Wyrok

VI Ka 771/17

Podstawa prawna:

art. 568a § 1 pkt 2 kpk, art. 85 § 1 kk

Powołane przepisy:

  1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 - art. 270; art. 270 § 1; art. 53; art. 53 § 1; art. 53 § 2; art. 85 a) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
  2. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555 - art. 438; art. 438 pkt. 4; art. 624; art. 624 § 1) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
Zmiana rodzaju orzeczenia z "Wyrok, Uzasadnienie" na "Wyrok".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 18 grudnia 2017 r.

Sygn. akt VI Ka 771/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko (spr.)

Sędziowie: SO Agnieszka Wojciechowska-Langda

SO Adam Bednarczyk

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Anna Tarasiuk

przy udziale prokuratora Anety Ostromeckiej

po rozpoznaniu dnia 18 grudnia 2017 r.

sprawy A. C. córki K. i E., ur. (...) w G. skazanej wyrokiem łącznym

na skutek apelacji wniesionej przez skazanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 8 lutego 2017 r. sygn. akt III K 455/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie na rzecz adw. R. O. kwotę 177,12 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w drugiej instancji oraz podatek VAT; zwalnia skazaną od wydatków za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda SSO Adam Bednarczyk

Sygn. akt VI Ka 771/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja, w której skazana zarzuca, w oparciu o art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności nie zasługuje na uwzględnienie.

Wobec A. C. Sąd Rejonowy mógł wymierzyć karę łączną w wymiarze od 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 7 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd wymierzył skazanej karę łączną w wymiarze 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem o 1 rok i 5 miesięcy poniżej maksymalnego zakresu. Nadto, orzekł zgodnie z dyrektywami wymiaru kary łącznej określonymi w art. 85a k.k.

Niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (zob. wyrok SN z 30.11.1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o "różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok SN z 2.02.1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739). Chodzi natomiast o "znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)" (zob. wyrok SN z 22.10.2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca (zob. wyrok SA w Krakowie z 28.05.2010 r., II AKa 82/10, LEX nr 621421).

Zgodnie z tą wykładnią nie sposób uznać kary łącznej, która co prawda przewyższa minimalny wymiar, lecz również jest wyraźnie niższa od wymiaru maksymalnego, za rażącą i niewspółmiernie surową. Różnica ta, w ocenie Sądu odwoławczego, z pewnością nie „bije w oczy”, nie jest „oślepiająca”, jak to ujęto w wyżej powołanych orzeczeniach.

Kara ta prawidłowo uwzględnia związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy czynami, które wypełniały znamiona przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów tj. art. 270 § 1 k.k., przeciwko mieniu oraz przeciwko pewności obrotu gospodarczego.

Sąd odwoławczy miał na uwadze, że czyny te nie zostały popełnione w krótkim odstępie czasu tylko ta dzialalność trwała przez prawie 16 lat. Ponadto, przestępne czyny skazanej zostały popełnione przeciwko różnym dobrom prawnym - przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, a także obrotowi gospodarczemu. Po drugie, przestępne czyny skazanej dotyczyły mienia o łącznej wysokości ponad 468 tys. zł. W związku z tym Sąd odwoławczy nie dostrzegł podstaw do wymierzenia kary na zasadzie absorpcji lub obniżenia jej do niższej wysokości niż wskazana w zaskarżonym wyroku. Orzekanie w ramach wyroku łącznego w żadnym razie nie sprowadza się do automatycznego przyjmowania rozwiązania najkorzystniejszego dla skazanej i wymierzania jej kary łącznej na zasadzie absorpcji, której zastosowanie nie jest obowiązkiem sądu orzekającego, a wręcz przeciwnie – powinno mieć charakter wyjątkowy i dotyczyć sytuacji szczegolnych. Fakt, iż przestępstwa popełnione przez skazaną w większości skierowane były przeciwko mieniu, sam w sobie nie jest wystarczającym dla zastosowania zasady pełnej absorpcji. Bliskość podmiotowo-przedmiotowa popełnionych przestępstw nie stanowi bowiem na tyle istotnej przesłanki wymiaru kary łącznej, by ograniczać ogólne zasady wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. Zatem wymierzając karę łączną przede wszystkim należy mieć na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego (wyrok SA w Szczecinie z 25.06.2015 r., II AKa 102/15, LEX nr 2025610). Na gruncie tego przepisu nie sposób uznać, że zastosowanie absorpcji miałoby wobec skazanej A. C. wymiar wychowawczy.

Fakt popełnienia więcej niż jednego przestępstwa nie może skutkować automatyczną absorpcją wymierzonych kar, albowiem w rzeczywistości oznaczałoby to premiowanie wielokrotnego przestępcy łagodniejszą karą, niż w przypadku przestępcy jednokrotnego (tak Sąd Apelacyjny w Krakowie, wyrok z dnia 4 października 2004 r., II AKa 175/00).

Zgodnie z treścią art. 85 a k.k. orzekajac karę łączną sąd bierze pod uwagę przede wzystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiagnać w stosunku do skazanego a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd I instancji uwzględnił w odpowiednim zakresie bardzo dobre zachowanie skazanej podczas wykonywania kary pozbawienia wolności. A. C. przebywała dotychczas 2 lata i 3 miesiące w warunkach izolacji w zakładzie karnym. Podczas odbywania tej kary uzyskała bardzo dobrą opinię. Przez okres 9 miesięcy pracowała jako wolontariuszka w domu pomocy społecznej. Spłaciła także szkodę w sprawie sygn. III K 213/16. / 2.000 zł/ Zaś od dnia 7 grudnia 2015r korzysta z przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, która została jej udzielona ze względu na potrzebę leczenia. Powyższe okoliczności zostały jednak uwzględnione przez Sąd I instancji przy orzekaniu kary łącznej, która
w odpowiednim zakresie została obiżona w stosunku do kary, którą faktycznie skazana powinna obywać.

Dlatego też zaskarżony wyrok należało utrzymać́ w mocy, uznając apelację skazanej za bezzasadną. Ponadto Sąd z uwagi na przesłanki z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazaną od wydatków w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.
O kosztach obrony z urzędu Sąd odwoławczy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, które uwzględnia stawiennictwo obrońcy na dwóch terminach rozpraw.

Biorąc powyższe pod uwagę, orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

SSO Ludmila Tułaczko SSO Agnieszka Wojciechowska- Langda SSO Adam Bednarczyk

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13