. W., świadczą o wiarygodności zeznań złożonych przez R. Ł. (1) w tym zakresie w toku postępowania przygotowawczego.

W pierwszej kolejności odnosząc się do wyjaśnień H. L. (2)
i J. S. wskazać należy, iż Sąd uznał je za wiarygodne
w zakresie dotyczącym opisywanego przez nich fikcyjnego charakteru umów sprzedaży nieruchomości położonych w J. odpowiednio przy ul. (...) i ul. (...), w których brali udział jako strony kupujące, albowiem były one spójne i logiczne. Sąd odrzucił jednakże wyjaśnienia oskarżonych w zakresie ich nieprzyznania się do popełnienia zarzucanych im czynów, albowiem w świetle zgromadzonych dowodów, jak i zasad logiki oraz doświadczenia życiowego należało ocenić je jako niewiarygodne
i ukierunkowane jedynie na uniknięcie odpowiedzialności karnej. W ocenie Sądu u każdej dorosłej i posiadającej doświadczenie życiowe osoby fakt uczestniczenia w charakterze strony kupującej w pozornej transakcji sprzedaży nieruchomości na tak wysoką kwotę i świadome - niezgodne
z rzeczywistością - potwierdzenie uiszczenia jej ceny sprzedaży musi budzić wątpliwości, czy przywołane działanie nie jest elementem uczestnictwa bądź pomocy w czynie przestępnym.

Oskarżona H. L. (2) sama przyznawała w toku postępowania, iż w sierpniu 2014 r. przyszła do niej B. S. i poprosiła ją
„o wzięcie na siebie” nieruchomości przy ul. (...) nie tłumacząc, jaki jest tego cel, co musiałoby wzbudzać uzasadnione wątpliwości co do charakteru takiego działania.

W przypadku J. S. taka świadomość musiała istnieć niewątpliwie także z uwagi na dodatkowe okoliczności, które przytaczał przesłuchiwany w toku postępowania.

Oskarżony już bowiem w toku pierwszego przesłuchania w toku śledztwa wyjaśniał, iż R. Ł. (1) nie krył przed nim faktu, iż utrzymywał się z działalności przestępczej, a oskarżony sam domyślał się, iż ma ona związek z handlem samochodami.

Oskarżony wyjaśniał, iż jego siostra B. S. wskazując powód sprzedaży mieszkania przy ul. (...) mówiła o tym, iż pojawiły się kłopoty w związku z interesami, które za pośrednictwem firmy (...) przeprowadzał R. Ł. (1). Zaznaczyć należy, iż oskarżony nie był informowany przez oskarżoną B. S., iż sprzedaż mieszkania ma być jej zabezpieczeniem przed R. Ł. (1), a tak początkowo swoją motywację sprzedaży mieszkania przedstawiała oskarżona B. S. w swoich wyjaśnieniach. Oczywiste jest, iż takiego powodu B. S. nie mogła przedstawić i nie przedstawiła oskarżonemu J. S.. Jak bowiem wytłumaczyłaby bratu w takiej sytuacji okoliczność fizycznej obecności R. Ł. (1) w momencie sprzedaży nieruchomości? Tak bowiem wyjaśniał oskarżony J. S., a Sąd nie miał powodu, aby zakwestionować w tym zakresie jego wyjaśnienia. Oskarżony co prawda przed Sądem nie był przekonany co do tego, czy R. Ł. (1) – tak jak wskazywał w toku śledztwa – był obecny przy przekazywaniu pieniędzy B. S. za sprzedaż mieszkania B. D., tak podtrzymał, iż konkubent oskarżonej był obecny
w kancelarii notarialnej przy obu transakcjach sprzedaży – zarówno tej pozornej, jak i rzeczywistej. W zakresie obecności R. Ł. (1) przy przekazywaniu pieniędzy oskarżonej B. S. z rzeczywistej transakcji sprzedaży nieruchomości Sąd uwzględnił wcześniejsze wyjaśnienia oskarżonego, uznając je za spontaniczne, logiczne i tym samym wiarygodne.

Sąd z odpowiednią ostrożnością podszedł do wyjaśnień H. L. (2), gdy ta podnosiła, iż nie miała wiedzy o działalności R. Ł. (1), pomimo iż jak przyznawała – wiedziała, iż ten był wcześniej tymczasowo aresztowany. Oskarżona tłumaczyła, iż w 2011 r. po zatrzymaniu R. Ł. (1) B. S. poprosiła ją o założenie dwóch rachunków w (...), na które wpłacono kwoty 50.000 zł i 70.000 zł, i co do których rachunków udzieliła pełnomocnictwa córce. Oskarżona H. L. (2) sama przyznawała w toku postępowania, iż w sierpniu 2014 r. przyszła do niej B. S. i poprosiła ją „o wzięcie na siebie” nieruchomości przy ul. (...) nie tłumacząc, jaki jest tego cel. W ocenie Sądu biorąc także pod uwagę liczne przelewy kierowane na rachunek bankowy H. L. (2) jej twierdzenia nie zasługują na wiarę.

Za częściowo tylko wiarygodne uznać można wyjaśnienia oskarżonej B. S. w zakresie czynu opisanego w punkcie II. i III. części wstępnej wyroku. Wyjaśnienia te różniły się od siebie na kolejnych etapach postępowania.

W zakresie czynu związanego ze sprzedażą mieszkania oskarżonemu J. S. wyjaśnienia B. S. początkowo były zbieżne z relacją ww. odnośnie powodu, dla jakiego zdecydowała się dokonać przedmiotowej sprzedaży – przychodzące do (...) wezwania do zapłaty. W kolejnych jednak wyjaśnieniach oskarżona (k. 2188-2190) podnosiła, iż
w obawie i chcąc zabezpieczyć się przed R. Ł. (1) postanowiła sprzedać bratu nieruchomość przyznając jednocześnie – co należało ocenić jako osobliwe przy przyjęciu takiego zamiaru – iż przy transakcji sprzedaży obecny był również R. Ł. (1). Mając zatem na względzie złożone przez J. S. w toku postępowania przygotowawczego i uznane za wiarygodne wyjaśnienia, w których ten opisywał obecność R. Ł. (1) przy przekazywaniu B. S. pieniędzy
z przedmiotowej transakcji sprzedaży mieszkania B. D., Sąd uznał, iż rzeczywistym powodem przeprowadzenia pozornej transakcji była wspólna obawa oskarżonej B. S. i świadka R. Ł. (1) przed utratą mieszkania z powodu wierzytelności pokrzywdzonych działaniem (...). Tym bardziej przecież, iż jedynie B. S. była właścicielem obu nieruchomości, stąd nie było możliwości, by R. Ł. (1) miał możliwość ich rozporządzeniem.

