Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 215/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant: Anita Grunt

przy udziale Prokuratora Mariusza Skwierawskiego

oraz A. A. z Urzędu Kontroli Skarbowej w G.

po rozpoznaniu w dniach 10.12.2015 r., 17.02.2016 r., 07.04.2016 r., 23.05.2016 r., 09.11.2016 r., 29.03.2017 r., 03.01.2018 r. sprawy:

M. K., syna J. i M. z domu S.,

urodzonego (...) w K.

oskarżonego o to, że:

działając w G., w krótkich odstępach czasu w miesiącach od stycznia 2009 roku do stycznia 2010 roku, w wykonaniu tego samego zamiaru, będąc udziałowcem i pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) sp. z o. o. z siedzibą w G., ul. (...), zajmując się jej sprawami gospodarczymi, w celu uszczuplenia należności podatkowych, spowodował bezpodstawne zmniejszenie kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z nierzetelnych faktur VAT wystawionych przez (...) z siedzibą w R. o nr:

(...) z 07.01.2009 r., (...) z 09.01.2009 r., (...) z 12.01.2009 r., (...) z 13.01.2009 r., (...) z 14.01.2009 r., (...) z 15.01.2009 r., (...) z 20.01.2009 r., (...) z 20.01.2009 r., (...) z 21.01.2009 r., (...) z 22.01.2009 r., (...) z 26.01.2009 r., (...) z 28.01.2009 r., (...) z 04.02.2009 r., (...) z 02.03.2009 r., (...) z 03.03.2009 r., (...) z 06.03.2009 r., (...) z 09.03.2009 r., (...) z 11.03.2009 r., (...) z 17.03.2009 r., (...) z 18.03.2009 r., (...) z 31.03.2009 r., (...) z 01.04.2009 r., (...) za 22.05.2009 r., (...) z 27.05.2009 r., (...) z 01.06.2009 r., (...) z 08.06.2009 r., (...) z 01.07.2009 r., (...) z 14.07.2009 r., (...) z 14.07.2009 r., (...) z 14.07.2009 r., (...) z 15.07.2009 r., (...) z 20.07.2009 r., (...) z 20.07.2009 r., (...) z 20.07.2009 r., (...) z 22.07.2009 r., (...) z 22.07.2009 r., (...) z 23.07.2009 r., (...) z 23.07.2009 r., (...) z 24.07.2009 r., (...) z 27.07.2009 r., (...) z 31.07.2009 r., (...) z 31.07.2009 r., (...) z 31.07.2009 r., (...) z 03.08.2009 r., (...) z 07.08.2009 r., (...) z 11.08.2009 r., (...) z 12.08.2009 r., (...) z 09.09.2009 r., (...) z 14.09.2009 r., (...) z 28.09.2009 r., (...) z 30.09.2009 r., (...) z 30.09.2009 r., (...) z 15.10.2009 r., (...) z 19.10.2009 r., (...) z 21.10.2009 r., (...) z 23.10.2009 r., (...) z 16.10.2009 r., (...) z 17.11.2009 r., (...) z 23.11.2009 r., (...) z 25.11.2009 r., (...) z 27.11.2009 r., (...) z 30.11.2009 r., (...) z 18.12.2009 r., (...) z 23.12.2009 r., (...) z 29.12.2009 r., (...) z 30.12.2009 r., (...) z 31.12.2009 r., przez co spowodował podanie nieprawdy w deklaracjach dla podatku od towarów i usług (...) – 7 złożonych w imieniu (...) sp. z o. o. do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. za miesiące od stycznia 2009 r. do maja 2009 r., lipiec 2009 r., sierpień 2009 r., październik 2009 r. i grudzień 2009 r. w wyniku czego uszczuplił należny od (...) sp. z o. o. podatek od towarów i usług w łącznej kwocie 464 992 złotych, w tym za miesiące: styczeń 2009 r. w kwocie 80 454 zł, marzec 2009 r. w kwocie 50 182 zł, kwiecień 2009 r. w kwocie 1 870 zł, maj 2009 r. w kwocie 13 156 zł, lipiec 2009 r . w kwocie 141 086 zł, sierpień 2009 r. w kwocie 26 950 zł, październik 2009 r. w kwocie 73 722 zł, grudzień 2009 r. w kwocie 77 572 zł, ponadto przekazując w/w faktury VAT do ujęcia w księgach (...) sp. z o. o. spowodował nierzetelne prowadzenie ewidencji zakupów za okresy rozliczeniowe od stycznia 2009 r. do maja 2009 r., lipiec 2009 r., sierpień 2009 r., październik 2009 r. i grudzień 2009 r.,

tj. o czyn z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s.

I.  oskarżonego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. i za to na podstawie art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. s. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

II.  na podstawie art. 20 § 2 k. k. s. w zw. z art. 69 § 1 i 2 k. k. w zw. z art. 70 § 1 k. k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

III.  na podstawie art. 41 § 2 k. k. s. w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k. k. s. określa obowiązek uiszczenia przez oskarżonego uszczuplonej należności publicznoprawnej w kwocie 464 992 (czterysta sześćdziesiąt cztery tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt dwa) złotych w terminie 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy od uprawomocnienia wyroku;

IV.  na podstawie art. 163 k. k. s. w zw. z art. 24 § 1 k. k. s. za karę grzywny orzeczoną wobec oskarżonego w punkcie I. sentencji wyroku czyni w całości odpowiedzialnym posiłkowo (...) Północ spółka z . o. o.;

V.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. w zw. z art. 113 § 1 k. k. s. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1, art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 6.242,84 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 5.180 złotych.

