Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy X Wydział Cywilny Rodzinny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2014 r. w Bydgoszczy

na rozprawie sprawy

z powództwa R. S.

przeciwko F. S.

o alimenty

na skutek apelacji wniesionej przez powódki R. S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

z dnia 22 lipca 2013 r., sygnatura akt III RC 574/09

Sygn. akt X Ca 233/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22.07.2013 roku Sąd Rejonowy w Inowrocławiu oddalił powództwo R. S. przeciwko F. S. o alimenty co do świadczeń za okres od 15.04.2010 do 18.05.2012, a w pozostałym zakresie umorzył postępowanie.

Swoje rozstrzygniecie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne.

Powódka R. S. wniosła w dniu (...)r. przeciwko F. S. powództwo, domagając się zasądzenia alimentów w kwocie 3000 zł. miesięcznie. W dniu (...)r. pozwany F. S. złożył w Sądzie Okręgowym w (...) pozew o rozwód. Z tego powodu postanowieniem z dnia (...)r. Sąd zawiesił postępowanie co do świadczeń za okres od dnia 15 kwietnia 2010 r. Wyrokiem częściowym z dnia (...)r. Sąd oddalił powództwo co do świadczeń za okres od dnia 08 lipca 2009 r. do dnia 15 kwietnia 2010 r. Apelację od tego wyroku Sąd Okręgowy oddalił wyrokiem z dnia (...)r.

Powódka R. S. i pozwany F. S. zawarli związek małżeński dnia (...)r. Wyrokiem Sądu Okręgowego w (...)z dnia (...)r. w małżeństwie stron orzeczono separację - bez orzekania o winie. Strony mają dwoje pełnoletnich dzieci. Syn M. ma 26 lat, jest osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Nadal kontynuuje naukę, jest studentem Wyższej Szkoły' (...) w B.. Czesne za szkolę pokrywa (...). Córka M. ma 21 lat, nie kontynuuje nauki, poszukuje pracy, jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna. Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w(...)z dnia (...)r. z winy pozwanego F. S.. O alimentach nie orzeczono.

Powódka R. S. prowadzi działalność gospodarcza - kwiaciarnię. Działalność przynosi dochód. W 2009 r. uzyskała przychód w kwocie 36282 zł. W okresach od dnia 14 kwietnia 2011 r. do 23 lipca 2011 r. oraz od dnia 17 listopada 2011 r. do dnia 30 listopada 2011 r. i od dnia 03 stycznia 2012 r. do dnia 22 marca 2012 r. i od dnia 09 lipca 2012 r. do dnia 18 stycznia 2013 r. powódka korzystała za zwolnienia lekarskiego i pobierała zasiłek chorobowy. Podstawa wymiaru zasiłku wynosiła nieco ponad 1600 zł. miesięcznie. Z dniem 18 stycznia 2013 r. upłynął 182- dniowy okres zasiłkowy.

W okresie od dnia 15 kwietnia 2010 r. do dnia 31 maja 2012 r. powódka wskazała, że uzyskała przychód z prowadzonej działalności gospodarczej w kwocie 56237 zł tj. średnio 2163 zł miesięcznie.

Powódka mieszka wspólnie z rodzicami, w domu który stanowi ich własność. Zajmuje piętro. Rodzice powódki utrzymują się z emerytur w kwotach: 800 zł i 1050 zł, a nadto matka powódki prowadzi działalność gospodarczą - hurtownię. Powódka z rodzicami prowadzi wspólne gospodarstwo domowe i ponosi ok. 1/3 kosztów utrzymania domu. Rachunki za energię elektryczną wynoszą ok. 300 zł na dwa miesiące, za gaz w okresie grzewczym ok. 1000 zł miesięcznie. Powódka R. S. leczy się z powodu rwy kulszowej. Korzysta z zabiegów fizjoterapeutycznych. W okresie od 27 stycznia 2010 r. do dnia 17 lutego 2010 r. przebywała na uzdrowiskowym leczeniu sanatoryjnym w L..

Pozwany F. S. nie pracuje, zajmuje się administrowaniem nieruchomościami. Źródłem jego utrzymania jest dochód z najmu nieruchomości. Pozwany jest właścicielem nieruchomości położonej w Ł. w postaci gospodarstwa, gdzie wynajmuje dwa domki za kwoty 350 zł i 400 zł miesięcznie, dwóch hal, z których nie ma dochodu, ponieważ lakiernię użytkuje nieodpłatnie kolega pozwanego, a na wynajęcie drugiej nic ma chętnych oraz placu, za który otrzymywał 1000 zł miesięcznie, ale najemca zrezygnował. F. S. jest także właścicielem nieruchomości położonej w I. przy ul. (...). Wynajmuje sklep za kwotę 500 zł miesięcznie, dwa mieszkania i dwa pokoje nie mają lokatorów. Posiada również nieruchomość gruntową w O., z której nie czerpie dochodu. Dzierżawi ziemię położoną w L. - 1,6 ha i uzyskuje 1500 zł rocznie. Dopłaty pobiera dzierżawca.

