Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Gałkowska

Sędziowie: SSO Aneta Łatanik

SSO Iwona Kowalczyk (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Błachowicz - Dróżdż

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zawierciu Grzegorza Treli

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2017r.

sprawy Ł. M. (1) s. S. i M., ur. (...) w M.

oskarżonego o czyny z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 1587 § 1 kk, 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 275 § 1 kk, art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zawierciu

z dnia 20 grudnia 2016 r. , sygn. akt II K 745/15

orzeka:

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  kosztami postępowania wywołanymi apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VII Ka 212/17

UZASADNIENIE

Ł. M. (1) został oskarżony o to, że:

1.w dniu 17.06.2012r. w C. działając wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i K. B. po uprzednim użyciu przemocy poprzez bicie rękami i kopanie po całym ciele D. K., zabrał na jego szkodę w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. wartości 150zł i pieniądze w kwocie 30zł

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

2. działając w tym samym miejscu i czasie, wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i K. B. wziął udział w pobiciu J. S., narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk

tj. o czyn z art. 158 § 1 kk

3. w dniu 18.06.2012r. w C. posiadał wbrew przepisom ustawy znaczną ilość środka psychotropowego w postaci amfetaminy w ilości 24,84 grama netto oraz środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 0,09 grama netto

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

4. w nieustalonym miejscu i czasie przywłaszczył sobie dowód osobisty seria (...) na nazwisko Ł. Ś.

tj. o czyn z art. 275 § 1 kk

5. w dniu 19.06.2012r. w C., znajdując się pod wpływem środków psychotropowych, kierował samochodem osobowym marki O. (...) nr rej (...)

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt. II K 745/15 Sąd Rejonowy w Zawierciu orzekł:

I. oskarżonego Ł. M. (1) uznał za winnego tego, że w dniu 17.06.2012r. w C. działając wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i K. B., w celu zmuszenia pokrzywdzonego D. K. do zwrotu wierzytelności w kwocie co najmniej 200 zł przysługującej T. S. (1), wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego poprzez bicie go rękoma kopanie po całym ciele, czym naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 k wskutek czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia pleców i bocznych ścian klatki piersiowej z otarciami skóry w okolicach łopatkowych okolicy przykręgosłupowej lewej okolicy lędźwiowej prawej oraz obu łokci, skręcenia stopy prawej z bolesnością kostki bocznej podudzia prawego oraz stłuczenia karku, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, a następnie zabrali pokrzywdzonemu na jego szkodę telefon komórkowy marki S. wartości 150zł i pieniądze w kwocie 30zł , czym wyczerpał znamiona występku z art. 191 §2 kk i art. 158 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i za to z mocy art. 191 §2 kk w zw. z art. 11 §3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności

II. oskarżonego Ł. M. (1) uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w pkt. 2 aktu oskarżenia

III. oskarżonego Ł. M. (1) uznał za winnego tego, że w dniu 18.06.2012r. w C. wbrew przepisom ustawy posiadał środek psychotropowy zawierający 1,505 grama amfetaminy, czym wyczerpał znamiona występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to z mocy art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności

IV. oskarżonego Ł. M. (1) uznał za winnego tego, że około 20 stycznia 2012r. w M. przywłaszczył sobie dowód osobisty seria (...) na nazwisko Ł. Ś., czym wyczerpał znamiona występku z art. 275 § 1 kk i za to z mocy art. 275 §1 kk wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności

V. oskarżonego Ł. M. (1) uznał za winnego tego, że w dniu 18.06.2012r. w v C., znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy, kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki O. (...) nr rej (...), czym wyczerpał znamiona występku z art. 178a §1 kk i za to z mocy art. 178a §1 kk wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności

VI.z mocy art. 42 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek kamy zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 2 (dwóch)

VII. z mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności i ich miejsce wymierzył oskarżonemu łączną karę (dwóch) lat pozbawienia wolności

VIII. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata

IX. na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 270 (dwustu siedemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

X. mocy art. 63 § 1 k.k na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania w tej sprawie od 18.06.2012r. do dnia 13.12.2012r. i przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny 2 (dwóm) stawkom dziennym grzywny uznał karę grzywny orzeczoną w pkt. IX wyroku za wykonaną w całości