Sygn. akt: II K 215/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

22 stycznia 2007 roku M. K. poprzez zawarcie z G. F. przed notariuszem w G. umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zawiązał (...) sp. z o. o. Jednocześnie tą samą umową do jednoosobowego zarządu w/w spółki powołano M. K. jako prezesa zarządu. Spółka została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 8 lutego 2007 roku. W dniu 5 kwietnia 2007 roku nadano spółce numer NIP oraz zarejestrowano ją jako podatnika VAT. Na dzień 5 stycznia 2010 roku M. K. niezmiennie od momentu zarejestrowania spółki pełnił funkcję prezesa zarządu (...) sp. z o. o. W dniu 10 grudnia 2010 roku postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku M. K. został wykreślony w KRS z funkcji prezesa zarządu, a został wpisany jako prokurent spółki (...). Postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 7 marca 2011 roku zmieniono firmę (...) sp. z o. o. na (...) sp. z o. o.

Dowód: wypis aktu notarialnego (...) sp. z o. o. – k. 9-13; odpis postanowienia SR Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 07.03.2011 r. – k. 14-15; odpis postanowienia SR Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 10.12.2010 r. – k. 17-18; odpisy z KRS – k. 20-36; oświadczenie (...) sp. z o. o. – k. 41; potwierdzenie zarejestrowania podmiotu jako podatnika VAT – k. 39; decyzja w sprawie nadania numeru NIP – k. 40; aneksy do umowy o pracę – k. 52-53; umowa o pracę na czas nieokreślony – k. 54

K. J. ma wykształcenie podstawowe. Z zawodu jest dekarzem i tokarzem. Nie posiada żadnych uprawnień budowlanych ani energetycznych. Nie posiada również prawa jazdy. K. J. był konkubentem kuzynki M. O.. M. O. znał od dawna M. K., gdyż kiedyś firma prowadzona przez jego żonę wykonywała meble dla oskarżonego. M. O. namówił K. J., by ten założył własną działalność gospodarczą i w jej ramach podjął współpracę ze spółką (...) prowadzoną przez M. K.. K. J. zgodził się i od dnia 25 września 2008 roku do dnia 30 listopada 2010 roku prowadził jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą PPHU (...), której siedziba mieściła się pod adresem R., ulica (...), (...)-(...) K.. K. J. nie zatrudniał żadnych pracowników w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej ani nie posiadał żadnych środków trwałych służących do prowadzenia działalności gospodarczej. K. J. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej był podatnikiem podatku VAT. K. J. nie znał się na finansach i formalnościach związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, był jedynie pracownikiem fizycznym. Wszelkie sprawy związane z księgowością pomagał mu załatwiać M. O.. M. O. był postrzegany w spółce (...) przez księgowe jako właściciel firmy (...). Posiadał on także upoważnienie do konta firmowego E.. Faktury wystawiane przez E. również drukował M. O. z wykorzystaniem oprogramowania firmy (...). K. J. jedynie podpisywał wydrukowane faktury, nie czytając ich. Pod tym samym adresem mieściła się siedziba przedsiębiorstwa PPHU (...), którego właścicielem był syn M. B. O.. Powyższy adres był adresem fikcyjnym, nie istniał on w ewidencji Starostwa Powiatowego w K.. Z kolei pod adresem R., ul. (...), (...)-(...) K. mieści się nieruchomość, której właścicielem jest I. O. – żona M. O..

Dowód: zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej dot. PPHU (...) – k. 1535-1536; wnioski o wpis do Ewidencji Działalności Gospodarczej dot. PPHU (...) – k. 1537-1539, 1542-1544; decyzja o wykreśleniu z ewidencji działalności gospodarczej PPHU (...) – k. 1540-1547; decyzja o wykreśleniu z Ewidencji Działalności Gospodarczej PPHU (...) – k. 1545; wniosek o wpis do Ewidencji Działalności Gospodarczej PPHU (...) – k. 1546-1547; zaświadczenie o wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej PPHU (...) – k. 1548; zgłoszenie o dokonanie wpisu do Ewidencji Działalności Gospodarczej – k. 1549-1551; oświadczenie o zakończeniu działalności gospodarczej PPHU (...) – k. 1553; zgłoszenie do US o zaprzestaniu działalności gospodarczej PPHU (...) – k. 1554; zgłoszenie rejestracyjne podatku od towarów i usług PPHU (...) – k. 1557-1558; zgłoszenie identyfikacyjne do US – k. 1559-1562; zeznania świadka K. J. – k. 3857-3860, 4083-4084; częściowo zeznania świadka M. O. – k. 3881-3882, 4060-4061; zeznania świadka B. J. – k. 1855-1859; pismo z ZUS z dnia 17.02.2012 r. – k. 2306; zeznania świadka H. C. – k. 4023-4024, 1904-1905, 4032-4034; zeznania świadka L. W. – k. 3839-3840, 4049-4052; protokół z analizy zebranego materiału w ramach prowadzonego postępowania kontrolnego oraz badania ksiąg – k. 3631-3693; decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 16 kwietnia 2014 r. – k. 3731-3781; zeznania świadka M. P. –k. 187-191, 2033-2034, 4022; zeznania świadka M. A. – k. 200-203, 2037-2039, 4022-4023; zeznania świadka A. W. (1) – k. 183-186, 323-324, 2035-2036, 4025; zeznania świadka A. D. – k. 1906-1909, 4047-4048.