W 2009 r. pozwany wykazał przychód w kwocie 3500 zł, w 2010 r. w kwocie 24100 zł, w 2011 r. w kwocie 6000 zł, w 2012 r. w kwocie 8400 zł.

F. S. zamieszkuje w lokalu, który jest jego własnością i ponosi w całości koszty jego utrzymania. Czynsz wynosi 221,63 zł, rachunek za energie elektryczną wynosi 148,92 zł na dwa miesiące.

Po dokonaniu powyższych ustaleń faktycznych Sad Rejonowy ocenił wiarygodność zebranych dowodów. Zeznania powódki R. S. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne w części dotyczącej prowadzonej działalności gospodarczej, warunków mieszkaniowych albowiem są w tej części dość jasne, zrozumiałe i znajdują odzwierciedlenie w dokumentach. Natomiast w części dotyczącej uzyskiwanych dochodów, rentowności prowadzonej działalności gospodarczej Sąd I instancji odmówił wiarygodności, ponieważ zeznania powódki są mało dokładne, bardzo ogólne, wręcz tendencyjne. Oceniając dochodowość powódka wskazywała wyłącznie, że z uwagi na stan zdrowia nie jest w stanie dalej wykonywać pracy w kwiaciarni i zmierzała do obniżenia swych możliwości. W toku postępowania dowodowego nie przedstawiła jednak żadnego zaświadczenia lekarskiego o trwalej niezdolności do pracy. Wcześniej okresowo chorowała, pobierała zasiłek z ZUS, wykorzystała 182 - dniowy okres zasiłkowy, ale nie ubiegała się o świadczenie rehabilitacyjne czy rentę. Nie ma także stwierdzonej niepełnosprawności. Jak wynika z przedstawionego przez powódkę zestawienia przychodów wpływy nie są regularne, widoczna jest sezonowość świadczonych usług. W ocenie Sądu Rejonowego nic można mówić o braku dochodowości, nierentowności. Powódka jako przedsiębiorca powinna podjąć działania mające na celu ograniczenie niekorzystnych wpływów pracy na stan zdrowia, być może skorzystania z pomocy innej osoby lub choćby córki, która jest bezrobotna - przy części prac, np. nie wymagających szczególnych umiejętności. Mając powyższe na uwadze Sąd I instancji doszedł do przekonania, że powódka dążyła do umniejszenia swych możliwości poprzez wyeksponowanie problemów zdrowotnych. Zeznania pozwanego w zakresie posiadanego majątku zasługują częściowo na wiarę. Wskazane przez pozwanego kwoty budzą wątpliwości, ponieważ zeznania w tej części nie są jasne, a pozwany starał się umniejszyć wartość nieruchomości, ich przydatność i użyteczność. Choć ostatecznie przyznał, że lokale nadają się do wynajęcia. Z uwagi na zgon matki pozwanego jego stan majątkowy mógł ulec zmianie. Wiedza pozwanego w tym zakresie jest lakoniczna, jego zeznania są chaotyczne, niespójne. Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że pozwany posiada przede wszystkim możliwości majątkowe. Z tego powodu oddalił wnioski dowodowe powódki zawarte w piśmie procesowym z dnia 19 lipca 2013 r. Przeprowadzenie wnioskowanych dowodów przyczyniłoby się do zbędnego przedłużenia postępowania, a udowodnienie podanych okoliczności nie ma istotnego znaczenia dla niniejszego postępowania.
Po dokonaniu powyższej oceny Sąd Rejonowy dokonał subsumpcji ustalonego stanu faktycznego w kontekście norm prawnych zawartych w art. 60 § 1 krio w zw. z art. 61 ⁴ § 4 krio oraz w art. 445 § 3 kpc. Zgodnie bowiem z dyspozycją przepisu art. 445§3 k.p.c. po prawomocnym zakończeniu sprawy o rozwód zawieszone postępowanie podejmuje się z mocy prawa, jednak tylko co do okresu, za który w sprawie o rozwód nie orzeczono o roszczeniach objętych zawieszonym postępowaniem. W pozostałym zakresie postępowanie ulega z mocy prawa umorzeniu. W wyroku rozwodowym brak jest rozstrzygnięcia o obowiązku alimentacyjnym pozwanego F. S. wobec powódki R. S., choć zarówno powódka R. S. jaki i pełnomocnik pozwanego adwokat J. M. informowały Sąd Okręgowy o toczącym się przed Sądem Rejonowym w Inowrocławiu postępowaniu.