XI. z mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 44 § 2 kk orzekł przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych wymienionych i bliżej opisanych w Wykazie dowodów rzeczowych m 2/49/12 oraz w wykazie dowodów rzeczowych nr 3/50/12 na kartach 181 i 182 akt tej sprawy

XII. z mocy art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r. i art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w tej sprawie i obciążył nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Prokurator zaskarżając go w części dotyczącej pkt. I, II, VII, VIII na niekorzyść oskarżonego, zarzucając mu:

- obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 280§1 kk i art. 191 §2 kk, poprzez wrażenie błędnego poglądu, że sprawca działając w okolicznościach przez sąd ustalonych, wyczerpał ustawowe znamiona drugiego z cytowanych przepisów. podczas gdy, używając przemocy w wyniku której zabrał pokrzywdzonemu należące do niego mienie, dopuścił się przestępstwa rozboju.

- obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 158 § 1 k.k. poprzez jego błędne niezastosowanie i w konsekwencji uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego przestępstwa, podczas gdy prawidłowa ocena zachowania sprawcy okolicznościach przez sąd ustalonych, winna prowadzić do wniosku, że oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona występku z art.158§1 kk, popełnionego na szkodę J. S..

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w punkcie I poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 280§1 kk i art.158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i na zasadzie art. 280§1 kk w zw. z art. 11 §3 kk wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności, uchylenie orzeczenia w pkt. II i przekazanie w tej części sprawy do ponownego rozpoznania, zmianę orzeczenia w pkt. VII poprzez wymierzenie kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i uchylenie orzeczenia w pkt. VIII.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora okazała się całkowicie bezzasadna i w żadnym stopniu nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać ,że Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe przeprowadził w sposób staranny, dokładny i sumienny, gromadząc materiał dowodowy w sposób prawidłowy. Sąd I instancji odtworzył również wszelkie okoliczności niezbędne dla ustalenia winy i sprawstwa oskarżonego w następstwie czego prawidłowo uznał oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu z art. 191 §2 kk i art. 158 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk. W pisemnych motywach wyroku Sąd Rejonowy odniósł się także w sposób szczegółowy do całego zebranego w sprawie materiału dowodowego i wskazał, którym dowodom i w jakiej części dał wiarę, a którym wiary odmówił, przy czym stosownie to argumentując. W taki sam sposób należy ocenić postępowanie Sądu Rejonowego w zakresie czynu co do, którego zapadło rozstrzygnięcie o uniewinnieniu oskarżonego tj w zakresie występku kwalifikowanego z art. 158 §1 kk. Rozumowanie Sądu Rejonowego należy uznać za prawidłowe , bowiem pozbawione jest ono cech dowolności, sprzeczności, niejasności, wszystkie dowody ocenione zostały z zachowaniem zasad logiki , wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Z treści pisemnego uzasadnienia, w sposób jednoznaczny, jasny i zrozumiały wynika, dlaczego w niniejszej sprawie zapadł takiej właśnie treści wyrok. Tym samym proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w pełni odpowiada przepisom procedury karnej.

Przystępując do omówienia zarzutów apelacji w pierwszej kolejności należy zauważyć , iż w niniejszej sprawie wyrok Sądu I instancji został zaskarżony jedynie w części – w zakresie przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku czynu kwalifikowanego z art. 191 §2 kk i art. 158 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk oraz w zakresie uniewinnienia Ł. M. (1) od zarzucanego mu czynu z art. 158 §1 kk, jak również ,że skarżący w wywiedzionej apelacji nie podważył ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie ustalonego stanu faktycznego .

Prokurator w wywiedzionej przez siebie apelacji wskazał jeden zarzut wobec wyroku Sądu Rejonowego, a mianowicie zarzut naruszenia prawa karnego materialnego polegający na błędnym przyjęciu , w ustalonym stanie faktycznym oskarżony Ł. M. (1) nie wypełnił swoim zachowaniem w zakresie czynu I dyspozycji art. 280§ 1 kk, a w zakresie czynu II dyspozycji art. 158 § 1 kk