Oskarżona B. S. przesłuchiwana po raz pierwszy wskazywała, że - ukrywając ten fakt przed R. Ł. (1) - przeniosła własność mieszkania przy ul. (...) w J. na swoją matkę H. L. (2) otrzymując z tego tytułu kwotę 198.000 zł. Już w tym miejscu zaznaczyć należy, iż wyjaśnienia te były sprzeczne z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami oskarżonej H. L. (2), z której relacji wprost wynikało, iż transakcja ta miała charakter pozorny, została przeprowadzona wyłącznie na prośbę B. S. i nie wiązała się z żadnym przysporzeniem majątkowym tej ostatniej. Sąd nie dał również wiary oskarżonej, kiedy ta wskazywała, iż przedmiotową nieruchomość przeniosła na swoją matkę – oskarżoną H. L. (2) – z uwagi na strach przed R. Ł. (1). Wspominane już uprzednio zeznania R. Ł. (1), w których ten wskazywał, iż to on był pomysłodawcą
i inicjatorem przeprowadzenia fikcyjnych transakcji sprzedaży, znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka B. W. - poprzedniego właściciela nieruchomości, który na podstawie umowy o roboty budowlane zawartej z B. S. przeprowadzał na przedmiotowej nieruchomości prace remontowe. Świadek ten wyraźnie w toku postępowania przygotowawczego wskazywał, iż o zmianie właściciela i sprzedaży domu H. L. (2) dowiedział się od R. Ł. (1), który stwierdził, iż to on – a nie B. S. – sprzedał mieszkanie oskarżonej H. L. (2). Powyższe w sposób jednoznaczny wskazuje, iż twierdzenie B. S. o tym, iż zrobiła to „po cichu przed R.” (k. 2034v), nie zasługują na wiarę.

Krytycznie należało również odnieść się do wiarygodności początkowych wyjaśnień B. S. w zakresie źródeł finansowania zakupu przedmiotowej nieruchomości. I w tym zakresie twierdzenia oskarżonej były zmienne. Początkowo starała się ona bowiem wykazać, że całość środków
w kwocie 450.000 zł stanowiła jej własność – mając również na uwadze zaciągnięty przez nią na ten cel kredyt w wysokości 200.000 zł. Druga zasadnicza kwota, która miała zostać wykorzystana do nabycia przedmiotowej nieruchomości – także w wysokości 200.000 zł - miała pochodzić z transakcji sprzedaży mieszkania przy ul. (...), 70.000 zł natomiast ze sprzedaży samochodu marki B.. O tym, iż nie sposób wyjaśnieniom tym dać wiary świadczy okoliczność, iż ww. lokal przy ul. (...) został sprzedany blisko 4 miesiące później, a rzeczywiste środki z tego tytułu oskarżona otrzymała po sprzedaży lokalu B. D. przez J. S., tj. ponad 5 miesięcy później, co zresztą oskarżona przyznała w kolejnych wyjaśnieniach. Oskarżona początkowo tłumaczyła także, iż pieniądze na wykończenie nieruchomości pochodziły z jej własnych oszczędności, następnie (wyjaśnienia z dnia 7 września 2015r.) wskazywała jednak, iż wszystkie środki na zakup przedmiotowej nieruchomości – poza kredytem – przekazał jej R. Ł. (1) i to on również finansował prace wykończeniowe i zakup mebli do domu. To właśnie na tych wyjaśnieniach Sąd oparł ustalenia faktyczne. Oskarżona w toku śledztwa przyznała nadto, iż
w 2014 r. nie posiadała żadnych oszczędności, a wszystkie pieniądze, którymi dysponowała, przekazywał jej R. Ł. (1), również środki na jej koncie osobistym były własnością jej konkubenta.

W jeszcze inny sposób przebieg sfinansowania zakupu przedmiotowej nieruchomości położonej przy ul. (...) przedstawiał świadek R. Ł. (1). Wskazywał on bowiem przesłuchiwany w dniu 23 sierpnia 2015 r. w toku śledztwa (k. 1506v-1507), iż nie posiadał środków na zakup nieruchomości przy ul. (...), bo wszystkie posiadane środki zainwestował wtedy w działalność przestępczą. Dlatego przedstawiał oskarżonej B. S. pomysł wzięcia kredytu na kwotę 200.000 zł. Zeznawał dalej, iż kwotę 150.000 zł pożyczył od B. S., reszta kwoty pochodziła ze sprzedaży samochodu marki B. (...). Jeszcze inaczej kwestię przedstawiał miesiąc później przesłuchiwany po raz kolejny, gdy podnosił, iż kwota 100.000 zł „mogła” pochodzić z jego legalnej działalności gospodarczej, którą prowadził od marca do lipca 2010 r. i osiągnął z niej dochód w wysokości 7-8 milionów złotych. R. Ł. (1) w żaden sposób nie wykazał, jaka to działalność, a niewiarygodność uzyskania na przestrzeni 5 miesięcy kwoty w takiej wysokości w sposób legalny z prawem nie wymaga w ocenie Sądu dalszego uzasadniania. Dlatego też Sąd uznał, iż zakup przedmiotowej nieruchomości przy ul. (...) finansowany był częściowo – poza uzyskanym kredytem - z przestępczej działalności (...).

Ustalając stan faktyczny dotyczący transakcji przeprowadzanych przez (...) Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków – osób wpłacających zaliczki na sprowadzenie pojazdów, tj. J. F. (1), J. K. (1), M. F., Z. K., A. K. (1), J. J. (1), M. H., J. Z., G. P., P. D., M. Ś., B. K., K. L., Z. L., M. K. (1), J. C., S. N., P. N., P. K., R. W., P. Ł., R. S., R. N., K. J. (1), H. L. (1), L. A., K. D., P. B., P. E., J. K. (2), M. L. (1), M. K. (2), A. G., G. H. (2), E. B., G. H. (1), W. K., M. K. (3), Ł. S., D. B., T. M., D. C., M. Ł., Ł. L., M. L. (2), T. G., M. G., P. P. (3)
i A. S..

Sąd skorzystał także z zeznań R. Ł. (1) i dowodu
z protokołów rozprawy w sprawie III K 330/16, a także zgromadzonej dokumentacji w postaci faktur zaliczkowych, umów sprowadzenia pojazdów oraz historii rachunków bankowych. Powyższe dowody pozwoliły także na ustalenie wartości niekorzystnego rozporządzenia mieniem, do którego doprowadzeni zostali pokrzywdzeni. Przyjmując tę wartość na kwotę 1.800.362,06 zł Sąd uwzględnił wszystkie częściowe zwroty zaliczek dokonane przez (...) na rzecz pokrzywdzonych, które były możliwe do zweryfikowania na podstawie obiektywnego dowodu w postaci historii rachunków bankowych. W sytuacji gdy świadek R. Ł. (1) zaprzeczał ustalonym kwotom (m.in. w sytuacji pokrzywdzonych P. K. czy M. K. (1)) wskazując na inne rozliczenia, których nie dało się ustalić na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w dokumentach, Sąd
w tym zakresie opierał się na historii rachunków bankowych (wskazując dokładnie, na których kartach znajdują się przywołane transakcje)
i zeznaniach świadków.