W ocenie Sądu Rejonowego powódka R. S. nie pozostaje w niedostatku. Prowadzi bowiem działalność gospodarczą, która przynosi regularny dochód, okresowo pobiera zasiłek chorobowy. Jest w stanie samodzielnie zaspokoić swe usprawiedliwione potrzeby. Okoliczność, że ma na utrzymaniu pełnoletnie dzieci nie może stanowić podstawy ustalenia obowiązku alimentacyjnego wobec niej. Zwłaszcza że córka stron M. S. nie uczy się, jest zdolna do podjęcia pracy, jest zameldowana ojca, często u niego bywa, zaś syn stron ma 26 lat, korzysta z dofinansowania z (...). Oboje posiadają legitymację do wytoczenia powództwa o zasądzenie alimentów na swą rzecz.

Pozwany F. S. czerpie dochód z posiadanego majątku, którym administruje. Jego możliwości majątkowe są znaczne. Fakt, że pozwany posiada majątek, z którego czerpie dochód nie jest wystarczający do obciążenia go obowiązkiem alimentacyjnym, separacja stron została bowiem orzeczona bez orzekania o winie, zatem podstawę ustalenia obowiązku alimentacyjnego stanowi przepis art. 60 § 1 krio i fakt pogorszenia się sytuacji powódki na skutek orzeczenia separacji w tej sytuacji nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia i dlatego Sąd I instancji oddalił powództwo. W pozostałej części postępowaniu podlega umorzeniu na podstawie art. 445 § 3 k.p.c. ni fine.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości powódka R. S. zarzucając:

a)  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 138 krio poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nie zaszły zmiany uzasadniające zasądzenie obowiązku alimentacyjnego wobec powódki;

b)  naruszenie art. 227 i 232 kpc poprzez niepoczynienie istotnych dla rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych w zakresie rzeczywistych możliwości zarobkowych pozwanego i rzeczywistych możliwości zarobkowych powódki, nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego, nierozważenie w sposób bezstronny i wszechstronny materiałów dowodowych oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów.

Wskazując na powyższe powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie jej powództwa w całości, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania odwoławczego według norm (k. 177).

Uzasadniając apelację powódka podała, że nie zgadza się ze stanowiskiem Sądu I instancji jakoby nie pozostawała w niedostatku. Podała, że w maju 2006 rozpoczęła działalność gospodarczą w postaci małej kwiaciarni w pomieszczeniu użyczonym przez rodziców, a w dni targowe na targowisku miejskim, przez co nabawiła się choroby reumatologicznej, a od nadmiernego dźwigania przepukliny kręgosłupa, co powoduje konieczność systematycznego leczenia i obniża dochody. Powódka nie jest w stanie zatrudnić dodatkowej osoby i zaspokoić swych usprawiedliwionych potrzeb, a średni dochód 1000 zł nie pokrywa wydatków. Zdaniem skarżącej Sąd nie wziął pod uwagę, że jej dochody są nieregularne. Zdaniem powódki pozwany wykorzystał czas faktycznej separacji na zaprzestanie dochodowej działalności lakiernictwa i warsztatu samochodowego celem pomniejszenia swoich dochodów. Zeznania pozwanego powódka oceniła jako niewiarygodne. Wioski dowodowe powódki zostały odrzucone, co spowodowało, ze nie ustalono rzeczywistych możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego. Dalej powódka przytoczyła treść art. 60 § 2 krio i stwierdziła, ze oddalenie powództwa pozbawia ją możliwości zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb z wyłącznej winy pozwanego (k. 178-179).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd Rejonowy dokonał pełnych i prawidłowych ustaleń natury faktycznej, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i czyni je własnymi. Na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego Sąd ten wywiódł także prawidłowe wnioski, które obszernie i przekonująco uzasadnił.

W pierwszej kolejności zauważenia wymaga, że zarzuty apelacji nie pokrywają się z treścią uzasadnienia apelacji za wyjątkiem jednego – a mianowicie bezzasadnego oddalenia wniosków dowodowych powódki zawartych w piśmie z dnia 18.07.2013.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy co następuje.