(...) sp. z o. o. prowadziła liczne prace budowlane przy remontowanych i budowanych odcinkach dróg, m. in. B. – Węzeł Ś., Stryszek – B., R., obwodnica P., G.B., B., W. – Powązkowska, obwodnica S., B.-S.-B., E.K., O.B., Węzeł S., M. – Siekierkowska, Kanał Ż., K. – odcinek A2, obwodnica W., L., P.P., (...) W., (...). Do swoich prac (...) sp. z o.o. angażowała podwykonawców, pomimo tego, iż zgodnie z umowami zawartymi z głównymi wykonawcami, do zlecenia prac podwykonawcom (...) potrzebowała zgody głównego wykonawcy, której nie posiadała. Jednym z podwykonawców miało być m.in. PPHU (...), który - zgodnie z wystawionymi fakturami - miał wykonywać prace na w/w budowach. Jednakże PPHU (...) było dla K. J. jedynie formą samozatrudnienia. W ramach tejże działalności wykonał on prace zlecone przez (...) sp. z o. o. polegające na układaniu kabli, stawianiu lamp, masztów, fundamentów pod maszty oraz robienie wykopów. Powyższe prace wykonał jedynie przy odcinkach dróg w M., między Brzeskiem a T. i w W.. W innych miejscach i innych prac K. J. w ramach tejże działalności nie wykonywał. K. J. powyższe prace wykonywał z pomocą pracowników (...) sp. z o. o., którym wynagrodzenie było wypłacane przez (...) sp. z o. o. M. K. wielokrotnie zlecał wykonanie prac innym przedsiębiorstwom niż E., a K. J. prosił o wystawianie faktur za te roboty na swoją firmę, co też ten robił. K. J. jeździł również na inne budowy jako brygadzista, lecz nie wykonywał tam żadnych prac ani nie wydawał poleceń innym pracownikom. Podpisywał tam jedynie protokoły odbioru robót i faktury za nie, mimo że ich nie wykonał. Rozliczenia za pośrednictwem gotówki przekazanej w 2009 roku przez (...) na rzecz E. wyniosły 1.151.704 zł, zaś rozliczenia za pośrednictwem rachunku bankowego (...) w A. Banku wyniosły 425.000 zł. Z otrzymanych kwot K. J. pozostawiał sobie jedynie 4500 zł miesięcznie, a reszta była zwracana przelewami na inne konto M. K.. W wyniku tego M. K. w okresie od stycznia 2009 roku do stycznia 2010 roku podał nieprawdę w deklaracjach dla podatku od towarów i usług (...) – 7 złożonych w imieniu (...) sp. z o.o. do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G.. M. K. w deklaracjach tych wliczył do podatku naliczonego sumę kwot wynikających z nierzetelnych faktur wystawionych przez PPHU (...) za niewykonane w rzeczywistości przez to przedsiębiorstwo prace o nr: (...) z 07.01.2009 r., (...) z 09.01.2009 r., (...) z 12.01.2009 r., (...) z 13.01.2009 r., (...) z 14.01.2009 r., (...) z 15.01.2009 r., (...) z 20.01.2009 r., (...) z 20.01.2009 r., (...) z 21.01.2009 r., 10.2009 z 22.01.2009 r., (...) z 26.01.2009 r., (...) z 28.01.2009 r., (...) z 04.02.2009 r., (...) z 02.03.2009 r., (...) z 03.03.2009 r., (...) z 06.03.2009 r., (...) z 09.03.2009 r., (...) z 11.03.2009 r., (...) z 17.03.2009 r., (...) z 18.03.2009 r., (...) z 31.03.2009 r., (...) z 01.04.2009 r., (...) z 22.05.2009 r., (...) z 27.05.2009 r., (...) z 01.06.2009 r., (...) z 08.06.2009 r., (...) z 01.07.2009 r., (...) z 14.07.2009 r., (...) z 14.07.2009 r., (...) z 14.07.2009 r., (...) z 15.07.2009 r., (...) z 20.07.2009 r., (...) z 20.07.2009 r., (...) z 20.07.2009 r., (...) z 22.07.2009 r., (...) z 22.07.2009 r., (...) z 23.07.2009 r., (...) z 23.07.2009 r., (...) z 24.07.2009 r., (...) z 27.07.2009 r., (...) z 31.07.2009 r., (...) z 31.07.2009 r., (...) z 31.07.2009 r., (...) z 03.08.2009 r., (...) z 07.08.2009 r., (...) z 11.08.2009 r., (...) z 12.08.2009 r., (...) z 09.09.2009 r., (...) z 14.09.2009 r., (...) z 28.09.2009 r., (...) z 30.09.2009 r., (...) z 30.09.2009 r., (...) z 15.10.2009 r., (...) z 19.10.2009 r., (...) z 21.10.2009 r., (...) z 23.10.2009 r., (...) z 16.10.2009 r., (...) z 17.11.2009 r., (...) z 23.11.2009 r., (...) z 25.11.2009 r., (...) z 27.11.2009 r., (...) z 30.11.2009 r., (...) z 18.12.2009 r., (...) z 23.12.2009 r., (...) z 29.12.2009 r., (...) z 30.12.2009 r., (...) z 31.12.2009 r. Powyższe faktury zostały wystawione przez PPHU (...) za wykonanie prac energetycznych, energetyczno-teletechnicznych, usługi transportowe oraz budowę linii teletechnicznych i energetycznych. W wyniku powyższego M. K. uszczuplił należny od (...) sp. z o.o. podatek od towarów i usług w łącznej kwocie 464 992 złote w tym za miesiące: styczeń 2009r. – 80 454 zł, marzec 2009r. – 50182 zł, kwiecień 2009 r. – 1870 zł, maj 2009r. – 13 156 zł, lipiec 2009 r. – 141 086 zł, sierpień 2009 – 26 950 zł, październik 2009 r. – 73 722 zł i grudzień 2009 r. – 77 572 zł. M. K. przekazywał w/w faktury do ujęcia w księgach (...) sp. z o.o.