Ustalając stan faktyczny Sąd uwzględnił również zeznania A. M. (1), która prowadziła księgowość (...), albowiem były one logiczne
i spójne. Świadek wskazywała, iż jesienią 2003 r. przyjechali do jej biura rachunkowego oskarżona B. S. i R. Ł. (1) proponując prowadzenie (...). Świadek podawała okoliczności związane z charakterem obsługi powyższej działalności, zaangażowaniu w nią B. S. i R. Ł. (1) oraz powodach rozwiązania umowy z (...). Wszystkie podawane przez świadek okoliczności znalazły odzwierciedlenie w ustalonym przez Sąd stanie faktycznym.

Sąd wykorzystał również zeznania świadków P. R., Ł. K. i K. R., którzy także posiadali roszczenia względem (...) i którzy zostali pokrzywdzeni w związku z czynami opisanymi
w punkcie II. i III. części wstępnej wyroku.

Sąd nie znalazł powodów, aby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka J. J. (3) – przedstawiciela (...) S.A – jakkolwiek ich treść nie odnosiła się bezpośrednio do zarzutów stawianych oskarżonym. Świadek ten wskazywał, iż w 2013 r. zadzwonił do niego R. Ł. (1)
i poprosił go o przygotowywanie ofert leasingowych dla wskazanych przez tego ostatniego klientów. Kilka umów zostało podpisanych, ale żadna z nich nie doszła do skutku z uwagi na brak dostarczenia samochodów przez R. Ł. (1). Klientką świadka była również B. S., która podpisała umowę leasingową na A. (...). Świadek podnosił, iż przy podpisywaniu przywołanej umowy B. S. potwierdziła, iż prowadzi firmę (...) i to, że będzie nią się zajmował R. Ł. (1).

Mniej przydatne dla ustaleń stanu faktycznego były zeznania świadków M. B. (1), który opisał okoliczności związane z procedurą zawarcia umowy partnerskiej uczestnictwa w programie (...) Firma. Sąd nie kwestionował również wiarygodności zeznań następnych świadków, aczkolwiek uznał je za nieprzydatne dla ustaleń faktycznego, tj. W. G. (na okoliczność naprawy samochodu przywiezionego do warsztatu przez R. Ł. (1)), M. B. (2) (który chciał zawrzeć umowę sprowadzenia pojazdu, ale ostatecznie nie zdecydował się), A. K. (2), A. H., D. G. (któremu R. Ł. (1) zwrócił wpłaconą zaliczkę w całości) oraz T. S. (który otrzymał zwrot zaliczki po tym jak zagroził, że zgłosi sprawę na policję).

Nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności zaliczone w poczet materiału dowodowego i ujawnione w toku postepowania dowody
z dokumentów w postaci dokumentacji dotyczącej umów i faktur wystawianych przez (...), dokumentacji bankowej i kredytowej, kopii nakazów zapłaty, aktów notarialnych i dokumentacji postępowania egzekucyjnego, danych z ewidencji działalności gospodarczej, danych telekomunikacyjnych, wywiadów środowiskowych, informacji o prowadzonych postępowaniach oraz danych o karalności. Sąd przy budowie stanu faktycznego uwzględnił także protokoły przeszukań i zatrzymań rzeczy.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, ocenionym w sposób powyżej wskazany, Sąd uznał, że oskarżeni w niniejszej sprawie dopuścili się popełnienia wszystkich zarzucanych im aktem oskarżenia czynów. Biorąc pod uwagę zeznania pokrzywdzonych, częściowo zeznania R. Ł. (1)
i zgromadzoną w sprawie dokumentację, w tym historię rachunków bankowych, Sąd dokonał korekty w zakresie kwot niekorzystnego rozporządzenia mieniem, które skutkowało obniżeniem łącznej kwoty pokrzywdzenia do wysokości 1.800.362,06 zł, co było spowodowane obniżeniem kwot opisanych w działaniu na szkodę:

- J. K. (1) do kwoty 10.000 zł,

- A. K. (1) do kwoty 55.000 zł,

- M. K. (1) do kwoty 15.000 zł,

- P. K. do kwoty 70.000 zł,

- P. E. do kwoty 37.102,06 zł,

- (...) Sp. z o.o. do kwoty 25.000 zł.

Sąd na podstawie zgromadzonych dowodów uznał również, iż R. W. zamierzała nabyć samochód marki A. (...) (a nie jak wskazano w akcie oskarżenia A. (...)), a (...) Sp. z o.o. B. (...). W zakresie czynów opisanych w punktach II-V części wstępnej wyroku Sąd uzupełnił ich opis i przyjął, że zostały one popełnione także na szkodę Ł. K., K. R. i P. R.. Korekty wymagała również data popełnienia czynu przez H. L. (2) z 11 sierpnia 2015 r. na 11 sierpnia 2014 r.

Przed przejściem do oceny i kwalifikacji prawnej czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym odnieść należy się do znamienia działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, która to okoliczność miała istotne znaczenie w przypadku czynu przypisanego oskarżonej B. S., ale także H. L. (2). Z przeprowadzonych w toku postępowania dowodów wynikało bowiem, iż to nie oskarżona B. S., a inna ustalona osoba – R. Ł. (1) – był głównym autorem i wykonawcą procederu związanego z doprowadzeniem szeregu osób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przy zastosowaniu identycznego modus operandi, tj. wystawiania faktur/zawierania umów na sprowadzenie używanych pojazdów z zagranicy, pobierania zaliczek od kontrahentów, a następnie niewywiązywania się z przyjętego zobowiązania i zatrzymywania wpłaconych kwot. O przestępczym charakterze tej działalności od początku wyjaśniał R. Ł. (1), który przesłuchiwany w charakterze podejrzanego w toku śledztwa o sygn. V Ds. 56/11 przyznał się do wykorzystywania szyldu firmy (...) do prowadzenia przestępczej działalności. Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynikało jednoznacznie, iż za wszelkie kontakty z osobami zainteresowanymi sprowadzeniem samochodów odpowiedzialny był R. Ł. (1). To on pozyskiwał klientów, spotykał się z nimi, ustalał wysokość wpłacanych zaliczek i w zdecydowanej większości podpisywał stosowne umowy/faktury zaliczkowe. R. Ł. (1) był również bezpośrednio zaangażowany w działania związane z przeprowadzeniem fikcyjnych umów sprzedaży nieruchomości na rzecz oskarżonej H. L. (2) i oskarżonego J. S..

