Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 245/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

SSR Robert Wysocki

Protokolant:

sekretarz sądowy Paulina Barwińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 roku w Człuchowie

sprawy

z powództwa K. M.

przeciwko (...) w W. (...) w G.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

1.  pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w C. VI Wydziału Grodzkiego z dnia 25 listopada 2004 roku w sprawie I Nc (...), któremu w dniu 22 marca 2005 roku nadano klauzulę wykonalności – częściowo, mianowicie w zakresie odsetek zasądzonych od należności głównej 3.243,03 zł (trzy tysiące dwieście czterdzieści trzy złote trzy grosze) należnych w okresie od dnia 8 listopada 2004 roku do dnia 20 lutego 2014 roku,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  koszty procesu znosi wzajemnie.

Sygn. akt I C 245/17 upr.

UZASADNIENIE

Powódka K. M. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika pozwem z dnia 27 marca 2017 roku domagała się pozbawienia wykonalności w całości tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy w C. w dniu 25 listopada 2004 roku w sprawie VI Nc (...), orzekającego, że w ciągu 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty powinna ona, jako pozwana solidarnie z J. M., S. M., B. M. oraz A. M. zapłacić powodowi (...) (...) w B. kwotę 3.243,03 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 listopada 2004 roku do dnia zapłaty oraz koszty procesu. Przedmiotowemu nakazowi zapłaty został nadany tytuł wykonawczy przez tutejszy sąd w dniu 22 marca 2005 roku.

Jako podstawę faktyczną żądania pozwu pełnomocnik powódki wskazał, iż K. M. nie zamieszkiwała w domu rodzinnym i dowiedziała się pierwszy raz o wszczęciu egzekucji na podstawie w/w tytułu wykonawczego w lutym 2017 roku. Ponadto K. M. nie miała wiedzy na temat wydanego nakazu zapłaty przez Sad Rejonowy w C. w dniu 25 listopada 2004 roku. W związku z powyższym zgodnie z dyspozycją art. 125 § 1 k.c. powódka stwierdziła, iż nastąpiło przedawnienie roszczenia o zapłatę, które nie może być skutecznie dochodzone przez pozwanego.

Pozwana (...) w W. (...) w G. z siedzibą w P. w odpowiedzi na pozew z dnia 21 lipca 2017 roku wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Argumentując zaprezentowane stanowisko wskazywała, że żaden z powołanych w pozwie zarzutów nie spełnia warunków przewidzianych dla powództwa opozycyjnego z art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. . Pozwana wskazywała, że roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu przedawnia się z upływem lat dziesięciu, który rozpoczyna swój bieg od dnia jego uprawomocnienia się. W ocenie pozwanego bieg terminu przedawnienia został przerwany w momencie wszczęcia postępowania egzekucyjnego zainicjowanego wnioskiem wierzyciela z dnia 20 listopada 2008 roku sygn. Km (...). Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone postanowieniem z dnia 27 marca 2009 roku przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w C. wobec stwierdzenia niewypłacalności dłużników w tym K. M..

Następnie na podstawie wniosku z dnia 23 listopada 2016 roku zostało wszczęte ponownie postępowanie egzekucyjne m.in. przeciwko K. M.. Postępowanie to prowadzi Komornik Sadowy przy Sądzie Rejonowym w C. I. O. w toku którego wyegzekwowała na rzecz wierzyciela kwotę 2.008,20 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 listopada 2004 roku Sąd Rejonowy w C. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc (...), mocą którego orzeczono, że pozwani J. M., S. M., B. M., K. M., i A. M. w ciągu 14 dni od doręczenia nakazu powinni solidarnie zapłacić (...) w W. działającą przez (...) Gospodarstwo (...) w B. kwotę 3243,03 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 listopada 2004 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu. Orzeczenie zostało zaopatrzone w klauzulę wykonalności w dniu 22 marca 2005 roku.

dowód: nakaz zapłaty z dnia 25 listopada 2004 roku k. 8, akta Km (...) k.2

W dniu 20 listopada 2008 roku pozwana złożyła wniosek o wszczęcie egzekucji świadczenia pieniężnego przeciwko dłużnikom J. M., S. M., B. M., K. M., i A. M.. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w C. wszczął postępowanie egzekucyjne zainicjowane wnioskiem pozwanego, które postanowieniem z dnia 27 marca 2009 roku umorzył wobec bezskuteczności egzekucji.

