Warszawa, dnia 12 lutego 2018 r.
Sygn. akt VI Ka 881/17
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :
Przewodniczący: SSO Małgorzata Bańkowska
protokolant: protokolant sądowy – stażysta Renata Szczegot
przy udziale prokuratora Jerzego Kopeć
po rozpoznaniu dnia 12 lutego 2018 r. w Warszawie
sprawy P. K. (1), syna A. i G., ur. (...) w W. oskarżonego o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie
z dnia 9 marca 2017 r. sygn. akt IV K 353/16
wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego o uiszczenia opłaty za II instancję, a pozostałymi kosztami za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie na rzecz adw. P. W. kwotę 516, 60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę oskarżonego z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.
Sygn.akt VIKa 881/17
Sąd okręgowy zważył, co następuje. Apelacja obrońcy oskarżonego P. K. (1), nie zasługuje na uwzględnienie.
Nie ma racji skarżący, że orzeczenie o karze i środku karnym, cechuje się rażącą niewspółmiernością.
Jak słusznie wskazał w uzasadnieniu sąd meritii, sam fakt że P. K. (1) ma status osoby młodocianej, nie może automatycznie przesądzać o konieczności wymierzenia mu kary o charakterze wolnościowym.
Sąd ma obowiązek miarkować karę z uwzględnieniem wszystkich dyrektyw o jakich mowa w at.53§1kk, a okoliczność wskazana w art.54§1kk, jest tylko dodatkowym elementem, na jaki sąd ma zwrócić uwagę przy wyrokowaniu.
Sąd, w sposób niezwykle skrupulatny przeanalizował wszystkie okoliczności, które legły u podstaw orzeczenia konkretnego rodzaju kary, jak i jej rozmiaru.
Oskarżony, pomimo młodego wieku, po raz kolejny wszedł w konflikt z prawem, a wymierzona mu wówczas kara wolnościowa nie odniosła zamierzonego skutku.
Zważywszy na tą okoliczność, sąd słusznie uznał, że sięganie ponownie po karę wolnościową, nie miałoby w tej sytuacji oddziaływania wychowawczego, a wręcz przeciwnie mogłoby wywrzeć skutek demoralizujący.
Sąd odwoławczy podzielił argumentację zaprezentowaną w tym względzie przez sąd rejonowy, dlatego nie uwzględnił wniosku obrońcy o zmianę kary.
Na uwzględnienie nie zasługuje również wniosek o obniżenie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz H. B., oraz świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
Zobowiązanie finansowe nałożone na oskarżonego w wyroku, nie może mieć symbolicznego charakteru, lecz stanowić dla niego realną dolegliwość.
Ma go zmotywować do aktywności w poszukiwaniu pracy i uzmysłowić, jaką krzywdę zamierzał wyrządzić pokrzywdzonemu dokonując oszustwa na jego szkodę.
P. K. (1) jest młodym, zdrowym mężczyzną, bez żadnych zobowiązań rodzinnych, może podjąć każdą pracę fizyczną, a więc nie sposób uznać jak chce tego skarżący, że nałożone zobowiązania uniemożliwią oskarżonemu normalne życie i przekroczą jego możliwości finansowe.
Mając powyższe na względzie, sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, stwierdzając, że dolegliwość wymierzonej kary nie przekracza stopnia winy.