Dokonując oceny prawnej czynu zarzucanego oskarżonej B. S. opisanego w punkcie I. części wstępnej wyroku należy wskazać, że przestępstwo oszustwa, stypizowane w art. 286 § 1 k.k., polega na motywowanym celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej
w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności do nienależytego pojmowania przedsiębranej czynności. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania (powstania) u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości danej osoby. Może zostać ono osiągnięte przez przemilczenie, zaniechanie poinformowania o faktycznym stanie rzeczy. Wprowadzenie w błąd może następować także za pomocą tzw. faktów konkludentnych, a mianowicie takiego zachowania sprawcy, z którego pokrzywdzony sam ma – według zamiaru sprawcy – wysunąć błędne wnioski.

Oczywistym jest, iż w przypadku uznania, iż doszło do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., konieczne jest udowodnienie, iż zamiar niewykonania zobowiązania w przyszłości istniał w dniu rozporządzenia mieniem przez podmiot, który obiecanego świadczenia później nie uzyskał w całości lub w części ( vide: wyrok SN z dnia 8 stycznia 1999 r.,
V KKN 513/97, OSNKW 1999, Nr 3–4, poz. 21).

O zamiarze niewywiązania się z zaciąganego zobowiązania świadczyć mogą jednak różne okoliczności obiektywne, istniejące w chwili składania zamówienia przez sprawcę lub w chwili uzyskania określonego świadczenia. Do okoliczności tych można zaliczyć brak środków płatniczych powiązany z brakiem jasnych planów działalności na przyszłość (np. odwoływanie się do niesprecyzowanych planów inwestycyjnych), postępowanie sprawcy z uzyskanym towarem (np. szybka sprzedaż poniżej ceny jego zakupu), długotrwałe trudności w regulowaniu bieżących zobowiązań, brak racjonalnego uzasadnienia dla podejmowanych decyzji gospodarczych, a wręcz brak racjonalnego planu prowadzonej działalności, urojone oczekiwania co do poprawy koniunktury gospodarczej, a w szczególności co do poprawy kondycji finansowej własnej firmy, spożytkowanie uzyskanych kredytów, pożyczek, dotacji na inne cele, niż były one przeznaczone ( vide: wyrok SA w Krakowie z dnia 19 sierpnia 1998 r., II AKa 127/98, KZS 1998, Nr 10, poz. 26; wyrok SA w Katowicach z dnia 28 lutego 1995 r. AKr 2/95, Prok.
i Pr. – wkł. 1995, Nr 9, poz. 22).

Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) zarówno to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd lub niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania), jak też i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.06.2009 r., WA 16/09, Prok. i Pr. – wkł. 2009/11-12/8).

W ocenie Sądu oskarżona B. S. dopuściła się czynu opisanego w punkcie I. części wstępnej wyroku, działając wspólnie
i w porozumieniu z inną ustaloną osobą – R. Ł. (1) – co do którego ocena jego odpowiedzialności prawnokarnej jest przedmiotem odrębnego postepowania.

Należy w tym miejscu podkreślić, że współsprawstwo nie oznacza, że wszyscy współdziałający uczestniczą fizycznie w każdej z czynności wykonawczych, realizujących znamiona przestępstwa. Dla kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonych obojętne jest, które z nich był inicjatorem popełnienia przestępstwa. Zbędne jest więc w tej sytuacji dążenie do ustalenia, które z nich, jakie czynności wykonało. Liczy się tylko to, czy wszyscy wiedzieli to, w popełnianiu jakiego przestępstwa uczestniczą (vide: wyrok SA w Łodzi z dnia 3 października 2006 roku, II AKa 139/06, wyrok SA w Krakowie z dnia 8 października 1992 r., II Akr 92/92).

W najogólniejszym ujęciu współsprawstwem jest oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego przez co najmniej dwie osoby, z których każda odgrywa istotną rolę w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego. Wedle powszechnie przyjmowanego w piśmiennictwie i orzecznictwie poglądu jurydyczna istota współsprawstwa polega na stworzeniu podstaw do przypisania każdemu ze współsprawców całości popełnionego wspólnie przez kilka osób przestępstwa, a więc także tego, co zostało realizowane przez innych współdziałających, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam „wykonał" czyn zabroniony (a więc zrealizował jego znamiona w całości własnoręcznie), niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających (vide: wyrok SA w Krakowie z dnia 15 stycznia 2003 r., II Aka 353/02, Prok. i Pr. 2003, z. 9, poz. 18; wyrok SA w Lublinie z dnia 15 czerwca 2000 r., II Aka 70/00, Prok. i Pr. 2001, z. 5, poz. 24). Konstrukcja ta stanowi podstawę do przypisania każdemu ze współsprawców także tego, co uczynili pozostali (vide: P. Kardas, Teoretyczne..., s. 453 i n.; A. Wąsek, Kodeks..., s. 237 i n.; tenże, Współsprawstwo..., s. 28 i n.). O porozumieniu można mówić zarówno wówczas, gdy „sprawcy wspólnie realizują wcześniej ustalone przestępne przedsięwzięcie, jak i wtedy, gdy wcześniej ustaleń takich nie podejmowali, a i tak wspólnie realizują znamiona czynu przestępnego", mając świadomość wspólnego działania (vide: wyrok SA w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 r., II Aka 122/00, Prok. i Pr. 2001, z. 5, poz. 25).

W ocenie Sądu szereg okoliczności opisanych w stanie faktycznym niniejszej sprawy i ocenionych przy analizie wyjaśnień oskarżonej B. S. wyklucza możliwość uznania, iż oskarżona nie miała wiedzy co do przestępczego charakteru działalności (...). Swoim działaniem uwiarygodniła ona funkcjonowanie tego podmiotu gospodarczego, co umożliwiło do doprowadzenia szeregu podmiotów do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o znacznej wartości.

Mając na uwadze wysokość szkody – stanowiącej zgodnie
z dyspozycją art. 115 § 6 k.k. mienie wielkiej wartości - zachowanie oskarżonej wypełniającej znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. należało zakwalifikować łącznie z art. 294 § 1 k.k.

Ponadto Sąd uznał, iż czyn popełniony przez oskarżoną znamionują wielokrotne zachowania, które zostały podjęte w krótkich odstępach czasu
w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a zatem stanowią jeden czyn zabroniony w rozumieniu art. 12 k.k.

Uczynienie zaś przez oskarżoną z przestępstwa stałego źródła dochodu uzasadniało łączną kwalifikację przypisanego jej czynu z art. 65 § 1 k.k.

Sąd uznał oskarżoną B. S. także za winną popełnienia czynu przypisanego jej w punkcie II. części dyspozytywnej wyroku, kwalifikowanego z art. 300 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Stosownie do treści art. 300 § 1 k.k. odpowiedzialności w nim określonej podlega ten, kto w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku. Znamieniem typu kwalifikowanego tego przestępstwa z art. 300 § 3 k.k. jest wyrządzenie szkody wielu wierzycielom.