Dowód: zeznania świadka K. J. – k. 3857-3860, 4083-4084; faktury VAT wystawione przez PPHU (...), protokoły odbioru robót i zlecenia wykonania prac dla E. przez (...) sp. z o.o. – k. 1661- (...); rejestr zakupów (...) sp. z o.o. – k. 1867-1870; umowy podwykonawcze (...)k. 2457-2777; częściowo zeznania świadka M. S. – k. 2222-2225. (...)- (...); częściowo zeznania świadka D. W. – k. 2027-2032, 3855-3856; zestawienie wypłat gotówkowych na rzecz E. – k. 1930-1931; potwierdzenia wykonania przelewów krajowych – k. 1986-2012; zapisy na koncie (...) k. 3592-3594; historie rachunku bankowego – k. 3595-3599; dowody wypłat KW – k. 3600-3611; zeznania świadka B. J. –k. 1855-1859; decyzja w sprawie ustalenia zadłużenia powstałego w wyniku nie zwróconych świadczeń alimentacyjnych – k. 1579; informacja o stanie egzekucji – k. 1581; decyzja w sprawie przyznania świadczeń alimentacyjnych – k. 1589; deklaracje VAT – 7 – k. 3549-3570

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. K. został poddany badaniom przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy w wydanej opinii sądowo – psychiatrycznej zgodnie stwierdzili, że nie jest on chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. W inkryminowanym czasie nie miał zniesionej ani ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu, jak i do pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 3943-3944

Oskarżony M. K. nie był dotąd karany sądownie.

Dowód: dane o karalności – k. 4138

Oskarżony M. K. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i odmówił składania wyjaśnień.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 3883-3884

W postępowaniu przed Sądem oskarżony M. K. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 4017

Na rozprawie w dniu 3 stycznia 2018 roku oskarżony złożył wyjaśnienia. Wyjaśnił, iż bardzo dynamicznie rozwijał swoją spółkę. W okresie jego działalności nie było praktyki zatwierdzania drobnych podwykonawców przy robotach budowlanych i taka praktyka utrzymywała się długi czas, aż do niedawna. K. J. oskarżony widział osobiście, jak pracował przy zleconych budowach. Wszystkie relacje były prowadzone w obecności pana M. O., który uczestniczył w spotkaniach na budowie i czasem przyjeżdżał do firmy. Wszystkie sprawy związane z protokołami prowadzili menedżerowie i dyrektorzy. Wszystkie prace, które J. realizował, to on wykonywał te prace, bo oskarżony widział go osobiście.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 4143-4144

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków: K. J., M. P., M. A., H. C., A. W. (2), B. J., L. W. i A. D.. Częściowo Sąd oparł się również na zeznaniach M. O., D. W. i M. S.. Nieodzowne przy ustalaniu stanu faktycznego były także dokumenty zebrane w niniejszej sprawie, opinia psychiatryczna oraz dane o karalności.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom K. J.. Z jego zeznań poznać można cały mechanizm i sposób prowadzenia relacji gospodarczych pomiędzy PPHU (...) a (...) sp. z o. o. K. J. przyznał wprost, iż działalność gospodarcza założona przez niego, za namową M. O., była jedynie formą samozatrudnienia. Nie posiada on wiedzy na temat prowadzenia działalności gospodarczej ani prowadzenia ksiąg i rachunkowości firmy. K. J. zeznał, iż nigdy nie zatrudniał żadnych pracowników, a wszystkie zlecone prace wykonywał sam lub przy pomocy pracowników (...). Co istotne - K. J. ujawnił, iż w rzeczywistości pracował tylko przy 3 budowach i wykonywał tam proste prace, nie wymagające żadnych uprawnień. K. J. wskazał także, iż był często proszony o wystawianie faktur na roboty wykonane na innych budowach przez innych podwykonawców. Ponadto jeździł także na inne budowy jako brygadzista, lecz nie wykonywał tam żadnych prac ani nawet nie wydawał żadnych poleceń innym pracownikom. Za to podpisywał protokoły odbioru takich prac, jak również faktury. K. J. z przelanych przez (...) pieniędzy zostawiał sobie jedynie 4.500 zł jako wynagrodzenie za jego pracę, a resztę zwracał M. K..

