Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Składowska

Sędziowie SSO Barbara Bojakowska

SSR del. Ewelina Puchalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko M. K.

o wydanie rzeczy ruchomej i zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 14 listopada 2017 roku, sygnatura akt I C 805/12

I.  odrzuca apelację co do punktu 2 zaskarżonego wyroku;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od powoda B. K. na rzecz pozwanej M. K. 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 9/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 29 grudnia 2008 r. powód B. K. wniósł o nakazanie pozwanym J. K. i M. K., aby wydali mu stanowiący jego własność zbiornik na cement (...) lub dokonali na jego rzecz zapłaty wartości tego zbiornika w kwocie 12 800,00 złotych oraz zasądzenie kosztów procesu. W dalszym piśmie procesowym powód rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 7 000,00 złotych tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia i 5 600,00 złotych tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie ze zbiornika na cement w okresie od października 2005 r. do maja 2010 r. W toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji zmarł pozwany J. K..

Zaskarżonym wyrokiem z 14 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu w punkcie 1 nakazał pozwanej M. K., aby wydała powodowi B. K. zbiornik na cement (...) usytuowany na terenie działki o numerze ewidencyjnym (...), położonej w S. przy ulicy (...), a w punkcie 2 zasądził kwotę 1 035,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od 28 sierpnia 2010 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; oddalając w punkcie 3 powództwo w pozostałym zakresie. Orzekając o kosztach, Sąd Rejonowy w punkcie 4 zasądził od powoda na rzecz M. K. kwotę 868,02 złotych, a w punkcie 5 nakazał ściągnąć od pozwanej kwotę 2 091,67 złotych tytułem zwrotu części kosztów postępowania wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Rozstrzygnięcie zapadło przy następujących ustaleniach i wnioskach:

Powód B. K. na podstawie umowy z dnia 30 września 1991 r., wynajmował od (...) Przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w W. składniki majątkowe Zakładu Produkcji (...) z siedzibą w M., przy ul. (...), między innymi płuczkę z instalacją odprowadzania wody.

Płuczka bębnowa usytuowana na działce o numerze ewidencyjnym (...) powstała w 1940 r. była urządzeniem służącym do płukania kruszywa. Wsparta była na konstrukcji wsporczej w postaci żelbetonowego fundamentu i obudowy maszynowni wykonanej z drewna sosnowego zabezpieczonego w górnej części izolacją papową. Samo urządzenie płuczki składało się z elementów stalowych w postaci: łańcuchów elewatora, czerpaków, dwóch wanien płucznych, wału z setką noży krojczych, wału na którym znajdowały się czerpaki oraz plastikowe siatki, motoreduktora, podstacji żeliwnej z elektryką, taśmy spodniej, szeregu prowadnic, ceowników. Znajdowały się tam również zbiorniki na wodę, która była wykorzystywana do płukania kruszywa. Powód korzystał z płuczki w trakcie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Na podstawie porozumienia z dnia 12 marca 1998 r. powód nabył także zbiornik na cement (...) bez numeru inwentarzowego. Zbiornik został przywieziony z M. i zainstalowany na wynajmowanej przez powoda działce położonej w M., przy ul. (...) (po zmianie numeracji - działka o numerze ewidencyjnym (...)). Zasobnik ten został posadowiony na metalowej konstrukcji wsporczej, osadzonej na betonowych fundamentach. Zbiornik na cement został połączony z konstrukcją wsporczą przy pomocy śrub. W taki sam sposób (przyśrubowanie) konstrukcja wsporcza została, przymocowana do kotew wbetonowanych w podłoże. Śruby te obecnie są zalane cementem. Zasobnik (...) jest oparty na konstrukcji wsporczej i nie jest trwale związany z gruntem. Zalanie cementem śrub mocujących konstrukcję wsporczą do kotew powoduje, że to konstrukcja wsporcza jest elementem bezpośrednio powiązanym z gruntem. Sam zbiornik na cement może być bez żadnych przeszkód technicznych i użytkowych odłączony od konstrukcji wsporczej, poprzez odkręcenie mocujących śrub.