dowód: wniosek o wszczęcie egzekucji k. 49-50, wezwanie komornika do złożenia oświadczenia k.48, postanowienie komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego k. 47

W dniu 10 grudnia 2015 roku pozwana skierowała do K. M. wezwanie do zapłaty kwoty 6738,82 zł, na adres (...)/2, które to dłużniczka odebrała osobiście podpisując się na zwrotnym potwierdzeniu odbioru korespondencji.

dowód: wezwanie do zapłaty wraz z zwrotnym potwierdzeniem odbioru k.51-52

W okresie od dnia 30 lipca 1982 roku do dnia 12 stycznia 2015 roku K. M., była zameldowana na pobyt stały w B. 14/2.

dowód: zaświadczenie z bazy danych osobowych mieszkańców k. 53

W dniu 23 listopada 2016 roku na podstawie wskazanego tytułu wykonawczego (...) w W. złożyła kolejny wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikom S. M., K. M., i A. M.. Przedmiotowy wniosek wpłyną do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w C. w dniu 21 grudnia 2016 roku, a w dniu 21 lutego 2017 roku komornik wszczął postępowanie egzekucyjne w wskazanej sprawie zawiadamiając o tym fakcie strony postepowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powódka występując z żądaniem pozwu stanęła na stanowisku, że w związku z upływem czasu od powstania tytułu egzekucyjnego doszło do przedawnienia roszczenia, wskutek którego zobowiązanie względem wierzyciela wygasło.

Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa twierdziła z kolei, że zarzut przedawnienia roszczenia nie jest uzasadniony, bowiem wskutek zdarzeń mających miejsce po powstaniu tytułu egzekucyjnego, doszło do przerwy biegu przedawnienia.

Rację w sporze należało przyznać pozwanej, aczkolwiek nie w całym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 840 § 1 pkt 2 kpc dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

W nauce prawa podkreśla się, że celem powództwa opozycyjnego z art. 840 k.p.c. jest pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części albo jego ograniczenie. Powództwo to, jako środek merytorycznej obrony dłużnika, pozwala na zakwestionowanie wykonalności tytułu wykonawczego w drodze badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tym tytułem.

Powództwo z art. 840 k.p.c. może być realizowane tylko pod warunkiem, że istnieje potencjalna możliwość wykonania tytułu wykonawczego, zatem może być wytoczone dopiero po nadaniu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, niezależnie natomiast od tego, czy postępowanie egzekucyjne zostało już wszczęte. Istotna jest jedynie wymagalność zobowiązania objętego tytułem wykonawczym. Od chwili powstania wymagalności dłużnik może żądać pozbawienia ( bądź ograniczenia ) wykonalności tytułu wykonawczego tak długo, jak długo zachodzi możliwość wykonania tego tytułu.

Przewidziane w art. 840 § 1 pkt 2 kpc zdarzenia obejmują swoim zakresem wszystkie te sytuacje, z którymi przepisy prawa materialnego łączą wygaśnięcie zobowiązania. W tym kontekście przyjmuje się, że powołany przepis stwarza podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania lub zdarzenia, wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane. Na podstawie regulacji materialnoprawnych w literaturze rozróżnia się zdarzenia zależne od woli stron ( np. spełnienie świadczenia, potrącenie ), jak też takie, w odniesieniu do których wola wierzyciela i dłużnika nie mają znaczenia ( do tych należą, m.in., przedawnienie roszczenia, niemożność świadczenia wskutek okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada ).

Zgodnie z poglądami doktryny jedyną sytuacją, w której dłużnik nie może uzasadniać powództwa opozycyjnego zarzutem przedawnienia roszczenia stwierdzonego tytułem, jest ta, gdy w toku postępowania rozpoznawczego, jako strona pozwana w sprawie, zarzutu przedawnienia nie podniósł ( o ile już w tamtym czasie do niego doszło ). Dłużnik może natomiast podnosić zarzut przedawnienia, które nastąpiło po wydaniu tytułu egzekucyjnego, to jest przedawnienia roszczenia stwierdzonego tym tytułem, mającego niejako odrębny byt od chwili wydania orzeczenia będącego tytułem.