Przystępując do oceny tego zarzutu, należy przypomnieć, że zgodnie z ugruntowanym już poglądem w orzecznictwie, naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu, ewentualnie na niezastosowaniu odpowiedniego przepisu prawa materialnego, przy jednoczesnym prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego. Sąd Najwyższy, m.in. w Postanowieniu z dnia 28 maja 2015 roku, sygn. akt II K 135/15 stwierdził, że „Tylko wówczas, gdy niekwestionowane są ustalenia faktyczne, a wadliwość rozstrzygnięcia sprowadza się do niewłaściwej subsumcji, można mówić o obrazie prawa materialnego.” W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że nie można mówić o naruszeniu przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia, w ocenie skarżącego, jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych powołanych w jego podstawie (tak m.in. SN w post. z 21.10.2013 r., II KK 260/13, Prok. i Pr. - wkł. 2014/1/19).

Sąd i instancji w zakresie pierwszego z zaskarżonych rozstrzygnięć ustalił, że w dniu 17.06.2012r oskarżony Ł. M. (1) z dwójką mężczyzn przyjechał w umówione z pokrzywdzonym D. K. miejsce, w celu odebrania od niego wcześniej pożyczonych mu przez T. S. pieniędzy w kwocie 200 zł . Ponadto ustalono ,że jak pokrzywdzony pomimo żądania nie zwrócił pożyczonych pieniędzy , oskarżony i towarzyszący mu mężczyźni użyli w stosunku do D. K. przemocy fizycznej polegającej na biciu go rękoma kopaniu po całym ciele, w celu odzyskania długu oraz ,że z tego powodu następnie zabrano mu będące w jego posiadaniu pieniądze w kwocie 30zł i telefon komórkowy o wartości rzędu 150zł. Sąd Rejonowy ustalił również ,iż pokrzywdzony na skutek pobicia go przez wszystkich mężczyzn doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia pleców i bocznych ścian klatki piersiowej z otarciami skóry w okolicach łopatkowych okolicy przykręgosłupowej lewej okolicy lędźwiowej prawej oraz obu łokci, skręcenia stopy prawej z bolesnością kostki bocznej podudzia prawego oraz stłuczenia karku, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni. Następnie Sąd Rejonowy przyjął ,że zachowanie oskarżonego w tak ustalonym stanie faktycznym wyczerpuje dyspozycję art. 191§2 kk w zw. z art. 158§1 kk w zw z art. 11§2 kk .

Oskarżony Ł. M. (1) w toku niniejszego postępowania składając wyjaśnienia konsekwentnie twierdził, że D. K. miał dług u T. S. (1) w kwocie 200 złotych i dlatego też udali się we wskazane przez pokrzywdzonego miejsce , by odzyskać pieniądze. W takim właśnie celu też działali i dlatego też gdy nie doszło do zwrotu pieniędzy , to w celu wymuszenia ich zwrotu użyta została siła fizyczna ,a następnie doszło do zaboru mienia pokrzywdzonego o wartości przybliżonej do jego zadłużenia, właśnie w celu odzyskania kwoty pożyczki. Należy przy tym zauważyć ,że wersja oskarżonego jest zbieżna z relacją przedstawioną przez T. S. (1), który twierdził ,że powiedział mu o istnieniu długu i konsekwentnie wskazywał ,że w tym celu pojechali na spotkanie z pokrzywdzonym .

Zdaniem skarżącego oskarżony w tak ustalonym stanie faktycznym nie wyczerpał ustawowych znamion przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. W uzasadnieniu wywiedzionej apelacji wskazano ,że zdaniem skarżącego w dyspozycji art. 191§2 kk nie mieści się zabór mienia i dlatego czyn ten winien być zakwalifikowany jako wypełniający dyspozycję art. 280 § 1 k.k. Jest to zupełnie błędne rozumowanie.

W tym miejscu należy wskazać tytułem przypomnienia ,że zależności zachodzące pomiędzy przestępstwami rozboju i wymuszenia zwrotu wierzytelności wymagają dla ich rozróżnienia ,w pierwszej kolejności ustalenia motywu zastosowania przez sprawcę przemocy ,a wiec określenia celu dla którego zrealizowaniu przez sprawcę ma służyć przemoc . Jeśli celem jest zmuszenie pokrzywdzonego do określonego działania – wymuszenie faktycznie istniejącej wierzytelności o wartości rzeczy będącej przedmiotem zaboru, to mamy do czynienia z zachowaniem spenalizowanym w treści art. 191§2 kk, jeśli natomiast sprawcy dokonują zaboru mienia w celu jego przywłaszczenia to takie zachowanie wyczerpuje dyspozycję art 280§1 kk./ vide: wyrok SN dnia 11.04. 2007rok VKK 226/06 , wyrok SA w Białymstoku z dnia 30 marca 2004 roku II AKa 298/04 /.