Sąd nie znalazł podstaw, by podważyć powyższe zeznania. Przede wszystkim zeznania te są bardzo szczegółowe i obszerne. K. J. nie miałby żadnego interesu, by wymyślić całą tą historię, bowiem nie był skłócony z M. K. ani z M. O.. Wręcz miałby interes w tym, by „kryć” M. K., bowiem ich współpraca dobrze się układała, a on sam czerpał z tego co miesiąc niemałe wynagrodzenie, które mógł zatajać przed organami egzekucyjnymi. Należy również wskazać, iż K. J., jako osoba posiadająca wykształcenie podstawowe oraz brak doświadczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej, nie byłaby w stanie tak dokładnie i szczegółowo omówić relacji pomiędzy jego firmą a spółką (...), gdyby sam w tym nie uczestniczył. Wprawdzie złożone przed Sądem zeznania K. J. nie były już tak obszerne i szczegółowe, jednakże można to tłumaczyć znacznym upływem czasu oraz tym, iż K. J. już podczas pierwszych swoich zeznań wskazał, iż boi się wszystko powiedzieć, gdyż M. K. jest wpływową osobą. Powyższe zeznania znajdują swoje potwierdzenie w wielu innych dowodach, m. in. zeznaniach B. J., M. P., M. A., H. C., A. W. (2) czy też dokumentacji z ZUS - u, które to dowody zostaną omówione w dalszej części uzasadnienia.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom A. W. (2), M. A. i M. P.. Wszystkie te trzy kobiety pracowały jako księgowe w (...) sp. z o. o. Żadna z w/w osób nie kojarzy osoby o nazwisku K. J.. Wszystkie z firmą (...) kojarzą osobę M. O. jako jej właściciela. Wskazują, iż to on dostarczał do spółki faktury E.. A. W. (2) zeznała, iż M. O. został jej przedstawiony jako właściciel E. i to z nim ma załatwiać wszelkie sprawy dotyczące tej firmy. Również na dowodach wypłaty gotówki z kasy KW podpisywał się M. O. jako osoba odbierająca pieniądze. Powyższe potwierdza, iż K. J. był jedynie osobą podstawioną, figurantem, gdyż nie załatwiał praktycznie żadnych spraw związanych z założoną przez niego firmą. K. J. jedynie pracował fizycznie na budowach, a jego rola w założonej przez niego działalności sprowadzała się tylko do składania podpisów na fakturach i innych dokumentach, często bez ich czytania, gdyż się na tym zupełnie nie znał. Zeznania powyższych świadków należy uznać za prawdziwe i obiektywne. Są one bowiem zbieżne ze sobą, a powyższe osoby nie pracują już od dawna dla M. K., stąd też nie muszą mieć obaw przed składaniem zeznań.

Również w całości Sąd dał wiarę zeznaniom A. D. i H. C.. H. C. była właścicielem biura rachunkowego, które prowadziło księgowość E., zaś A. D. była pracownikiem tego biura. Obie kobiety również potwierdzają, iż do biura rachunkowego faktury przywoził głównie M. O.. H. C. wskazała, iż czasem przyjeżdżał sam O., czasem razem z J.. A. D. z kolei wskazała, iż większość faktur do biura dostarczał M. O.. Potwierdziła również, iż K. J. wyglądał na osobę niezorientowaną w prowadzonej działalności i dokumentacji. Trzeba było mu pokazywać, gdzie ma się podpisać. Większe zainteresowanie E. wykazywał M. O., który zadawał pytania odnośnie tej firmy i jej spraw, zaś K. J. był małomówny. Zeznania te także potwierdzają zeznania K. J., iż nie znał się on na prowadzeniu działalności gospodarczej i nie orientował w żadnej dokumentacji jej dotyczącej. Potwierdza to także, iż głównie M. O. załatwiał sprawy związane z tą firmą. Także i te zeznania są ze sobą zbieżne, a także potwierdzone pośrednio zeznaniami A. W. (2), M. A. i M. P., które - jak wskazano powyżej - w ogóle nie kojarzyły osoby K. J. z E.. Zeznania te należy uznać za obiektywne także z tego względu, iż świadkowie ci nie mieli kontaktu z oskarżonym i go nie znają, toteż nie mieliby żadnego celu w zeznawaniu na jego niekorzyść.

Sąd nie znalazł także podstaw do podważenia zeznań B. J., aczkolwiek miały one stosunkowo niewielkie znaczenie dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Świadek ten bowiem nie posiadał szczegółowych informacji dotyczących działalności gospodarczej prowadzonej przez K. J.. B. J. przyznała, iż K. J. posiada wykształcenie podstawowe i nie ma żadnych dodatkowych uprawnień. Zeznania tego świadka nie były przez nikogo podważane i są zgodne z zeznaniami K. J. w tym zakresie.

Sąd w całości uwzględnił zeznania L. W.. Jako inspektor kontroli skarbowej przeprowadzał on postępowania sprawdzające w spółce (...). Świadek ten wskazał na liczne nieprawidłowości mające oparcie w zebranej w postępowaniu kontrolnym dokumentacji i zeznaniach świadków, które wskazywały, iż K. J. w ramach prowadzonej działalności nie wykonał zleceń wynikających z wystawionych przez E. faktur. Świadek jako osoba przeprowadzająca kontrolę był bardzo dobrze obeznany w zebranej dokumentacji, ponadto jako urzędnik państwowy zobowiązany jest do obiektywnej i starannej pracy, stąd brak jest podstaw do odmówienia wiarygodności jego zeznaniom.

Sąd częściowo dał wiarę zeznaniom D. W. i M. S.. D. W. jako dyrektor do spraw wykonawstwa, a M. S. jako kierownik budów, zgodnie wskazali, iż podwykonawcy powinni posiadać odpowiednie zasoby ludzkie i maszyny do pracy, aby mogli podjąć współpracę z (...). K. J., jak wynika z jego zeznań, zeznań księgowych prowadzących księgowość jego firmy oraz dokumentacji z ZUS, nie zatrudniał żadnych pracowników ani też nie dysponował żadnym sprzętem. Obaj wskazani świadkowie zeznali, iż wiedzą o tym, że E. był jednym z podwykonawców (...). M. S. wskazał, iż widywał K. J. na budowach. W żaden sposób nie potwierdza to jednak, iż K. J. wykonał wszystkie zlecenia objęte wystawionymi fakturami. Przede wszystkim M. S. o tym, iż E. miał być podwykonawcą (...) wiedział od samego oskarżonego, który tę informację przekazywał. M. S. z racji tego, iż nadzorował wiele budów w tamtym czasie, nie był obecny na każdej z nich przez cały dzień. Ponadto Sąd nie kwestionuje tego, iż na kilku (tj. - trzech) budowach K. J. wykonywał pewne roboty. Jednakże M. S. nie miał możliwości kontrolowania takich kwestii, jak to, czy obecni na budowie pracownicy byli pracownikami E., innego podwykonawcy czy też (...), gdyż nie miał takich ewidencji i nie było to jego obowiązkiem. Nie posiadał również informacji dotyczących zakwaterowania i dowożenia na budowę pracowników. Wobec tego, iż świadkowie ci nie dysponowali takimi informacjami, ich zeznania odnośnie tego, że E. był podwykonawcą na budowach przez nich prowadzonych są bezwartościowe, albowiem potwierdzenie, iż K. J. był widywany na budowach nie jest równoznaczne z rzetelnym wystawieniem faktur.