W uzasadnieniu podstawy roszczenia określonego w pozwie jako żądanie pozbawienia wykonalności tytułu egzekucyjnego powód powoływał okoliczność wskazującą na oparciu żądania na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. w postaci przedawnienia roszczenia z uwagi na upływ czasu od chwili powstania tytułu egzekucyjnego w postaci nakazu zapłaty, a zatem przedawnienia obejmującego drugi przypadek z omówionych w poprzednim akapicie uregulowany w dyspozycji art. 125 § 1 k.c. Z przedstawionego przezeń wywodu wynika, że przyjmuje on bieg terminu przedawnienia od chwili wydania nakazu zapłaty, tj. od dnia 25 listopada 2004 roku, a także zakłada, że nie doszło do przerwy biegu rozpoczętego w tamtym czasie biegu terminu z uwagi na brak informacji o jakichkolwiek czynnościach podejmowanych przez wierzyciela.

Stanowisko powoda nie jest uprawnione.

Zgodnie z przepisem art. 125 § 1 k.c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez Sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy.

Powołany przepis nie wskazuje początku biegu przewidzianego w nim terminu przedawnienia, poprzestając na wskazaniu kategorii roszczeń, których ono dotyczy. W przypadku roszczeń zasądzonych prawomocnym orzeczeniem jest bezsporne, że zdarzeniem wyznaczającym początek biegu terminu przedawnienia przewidzianego w art. 125 § 1 kc jest uprawomocnienie się orzeczenia ( a zatem nie chwila powstania samego tytułu egzekucyjnego, tj. wydania nakazu zapłaty, który przez pewien jeszcze czas pozostaje nieprawomocny ).

W odniesieniu do zwalczanego w sprawie tytułu, należy stwierdzić, że jest nim orzeczenie sądu ( nakaz zapłaty ), zatem stwierdzone nim roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu, który to termin rozpoczął swój bieg dziesięcioletni od dnia, w którym nakaz się uprawomocnił.

Należy dalej zauważyć, że stosownie do treści przepisu art. 123 § 1 pkt 1 kc bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Istotą przerwania biegu przedawnienia zgodnie z przepisami art. 124 kc jest to, że termin przedawnienia przestaje upływać z chwilą zaistnienia okoliczności powodującej przerwę i nie biegnie przez cały czas jej trwania, zaś po przerwie biegnie na nowo. Dłużnik po przerwaniu biegu terminu przedawnienia znajduje się w takim położeniu prawnym, jakie istniało, gdy roszczenie stało się wymagalne.

W doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego, powszechnie przyjmuje się, że czynnością procesową powodującą przerwanie biegu terminu przedawnienia jest złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności sądowemu lub pozasądowemu tytułowi egzekucyjnemu ( wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie II CK 276/04; Lex nr 284135; z dnia 16 stycznia 2004 r. w sprawie III CZP 101/03, OSNC 2005, nr 4, poz. 58), a także złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji.

Mając powyższe na uwadze zauważyć należy, że takie przerwy miały miejsce w odniesieniu do roszczenia wynikającego ze zwalczanego przez powódkę tytułu. Z dokumentów załączonych do odpowiedzi na pozew i znajdujących się w załączonych na wniosek pozwanej aktach sprawy postępowania egzekucyjnego Km (...) wynika, mianowicie, że wierzyciel w dniu 2 marca 2005 roku zaopatrzył nakaz zapłaty tytułem wykonawczym, w dniu 20 listopada 2008 roku skierował wniosek o wszczęcie egzekucji świadczenia pieniężnego na podstawie, którego Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w C. wszczął i prowadził postępowanie egzekucyjne za numerem Km (...), które następnie umorzył postanowieniem z dnia 27 marca 2009 roku wobec bezskuteczności egzekucji. W dniu 10 grudnia 2015 roku pozwana wysłała do K. M. wezwanie do zapłaty na adres jej stałego zameldowania, które w/w odebrała osobiście w dniu 18 grudnia 2015 roku podpisując się na zwrotnym potwierdzeniu odbioru korespondencji. W dniu 21 grudnia 2016 roku do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w C. wpłynął wniosek pozwanej z dnia 23 listopada 2016 roku o wszczęcie egzekucji na postawie którego komornik wszczął i prowadzi postępowanie egzekucyjne za numerem Km (...).

Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanej, w zakresie dowodów z akt postępowania egzekucyjnego Km (...) oraz akt postępowania sądowego VI Nc (...), jako niemożliwe do przeprowadzenia, ponieważ w/w akta zostały zniszczone z uwagi na upływ czasu. Sąd ustalając stan fatyczny w sprawie oparł się na materiałach przedstawionych przez pozwaną i powoda, a także na materiałach załączonych do postępowania egzekucyjnego prowadzonego za numerem Km (...), w szczególności na postanowieniu komornika z dnia 27 marca 2009 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego Km (...) oraz nakazie zapłaty Sądu Rejonowego w C. z dnia 25 listopada 2004 roku.

W postanowieniu z dnia 27 marca 2009 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności egzekucji Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w C. wskazał, iż egzekucja okazała się bezskuteczna, ponieważ dłużnicy nigdzie na stałe nie pracują, nie pobierają żadnych świadczeń emerytalno-rentowych. Ponadto ustalił, iż K. M. zamieszkuje przy ulicy (...) w C. i utrzymuje się z prac dorywczych, nie posiada wartościowych rzeczy ruchomych oraz nieruchomości. Ustalenia komornika w zakresie aktualnego miejsca zamieszkania K. M. są zgodne z jej zeznaniami na rozprawie z dnia 7 września 2017 roku w trakcie, których powódka zeznała, że mieszkała pod wskazanym adresem ze swoim chłopakiem K. B. w 2009 roku.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż K. M. odebrała osobiście w dniu 18 grudnia 2015 roku wezwanie do zapłaty przesłane przez pozwaną na jej adres stałego zameldowania, a twierdzenia pozwanej, iż listonosz zna ją osobiście i doręczył je korespondencję na adres w D., nie zostały w żaden sposób uprawdopodobnione w procesie.

Dowody w postaci dokumentów przedłożone przez strony postępowania podlegają ocenie Sądu orzekającego w zakresie ich wiarygodności, prawdziwości i mocy dowodowej i w konsekwencji Sąd jest uprawniony na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. do poczynienia na podstawie tychże dokumentów wiążących ustaleń faktycznych.

Art. 6 k.c. odnosi się do materialnoprawnego aspektu zagadnienia ciężaru udowodnienia faktu. Instytucja ciężaru dowodu w tym znaczeniu (materialnym) służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa, kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Funkcją reguły ciężaru dowodu jest umożliwienie sądowi merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji, gdy nie udało się ustalić leżących u podstaw sporu faktów. W każdym bowiem wypadku spełnienia przesłanek procesowych sąd cywilny obowiązany jest wydać merytoryczne rozstrzygnięcie, niezależnie od tego, czy postępowanie dowodowe przyniosło jakikolwiek efekt. Wskazany przepis nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu prawnego, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. W kontradyktoryjnym modelu postępowania cywilnego o zakresie i rodzaju roszczenia decyduje powód, a w konsekwencji to na nim spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń które mają popierać jego żądania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 roku, sygn. akt II CSK 297/10). Reguła ta nie może być jednak rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, ciężar dowodu spoczywa na powodzie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82, a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt I ACa 572/10). Rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) i jego procesowy odpowiednik (art. 232 k.p.c.) należy rozumieć bowiem w ten sposób, że w razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających – jej zdaniem – oddalenie powództwa (tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 29 maja 05 2014 roku, sygn. akt III APa 10/14, Legalis numer 1062037).

W okolicznościach analizowanej sprawy, zdaniem Sądu, powódka nie udowodniła zaistnienia przesłanki powodującej pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności. Stosownie zaś do przedstawionych powyżej reguł na powódce, która z twierdzeń swoich wywodziła skutki prawne, spoczywał ciężar dowodu, że upłynął 10 letni termin przedawnienia. Powódka pozostała jednak bierna, a jej działania procesowe ograniczały się do gołosłownego podważania twierdzeń strony pozwanej. Taka postawa stanowi w ocenie Sądu próbę nieuzasadnionego przerzucenia ciężaru dowodowego na stronę przeciwną i nie może implikować powstania po stronie pozwanej dodatkowych obowiązków dowodowych.