W realiach niniejszej sprawy Sąd I instancji dokonując oceny materiału dowodowego i dając wiarę dowodom w postaci wyjaśnień oskarżonego Ł. M., czy wyjaśnieniom i zeznaniom T. S. w zakresie istnienia wierzytelności w kwocie 200 zł oraz w zakresie motywów działania współdziałającego z wierzycielem Ł. M. (1) był uprawniony do takiego przedstawienia stanu faktycznego jak został ustalony w niniejszej sprawie. Sąd wyjaśnił w sposób racjonalny motywy jakim się kierował w tym zakresie i co istotne nie zostało do w żaden sposób zakwestionowane przez profesjonalny podmiot jakim bez wątpienia jest skarżący - prokurator . Nie ma w związku z tym potrzeby powtarzania argumentacji jaka legła u podstaw zarówno w zakresie dokonanej oceny dowodów ,jak i niekwestionowanych ustaleń .

W ocenie Sądu Odwoławczego zaprezentowane w środku odwoławczym stanowisko skarżącego jest błędne i w związku z tym zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Już sam fakt niekwestionowania przez skarżącego ustaleń faktycznych i tym samym przyznania waloru prawidłowości w zakresie dokonanych ustaleń stanu faktycznego i tak zarówno co do zaistnienia nie tylko subiektywnego przekonania po stronie oskarżonego Ł. M. (1) ,co do istnienia wierzytelności na rzecz T. S. , a nawet i nie kwestionowania samego faktu istnienia tej wierzytelności oraz źródła jej legalnego pochodzenia oraz motywów w zakresie podjętych działań właśnie w celu wyegzekwowania istniejącej wierzytelności i zaboru mienia jedynie w takim celu , prowadzi do jednoznacznego wniosku ,że tak sformułowany zarzut apelacji nie może podważyć prawidłowości decyzji Sądu I instancji .

Sąd Rejonowy przyjął słusznie w ustalonym stanie faktycznym ,że działanie oskarżonego będące jedynie ukierunkowanym wyłącznie na odzyskanie pieniędzy winno być postrzegane w kategoriach czynu z art. 191§2 kk. Tak więc trafnie w takim stanie rzeczy- niekwestionowanym zresztą przez skarżącego- wskazano ,iż nie działał on z zamiarem dokonania zaboru mienia w celu jego przywłaszczenia , a jedynie jego celem było zaspokojenie wierzytelności przez wymuszenie jej zwrotu.

Należy pamiętać ,że pojęcie wierzytelności w rozumieniu art. 191§ 2 kk odnosi się do strony podmiotowej przestępstwa. W sytuacji gdy działanie sprawcy motywowane jest świadomością przysługiwania roszczenia w stosunku do określonej osoby, to subiektywne przekonanie o istniejącej wierzytelności i zmuszanie przemocą lub groźbą bezprawna do jej zwrotu determinuje odpowiedzialność właśnie za czyn określony w art. 191§ 2kk

W tym miejscu jeszcze należy zaznaczyć ,że fakt uprawomocnienia się wyroku w stosunku do współdziałających z oskarżonym Ł. M. (1), mężczyzn i tak T. S. (1) i K. B., co do których uznano ich sprawstwo w zakresie czynu kwalifikowanego z art. 280§1 kk w zw. z art. 158§1 kk w zw. z art 11§2 kk , nie stoi w sprzeczności z wydanym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie. Jakkolwiek w sprawie tej nie zostało sporządzone uzasadnienie i tym samym nie sposób precyzyjnie odtworzyć motywów jakimi w tym zakresie kierował się Sąd , nie mniej jednak analiza akt sprawy pozwala na poczynienie pewnych spostrzeżeń i uwag. I tak należy zauważyć ,że K. B. w toku postępowania nie wskazywał by był świadom istnienia wierzytelności, a co więcej jego stan nietrzeźwości wskazywał na problemy z rejestracją przebiegu zdarzenia . Odnośnie zaś T. S. (1) można by powziąć zaś wątpliwości co do legalności pochodzenia jego wierzytelności . To jednak nie ma wpływu na możliwość przypisania Ł. M. czynu w opisie przyjętym w niniejszej sprawie, bowiem decydujące znaczenie ma tu istnienie jego subiektywnego przekonania w zakresie istnienia wierzytelności i jej legalności , co nie zostało żaden sposób zakwestionowane przez skarżącego, ani też podważone .

