Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 września 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt VI K 292/17 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach uniewinnił oskarżonych: P. R. i M. W. od popełnienia zarzucanego im aktem oskarżenia przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks a kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł oskarżyciel publiczny, który zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych. Zarzucił rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżeni działali w warunkach nieświadomości karalności czynu.

Wniósł o uchylenie wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził dowody, ale ich przeprowadzenie nie miało żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, bowiem Sąd I instancji doszedł do przekonania, że oskarżeni mieli prawo nie uświadamiać sobie karalności zachowania penalizowanego na gruncie art. 107 § 1 kks. Wskazał, że trudno spodziewać się, by oskarżeni w dobie swobody prowadzenia działalności gospodarczej kierowali się wyłącznie niekorzystnymi dla siebie, występującymi w praktyce stosowania prawa władczymi stanowiskami organów państwa wypowiadanymi na gruncie ustawy o grach hazardowych, kiedy nawet w Sądzie Najwyższym stanowisko było niejednolite. Wprawdzie Sąd I instancji nie sformułował tezy, że oskarżeni działali w usprawiedliwionym błędzie, o którym mowa w art. 10 § 4 kks, ale zapewne to właśnie Sąd I instancji miał na myśli.

Sąd Okręgowy stanowiska Sądu I instancji nie podziela. Nie ma żadnych powodów by rozciągać niemożność stosowania nienotyfikowanych przepisów o charakterze technicznym także na przepis, który nie ma charakteru technicznego, albo na przepis, który został notyfikowany kilkanaście miesięcy przed czynem zarzucanym oskarżonym (chodzi o przepisy art. 6 ust. 1 i 23 a ustawy o grach hazardowych). Nie można zaakceptować stanowiska, że skoro przepis o charakterze technicznym (art. 14 ust. 1 ugh) ma treść częściowo pokrywającą się z przepisem art. 6 ust. 1 ugh to także ten drugi przepis nie może być stosowany. Trzeba stwierdzić, że art. 6. ust. 1 ugh dotyczy działalności gospodarczej a art. 14 ust. 1 ugh- urządzania gier. To właśnie ta ostatnia okoliczność stanowi decydujące kryterium dla oceny, technicznego charakteru przepisu, albo braku takiego charakteru. Nie są przepisami o charakterze technicznym te przepisy, które stawiają przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą określone warunki. Trzeba też stwierdzić, że nie ma żadnych powodów do stwierdzenia niemożności stosowania art. 23 a ugh. Jakkolwiek przepis ten ma charakter techniczny to był notyfikowany w Komisji Europejskiej przed jego wprowadzeniem do ustawy o grach hazardowych.

Co się tyczy dowodów, na których Sąd oparł rozstrzygnięcie, to żaden z nich, w najmniejszym stopniu nie wskazywał, by oskarżeni pozostawali w błędzie, tym bardziej w błędzie usprawiedliwionym. To o czym, pisze Sąd I instancji to błąd całkowicie abstrakcyjny, oderwany od realiów niniejszego postępowania. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że błędy o których mówi art. 10 kks to błędy rzeczywiste, rzutujące na podejmowane przez konkretne osoby decyzje dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej i urządzania gier, które swoimi regulacjami objęła ustawa o grach hazardowych. O takim błędzie nie ma mowy ani w dowodach, ani w wywodach Sądu I instancji.

Trafnie zatem apelujący zarzuca rozstrzygnięciu Sądu I instancji błędne ustalenie, że oskarżeni działali w warunkach nieświadomości karalności czynu.

W postępowaniu ponownym Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie w pełnym zakresie.