Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w O. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2018 r. w O.

sprawy S. C. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego L. C.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi Do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...)

o ustalenie niepełnosprawności

na skutek odwołania S. C. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego L. C.

od decyzji Wojewódzkiego Zespołu Do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...)

z dnia 2 marca 2017 roku nr (...)

I.  zmienia zaskarżone orzeczenie w ten sposób, iż ustala, że małoletni S. C. wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji,

II.  zasądza od Wojewódzkiego Zespołu Do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) na rzecz przedstawiciela ustawowego małoletniego odwołującego – L. C. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 262/17

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 02 marca 2017r. nr (...) Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w O. utrzymał w mocy orzeczenie Powiatowego Zespołu Do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w O. z dnia 13 stycznia 2017r., o zaliczeniu małoletniego S. C. do osób niepełnosprawnych, symbol 10-N, na okres do 31 stycznia 2019r. w którym wskazał, iż nie wymaga on konieczności stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Od powyższego orzeczenia - odwołanie złożyła L. C. , reprezentująca małoletniego S. C., wskazując, że nie zgadza się z wydaną decyzją, ponieważ skarżący cierpi na prawostronny niedowład połowiczny, niedowład kończyny górnej prawej oraz mózgowe porażenie dziecięce. W ocenie Odwołującej, choroba dotykająca małoletniego stanowi podstawę do uznania, że S. C. nie może funkcjonować samodzielnie i zaspakajać podstawowych czynności życiowych bez pomocy innych osób. Ponadto wskazano, iż w składzie komisji lekarskich orzekających w przedmiotowej sprawie nie znajdował się lekarz neurolog, który w ocenie odwołującej, z uwagi na schorzenia małoletniego, winien być członkiem składu orzekającego.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w E. wniósł o jego oddalenie. Podniesiono, iż po zapoznaniu się z ogółem dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie oraz przeprowadzeniu bezpośredniego badania lekarskiego i wywiadu specjalisty utrzymał w mocy orzeczenie pierwszej instancji. W ocenie organu odwoławczego dziecko wymaga stałego współudziału, na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Wskazano, iż poprzez niniejszy współudział należy rozumieć konieczność udzielenia pomocy niepełnosprawnemu dziecku polegającą na wspieraniu w czynnościach samoobsługowych, współudziału w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji i pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych. W ocenie organu dziecko jest samodzielne w zakresie samoobsługi, komunikowania się ma jedynie trudności z wykonywaniem prac manualnych i sprawnym poruszaniem się. W związku z powyższym nie wymaga zapewnienia stałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, nie spełnia zatem kryteriów uzasadniających uwzględnienie w treści orzeczenia punktu 7.

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletni S. C. cierpi na niedowład prawostronny połowiczny oraz mózgowe porażenie dziecięce.

(d: dokumentacja medyczna k: 14-28, 42)

Orzeczeniem z dnia 13 stycznia 2017 roku Powiatowy Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w O. zaliczył S. C. do osób niepełnosprawnych, symbol 10-N, na okres do 31 stycznia 2019r. w powyższym orzeczeniu organ wskazał, iż małoletni nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Wyniku odwołania Wojewódzki Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w dniu 02 marca 2017 roku utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

(d: akta WZON)

W związku z rozbieżnościami w ocenie przez przedstawiciela ustawowego małoletniego Odwołującego i organ orzekający o niepełnosprawności, stanu zdrowia małoletniego, należało odwołać się do wiadomości specjalnych. Sąd dopuścił więc dowód z opinii biegłego lekarza neurologa dziecięcego.

Biegły lekarz neurolog w opinii z dnia 28 czerwca 2017 roku- na podstawie badania oraz przedstawionej dokumentacji medycznej uznał małoletniego za osobę niepełnosprawną wymagającą: konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze, oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie, konieczności opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, stałego współudziału, na co dzień opiekuna dziecka w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji, korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki.

Dodatkowo, biegły w uzasadnieniu opinii wskazał, że badany wymaga starannej dalszej rehabilitacji, by usamodzielnił się w zakresie codziennych czynności. Wskazał, iż aktualnie pomoc matki jest niezbędna w prostych czynnościach dnia codziennego z powodu słabej funkcji prawej kończyny górnej (praktycznie chłopiec nie używa prawej kończyny górnej). Stan funkcjonalny lewej kończyny górnej również jest niedostateczny. Chłopiec wymaga pomocy w codziennych czynnościach samoobsługi. Ponadto, biegły wskazał, ze upośledzenie czynności kończyn górnych skutkuje tym, że chłopiec w zakresie czynności samoobsługowych takich, jak przygotowanie sobie prostych posiłków (kanapki), mycia się, czesania włosów, zapinania guzików garderoby nie radzi sobie bez pomocy osoby drugiej.

(d: opinia biegłego k: 38-40)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie przedstawiciela ustawowego małoletniego Odwołującego jako zasadne zasługuje na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( Dz.U. Nr 123, poz. 776 z 1997 roku ze zm. ) w art. 4a przewiduje, iż osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U.2002.17.162 ) oceny dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1.  przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy,

2.  niezdolności do zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo

3.  znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

Jednocześnie § 2 pkt 2 cytowanego rozporządzenia wskazuje, iż przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę:

1.  rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu,

2.  sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu,

3.  możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji.

Sąd dokonując oceny ustalonego materiału dowodowego wziął pod uwagę zakres zaskarżenia wynikający z odwołania, tj. w zakresie uznania, czy odwołujący wymaga, czy też nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłego neurologa, którym Sąd dał wiarę, należy uznać, iż S. C. spełnia powyższe wskazanie. Wprost wynika to z opinii biegłego neurologa. Biegła wskazała na stany chorobowe dziecka oraz na potrzebę i rodzaj prowadzonego leczenia, a także potrzebę prowadzania rehabilitacji.

Podkreślić bowiem należy, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiadają biegli. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego - opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd - wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywającą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, Lex nr 151656).

W ocenie Sądu, powyższa opinia jest precyzyjna, logiczna oraz wyczerpująco analizuje przedstawione zagadnienia. Jest ona pełna (udziela bowiem wyczerpujących odpowiedzi na postawione pytania) i jasna (zawiera logiczne uzasadnienie wniosków końcowych), a przez to merytorycznie zasadna. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, jakichkolwiek okoliczności, które prowadziłyby do konieczności uzupełnienia tych opinii, bądź skutkowały jej dyskwalifikacją.

Reasumując, Sąd uznał, iż w świetle opinii biegłego neurologa, którą Sąd podziela w całości, zaszła podstawa do zmiany orzeczenia w zaskarżonym zakresie. Jednocześnie Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania wskazanej opinii oraz wniosków w niej zawartych, tym bardziej, że żadna ze stron nie złożyła zastrzeżeń do tej opinii.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc Sąd w pkt I wyroku zmienił zaskarżone orzeczenie ustalając, że małoletni S. C. wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Na podstawie art. 98 kpc w zw. z par. 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) rozstrzygnięto o kosztach procesu ( punkt II wyroku).

SSR Monika Wawro