Pozwana M. K. wraz z mężem J. K. w dniu 10 października 2005 r. zakupili od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. prawo użytkowania wieczystego działek gruntu o numerach ewidencyjnych (...), położonych w S., przy ulicy (...) o łącznym obszarze 6,2914 ha, wraz z własnością murowanego parterowego budynku wzniesionego bez podpiwniczenia i częściowo zburzonego oraz budowli stanowiącej konstrukcję wsporną płuczki.

Do momentu zawarcia powyższej umowy, płuczka była wykorzystywana przez powoda do płukania kruszywa. Oprócz tego, na terenie nieruchomości znajdował się nadal zbiornik na cement (...) bez numeru inwentarzowego, a także inne elementy węzła betoniarskiego. Po nabyciu przez pozwaną i jej męża prawa użytkowania wieczystego działek, powód zdemontował i zabrał z terenu nieruchomości za zgodą J. K. elementy węzła betoniarskiego i zasypy do kruszywa. Gdy chciał przewieźć zasobnik na cement (...), J. K. sprzeciwił się temu i zakazał powodowi wstępu na przedmiotową nieruchomość. W późniejszym okresie powód kilkakrotnie bezskutecznie wzywał pozwanych do wydania mu jego ruchomości.

Zbiornik na cement od grudnia 2008 r. znajduje się w złym stanie technicznym i nie nadaje się do eksploatacji. Obecnie jego konstrukcja wsporcza, lej zsypowy i ściany boczne są intensywnie skorodowane, a osprzęt nie jest pełny (brak między innymi barier ochronnych). Jedna z podpór zbiornika jest skrzywiona o około 15 cm, a drabinki, barierki i uchwyt są
częściowo oderwane. Użytkowanie zbiornika w obecnym stanie technicznym jest
niebezpieczne i z tego powodu powinien zostać zezłomowany.

J. K. i M. K. nie korzystali nigdy z płuczki bębnowej. Gdy przejmowali od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. płac przy ulicy (...), przedmiotowe urządzenie nie było już kompletne i nie było do niego doprowadzonej wody. Brak było również zasobników na kruszywo, podajników. Ostatecznie elementy konstrukcji stalowej zostały odwiezione na złom, a niektóre z tych elementów zostały także wykorzystane do prac na terenie samej nieruchomości. Fundamenty, na których była wsparta płuczka zostały rozebrane.

Masa stalowej konstrukcji wsporczej płuczki wynosiła 2000 - 4000 kg. Na masę wyposażenia technicznego płuczki składało się około 5000 - 7000 kg stali i 100 - 200 kg miedzi. Wartość złomu pochodzącego z konstrukcji zewnętrznej płuczki wynosi około 1 380,00 złotych - 2 760,00 złotych brutto, złomu pochodzącego z wyposażenia technicznego płuczki - około

4 975,00 złotych, a złomu pochodzącego ze zbiornika na cement - 2 760,00 złotych brutto.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których treści i autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, a także na podstawie pisemnych opinii biegłego sądowego z dziedziny budownictwa J. O. oraz biegłego sądowego z zakresu wyceny (...).

W ocenie tego Sądu, sporządzone przez biegłych opinie pisemne, jak i dodatkowo uzupełniające ich treść opinie ustne, zostały opracowane w sposób rzetelny i fachowy. Na żądanie zainteresowanych zostały również uzupełnione ustnie - biegli ci w przekonujący sposób odnieśli się do wszystkich postawionych zarzutów, uzasadniając przy tym wnioski wyciągnięte w opinii pierwotnej. Wyjaśnili wszelkie wątpliwości, które powstały przy interpretacji ich opinii.

Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego opinie biegłego A. D., ponieważ jest on biegłym z zakresu szacunku nieruchomości i elektroniki, a Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa. Sąd pominął również opinie sporządzone przez biegłą sądową B. P., ponieważ w sporządzaniu opinii pomagał jej mąż i wobec tego Sąd powziął wątpliwości co do samodzielności tej biegłej oraz biegłego G. A.. Mając na względzie, iż w trakcie opracowywania ostatniej z nich biegły ten przeszedł udar i nie było już możliwe z tego powodu sporządzenie przez niego kolejnej opinii uzupełniającej, o którą wnioskował powód.