Wskazać należy, że podmiotem tego czynu może być dłużnik, który udaremnia lub uszczupla zaspokojenie „swojego wierzyciela”. Pomiędzy dłużnikiem i wierzycielem musi więc istnieć stosunek zobowiązaniowy, na mocy którego wierzycielowi przysługuje od dłużnika określona wierzytelność. Nadto treścią zobowiązania są określone prawa i obowiązki podmiotów stosunku zobowiązaniowego, na mocy których dłużnik jest osobą zobowiązaną do spełnienia określonego świadczenia, natomiast wierzyciel, to osoba mogąca żądać tego świadczenia.

W przedmiotowej sprawie B. S. jako (...) łączyły stosunki zobowiązaniowe
z pokrzywdzonymi w sprawie, na mocy których osobom tym przysługiwały wobec (...) wierzytelności z tytułu opłaconych częściowo umów sprowadzenia pojazdów czy też wystawionych faktur.

Dla przypisania sprawcy odpowiedzialności z art. 300 § 1 k.k. muszą być łącznie spełnione znamiona przedmiotowe w postaci:

a)  szczególnego stanu dłużnika, polegającego na grożącej mu niewypłacalności (lub upadłości);

b)  podjęcia jednej, bądź kilku z wymienionych przez ustawodawcę czynności sprawczych polegających na: usunięciu, ukryciu, zbyciu, darowaniu, niszczeniu, rzeczywistym lub pozornym obciążeniu albo uszkodzeniu;

c)  wywołania skutku w postaci doprowadzenia do udaremnienia lub uszczuplenia składników swojego majątku.

Wskazać należy, że przez niewypłacalność dłużnika rozumie się stan,
w którym jego majątek - niezależnie od przyczyny - nie wystarcza na pokrycie długów. Jest to stan, w którym dłużnik nie jest w mocy zadośćuczynić swoim zobowiązaniom z powodu braku substancji majątkowej. Nadto niewypłacalnością jest stan faktyczny oznaczający niemożność płacenia długów. Objawem niewypłacalności dłużnika może być w szczególności bezskuteczność prowadzonej przeciw niemu egzekucji (vide: Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz do art. 278-363, pod red. A. Zolla, str. 422).

Natomiast grożąca niewypłacalność jest stanem poprzedzającym niewypłacalność na tyle bliskim i realnym, że zagraża nieuchronnie lub jest bardzo prawdopodobna. Już wówczas nie wolno podejmować czynności udaremniających lub uszczuplających (vide: „Prawo Karne. Zagadnienia teorii i praktyki”, A. Marek, wyd. C.H.Beck, Warszawa 1997r., str. 574).

Przez "udaremnienie zaspokojenia wierzyciela" rozumieć należy wyłącznie całkowite uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia – wierzyciel nie znajdzie zaspokojenia nawet w części. Natomiast przez "uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela" należy rozumieć zmniejszenie zaspokojenia wierzyciela, a więc uniemożliwienie zaspokojenia jego roszczenia
w jakiejkolwiek części ( vide: wyrok SN z dnia 3 lipca 2007 r., II KK 336/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 12, poz. 10).

W realiach niniejszej sprawy stwierdzić należy, że B. S.
w czasie inkryminowanym to jest w okresie od 18 sierpnia do dnia 24 września 2014 w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie II. części wstępnej wyroku znajdowała się w stanie grożącej jej niewypłacalności.

Świadczą o tym dowody w postaci kopii zeznań podatkowych B. S. zaliczonych w poczet materiału dowodowego, z których wynikało, iż w złożonym przez B. S. zeznaniu (...)za rok 2014 wykazała ona dochód w wysokości nieprzekraczającej kwoty 15.000 zł, jak i bezskuteczność prowadzonych względem niej postępowań egzekucyjnych. Oprócz przedmiotowej nieruchomości położonej w J. przy ul. (...) oskarżona nie posiadała żadnych aktywów majątkowych pozwalających na uregulowanie zobowiązań (...) względem kontrahentów. Działanie polegające na pozornym zbyciu przedmiotowych nieruchomości J. S., biorąc pod uwagę łączną kwotę zobowiązań i wielość wierzycieli, możliwość tę wykluczały.

Sąd uznał również oskarżoną B. S. za winną popełnienia czynu przypisanego jej w punkcie III. części dyspozytywnej wyroku, kwalifikowanego z art. 299 § 1 i 5 k.k. i art. 300 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Istotą przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. jest podejmowanie działań zmierzających do wprowadzenia do legalnego obrotu gospodarczego lub finansowego pieniędzy lub innych środków płatniczych, papierów wartościowych, czy szerzej mienia pochodzącego z działalności przestępczej lub innych nielegalnych źródeł.

Przedmiotem wykonawczym przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. są więc środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe
i wartości dewizowe, a także prawa majątkowe oraz mienie pochodzące
z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego. Nie jest przy tym istotne, czy przedmioty te lub wartości majątkowe pochodzą bezpośrednio, czy pośrednio z czynu zabronionego, tj. zostały uzyskane w wyniku obrotu korzyściami bezpośrednimi (vide: uchwała SN z dnia 18 grudnia 2013r., I KZP 19/13, Lex 1403596). Przez środki płatnicze należy rozumieć pieniądze polskie i obce, a także inne środki, którymi można samodzielnie posługiwać się
}w obrocie (np. czeki podróżne, czeki na okaziciela).

Zabronione zachowanie może polegać na przyjmowaniu, przekazywaniu lub wywozie za granicę, pomocy w przenoszeniu własności lub posiadania,
a także na podejmowaniu innych czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia, lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku.

W piśmiennictwie prawa karnego występują rozbieżności co do tego, czy wszystkie czynności czasownikowe (sprawcze) wymienione w tym przepisie muszą mieć - dla stwierdzenia kompletu znamion przestępstwa określonego
w art. 299 § 1 k.k. - charakter "mogących udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia". Wskazywano bowiem, że przestępstwo określone w art. 299 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym
z narażenia. Do jego dokonania wystarczy, że określone w tym przepisie działania mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia albo miejsca umieszczenia (ukrycia) przedmiotów lub wartości majątkowych pochodzących z czynu zabronionego, a tym samym ich wykrycie, dokonanie zajęcia albo orzeczenie przepadku ( vide: Komentarz do art. 299 (w:) A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2012, R. Zawłocki (w:)
M. Królikowski, R. Zawłocki (red.): Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz, art. 222-316, W. 2013, s. 777; J. Giezek: Komentarz do art. 299 Kodeksu karnego, Lex Omega 2014, odmiennie W. Wróbel (w:) Kodeks karny..., red. A. Zoll, t. 3, s. 657-658).