Sąd jedynie w niewielkiej części dał wiarę zeznaniom M. O., tj. w zakresie, w jakim podał on, iż znał dobrze M. K. oraz okoliczności dotyczących podjęcia działalności gospodarczej przez K. J.. W pozostałym zakresie jego zeznania są sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym. Przede wszystkim nie można się zgodzić z tym, iż M. O. nie pomagał w prowadzeniu działalności gospodarczej przez K. J.. Przeciwnie bowiem zeznaje 5 innych świadków, w osobach A. W. (2), M. A., M. P., A. D. i H. C., które zgodnie wskazują na osobę M. O. jako właściciela E. lub jako osobę często załatwiającą sprawy w imieniu E., która była o wiele bardziej zorientowana w tych kwestiach niż sam K. J.. Ponadto adres korespondencyjny E., choć de facto nieistniejący, to jest niemal zbieżny z adresem działalności gospodarczej jego żony, a całkowicie zbieżny z adresem działalności gospodarczej jego syna - co zostało potwierdzone w dokumentacji pochodzącej z ewidencji działalności gospodarczej dotyczącej działalności B. O. oraz notatki urzędowej sporządzonej przez pracownika kontroli skarbowej. Należy również wskazać, iż większość faktur wystawionych przez E. była drukowana przez przy pomocy oprogramowania należącego do jego żony. Dowodem na to jest nadruk numeru licencji oprogramowania do wydruku faktur znajdujący się w nagłówku większości faktu wystawionych przez E.. Wprawdzie nie jest znana dokładna rola M. O. w całym tym procederze, to jednak w powyższych okolicznościach, a także mając na uwadze, iż sam K. J. nie miał żadnej wiedzy i doświadczenia odnośnie prowadzenia działalności gospodarczej, niewątpliwe jest, iż w znacznej mierze to właśnie M. O. zajmował się sprawami jego firmy.

Sąd nie dał wiary także wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w postępowaniu sądowym. Oskarżony wskazał, iż widział wielokrotnie K. J. na budowach, jak pracował. Jak już wskazano wcześniej, sam fakt obecności K. J. na niektórych budowach nie jest kwestionowany, gdyż K. J. zeznał, iż wykonywał pewne roboty na trzech budowach. Z kolei na niektórych budowach był obecny jako brygadzista, lecz była to obecność czysto formalna, gdyż żadnej pracy tam nie wykonywał. Sam fakt obecności K. J. na niektórych budowach nie potwierdza w żaden sposób, iż wszystkie zlecenia objęte wystawionymi fakturami zostały wykonane przez jego firmę, zwłaszcza w oparciu o materiał dowodowy, który wskazuje przeciwnie, iż było to wręcz niemożliwe w tych okolicznościach.

Sąd w całości uwzględnił opinię sądowo - psychiatryczną sporządzoną w niniejszej sprawie odnośnie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego. Została ona sporządzona przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach. Biegli jednoznacznie wskazali, iż oskarżony nie jest upośledzony umysłowo ani też chory psychicznie. Wskazali, iż w czasie czynu był w pełni poczytalny. Opinia ta została sporządzona przez uprawnione osoby i nie była podważana przez żadną ze stron postępowania.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się również w całości na treści zebranych dokumentów urzędowych. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla podważenia ich wartości dowodowej. Na ich podstawie odtworzyć można szczegółowy i spójny obraz nieprawidłowości w wypełnianiu zobowiązań podatkowych, jakich dopuścił M. K..

W szczególności pismo z ZUS z dnia 17.02.2012 r. oraz protokoły odbioru robót i zlecenia wykonania prac dla E. przez (...) sp. z o. o. wraz z dopełniającymi je zeznaniami K. J. oraz H. C. wskazują, iż wykonanie zleceń objętych wystawionymi przez E. fakturami było fizycznie niemożliwe. Jak wynika ze zleceń wystawionych przez (...) dla E., wiele ze zleconych prac miało być wykonywanych w tym samym czasie w różnych miejscach (np. (...) w okresie od 10.08.2009 r. – 28 grudnia 2009 r., (...) W. od 01.10.2009 do 18.12.2009 r., P. P. od 08.09.2009 do 30.11.2009 r. itd.). Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż - jak wynika z wymienionego wyżej pisma ZUS oraz zeznań samego K. J. i księgowej H. K. J. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie zatrudniał nigdy żadnych pracowników. Mając na uwadze także zeznania K. J. i H. C., iż nie posiadał on żadnych środków trwałych, a więc żadnych maszyn i urządzeń oraz fakt, iż nie posiadał nawet prawa jazdy, to niemożliwe jest, by samodzielnie wykonał wszystkie powierzone zlecenia.