Sąd nie dopuścił dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. O., w której biegły ten miał na wniosek powoda ustalić - po skuciu betonu pokrywającego kotwy - czy konstrukcja wsporcza zbiornika na cement jest trwale związana z gruntem, mając na względzie, iż B. K. w trakcie postępowania domagał się jedynie wydania samego zbiornika na cement Z - 60 (bez konstrukcji wsporczej), przez co dopuszczenie dowodu na tę okoliczność prowadziłoby jedynie do przewlekłości postępowania.

Sąd nie zdecydował się również na przeprowadzenie oględzin przedmiotowego zbiornika na cement, mając na względzie, iż zarówno biegły J. O., jak i biegły P. D. poprzedzali opracowanie opinii przeprowadzeniem szczegółowych oględzin.

Sąd oparł się również na tych zeznaniach powoda i na tych zeznaniach świadków, które nie zawierały wewnętrznych sprzeczności i tworzyły logiczną całość w kontekście dowodów z dokumentów. Sąd pominął zeznania T. F. i E. K., mając na względzie, iż świadkowie ci nie pamiętali okoliczności sprawy oraz H. D., mając na względzie iż dotyczyły one prywatnych ekspertyz opracowanych na zlecenie powoda, a opinie takie nie mogą być źródłem ustaleń dla sądu.

Sąd pominął także złożony do akt sprawy spis mechanizmów i urządzeń składających się na płuczkę bębnową, biorąc pod uwagę, iż zestawienie to zostało opracowane przez samego powoda i jako nie podparte innymi dokumentami (chociażby rysunkiem technicznym), nie mogło stanowić wiarygodnego źródła dowodowego.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd przyjął, że podstawę roszczenia powoda o wydanie zbiornika na cement stanowi art. 222 § 1 k.c. Sąd uznał, że powód udowodnił, iż jest on właścicielem zbiornika cementowego, który znajduje się obecnie na nieruchomości pozwanej. Dalej Sąd ustalił, że pozwana nie ma skutecznego prawa do władania tą rzeczą, ponieważ ze względu na stan konstrukcji i sposób zamocowania zasobnika, elementem powiązanym bezpośrednio z gruntem jest jedynie konstrukcja wsporcza zasobnika, na której jest on oparty. Wobec tego Sąd Rejonowy nakazał zwrócić pozwanej zasobnik Z - 60 na rzecz powoda.

Sąd pierwszej instancji oddalił jednocześnie roszczenie powoda o odszkodowanie za bezumowne korzystanie ze zbiornika na cement, które wynikać miało z art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c., wobec faktu, że ze względu na stan techniczny tego zbiornika pozwana nie miała nawet hipotetycznej możliwości korzystania z niego.

Sąd Rejonowy uznał natomiast za uzasadnione na podstawie art. 405 k.c. żądanie powoda o zasądzenie na jego rzecz równowartości kwoty, jaką pozwana uzyskała poprzez sprzedaż złomu ze spłuczki bębnowej. Sąd przyjął, że pozwana oddając na złom elementy płuczki bębnowej uzyskała środki, które doprowadziły do zwiększenia jej aktywów. Przy czym nie dotyczy to rozebrania przez pozwaną elementów konstrukcji wspornej spłuczki, co mogła ona uczynić na podstawie umowy użytkowania wieczystego. Jednocześnie zachowanie pozwanej doprowadziło do uszczerbku majątkowego po stronie pozwanego, który został pozbawiony określonych aktywów, przy czym pomiędzy zubożeniem powoda a wzbogaceniem pozwanej istnieje związek przyczynowy. Nabycie przez pozwaną aktywów nastąpiło tymczasem kosztem pozwanego, który był właścicielem złomu.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. i art. 102 k.p.c.