Sąd podziela stanowisko, jakie wyraził Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 24.06.2015r., I KZP 5/15 wskazując, że ujęty w art. 299 § 1 k.k. zwrot „które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku”, odnoszący się do przedmiotu przestępstwa, dookreśla tylko „inne czynności”, a zatem nie ma prawnego znaczenia dla czynności wykonawczych nazwanych - przyjęcie, przekazanie lub wywóz za granicę, pomoc do przenoszenia własności lub posiadania ( vide: OSNKW 2015/7/55, Prok.i Pr. - wkł. 2015/10/6, LEX nr 1746371).

Szczegółowa argumentacja takiego stanowiska przedstawiona przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu cytowanej uchwały, powołująca się w pierwszej kolejności na wykładnię językową, zweryfikowaną następnie w oparciu
o wykładnię systemową, musi zasługiwać na pełną aprobatę. Dopełnieniem stanowiska Sądu Najwyższego było wykazanie zasadności dokonanej wykładni językowej na gruncie wykładni funkcjonalnej. Jak wskazał Sąd Najwyższy, bezsporne jest, że zasadniczym celem przepisu art. 299 § 1 k.k. jest przeciwdziałanie samemu zjawisku wprowadzania do legalnego obrotu gospodarczego lub finansowego wartości majątkowych pochodzących z zysków osiągniętych z popełniania innych przestępstw ( tak też: R. Zawłocki (w:)
M. Królikowski, R. Zawłocki (red.), Kodeks karny..., s. 775; B. Bieniek: Pranie pieniędzy..., s. 202). Jest to najważniejszy przedmiot ochrony art. 299 § 1 k.k. Wprowadzanie do legalnego obrotu takich wartości powoduje stan niepewności w obrocie gospodarczym, co w sytuacji działania dużych organizacji przestępczych może nawet skutkować destabilizacją istotnych sfer działalności gospodarczej ( W. Wróbel (w:) A. Zoll (red.): Kodeks karny..., s. 654). Skoro zatem przepis art. 299 § 1 k.k. pełni funkcję prewencyjną ( J. Długosz (w:) Prawo karne gospodarcze. Tom 10. R. Zawłocki (red.), Warszawa 2012,
s. 371-372), to, zważywszy na zasadniczy przedmiot ochrony, każda
z czynności nazwanych, tj. przyjęcie, przekazanie lub wywiezienie za granicę, pomaganie do przenoszenia własności lub posiadania, realizowana wobec wymienionych przedmiotów tego przestępstwa, pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, godzi w zasadniczy cel tej regulacji, bowiem doprowadza do "asymilacji" wartości majątkowych pochodzących z czynu zabronionego, do systemu finansowego
i gospodarczego. Z tego powodu objęcie tych czynności, nazwanych kryminalizacją bez dodatkowych warunków (bez znamienia modalnego), jest zrozumiałe w kontekście celu tej regulacji. Na zakończenie trzeba dodać, że
z reguły takie właśnie czynności (zwłaszcza jeśli chodzi o przekazanie lub wywiezienie za granicę) mogą udaremniać lub znacznie utrudniać stwierdzenie przestępnego pochodzenia przedmiotu przestępstwa bądź jego wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku.

Typy czynów zabronionych określone w art. 299 § 1 k.k. mają charakter umyślny, przy czym można je popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Aby można było przypisać sprawcy umyślność, musi on obejmować świadomością wszystkie znamiona strony przedmiotowej, wynikające z art. 299 § 1 k.k. W szczególności musi więc być świadom tego, że środki (czyli tzw. brudne pieniądze), w stosunku do których podejmuje czynności określone
w art. 299 § 1 k.k., pochodzą z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, choć oczywiście nie jest wymagane, aby znał jego kwalifikację prawną.

Typem kwalifikowanym przestępstwa stypizowanego w art. 299 § 1 k.k. jest realizacja wynikającego z tego przepisu znamienia w porozumieniu
z innymi osobami – art. 299 § 5 k.k. Wskazać przy tym należy, że ustawodawca nie nawiązuje tutaj wprost do przewidzianej w art. 18 § 1 k.k. konstrukcji współsprawstwa, gdyż - poprzestając na elemencie porozumienia - nie wymaga, aby wykonanie czynu zabronionego było wspólne. W porozumieniu działać zaś może nie tylko ten, kto wykonuje określony czyn wspólnie z inną osobą, ale także ten, kto kieruje lub poleca jego wykonanie, czy też nakłania albo udziela pomocy do jego popełnienia. Formuła tak ujętego typu kwalifikowanego wykracza więc daleko poza granice współsprawstwa, obejmując w zasadzie wszystkie formy współdziałania, w jakich przestępstwo prania brudnych pieniędzy mogłoby na podstawie porozumienia z innymi osobami (a więc porozumienie co najmniej trzech osób) zostać popełnione .

W realiach niniejszej sprawy Sąd nie miał wątpliwości co do wiedzy oskarżonej B. S. o pochodzeniu środków przekazanych jej przez R. Ł. (1) z czynu zabronionego, z których częściowo sfinansowany został zakup nieruchomości położonej w J. przy ul. (...). Pozorność transakcji zbycia przedmiotowej nieruchomości nie była ostatecznie kwestionowana przez oskarżone. Rozważania co do wypełnienia niniejszym czynem również znamion przestępstwa z art 300 § 1
i 3 k.k. pozostają tożsame z tymi przybliżonymi w związku z czynem przypisanym oskarżonej B. S. w punkcie II. części dyspozytywnej wyroku.

W związku z powyższymi czynami przypisanymi oskarżonej B. S. Sąd uznał także za winną popełnienia zarzucanego jej czynu oskarżoną H. L. (2), albowiem działając wspólnie i porozumieniu
z oskarżoną B. S. i inną ustaloną osobą przyjęła przez pozorną czynność prawną składnik mienia w postaci nieruchomości przy ul. (...), pochodzący w części z korzyści pochodzących z popełnieniem czynów zabronionych określonych w art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k., usuwając tym samym tę nieruchomość na szkodę wierzycieli w sytuacji grożącej B. S. niewypłacalności, tj. za czyn opisany w punkcie IV. części wstępnej wyroku.

Sąd uznał również oskarżonego J. S. za winnego popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie V. części dyspozytywnej wyroku, kwalifikowanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 1 i 3 k.k.