Z kolei dokumenty takie jak: wypis aktu notarialnego (...) sp. z o.o.; odpis postanowienia SR Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 07.03.2011 r.; odpis postanowienia SR Gdańsk - Północ w Gdańsku z dnia 10.12.2010 r; odpisy z KRS ; oświadczenie (...) Północ sp. z o. o; potwierdzenie zarejestrowania podmiotu jako podatnika VAT ; decyzja w sprawie nadania numeru NIP; aneksy do umowy o pracę; umowa o pracę na czas nieokreślony, wskazane przy opisywaniu stanu faktycznego, potwierdzają, iż w inkryminowanym okresie to M. K. był prezesem (...) sp. z o. o. i jako osoba reprezentująca spółkę i działająca w jej imieniu, odpowiadał za złożone deklaracje podatkowe.

Dokumentacja dotycząca działalności gospodarczej E. w postaci wpisów i decyzji z ewidencji działalności gospodarczej potwierdza okres prowadzenia działalności gospodarczej. Jest on zbieżny z rozpoczęciem współpracy z (...) sp. z o. o. (E. założony został na 3 miesiące przed rozpoczęciem tejże współpracy) oraz z ustąpieniem z funkcji prezesa przez M. K., co daje dodatkowe podstawy, by uznać, iż de facto przedsiębiorstwo to było założone jedynie po to, by generować faktury kosztowe dla (...) sp. z o. o. w celu uzyskania odliczeń podatku od towarów i usług.

Decyzja w sprawie ustalenia zadłużenia powstałego w wyniku niezwróconych świadczeń alimentacyjnych; informacja o stanie egzekucji oraz decyzja w sprawie przyznania świadczeń alimentacyjnych potwierdzają to, iż K. J. z prowadzonej działalności nie zachowywał dla siebie pieniędzy, jakie były przelewane na konto firmowe przez (...) oraz jakie miały być wypłacane mu w gotówce, zgodnie z dowodami KP. Z racji tego, iż obrót pomiędzy E. a (...) wynosił w inkryminowanym okresie ponad 2 miliony złotych, to gdyby była to realna zapłata za wykonane usługi, K. J. dysponowałby tymi środkami i pokrywałby alimenty, bądź w razie ich niepłacenia - egzekucja tych kwot przez komornika byłaby skuteczna.

Ponadto dokumentacja w postaci dowodów wypłat KP oraz potwierdzeń przelewów, które opiewały na łączną kwotę 1.576.704 zł jest nieadekwatna do łącznej wartości zleceń, jakie miał wykonać E., które to przekraczały w inkryminowanym okresie 2 miliony złotych. Wynika z tego, iż zlecenia te nie zostały nawet w całości opłacone przez (...). Kolejną kwestią jest fakt, iż rozliczenia gotówkowe pomiędzy (...) a E. wynosiły aż 1.151.704 zł, zaś rozliczenia za pośrednictwem rachunku bankowego (...) w A. Banku wyniosły tylko 425.000 zł. Należy pamiętać, iż podmioty gospodarcze mają obowiązek wykonywać rozliczenia finansowe na tak duże kwoty za pomocą przelewów bankowych. Stosowanie rozliczeń gotówkowych na tak duże kwoty potwierdza, iż de facto miało to służyć zatajeniu tego, iż (...) nie płaciło E. żadnych pieniędzy, bowiem żadne zlecenia nie były przez to przedsiębiorstwo wykonywane. W rzeczywistości do tych rozliczeń w ogóle nie dochodziło, a dowody wypłaty KP były jedynie pustymi, fikcyjnymi dokumentami, potrzebnymi M. K. jedynie do przedłożenia w księgowości i uzyskania nienależnego zwrotu podatku. Nie mają one bowiem nawet pokrycia w historii rachunku bankowego (...), z której nie wynika, by kwoty widniejące na dowodach wypłaty KP były wypłacane gotówką z banku przez M. K.. Stąd też prawidłowy jest wniosek, iż sumy kwot wpisane na dowodach wypłat KP nie były w rzeczywistości wypłacane E., a miały tylko służyć jako potwierdzenie fikcyjnego obrotu. Logiczny jest bowiem wniosek, iż gdyby do tych rozliczeń gotówkowych rzeczywiście dochodziło, to M. K. musiałby pieniądze w formie gotówki skądś pozyskać, a źródłem tym mogło być tylko konto bankowe.

Ustalony stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania M. K. czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, kwalifikowanego z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. w zw. z art. 9 § 3 k. k. s. Zgodnie z art. 56 § 1 k. k. s. podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Konstrukcja określonych w komentowanym przepisie typów czynu zabronionego związana jest ze szczególną instytucją prawa podatkowego określaną mianem tzw. samoobliczenia podatku przez podatnika, który z mocy właściwych przepisów prawa podatkowego zobowiązany jest do przeprowadzenia procedury ustalenia wysokości ciążącego na nim w danym okresie obliczeniowym zobowiązania podatkowego oraz przedstawienia organowi podatkowemu oświadczenia zawierającego dane dotyczące podstawy istnienia oraz wysokości ciążącego na podatniku zobowiązania podatkowego, a także uiszczenia tak ustalonego podatku w przewidzianym w prawie dodatkowym terminie. Jak wskazuje Trybunał Konstytucyjny: „podatnik dokonujący samoobliczenia podatku po pierwsze musi złożyć deklarację zawierającą oświadczenie co do faktycznie poniesionych wydatków i uzyskanych przychodów. Po drugie, musi samodzielnie dokonać oceny, które z tych wydatków należy właściwie zakwalifikować jako podlegające odliczeniu" (uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż M. K. jako reprezentujący spółkę (...) złożył do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. deklaracje dla podatku od towarów i usług (...) – 7 za miesiące styczeń – maj 2009, lipiec 2009, sierpień 2009, październik 2009 i grudzień 2009. W deklaracjach tych uwzględnił jako część podatku naliczonego, kwoty wynikające z faktur wystawionych przez E. dla (...) z tytułu sprzedaży usług budowlanych, które przez E. w rzeczywistości nie zostały wykonane. M. K. ustalił bowiem z K. J., by ten wystawiał faktury dla (...) za usługi wykonane przez inne podmioty, czy też przez pracowników (...). M. K. doskonale wiedział, iż K. J. nie zatrudnia żadnych pracowników, ani nie posiada własnego sprzętu do wykonania wszystkich zleconych robót. W rzeczywistości działalność gospodarcza założona przez K. J. miała jedynie służyć generowaniu podatku naliczonego, co obniżało rzeczywisty podatek należny od spółki (...).