Powód wniósł apelację od wyroku Sądu Rejonowego zaskarżając go w całości. Wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie:

a)  art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego i wyprowadzenia z jego analizy wniosków sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i uznanie wadliwej opinii biegłego, iż elementem powodującym bezpośrednie połączenie z gruntem stanowi konstrukcja wsporna zbiornika Z-60;

b)  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez wadliwe i kłamliwe uzasadnienie wyroku, brak faktów, które Sąd przyjął w ustaleniach uznając je za udowodnione, odmawiając innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

c)  art. 217 § 2 oraz art. 240 § 1 k.p.c., poprzez niedopuszczenie opinii, mimo że opinie biegłych zostały podważone, gdyż stanowiły kłamstwo niewiarygodne oraz art. 232 poprzez przyjęcie, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, podczas gdy powód przedstawił wszystkie niezbędne dowody miażdżące wszelkie opinie w postaci zdjęć, środków filmu video, wyliczeń i opisu technicznego oraz wszystkich elementów tego urządzenia;

d)  art. 233 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny, wbrew zasadom logiki dla oceny faktów i podtrzymywania ich bez wszechstronnego rozważania materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem rozważenia materiału w postaci w/w załączników (świadków, którzy naprawiali i bezpośrednio pracowali przy tych urządzeniach, filmu, wyliczeń, zdjęć) oraz mocowali i ustawiali zbiornik na cement, a więc błędnym przyjęciu na etapie subsumcji, jak i wyrokowania;

e)  art. 233 § 1 k.p.c., przez błędną opinię (poświadczenia nieprawdy) biegłych, p. D., p. O., p. A., p. D., którzy pisali kłamstwa bez jakiegokolwiek prawidłowego uzasadnienia, poprzez niedopuszczenie wyceny składników na wolnym rynku urządzenia jakim jest płuczka bębnowa oraz wartości szacunkowej zbiornika na cement, nieprawnego wydania postanowienia (pod swoje potrzeby) z 12 maja 2014 r. i przywoływania biegłych R. O. do sporządzenia opinii (zmiana kierunku w prowadzonym postępowaniu), co stanowiło jednoznaczne łamanie prawa przez zawarte ustawy i definicje prawne - art. 151 ustawy z 21 sierpnia

1997 r. , mówiące o wycenie maszyn i urządzeń;

f)  art. 328 § 2 k.p.c., polegające na niewskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokumentów, na który Sąd się oparł, jak i przyczyn , dla których odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodów (obu nie uwzględniając opinii biegłych: A. i D.);

II.  naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że konstrukcja silosu Z- 60 jest trwale związana z gruntem, podczas gdy nie jest to udowodnione w żaden sposób i raczej to jest niemożliwe i niczym nie poparte względem zebranego materiału. Naruszenie przez niepoprawną wykładnię przepisów prawnych, złą subsumcję;

III.  niewłaściwe dopasowanie stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy;

IV.  sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego materiału dowodowego; nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności oraz faktów i dowodów.

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie w punkcie 1 wyroku od pozwanej M. K. z tytułu niewydania zbiornika na cement Z - 60 ceny jaka była możliwa do osiągnięcia w/g wyceny rzeczoznawcy kwoty (11 500 złotych +12 800 złotych) lub wydzierżawienia go po cenie od (100 złotych + 150 złotych) miesięcznie według cen najmu na wolnym rynku, cen sekocenbudu wraz z ustawowymi odsetkami od stycznia 2006 r.; zasądzenie punkcie 2 od pozwanej zwrotu elementów składowych płuczki łącznie z elementami drewnianymi według zdjęć i filmu tj. około 50 m3 drewna, w cenie odtworzeniowej szacowanej przez powoda na około 1 000 000 złotych lub zapłacenie ceny wolnorynkowej za to urządzenie. Ponadto, skarżący wniósł o obciążenie kosztami pozwaną albo Sąd Rejonowy w Sieradzu.