Zgodnie z art. 18 § 3 k.k. odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie. Użyty w ustawie zwrot "w szczególności" wskazuje, że w grę mogą wchodzić również inne formy pomocnictwa. Chodzi zatem o takie zachowania, które - obiektywnie rzecz biorąc - ułatwiają popełnienie czynu zabronionego. Użyty przez ustawę zwrot "w zamiarze" oznacza, że pomocnictwa można dopuścić się zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak
i ewentualnym. Przestępstwa nie stanowi zatem niezamierzone (nieumyślne) udzielenie pomocy, nawet jeśli stwierdzimy, że pomagający przewidywał albo mógł przewidzieć, że swoim zachowaniem ułatwia innej osobie popełnienie czynu zabronionego. W kontekście niniejszej sprawy warte odnotowania jest spostrzeżenie, że pomocnikiem jest ten, kto zamierza ułatwić innemu popełnienie czynu zabronionego, uważając jednak ten czyn za cudze przedsięwzięcie, czyli działając cum animo socii. Istotną, choć nie zawsze rozstrzygającą okolicznością dla wyjaśnienia, czy sprawca działał animo auctoris czy tylko animo socii, jest kwestia, w czyim interesie leżało popełnienie przestępstwa ( vide: wyrok SN z dnia 12 lipca 1979 r., II KR 189/79, OSNPG 1980, nr 1, poz. 3).

Biorąc pod uwagę charakter pozornej transakcji sprzedaży nieruchomości położonej przy ul. (...) w ocenie Sądu oskarżony J. S. musiał co najmniej godzić się na możliwość popełnienia czynu zabronionego, o czym świadczy dodatkowo jego wiedza dotycząca charakteru działalności R. Ł. (1), połączona z obecnością tego ostatniego przy obu transakcjach sprzedaży nieruchomości – tej – pozornej i właściwej. Swoją postawą i zgodą na wstąpienie w charakterze strony kupującej do pozornej transakcji sprzedaży nieruchomości udzielił pomocy B. S.
i innej ustalonej osobie w zbyciu przedmiotowej nieruchomości i uszczupleniu zaspokojeniu wierzycieli (...).

Jednocześnie Sąd z opisu czynów dotyczących czynów opisanych w pkt. II - V wyeliminował z opisu czynów wymienione przy wskazanych pokrzywdzonych kwoty pieniężne uznając, iż nie ma to znaczenia dla ustawowych znamion przyjętych przestępstw.

Sąd uznał, że w odniesieniu do oskarżonych w niniejszej sprawie nie zachodziły żadne kodeksowe okoliczności uchylające czy umniejszające ich zawinienie, który w czasie wszystkich przypisanych im czynów byli osobami dorosłymi, w pełni poczytalnymi, mieli zatem zachowaną obiektywną możliwość zachowania się zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym
i dania posłuchu normom prawnym.

Uznając, że wina i sprawstwo oskarżonych nie budzi najmniejszych wątpliwości Sąd wymierzył im odpowiednio kary:

a)  oskarżonej B. S.:

- za czyn opisany w punkcie I części dyspozytywnej wyroku – karę 2 lat pozbawienia wolności,

- za czyn opisany w punkcie II części dyspozytywnej wyroku – karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn opisany w punkcie III części dyspozytywnej wyroku – karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

b)  oskarżonej H. L. (2):

- za czyn opisany w punkcie IV części dyspozytywnej wyroku - karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę 50 stawek dziennych po 50 zł każda;

c)  oskarżonemu J. S.:

– za czyn opisany w punkcie V części dyspozytywnej wyroku - karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia i grzywnę 20 stawek dziennych po 50 zł każda.

Wymierzając oskarżonym kary pozbawienia wolności Sąd uwzględnił wskazania wynikające z art. 53 § 1 k.k. Sąd z jednej strony miał na względzie, aby kara efektywnie spełniła związane z nią cele społeczne,
z drugiej zaś strony, aby była ona karą zindywidualizowaną, to jest taką, która w odniesieniu do konkretnego sprawcy popełniającego czyn przestępny będzie zgodna z zasadami zapisanymi przez ustawodawcę w treści przepisu art. 53 k.k. Kara winna stanowić sprawiedliwościową odpłatę, która spełniać będzie (gdy jest to niezbędne) funkcję zabezpieczającą, która będzie spełniać funkcję właściwego kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa, funkcję wychowawczą i funkcje prewencyjne, a zarazem jej rodzaj i stopień surowości będzie uwzględniał rozmiary winy sprawcy czynu zabronionego i stopień społecznej szkodliwości czynu jemu przypisanego (ocenianej przez pryzmat wskazań zawartych w art. 115 § 2 k.k.). Przy ocenie orzeczenia o karze Sąd ma powinność uwzględniania również tzw. ogólnoustrojowych zasad odnoszących się do sądowego wymiaru kary, a w szczególności zasady sprawiedliwości społecznej i zasady równości wobec prawa.

Przy ocenie społecznej szkodliwości zarzucanego czynu Sąd brał także pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy.

Sąd uznał, że zarówno stopień winy, jak też stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną B. S. jest wysoki. Działając bowiem wspólnie i w porozumieniu z inną osobą przyczyniła się do uwiarygodnienia działalności podmiotu (...), która to działalność, oficjalnie polegająca na realizowaniu zamówień i pobieraniu zaliczek na sprowadzanie pojazdów używanych, stanowiła w rzeczywistości przestępczy proceder, który doprowadził do pokrzywdzenia kilkadziesiąt podmiotów na łączną kwotę bliską 2.000.000 zł. Wpłacane i nieodzyskane przez pokrzywdzonych zaliczki były następnie przez nią wypłacane, przyczyniając się do finansowania jej życia (w tym częściowo zakupu nieruchomości przy ul. (...)) i stanowiły korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa. Nagannie w kontekście szkodliwości społecznej należy również ocenić podjęte przez oskarżoną działania podjęte w celu udaremnienia zaspokojenia roszczeń pokrzywdzonych – wierzycieli (...) i w sytuacji grożącej jej niewypłacalności pozornych sprzedaży nieruchomości na rzecz oskarżonej H. L. (2) i J. S..

Również czyny przypisane wyżej wymienionym oskarżonym charakteryzowały się znacznym stopniem społecznej szkodliwości mając na uwadze wartość mienia, o które swoim działaniem przyczynili się oni do uszczuplenia zaspokojenia wierzycieli (...), godząc tym samym w ich prawa majątkowe.

Jako okoliczności obciążające Sąd w przypadku B. S. uznał znaczną wartość wyrządzonej szkody, fakt współpracy w przestępczej działalności z innymi osobami oraz działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Jako okoliczność łagodzącą w przypadku wszystkich oskarżonych należało uznać ich dotychczasowy tryb życia, jednakże powiązanego z tym stanem uprzedniej niekaralności czyli swoistej normy społecznej nie należało przeceniać i nie mogła przysłonić ona karygodności popełnionych przez nich czynów. W przypadku oskarżonego J. S. Sąd uwzględnił również złożenie szczegółowych wyjaśnień, mających znaczenie dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Także wyjaśnienia B. S., aczkolwiek zmienne, doprowadziły do ustalenia stanu faktycznego.