Czyn ten wyczerpał również znamiona przestępstwa z art. 61 § 1 k. k. s. Zgodnie z tym przepisem kto wbrew obowiązkowi nie prowadzi księgi, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych. Przedmiotem ochrony we wskazanym przepisie jest obowiązek prawidłowej ewidencji podatkowej. M. K. - jako osoba odpowiedzialna za prowadzenie ksiąg spółki - przekazując do księgowości nierzetelne faktury za niewykonane w rzeczywistości usługi, doprowadził do nierzetelnego prowadzenia ksiąg, niezgodnie ze stanem faktycznym.

W związku z tym zastosowanie znalazł art. 7 § 1 k. k. s., gdyż czyn oskarżonego wyczerpał jednocześnie znamiona obu w/w przepisów. Zgodnie z tym, należało oskarżonemu przypisać jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Zgodnie z art. 9 § 3 k. k. s., za przestępstwa skarbowe, odpowiada jak sprawca, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. W inkryminowanym okresie bezsprzecznie funkcję taką jako prezes zarządu pełnił M. K.. Z uwagi na to ponosi on winę i odpowiedzialność karną za zarzucany mu aktem oskarżenia czyn.

Zgodnie z art. 6 § 2 k. k. s., dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony. Oskarżony podejmował zachowania polegające na składaniu deklaracji podatkowych obejmujących podatek naliczony za usługi niewykonane przez kontrahenta (...) w krótkich, co do zasady miesięcznych, odstępach czasu. Wykorzystywał przy tym tą samą sposobność, gdyż za każdym razem w inkryminowanym okresie składał deklaracje obejmujące kwoty wynikające z nierzetelnych faktur wystawionych przez E., mając tego świadomość.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swoich czynów przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. M. K. jest i już w trakcie popełnienia czynu był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynu M. K. był znaczny. Oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z premedytacją. Doskonale wiedział, a wręcz zaplanował, by E. wystawiał faktury za niewykonane w rzeczywistości usługi, które były wykonywane przez inne podmioty bądź przez pracowników (...).

Sąd stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do wydania wyroku skazującego. W punkcie I. sentencji wyroku Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych po 100 złotych każda.

Na niekorzyść M. K. przemawia postać zamiaru, okoliczności przemawiające za stopniem szkodliwości społecznej czynu oraz fakt, iż swoim działaniem doprowadził do uszczuplenia należności podatkowych w wysokości 464 992 złote.

Na korzyść oskarżonego przemawia fakt, iż nie był dotychczas karany sądownie.

Wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zostało przez Sąd warunkowo zawieszone na okres 3 lat próby. Zdaniem Sądu, warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności w całości spełni cele kary. Przede wszystkim, oskarżony nie był uprzednio karany sądownie. Stąd też orzeczenie wobec niego bezwzględnej kary pozbawienia wolności byłoby - zdaniem Sądu - nader surowe i przekraczało stopień społecznej szkodliwości czynu. Zwłaszcza wobec faktu, iż oskarżonemu została obok powyższej kary wymierzona także kara grzywny, która z pewnością nie zostałaby przez oskarżonego wykonana, gdyby orzeczono bezwzględną karę pozbawienia wolności.

Odnośnie samej kary grzywny, wskazać należy, że - zdaniem Sądu - liczba stawek, jak i ich wysokość, są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz wysokości uszczuplonego podatku. Przede wszystkim za orzeczeniem grzywny w określonej wysokości przemawiał fakt, iż na oskarżonego nałożono również obowiązek uiszczenia uszczuplonej należności publicznoprawnej w pełnej wysokości w terminie 2 lat i 6 miesięcy od uprawomocnienia się niniejszego wyroku. Stąd też środki utracone przez Skarb Państwa zostaną zwrócone, a grzywna w wyższej wysokości mogłaby utrudnić zwrot uszczuplonego podatku. Nie bez znaczenia jest także fakt, iż w razie uchylania się oskarżonego od uiszczenia orzeczonej grzywny lub uszczuplonego podatku, możliwe będzie zarządzenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, co powinno być dodatkową motywacją dla oskarżonego do wykonania orzeczonej kary i spełnienia nałożonych obowiązków.

W punkcie IV. wyroku Sąd w całości uczynił odpowiedzialnym posiłkowo za karę grzywny (...) sp. z o. o., co dodatkowo zabezpieczy wykonanie kary grzywny.

W punkcie V. wyroku zasądzono od oskarżonego koszty sądowe i wymierzono mu opłatę. Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie wywołane jego działaniem.