Pozwana wniosła o odrzucenie apelacji powoda, co do punktu 1 wyroku, punktu 2 wyroku co do kwoty 1 035,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i punktu 6. W pozostałym zakresie pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania przed Sądem drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że apelacja podlegała w części odrzuceniu jako niedopuszczalna z powodu braku przesłanki pokrzywdzenia orzeczeniem (tzw. gravamen) po stronie skarżącego.

Przez gravamen rozumie się w orzecznictwie Sądu Najwyższego „pokrzywdzenie polegające na niekorzystnej dla strony różnicy między zgłoszonym przez nią żądaniem a sentencją orzeczenia, wynikającej z porównania zakresu żądania i treści rozstrzygnięcia” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2006 r., sygn. II CZ 22/06, LEX nr 196615). Zgodnie zaś z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., której nadano moc zasady prawnej, pokrzywdzenie orzeczeniem (gravamen) jest przesłanką dopuszczalności środka zaskarżenia, chyba że interes publiczny wymaga merytorycznego rozpoznania tego środka (patrz: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., sygn. III CZP 88/13, OSNC 2014/11/108).

Skarżący nie został pokrzywdzony rozstrzygnięciem zawartym w punkcie 2 wyroku, ponieważ zasądzona w nim kwota stanowi uwzględnienie w części roszczeń przez niego zgłoszonych. Niekorzystne rozstrzygnięcie zawiera się natomiast w punkcie 3 wyroku, który stanowi o oddaleniu żądania powoda o zasądzenie pozostałej kwoty tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie i zwrot bezpodstawnego wzbogacenia.

Wobec tego Sąd Okręgowy w punkcie I odrzucił apelację powoda co do punktu 2 zaskarżonego wyroku.

Apelacja w pozostałym zakresie nie zasługiwała zaś na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za swoje wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia Sądu pierwszej instancji oraz dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną, opisane szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Lektura apelacji powoda pozwala na stwierdzenie, że podstawowymi zarzutami jakie formułuje on wobec rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji jest naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. Tymczasem skuteczne postawienie zarzutu dokonania błędnych ustaleń, będących konsekwencją niewłaściwej oceny materiału dowodowego wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Wyrażenie przez stronę odmiennego poglądu, co do oceny poszczególnych dowodów jest jej prawem, jednakże możliwość przedstawienia innej wersji stanu faktycznego, nie świadczy jeszcze o nadużyciu swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł wyrażonych w art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Zarzuty skarżącego koncentrują się przede wszystkim wokół dokonania przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłych, których skarżący nie aprobuje.

Z lektury uzasadnienia apelacji, da się wyczytać, że powód neguje konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych, uważając, że on sam posiada wszelkie informacje i doświadczenie niezbędne do wykazania prawdziwości swych twierdzeń.

Tymczasem zadaniem biegłego jest dostarczenie sądowi wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.). Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji na podstawie kryterium prawdy i fałszu, a podważenie mocy dowodowej opinii, poprzez zakwestionowanie wiadomości specjalnych, do których biegli się odwołują, bądź wywodzenie z takiej opinii dalszych wniosków opartych na wiadomościach tego rodzaju, z uwagi na treść art. 278 § 1 kpc, może nastąpić wyłącznie poprzez przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii tych samych biegłych lub z opinii innego biegłego. Potrzeba powołania innego biegłego lub dalsze uzupełnienie przedstawionej opinii powinny zaś wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej opinii. Dopuszczenia tego dowodu nie może zatem uzasadniać wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii. W przeciwnym wypadku, wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

Sąd Rejonowy szczegółowo opisał, dlaczego uznał za wiarygodne opinie biegłego J. O. (kwestia związania zbiornika na cement z gruntem) i P. D. (wycena wartości złomu z płuczki). Powód natomiast, zwalczając wnioski płynące z opinii tych biegłych, przeciwstawił im jedynie swoje twierdzenia, które Sąd słusznie uznał za niewiarygodne, ponieważ nie zostały one poparte jakimikolwiek dowodami przedstawionymi przez powoda, pozwalającymi określić dokładny stan techniczny płuczki kruszywa w momencie jej zezłomowania. (...) oferowane przez powoda oraz świadkowie, o których wnioskował dotyczyły okresu, kiedy to powód eksploatował płuczkę. Wskazywał na to w ustnej opinii uzupełniającej biegły P. D., który przyznał, że jego obliczenia mogą być obarczone błędem, jednakże wynika to z cech materiału dowodowego zaprezentowanego przez strony, przede wszystkim z braku rysunku technicznego urządzenia.