W punkcie VI. części dyspozytywnej wyroku Sąd działając na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonej B. S. jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył jej karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Przy powyższym rozstrzygnięciu Sąd zastosował zasadę asperacji wymierzając karę w wysokości wyższej od najwyższej z orzeczonych kar jednostkowych, ale niższej niż ich suma.

Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej
i ogólnej (tak też M. Szewczyk „Kara łączna w polskim prawie karnym” Kraków 1981 r., s. 78).

Sąd uznał, wybierając zasadę łączenia kar, iż nie zachodzą przesłanki do pełnej absorpcji kary, albowiem prowadziłoby to do poczucia bezkarności oskarżonej za pozostałe przypisane jej czyny, a nadto wpłynęłoby w negatywny sposób na społeczne przekonanie o braku ponoszenia konsekwencji za przestępcze zachowania.

Sąd jednocześnie uznał, że nie zachodzą przesłanki do pełnej kumulacji, albowiem takie rozwiązanie – mając na uwadze wysokość orzeczonych kar jednostkowych – stanowiłaby dolegliwość, która przekraczałaby potrzeby resocjalizacyjne. Oddziaływanie resocjalizacyjne związane z wykonywaniem kary przebiega niezależnie od tego, czy kary wykonywane są po kolei, czy
w systemie kary łącznej.

W punkcie VII. części dyspozytywnej wyroku Sąd, przyjmując pozytywną prognozę kryminologiczną, na mocy art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. obowiązującym przed nowelizacją Kodeksu Karnego, która weszła w życie
z dniem 1 lipca 2015 r. i art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonym H. L. (2) i J. S. wykonanie orzeczonych względem nich kar pozbawienia wolności na okres trzech lat próby. W ocenie Sądu brak jest przesłanek, aby przypuszczać, że umieszczenie przywołanych oskarżonych
w zakładzie karnym byłoby konieczne dla potrzeb prewencji indywidualnej
i ogólnej, a zasadne jest przekonanie, iż już samo postępowanie
i w szczególności zagrożenie wykonania orzeczonych kar będzie dla nich wystarczającą dolegliwością i skutecznie przysłuży się do osiągnięcia celów kary. Podkreślić należy, że kara bezwzględnego pozbawienia wolności stanowi środek ostateczny (ultima ratio), po który można sięgnąć tylko wtedy, gdy żadna z wymienionych kar lub żaden środek karny nie spełni celów kary. Sąd uznał, że mimo skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności kara ta wspólnie z orzeczonymi grzywnami osiągnie wszelkie cele, w tym cel wychowawczy i zapobiegnie powrotowi oskarżonych do przestępstwa, a orzeczony okres próby pozwoli na weryfikację tego założenia.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonym H. L. (2) i J. S. grzywny w wysokości odpowiednio 50
i 20 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę po 50 złotych. Orzekając grzywny obok kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania Sąd miał na uwadze to, iż będą one stanowiły dla oskarżonych realną dolegliwość, a przez to będą miały pozytywny wpływ na przestrzeganie przez nich porządku prawnego. Różnicując wysokość grzywien Sąd miał na względzie wymiar orzeczonych i zawieszonych kar pozbawienia wolności, ustalając zaś stawkę dzienną Sąd przestrzegał wskazań określonych w art. 33 § 3 k.k.

W punkcie IX. części dyspozytywnej wyroku Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył:

- B. S. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie w dniach 4 i 5 sierpnia 2015 r. oraz od dnia 25 sierpnia 2015 r. do dnia 11 września
2015 r.;

- H. L. (2) na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 25 sierpnia 2015 r. do 17 września 2015 r.;

- J. S. na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniach 26 i 27 sierpnia 2015 r.;

W punkcie X. części dyspozytywnej wyroku Sąd w oparciu o przepis art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej B. S. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz:

• M. H. kwoty 18.000 zł,

• Z. K. kwoty 250.000 zł,

• A. K. (1) kwoty 55.000 zł,

• J. C. kwoty 25.000 zł,

• M. K. (1) kwoty 15.000 zł,

• Zakładu (...) sp.j. kwoty 13.900 zł,

• P. K. kwoty 70.000 zł,

• R. N. kwoty 21.000 zł,

• K. J. (1) kwoty 16.000 zł,

• P. B. kwoty 55.000 zł,

• P. E. kwoty 37.102,06 zł,

• (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. (następcy prawnego (...)) kwoty 36.000 zł,

• J. K. (2) kwoty 12.000 zł,

• E. B. kwoty 16.000 zł,

• W. K. kwoty 15.000 zł,

• M. Ł. kwoty 25.000 zł,

• (...) Sp. z o.o. kwoty 78.000 zł,

• Ł. S. kwoty 20.000 zł,

• (...) s.c. M., T. G. kwoty 20.000 zł,

• D. B. kwoty 15.000 zł,

• T. M. kwoty 29.000 zł,

• (...) Sp. z o.o. kwoty 25.000 zł,

• (...) Sp. z o.o. kwoty 15.000 zł,

• (...) Sp. z o.o. kwoty 23.000 zł.

Rozmiar szkody w odniesieniu do poszczególnych przestępstw i tym samym wysokość orzeczonego obowiązku jej naprawienia odpowiada rzeczywistej szkodzie, jaką oskarżona wyrządziła pokrzywdzonym i która nie została im zrekompensowana. Przy nakładaniu przedmiotowego obowiązku Sąd miał także na względzie treść przepisu art. 415 § 1 k.p.k., który wyklucza możliwość orzeczenia środka kompensacyjnego w przypadku, gdy roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Opierając się zatem na zeznaniach świadków i zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji (tj. kopii nakazów zapłaty i akt postępowań komorniczych) Sąd ograniczył w aspekcie podmiotowym nałożony na oskarżoną obowiązek. Wskazać również w tym miejscu należy, iż przedmiotowy zakaz rozstrzygania w różnych postępowaniach o tej samej szkodzie obowiązuje niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane ( vide: wyrok SN z dnia 23 listopada 2016 r., sygn. III KK 405/16, Legalis numer 1533428).

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do orzeczenia wobec oskarżonych H. L. (2) i J. S. obowiązku naprawienia szkody, albowiem szkoda była spowodowana przestępczą działalnością B. S. i R. Ł. (1). Ponadto fakt zawarcia przez nich pozornych umów nabycia nieruchomości za kwoty odpowiednio 450.000 zł
i 197.000 zł nie może rodzić odpowiedzialności za powstanie szkody związanej z czynem opisanym w pkt. I, a dotyczącym B. S..

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonych oraz zakres zobowiązań finansowych B. S. nałożonych na nią tytułem obowiązku naprawienia szkody Sąd uznał, że uiszczenie kosztów i opłaty byłoby dla nich zbyt uciążliwe, dlatego zwolnił wszystkich oskarżonych od ich ponoszenia. U podstaw takiego orzeczenia legły więc przepisy art. 624 k.p.k.