Przyjęcie, że powódce listonosz wyjątkowo doręczył korespondencję adresowaną na jej adres stałego pobytu pod aktualny adres zamieszkania oraz fakt, iż pomimo jednoznacznych ustaleń komornika powódka nie miała wiedzy o wydanym nakazie zapłaty oraz prowadzonych postępowaniach egzekucyjnych nie daje się pogodzić z wnioskami płynącymi z zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Reasumując podjęte przez wierzyciela czynności każdorazowo doprowadzały do przerwania biegu przedawnienia (w odniesieniu do tej części roszczenia, która nie było jeszcze przedawnione w chwili dokonywania czynności). Nie uległo zatem z pewnością przedawnieniu stwierdzone tytułem wykonawczym roszczenie w zakresie zasądzonej w nim należności głównej.

Należy w tym miejscu zauważyć, że powódka żądała pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w całości, wskazując jako podstawę powództwa fakt przedawnienia. Sąd zobowiązany był zatem rozstrzygnąć w ramach takiej podstawy, zarówno czy przedawniły się jakiekolwiek roszczenia wynikające z tytułu (zarówno w zakresie wskazanej w nakazie należności głównej, jak też zasądzonych od niej należności ubocznych – odsetek). za spóźnienie w spełnieniu świadczenia.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 125 § 1 zdanie drugie kc jeżeli stwierdzone w ten sposób orzeczeniem sądu roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu. Ostatni z powołanych przepisów ustanawia odrębny w porównaniu z ogólnym dziesięcioletnim, trzyletni termin przedawnienia dla roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem w zakresie roszczeń obejmujących świadczenia okresowe należne w przyszłości. Termin ten ma więc zastosowanie tylko do roszczeń o przyszłe świadczenia okresowe, nie zaś do roszczeń o świadczenia okresowe, wymagalne w toku postępowania.

Odnosząc przedstawione rozważania do tytułu wykonawczego, będącego przedmiotem powództwa należy stwierdzić, że na podstawie złożonego przez wierzyciela wniosku o wszczęcie egzekucji w sprawie Km (...) (tj. w dniu 21 grudnia 2016 roku), Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w C.wszczął postępowanie egzekucyjne w dniu 21 lutego 2017 roku, poza obejmującym roszczenie główne z odsetkami do dnia, w którym powstał tytuł, nie były przedawnione zasądzone dalsze odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia należne po dacie powstania tytułu, jednak za okres nie dłuższy, niż trzy lata, licząc wstecz od dnia złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji. Odsetki za pozostały okres uległy natomiast przedawnieniu wobec upływu trzyletniego terminu od chwili powstania wymagalności roszczeń odsetkowych. W tym zakresie tych odsetek tytuł wykonawczy należało pozbawić wykonalności. Z uwagi na upływ ponad trzech lat od chwili uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności egzekucji, fakt spowodowania przerwy biegu terminu przedawnienia wskutek czynności w postaci wystąpienia z takim wnioskiem przez wierzyciela nie miał znaczenia dla ustalenia, jaka część należności ubocznych (odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia w okresie po powstaniu tytułu) przedawniła się.

Orzeczenie o kosztach w niniejszej sprawie uzasadniają przepisy art. 100 k.p.c.

Przepis artykułu 100 k.p.c. stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie Sąd dokonał wzajemnego zniesienia kosztów postępowania z uwagi na to, że powództwo zostało uwzględnione praktycznie w połowie. Wartość odsetek, co do których sąd pozbawił wykonalności odpowiada mniej więcej wartości należności głównej.

Sąd zauważa, że wierzyciel w długich okresach czasu nie podejmował działań w celu wyegzekwowania zasądzonych świadczeń, zaś we wniosku egzekucyjnym z dnia 23 listopada 2016 roku zgłaszał żądanie ściągnięcia od dłużnika wszelkich należności wynikających z nakazu, także tych przedawnionych w istocie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.