Zarzut naruszenia art. 138 krio jest całkowicie chybiony, a jego postawienie niezrozumiałe. Zgodnie z tym przepisem: „ W razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego”. Nie ulega wątpliwości, że ani w wyroku orzekającym separację (k.26), ani w wyroku rozwodowym (k.152) nie orzeczono o obowiązku alimentacyjnym między stronami. Z akt nie wynika nadto, aby istniała jakakolwiek umowa stron w tym przedmiocie. W tej sytuacji art. 138 krio w istniejącym stanie faktycznym nie może mieć żadnego zastosowania, gdyż odnosi się do podwyższenia lub obniżenia alimentów wynikających z orzeczenia sądowego lub umowy stron, a nie do zasądzenia alimentów.

Zarzut naruszenia art. 227 kpc, 232 kpc i 233 § 1 kpc strona postawiła podnosząc, że Sąd Rejonowy nie poczynił istotnych ustaleń co do możliwości majątkowych pozwanego i rzeczywistych możliwości zarobkowych powódki oraz nie rozważył w sposób bezstronny i wszechstronny materiałów zgromadzonych w sprawie i przekroczył granice swobodnej oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd Rejonowy ustalił możliwości majątkowe pozwanego wskazując wyraźnie jakie pozwany posada nieruchomości, jaki czerpie z nich dochód i w jakiej części ich nie wykorzystuje oraz skonkludował, że możliwości majątkowe pozwanego są znaczne. Powódka w zasadzie w uzasadnieniu apelacji nie podważa powyższego ustalenia Sądu I instancji, natomiast podważa wiarygodność zeznań pozwanego. Nadto Sąd I instancji ustalając możliwości zarobkowe powódki wskazywał wyraźnie na sezonowość jej dochodów, czy też na zwolnienia lekarskie ograniczające jej dochody. Wskazać należy, że zeznania obu stron Sąd Rejonowy ocenił krytycznie odmawiając im częściowo wiarygodności. Za nietrafny należy uznać postawiony w apelacji w tym kontekście zarzut przekroczenia przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów funkcjonuje w postępowaniu cywilnym przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu. Przyjęta w ustawie swobodna ocena dowodów, nie oznacza jednak dowolności w ocenie dowodów. Granice swobodnej oceny dowodów określają trzy czynniki: logiczny, ustawowy, ideologiczny (zob. wyroki SN: z dnia 20 sierpnia 2002 r., II UKN 555/01, Lex nr 572008, z dnia 7 lutego 2002 r., II UKN 806/00, Lex nr 560570, z dnia 12 lutego 2004 r., II UK 236/03, Lex nr 390137). Czynnik logiczny związany jest z obowiązkiem sądu wyprowadzenia z zebranego materiału procesowego wniosków zgodnych z regułami logiki. Ten wymóg dotyczy wyprowadzenia wniosków po ocenie każdego dowodu z osobna, a także powiązania wszystkich wniosków w jedną logiczną całość (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2005 r., I ACa 540/05, Lex nr 186125). Czynnik ustawowy wyraża przepis art. 233 kpc, który stanowi, że ocena sądu ma być oparta na wszechstronnym rozważeniu zebranego materiału. Taka ocena obejmuje kolejno jego uporządkowanie, odniesienie się do wszystkich przeprowadzonych dowodów i każdego z osobna i w konsekwencji wskazanie, które z faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy zaistniały, bądź nie zaistniały. Istotą oceny dowodów jest wybranie tych, które weszły w skład podstawy rozstrzygnięcia i odrzucenie tych, którym sąd odmówił wiarogodności i mocy dowodowej. Moc dowodowa to przekonanie sądu, jakie uzyskał po przeprowadzeniu dowodu o istnieniu lub nieistnieniu określonego faktu, którego dowód dotyczył (zob. wyrok SA w Gdańsku z dnia 5 maja 2009 r., I ACa 111/09, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku 2009, nr 1, poz. 58, wyrok SA w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2005 r., I ACa 540/05, Lex nr 186125). Ocena wiarogodności dowodu odnosi się do źródła informacji (środka dowodowego). Dokonując oceny sąd określa, czy środek dowodowy z uwagi na jego cechy indywidualne i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę. Podstawą selekcji dowodów jest zatem ich wiarogodność. Natomiast kryteriami oceny wiarogodności są doświadczenie życiowe, inne źródła wiedzy, poprawność logiczna, prawdopodobieństwo wersji. W orzecznictwie podkreślono, że "Ramy swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1) wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego" (zob. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, Lex nr 41437, wyrok SA w Szczecinie z dnia 17 września 2008 r., I ACa 1195/06, Lex nr 516569; J. Klich-Rump, Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia sądowego w procesie cywilnym, Warszawa 1977, s. 135). Trzeci czynnik, określany jako ideologiczny, bądź też psychologiczny związany jest ze świadomością prawną sądu. Zaliczany jest też do czynników intelektualnych. Jest to niewątpliwie element subiektywny oceny związany z osobowością sędziego. Trafnie podkreśla się, że "własne przekonanie" sędziego w kwestii wartości poszczególnych dowodów determinowane jest jego indywidualną wiedzą (świadomością) społeczną i prawną (zob. T. Wiśniewski, Przebieg procesu..., s. 66).