Co do wniosków płynących z opinii biegłego J. O., to opinia tego biegłego okazała się być dla powoda korzystna, skoro biegły przyjął, że zbiornik cementowy nie jest na stałe związany z gruntem, wobec czego nie stanowi jego części składowej. W toku postępowania powód wnosił zaś o wydanie zbiornika, nie zaś jego konstrukcji wspornej. Wobec tego, że powód w trakcie postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i w złożonej apelacji posługuje się słownictwem specjalistycznym, niejednokrotnie powołując się na swoją wiedzę i doświadczenie, należy przyjąć, że precyzyjnie formułował również swoje roszczenia w sprawie.

Zarzuty skarżącego wobec opinii pozostałych biegłych są o tyle niezrozumiałe, że opinie te nie posłużyły Sądowi Rejonowemu do dokonania ustaleń w sprawie, co zostało szczegółowo wyjaśnione uzasadnieniu wyroku z podaniem przyczyn tego stanu rzeczy.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, obraza tego przepisu może być skutecznym zarzutem apelacji tylko wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie posiada wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona, bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. I ACa 715/13, LEX nr 1416118). W rozpoznawanej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca. Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej i wszechstronnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, przede wszystkim z opinii biegłych. Wyjaśnił również podstawę prawną rozstrzygnięcia z powołaniem właściwych przepisów ustawy. Analiza uzasadnienia tego zarzutu pozwala natomiast na stwierdzenie, że skarżący odnosi się w nim do dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych, a nie właściwości samego uzasadnienia.

Niezrozumiały jest także zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 217 § 2 k.p.c. oraz art. 240 § 1 k.p.c. Skarżący nie wskazał, jaki jego wniosek dowodowy został oddalony, wobec tego, że opinie biegłych zostały według niego podważone. Sąd Rejonowy nie dopuścił wniosku powoda o sporządzenie kolejnej opinii uzupełniającej przez biegłego B. K., ponieważ dotyczyła okoliczności nieprzydatnej dla rozpoznania sprawy, co jest jednym z warunków przeprowadzania dowodów w postępowaniu cywilnym. Skoro skarżący nie wnosił o wydanie konstrukcji wspornej zbiornika cementowego, to ustalanie czy jest ona na trwale związana z gruntem było bezprzedmiotowe.

Wobec prawidłowości w zakresie ustaleń faktycznych, w sprawie nie doszło również do naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa materialnego.

Co do niewłaściwego dopasowania stanu faktycznego, to zarzut ten zawiera się już w zarzucie złej subsumpcji.

Natomiast błąd lub sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego zachodzi wówczas, gdy z materiału zgromadzonego przez Sąd w toku postępowania nie da się dojść w sposób logiczny do wyprowadzonej przez Sąd konkluzji. Zarzutu w tym zakresie zaś - jak już wskazywano - skarżący w wystarczający sposób nie umotywował. Został on, podobnie jak zarzut nie wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy oraz faktów i dowodów omówiony w zakresie analizy naruszenia art. 233 k.p.c.

Jeśli chodzi natomiast o żądanie zasądzenia 1 000 000 złotych, należało uznać, że nie zostało one skutecznie zgłoszone, wobec niedopuszczalności rozszerzenia powództwa na etapie postępowania apelacyjnego (art. 383 k.p.c.)

Z tych wszystkich względów, uznając apelację za bezzasadną, Sąd Okręgowy - na podstawie art. 385 k.p.c. - orzekł o jej oddaleniu, tak jak w punkcie II wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zasądzając od skarżącego na rzecz pozwanej zwrot wynagrodzenia pełnomocnika wg stawki określonej zgodnie z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800 ze zm.).