Odnośnie czynu kwalifikowanego z art. 158§1 kk na szkodę J. S.

również należy wskazać ,że ustalenia Sądu I instancji są prawidłowe , podobnie jak i poczynione rozważania prawne. Prokurator zarzucił oskarżonemu, że działając w wspólnie i w porozumieniu z T. S. (1) i K. B. wziął udział w pobiciu J. S., narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk. Skarżący twierdzi , iż z uwagi na fakt ,że zajście to miało odbyło się w tym samym miejscu co zajście dotyczące osoby D. K. i praktycznie w tym samym czasie to pomimo braku aktywnego udziału w nim Ł. M. (1) należy przyjąć ,że nie tylko obejmował je swoją świadomością , ale nawet w nim współdziałał. Nie sposób się jednak zgodzić z takim stanowiskiem, o czym mowa będzie poniżej.

W realiach niniejszej sprawy trafnie przyjął Sąd Rejonowy, że Ł. M. (1) nie obejmował swoim zamiarem pobicia J. S.. Wniosek taki wynika z dokonanej oceny materiału dowodowego, na podstawie którego poczyniono zresztą nie kwestionowane ustalenia faktyczne. Bezpośrednio z wyjaśnień samego oskarżonego jaki i zeznań samego pokrzywdzonego wynika ,że nie uczestniczył on w pobiciu kierowcy samochodu m. tj. J. S.. Brak jest podstaw by twierdzić ,że oskarżeni przyjeżdżając do wskazanego miejsca mieli wiedzę, że D. K. będzie w towarzystwie innych osób. Przebieg zdarzenia był przy tym dynamiczny. Logika zdarzeń wskazuje ,że gdy pokrzywdzony K. nie chciał opuścić samochodu, w którym to były blokowane drzwi , to B. podszedł do J. S., będącego kierowcą bo chciał zwolnienia blokady drzwi i zapewne z uwagi na brak oczekiwanej reakcji zaczął go uderzać. Brak jest jakichkolwiek dowodów ,że w tym zakresie były czynione jakieś uzgodnienia z oskarżonym i by on obejmował swoją świadomością te poczynania .

Należy przypomnieć w tym miejscu ,że ze współodpowiedzialnością mamy do czynienia tylko co do czynu będącego przedmiotem porozumienia .W przypadku gdy cześć współsprawców dopuszcza się zachowań nieobjętych porozumieniem to stanowią on ich eksces i pozostali za nie odpowiadają. Nie przeciwdziałanie takiemu zachowaniu nie jest wystarczające by mogło świadczyć o chociażby konkludentnym porozumieniu pozwalającym na istnienie konstrukcji współsprawstwa.

Kończąc rozważania dotyczące wniesionej apelacji, należy jeszcze poczynić uwagę, iż zgodnie z brzmieniem art. 433 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, które wyznaczone są przez granice zaskarżenia oraz podniesione zarzuty. Rozpatrzenie apelacji w szerszym zakresie jest możliwe w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 §1, art. 440 i art. 455 k.p.k. Wskazując na powyższe zaznaczyć należy, że wyrok Sądu I instancji w części nie objętej granicami środków odwoławczych jest prawidłowy, bowiem w przedmiotowej sprawie nie zaistniały bezwzględne podstawy odwoławcze, o których mowa w art. 439 §1 k.p.k., a utrzymanie orzeczenia w mocy w pozostałym nie objętym granicami zaskarżenia i podniesionych zarzutów zakresie nie jest rażąco niesprawiedliwe, co wyklucza także zastosowanie art. 440 k.p.k.

Podstawę prawną wyroku Sądu Okręgowego stanowią przepisy art. 437 § 1 k.p.k .