Naruszenie reguł swobodnej oceny dowodów nie może być utożsamiane z błędnymi ustaleniami faktycznymi. Jak podkreślono w orzecznictwie, błędne ustalenia faktyczne mogą jedynie być, ale nie muszą, skutkiem nieprawidłowej oceny materiału dowodowego (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 27 listopada 2007 r., I ACa 882/07, Lex nr 466439). W konsekwencji, dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753, wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925 (Henryk Dolecki Komentarz do art.233 Kodeksu postępowania cywilnego w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex 2011, wydanie I).

Skarżąca nie sprostała powyższemu, a w szczególności nie wskazała w ogóle jakie kryteria rozumowania zostały naruszone przez Sąd I instancji przy analizie dowodów i jakich, a nadto jakim dowodom Sąd Rejonowy niesłusznie odmówił lub przyznał moc dowodową. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał drugi z zarzutów apelacji za nietrafny.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w uzasadnieniu apelacji stwierdzić należy co następuje.

Całość uzasadnienia wskazuje na brak właściwego zrozumienia przez powódkę terminu „niedostatek” zawartego w art. 60 § 1 krio, jak i powodów oparcia rozstrzygnięcia na treści tegoż przepisu, a nie art. 60 § 2 krio, na który systematycznie powołuje się powódka. Pojęcie „niedostatku” w rozumieniu art. 60 § 1 krio obejmuje się stan, w którym uprawniony nie ma żadnych lub nie ma dostatecznych własnych środków utrzymania, które mogłyby zaspokoić jego usprawiedliwione, a nie tylko niezbędne potrzeby, i przy przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosowanie do swoich sił umysłowych i fizycznych nie potrafi ich uzyskać (Prawo rodzinne, Jan Winiarz, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1993, strona 259). W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy należycie wykazał dlaczego uważa, że taki stan niedostatku nie zachodził po stronie powódki w okresie od 15.04.2010 do 18.05.2012 i Sąd Okręgowy w całości tę argumentację podziela. Powódka prowadzi dochodową działalność gospodarczą, okresowo korzystała ze zwolnień lekarskich, jednak nie ubiegała się o świadczenie rehabilitacyjne czy rentę. Nie ma także stwierdzonej niepełnosprawności. Jak wynika z przedstawionego przez powódkę zestawienia przychodów wpływy nie są regularne, widoczna jest sezonowość świadczonych usług. Powódka w okresie przemijającego pogorszenia stanu zdrowia ma możliwość korzystania w prowadzonej działalności z pomocy dorosłego domownika (córki), która wszak nie pracuje, jest bezrobotna, bez dochodów. Powódka posiada więc dochody i przy prawidłowej gospodarce i należytym wykorzystaniu swych sił jest w stanie sama zaspokoić swoje usprawiedliwione potrzeby. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w tej części byłoby przeprowadzenie dowodów wskazanych w piśmie powódki z dnia 19.07.2013. „Małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego” (art. 60 § 1 krio). Skoro Sąd Rejonowy ustalił, że powódka nie znajduje się w niedostatku w rozumieniu tego przepisu, a zatem nie zachodzi przesłanka do orzeczenia na jej rzecz alimentów, to zbędne było dopuszczanie dowodów celem ustalenia bardziej szczegółowych danych o możliwościach majątkowych pozwanego, gdyż okoliczność ta stała się zbędna do wydania orzeczenia.

Wyjaśnić również trzeba w tym miejscu, że orzeczenie rozwodu z winy pozwanego zmienia przesłankę do orzeczenia obowiązku alimentacyjnego między stronami z art. 60 § 1 krio na art. 60 § 2 krio dopiero od dnia uprawomocnienia się rozwodu, czyli od 19.05.2012 (k. 152). Jednakże Sąd Rejonowy w tym postępowaniu nie mógł orzec alimentów za ten okres na tej podstawie gdyż art. 445 § 3 kpc nakazywał mu umorzenie postępowania w tej części, co też Sąd I instancji prawidłowo uczynił w pkt 2 wyroku.

Z powyższych przyczyn apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna na mocy art. 385 kpc.